Psyche
alle pijlers
Van slag
zondag 16 september 2007 om 11:21
Ben wat van slag.
Vorig jaar had ik al eens een topic geopend vanwege mijn moeder, ze was o.a. depressief. 78 Jaar en ze wilde niet meer.
Veel steun gehad aan het forum, ze is aan de ad gegaan en het ging weer beter. Een paar maanden terug ging ze weer achteruit, de dosis ad is verhoogd, we beginnen godzijdank weer wat verbetering te merken. As. maandag wordt ze geopereerd aan een wervelkolomvernauwing (ze kan zonder pijnstillers het bed niet uit van de pijn) en ze ziet er erg tegenop. Laatste tijd vond ik best zwaar, want er werd veel op mij geleund en het is ook moeilijk aanzien dat iemand waar je zo van houdt zoveel pijn heeft en haar levenslust (weer) compleet kwijt is.
Gisteren belde mijn zus. Mijn zus met wie ik altijd zo’n lol had, die mij van haver tot gort kende, maar in haar volwassen jaren zo veranderde, dat ik vorig jaar definitief koos haar niet meer te willen zien en spreken omdat haar gedrag mij enorm veel verdriet bracht en ik me daar bovenop enorm veel zorgen om haar maakte.
Die beslissing bracht rust in mijn leven, heel veel. Geen seconde spijt van gehad.
Gisteren belde zij mij. Het was een goed en zelfs fijn gesprek, eerlijk en volwassen. Veel begrip voor elkaar en beiden overtuigd dat de breukperiode goed voor ons beide was. We opperden beiden dat we het fijn zouden vinden om te kijken of we dit contact misschien voorzichtig weer konden oppakken, elkaar weer leren kennen. Zitten allemaal nog haken en ogen aan, maar om sommige dingen kunnen we misschien wel heenwerken.
Ze vertelde mij later in het gesprek dat ze baarmoederhalskanker heeft en as. dinsdag het ziekenhuis in moet.
Ik heb gisteren zo’n beetje alles gelezen wat ik maar kon vinden over bmhk, ben zo geschrokken!
Maandag mijn moeder onder het mes, dinsdag mijn zus… beide dagen sollicitatiegesprekken…(die ontzettend belangrijk voor mij zijn)
Ik probeer enorm om het allemaal te relativeren, afleiding te zoeken. Maar het raast nu wel wat in mijn hoofd.
Sinds een tijd ging het enorm goed met mij, ik had geen enkele zorg. Ik had geleerd los te laten. En nu voel ik die stabiele ondergrond wankelen.
De komende dagen zijn een mix van leuk (gesprekken bij de bedrijven waar ik zó mijn zinnen op had gezet) en gelijktijdig angst en zorgen om mijn moeder en mijn zus.
Ik kan die dagen wel omkijken…
Ik ga nu naar mijn moeder, ze mag vandaag haar pijnstillers niet gebruiken ivm de operatie. Ik wilde haar een beetje opvrolijken, kracht geven. Maar ik voel me zo verward. Mijn zus heeft me gevraagd dit niet aan mijn moeder te vertellen, dat zal ik dus ook nog niet doen.
Wederom moet ik hier dus in mijn eentje door. Wat natuurlijk lang niet zo erg is als wat zij nu doormaken, maar voor het eerst in lang voel ik me behoorlijk eenzaam (in mijn emoties).
Vorig jaar had ik al eens een topic geopend vanwege mijn moeder, ze was o.a. depressief. 78 Jaar en ze wilde niet meer.
Veel steun gehad aan het forum, ze is aan de ad gegaan en het ging weer beter. Een paar maanden terug ging ze weer achteruit, de dosis ad is verhoogd, we beginnen godzijdank weer wat verbetering te merken. As. maandag wordt ze geopereerd aan een wervelkolomvernauwing (ze kan zonder pijnstillers het bed niet uit van de pijn) en ze ziet er erg tegenop. Laatste tijd vond ik best zwaar, want er werd veel op mij geleund en het is ook moeilijk aanzien dat iemand waar je zo van houdt zoveel pijn heeft en haar levenslust (weer) compleet kwijt is.
Gisteren belde mijn zus. Mijn zus met wie ik altijd zo’n lol had, die mij van haver tot gort kende, maar in haar volwassen jaren zo veranderde, dat ik vorig jaar definitief koos haar niet meer te willen zien en spreken omdat haar gedrag mij enorm veel verdriet bracht en ik me daar bovenop enorm veel zorgen om haar maakte.
