Psyche
alle pijlers
Tot hoever steun je een depri vriendin ??
donderdag 4 juni 2009 om 22:38
Een vriendin van mij is momenteel erg erg depri. Dat is iets wat al voor het derde jaar op rij terug komt.
Zelf heb ik er ook last van gehad , maar nu alweer een paar jaar niet. Ik snap dus wel haar gevoel.
Maar het kost me steeds meer moeite om haar te steunen. Het maakt toch niks uit wat ik zeg , er is niks goed . En haar negativiteit heeft ook invloed op mij.
Vanavond na een vergadering waar wij beide waren , maakten een paar mensen een grapje waaronder ik. Ze werd daar behoorlijk boos om!!!
Dat was voor mij wel even een grens die zij overschreedt.
Ik wil haar best steunen , maar weet even niet meer hoe???
Zelf heb ik er ook last van gehad , maar nu alweer een paar jaar niet. Ik snap dus wel haar gevoel.
Maar het kost me steeds meer moeite om haar te steunen. Het maakt toch niks uit wat ik zeg , er is niks goed . En haar negativiteit heeft ook invloed op mij.
Vanavond na een vergadering waar wij beide waren , maakten een paar mensen een grapje waaronder ik. Ze werd daar behoorlijk boos om!!!
Dat was voor mij wel even een grens die zij overschreedt.
Ik wil haar best steunen , maar weet even niet meer hoe???
donderdag 4 juni 2009 om 22:47
Misschien gewoon even niet?
Het is mooi dat je je vriendin bij wil staan maar als ze boos wordt om iets wat jij niet begrijpt, dan is dat haar probleem, hoe depressief ze ook is. Ook depressieve mensen kunnen onredelijk zijn en de wereld gaat niet tippy toe, tippy toe om iemand heen huppelen omdat die persoon depressief is.
Ik ben zelf zes jaar lang heel depressief geweest en mensen baalden wel eens van mij. Terecht, ik was dan ook regelmatig onuitstaanbaar. Het hielp me niks als men me dan over mijn haar bleef aaien en koppen thee voor me bleef zetten. Het hielp me meer als men me (vriendelijk maar wel resoluut) vertelde dat mijn gedrag ze wel eens de keel uithing. Daar dacht ik dan over na. Ik was depressief maar niet gek en ik zag zelf ook wel dat ik vervelend of zeurderig of drammerig was geweest.
Ik moest er alleen weer even op attent gemaakt worden dat ik dan wel heel depressief kon wezen, maar dat de wereld toch gewoon door ging met draaien en dat mijn depressiviteit geen vrijbrief was om altijd maar mijn zin te krijgen, dat er altijd rekening met mijn gevoel alleen werd gehouden en dat ik maar kon zeggen wat mij voor de bek kwam. Ik draaide nog wel gewoon mee in de maatschappij en als ik mijn vrienden wilde behouden dan moest ik me zo nu en dan maar eens ergens overheen zetten.
Dus zeg het haar. Zeg haar dat je soms doodmoe wordt van haar mismoedigheid en dat het je wel eens te veel wordt en dat je niet meegesleept wil worden door haar negativiteit. Dan spreek je uit hoe je je voelt en laat ook weten dat haar gedrag invloed heeft op haar omgeving. Depressieve mensen hebben wel eens de neiging om te denken dat zij de enigen zijn met problemen en dat eens een beetje relativeren doet wonderen. En er zijn geen betere personen om haar dat duidelijk te maken dan haar vrienden.
Het is mooi dat je je vriendin bij wil staan maar als ze boos wordt om iets wat jij niet begrijpt, dan is dat haar probleem, hoe depressief ze ook is. Ook depressieve mensen kunnen onredelijk zijn en de wereld gaat niet tippy toe, tippy toe om iemand heen huppelen omdat die persoon depressief is.
Ik ben zelf zes jaar lang heel depressief geweest en mensen baalden wel eens van mij. Terecht, ik was dan ook regelmatig onuitstaanbaar. Het hielp me niks als men me dan over mijn haar bleef aaien en koppen thee voor me bleef zetten. Het hielp me meer als men me (vriendelijk maar wel resoluut) vertelde dat mijn gedrag ze wel eens de keel uithing. Daar dacht ik dan over na. Ik was depressief maar niet gek en ik zag zelf ook wel dat ik vervelend of zeurderig of drammerig was geweest.
