Psyche
alle pijlers
Vastgelopen: wat nu?
woensdag 10 februari 2021 om 14:45
Goed, ik ben op zoek naar wat herkenning/een schop onder mijn hol/wat nu te doen.
Lockdown 1 vond ik nog wel te doen, nu met de tweede lockdown merk ik dat de rek er wel behoorlijk uit is. Ik hou me gewoon aan de maatregelen zoals de bedoeling is. Maar wat mis ik het idee van vrije tijd, waarin niet elke dag op de volgende lijkt, gewoon even wat variatie in de dag. ik spendeer mijn tijd met werken en met Netflix op de bank, hier en daar een boekje lezen, elke dag even wandelen. Op zich prima, en dat het saai is is nu maar even zo hou ik mezelf voor. Ooit komen de goeie tijden wel weer... (denk ik?)
Maar daar bovenop komen de gigantische twijfels die ik heb over mijn baan en de gevoelens die daaruit voortvloeien. Ik zit in een werkveld waar ik niet voor opgeleid ben. Was geen probleem toen ik aangenomen werd en een tijd leek het dat ook niet. Ik ben meteen in het diepe gegooid en nu ik er een jaartje zit lijkt iedereen te denken: mooi, opgelost, ze weet het wel. Maar eigenlijk weet ik een heleboel niet: ik ben net vóór corona gestart, en een week later zat iedereen opeens thuis en moest ik het zelf een beetje uitvogelen. En eigenlijk vind ik het veld waar ik nu in werk ook een stuk minder leuk dan ik in de eerste instantie verwacht had. Daarnaast zit ik nu eigenlijk constant in spanning. Ik maak vaak fouten, die grotendeels voortkomen uit het feit dat ik geen fatsoenlijke inwerking gehad heb en niet eens zou moeten weten wat ik zou moeten vragen om het wel goed te doen.
Mijn leidinggevende ergert zich dan weer aan die fouten en dat snap ik ook wel: zij is zelf enorm druk en heeft zodanig veel op haar bordje dat dit er eigenlijk niet bij kan. Maar juist omdat zij zo druk is vind ik het ook lastig om wéér dezelfde vraag te stellen over hoe een bepaalde procedure ook al weer werkte (ik heb het dan de eerste keer keurig opgeschreven hoe het zat, maar in de volgende situatie werkt het net weer een beetje anders en ga ik twijfelen). Resultaat: ik durf nog maar weinig dingen zelf op te pakken uit angst voor fouten of om mensen te ergeren met mijn vragen, en dus doe ik het maar niet.
Drie weken terug is ook een familielid dat dicht bij me stond overleden, en sindsdien is het helemaal drama. Ik heb (gênant genoeg) een zenuwtic met mijn ogen ontwikkeld, onthou helemaal niks, heb het gevoel dat ik helemaal niks kan en nutteloos ben, voel me constant op standje huilen of paniek staan, maak continu fouten, lig 's nachts wakker van het idee morgen weer bepaalde taken op het werk uit te moeten voeren, en ben zo ontzettend doodmoe. Ik weet niet zo goed meer hoe ik hier nu uit kom hoewel ik dat wel heel graag wil, wat ik daarvoor moet doen om daar te komen.
Iemand herkenning/tips hoe ik hier nu mee verder kan om mezelf toch weer aan mijn sokken omhoog te sleuren en door te gaan in plaats van paniekerig rondjes te blijven draaien? Kan het wel gebruiken
Lockdown 1 vond ik nog wel te doen, nu met de tweede lockdown merk ik dat de rek er wel behoorlijk uit is. Ik hou me gewoon aan de maatregelen zoals de bedoeling is. Maar wat mis ik het idee van vrije tijd, waarin niet elke dag op de volgende lijkt, gewoon even wat variatie in de dag. ik spendeer mijn tijd met werken en met Netflix op de bank, hier en daar een boekje lezen, elke dag even wandelen. Op zich prima, en dat het saai is is nu maar even zo hou ik mezelf voor. Ooit komen de goeie tijden wel weer... (denk ik?)
Maar daar bovenop komen de gigantische twijfels die ik heb over mijn baan en de gevoelens die daaruit voortvloeien. Ik zit in een werkveld waar ik niet voor opgeleid ben. Was geen probleem toen ik aangenomen werd en een tijd leek het dat ook niet. Ik ben meteen in het diepe gegooid en nu ik er een jaartje zit lijkt iedereen te denken: mooi, opgelost, ze weet het wel. Maar eigenlijk weet ik een heleboel niet: ik ben net vóór corona gestart, en een week later zat iedereen opeens thuis en moest ik het zelf een beetje uitvogelen. En eigenlijk vind ik het veld waar ik nu in werk ook een stuk minder leuk dan ik in de eerste instantie verwacht had. Daarnaast zit ik nu eigenlijk constant in spanning. Ik maak vaak fouten, die grotendeels voortkomen uit het feit dat ik geen fatsoenlijke inwerking gehad heb en niet eens zou moeten weten wat ik zou moeten vragen om het wel goed te doen.