Die beslissing bracht rust in mijn leven, heel veel. Geen seconde spijt van gehad.
Gisteren belde zij mij. Het was een goed en zelfs fijn gesprek, eerlijk en volwassen. Veel begrip voor elkaar en beiden overtuigd dat de breukperiode goed voor ons beide was. We opperden beiden dat we het fijn zouden vinden om te kijken of we dit contact misschien voorzichtig weer konden oppakken, elkaar weer leren kennen. Zitten allemaal nog haken en ogen aan, maar om sommige dingen kunnen we misschien wel heenwerken.
Ze vertelde mij later in het gesprek dat ze baarmoederhalskanker heeft en as. dinsdag het ziekenhuis in moet.
Ik heb gisteren zo’n beetje alles gelezen wat ik maar kon vinden over bmhk, ben zo geschrokken!
Maandag mijn moeder onder het mes, dinsdag mijn zus… beide dagen sollicitatiegesprekken…(die ontzettend belangrijk voor mij zijn)
Ik probeer enorm om het allemaal te relativeren, afleiding te zoeken. Maar het raast nu wel wat in mijn hoofd.
Sinds een tijd ging het enorm goed met mij, ik had geen enkele zorg. Ik had geleerd los te laten. En nu voel ik die stabiele ondergrond wankelen.
De komende dagen zijn een mix van leuk (gesprekken bij de bedrijven waar ik zó mijn zinnen op had gezet) en gelijktijdig angst en zorgen om mijn moeder en mijn zus.
Ik kan die dagen wel omkijken…
Ik ga nu naar mijn moeder, ze mag vandaag haar pijnstillers niet gebruiken ivm de operatie. Ik wilde haar een beetje opvrolijken, kracht geven. Maar ik voel me zo verward. Mijn zus heeft me gevraagd dit niet aan mijn moeder te vertellen, dat zal ik dus ook nog niet doen.
Wederom moet ik hier dus in mijn eentje door. Wat natuurlijk lang niet zo erg is als wat zij nu doormaken, maar voor het eerst in lang voel ik me behoorlijk eenzaam (in mijn emoties).
Known to cause insanity in laboratory mice
zondag 16 september 2007 om 11:37
Ach lieve Lys, het is toch ook niet niks... Heb je jezelf al de tijd gegund om alles een plek te geven? Even gewandeld of iets dergelijks, alleen met je gedachten en alles opruimen in je hoofd? Alles in een "la" stoppen? Of gewoon even lekker je hoofd leeggehuild? Afleiding helpt om alles tijdelijk te vergeten, maar het onderliggende gevoel zal er niet door weg gaan.
Tja, wat kan je verder doen... Je moeder en je zus zo goed mogelijk bijstaan. Je voorbereiden op de sollicitatiegesprekken (want die zijn inderdaad leuk! Spannend, maar leuk.) en eigenlijk gewoon: de wegen bewandelen die zich nu in je leven aandienen. Je zal even door deze dagen heen moeten, dagen van verschillende emoties. Daarna heb je tijd om de relatie met je zus vorm te geven en om te zien hoe het met je moeder gaat. En misschien kan je wel uitkijken naar een nieuwe baan? Je verheugen op een voorzichtige relatie met je zus? Zie maar Lys, het komt wel goed...
Een knuffel van mij, voorheen meisje85.
Tja, wat kan je verder doen... Je moeder en je zus zo goed mogelijk bijstaan. Je voorbereiden op de sollicitatiegesprekken (want die zijn inderdaad leuk! Spannend, maar leuk.) en eigenlijk gewoon: de wegen bewandelen die zich nu in je leven aandienen. Je zal even door deze dagen heen moeten, dagen van verschillende emoties. Daarna heb je tijd om de relatie met je zus vorm te geven en om te zien hoe het met je moeder gaat. En misschien kan je wel uitkijken naar een nieuwe baan? Je verheugen op een voorzichtige relatie met je zus? Zie maar Lys, het komt wel goed...
Een knuffel van mij, voorheen meisje85.
zondag 16 september 2007 om 12:44
Lieve Lys, wat een verhaal... en wat moet jij allemaal meemaken en vooral verwerken zeg! Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, maar wil je veel sterkte wensen de komende dagen. Probeer de sollicitatiegesprekken los te zien van je moeder en je zus, al zal dat heel erg moeiljik zijn. Tijdens je solliciatiegesprek heb je een andere rol dan in het ziekenhuis / bij je moeder / bij je zus.
