Psyche
alle pijlers
Uitslag: ernstig depressief. Maar ik voel me niet zo of wel
dinsdag 6 januari 2009 om 13:57
Vanmorgen een test gedaan bij een psycholoog. Ik dacht dat ik overspannen was.
Ik heb een zwaar jaar achter de rug. Veel vervelende dingen gebeurd. Begin dit jaar bij een ex weggegaan (die veel dreigde en bleef bedreigen toen ik bij hem weg was), in financiele nood gezeten. Uiteindelijk een baan gevonden. Toen overleed mijn vader in mijn proeftijd. Een rechtzaak gehad die mn ex had aangespannen over ons kind. En toen trok ik het niet meer en verloor mijn baan ook nog daardoor.
Test gehad bij de psycholoog en er kwam uit dat ik ernstig depressief ben. Ik had gehoopt op overspannen. Dat klinkt beter en daar kom je volgens mij sneller uit.
Ik heb wel eens goede dagen. Soms hele slechte. Ik wil er gewoon niet aan dat ik ernstig depressief ben.
Alleen al het feit dat het geconstateerd is word ik al depressief van zou ik haast zeggen. Zo'n stempel wil ik helemaal niet.
En ik wil graag vooruit, ik wil dingen ondernemen. Maar het komt alleen niet uit mijn handen.
En ik ben iemand die niet snel hulp aanvaard. Ik wil er zelf uit kunnen komen. Nu moet ik aan de anti-depressiva omdat ik al lang geen eetlust meer heb, ben afgevallen en per nacht maar een paar uur slaap. Eigenlijk ben ik tegen anti-depressiva, ik heb ze een aantal jaren geleden ook gehad na een traumatische gebeurtenis en ik wil niet dat al mijn gevoelens weer zo afgevlakt worden.
Meer mensen hier die er moeite mee hebben dat een depressie geconstateerd is?
Hoe lang duurde het voordat jij er uitkwam en wat heeft geholpen.
(ik ben ongeduldig en ik wil zo snel mogelijk herstellen, en ik weet dat dat een verkeerd denkbeeld is hoor)
Even mijn klachtenlijstje samenstellen:
*geen eetlust en erg afgevallen
*per nacht maar een paar uur slapen
*vaak hoofdpijn, maar soms ook migraine-aanvallen die terugkeren
*voortdurend opgejaagd voelen
*angst voor mijn toekomst (hoe moet ik het nu weer redden financieel, kom ik er uit?)
*besluiteloosheid
*onzeker over wat ik zeg en hoe ik overkom
*soms heel zwart denken, het niet meer zien zitten
*wel dingen willen ondernemen en plannen, maar uiteindelijk of steeds uitstellen of niet doen
*steeds zelf willen vechten proberen eruit te komen
*schamen voor mijn gedag tegenover vrienden en familie
*wisselende stemmingen over een dag: dan zie ik het weer positief en 's avonds is alles weer negatief, ben ik onrustig. (ik moet iets doen, maar wat?)
Ik heb een zwaar jaar achter de rug. Veel vervelende dingen gebeurd. Begin dit jaar bij een ex weggegaan (die veel dreigde en bleef bedreigen toen ik bij hem weg was), in financiele nood gezeten. Uiteindelijk een baan gevonden. Toen overleed mijn vader in mijn proeftijd. Een rechtzaak gehad die mn ex had aangespannen over ons kind. En toen trok ik het niet meer en verloor mijn baan ook nog daardoor.
Test gehad bij de psycholoog en er kwam uit dat ik ernstig depressief ben. Ik had gehoopt op overspannen. Dat klinkt beter en daar kom je volgens mij sneller uit.
Ik heb wel eens goede dagen. Soms hele slechte. Ik wil er gewoon niet aan dat ik ernstig depressief ben.
Alleen al het feit dat het geconstateerd is word ik al depressief van zou ik haast zeggen. Zo'n stempel wil ik helemaal niet.
En ik wil graag vooruit, ik wil dingen ondernemen. Maar het komt alleen niet uit mijn handen.
En ik ben iemand die niet snel hulp aanvaard. Ik wil er zelf uit kunnen komen. Nu moet ik aan de anti-depressiva omdat ik al lang geen eetlust meer heb, ben afgevallen en per nacht maar een paar uur slaap. Eigenlijk ben ik tegen anti-depressiva, ik heb ze een aantal jaren geleden ook gehad na een traumatische gebeurtenis en ik wil niet dat al mijn gevoelens weer zo afgevlakt worden.
