Psyche
alle pijlers
Tweestrijd hormonen >< hoofd
zondag 29 november 2009 om 02:13
Hallo,
Ik hoop dat ik in het goede forum zit voor dit onderwerp. Het gaat namelijk over het willen krijgen van kinderen, maar eigenlijk juist weer niet.
Sinds ongeveer mijn 23e heb ik een sterk gevoel dat ik kinderen wil. Daarvoor wist ik al wel dat ik ze ooit zou willen, maar sinds een jaar of twee (ik ben nu 25) is dit gevoel erg sterk. Als ik een zwangere vrouw zie lopen denk ik automatisch: dat wil ik ook, haast op het jaloerse af. Als ik iets lees of zie op tv over zwangerschap, baby's, kleine kinderen of wat er mee te maken heeft, word ik emotioneel. Als iemand in mijn omgeving zwanger is ben ik uiteraard blij voor ze, maar ik moet er zelfs even van huilen omdat ik voel dat ik dat ook wil. Ik snap niet waar dit vandaan komt. Ik vind namelijk dat ik er nog lang niet klaar voor ben en ik zou nu zeker nog geen kinderen willen.
Maar waarom denk ik er dan zo veel aan? Ik heb het ook aan mijn vriend verteld, gelukkig kunnen we heel goed met elkaar praten. Maar we wonen nog niet eens samen (wel voorzichtige plannen, maar we zijn net een jaar bij elkaar) en aan kinderen heeft hij nog nooit gedacht (hij is overigens ouder dan ik). En ondanks dat we elkaar begrijpen, vind ik het moeilijk dat hij nog nooit over kinderen na heeft gedacht. Mijn hoofd zegt: daar kun je nog wat van leren, maak je niet zo druk. Maar de rest van mij baalt dat hij niet kan zeggen dat hij er al uit is dat hij ze graag zou willen. Dat ik zeker weet dat het ooit gaat gebeuren zeg maar (ik vind het verschrikkelijk om op te schrijven, maar zo voelt het wel).
Ik zit dus constant in strijd met mezelf en ik word er gek van. Zijn dit nu echt mijn hormonen die zich laten horen en vooral: wat kan ik er aan doen?
Pfff....
Ik hoop dat ik in het goede forum zit voor dit onderwerp. Het gaat namelijk over het willen krijgen van kinderen, maar eigenlijk juist weer niet.
Sinds ongeveer mijn 23e heb ik een sterk gevoel dat ik kinderen wil. Daarvoor wist ik al wel dat ik ze ooit zou willen, maar sinds een jaar of twee (ik ben nu 25) is dit gevoel erg sterk. Als ik een zwangere vrouw zie lopen denk ik automatisch: dat wil ik ook, haast op het jaloerse af. Als ik iets lees of zie op tv over zwangerschap, baby's, kleine kinderen of wat er mee te maken heeft, word ik emotioneel. Als iemand in mijn omgeving zwanger is ben ik uiteraard blij voor ze, maar ik moet er zelfs even van huilen omdat ik voel dat ik dat ook wil. Ik snap niet waar dit vandaan komt. Ik vind namelijk dat ik er nog lang niet klaar voor ben en ik zou nu zeker nog geen kinderen willen.
Maar waarom denk ik er dan zo veel aan? Ik heb het ook aan mijn vriend verteld, gelukkig kunnen we heel goed met elkaar praten. Maar we wonen nog niet eens samen (wel voorzichtige plannen, maar we zijn net een jaar bij elkaar) en aan kinderen heeft hij nog nooit gedacht (hij is overigens ouder dan ik). En ondanks dat we elkaar begrijpen, vind ik het moeilijk dat hij nog nooit over kinderen na heeft gedacht. Mijn hoofd zegt: daar kun je nog wat van leren, maak je niet zo druk. Maar de rest van mij baalt dat hij niet kan zeggen dat hij er al uit is dat hij ze graag zou willen. Dat ik zeker weet dat het ooit gaat gebeuren zeg maar (ik vind het verschrikkelijk om op te schrijven, maar zo voelt het wel).
Ik zit dus constant in strijd met mezelf en ik word er gek van. Zijn dit nu echt mijn hormonen die zich laten horen en vooral: wat kan ik er aan doen?