Ik moest er alleen weer even op attent gemaakt worden dat ik dan wel heel depressief kon wezen, maar dat de wereld toch gewoon door ging met draaien en dat mijn depressiviteit geen vrijbrief was om altijd maar mijn zin te krijgen, dat er altijd rekening met mijn gevoel alleen werd gehouden en dat ik maar kon zeggen wat mij voor de bek kwam. Ik draaide nog wel gewoon mee in de maatschappij en als ik mijn vrienden wilde behouden dan moest ik me zo nu en dan maar eens ergens overheen zetten.
Dus zeg het haar. Zeg haar dat je soms doodmoe wordt van haar mismoedigheid en dat het je wel eens te veel wordt en dat je niet meegesleept wil worden door haar negativiteit. Dan spreek je uit hoe je je voelt en laat ook weten dat haar gedrag invloed heeft op haar omgeving. Depressieve mensen hebben wel eens de neiging om te denken dat zij de enigen zijn met problemen en dat eens een beetje relativeren doet wonderen. En er zijn geen betere personen om haar dat duidelijk te maken dan haar vrienden.
donderdag 4 juni 2009 om 22:55
Door niet alleen aan jezelf te denken Sterretje. En daar maken anderen je je van bewust. Laat ik voor mezelf spreken; mijn omgeving hield me goed met de beide benen op de grond en mijn eigen natuur liet me bijvoorbeeld humorgewijs niet in de steek, dat helpt ook, kunnen relativeren bijvoorbeeld of eens lol hebben om jezelf.
Depressiviteit betekent niet een vrijbrief om van je af te schoppen of anderen mee te trekken in jouw ellende. Ook betekent depressief zijn niet dat men alleen nog maar kan nemen. Ik weet wat het is om heel erg diep te zitten maar dat wil niet zeggen dat je niet aan een ander kan vragen hoe het met hem/haar is en het betekent ook niet dat je niet zo nu en dan eens gezellig kunt doen. Ook als dat je vermoeit hoort dat er soms bij.
Iemand die depressief is kan nog wel gewoon sociaal aangepast gedrag vertonen.
Depressiviteit betekent niet een vrijbrief om van je af te schoppen of anderen mee te trekken in jouw ellende. Ook betekent depressief zijn niet dat men alleen nog maar kan nemen. Ik weet wat het is om heel erg diep te zitten maar dat wil niet zeggen dat je niet aan een ander kan vragen hoe het met hem/haar is en het betekent ook niet dat je niet zo nu en dan eens gezellig kunt doen. Ook als dat je vermoeit hoort dat er soms bij.
Iemand die depressief is kan nog wel gewoon sociaal aangepast gedrag vertonen.
anoniem_12394 wijzigde dit bericht op 04-06-2009 22:57
Reden: aanvulling eerste alinea
Reden: aanvulling eerste alinea
% gewijzigd
donderdag 4 juni 2009 om 23:20
Omdat zij mijn `gezeur` ook aan heeft moeten horen , heb ik nu gewoon wat een verplicht gevoel.
Maar goed , zoals zij nu is ben ik zelf niet geweest. Ze praat zichzelf onvoorstelbaar de put in en na 100keer te hebben gezegd dat ze niet zulke hoge eisen aan zichzelf moet stellen , weet ik het ook niet meer.
Zij heeft zelf niet in de gaten dat ze boos werd , want 2 minuten later ging het weer heel ergens anders over , net alsof ze een heel ander iemand wordt.
Maar ja , als ze haar goed voelt hebben we het erg leuk en ik ben bang dat de vriendschap verwatert als ik haar nu wat los laat...
Maar goed , misschien is ze wel zo op zichzelf gericht dat ze het niet eens door heeft??
Maar goed , zoals zij nu is ben ik zelf niet geweest. Ze praat zichzelf onvoorstelbaar de put in en na 100keer te hebben gezegd dat ze niet zulke hoge eisen aan zichzelf moet stellen , weet ik het ook niet meer.
