Psyche
alle pijlers
Tips gevr. v. sterker worden bij geen zelfvertrouwen
woensdag 15 augustus 2007 om 12:59
Hoi tja ik weet niet echt waar ik moet beginnen.
Ik kamp al mijn hele leven met een laag zelfbeeld, echt 0% zelfvertrouwen, ben ook mijn hele leven gepest. En word helaas nu weer gepest dat terwijl ik ook al 26 jaar op deze wereld sta en nooit is een keer rust heb en me zelf altijd moet vermannen.
Geestelijk en lichamelijk kan ik er allemaal niet goed mee om gaan, ik heb mezelf altijd moeten oppakken, en vooruit moeten duwen en het geestelijke gevecht aangaan. Nu ik iets ouder ben, krijg ik soms lichamelijke klachten, ben vaak ziek, last van trillingen en kan ik geestelijk niet meer aan en wil ik elke keer opgeven.
Kortom niet meer mezelf oppakken en het gevecht aan maar me neerleggen en me gewonnen geven. Ik heb niet echt goede band met mijn ouders, ik heb helaas ook geen vrienden die ik in vertrouwen kan nemen. Ik loop op dit moment bij een psychotherapeut die stapje voor stapje met me cognetieve therapie doorneemt.
Maar het gaat naar mijn gevoel te langzaam, en ik kan het geestelijk allemaal niet aan die klappen. Elke dag dat ik opsta en naar bed ga heb ik weer een dag gevochten. Ik weet me echt geen raad meer. Ik weet dat een laag zelfbeeld vaker voorkomt bij meiden, en dat ik absoluut niet de enige ben. Ik heb al diverse assertiviteitscursussen gevolgd, meerdere zelftherapieboeken gelezen.
Ik heb soms op de viva forum gelezen dat sommige meiden er sterker uit zijn gekomen. Ik zou graag tips willen hebben of handvaten, dat ik mezelf beter staande kan houden. Echt elke tip is meegenomen, ik ga me in ieder geval voor yoga opgeven in de hoop me beter te leren ontspannen, en misschien beter met mezelf in contact te komen.
Ben benieuwd.
Ik kamp al mijn hele leven met een laag zelfbeeld, echt 0% zelfvertrouwen, ben ook mijn hele leven gepest. En word helaas nu weer gepest dat terwijl ik ook al 26 jaar op deze wereld sta en nooit is een keer rust heb en me zelf altijd moet vermannen.
Geestelijk en lichamelijk kan ik er allemaal niet goed mee om gaan, ik heb mezelf altijd moeten oppakken, en vooruit moeten duwen en het geestelijke gevecht aangaan. Nu ik iets ouder ben, krijg ik soms lichamelijke klachten, ben vaak ziek, last van trillingen en kan ik geestelijk niet meer aan en wil ik elke keer opgeven.
Kortom niet meer mezelf oppakken en het gevecht aan maar me neerleggen en me gewonnen geven. Ik heb niet echt goede band met mijn ouders, ik heb helaas ook geen vrienden die ik in vertrouwen kan nemen. Ik loop op dit moment bij een psychotherapeut die stapje voor stapje met me cognetieve therapie doorneemt.
Maar het gaat naar mijn gevoel te langzaam, en ik kan het geestelijk allemaal niet aan die klappen. Elke dag dat ik opsta en naar bed ga heb ik weer een dag gevochten. Ik weet me echt geen raad meer. Ik weet dat een laag zelfbeeld vaker voorkomt bij meiden, en dat ik absoluut niet de enige ben. Ik heb al diverse assertiviteitscursussen gevolgd, meerdere zelftherapieboeken gelezen.
Ik heb soms op de viva forum gelezen dat sommige meiden er sterker uit zijn gekomen. Ik zou graag tips willen hebben of handvaten, dat ik mezelf beter staande kan houden. Echt elke tip is meegenomen, ik ga me in ieder geval voor yoga opgeven in de hoop me beter te leren ontspannen, en misschien beter met mezelf in contact te komen.
