Psyche
alle pijlers
Uren lang voor je uit kunnen staren
zaterdag 1 januari 2022 om 16:40
Wie heeft dit ook? Ik moet er soms tegen vechten, vaak laat ik het gaan maar dan kan het zo uit de hand lopen doordat het dan niet bij een dag blijft maar maanden lang aan je voorbij gaat.
Ik vind het zelf ook niet heel erg, wel zonde doordat ik in die tijd ook productief bezig had kunnen zijn om meer doelen te behalen. Maar soms geef ik me er dus aan over en geniet ik er intens van.. ben ik de enige die dit kan ?
En hoe kom je hiervan af? En denk dat wel de belangrijkste vraag is of ik het wel of niet moet toelaten doordat ik ergens denk dat als die behoefte er is het ook nodig heb om tot rust te komen. Alleen wanneer ben je uitgerust.. nooit.
Ik vind het zelf ook niet heel erg, wel zonde doordat ik in die tijd ook productief bezig had kunnen zijn om meer doelen te behalen. Maar soms geef ik me er dus aan over en geniet ik er intens van.. ben ik de enige die dit kan ?
En hoe kom je hiervan af? En denk dat wel de belangrijkste vraag is of ik het wel of niet moet toelaten doordat ik ergens denk dat als die behoefte er is het ook nodig heb om tot rust te komen. Alleen wanneer ben je uitgerust.. nooit.
zaterdag 1 januari 2022 om 17:01
Ik herken dit heel erg. Voor mij is het een manier om indrukken te verwerken. Of gedachten, als ik een vol hoofd heb. Maar ik heb helaas geen filter. Het is alleen niet een periode, maar eigenlijk mijn hele leven veelvuldig. Als je dit ten minste bedoelt?
Herken je ook dat je over straat loopt en onbewust dingen niet in je opneemt? Ik kan geen mensen aankijken, dat is teveel. En mijn vriend kan wel eens verbaasd zijn dat ik tijdens een wandeling niet heb opgemerkt wat bijna vlak voor m'n neus gebeurde.
Ik vind het ook lastig, ik heb soms het idee alsof ik maar half leef. Aan de andere kant heb ik wel weer een erg boeiende binnenwereld.
Herken je ook dat je over straat loopt en onbewust dingen niet in je opneemt? Ik kan geen mensen aankijken, dat is teveel. En mijn vriend kan wel eens verbaasd zijn dat ik tijdens een wandeling niet heb opgemerkt wat bijna vlak voor m'n neus gebeurde.
Ik vind het ook lastig, ik heb soms het idee alsof ik maar half leef. Aan de andere kant heb ik wel weer een erg boeiende binnenwereld.
zaterdag 1 januari 2022 om 17:47
Uren en maanden niet, maar een uur per dag gerust, ja. Volgens mij doen andere mensen moeite om die toestand te bereiken en noemen dat dan 'mediteren'. Ik denk dat ik geluk heb dat dat bij mij vanzelf gaat. Ik ervaar het niet als een probleem, maar ik ben ook niet zo van het 'doelen stellen' - zolang je te eten hebt, een dak boven je hoofd en schone kleren om aan te trekken, en je redelijk gelukkig voelt, is het goed toch?
Als je door de hele dag te dromen je baan kwijtraakt enzo, is het natuurlijk een ander verhaal.
Als je door de hele dag te dromen je baan kwijtraakt enzo, is het natuurlijk een ander verhaal.
zaterdag 1 januari 2022 om 17:49
Momenteel zit ik ziek thuis en volg ik ook therapie voor cptss. Toen ik nog werkte deed ik dit ook om tot rust te komen en verzette ik me door alsnog bezig te zijn en gaan sporten. Uiteindelijk kreeg ik veel lichamelijke pijnklachten erbij en kon ik gewoon op de een of andere dag niet meer functioneren. Geen energie meer en heb ik dus 3 maanden voor me uit gestaard. Nu langzamerhand pak ik wel wat dingen op en gaat het erg afwisselend. Gisteren lukte het me bijvoorbeeld mezelf te verzorgen en de huishouden te doen, vandaag lukt weer even helemaal niets en heb ik voortdurend last van hoofdpijn. Hobby’s heb ik wel denk ik; lezen, schrijven en sporten. Alleen lukt dat allemaal nu niet en als ik dan een boek pak lukt het me om een bladzijde te lezen.parbleumondieu schreef: ↑01-01-2022 16:54Heb je daar tijd voor dan? Moet je niet werken, voor jezelf zorgen, huishouden regelen, een hobby doen?
