Psyche
alle pijlers
Uuuhm...hellup?
zaterdag 7 maart 2009 om 20:40
Ik weet het gewoon even niet meer... Ik weet niet meer wie ik ben, wat ik doe, waarom ik het doe... Ik ben op zoveel punten ontevreden over mezelf, maar aan de andere kant ben ik ook weer trots op mezelf...
Verwarrend verhaal om mee te beginnen, maar dat is precies hoe ik me voel! Aan de ene kant ben ik trots op wat ik bereikt heb: ik ben 33 jaar, heb mijn eigen huis (okay, met een beetje hulp van de bank), mijn eigen autootje, een leuke baan, noem het maar op.
Materialistisch gezien dus geen klagen... Helaas laat mijn gezondheid me zwaar in de steek en moet ik binnenkort operatie nummer zoveel ondergaan. Mede hierdoor heb ik de afgelopen twee jaar een zeer roerig arbeidsverleden gehad. Gelukkig heb ik nu een fijne werkgever gevonden, die volledig begrip heeft voor de situatie en dat maakt het wel iets makkelijker.
Maar toch... het is zo verdomde moeilijk om maar door te blijven vechten. Het houdt gewoon nooit eens op met de ellende en daar baal ik zwaar van! Ben soms zo moe van het vechten...
Weet niet zo goed waarom ik hier een topic voor open om eerlijk te zijn. Wellicht de hoop dat er meerdere mensen zijn die zich zo voelen (dat is eigenlijk niet aardig...)?
Kus,
Smurfje75
Verwarrend verhaal om mee te beginnen, maar dat is precies hoe ik me voel! Aan de ene kant ben ik trots op wat ik bereikt heb: ik ben 33 jaar, heb mijn eigen huis (okay, met een beetje hulp van de bank), mijn eigen autootje, een leuke baan, noem het maar op.
Materialistisch gezien dus geen klagen... Helaas laat mijn gezondheid me zwaar in de steek en moet ik binnenkort operatie nummer zoveel ondergaan. Mede hierdoor heb ik de afgelopen twee jaar een zeer roerig arbeidsverleden gehad. Gelukkig heb ik nu een fijne werkgever gevonden, die volledig begrip heeft voor de situatie en dat maakt het wel iets makkelijker.
Maar toch... het is zo verdomde moeilijk om maar door te blijven vechten. Het houdt gewoon nooit eens op met de ellende en daar baal ik zwaar van! Ben soms zo moe van het vechten...
Weet niet zo goed waarom ik hier een topic voor open om eerlijk te zijn. Wellicht de hoop dat er meerdere mensen zijn die zich zo voelen (dat is eigenlijk niet aardig...)?
Kus,
Smurfje75
zaterdag 7 maart 2009 om 21:12
Ladylion?????
Smurfje75, wel herkenning wat de verwarring betreft maar niet wat de vele operaties betreft. Kun je voor nu accepteren dat het is zoals het is? En als je dat niet kunt accepteren, kun je dan accepteren dat je dat nog niet kunt? Want wat zijn je alternatieven? Misschien moet je stoppen met vechten. Je er in berusten dat je gezondheid even niet is wat je wilt. Als je dat dat kunt, dan zal je weg naar herstel minder zwaar zijn. Weet niet zo goed wat ik verder kan zeggen behalve dat ik je heel veel sterkte wens!
Smurfje75, wel herkenning wat de verwarring betreft maar niet wat de vele operaties betreft. Kun je voor nu accepteren dat het is zoals het is? En als je dat niet kunt accepteren, kun je dan accepteren dat je dat nog niet kunt? Want wat zijn je alternatieven? Misschien moet je stoppen met vechten. Je er in berusten dat je gezondheid even niet is wat je wilt. Als je dat dat kunt, dan zal je weg naar herstel minder zwaar zijn. Weet niet zo goed wat ik verder kan zeggen behalve dat ik je heel veel sterkte wens!
zaterdag 7 maart 2009 om 21:32
Jeetje wat moeilijk. Heb is goed dat je een topic hebt geopend. Al is het maar om even je verhaal op een rijtje te zetten voor jezelf. Ik herken het niet, maar wilde toch even reageren.