Ben benieuwd.
woensdag 15 augustus 2007 om 22:13
Hoi,
Vind het erg voor je dat het zo met je gaat! Ik hoop dat je binnenkort het gevoel krijgt dat je echt wat aan je therapie hebt. Een vriendin van mij heeft ook therapie, (wel voor heel andere problemen) en zit al meer dan een jaar werkeloos thuis. Ook zij vindt dat ze veel te langzaam vooruit gaat.
Maar het gaat ook niet zomaar beter! Er is veel tijd overheen gegaan dat je je zo slecht bent gaan voelen (van een week lang pesterijen ondergaan word je niet zo depressief als jij nu bent na die lange tijd dat je gepest bent) en er zal ook weer een lange tijd overheen gaan voordat je het gevoel hebt dat het weer beter gaat!
Het wordt ook door de therapeuten van die vriendin tegen haar gezegd: Het kost nu eenmaal tijd. Als het heel snel zou gaan, heb je ook veel meer kans dat je later een (ergere) terugval krijgt. Dus neem de tijd die het zal kosten en wees blij met de kleine dingen, de kleine stapjes vooruit. Zie die als een grote overwinning en wees dan trots op jezelf! Het is niet niks waar je nu doorheen zal moeten gaan.
Veel sterkte ermee..
Vind het erg voor je dat het zo met je gaat! Ik hoop dat je binnenkort het gevoel krijgt dat je echt wat aan je therapie hebt. Een vriendin van mij heeft ook therapie, (wel voor heel andere problemen) en zit al meer dan een jaar werkeloos thuis. Ook zij vindt dat ze veel te langzaam vooruit gaat.
Maar het gaat ook niet zomaar beter! Er is veel tijd overheen gegaan dat je je zo slecht bent gaan voelen (van een week lang pesterijen ondergaan word je niet zo depressief als jij nu bent na die lange tijd dat je gepest bent) en er zal ook weer een lange tijd overheen gaan voordat je het gevoel hebt dat het weer beter gaat!
Het wordt ook door de therapeuten van die vriendin tegen haar gezegd: Het kost nu eenmaal tijd. Als het heel snel zou gaan, heb je ook veel meer kans dat je later een (ergere) terugval krijgt. Dus neem de tijd die het zal kosten en wees blij met de kleine dingen, de kleine stapjes vooruit. Zie die als een grote overwinning en wees dan trots op jezelf! Het is niet niks waar je nu doorheen zal moeten gaan.
Veel sterkte ermee..
zondag 19 augustus 2007 om 13:38
despa en tubbetje bedankt voor jullie reacties, fijn dat jullie het begrijpen.
Op zich heb ik wel geduld, realisseer me dat problemen niet zo weg zijn. Dat ik moet blijven vechten en er de tijd voor moet nemen.
Ik heb gewoon zo´n moeite om me elke dag staande te houden.
Om mijn rug recht te houden, en maar door te gaan, die rugzak word in de tussentijd alleen maar zwaarder.
Ik kan op niemand leunen of met iemand goed praten. Voel me nergens veilig.
Er gebeurt van alles om me heen, ik kan het soms niet meer vatten/begrijpen. Ik probeer positief te blijven, dan denk ik van even doorzetten komt allemaal goed. Maar ik ben nu 26 jaar en dingen zijn nog steeds niet ok.
Tijdens een therapiesessie (45 minuten) kan ik maar 1 onderwerp aan orde brengen (afhankelijk van de zwaarte). Ik doe op dit moment cognetieve therapie werken met schema´s wat je bijvoorbeeld die week heb meegemaakt en hoe je reageerde enz. en kijken hoe ik anders kon reageren.
Sorry voor mijn geklaag, maar het valt allemaal niet mee, ik wil me absoluut niet slachtofferig voelen, want er zit aan beide kanten een verhaal. Maar ik ondervind het allemaal als ontzettend moeilijk. Ik voel me gewoon rot, moet mijn ex relatie verwerken, moet een nieuw leven opbouwen, nieuwe contacten opdoen, moet me vermannen tegen pest gedrag, moet mezelf leren kennen, moet dingen verwerken enz.