Ik heb eerder zulke black outs meegemaakt en ben daar ook uit gekomen, door obsessief bezig te zijn met doelen bereiken. Dan sloeg ik daarin weer helemaal door bijvoorbeeld 10 boeken in een maand te verslinden.
Ben alleen moe en teleurgesteld, doordat ik na 2 grote dieptepunten in mijn leven had beloofd en gezworen nooit meer terug te vallen en te blijven vechten tegen negatieve gevoelens.
Helaas is dit me niet gelukt. Ik ben al niet meer boos op mezelf, maar wil gewoon een stabiel leven leiden en meer mijn best doen te vechten tegen mijn depressie.
Alleen ontbreekt de strijdlust momenteel waardoor ik maar blijf liggen. Ik weet niet waar ik op wacht; elke dag zeg dat ik de deur uit moet om even te gaan wandelen maar dat komt er ook maar niet van.
zaterdag 1 januari 2022 om 17:54
Vroeger deed ik echt fantaseren en kon ik daar van genieten, daardoor sloot ik mezelf ook af van alles en iedereen.Lady*Voldemort schreef: ↑01-01-2022 16:56Nee, dat herken ik niet. Denk je dan ook ergens aan tijdens het staren, of is je hoofd dan gewoon leeg?
Maar nu is het gewoon leeg en dat irriteert me nog meer doordat ik door denken nog wellicht op ideeën of inspiratie zou kunnen komen. Ik ben daar momenteel nog te moe voor denk ik.
Mijn streven is ook om weer te gaan leren denken en fantaseren hoe ik mijn leven wil oppakken, waardoor ik wellicht wel weer tot actie kan komen.
zaterdag 1 januari 2022 om 18:02
De gemiddelde puber hangt 7 uur op de telefoon (mijn eigen niet-wetenschappelijke steekproef) dan kan je best ipv dat een paar uur voor je uit staren.parbleumondieu schreef: ↑01-01-2022 16:54Heb je daar tijd voor dan? Moet je niet werken, voor jezelf zorgen, huishouden regelen, een hobby doen?
zaterdag 1 januari 2022 om 18:07
Heel veel kinderen fantaseren er op los. Dat hóeft geen verband te hebben met een nare realiteit. Maar misschien was dat niet exact wat je wilde zeggen.Ttroeteltje schreef: ↑01-01-2022 18:05In volgend bericht lees ik dat je vroeger veel fantaseerde. Ook dat herken ik. Ik fantaseerde als klein meisje een hele andere wereld voor mezelf in elkaar. Had veel denkbeeldige vriendjes, praatte met ze, speelde met ze.
Het zal een mechanisme zijn geweest om te dealen met de realiteit.
Ik las overigens ook heel veel. Kon uren aan een stuk wegkruipen achter een boek. Zo een veilige wereld creëren, daar in opgaan. Toen ik ziek was lukte mij dat niet. Ik kon in een tijdschrift een klein artikeltje lezen, meer lukte niet.
Ik ben nu enkele jaren verder en ik kan me weer concentreren op alledaagse dingen, ik kan weer plezier halen uit alledaagse dingen, me verheugen op iets, blij zijn om iets, genieten van iets. Ik kan ook weer lezen.
Maar de urenlange concentratie op 1 ding zoals vroeger zit er nog steeds niet in. Ik verwacht eerlijk gezegd ook niet dat dat terug zal keren.
zaterdag 1 januari 2022 om 18:09
Meestal word er voor me gezorgd en wordt er gekookt door moeder. Slapen doe ik wel dmv medicatie. Ja maandenlang helaas totdat ik de grens heb bereikt en mezelf dwing elke dag er beste van te maken en mijn gevoelens van weerstand te negeren. Dat moet ik weer doen; alleen is de energie er niet en is mijn immuunsysteem naar de klote. Ik word elke maand wel een keer of twee ziek wat me ook lichamelijk uitput.SunShine35 schreef: ↑01-01-2022 16:59Dan gaan er maanden aan je voorbij?
Moet je niet eten, slapen enz….?
Heb je geen mensen om je heen?