Pfff....
zondag 29 november 2009 om 02:19
quote:essiej schreef op 29 november 2009 @ 02:18:
Joh, maak je geen zorgen .
Dat zijn gewoon je moedergevoelens die opspelen.
Kan je jezelf niet gerustellen met het idee dat het wel komt?
Iniedergeval een dikke
Oh ik lees het verkeerd oeps. Dat heb je al geprobeerd, tja nogmaals een dikke knuffel, ik ken het gevoel, maar ik kan het eigenlijk gewoon wegstoppen.
Bedenk me net, kan je geen oppasbaantje erbij nemen? Ik weet niet of dat werkt met je werk/opleiding, maar ik pas nu op een baby van 7 maanden en daar kan ik redelijk goed mijn ei in kwijt .
Joh, maak je geen zorgen .
Dat zijn gewoon je moedergevoelens die opspelen.
Kan je jezelf niet gerustellen met het idee dat het wel komt?
Iniedergeval een dikke
Oh ik lees het verkeerd oeps. Dat heb je al geprobeerd, tja nogmaals een dikke knuffel, ik ken het gevoel, maar ik kan het eigenlijk gewoon wegstoppen.
Bedenk me net, kan je geen oppasbaantje erbij nemen? Ik weet niet of dat werkt met je werk/opleiding, maar ik pas nu op een baby van 7 maanden en daar kan ik redelijk goed mijn ei in kwijt .
zondag 29 november 2009 om 02:27
Hey essiej,
Oppasbaantje werkt niet handig voor me op het moment, maar is zeker een goede tip als ik straks meer op 1 plek zit
iig fijn om te lezen dat ik niet de enige ben die er last van heeft, ik heb er met een paar vrouwen over gesproken maar die herkende het gevoel niet, tenminste niet voordat ze al kinderen hadden. Dus ik voelde me een beetje 'gek' daardoor, omdat het al zo lang speelt bij mij.
thnx voor de knuf, je krijgt er een terug voor je lieve berichtje
Oppasbaantje werkt niet handig voor me op het moment, maar is zeker een goede tip als ik straks meer op 1 plek zit
iig fijn om te lezen dat ik niet de enige ben die er last van heeft, ik heb er met een paar vrouwen over gesproken maar die herkende het gevoel niet, tenminste niet voordat ze al kinderen hadden. Dus ik voelde me een beetje 'gek' daardoor, omdat het al zo lang speelt bij mij.
thnx voor de knuf, je krijgt er een terug voor je lieve berichtje
zondag 29 november 2009 om 07:49
zondag 29 november 2009 om 10:04
Hoi,
Ik heb eigenlijk hetzelfde, alleen ben ik een paar jaartjes ouder dan jij, dus manlief en ik vinden dat we niet te lang met de beslissing moeten wachten. Ik heb dus ook kriebels. Heb de babykamer in gedachten al ingericht en ik ben nog niet eens gestopt met de pil.
Maar inderdaad, overal zie je baby's. Alles gaat over kinderen. Je denkt er constant aan. Als je een kindje ziet of in je arm hebt voel je je helemaal warm worden en speelt het verlangen op. Toch vraag je je dan af (ik tenminste) of je er al wel aan toe bent, of je het wel goed zal doen, of het wel bij je past etc.
Ik geloof inmiddels dat je die twijfels nog heel lang kan houden, zelfs als je al zwanger bent. Wij hebben besloten praktisch nog wat dingen op orde te brengen en er al wel vast vanuit te gaan dat we daarna aan de kinderen gaan. Mochten we ons nog bedenken de komende tijd, dan doen we het alsnog niet. Dat maakt het in ieder geval iets concreter dan 'ooit'.
Dus misschien is dat ook iets voor jou en je vriend... om te zeggen: ok, we gaan straks samenwonen... dan kijken we dat een half jaar aan, of we happy bij elkaar zijn en als we dan gelukkig zijn, gaan we voor een kindje.
Dan kun je kijken wat dat gevoel met je doet en er allebei vast aan wennen...