In ieder geval.... heel veel sterkte gewenst en laten we hopen dat alles goed komt.... Dikke knuffel!
In ieder geval.... heel veel sterkte gewenst en laten we hopen dat alles goed komt.... Dikke knuffel!
zondag 16 september 2007 om 13:27
Dank jullie voor de knuffels en bemoedigende woorden Claire, Celeone en Akkies. Doet me goed en brengt tranen.
Ik ben net terug van mijn moeder. Ik was vrolijk en bemoedigend zoveel ik kon. Maar na anderhalf uur merkte ik dat het toneelspelen moeilijker werd, dus ben ik 'm gesmeerd. Heb natuurlijk het idee dat ik haar nu weer tekort doe. Te weinig aandacht, geen echte omdat mijn hoofd een beetje overloopt en ik constant moest denken aan mijn zus.
Ik heb het nog niet echt een plekje kunnen geven, ik heb voornamelijk gelezen, gesnotterd, meer gelezen... Op zoek naar verhalen met positieve aflopen. Maar een wandeling met flinke jankbui zou misschien wel wat opluchting brengen, Celeone.
Het is een manco van mij, ik kan het nu ook nog niet met mijn vrienden delen, ik moet dit eerst zelf in mijn hoofd doornemen.
Ik kreeg er geen woord uit aan de telefoon toen een vriend mij vanochtend belde. Hij weet alleen dat er iets niet goed zit.
Morgen lukt het hopelijk wel. Ik ben geen echte binnenvetter, maar heb altijd een paar dagen 'solo' nodig.
Die sollicitaties verheugde ik me enorm op, maar het voorbereiden (waar ik normaal juist plezier in heb) lukt niet erg. Mijn gedachten vliegen constant heen en weer.
Helaas woont mijn zus niet direct id buurt. Ik weet niet hoe ik en bij mijn moeder kan zijn en bij mijn zus. Ik heb al hele schema's zitten maken met wegbrengen naar ziekenhuis, bezoektijden, sollicitaties en wat andere zaken. Maar ik heb nu 36 uur in een dag nodgi, ben ik bang. Ik vind het ook moeilijk om het voor mijn moeder te verzwijgen, maar zou ook bang zijn voor een langzamer, slechter herstel als ze dit zou weten.
Ik kan idd niet zoveel doen, zal dit moeten 'uitzitten'.Er zoveel mogelijk voor ze zijn. En zal mijn uiterste best doen alles van elkaar gescheiden te zien, want ik denk dat dat het beste zal werken, maar op dit moment is alles met elkaar verweven. Een grote brei in mijn hoofd.
In alle eerlijkheid, ik heb geen idee wat ik denk op dit moment. Ik typ maar wat van me af.
(alles goed, Celeone?)
Ik ben net terug van mijn moeder. Ik was vrolijk en bemoedigend zoveel ik kon. Maar na anderhalf uur merkte ik dat het toneelspelen moeilijker werd, dus ben ik 'm gesmeerd. Heb natuurlijk het idee dat ik haar nu weer tekort doe. Te weinig aandacht, geen echte omdat mijn hoofd een beetje overloopt en ik constant moest denken aan mijn zus.
Ik heb het nog niet echt een plekje kunnen geven, ik heb voornamelijk gelezen, gesnotterd, meer gelezen... Op zoek naar verhalen met positieve aflopen. Maar een wandeling met flinke jankbui zou misschien wel wat opluchting brengen, Celeone.
Het is een manco van mij, ik kan het nu ook nog niet met mijn vrienden delen, ik moet dit eerst zelf in mijn hoofd doornemen.
Ik kreeg er geen woord uit aan de telefoon toen een vriend mij vanochtend belde. Hij weet alleen dat er iets niet goed zit.
Morgen lukt het hopelijk wel. Ik ben geen echte binnenvetter, maar heb altijd een paar dagen 'solo' nodig.
Die sollicitaties verheugde ik me enorm op, maar het voorbereiden (waar ik normaal juist plezier in heb) lukt niet erg. Mijn gedachten vliegen constant heen en weer.
Helaas woont mijn zus niet direct id buurt. Ik weet niet hoe ik en bij mijn moeder kan zijn en bij mijn zus. Ik heb al hele schema's zitten maken met wegbrengen naar ziekenhuis, bezoektijden, sollicitaties en wat andere zaken. Maar ik heb nu 36 uur in een dag nodgi, ben ik bang. Ik vind het ook moeilijk om het voor mijn moeder te verzwijgen, maar zou ook bang zijn voor een langzamer, slechter herstel als ze dit zou weten.