Je hebt het perfect beschreven en helaas ook mijn hele leven als jonge kind al last van. In mijn eigen wereldje kunnen leven en geen oog meer hebben op de buitenwereld.vivinnetje schreef: ↑01-01-2022 17:01Ik herken dit heel erg. Voor mij is het een manier om indrukken te verwerken. Of gedachten, als ik een vol hoofd heb. Maar ik heb helaas geen filter. Het is alleen niet een periode, maar eigenlijk mijn hele leven veelvuldig. Als je dit ten minste bedoelt?
Herken je ook dat je over straat loopt en onbewust dingen niet in je opneemt? Ik kan geen mensen aankijken, dat is teveel. En mijn vriend kan wel eens verbaasd zijn dat ik tijdens een wandeling niet heb opgemerkt wat bijna vlak voor m'n neus gebeurde.
Ik vind het ook lastig, ik heb soms het idee alsof ik maar half leef. Aan de andere kant heb ik wel weer een erg boeiende binnenwereld.
Ja daar heb ik ook last van; kijk mensen ook nooit aan en dingen vallen me niet op.
Heb dezelfde voorbeeld, heb een keer 3 afspraken gehad bij een specialist samen met een vriendin en had haar nooit aangekeken of gezien en stond er pas bij stil toen mijn vriendin zei je hebt 3 keer dezelfde vrouw gehad wat fijn en toen schrok ik dat ik eigenlijk haar nooit had bekeken en toen pas ik het inzag haar aankeek en besefte dat ik een weirdo was.
Ik heb ook vrede met mijn binnenwereld. Ik laad daar ook van op. Als ik op de bank zit met familie of gezelschap trek ik mezelf regelmatig terug door even in een kamer te gaan liggen en niks te doen. Daar hebben ze inmiddels allemaal begrip voor, alleen weer ik dat ze het wel niet leuk vinden en er vaak verdrietig van worden. Ik besefte pas wat voor gevolgen mijn gedrag had op anderen toen mijn moeder jankend aanklopte bij een sociaal werkster en aangaf dat ze een dochter heeft die eigenlijk bijna niet bestaat doordat ze zich heel de dag terug trekt. Heb hierdoor bijvoorbeeld mezelf leren aanpassen door op z’n minst koffie en te dineren met mijn ouders. Maar tijdens zo’n moment voel ik me ongemakkelijk, gespannen en kan ik niet wachten weer mezelf terug te trekken. Vind het echt jammer dat ik zo ben ingesteld en ben daardoor gaan realiseren dat ik denk ik bijvoorbeeld nooit een relatie of gezin kan starten door deze issues.
zaterdag 1 januari 2022 om 18:10
Je hebt gelijk. Het hoeft geen verband te hebben. Soms proberen mensen iets voor zichzelf te verklaren. Ik heb wel eens gedacht dat ik misschien een beetje gek was, achteraf blijkt dat niet het geval.
Misschien herkent deze TO dit.
zaterdag 1 januari 2022 om 18:25
Ik heb zelf ook cptss en herken het wel. Dissociëren. Jezelf loskoppelen van de realiteit. Vaak een overlevingstechniek wanneer het trauma zelf gebeurde, om het niet zo bewust mee te maken. Maar bij cptss blijf je natuurlijk een soort overreactie houden in normale situaties. Dus dan dissocieer je in normale situaties of situaties die je triggeren.lienxs schreef: ↑01-01-2022 17:49Momenteel zit ik ziek thuis en volg ik ook therapie voor cptss. Toen ik nog werkte deed ik dit ook om tot rust te komen en verzette ik me door alsnog bezig te zijn en gaan sporten. Uiteindelijk kreeg ik veel lichamelijke pijnklachten erbij en kon ik gewoon op de een of andere dag niet meer functioneren. Geen energie meer en heb ik dus 3 maanden voor me uit gestaard. Nu langzamerhand pak ik wel wat dingen op en gaat het erg afwisselend. Gisteren lukte het me bijvoorbeeld mezelf te verzorgen en de huishouden te doen, vandaag lukt weer even helemaal niets en heb ik voortdurend last van hoofdpijn. Hobby’s heb ik wel denk ik; lezen, schrijven en sporten. Alleen lukt dat allemaal nu niet en als ik dan een boek pak lukt het me om een bladzijde te lezen.
Ik heb eerder zulke black outs meegemaakt en ben daar ook uit gekomen, door obsessief bezig te zijn met doelen bereiken. Dan sloeg ik daarin weer helemaal door bijvoorbeeld 10 boeken in een maand te verslinden.