Ik heb eigenlijk hetzelfde, alleen ben ik een paar jaartjes ouder dan jij, dus manlief en ik vinden dat we niet te lang met de beslissing moeten wachten. Ik heb dus ook kriebels. Heb de babykamer in gedachten al ingericht en ik ben nog niet eens gestopt met de pil.
Maar inderdaad, overal zie je baby's. Alles gaat over kinderen. Je denkt er constant aan. Als je een kindje ziet of in je arm hebt voel je je helemaal warm worden en speelt het verlangen op. Toch vraag je je dan af (ik tenminste) of je er al wel aan toe bent, of je het wel goed zal doen, of het wel bij je past etc.
Ik geloof inmiddels dat je die twijfels nog heel lang kan houden, zelfs als je al zwanger bent. Wij hebben besloten praktisch nog wat dingen op orde te brengen en er al wel vast vanuit te gaan dat we daarna aan de kinderen gaan. Mochten we ons nog bedenken de komende tijd, dan doen we het alsnog niet. Dat maakt het in ieder geval iets concreter dan 'ooit'.
Dus misschien is dat ook iets voor jou en je vriend... om te zeggen: ok, we gaan straks samenwonen... dan kijken we dat een half jaar aan, of we happy bij elkaar zijn en als we dan gelukkig zijn, gaan we voor een kindje.
Dan kun je kijken wat dat gevoel met je doet en er allebei vast aan wennen...
zondag 29 november 2009 om 11:01
quote:Mieomij schreef op 29 november 2009 @ 07:49:
Ik vind dat je van een man met wie je een relatie hebt mag verwachten dat hij na maximaal een jaar uitsluitsel geeft of hij samen met jou kinderen wil of niet. Dan weet je waar je aan toe bent. (En als je ouder dan dertig bent wordt die termijn na maximaal een half jaar).Ik vind dit flauwekul, die man weer überhaupt nog niet of hij kinderen wil als ik het zo lees Dit zijn geen kleine beslissingen en die zouden zeker niet onder druk genomen moeten worden.
Ik vind dat je van een man met wie je een relatie hebt mag verwachten dat hij na maximaal een jaar uitsluitsel geeft of hij samen met jou kinderen wil of niet. Dan weet je waar je aan toe bent. (En als je ouder dan dertig bent wordt die termijn na maximaal een half jaar).Ik vind dit flauwekul, die man weer überhaupt nog niet of hij kinderen wil als ik het zo lees Dit zijn geen kleine beslissingen en die zouden zeker niet onder druk genomen moeten worden.
zondag 29 november 2009 om 11:08
quote:Espy schreef op 29 november 2009 @ 11:01:
[...]
Ik vind dit flauwekul, die man weer überhaupt nog niet of hij kinderen wil als ik het zo lees Dit zijn geen kleine beslissingen en die zouden zeker niet onder druk genomen moeten worden.Zoals ík het lees, heeft hij er überhaupt nog niet over nagedacht. Ik vind dat je na verloop van tijd (ik zou daar zelf geen specifiek termijn aan durven verbinden) wel mag verwachten dat je vriend daar over nagedacht heeft.
[...]
Ik vind dit flauwekul, die man weer überhaupt nog niet of hij kinderen wil als ik het zo lees Dit zijn geen kleine beslissingen en die zouden zeker niet onder druk genomen moeten worden.Zoals ík het lees, heeft hij er überhaupt nog niet over nagedacht. Ik vind dat je na verloop van tijd (ik zou daar zelf geen specifiek termijn aan durven verbinden) wel mag verwachten dat je vriend daar over nagedacht heeft.
Peas on earth!
zondag 29 november 2009 om 12:08
We hebben het hier over een volwassen man. En over een belangrijk onderwerp. Als hij na een jaar nog geen antwoord kan geven op de vraag of hij ooit kinderen met jou zou willen vind ik dat vreemd.
Maar misschien ligt dat aan mij, ik val gewoon niet zo op twijfelende types die niet goed weten wat ze willen en ik heb er ook geen zin in om aan het lijntje gehouden te worden. Ik begrijp van TO dat ze ook niet gelukkig is met deze situatie, terwijl het volgens mij niet haar probleem is, maar het probleem van haar vriend.
Een kinderwens is heel essentieel. Als je het daar niet over eens bent komt wel de vraag aan de orde of je met deze relatie verder moet. Die vraag kan dan maar beter eerder dan later aan de orde komen.