Ik kan idd niet zoveel doen, zal dit moeten 'uitzitten'.Er zoveel mogelijk voor ze zijn. En zal mijn uiterste best doen alles van elkaar gescheiden te zien, want ik denk dat dat het beste zal werken, maar op dit moment is alles met elkaar verweven. Een grote brei in mijn hoofd.
In alle eerlijkheid, ik heb geen idee wat ik denk op dit moment. Ik typ maar wat van me af.
(alles goed, Celeone?)
Known to cause insanity in laboratory mice
zondag 16 september 2007 om 20:11
Ben er even tussenuit geweest, genoten van de zon, flink nagedacht, wat gejankt. Voel me nu okay, wel wat leeg. Heb ook nog met een vriendin gesproken, deed me goed.
Ik hou me vast aan de positieve toon van mijn zus (ze had het oa over een opleiding die ze straks wil gaan doen en iedere keer al sik 'naar' denk, haal ik haar woorden weer terug), zal haar steunen waar ik kan. Morgen rond deze tijd weten we hoe de operatie van mijn moeder is verlopen. Overmorgen misschien wat meer nieuws betreffende mijn zus. Het zullen 2 lange dagen zijn, maar ik zie er nu iets minder tegenop.
Hoe ik me morgen voel, is pas morgen. Nu kan ik het wel aan. Wat de sollicitaties betreft, is nu niet het belangrijkste. Heb me wat kunnen voorbereiden en ik zie wel hoe het morgen gaat.
Ik hou me vast aan de positieve toon van mijn zus (ze had het oa over een opleiding die ze straks wil gaan doen en iedere keer al sik 'naar' denk, haal ik haar woorden weer terug), zal haar steunen waar ik kan. Morgen rond deze tijd weten we hoe de operatie van mijn moeder is verlopen. Overmorgen misschien wat meer nieuws betreffende mijn zus. Het zullen 2 lange dagen zijn, maar ik zie er nu iets minder tegenop.
Hoe ik me morgen voel, is pas morgen. Nu kan ik het wel aan. Wat de sollicitaties betreft, is nu niet het belangrijkste. Heb me wat kunnen voorbereiden en ik zie wel hoe het morgen gaat.
Known to cause insanity in laboratory mice
maandag 17 september 2007 om 09:08
Thanx, Min! Zover mijn emoties nog onder controle.
Ik denk nu in fases en ga het stuk voor stuk door. Nu eerst mijn moeder naar het ziekenhuis brengen.
Vanmiddag de sollicitatie (telepadreigen, courtisane!).
Daarna is mijn moeder wrs van de operatiezaal af en weten we daar al wat meer.
Kan nog steeds de dag wel voorbij kijken.
Morgen de fase twee. Nu nog even loslaten, mag ik me morgen pas druk om maken.
Ik denk nu in fases en ga het stuk voor stuk door. Nu eerst mijn moeder naar het ziekenhuis brengen.
Vanmiddag de sollicitatie (telepadreigen, courtisane!).
Daarna is mijn moeder wrs van de operatiezaal af en weten we daar al wat meer.
Kan nog steeds de dag wel voorbij kijken.
Morgen de fase twee. Nu nog even loslaten, mag ik me morgen pas druk om maken.
Known to cause insanity in laboratory mice
maandag 17 september 2007 om 09:36
Lys, zet 'm op vandaag!
Ik ken 't, de dingen eerst in je eigen hoofd willen doornemen/oplossen. Maar (en dat zul je wel weten:) ), dat kan je ook met anderen doen. En dan hoeft het niet een duidelijk verhaal te zijn en er hoeven niet gelijk oplossingen aangedragen te worden, maar het hardop uitspreken helpt al om de boel in je hoofd weer een beetje te ordenen. Maar goed, ik hoop dat alles goed gaat vandaag!
Ik ken 't, de dingen eerst in je eigen hoofd willen doornemen/oplossen. Maar (en dat zul je wel weten:) ), dat kan je ook met anderen doen. En dan hoeft het niet een duidelijk verhaal te zijn en er hoeven niet gelijk oplossingen aangedragen te worden, maar het hardop uitspreken helpt al om de boel in je hoofd weer een beetje te ordenen. Maar goed, ik hoop dat alles goed gaat vandaag!
maandag 17 september 2007 om 09:53
Dank je, Celeone
Klopt helemaal, het uitspreken (ook op het forum) heeft me echt geholpen het even weer in perspectief te zien en deels het te kunnen loslaten.