Meer mensen hier die er moeite mee hebben dat een depressie geconstateerd is?
Hoe lang duurde het voordat jij er uitkwam en wat heeft geholpen.
(ik ben ongeduldig en ik wil zo snel mogelijk herstellen, en ik weet dat dat een verkeerd denkbeeld is hoor)
Even mijn klachtenlijstje samenstellen:
*geen eetlust en erg afgevallen
*per nacht maar een paar uur slapen
*vaak hoofdpijn, maar soms ook migraine-aanvallen die terugkeren
*voortdurend opgejaagd voelen
*angst voor mijn toekomst (hoe moet ik het nu weer redden financieel, kom ik er uit?)
*besluiteloosheid
*onzeker over wat ik zeg en hoe ik overkom
*soms heel zwart denken, het niet meer zien zitten
*wel dingen willen ondernemen en plannen, maar uiteindelijk of steeds uitstellen of niet doen
*steeds zelf willen vechten proberen eruit te komen
*schamen voor mijn gedag tegenover vrienden en familie
*wisselende stemmingen over een dag: dan zie ik het weer positief en 's avonds is alles weer negatief, ben ik onrustig. (ik moet iets doen, maar wat?)
dinsdag 6 januari 2009 om 14:21
dinsdag 6 januari 2009 om 14:26
En ik wil graag vooruit, ik wil dingen ondernemen. Maar het komt alleen niet uit mijn handen.
Dit is volgens mij de definitie van een depressie zoals je het in de praktijk ervaart. Hoe eerder je het accepteert, hoe sneller je ook aan je genezing kunt gaan werken. Heel naar om je depressief te voelen, weet ik uit ervaring. Maar hang het niet op aan een woord. Overspannen, depressief of griep. Ziek is ziek en voor iedere ziekte een andere remedie.
Je zou nog een schildkliertest kunnen vragen, klachten bij afwijkingen aan schildklier lijken soms erg op de klachten van een depressie.
Verder veel vechtlust, steun en goede therapeut toegewenst!
Dit is volgens mij de definitie van een depressie zoals je het in de praktijk ervaart. Hoe eerder je het accepteert, hoe sneller je ook aan je genezing kunt gaan werken. Heel naar om je depressief te voelen, weet ik uit ervaring. Maar hang het niet op aan een woord. Overspannen, depressief of griep. Ziek is ziek en voor iedere ziekte een andere remedie.
Je zou nog een schildkliertest kunnen vragen, klachten bij afwijkingen aan schildklier lijken soms erg op de klachten van een depressie.
Verder veel vechtlust, steun en goede therapeut toegewenst!
dinsdag 6 januari 2009 om 14:26
Toch wel knap, Java, dat jij vanuit een stukje tekst op een forum beter een diagnose weet te stellen dan een psycholoog die de TO in levende lijven heeft gesproken en uitgebreid getest.
Als ze de diagnose 'kanker" had gekregen had niemand die in twijfel durven trekken, maar kennelijk heeft iedereen verstand van psychische ziektes.
Hoe dan ook, en wat de diagnose precies is, feit blijft dat je behoorlijk met jezelf in de knoop zit. dat is gewon niet van de ene op de andere dag over. Ook overspannenheid duurt gerust een tot anderhalf jaar als je er echt helemaal doorheen zit, dus dat is echt niet "lichter'. Zolang je niet aan jezelf durft toe te geven dat je behoorlijk ernstig ziek bent, gaat je genezingsproces alleen maar langer duren. Denk dat je dus nu vooral moet beginnen met accepteren dat je ziek bent en voorlopig nog wel even blijft. Ongeduld en ontkenning helpen je alleen verder de put in.
Sterkte.
Als ze de diagnose 'kanker" had gekregen had niemand die in twijfel durven trekken, maar kennelijk heeft iedereen verstand van psychische ziektes.
Hoe dan ook, en wat de diagnose precies is, feit blijft dat je behoorlijk met jezelf in de knoop zit. dat is gewon niet van de ene op de andere dag over. Ook overspannenheid duurt gerust een tot anderhalf jaar als je er echt helemaal doorheen zit, dus dat is echt niet "lichter'. Zolang je niet aan jezelf durft toe te geven dat je behoorlijk ernstig ziek bent, gaat je genezingsproces alleen maar langer duren. Denk dat je dus nu vooral moet beginnen met accepteren dat je ziek bent en voorlopig nog wel even blijft. Ongeduld en ontkenning helpen je alleen verder de put in.