Sometimes life sucks... voor mij dan.
Op zich heb ik wel geduld, realisseer me dat problemen niet zo weg zijn. Dat ik moet blijven vechten en er de tijd voor moet nemen.
Ik heb gewoon zo´n moeite om me elke dag staande te houden.
Om mijn rug recht te houden, en maar door te gaan, die rugzak word in de tussentijd alleen maar zwaarder.
Ik kan op niemand leunen of met iemand goed praten. Voel me nergens veilig.
Er gebeurt van alles om me heen, ik kan het soms niet meer vatten/begrijpen. Ik probeer positief te blijven, dan denk ik van even doorzetten komt allemaal goed. Maar ik ben nu 26 jaar en dingen zijn nog steeds niet ok.
Tijdens een therapiesessie (45 minuten) kan ik maar 1 onderwerp aan orde brengen (afhankelijk van de zwaarte). Ik doe op dit moment cognetieve therapie werken met schema´s wat je bijvoorbeeld die week heb meegemaakt en hoe je reageerde enz. en kijken hoe ik anders kon reageren.
Sorry voor mijn geklaag, maar het valt allemaal niet mee, ik wil me absoluut niet slachtofferig voelen, want er zit aan beide kanten een verhaal. Maar ik ondervind het allemaal als ontzettend moeilijk. Ik voel me gewoon rot, moet mijn ex relatie verwerken, moet een nieuw leven opbouwen, nieuwe contacten opdoen, moet me vermannen tegen pest gedrag, moet mezelf leren kennen, moet dingen verwerken enz.
Sometimes life sucks... voor mij dan.
maandag 20 augustus 2007 om 13:29
He wat vervelend voor je zeg. En klagen mag altijd hoor! Gelukkig zit je in therapie, die sessies werken vaak goed hoor. De 'kwartjes' zullen langzaam vallen, waarna je merkt dat je er wat mee kan. Verwacht alleen niet van de ene op de andere dag verbetering, maar geef jezelf wat tijd om te leren. Wat jaren heeft geduurd om af te bouwen (zelfvertrouwen), bouw je niet weer in 1 dag op, dat moet ook weer groeien, en dan vooral in de praktijk.
Wel jammer inderdaad dat je niet zoveel steun thuis hebt, maar alleen moet het ook lukken hoor! Je bent vaak sterker en veerkrachtiger dan je zelf denkt.
Wel jammer inderdaad dat je niet zoveel steun thuis hebt, maar alleen moet het ook lukken hoor! Je bent vaak sterker en veerkrachtiger dan je zelf denkt.
maandag 20 augustus 2007 om 14:03
Ik denk dat het wel heel belangrijk is om alles 1 voor 1 te doen. Waar zit je op dit moment het meeste mee? Probeer dan eerst daar aan te werken. Hoe makkelijk dit ook klinkt. Probeer extra te genieten van de kleine fijne dingen in het leven. BV lezen van een mooi boek of een echt leuke film. Wat je uitstraalt krijg je ook terug. Trek bv iets aan wat vrolijk overkomt een geel shirt of iets dergelijks. Maar probeer je te ontspannen, dat is echt belangrijk. Heel veel succes.
vrijdag 24 augustus 2007 om 19:48
Vlinder, je schrijft dat je nu weer in een situatie zit waar je wordt gepest. Wat voor situatie is dat? iets dat je kan veranderen? Nu, op 26jarige leeftijd, kan je veel dingen zelf beslissen/veranderen wat vroeger niet kon (zoals klasgenootjes).
Ik heb zelf geen ervaring met jou probleem, maar je hoort vaak dat mensen die eenmaal zulke dingen meemaken het op de een of andere manier vaker tegenkomen. Een soort patroon. Herken je dat? succes ermee!!
Ik heb zelf geen ervaring met jou probleem, maar je hoort vaak dat mensen die eenmaal zulke dingen meemaken het op de een of andere manier vaker tegenkomen. Een soort patroon. Herken je dat? succes ermee!!
zondag 26 augustus 2007 om 16:06
Ik vind het heel vervelend voor je dat je in deze situatie zit.