Ik kan niet zoveel doen, dus ik heb besloten me er per fase druk over te mogen maken (indien nodig) en niet alles tegelijk in mijn hoofd te hebben.
Eérst vandaag door en dat opdelen in dagdelen. Zo is het voor mij een stuk overzichtelijker en beter te handelen.
Gisteren en eergisteren was ik in shock, kon het allemaal niet behapstukken en was bang dat ik erin zou blijven -in die achtbaan van emoties-.
Gelukkig blijkt die stevige ondergrond tocht steviger te zijn dat ik dacht, op dit moment 'wankelt' er niets zeg maar.
En daar ben ik blij mee. Op deze manier kan ik ook mijn moeder en zus beter steunen.
Haren föhnen nu en dan eerst etappe één, mijn moeder wegbrengen.
Klopt helemaal, het uitspreken (ook op het forum) heeft me echt geholpen het even weer in perspectief te zien en deels het te kunnen loslaten.
Ik kan niet zoveel doen, dus ik heb besloten me er per fase druk over te mogen maken (indien nodig) en niet alles tegelijk in mijn hoofd te hebben.
Eérst vandaag door en dat opdelen in dagdelen. Zo is het voor mij een stuk overzichtelijker en beter te handelen.
Gisteren en eergisteren was ik in shock, kon het allemaal niet behapstukken en was bang dat ik erin zou blijven -in die achtbaan van emoties-.
Gelukkig blijkt die stevige ondergrond tocht steviger te zijn dat ik dacht, op dit moment 'wankelt' er niets zeg maar.
En daar ben ik blij mee. Op deze manier kan ik ook mijn moeder en zus beter steunen.
Haren föhnen nu en dan eerst etappe één, mijn moeder wegbrengen.
Known to cause insanity in laboratory mice
maandag 17 september 2007 om 12:52
Fase 1 zit erop. Ze wordt gelukkig al rond 13.15h geopereerd, dus ze hoeft niet de hele middag te wachten.
Om 13.15 vertrek ik zelf naar het sollicitatiegesprek, als dat begint zou de op al halverwege zijn.
Tegen het eind van mijn gesprek zou mijn moeder zo'n beetje richting uitslaapkamer gaan en kan ik een telefoontje verwachten.
Op naar fase 2.
Om 13.15 vertrek ik zelf naar het sollicitatiegesprek, als dat begint zou de op al halverwege zijn.
Tegen het eind van mijn gesprek zou mijn moeder zo'n beetje richting uitslaapkamer gaan en kan ik een telefoontje verwachten.
Op naar fase 2.
lys wijzigde dit bericht op 17-09-2007 12:53
Reden: te weinig letters getypt...
Reden: te weinig letters getypt...
% gewijzigd
Known to cause insanity in laboratory mice
maandag 17 september 2007 om 20:56
De operatie is heel goed verlopen! Het duurde allemaal langer dan gepland, het wachten was enorm vervelend (zachtjes uitgedrukt). Ben net nog bij haar geweest, ze was zó opgelucht. Ze was lekker kletserig en heel helder. Door de pijnstillers is de pijn heel draaglijk zegt ze. Morgen mag ze uit bed en dan zullen we weten of de zenuwpijnen ook daadwerkelijk minder zijn.
Nu heeft ze alweer maaaaaanden geen trek in eten: vanavond wel. Maar vanavond mag ze nog niets, haha. Zal ze vast extra genieten van haar ontbijt.
Ik ben zelf nog helemaal aan het glunderen van blijdschap. Wàt een pak van mijn hart.
Het sollicitatiegesprek ging enorm goed en als ik op een bepaald gebied meer ervaring had gehad was ik het geworden. Helaas had een andere dame die ervaring wel. Niet getreurd, hoor. Het was een leuk gesprek en ook het 'afwijs'telefoontje was fijn, met enorm veel positieve feedback. En ik heb weer wat meer sollicitatie-ervaring. (ze hebben wel gevraagd dat mocht het met die andere dame niets worden, of ik dan nog interesse had)
Morgenochtend ga ik naar X. om mijn zus bij te staan.
Ik kan even niet op de juiste terminologie komen... er wordt een stuk weefsel verwijderd, een coloscopie gedaan en mogelijk zelfs verwijdering van de complete baarmoeder. Ze houdt er rekening mee dat er misschien uitzaaiïngen zijn.
Dus morgenochtend wordt weer spannend.