Mijn leidinggevende ergert zich dan weer aan die fouten en dat snap ik ook wel: zij is zelf enorm druk en heeft zodanig veel op haar bordje dat dit er eigenlijk niet bij kan. Maar juist omdat zij zo druk is vind ik het ook lastig om wéér dezelfde vraag te stellen over hoe een bepaalde procedure ook al weer werkte (ik heb het dan de eerste keer keurig opgeschreven hoe het zat, maar in de volgende situatie werkt het net weer een beetje anders en ga ik twijfelen). Resultaat: ik durf nog maar weinig dingen zelf op te pakken uit angst voor fouten of om mensen te ergeren met mijn vragen, en dus doe ik het maar niet.
Drie weken terug is ook een familielid dat dicht bij me stond overleden, en sindsdien is het helemaal drama. Ik heb (gênant genoeg) een zenuwtic met mijn ogen ontwikkeld, onthou helemaal niks, heb het gevoel dat ik helemaal niks kan en nutteloos ben, voel me constant op standje huilen of paniek staan, maak continu fouten, lig 's nachts wakker van het idee morgen weer bepaalde taken op het werk uit te moeten voeren, en ben zo ontzettend doodmoe. Ik weet niet zo goed meer hoe ik hier nu uit kom hoewel ik dat wel heel graag wil, wat ik daarvoor moet doen om daar te komen.
Iemand herkenning/tips hoe ik hier nu mee verder kan om mezelf toch weer aan mijn sokken omhoog te sleuren en door te gaan in plaats van paniekerig rondjes te blijven draaien? Kan het wel gebruiken
woensdag 10 februari 2021 om 14:48
woensdag 10 februari 2021 om 14:49
woensdag 10 februari 2021 om 16:22
Ik kom een beetje uit hetzelfde schuitje. Veel stress op het werk wegens veel overuren en een gebrek aan organisatie. Ook twee familieleden verloren in december.
Resultaat: migraines, geen energie meer naast het werk, weinig motivatie, prikkelbaar zijn & moeilijk slaap vatten tijdens de week.
Ik ben inderdaad langs gegaan bij de huisarts, die me ziekteverlof heeft geschreven om op adem te komen. Het is tijdens die periode dat het me heel duidelijk geworden is dat er iets moest veranderen.
Ik zou je dus ook aanraden om een gesprek aan te gaan met je huisarts en je leidinggevende. Zeg hen wat er aan de hand is en bekijk samen met hen oplossingen. Ja, je leidinggevende heeft veel op haar boterham, maar het is ook gedeeltelijk haar taak om te zorgen voor het welzijn van haar medewerkers.
Stel dat de conclusie is dat deze job uiteindelijk niet bij je past, ook dat is een optie.
Resultaat: migraines, geen energie meer naast het werk, weinig motivatie, prikkelbaar zijn & moeilijk slaap vatten tijdens de week.
Ik ben inderdaad langs gegaan bij de huisarts, die me ziekteverlof heeft geschreven om op adem te komen. Het is tijdens die periode dat het me heel duidelijk geworden is dat er iets moest veranderen.
Ik zou je dus ook aanraden om een gesprek aan te gaan met je huisarts en je leidinggevende. Zeg hen wat er aan de hand is en bekijk samen met hen oplossingen. Ja, je leidinggevende heeft veel op haar boterham, maar het is ook gedeeltelijk haar taak om te zorgen voor het welzijn van haar medewerkers.
Stel dat de conclusie is dat deze job uiteindelijk niet bij je past, ook dat is een optie.
leeg
woensdag 10 februari 2021 om 16:57
Uit ervaring kan ik wel zeggen dat niet de juiste baan hebben heel veel van je kan vergen. Ik hield het acht jaar echt uit en de laatste twee jaar vloog ik om het minste uit de bocht en zat uiteindelijk thuis met allerlei vage gezondheidsklachten en een burn-out. Dus verkijk je daar niet op.
Ook uit ervaring wil ik je meegeven dat bij het verliezen van een dierbare nu eenmaal rouw hoort. Door er verdriet om te hebben en te huilen ga je recht door het verdriet heen. Het opkroppen ervan kost je óók enorm veel energie. Ik zou het niet te lang aankijken als je het gevoel krijgt de grip op jezelf te verliezen. Het beste maak je een afspraak met je huisarts die samen met jou kijkt waar je nu het beste op je plek bent. Doen hoor, wacht niet te lang!
En dit weegt nu ook allemaal veel zwaarder nu er geen externe afleiding is. Verkijk je daar ook niet op. Dus soms ook gewoon lief voor jezelf zijn hoor en jezelf geven wat je nodig hebt.
Ook uit ervaring wil ik je meegeven dat bij het verliezen van een dierbare nu eenmaal rouw hoort. Door er verdriet om te hebben en te huilen ga je recht door het verdriet heen. Het opkroppen ervan kost je óók enorm veel energie. Ik zou het niet te lang aankijken als je het gevoel krijgt de grip op jezelf te verliezen. Het beste maak je een afspraak met je huisarts die samen met jou kijkt waar je nu het beste op je plek bent. Doen hoor, wacht niet te lang!