Als eerste moet je niet denken dat je aan het klagen bent. Dit zijn dingen die jij ervaart en voelt en het is logisch dat je daar over wil/moet praten. Verder is het helaas zo dat zulke dingen veel tijd kosten. Het feit dat je de therapiestap hebt genomen en eigenlijk nog sneller wil dan het nu gaat, betekent dat je er voor wil gaan om dingen te veranderen. Dan gaat het ook lukken, hoelang het ook duurt of hoe latsig het ook wordt. Volhouden.
Waar ik mijn eigen kracht vandaan haal is dingen doen die je echt zelf wil of leuk vind. Iets met je lichaam, zoals Yoga is een hele goede keuze. Dit is iets waarin je steeds meer kunt groeien. In het begin zullen bepaalde oefeningen en houdingen moeilijk zijn en daarna wordt het steeds beter en dat voelt goed.
Heel veel succes
Als eerste moet je niet denken dat je aan het klagen bent. Dit zijn dingen die jij ervaart en voelt en het is logisch dat je daar over wil/moet praten. Verder is het helaas zo dat zulke dingen veel tijd kosten. Het feit dat je de therapiestap hebt genomen en eigenlijk nog sneller wil dan het nu gaat, betekent dat je er voor wil gaan om dingen te veranderen. Dan gaat het ook lukken, hoelang het ook duurt of hoe latsig het ook wordt. Volhouden.
Waar ik mijn eigen kracht vandaan haal is dingen doen die je echt zelf wil of leuk vind. Iets met je lichaam, zoals Yoga is een hele goede keuze. Dit is iets waarin je steeds meer kunt groeien. In het begin zullen bepaalde oefeningen en houdingen moeilijk zijn en daarna wordt het steeds beter en dat voelt goed.
Heel veel succes
maandag 27 augustus 2007 om 19:05
Ik wil hier even op reageren, ik herken je verhaal Vlinder.
Ik ben 26, en zit ook in therapie voor mijn sociale fobie, al wel een poosje. Vind zelf ook dat ik langzaam vooruit ga. Soms nog steeds moeite om het huiswerk ed te doen, ben ook bezig met valkuilen. Erg vervelend allemaal, ik herken het.
Ik heb last van verlegenheid, en bang om te falen. Moeite met gesprekken, kan soms dichtklappen.
Nu laatst ook, ik heb een leuke jongen ontmoet waarmee ik 2x heb afgesproken, eerst wat wezen drinken, kreeg toen een sms dat hij mij heel erg leuk vond en me weer snel wilde zien. Ik was bang dat hij het niet gezellig zo vinden maar integedeel. Nu bij onze 2e afspraak had ik ook wel last van mijn verlegenheid, best veel eigenlijk, baal hiervan. Net of bang bent voor stiltes en klap je dicht je denkt dat je niet leuk verteld. en omdat ik over mezelf nadenk (over hoe ik overkom) is het ook lastig om erbij te blijven en te reageren op diegene. Vaak lach ik dan maar wat, maar voel me dan leeg en denk dat ik saai ben en weet niets meer te zeggen.
Ik baal hier wel van, wordt er ook moe van.
Maar bij het afscheid hebben we lang staan zoenen, er waren wel van allerlei gedachtes over mijn gevoel maar durfde dat niet te zeggen tegen hem. Misschien ook makkelijker geweest als hij daar wel mee begon (gevoel uitspreken) maar dat deed hij niet, dus durfde ik het ook niet. Vraag me ook af of ik er had naar kunnen vragen, of een opmerking had kunnen maken maar welke dan? aan de ene kant weet ik wel een beetje hoe het moet, want dat heb geleerd op de assertiviteitscursus over hoe je kan zeggen hoe je je voelt en dat dat niet stom is.
Kreeg even later wel een sms dat hij het ook een leuke avond vond, maar dat geloof ik dan weer niet.
Vraag me af of ik hier nog op terug moet komen dat ik een beetje moeite heb met sociale situaties vooral die nieuw zijn voor me.