Ook morgen ga ik weer in fasen door. Heeft vandaag prima gewerkt.
Nu ga ik wat eten, kon de hele dag geen hap naar binnen krijgen en mijn maag schreeuwt om vulling.
Nu heeft ze alweer maaaaaanden geen trek in eten: vanavond wel. Maar vanavond mag ze nog niets, haha. Zal ze vast extra genieten van haar ontbijt.
Ik ben zelf nog helemaal aan het glunderen van blijdschap. Wàt een pak van mijn hart.
Het sollicitatiegesprek ging enorm goed en als ik op een bepaald gebied meer ervaring had gehad was ik het geworden. Helaas had een andere dame die ervaring wel. Niet getreurd, hoor. Het was een leuk gesprek en ook het 'afwijs'telefoontje was fijn, met enorm veel positieve feedback. En ik heb weer wat meer sollicitatie-ervaring. (ze hebben wel gevraagd dat mocht het met die andere dame niets worden, of ik dan nog interesse had)
Morgenochtend ga ik naar X. om mijn zus bij te staan.
Ik kan even niet op de juiste terminologie komen... er wordt een stuk weefsel verwijderd, een coloscopie gedaan en mogelijk zelfs verwijdering van de complete baarmoeder. Ze houdt er rekening mee dat er misschien uitzaaiïngen zijn.
Dus morgenochtend wordt weer spannend.
Ook morgen ga ik weer in fasen door. Heeft vandaag prima gewerkt.
Nu ga ik wat eten, kon de hele dag geen hap naar binnen krijgen en mijn maag schreeuwt om vulling.
Known to cause insanity in laboratory mice
woensdag 19 september 2007 om 10:56
Nah, ik kon er gisteren niet opkomen. Was pas laat thuis en het duurde een eeuwigheid voor pagina's om te laden, uiteindelijk opgegeven. (kon niet inloggen, maar zag mezelf op een gegeven moment bij wie hier 
)
Fases gisteren wederom goed doorstaan. Dus de 'nare' 2 dagen zijn om.
Gisterochtend eerst naar mijn zus gereden, door de spits was ik net te laat in het ziekenhuis en was ze al in de behandelkamer.
Mijn nichtje wachtte in de wachtkamer. Ze kon me verder niets vertellen, dus ik heb bij een verpleegkundige geïnformeerd hoe en wat.
In het kort: men heeft geen idee waar men daar mee bezig is. Ik kreeg van haar al allerlei onjuiste info en toevoegingen die nergens op sloegen.
Toen mijn zus na bijna een uur er aan kwam lopen, zag ik tranen in haar ogen en een flink rode kop en vreesde het ergste.
Maar dat was van de pijn, ze hadden weefsel verwijderd zonder verdoving.
Volgende week de uitslag. En nu komt het: er is nog helemaal geen weefsel bij de patholoog anatoom geweest, dus er is nog niet eens zeker of het wel kwaadaardig is!
De bloedingen die ze had (is al in de overgang) kúnnen een aanwijzing zijn.
Haar arts had haar gezegd dat het misschien bij 1 op de duizend vrouwen met haar klachten géén bmhk zou zijn en dan had je écht geluk! Had gezegd dat het geen menstruatie kon zijn, want er waren geen eicellen meer aanwezig. En haar meerdere keren heel veel sterkte gewenst.
Mijn zus geloofde haar op haar woord.
Gisteren bleken er nog wel eicellen aanwezig te zijn (dus miss toch een menstruatie) en mogelijk is het zelfs goedaardig!
Nou, onze monden vielen open.
(hmm.. wou het kort houden)
Mijn zus is furieus, een beetje hoopvol en in de war. Haar arts zal hier zeker nog op aangesproken worden. Dzjiezus, dit geloof je toch niet.
Kon wel gillen toen ik het hoorde.
Okay, dit moet nu even losgelaten worden, eerst de uitslag afwachten en dan dealen met degene die haar 'diagnosticeerde'.
's Middags soll gesprek. Ging weer geweldig. (maar: was te goed, te dynamisch, had veel meer in mars... dus paste niet in het team. Soit, heb niet veel tijd om me daar druk over te maken).
Met mijn moeder gaat het nu weer goed, ze kreeg uiteindelijk veel pijn, kreeg een fijne morfinespuit en daar heeft ze goed op geslapen.
Gistermiddag en avond was ze weer goed te pas. Ze heeft aan een tafeltje gegeten, zittend in een stoel en dat ging goed. Paar stapjes met een rollator gelopen. Ze heeft (helaas) nog wel pijn in haar been, maar dat kunnen ook zwellingen zijn die nu op die zenuwen drukken.