Maar misschien ligt dat aan mij, ik val gewoon niet zo op twijfelende types die niet goed weten wat ze willen en ik heb er ook geen zin in om aan het lijntje gehouden te worden. Ik begrijp van TO dat ze ook niet gelukkig is met deze situatie, terwijl het volgens mij niet haar probleem is, maar het probleem van haar vriend.
Een kinderwens is heel essentieel. Als je het daar niet over eens bent komt wel de vraag aan de orde of je met deze relatie verder moet. Die vraag kan dan maar beter eerder dan later aan de orde komen.
zondag 29 november 2009 om 12:28
En ik bedoel niet dat je na een jaar klokslag twaalf uur aan hem moet vragen : "Wil je kinderen met mij of niet? Nou? Wat is je antwoord? Ik wil het NU weten!". Er zijn allerlei manieren om dit ter sprake te brengen en hij kan daarbij best bedenktijd nodig hebben. Maar met dat hij het niet weet en verder ook niet weet wanneer hij het dan mogelijkerwijs wel weet hoef je mijns inziens geen genoegen te nemen.
zondag 29 november 2009 om 12:39
Dank voor alle reacties
Het is voor mijn vriend nooit zo aan de orde geweest en daarom heeft hij er niet over na hoeven denken. Maar hij heeft gezegd dat hij dat misschien maar eens moest gaan veranderen. Maar dan nog wil ik er geen druk achter zetten, zoiets moet je samen willen. Dat hij er überhaupt over wil praten zonder doodsbenauwd te worden vind ik dan al bijzonder. Mijn ex met wie ik 6 jaar een relatie had en samenwoonde, werd altijd heel zenuwachtig en wilde hier nooit over praten.
Ik denk dat daar ook die drang van het zeker willen weten vandaan komt, want ik wil me niet nog een keer voor mijn gevoel zo laten bedonderen als toen dat uit ging. Niet dat deze situatie hetzelfde is, want mijn vriend heeft een totaal ander en vooral zacht karakter, maar ik denk dat ik mezelf daar onbewust tegen wil beschermen. Dat ik dan zo'n sterke kinderwens heb waar ik zelf al niets van snap helpt dan niet echt
Het is voor mijn vriend nooit zo aan de orde geweest en daarom heeft hij er niet over na hoeven denken. Maar hij heeft gezegd dat hij dat misschien maar eens moest gaan veranderen. Maar dan nog wil ik er geen druk achter zetten, zoiets moet je samen willen. Dat hij er überhaupt over wil praten zonder doodsbenauwd te worden vind ik dan al bijzonder. Mijn ex met wie ik 6 jaar een relatie had en samenwoonde, werd altijd heel zenuwachtig en wilde hier nooit over praten.
Ik denk dat daar ook die drang van het zeker willen weten vandaan komt, want ik wil me niet nog een keer voor mijn gevoel zo laten bedonderen als toen dat uit ging. Niet dat deze situatie hetzelfde is, want mijn vriend heeft een totaal ander en vooral zacht karakter, maar ik denk dat ik mezelf daar onbewust tegen wil beschermen. Dat ik dan zo'n sterke kinderwens heb waar ik zelf al niets van snap helpt dan niet echt
zondag 29 november 2009 om 12:44
Bedenk wel dat je het voor je vriend (en ws ook voor je ex) heel lastig maakt om het er over te hebben. Want als jij zó emotioneel reageert op anderen die kinderen krijgen en zelf zo graag kinderen wilt, dan betekent het dat als zij aan zouden geven het niet te willen, ze het eigenlijk net zo goed meteen met je uit kunnen maken.
I only get one shot at life - so I shoot to kill
zondag 29 november 2009 om 13:01
quote:Spijker schreef op 29 november 2009 @ 12:44:
Bedenk wel dat je het voor je vriend (en ws ook voor je ex) heel lastig maakt om het er over te hebben. Want als jij zó emotioneel reageert op anderen die kinderen krijgen en zelf zo graag kinderen wilt, dan betekent het dat als zij aan zouden geven het niet te willen, ze het eigenlijk net zo goed meteen met je uit kunnen maken.
