Psyche
alle pijlers
Vanmiddag hoor ik of ik dood ga - knuffel nodig
donderdag 12 januari 2017 om 10:32
Dramatische titel (en dat voor mijn eerst geopende topic na 8 jaar meelezen), maar zo voel ik me nu even ook.
Vanmiddag heb ik een gesprek met de oncoloog. Na 4 maanden van intensieve chemotherapie is het nu alles of niets. Van te voren is er gezegd dat er een kans was van <10% dat er na de chemo geopereerd zou kunnen worden. Zo niet, heb ik waarschijnlijk nog 2 jaar te leven.
Gisteren de CT-scan gehad, vanmiddag volgt dus de uitslag.
Ik heb vanochtend brood gesmeerd, de kinderen naar school gebracht, me aangekleed zoals ik er uit zag voordat ik ziek werd (panty en jurkje ipv een joggingbroek en slobbertrui), en ik doe net alsof ik niet elk moment keihard kan gaan huilen. Ik ben bang dat als ik eenmaal begin ik niet meer kan stopppen.
Na het gesprek zal ik alle tranen weer opdrogen, en zodra ik de kinderen weer zie een glimlach opzetten en weer doen alsof alles normaal is.
Maar nu wil ik heel graag even virtueel uithuilen en een (virtuele) knuffel van krijgen.
Vanmiddag heb ik een gesprek met de oncoloog. Na 4 maanden van intensieve chemotherapie is het nu alles of niets. Van te voren is er gezegd dat er een kans was van <10% dat er na de chemo geopereerd zou kunnen worden. Zo niet, heb ik waarschijnlijk nog 2 jaar te leven.
Gisteren de CT-scan gehad, vanmiddag volgt dus de uitslag.
Ik heb vanochtend brood gesmeerd, de kinderen naar school gebracht, me aangekleed zoals ik er uit zag voordat ik ziek werd (panty en jurkje ipv een joggingbroek en slobbertrui), en ik doe net alsof ik niet elk moment keihard kan gaan huilen. Ik ben bang dat als ik eenmaal begin ik niet meer kan stopppen.
Na het gesprek zal ik alle tranen weer opdrogen, en zodra ik de kinderen weer zie een glimlach opzetten en weer doen alsof alles normaal is.
Maar nu wil ik heel graag even virtueel uithuilen en een (virtuele) knuffel van krijgen.
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
het is onwijs oneerlijk...
donderdag 12 januari 2017 om 13:01
quote:AnnA_C schreef op 12 januari 2017 @ 11:49:
De afspraak is al om kwart over 1, dus ik hoef gelukkig niet heel lang meer te wachten.
Iemand vroeg wat voor soort kanker het is. Ik heb darmkanker. 4 maanden geleden ging ik met wat vage klachten naar de huisarts, die mij vervolgens direct doorstuurde naar het ziekenhuis. Daar bleek ik een uizaaiing van 26 cm doorsnede op mijn lever te hebben (die is dus ook het eerst ontdekt, daarna moest de bron nog gevonden worden). Er zijn ook nog andere uitzaaingen gevonden, maar mijn lever is het grootste probleem. Er is te weinig gezond weefsel over om het weg te kunnen halen (er blijft dan letterlijk niets over en zonder lever kun je niet leven).
We hebben het vrijwel meteen verteld aan de kinderen. Zij wisten natuurlijk echt wel dat er iets aan de hand was: mijn man is met spoed teruggekomen uit het buitenland (hij was net de dag ervoor vertrokken voor zijn werk) en mijn ouders en schoonouders kwamen de hele tijd langs.
De jongste is er ook heel open over, dat vind ik dan wel weer grappig. De invaljuf op de bso had gevraagd "komt pappa je altijd ophalen of meestal mamma?". Hier had hij heel vrolijk op geantwoord "eerst soms mamma en soms pappa, maar nu komt pappa altijd, want mamma heeft kanker". Ok....
Heb je opvang geregeld voor vanmiddag en eventueel voor vannacht voor de kinderen? Misschien hebben jullie even tijd nodig met zijn tweeën straks als jullie thuiskomen. Kan me ook voorstellen dat je juist je kinderen nodig hebt om je heen.
Sterkte zo
De afspraak is al om kwart over 1, dus ik hoef gelukkig niet heel lang meer te wachten.
Iemand vroeg wat voor soort kanker het is. Ik heb darmkanker. 4 maanden geleden ging ik met wat vage klachten naar de huisarts, die mij vervolgens direct doorstuurde naar het ziekenhuis. Daar bleek ik een uizaaiing van 26 cm doorsnede op mijn lever te hebben (die is dus ook het eerst ontdekt, daarna moest de bron nog gevonden worden). Er zijn ook nog andere uitzaaingen gevonden, maar mijn lever is het grootste probleem. Er is te weinig gezond weefsel over om het weg te kunnen halen (er blijft dan letterlijk niets over en zonder lever kun je niet leven).
We hebben het vrijwel meteen verteld aan de kinderen. Zij wisten natuurlijk echt wel dat er iets aan de hand was: mijn man is met spoed teruggekomen uit het buitenland (hij was net de dag ervoor vertrokken voor zijn werk) en mijn ouders en schoonouders kwamen de hele tijd langs.
De jongste is er ook heel open over, dat vind ik dan wel weer grappig. De invaljuf op de bso had gevraagd "komt pappa je altijd ophalen of meestal mamma?". Hier had hij heel vrolijk op geantwoord "eerst soms mamma en soms pappa, maar nu komt pappa altijd, want mamma heeft kanker". Ok....
Heb je opvang geregeld voor vanmiddag en eventueel voor vannacht voor de kinderen? Misschien hebben jullie even tijd nodig met zijn tweeën straks als jullie thuiskomen. Kan me ook voorstellen dat je juist je kinderen nodig hebt om je heen.
Sterkte zo
Kia aka brandhout voor de hel, aangenaam.