Ben alleen moe en teleurgesteld, doordat ik na 2 grote dieptepunten in mijn leven had beloofd en gezworen nooit meer terug te vallen en te blijven vechten tegen negatieve gevoelens.
Helaas is dit me niet gelukt. Ik ben al niet meer boos op mezelf, maar wil gewoon een stabiel leven leiden en meer mijn best doen te vechten tegen mijn depressie.
Alleen ontbreekt de strijdlust momenteel waardoor ik maar blijf liggen. Ik weet niet waar ik op wacht; elke dag zeg dat ik de deur uit moet om even te gaan wandelen maar dat komt er ook maar niet van.
zaterdag 1 januari 2022 om 20:22
<oorspronkelijke bericht weggehaald, had niet goed gelezen>
Krijg je hulp/ondersteuning anders dan van je familie? En heb je het idee dat deze hulp voldoende is?
Heftig hoor, cptss krijg je niet zomaar
. Ik zie dat er een lotgenoten forum is; misschien vind je daar meer herkenning? https://www.therapiepsycholoog.com/foru ... noten-ptss
Krijg je hulp/ondersteuning anders dan van je familie? En heb je het idee dat deze hulp voldoende is?
Heftig hoor, cptss krijg je niet zomaar
. Ik zie dat er een lotgenoten forum is; misschien vind je daar meer herkenning? https://www.therapiepsycholoog.com/foru ... noten-ptss
betty wijzigde dit bericht op 01-01-2022 20:29
76.09% gewijzigd
zaterdag 1 januari 2022 om 21:29
Misschien vind je dit interessant. Ik kan er ook wat van dat wegdromen.....
https://youtu.be/DK0zqgA3bx8
https://youtu.be/DK0zqgA3bx8
zaterdag 1 januari 2022 om 21:29
Dit ja..Perkele schreef: ↑01-01-2022 18:25Ik heb zelf ook cptss en herken het wel. Dissociëren. Jezelf loskoppelen van de realiteit. Vaak een overlevingstechniek wanneer het trauma zelf gebeurde, om het niet zo bewust mee te maken. Maar bij cptss blijf je natuurlijk een soort overreactie houden in normale situaties. Dus dan dissocieer je in normale situaties of situaties die je triggeren.
zaterdag 1 januari 2022 om 21:59
Herkenbaar. Ik heb ook veel tijd nodig om zonder prikkels te resetten. Geen problemen mee.kweepeer schreef: ↑01-01-2022 17:47Uren en maanden niet, maar een uur per dag gerust, ja. Volgens mij doen andere mensen moeite om die toestand te bereiken en noemen dat dan 'mediteren'. Ik denk dat ik geluk heb dat dat bij mij vanzelf gaat. Ik ervaar het niet als een probleem, maar ik ben ook niet zo van het 'doelen stellen' - zolang je te eten hebt, een dak boven je hoofd en schone kleren om aan te trekken, en je redelijk gelukkig voelt, is het goed toch?
Als je door de hele dag te dromen je baan kwijtraakt enzo, is het natuurlijk een ander verhaal.
zaterdag 1 januari 2022 om 23:20
Ik weet niet of het epilepsie is. Heb wel nog een neurologische onderzoek lopen door aanvallen en wat andere lichamelijke klachten.
Sorry voor de vertraging van het reageren, maar voel me weer intens overvallen door een donkere wolk en wil het liefst wegkruipen dus heb niet de kracht om op elke reactie nu op in te gaan.
De therapeut vroeg wel of ik last had van dissociëren maar wist de betekenis er niet van en zei nee doordat ze me het uitlegde en ik vond dat ik daar niet last van had.
Ik trek me weer terug en moet 3 personen nog terug bellen en reageren, maar niet nu. Ik reageer pas wanneer ik weer me goed voel en mensen normaal te woord kan staan.
Sorry voor de vertraging van het reageren, maar voel me weer intens overvallen door een donkere wolk en wil het liefst wegkruipen dus heb niet de kracht om op elke reactie nu op in te gaan.
De therapeut vroeg wel of ik last had van dissociëren maar wist de betekenis er niet van en zei nee doordat ze me het uitlegde en ik vond dat ik daar niet last van had.
Ik trek me weer terug en moet 3 personen nog terug bellen en reageren, maar niet nu. Ik reageer pas wanneer ik weer me goed voel en mensen normaal te woord kan staan.