En dit weegt nu ook allemaal veel zwaarder nu er geen externe afleiding is. Verkijk je daar ook niet op. Dus soms ook gewoon lief voor jezelf zijn hoor en jezelf geven wat je nodig hebt.
woensdag 10 februari 2021 om 17:25
Bedankt voor de fijne en meedenkende reacties! Wat dat betreft lucht het al op dit hier neergezet te hebben. Vervelend om te lezen dat anderen hier ook tegenaan zijn gelopen, maar wel heel fijn om wat herkenning te hebben en voor mezelf iets meer het idee te krijgen dat ik me niet heel erg aanstel.
Veel tips hier om de huisarts te bellen. Dat ga ik morgenochtend dan maar meteen doen, vind het spannend maar zo doormodderen gaat ook niet. Maar eens even kijken wat die erover zegt. En dat ik qua baan ook niet helemaal op mijn plek zit is me ook wel duidelijk geworden, zeker de afgelopen weken nog eens extra.
Heb je helemaal gelijk in, dat zou ik ook niet moeten doen! In die zin is het ook wel ‘lekker makkelijk’ voor mezelf, de vraag niet durven stellen maar ook geen initiatief meer nemen en dan maar een beetje struisvogelen over het feit dat er dan eigenlijk helemaal niks meer uit mijn handen komt. Stap 1 wordt dan de huisarts, en daarna moet ik toch ook maar met mijn leidinggevende om de tafel denk ik.
Dat laatste vind ik nog wel heel spannend, voornamelijk omdat er in dit bedrijf eerder vrij negatief gereageerd is op mensen die aangaven het als te veel te ervaren en het niet goed vol te houden. Merk toch een beetje angst bij mezelf voor de potentiële reactie, maar goed, dat is natuurlijk ook weer invullen voor een ander.
Veel tips hier om de huisarts te bellen. Dat ga ik morgenochtend dan maar meteen doen, vind het spannend maar zo doormodderen gaat ook niet. Maar eens even kijken wat die erover zegt. En dat ik qua baan ook niet helemaal op mijn plek zit is me ook wel duidelijk geworden, zeker de afgelopen weken nog eens extra.
captain_hindsight schreef: ↑10-02-2021 14:49En een concrete tip: niet voor anderen denken. Zij moeten maar nee zeggen op jouw hulpvraag. Jij moet niet voor ze bedenken dat zij geen tijd hebben. Ook na een jaar mag je best nog vragen hoe werkt dit, hoe zit dit, etc.
De enige domme vraag is de niet gestelde vraag.
Heb je helemaal gelijk in, dat zou ik ook niet moeten doen! In die zin is het ook wel ‘lekker makkelijk’ voor mezelf, de vraag niet durven stellen maar ook geen initiatief meer nemen en dan maar een beetje struisvogelen over het feit dat er dan eigenlijk helemaal niks meer uit mijn handen komt. Stap 1 wordt dan de huisarts, en daarna moet ik toch ook maar met mijn leidinggevende om de tafel denk ik.
Dat laatste vind ik nog wel heel spannend, voornamelijk omdat er in dit bedrijf eerder vrij negatief gereageerd is op mensen die aangaven het als te veel te ervaren en het niet goed vol te houden. Merk toch een beetje angst bij mezelf voor de potentiële reactie, maar goed, dat is natuurlijk ook weer invullen voor een ander.
woensdag 10 februari 2021 om 17:56
Vind ik al niet klinken als een positieve werksfeer. Maar ik kan het ook mis hebben. Misschien hangt het ook veel af van de manier waarop het gebracht wordt.Elf_ schreef: ↑10-02-2021 17:25Dat laatste vind ik nog wel heel spannend, voornamelijk omdat er in dit bedrijf eerder vrij negatief gereageerd is op mensen die aangaven het als te veel te ervaren en het niet goed vol te houden. Merk toch een beetje angst bij mezelf voor de potentiële reactie, maar goed, dat is natuurlijk ook weer invullen voor een ander.
leeg
woensdag 10 februari 2021 om 18:33
Dit. Sinds ik veel meer vraag heb ik een betere band met collega's gekregen.captain_hindsight schreef: ↑10-02-2021 14:49En een concrete tip: niet voor anderen denken. Zij moeten maar nee zeggen op jouw hulpvraag. Jij moet niet voor ze bedenken dat zij geen tijd hebben. Ook na een jaar mag je best nog vragen hoe werkt dit, hoe zit dit, etc.
De enige domme vraag is de niet gestelde vraag.
Het heeft wel met het soort vraag te maken. Zolang je niet vraagt of mensen je gehele werk willen overnemen willen normale mensen meekijken of helpen. Ook een leuke onderbreking van de dag, even sparren.
En het zal je verbazen dat meer mensen met dezelfde vragen rondlopen.