Sterkte.
dinsdag 6 januari 2009 om 14:33
Dank jullie wel voor de antwoorden.
Oh, ik accepteer wel dat ik er zelf niet meer uitkom hoor. Maar ik kan het woord depressief niet aanvaarden denk ik.
Dat vind ik erger klinken als zwaar overspannen of iets anders.
Depressief zijn klinkt voor de buitenwereld al als dat ik iemand ben die zwak is.
Gezien de gebeurtenissen die niet alleen dit jaar maar ook vorig jaar zijn gebeurd vind ik het ook niet vreemd dat ik er nu doorheen zit.
Ik maak me zorgen over mijn toekomst. Of ik weer werk kan vinden straks en of ik het red met zo weinig geld enz.
Mijn toekomstbeeld is onzeker, en daar kan ik niet tegen.
Ik heb alle moeite gedaan om weg te komen bij die ex waar ik nooit meer helemaal van af kom omdat ik een kind met hem samen heb. Daar baal ik van.....dat ik zoveel moeite heb moeten doen om overeind te blijven en door te vechten voor mijn geluk maar dat het niet gelukt is.
Oh, ik accepteer wel dat ik er zelf niet meer uitkom hoor. Maar ik kan het woord depressief niet aanvaarden denk ik.
Dat vind ik erger klinken als zwaar overspannen of iets anders.
Depressief zijn klinkt voor de buitenwereld al als dat ik iemand ben die zwak is.
Gezien de gebeurtenissen die niet alleen dit jaar maar ook vorig jaar zijn gebeurd vind ik het ook niet vreemd dat ik er nu doorheen zit.
Ik maak me zorgen over mijn toekomst. Of ik weer werk kan vinden straks en of ik het red met zo weinig geld enz.
Mijn toekomstbeeld is onzeker, en daar kan ik niet tegen.
Ik heb alle moeite gedaan om weg te komen bij die ex waar ik nooit meer helemaal van af kom omdat ik een kind met hem samen heb. Daar baal ik van.....dat ik zoveel moeite heb moeten doen om overeind te blijven en door te vechten voor mijn geluk maar dat het niet gelukt is.
dinsdag 6 januari 2009 om 14:34
Zo Java, jij verdient vast goud geld als je zo snel diagnoses kunt stellen.
TO, maakt de diagnose veel uit? Het gaat erom dat je beter wordt. En daarvoor moet je wél accepteren dat je ziek bent. Overspannen klinkt 'mooier' dan depressief, maar het is in feite niet echt heel anders in praktijk. Dus ik zou de diagnose een beetje loslaten. Als je geen AD wilt slikken kun je voorstellen om het eerst zonder te doen.
Ik zou niet teveel waarde hechten aan het label 'depressief' maar je klachten wel zeer serieus nemen. Hoe je het dan wilt noemen, dat is aan jou, maar ik denk dat je er wel mee bezig moet.
TO, maakt de diagnose veel uit? Het gaat erom dat je beter wordt. En daarvoor moet je wél accepteren dat je ziek bent. Overspannen klinkt 'mooier' dan depressief, maar het is in feite niet echt heel anders in praktijk. Dus ik zou de diagnose een beetje loslaten. Als je geen AD wilt slikken kun je voorstellen om het eerst zonder te doen.
Ik zou niet teveel waarde hechten aan het label 'depressief' maar je klachten wel zeer serieus nemen. Hoe je het dan wilt noemen, dat is aan jou, maar ik denk dat je er wel mee bezig moet.
dinsdag 6 januari 2009 om 14:36
En je hoeft natuurlijk niet overal met je diagnose te gaan strooien, als jij dat niet prettig vindt. Al vind ik niet dat je 'zwak' bent als je depressief bent. Je bent toch ook niet zwak als je overspannen bent of een griep oploopt? Ziektes overkomen je, daar kun je zelf niet zoveel aan doen. Je kunt wél iets doen aan hoe je ermee omgaat.
dinsdag 6 januari 2009 om 14:43
Ik had al aangegeven via de huisarts (van de zomer) dat ik geen anti-depressiva wilde en toen heb ik een paar maanden oxazepam geslikt. Dat deed ik minimaal trouwens. (want eigenlijk ben ik niet zo voor medicijnen)
Maar de psycholoog vond het beter dat ik wel anti-depressiva innam. Omdat mijn eetlust nu al meer dan een jaar weg is en ik al maanden slecht slaap zou het beter zijn voor mijn lichamelijke gezondheid.