Dat besef ik me heel goed... (overigens was het bij mijn ex nog niet zo sterk, die wist ook niet dat ik er zo veel aan dacht)
Daarom vind ik het ook zo fijn dat mijn vriend er over wil praten en het niet uit de weg gaat. Het gaat mij echter te ver om hem voor het blok te zetten. Als je er niet allebei 100% achter staat wil ik het ook niet, dan heb ik steeds het gevoel dat ik hem iets opgedrongen heb en dat kan toch niet goed zijn Ik heb wel gezegd dat ik het zeker ooit wil en dat weet hij nu. Ik denk dat het later misschien ook wel komt maar ja dat dacht ik bij mijn vorige relatie ook...
Bedenk wel dat je het voor je vriend (en ws ook voor je ex) heel lastig maakt om het er over te hebben. Want als jij zó emotioneel reageert op anderen die kinderen krijgen en zelf zo graag kinderen wilt, dan betekent het dat als zij aan zouden geven het niet te willen, ze het eigenlijk net zo goed meteen met je uit kunnen maken.
Dat besef ik me heel goed... (overigens was het bij mijn ex nog niet zo sterk, die wist ook niet dat ik er zo veel aan dacht)
Daarom vind ik het ook zo fijn dat mijn vriend er over wil praten en het niet uit de weg gaat. Het gaat mij echter te ver om hem voor het blok te zetten. Als je er niet allebei 100% achter staat wil ik het ook niet, dan heb ik steeds het gevoel dat ik hem iets opgedrongen heb en dat kan toch niet goed zijn Ik heb wel gezegd dat ik het zeker ooit wil en dat weet hij nu. Ik denk dat het later misschien ook wel komt maar ja dat dacht ik bij mijn vorige relatie ook...
zondag 29 november 2009 om 13:24
zondag 29 november 2009 om 13:30
quote:Amygdala schreef op 29 november 2009 @ 10:04:
ik knip je reactie even, anders is het zo'n lap tekst
Precies, dat heb ik dus ook. Ik kan me nu al zorgen maken over waar de babykamer moet komen als ik bij hem ga wonen, haha!
Het is ook niet zo dat ik twijfel of ik wel een goede moeder zou zijn, dat weet je pas als je het bent denk ik Het lijkt me echt geweldig om eigen kids te hebben, maar nu gewoon nog niet. Alleen zegt mijn lijf dus heel iets anders.
Wat spannend dat jij en je man het zo besloten hebben, ik hoop voor jullie dat het uitpakt zoals jullie willen
ik knip je reactie even, anders is het zo'n lap tekst
Precies, dat heb ik dus ook. Ik kan me nu al zorgen maken over waar de babykamer moet komen als ik bij hem ga wonen, haha!
Het is ook niet zo dat ik twijfel of ik wel een goede moeder zou zijn, dat weet je pas als je het bent denk ik Het lijkt me echt geweldig om eigen kids te hebben, maar nu gewoon nog niet. Alleen zegt mijn lijf dus heel iets anders.
Wat spannend dat jij en je man het zo besloten hebben, ik hoop voor jullie dat het uitpakt zoals jullie willen
zondag 29 november 2009 om 13:36
quote:Mieomij schreef op 29 november 2009 @ 07:49:
Ik vind dat je van een man met wie je een relatie hebt mag verwachten dat hij na maximaal een jaar uitsluitsel geeft of hij samen met jou kinderen wil of niet. Dan weet je waar je aan toe bent. (En als je ouder dan dertig bent wordt die termijn na maximaal een half jaar).
waar staat dat?
Welk relatiehandboek heb jij die ik niet heb?
Ik vind dat je van een man met wie je een relatie hebt mag verwachten dat hij na maximaal een jaar uitsluitsel geeft of hij samen met jou kinderen wil of niet. Dan weet je waar je aan toe bent. (En als je ouder dan dertig bent wordt die termijn na maximaal een half jaar).
waar staat dat?
Welk relatiehandboek heb jij die ik niet heb?
maandag 30 november 2009 om 14:00
dinsdag 1 december 2009 om 12:34
quote:absoluteEinstein schreef op 30 november 2009 @ 14:00:
Ja, het kinderen willen krijgen was zwaar hormonaal.