Zij heeft zelf niet in de gaten dat ze boos werd , want 2 minuten later ging het weer heel ergens anders over , net alsof ze een heel ander iemand wordt.
Maar ja , als ze haar goed voelt hebben we het erg leuk en ik ben bang dat de vriendschap verwatert als ik haar nu wat los laat...
Maar goed , misschien is ze wel zo op zichzelf gericht dat ze het niet eens door heeft??
donderdag 4 juni 2009 om 23:23
inderdaad, PRAAT erover!
ik ben zelf door n jarenlange heftige depressie bijna al m'n vrienden kwijtgeraakt, omdat zij dachten mij met zachte handschoentjes aan te moeten pakken en niet zeiden waar ze last van hadden. degenen die dat wel deden, zijn gebleven omdat ze juist geen last hadden van mijn depressie. PRATEN DUS!!!! voor jezelf en voor haar...
ik ben zelf door n jarenlange heftige depressie bijna al m'n vrienden kwijtgeraakt, omdat zij dachten mij met zachte handschoentjes aan te moeten pakken en niet zeiden waar ze last van hadden. degenen die dat wel deden, zijn gebleven omdat ze juist geen last hadden van mijn depressie. PRATEN DUS!!!! voor jezelf en voor haar...
vrijdag 5 juni 2009 om 19:25
Mijn vriendin gaat al mijn grenzen over en ik kan t hebben omdat ik me steeds weer realiseer hoe rot ze zich voelt en dat ze het nodig heeft om zo egocentrisch te zijn. Er zijn al zoveel mensen die haar hebben laten vallen en ik wil haar dat gevoel niet geven dus sta ik 24/7 voor haar klaar.
Aan de andere kant realiseer ik me nu, dankzij met name de postings van Eleonora, dat ik mss toch eens op zoek moet naar een iets andere insteek omdat ik haar op deze manier ook niet verder help.
Aan de andere kant realiseer ik me nu, dankzij met name de postings van Eleonora, dat ik mss toch eens op zoek moet naar een iets andere insteek omdat ik haar op deze manier ook niet verder help.
zaterdag 6 juni 2009 om 12:16
Speel geen therapeut van je vriendin maar dring er wel op aan dat ze een therapeut zoekt als ze er nog geen heeft.
Ik heb zelf net weer een behoorlijke depressie achter de rug en was te vermoeid om veel of lang sociale contacten te onderhouden. Ik heb iedereen eerlijk verteld dat ik een depressie had en dat ik hard aan het werk was dat op te lossen. Ik verwachtte niet van vriendinnen dat ze mijn problemen zouden oplossen en ik gaf ook zelf aan dat ik het allemaal niet helder zag door de depressie. Ik checkte ook regelmatig of ze me nog wel trokken....
Ik ben bijvoorbeeld veel over de vloer geweest bij een vriendin met een gezin. Daar ging ik dan gewoon even eten en draaide mee. Ik realiseerde me dat ik op dat moment alleen maar over mezelf kon praten en heb dat ook eerlijk gezegd en mijn excuses voor aangeboden. Ik bleef wel informeren naar hun gebeurtenissen maar kon daar minder op ingaan. Dat werd goed geaccepteerd omdat ik mijn credits eerder wel verdiend had. En als ik echt uitgeput was ging ik weer naar huis, zonder te helpen of de kinderen voor te lezen wat ik normaal deed. Geen probleem en nu het weer goed gaat ben ik weer een volwaardige vriendin.
Het enige waar ik moeite mee heb gehad is een vriend die vond dat hij mij ' de waarheid' moest zeggen. Die vond dat ik al veel eerder naar een psychiater moest en medicijnen moest verhogen dan ik zelf vond. Ik had het nodig om mijn eigen weg te bewandelen en mijn eigen grenzen tegen te komen en kon er slecht tegen als mensen een heel duidelijke mening hadden over hoe ik het aanpakte. Dat ging mijn grenzen voorbij.
En nu het inmiddels weer beter gaat, maar nog niet 100% merk ik dat die vriend vindt dat het lang genoeg heeft geduurd. Ik was altijd iemand die als eerste op tafel stond en als laatste het feest verliet. Dat doe ik nu niet, ik neem veel meer mijn grenzen in acht. En die vrienden vinden het nu jammer en ongezellig dat ik eerder afhaak en laten doorschemeren dat het nu lang genoeg heeft geduurd. En dat vind ik jammer, maar ik blijf bij mijn grenzen en misschien veranderd de vriendschap dan wel als die alleen maar bestond bij de gratie van op de tafel staan.