Ik ben 26, en zit ook in therapie voor mijn sociale fobie, al wel een poosje. Vind zelf ook dat ik langzaam vooruit ga. Soms nog steeds moeite om het huiswerk ed te doen, ben ook bezig met valkuilen. Erg vervelend allemaal, ik herken het.
Ik heb last van verlegenheid, en bang om te falen. Moeite met gesprekken, kan soms dichtklappen.
Nu laatst ook, ik heb een leuke jongen ontmoet waarmee ik 2x heb afgesproken, eerst wat wezen drinken, kreeg toen een sms dat hij mij heel erg leuk vond en me weer snel wilde zien. Ik was bang dat hij het niet gezellig zo vinden maar integedeel. Nu bij onze 2e afspraak had ik ook wel last van mijn verlegenheid, best veel eigenlijk, baal hiervan. Net of bang bent voor stiltes en klap je dicht je denkt dat je niet leuk verteld. en omdat ik over mezelf nadenk (over hoe ik overkom) is het ook lastig om erbij te blijven en te reageren op diegene. Vaak lach ik dan maar wat, maar voel me dan leeg en denk dat ik saai ben en weet niets meer te zeggen.
Ik baal hier wel van, wordt er ook moe van.
Maar bij het afscheid hebben we lang staan zoenen, er waren wel van allerlei gedachtes over mijn gevoel maar durfde dat niet te zeggen tegen hem. Misschien ook makkelijker geweest als hij daar wel mee begon (gevoel uitspreken) maar dat deed hij niet, dus durfde ik het ook niet. Vraag me ook af of ik er had naar kunnen vragen, of een opmerking had kunnen maken maar welke dan? aan de ene kant weet ik wel een beetje hoe het moet, want dat heb geleerd op de assertiviteitscursus over hoe je kan zeggen hoe je je voelt en dat dat niet stom is.
Kreeg even later wel een sms dat hij het ook een leuke avond vond, maar dat geloof ik dan weer niet.
Vraag me af of ik hier nog op terug moet komen dat ik een beetje moeite heb met sociale situaties vooral die nieuw zijn voor me.
zaterdag 1 september 2007 om 17:37
Hmm je zegt dat je heel weinig zelfvertrouwen hebt, maar toch genoeg zelfvertrouwen blijkbaar om 2 x af te spreken en de avond zoenend af te sluiten en dat is toch juist iets om trots op te zijn of zie ik dat nu verkeerd. En dat gevoel dat je dan twijfelt of hij je wel leuk vind ed dat heeft iedereen hoor als iets nog zo pril is.
zondag 2 september 2007 om 13:40
Vlinder, dit is echt ellendig. Ik las dat je er ook al veel boeken over hebt gelezen. Toch heb ik nog een leestip: het boek "ik hou van mij" van Annemarie Postma. Misschien zijn er op dit forum mensen die zeggen "heb je haar weer met die Postma" omdat ik ook al zo enthousiast was over haar boek "het lichaam is perfect". Nou ja, ik ben echt geen groupie maar vind wel dat zij op een heel heldere, nuchtere en Hollandse manier dingen uit kan leggen en écht de verandering kan maken. Sterkte ermee!
maandag 3 september 2007 om 02:30
hoi Vlinder
mensen die onzeker zijn stralen dat ontzettend uit.en daar reageerd jouw omgeving op. niet omdat je een stom persoon bent, misschien ben je eigelijk helemaal te gek, maar als ze je maar zouden kennen. mensen kijken altijd naar eerste indruk. doe rustig, je hoeft niet op te vallen, bedenk je maar zo, populaire mensen houden zich niet bezig met wat ze met hun handen doen. ;)
probeer eens goed naar mensen te kijken, (als ze niet kijken dan..