Maar de psycholoog vond het beter dat ik wel anti-depressiva innam. Omdat mijn eetlust nu al meer dan een jaar weg is en ik al maanden slecht slaap zou het beter zijn voor mijn lichamelijke gezondheid.
dinsdag 6 januari 2009 om 15:20
quote:Walstro schreef op 06 januari 2009 @ 14:26:
En ik wil graag vooruit, ik wil dingen ondernemen.
Ik heb een depressieve client van mij dit nog niet horen zeggen hoor...
toen ik zelf in een depressie zat zag ik het ook niet meer zo positief. ik wilde juist niks meer, ja 1 ding wel.
ik zou idd gewoon eerst zonder meds proberen, dan kan altijd nog he. wel een reele termijn stellen dat je bepaalde doelen wil behalen.
sterkte, suzanne
En ik wil graag vooruit, ik wil dingen ondernemen.
Ik heb een depressieve client van mij dit nog niet horen zeggen hoor...
toen ik zelf in een depressie zat zag ik het ook niet meer zo positief. ik wilde juist niks meer, ja 1 ding wel.
ik zou idd gewoon eerst zonder meds proberen, dan kan altijd nog he. wel een reele termijn stellen dat je bepaalde doelen wil behalen.
sterkte, suzanne
dinsdag 6 januari 2009 om 15:41
Het komt op mij over als een burn-out... En dat gaat inderdaad gepaard met depressieve gevoelens. Ik ben herstellende van burn-out, dus ik herken je klachten. Toen ik voor het eerst naar de huisarts ging en hem vertelde over mijn 60/70-urige werkweken, slapeloze nachten etc zei hij alleen maar:
'we moeten allemaal werken, dus gewoon even doorzetten'.
Vanaf dat moment neem ik alleen maar diagnoses aan als ik me daar ook goed bij voel.
Persoonlijk ben ik altijd een beetje anti medicijnen... Eerst herstellen zou ik denken, maar het is helemaal aan jou! Luister goed naar je lijf en probeer toch te rusten ook al ben je onrustig.
Sterkte!
'we moeten allemaal werken, dus gewoon even doorzetten'.
Vanaf dat moment neem ik alleen maar diagnoses aan als ik me daar ook goed bij voel.
Persoonlijk ben ik altijd een beetje anti medicijnen... Eerst herstellen zou ik denken, maar het is helemaal aan jou! Luister goed naar je lijf en probeer toch te rusten ook al ben je onrustig.
Sterkte!
dinsdag 6 januari 2009 om 16:03
quote:suuz1981 schreef op 06 januari 2009 @ 15:20:
[...]
Ik heb een depressieve client van mij dit nog niet horen zeggen hoor...
Sorry hoor, maar het lijkt mij juist gezond dat een depressief iemand zoiets zegt. Ik heb zelf ook in een depressie gezeten en het enige wat ik wou, was eruit komen en dat kan alleen door juist dingen te ondernemen, hoe moeilijk dat het ook is. Tja, dan kan je zeggen dat de depressie nog niet ernstig genoeg was of dat sommige mensen een sterkere karakter hebben om toch nog dingen te kunnen ondernemen.
[...]
Ik heb een depressieve client van mij dit nog niet horen zeggen hoor...
Sorry hoor, maar het lijkt mij juist gezond dat een depressief iemand zoiets zegt. Ik heb zelf ook in een depressie gezeten en het enige wat ik wou, was eruit komen en dat kan alleen door juist dingen te ondernemen, hoe moeilijk dat het ook is. Tja, dan kan je zeggen dat de depressie nog niet ernstig genoeg was of dat sommige mensen een sterkere karakter hebben om toch nog dingen te kunnen ondernemen.
dinsdag 6 januari 2009 om 16:10
Trouwens, wat maakt het uit wat het nou is? Depressie, burn-out, overspannenheid....it's all the same. Je voelt je kut en je MOET er wat aan veranderen, maar luister daarbij naar jezelf. Denk jij dat het mogelijk is zelf nog veranderingen aan te kunnen brengen, dan zou je idd medicijnen kunnen uitstellen, of zoals gezegd geef jezelf een termijn.
Belangrijkste is dat je ondanks alles, stappen onderneemt. Waar zit je mee, en hoe kan je dat oplossen? Je kan moeilijk hulp vragen, dan lijkt me dat stap één om te leren. Leer om hulp te vragen en doe dat vervolgens ook.