Ik wil je veel sterkte wensen en ik hoop dat je snel weer jezelf zal vinden en accepteren.
Ladylion, hebben wij wel hetzelfde topic gelezen? Ik snap echt jouw reactie niet zelfs niet als die sarcastisch bedoeld zou zijn. Hij klopt gewoon echt niet bij het verhaal van to!
Ik wil je veel sterkte wensen en ik hoop dat je snel weer jezelf zal vinden en accepteren.
Ladylion, hebben wij wel hetzelfde topic gelezen? Ik snap echt jouw reactie niet zelfs niet als die sarcastisch bedoeld zou zijn. Hij klopt gewoon echt niet bij het verhaal van to!
Ze bestaan, het is moeilijk te verstaan. Je wilt het niet horen, toch ben je samen met een geest geboren. In je zit een geest die leeft, die je soms moeilijkheden geeft. Eigenlijk is een geest heel fijn, anders zou je toch nooit geboren zijn?
zondag 8 maart 2009 om 15:03
Eigenlijk heb je gewoon geen keus dan door te gaan; zelfs als je stopt gaat je leven door. En dan moet je onvermijdelijk een hoeveelheid dingen doen om je leven zo comfortabel mogelijk te houden.
Het is echt het makkelijkste om er niet bij stil te staan en zo vrolijk mogelijk te blijven; depressieve gedachten moet je vermijden. Ze helpen je niet zolang je wil leven en die beslissing had je toch al genomen?
Het is echt het makkelijkste om er niet bij stil te staan en zo vrolijk mogelijk te blijven; depressieve gedachten moet je vermijden. Ze helpen je niet zolang je wil leven en die beslissing had je toch al genomen?
zondag 8 maart 2009 om 15:26
Hallo Smurfje,
Ik denk dat iedereen van tijd tot tijd wel eens met zichzelf in de knoop zit, daar ben je echt de enige niet in. Persoonlijk kan ik helaas ook meepraten over gezondheidsproblemen, dus wat dat betreft herken ik veel in wat je schrijft.
De laatste tijd merk ik dat ik meer ga berusten in het feit dat je sommige dingen in je leven nu eenmaal moet accepteren. Ertegen vechten kost zóveel energie! Daar bedoel ik niet mee dat je je overal maar bij neer moet leggen, maar bewaar je energie voor jezelf en de mensen en dingen die belangrijk voor je zijn!
Probeer niet met de wereld mee te hollen als je dat niet volhoudt, maar hou je eigen tempo aan, dat leeft een stuk prettiger.
Fijn dat je een werkgever hebt die begrip heeft voor je situatie. Ik wou dat ik hetzelfde kon zeggen.
Ik denk dat iedereen van tijd tot tijd wel eens met zichzelf in de knoop zit, daar ben je echt de enige niet in. Persoonlijk kan ik helaas ook meepraten over gezondheidsproblemen, dus wat dat betreft herken ik veel in wat je schrijft.
De laatste tijd merk ik dat ik meer ga berusten in het feit dat je sommige dingen in je leven nu eenmaal moet accepteren. Ertegen vechten kost zóveel energie! Daar bedoel ik niet mee dat je je overal maar bij neer moet leggen, maar bewaar je energie voor jezelf en de mensen en dingen die belangrijk voor je zijn!
Probeer niet met de wereld mee te hollen als je dat niet volhoudt, maar hou je eigen tempo aan, dat leeft een stuk prettiger.
Fijn dat je een werkgever hebt die begrip heeft voor je situatie. Ik wou dat ik hetzelfde kon zeggen.