) en probeer heel voorzichtig je gedrag te veranderen. ook al doe je een beetje alsof, het wordt vanzelf een gewoonte , want de positieve reacties vanuit je omgeving zullen je gedrag alleen maar versterken. (bij geen positieve reactie...:p.)
en nog een handige tip: als je mensen niet in de ogen durft te kijken, kijk dan naar het neusbotje! valt niet op.
het is een besluit wat je neemt om zelf je wereld te scheppen vlinder. sterkte meid
mensen die onzeker zijn stralen dat ontzettend uit.en daar reageerd jouw omgeving op. niet omdat je een stom persoon bent, misschien ben je eigelijk helemaal te gek, maar als ze je maar zouden kennen. mensen kijken altijd naar eerste indruk. doe rustig, je hoeft niet op te vallen, bedenk je maar zo, populaire mensen houden zich niet bezig met wat ze met hun handen doen. ;)
probeer eens goed naar mensen te kijken, (als ze niet kijken dan..
) en probeer heel voorzichtig je gedrag te veranderen. ook al doe je een beetje alsof, het wordt vanzelf een gewoonte , want de positieve reacties vanuit je omgeving zullen je gedrag alleen maar versterken. (bij geen positieve reactie...:p.)en nog een handige tip: als je mensen niet in de ogen durft te kijken, kijk dan naar het neusbotje! valt niet op.
het is een besluit wat je neemt om zelf je wereld te scheppen vlinder. sterkte meid
zaterdag 8 september 2007 om 16:08
Heb je al enig idee waar je onzekerheid vandaan komt? In mijn geval wist ik het namelijk niet. Ik was in een therapiesessie en daarbij kwam de waarheid naar boven. Nadat ik het wist was ik het zo zat om zo'n zielig mensje te zijn dat ik mezelf een schop onder m'n kont heb gegeven en m'n leven (positief) op z'n kop heb gezet.
Ik vond het in het begin wat eng maar uiteindelijk merkte ik dat mijn positieve houding, positiviteit aantrok en binnen de kortste keren vond ik een echt geweldige vriend die bovendien nog eens mijn zelfbeeld ging versterken, nu barst ik dus nog steeds niet van de zelfvertrouwen maar voor mij is het genoeg.
Heb zoals eerder gezegd is geduld maar ga niet zitten afwachten, neem zelf beslissingen, en werk aan jezelf want het grootste deel kan je zelf veranderen.
Ik wens je heel veel sterkte want ik weet hoe moeilijk het is.
Ik vond het in het begin wat eng maar uiteindelijk merkte ik dat mijn positieve houding, positiviteit aantrok en binnen de kortste keren vond ik een echt geweldige vriend die bovendien nog eens mijn zelfbeeld ging versterken, nu barst ik dus nog steeds niet van de zelfvertrouwen maar voor mij is het genoeg.
Heb zoals eerder gezegd is geduld maar ga niet zitten afwachten, neem zelf beslissingen, en werk aan jezelf want het grootste deel kan je zelf veranderen.
Ik wens je heel veel sterkte want ik weet hoe moeilijk het is.
woensdag 12 september 2007 om 14:19
Wow wat een lieve reacties zeg allemaal.
Heel erg bedankt hiervoor. Ik had deze reacties niet verwacht.
Doet me een hoop goeds.
Het feit dat ik geen zelfvertrouwen heb heb ik opgelopen vanaf jongs af aan. Het is er langzaam ingeslopen. Mensen zeggen vaak tegen me van jeetje je ziet er leuk uit of tjee wat heb je weer goed werk afgeleverd.. Allemaal hele lieve dingen.. maar ik groei er niet door.. dat is het rare..
Mijn lichaamstaal is inderdaad erg onzeker. In mijn achterhoofd weet ik wel dat ik net als ieder ander de moeite waard ben, maar op het moment supreme... ben ik dat gevoel en die gedachte helemaal vergeten... En druk ik mezelf omlaag. want ik ben dan weer niet goed genoeg.. Zeker bij mensen die zelfverzekerd overkomen kruip ik in een hoekje... Daar kan ik helemaal niet goed mee omgaan.
Ik doe sinds kort aan een bal sport en zit in een team vol met vrouwen. In eerste instantie werd ik zeer vriendelijk verwelkomd, ik voelde me echt super op dat moment.. Ik dacht dat ze mij ook zagen zitten.