Je eet niet, probeer dat toch wel te blijven doen. Je kan bijv. gaan zwemmen, daar wakker je de eetlust van aan, je maakt serotine aan (word je positiever van) en je wordt lichamelijk moe. Zelfs toen ik bijv. twee dagen achter elkaar geen enkel uur geslapen had, bleef ik zwemmen. Je blijft daardoor ook onder de mensen.
Echt, je moet een plan opstellen. Wat zijn je knelpunten en hoe los je ze op! Heb je nu trouwens een uitkering? Anders zou ik die aanvragen.
Als je nog vragen hebt, stel ze gerust, ik zit in een soortgelijke (natuurlijk ook totaal weer anders) situatie.
Belangrijkste is dat je ondanks alles, stappen onderneemt. Waar zit je mee, en hoe kan je dat oplossen? Je kan moeilijk hulp vragen, dan lijkt me dat stap één om te leren. Leer om hulp te vragen en doe dat vervolgens ook.
Je eet niet, probeer dat toch wel te blijven doen. Je kan bijv. gaan zwemmen, daar wakker je de eetlust van aan, je maakt serotine aan (word je positiever van) en je wordt lichamelijk moe. Zelfs toen ik bijv. twee dagen achter elkaar geen enkel uur geslapen had, bleef ik zwemmen. Je blijft daardoor ook onder de mensen.
Echt, je moet een plan opstellen. Wat zijn je knelpunten en hoe los je ze op! Heb je nu trouwens een uitkering? Anders zou ik die aanvragen.
Als je nog vragen hebt, stel ze gerust, ik zit in een soortgelijke (natuurlijk ook totaal weer anders) situatie.
dinsdag 6 januari 2009 om 16:14
Oh trouwens, ongeduldig zijn is geen beste eigenschap in deze. Probeer in kleine stappen vooruit te gaan en accepteer dat het tijd kost.
Financieen zijn trouwens zaken die altijd op orde moeten zijn. Heb je schulden, ga naar een bureau (naam is mij ontschoten) die je erbij kunnen helpen. Krijg je een uitkering, besef dan goed, dat je heeel erg op je geld moet letten, omdat het minimaal is om van rond te komen.
Financieen zijn trouwens zaken die altijd op orde moeten zijn. Heb je schulden, ga naar een bureau (naam is mij ontschoten) die je erbij kunnen helpen. Krijg je een uitkering, besef dan goed, dat je heeel erg op je geld moet letten, omdat het minimaal is om van rond te komen.
dinsdag 6 januari 2009 om 17:16
quote:Birgit1234 schreef op 06 januari 2009 @ 14:43:
Ik had al aangegeven via de huisarts (van de zomer) dat ik geen anti-depressiva wilde en toen heb ik een paar maanden oxazepam geslikt. Dat deed ik minimaal trouwens. (want eigenlijk ben ik niet zo voor medicijnen)
Nam je ze wel volgens voorschrift dan? AD-en moeten een 'spiegel"opbouwen in je bloed. Zo af en toe een pilletje nemen gaat je niet van je klachten afhelpen, maar de bijwerkingen voel je net zo hard. Vraag je huisarts gewoon om een ander soort AD als je zo'n last had van de bijwerkingen.
Maar de psycholoog vond het beter dat ik wel anti-depressiva innam. Omdat mijn eetlust nu al meer dan een jaar weg is en ik al maanden slecht slaap zou het beter zijn voor mijn lichamelijke gezondheid.waarom ben je zo bang voor medicijnen? Als je een infectie hebt weiger je dan ook antibiotica? je bent niet "zwak" als je ziek wordt en ook niet als je medicatie nodig hebt. Als die pilen je nu een tijdje kunnen helpen met slapen en eten, kun je lichamelijk bijkomen en dan hou je een eventuele therapie ook langer vol. Als je te verzwakt en vermoeid raakt worden je klachten alleen maar erger. medicatie kun je altijd afbouwen als je je weer wat beter voelt.
Ik had al aangegeven via de huisarts (van de zomer) dat ik geen anti-depressiva wilde en toen heb ik een paar maanden oxazepam geslikt. Dat deed ik minimaal trouwens. (want eigenlijk ben ik niet zo voor medicijnen)
Nam je ze wel volgens voorschrift dan? AD-en moeten een 'spiegel"opbouwen in je bloed. Zo af en toe een pilletje nemen gaat je niet van je klachten afhelpen, maar de bijwerkingen voel je net zo hard. Vraag je huisarts gewoon om een ander soort AD als je zo'n last had van de bijwerkingen.