Vanochtend heeft ze zich (zittend) zelf gewassen, het personeel vind haar een kranig dametje en vanochtend gaat het weer heel goed.
Dus al met al: een drukke dag, een verwarrende dag, maar ook een van goede hoop.
(haha, ik kan nu eenmaal geen oneliners)
En nu: nu ga ik heel even lekker op de bank zitten en relaxen. Vanmiddag miss even naar de sportschool wat frustraties er uit werken.
)Fases gisteren wederom goed doorstaan. Dus de 'nare' 2 dagen zijn om.
Gisterochtend eerst naar mijn zus gereden, door de spits was ik net te laat in het ziekenhuis en was ze al in de behandelkamer.
Mijn nichtje wachtte in de wachtkamer. Ze kon me verder niets vertellen, dus ik heb bij een verpleegkundige geïnformeerd hoe en wat.
In het kort: men heeft geen idee waar men daar mee bezig is. Ik kreeg van haar al allerlei onjuiste info en toevoegingen die nergens op sloegen.
Toen mijn zus na bijna een uur er aan kwam lopen, zag ik tranen in haar ogen en een flink rode kop en vreesde het ergste.
Maar dat was van de pijn, ze hadden weefsel verwijderd zonder verdoving.
Volgende week de uitslag. En nu komt het: er is nog helemaal geen weefsel bij de patholoog anatoom geweest, dus er is nog niet eens zeker of het wel kwaadaardig is!
De bloedingen die ze had (is al in de overgang) kúnnen een aanwijzing zijn.
Haar arts had haar gezegd dat het misschien bij 1 op de duizend vrouwen met haar klachten géén bmhk zou zijn en dan had je écht geluk! Had gezegd dat het geen menstruatie kon zijn, want er waren geen eicellen meer aanwezig. En haar meerdere keren heel veel sterkte gewenst.
Mijn zus geloofde haar op haar woord.
Gisteren bleken er nog wel eicellen aanwezig te zijn (dus miss toch een menstruatie) en mogelijk is het zelfs goedaardig!
Nou, onze monden vielen open.
(hmm.. wou het kort houden)
Mijn zus is furieus, een beetje hoopvol en in de war. Haar arts zal hier zeker nog op aangesproken worden. Dzjiezus, dit geloof je toch niet.
Kon wel gillen toen ik het hoorde.
Okay, dit moet nu even losgelaten worden, eerst de uitslag afwachten en dan dealen met degene die haar 'diagnosticeerde'.
's Middags soll gesprek. Ging weer geweldig. (maar: was te goed, te dynamisch, had veel meer in mars... dus paste niet in het team. Soit, heb niet veel tijd om me daar druk over te maken).
Met mijn moeder gaat het nu weer goed, ze kreeg uiteindelijk veel pijn, kreeg een fijne morfinespuit en daar heeft ze goed op geslapen.
Gistermiddag en avond was ze weer goed te pas. Ze heeft aan een tafeltje gegeten, zittend in een stoel en dat ging goed. Paar stapjes met een rollator gelopen. Ze heeft (helaas) nog wel pijn in haar been, maar dat kunnen ook zwellingen zijn die nu op die zenuwen drukken.
Vanochtend heeft ze zich (zittend) zelf gewassen, het personeel vind haar een kranig dametje en vanochtend gaat het weer heel goed.
Dus al met al: een drukke dag, een verwarrende dag, maar ook een van goede hoop.
(haha, ik kan nu eenmaal geen oneliners)
En nu: nu ga ik heel even lekker op de bank zitten en relaxen. Vanmiddag miss even naar de sportschool wat frustraties er uit werken.
Known to cause insanity in laboratory mice
woensdag 19 september 2007 om 16:12
Pfftt... lekker zo'n dokter! 't Is lullig gegaan, maar 't is aan de andere kant natuurlijk ook weer heel fijn dat er nu een (grotere) kans is op iets goedaardigs. Verwarrend hoor! Maar dat nichtje, is dat de dochter van je zus? Had je nog contact met haar of komt dat er ook ineens bij nu het contact met je zus weer enigszins terug is?
En een positieve afwijzing, nouja, dat kan je dan ook maar weer in je zak steken. Maar neemt niet weg dat het ook een beetje dubbel is, heb het ook eens gehad (voor een bijbaan notabene! ) en aan de ene kant ben je blij met die positieve feedback, maar aan de andere kant heb je toch geen nieuwe baan.