Net als pms, je bent boos en je weet gewoon dat het hormonaal is.
Zo was het ook met de kinderwens.Ik dacht dat het alleen maar meer zou worden naarmate je ouder wordt, dit bericht valt dan weer mee! Zou mooi zijn als het bij mij ook zo ging werken... Al heb ik eigenlijk nooit last van pms
Ja, het kinderen willen krijgen was zwaar hormonaal.
Net als pms, je bent boos en je weet gewoon dat het hormonaal is.
Zo was het ook met de kinderwens.Ik dacht dat het alleen maar meer zou worden naarmate je ouder wordt, dit bericht valt dan weer mee! Zou mooi zijn als het bij mij ook zo ging werken... Al heb ik eigenlijk nooit last van pms
woensdag 2 december 2009 om 11:17
Ik herken het wel. Ik ben nu 32 en heb al vanaf mijn 18e een sterke kinderwens. Die kinderen gaan er (als ik tenminste vruchtbaar ben) er komen, dat staat voor mij vast. Maar tot nu toe was het nog niet de tijd; geen man met wie ik het wilde (of wel, maar dan wilde hij niet). Heb zelfs eenmaal een abortus gehad. Dat was vreemd: weten dat je heel graag kinderen wilt, maar niet daar en op die manier met die man.
Ik heb het oergevoel van kinderen willen "gewoon" geaccepteerd voor wat het was. Wat mij hielp was de "zekerheid" dat wat er ook gebeurt, of ik nou een man vind die dat ook wil of niet (dan regel ik wel een donor en word alleenstaand moeder), het wel komt. Dat gaf rust.
Inmiddels heb ik een man gevonden met wie ik heel graag kinderen wil. Ook hij heeft daar nog nooit zo over nagedacht. Het liefst wil ik nu "uitsluitsel", maar ik weet ook dat het niet zo werkt. We hebben het er wel eens over, heb wel het gevoel dat hij steeds meer een beeld krijgt bij het hebben van kinderen. Ik geef het nog maar even de tijd en geniet van het bij elkaar zijn en alle tijd hebben voor elkaar.
Ik heb het oergevoel van kinderen willen "gewoon" geaccepteerd voor wat het was. Wat mij hielp was de "zekerheid" dat wat er ook gebeurt, of ik nou een man vind die dat ook wil of niet (dan regel ik wel een donor en word alleenstaand moeder), het wel komt. Dat gaf rust.
Inmiddels heb ik een man gevonden met wie ik heel graag kinderen wil. Ook hij heeft daar nog nooit zo over nagedacht. Het liefst wil ik nu "uitsluitsel", maar ik weet ook dat het niet zo werkt. We hebben het er wel eens over, heb wel het gevoel dat hij steeds meer een beeld krijgt bij het hebben van kinderen. Ik geef het nog maar even de tijd en geniet van het bij elkaar zijn en alle tijd hebben voor elkaar.
woensdag 2 december 2009 om 22:13
Dank je wel voor je reactie iebie. Doet me goed om te lezen dat jij hetzelfde hebt, ook met je vriend.
Ik heb nog best moeite met de acceptatie dat hij er nog niet uit is, ik wil graag NU zekerheid Maar ik weet ook dat dat niet fair is, het is alleen zo lastig om dat gevoel uit te schakelen (het gevoel dat ik niet eens wil hebben). Hoe moeilijk kan het nou zijn om hem gewoon de tijd te gunnen die hij nodig heeft? En ondertussen net als jij zegt genieten van het samen zijn, want dat is echt heerlijk. Ik denk dat ik voor Sinterklaas maar een zak geduld ga vragen
Ik heb nog best moeite met de acceptatie dat hij er nog niet uit is, ik wil graag NU zekerheid
Maar ik weet ook dat dat niet fair is, het is alleen zo lastig om dat gevoel uit te schakelen (het gevoel dat ik niet eens wil hebben). Hoe moeilijk kan het nou zijn om hem gewoon de tijd te gunnen die hij nodig heeft? En ondertussen net als jij zegt genieten van het samen zijn, want dat is echt heerlijk. Ik denk dat ik voor Sinterklaas maar een zak geduld ga vragen