Maar de psycholoog vond het beter dat ik wel anti-depressiva innam. Omdat mijn eetlust nu al meer dan een jaar weg is en ik al maanden slecht slaap zou het beter zijn voor mijn lichamelijke gezondheid.waarom ben je zo bang voor medicijnen? Als je een infectie hebt weiger je dan ook antibiotica? je bent niet "zwak" als je ziek wordt en ook niet als je medicatie nodig hebt. Als die pilen je nu een tijdje kunnen helpen met slapen en eten, kun je lichamelijk bijkomen en dan hou je een eventuele therapie ook langer vol. Als je te verzwakt en vermoeid raakt worden je klachten alleen maar erger. medicatie kun je altijd afbouwen als je je weer wat beter voelt.
dinsdag 6 januari 2009 om 17:19
Ja dat is erg vervelend ik weet nog niet helemaal zeker of ik recht heb op ziektewet. Of ik zie dat weer te zwart allemaal.
Ik heb niet genoeg dagen achtereen gewerkt om een ww te krijgen. En mijn los dienstverband liep eind december af.
Ik had mij al ziek gemeld toen ik nog in dienst was.
Vervelende is dat ze bij het UWV zelf ook steeds weer andere dingen zeggen. De 1 zegt wel dat ik recht heb op een ZW-uitkering en de ander weer niet. (vanwege mijn korte dienstverband van een aantal maanden)
En weer een ander zegt dat een ZW niet gekoppeld is aan de ww. Word er een beetje moedeloos van.
Maar tot dusver van het CWI en UWV wel de meeste antwoorden gehad dat ik er wel recht op zou hebben, wel afhankelijk van wat de arts van het UWV ervan vindt en of hij/zij wel vindt of ik niet in staat ben om te werken nu.
Mijn psycholoog zegt dat ik nu echt niet aan het werk kan.
En ik vind het moeilijk. Want ik wil wel graag mijn toekomst zeker stellen. Ik wil graag een baan. Maar als ik nu aan een baan begin dan weet ik ook dat ik snel weer op straat sta omdat ik niet goed functioneer nu.
Ik heb niet genoeg dagen achtereen gewerkt om een ww te krijgen. En mijn los dienstverband liep eind december af.
Ik had mij al ziek gemeld toen ik nog in dienst was.
Vervelende is dat ze bij het UWV zelf ook steeds weer andere dingen zeggen. De 1 zegt wel dat ik recht heb op een ZW-uitkering en de ander weer niet. (vanwege mijn korte dienstverband van een aantal maanden)
En weer een ander zegt dat een ZW niet gekoppeld is aan de ww. Word er een beetje moedeloos van.
Maar tot dusver van het CWI en UWV wel de meeste antwoorden gehad dat ik er wel recht op zou hebben, wel afhankelijk van wat de arts van het UWV ervan vindt en of hij/zij wel vindt of ik niet in staat ben om te werken nu.
Mijn psycholoog zegt dat ik nu echt niet aan het werk kan.
En ik vind het moeilijk. Want ik wil wel graag mijn toekomst zeker stellen. Ik wil graag een baan. Maar als ik nu aan een baan begin dan weet ik ook dat ik snel weer op straat sta omdat ik niet goed functioneer nu.
dinsdag 6 januari 2009 om 17:22
@Return of kreng: ik heb al eerder anti-depressiva gehad een aantal jaren geleden na een traumatische gebeurtenis. (ik maak wat mee ja) En toen vond ik zelf dat al mijn gevoelens teveel werden afgevlakt.
Ik heb dat ook aan de psych aangegeven dat ik dat zo ervaarde. Ik wil nog wel een beetje menselijk zijn en niet als een robot rondlopen. Dus vandaar dat ik anti-depressiva niet zo zie zitten.
Daarom had ik dus ook Oxazepam wel aangenomen van de huisarts omdat ik dan per dag kon bekijken of ik ze in zou nemen.
(maar ik nam die eigenlijk weer te weinig in)
Ik heb dat ook aan de psych aangegeven dat ik dat zo ervaarde. Ik wil nog wel een beetje menselijk zijn en niet als een robot rondlopen. Dus vandaar dat ik anti-depressiva niet zo zie zitten.
Daarom had ik dus ook Oxazepam wel aangenomen van de huisarts omdat ik dan per dag kon bekijken of ik ze in zou nemen.