Tijdens de 2de keer, was het weer normaal en was mijn nieuwigheid er denk ik af. Toen kwam ik erachter dat ieder teamlid wel een goede band had met een ander teamlid. Dat ze elkaar al jaren kennen en prive een hoop doen.. (Bijna op elkaars lip zitten)
Dan voel ik me zo klein. Ze kennen elkaar allemaal harstikke goed en ik kom er net bij kijken. Voel me er niet prettig onder, probeer wel vrolijk te zijn en mee te doen maar het zit me niet lekker want ik voel me toch op een of andere manier buitengesloten.
Ze praten over dingen van vroeger waar ik niet over mee kan praten iedereen is harstikke goed in het spel, en ik moet het nog maar leren. Klinkt raar maar ik voel me gewoon heel onzeker op zo'n moment, er gaat op zo'n moment van alles door me heen.
Ik heb vroeger heel vaak van deze situaties gehad, en dit ging altijd mis.. Krijg het er benauwd van.
Gepest worden op mijn werk/school, heb ik altijd ondervonden.. Ik denk dat ze inderdaad aan me zien dat ik niet lekker in mijn vel zit. Ik bleef altijd maar zitten, en laat dan zover over mijn grenzen gaan dat ik ziek word of ontslagen.
Mijn ouders zeggen altijd tegen me zulke mensen kom je bij elk bedrijf tegen. Als ik nu weer weg zou gaan dan zou ik bij mijn volgende werkgever weer dezelfde problemen ondervinden.
Heel erg bedankt hiervoor. Ik had deze reacties niet verwacht.
Doet me een hoop goeds.
Het feit dat ik geen zelfvertrouwen heb heb ik opgelopen vanaf jongs af aan. Het is er langzaam ingeslopen. Mensen zeggen vaak tegen me van jeetje je ziet er leuk uit of tjee wat heb je weer goed werk afgeleverd.. Allemaal hele lieve dingen.. maar ik groei er niet door.. dat is het rare..
Mijn lichaamstaal is inderdaad erg onzeker. In mijn achterhoofd weet ik wel dat ik net als ieder ander de moeite waard ben, maar op het moment supreme... ben ik dat gevoel en die gedachte helemaal vergeten... En druk ik mezelf omlaag. want ik ben dan weer niet goed genoeg.. Zeker bij mensen die zelfverzekerd overkomen kruip ik in een hoekje... Daar kan ik helemaal niet goed mee omgaan.
Ik doe sinds kort aan een bal sport en zit in een team vol met vrouwen. In eerste instantie werd ik zeer vriendelijk verwelkomd, ik voelde me echt super op dat moment.. Ik dacht dat ze mij ook zagen zitten.
Tijdens de 2de keer, was het weer normaal en was mijn nieuwigheid er denk ik af. Toen kwam ik erachter dat ieder teamlid wel een goede band had met een ander teamlid. Dat ze elkaar al jaren kennen en prive een hoop doen.. (Bijna op elkaars lip zitten)
Dan voel ik me zo klein. Ze kennen elkaar allemaal harstikke goed en ik kom er net bij kijken. Voel me er niet prettig onder, probeer wel vrolijk te zijn en mee te doen maar het zit me niet lekker want ik voel me toch op een of andere manier buitengesloten.
Ze praten over dingen van vroeger waar ik niet over mee kan praten iedereen is harstikke goed in het spel, en ik moet het nog maar leren. Klinkt raar maar ik voel me gewoon heel onzeker op zo'n moment, er gaat op zo'n moment van alles door me heen.
Ik heb vroeger heel vaak van deze situaties gehad, en dit ging altijd mis.. Krijg het er benauwd van.
Gepest worden op mijn werk/school, heb ik altijd ondervonden.. Ik denk dat ze inderdaad aan me zien dat ik niet lekker in mijn vel zit. Ik bleef altijd maar zitten, en laat dan zover over mijn grenzen gaan dat ik ziek word of ontslagen.
Mijn ouders zeggen altijd tegen me zulke mensen kom je bij elk bedrijf tegen. Als ik nu weer weg zou gaan dan zou ik bij mijn volgende werkgever weer dezelfde problemen ondervinden.