Ik heb zelf net weer een behoorlijke depressie achter de rug en was te vermoeid om veel of lang sociale contacten te onderhouden. Ik heb iedereen eerlijk verteld dat ik een depressie had en dat ik hard aan het werk was dat op te lossen. Ik verwachtte niet van vriendinnen dat ze mijn problemen zouden oplossen en ik gaf ook zelf aan dat ik het allemaal niet helder zag door de depressie. Ik checkte ook regelmatig of ze me nog wel trokken....
Ik ben bijvoorbeeld veel over de vloer geweest bij een vriendin met een gezin. Daar ging ik dan gewoon even eten en draaide mee. Ik realiseerde me dat ik op dat moment alleen maar over mezelf kon praten en heb dat ook eerlijk gezegd en mijn excuses voor aangeboden. Ik bleef wel informeren naar hun gebeurtenissen maar kon daar minder op ingaan. Dat werd goed geaccepteerd omdat ik mijn credits eerder wel verdiend had. En als ik echt uitgeput was ging ik weer naar huis, zonder te helpen of de kinderen voor te lezen wat ik normaal deed. Geen probleem en nu het weer goed gaat ben ik weer een volwaardige vriendin.
Het enige waar ik moeite mee heb gehad is een vriend die vond dat hij mij ' de waarheid' moest zeggen. Die vond dat ik al veel eerder naar een psychiater moest en medicijnen moest verhogen dan ik zelf vond. Ik had het nodig om mijn eigen weg te bewandelen en mijn eigen grenzen tegen te komen en kon er slecht tegen als mensen een heel duidelijke mening hadden over hoe ik het aanpakte. Dat ging mijn grenzen voorbij.
En nu het inmiddels weer beter gaat, maar nog niet 100% merk ik dat die vriend vindt dat het lang genoeg heeft geduurd. Ik was altijd iemand die als eerste op tafel stond en als laatste het feest verliet. Dat doe ik nu niet, ik neem veel meer mijn grenzen in acht. En die vrienden vinden het nu jammer en ongezellig dat ik eerder afhaak en laten doorschemeren dat het nu lang genoeg heeft geduurd. En dat vind ik jammer, maar ik blijf bij mijn grenzen en misschien veranderd de vriendschap dan wel als die alleen maar bestond bij de gratie van op de tafel staan.
zondag 7 juni 2009 om 15:23
[quote]jasmijnblauw schreef op 04 juni 2009 @ 23:20:
Zij heeft zelf niet in de gaten dat ze boos werd , want 2 minuten later ging het weer heel ergens anders over , net alsof ze een heel ander iemand wordt.
quote]
Klinkt als iets waar een psychiater eens naar moet kijken als dit vaak voorkomt.
Afgezien daarvan als jij je grenzen goed aangeeft en zegt dat ze onredelijk doet dan help je haar. Je helpt haar niet door alles goed te vinden. Als ze een beetje verstand heeft merkt ze ook wel dat ze raar doet maar misschien ook wel niet want niemand zegt wat maar misschien.... Depressievelingen halen vanalles in hun hoofd. Dus als jij duidelijk bent help je niet alleen jezelf maar ook haar.
en groet,
Jane
Zij heeft zelf niet in de gaten dat ze boos werd , want 2 minuten later ging het weer heel ergens anders over , net alsof ze een heel ander iemand wordt.
quote]
Klinkt als iets waar een psychiater eens naar moet kijken als dit vaak voorkomt.
Afgezien daarvan als jij je grenzen goed aangeeft en zegt dat ze onredelijk doet dan help je haar. Je helpt haar niet door alles goed te vinden. Als ze een beetje verstand heeft merkt ze ook wel dat ze raar doet maar misschien ook wel niet want niemand zegt wat maar misschien.... Depressievelingen halen vanalles in hun hoofd. Dus als jij duidelijk bent help je niet alleen jezelf maar ook haar.
en groet,
Jane