(maar ik nam die eigenlijk weer te weinig in)
dinsdag 6 januari 2009 om 17:54
Hey Birgit,
Je hebt hoe dan ook recht op een uitkering, het is alleen nog om het even welke uitkering je recht op hebt. Anders is er altijd nog de bijstandsuitkering. In ieder geval, echt maak je daar maar geen zorgen om, die uitkering krijg je wel. Let gewoon op, dat je dan niet teveel te besteden hebt. Ik zou dan aanraden om een verdeling te maken van wat je kan uitgeven enzo.
Je hebt hoe dan ook recht op een uitkering, het is alleen nog om het even welke uitkering je recht op hebt. Anders is er altijd nog de bijstandsuitkering. In ieder geval, echt maak je daar maar geen zorgen om, die uitkering krijg je wel. Let gewoon op, dat je dan niet teveel te besteden hebt. Ik zou dan aanraden om een verdeling te maken van wat je kan uitgeven enzo.
dinsdag 6 januari 2009 om 17:57
Ach, je kan aan een baan beginnen idd, met gevolg dat het slechts uitstel van executie is en je weer terug bij af bent of je kan even rust nemen en vandaar uit weer opbouwen.
Je bent een controlfreak en ongeduldig, en misschien loop je daardoor jezelf meer voorbij. Het punt waar je nu bent, lijkt mij een goed moment om rust te pakken.
Je bent een controlfreak en ongeduldig, en misschien loop je daardoor jezelf meer voorbij. Het punt waar je nu bent, lijkt mij een goed moment om rust te pakken.
dinsdag 6 januari 2009 om 18:56
Lieve Birgit,
Ik heb al vaker op topics van je gereageerd en ik ben bij dat ik nu lees dat je naar de psych bent gegaan. Alhoewel jij het nu misschien nog niet zo voelt, heb je daarmee de eerste stap gezet in het beter worden en ook in het accepteren van het feit dat je ziek bent en hulp nodig hebt.
Wat kan jou het nou schelen hoe het genoemd wordt. Het klinkt zwaar, maar depressie komt vaker door lichamelijke oorzaken (verkeerde hormoonhuishouding bijv.) dan een burn-out of een overspannenheid hoor. De laatste twee zijn vaak het gevolg van teveel hooi op je vork nemen, terwijl een depressie ook voor kan komen zonder duidelijk aanwijsbare reden. Al met al is het dus gewoon een ziekte, net als de mazelen en de bof en griep. En ziektes kunnen pas genezen worden als de diagnose is gesteld. Wees dus "blij" dat je in elk geval "een ziekte" hebt en dat er nu gericht aan de genezing gewerkt kan worden.
Dat je er blij mee moet zijn klinkt misschien wat cru, maar ik bekijk het vanuit mijn eigen perspectief. Ik ben momenteel zelf ook ziek maar ze kunnen niet precies vinden waar het probleem zit. En als er geen duidelijke diagnose is, dan kunnen ze het dus ook niet behandelen. En geloof mij, dat is erg vervelend!
Hulp vragen vind ik trouwens ook niet zwak. Het zou best kunnen dat je er ook op eigen kracht uit had kunnen komen, maar waarom zou je geen hulp aanvaarden als dat je sneller vooruit kan helpen? Ik noem dat eerder heel verstandig en je verantwoordelijkheid nemen, niet alleen voor jezelf maar ook voor je kinderen. Het niet aanvaarden van hulp als je wel hulp kunt gebruiken en het ook kunt krijgen, dat vind ik juist een zwaktebod.
En die medicijnen moet je ook gewoon gaan nemen. Er zijn vele verschillende anti-depressiva en de kans is groot dat jouw vorige medicijnen niet goed bij je pastte. Overleg met de huisarts en vraag of hij je iets anders voor wil schrijven. De kans is groot dat je daar beter op reageert.
En zo niet, dan is het natuurlijk ontzettend vervelend om emotioneel zo af te vlakken. Maar laten we eerlijk zijn, de emoties die je nu voelt zijn ook gewoon teveel. Wellicht vind jij het nog wel meevallen, maar je lichaam denkt daar anders over en is inmiddels al in protest gegaan (eten, slapen, enz). Je hebt je zorgen al besproken met de psych en ondanks dat krijg je evengoed het weloverwogen advies om toch medicijnen te slikken. Dat is niet voor niets! Zo snel wordt er tegenwoordig niet meer naar pillen gegrepen. Leg het advies alstjeblieft niet naast je neer, want de kans is groot dat je dan nog verder van huis raakt. Ook die pillen zullen je helpen om zo snel mogelijk weer op de rit te komen. En bovendien geven ze je het eerste doel in je stappenplan, namelijk weer van de pillen afkomen!