En hoe is het nu met je moeders depressiviteit? Het lijkt in ieder geval goed met d'r te gaan, niet bang dat de depressie er weer in gaat schieten?
Wel grappig trouwens, dat er zo'n lap tekst komt na twee vragen. Het vivaforum als van-je-af-schrijftherapie!
En een positieve afwijzing, nouja, dat kan je dan ook maar weer in je zak steken. Maar neemt niet weg dat het ook een beetje dubbel is, heb het ook eens gehad (voor een bijbaan notabene!
) en aan de ene kant ben je blij met die positieve feedback, maar aan de andere kant heb je toch geen nieuwe baan.En hoe is het nu met je moeders depressiviteit? Het lijkt in ieder geval goed met d'r te gaan, niet bang dat de depressie er weer in gaat schieten?
Wel grappig trouwens, dat er zo'n lap tekst komt na twee vragen.
Het vivaforum als van-je-af-schrijftherapie!
donderdag 20 september 2007 om 17:48
Nichtje is idd haar dochter en die heb ik afgelopen zaterdag voor het eerst weer telefonisch gesproken. Dat was direct alweer als vanouds.
Het zijn een beetje surrogaatkinderen voor mij, ze noemden mij zelfs een tijd tante mama.
En wat de sollicitatie betreft: idd dubbel. Het is altijd leuk om uitgebreide en positieve feedback te krijgen, maar ik dacht dus net als jij: 'Maar mooi die baan niet gekregen".
Wat mijn moeders depressie betreft ben ik aan het twijfelen. In het ziekenhuis was ze echt vrolijk te noemen en had ik goede hoop. Maar nu ze weet dat ze morgen naar huis mag (JAAAA, zo snel al, we waren helemaal verbaasd -big smile-) ziet ze er wel tegenop en was ze gelijk bedrukter. Ze heeft een hulpbehoevende en best lastige partner... en de 1e zes weken mag ze nog zo goed als niets. En in het ziekenhuis had ze natuurlijk veel steun ad verpleegkundigen, therapeuten etc. Dus voorlopig zal ik 3x daags naar mijn moeder gaan om haar nog wat meer te ontlasten. Thuiszorg (schoonmaak) en maaltijden zijn al geregeld.
Nu vlug wat drinken en dan ga ik er weer heen (ben net terug, want partner wil haar ook zien en ik ben de chauffeuse...), begin wel flink vermoeid te raken.
Ha, maar ik slaap er goed op!
(en het forum als van-je-af-schrijft-herapie was zeer heilzaam voor me. Ik zag zoooo tegen maandag en dinsdag op en ik ben er goed doorheen gerold. Die stabiele ondergrond heeft gelukkig maar heel even gewankeld. Die basis is stevig genoeg bevonden
)
Het zijn een beetje surrogaatkinderen voor mij, ze noemden mij zelfs een tijd tante mama.
En wat de sollicitatie betreft: idd dubbel. Het is altijd leuk om uitgebreide en positieve feedback te krijgen, maar ik dacht dus net als jij: 'Maar mooi die baan niet gekregen".
Wat mijn moeders depressie betreft ben ik aan het twijfelen. In het ziekenhuis was ze echt vrolijk te noemen en had ik goede hoop. Maar nu ze weet dat ze morgen naar huis mag (JAAAA, zo snel al, we waren helemaal verbaasd -big smile-) ziet ze er wel tegenop en was ze gelijk bedrukter. Ze heeft een hulpbehoevende en best lastige partner... en de 1e zes weken mag ze nog zo goed als niets. En in het ziekenhuis had ze natuurlijk veel steun ad verpleegkundigen, therapeuten etc. Dus voorlopig zal ik 3x daags naar mijn moeder gaan om haar nog wat meer te ontlasten. Thuiszorg (schoonmaak) en maaltijden zijn al geregeld.
Nu vlug wat drinken en dan ga ik er weer heen (ben net terug, want partner wil haar ook zien en ik ben de chauffeuse...), begin wel flink vermoeid te raken.
Ha, maar ik slaap er goed op!
(en het forum als van-je-af-schrijft-herapie was zeer heilzaam voor me. Ik zag zoooo tegen maandag en dinsdag op en ik ben er goed doorheen gerold. Die stabiele ondergrond heeft gelukkig maar heel even gewankeld. Die basis is stevig genoeg bevonden
)
Known to cause insanity in laboratory mice
vrijdag 21 september 2007 om 11:36