Ik wens je heel veel sterkte!
Ik heb al vaker op topics van je gereageerd en ik ben bij dat ik nu lees dat je naar de psych bent gegaan. Alhoewel jij het nu misschien nog niet zo voelt, heb je daarmee de eerste stap gezet in het beter worden en ook in het accepteren van het feit dat je ziek bent en hulp nodig hebt.
Wat kan jou het nou schelen hoe het genoemd wordt. Het klinkt zwaar, maar depressie komt vaker door lichamelijke oorzaken (verkeerde hormoonhuishouding bijv.) dan een burn-out of een overspannenheid hoor. De laatste twee zijn vaak het gevolg van teveel hooi op je vork nemen, terwijl een depressie ook voor kan komen zonder duidelijk aanwijsbare reden. Al met al is het dus gewoon een ziekte, net als de mazelen en de bof en griep. En ziektes kunnen pas genezen worden als de diagnose is gesteld. Wees dus "blij" dat je in elk geval "een ziekte" hebt en dat er nu gericht aan de genezing gewerkt kan worden.
Dat je er blij mee moet zijn klinkt misschien wat cru, maar ik bekijk het vanuit mijn eigen perspectief. Ik ben momenteel zelf ook ziek maar ze kunnen niet precies vinden waar het probleem zit. En als er geen duidelijke diagnose is, dan kunnen ze het dus ook niet behandelen. En geloof mij, dat is erg vervelend!
Hulp vragen vind ik trouwens ook niet zwak. Het zou best kunnen dat je er ook op eigen kracht uit had kunnen komen, maar waarom zou je geen hulp aanvaarden als dat je sneller vooruit kan helpen? Ik noem dat eerder heel verstandig en je verantwoordelijkheid nemen, niet alleen voor jezelf maar ook voor je kinderen. Het niet aanvaarden van hulp als je wel hulp kunt gebruiken en het ook kunt krijgen, dat vind ik juist een zwaktebod.
En die medicijnen moet je ook gewoon gaan nemen. Er zijn vele verschillende anti-depressiva en de kans is groot dat jouw vorige medicijnen niet goed bij je pastte. Overleg met de huisarts en vraag of hij je iets anders voor wil schrijven. De kans is groot dat je daar beter op reageert.
En zo niet, dan is het natuurlijk ontzettend vervelend om emotioneel zo af te vlakken. Maar laten we eerlijk zijn, de emoties die je nu voelt zijn ook gewoon teveel. Wellicht vind jij het nog wel meevallen, maar je lichaam denkt daar anders over en is inmiddels al in protest gegaan (eten, slapen, enz). Je hebt je zorgen al besproken met de psych en ondanks dat krijg je evengoed het weloverwogen advies om toch medicijnen te slikken. Dat is niet voor niets! Zo snel wordt er tegenwoordig niet meer naar pillen gegrepen. Leg het advies alstjeblieft niet naast je neer, want de kans is groot dat je dan nog verder van huis raakt. Ook die pillen zullen je helpen om zo snel mogelijk weer op de rit te komen. En bovendien geven ze je het eerste doel in je stappenplan, namelijk weer van de pillen afkomen!
Ik wens je heel veel sterkte!
dinsdag 6 januari 2009 om 18:58
PS Begin nu niet aan een baan. Als je solliciteert terwijl je redelijkerwijs kunt verwachten dat je de baan misschien niet goed kunt doen, dan mogen ze je daarvoor net zo hard weer ontslaan. Dat geeft dus alleen maar meer ellende. Het is slimmer om nu eerst op jezelf te focussen en daarna met frisse moed een flitsende start in een leuke nieuwe baan te maken.
dinsdag 6 januari 2009 om 19:18
Er zijn honderden verschillende antidepressiva. De ene wat meer kalmerend, of juist meer oppeppend dan de ander. Net als met De Pil, als de ene niet bevalt probeer je een ander en dat kan een wereld van verschil maken. Vroeger werd iemand die psychofarmaca slikte een beetje gek gevonden maar het is tegenwoordig zó algemeen, dat niemand er meer van opkijkt. Huisartsen schrijven over het algemeen kleinere doses voor dat psychiaters; als je voorzichtig wil zijn dan neem je eerst een kwart tabletje, de volgende dag een halfje enz.
