Psyche
alle pijlers
Vastlopen
dinsdag 10 oktober 2017 om 17:22
Beste dames (en heren),
Sinds een paar jaar lees en schrijf ik mee op dit forum, en zit nu met iets wat ik graag aan jullie wil voorleggen. Vanwege herkenbaarheid heb ik een nieuwe nick aangemaakt. Allereerst sorry voor mijn lange verhaal, had eigenlijk gehoopt dat het wat korter zou zijn. Sorry voor als ik misschien iets niet goed verwoord, ben niet zo'n prater en dikwijls kan ik niet goed uitleggen wat ik bedoel.
Een aantal jaar geleden ben ik met diverse psychische klachten naar de huisarts gegaan en ben ik doorverwezen voor verder psychologisch onderzoek. Uit testen is gebleken dat ik zowel borderline als een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis heb. Erg vervelend, hoewel ik het ook zie als een handvat om met (de gevolgen van) mijn verleden aan de slag te gaan. Daarom volg ik momenteel schematherapie.
Zowel op de basisschool (heb op twee basisscholen gezeten) als de middelbare school ben ik enorm gepest. Daarnaast heb ik mijn ouderlijk huis niet als veilig ervaren, vooral vanwege de ruzies tussen mijn ouders als gevolg van het alcoholgebruik van mijn vader. Mijn vader is niet altijd even makkelijk geweest, maar - niet om het goed te praten - kan ik me het ook wel voorstellen aangezien hij ook geen makkelijke jeugd heeft gehad.
Ruim 10 jaar geleden ben ik met mijn toenmalige vriend (mijn huidige man) gaan samenwonen. Mijn familie woont echter niet in de buurt, op minimaal een uur auto rijden van mijn woonplaats vandaan. Met pijn in mijn hart moet ik bekennen dat mijn relatie verre van plezierig is; we communiceren alleen het hoogst noodzakelijke. Gisteren een gesprek gehad, maar we begrijpen elkaar niet, we zitten niet op hetzelfde spoor. Mijn man zit er ook aardig doorheen (begrijpelijk), al geeft hij dat niet met zoveel woorden aan. Wel gaf hij aan dat het wat hem betreft niet zo verder kan en me liever ziet vertrekken. Ik heb geen idee hoe ik er tegenover sta. Ik vind het lastig om een keuze te maken, om de stap te zetten. Heb überhaupt geen idee welke stap ik ‘moet’ zetten. Ik schaam me als ik weer naar mijn ouders terug zou moeten gaan (buiten dat het niet praktisch is vanwege mijn huidige werk). Vrienden heb ik nauwelijks en de vrienden die ik heb, hebben hun eigen gezin, waardoor ik me bezwaard voel om bij ze aan te kloppen.
Daarnaast: toen ik jong was, wist ik precies wat ik wilde worden. Naarmate de jaren verstreken, begon ik enorm te twijfelen. Wat vind ik leuk? Wat wil ik? Waar ben ik goed in? En nu, nu twijfel ik nog steeds... In de afgelopen jaren heb ik diverse banen gehad in diverse sectoren. Alles is in het begin erg leuk, leuke baan, leuke collega’s, maar naar verloop van tijd vind ik het steeds minder leuk en begin ik aan wat anders. Het is regelmatig voorgekomen dat ik ben ontslagen omdat ik niet goed functioneerde.
Zodoende heb ik het gevoel alsof ik op elk vlak in mijn leven faal. Zoals gezegd volg ik therapie. In de afgelopen tijd heb ik diverse zaken ingebracht, besproken, kunnen accepteren en veranderen. Maar deze situatie vind ik heftig en heb ik geen idee wat te doen; ik schaam me, ook omdat ik niet goed weet wie ik ben. Geen idee wat ik met dit topic wil; ik denk vooral van me af typen. Ik weet dat jullie het niet voor me op kunnen lossen, maar misschien is er herkenning en hebben jullie tips.
Bedankt voor het lezen!
Sinds een paar jaar lees en schrijf ik mee op dit forum, en zit nu met iets wat ik graag aan jullie wil voorleggen. Vanwege herkenbaarheid heb ik een nieuwe nick aangemaakt. Allereerst sorry voor mijn lange verhaal, had eigenlijk gehoopt dat het wat korter zou zijn. Sorry voor als ik misschien iets niet goed verwoord, ben niet zo'n prater en dikwijls kan ik niet goed uitleggen wat ik bedoel.
Een aantal jaar geleden ben ik met diverse psychische klachten naar de huisarts gegaan en ben ik doorverwezen voor verder psychologisch onderzoek. Uit testen is gebleken dat ik zowel borderline als een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis heb. Erg vervelend, hoewel ik het ook zie als een handvat om met (de gevolgen van) mijn verleden aan de slag te gaan. Daarom volg ik momenteel schematherapie.
Zowel op de basisschool (heb op twee basisscholen gezeten) als de middelbare school ben ik enorm gepest. Daarnaast heb ik mijn ouderlijk huis niet als veilig ervaren, vooral vanwege de ruzies tussen mijn ouders als gevolg van het alcoholgebruik van mijn vader. Mijn vader is niet altijd even makkelijk geweest, maar - niet om het goed te praten - kan ik me het ook wel voorstellen aangezien hij ook geen makkelijke jeugd heeft gehad.
Ruim 10 jaar geleden ben ik met mijn toenmalige vriend (mijn huidige man) gaan samenwonen. Mijn familie woont echter niet in de buurt, op minimaal een uur auto rijden van mijn woonplaats vandaan. Met pijn in mijn hart moet ik bekennen dat mijn relatie verre van plezierig is; we communiceren alleen het hoogst noodzakelijke. Gisteren een gesprek gehad, maar we begrijpen elkaar niet, we zitten niet op hetzelfde spoor. Mijn man zit er ook aardig doorheen (begrijpelijk), al geeft hij dat niet met zoveel woorden aan. Wel gaf hij aan dat het wat hem betreft niet zo verder kan en me liever ziet vertrekken. Ik heb geen idee hoe ik er tegenover sta. Ik vind het lastig om een keuze te maken, om de stap te zetten. Heb überhaupt geen idee welke stap ik ‘moet’ zetten. Ik schaam me als ik weer naar mijn ouders terug zou moeten gaan (buiten dat het niet praktisch is vanwege mijn huidige werk). Vrienden heb ik nauwelijks en de vrienden die ik heb, hebben hun eigen gezin, waardoor ik me bezwaard voel om bij ze aan te kloppen.
Daarnaast: toen ik jong was, wist ik precies wat ik wilde worden. Naarmate de jaren verstreken, begon ik enorm te twijfelen. Wat vind ik leuk? Wat wil ik? Waar ben ik goed in? En nu, nu twijfel ik nog steeds... In de afgelopen jaren heb ik diverse banen gehad in diverse sectoren. Alles is in het begin erg leuk, leuke baan, leuke collega’s, maar naar verloop van tijd vind ik het steeds minder leuk en begin ik aan wat anders. Het is regelmatig voorgekomen dat ik ben ontslagen omdat ik niet goed functioneerde.
Zodoende heb ik het gevoel alsof ik op elk vlak in mijn leven faal. Zoals gezegd volg ik therapie. In de afgelopen tijd heb ik diverse zaken ingebracht, besproken, kunnen accepteren en veranderen. Maar deze situatie vind ik heftig en heb ik geen idee wat te doen; ik schaam me, ook omdat ik niet goed weet wie ik ben. Geen idee wat ik met dit topic wil; ik denk vooral van me af typen. Ik weet dat jullie het niet voor me op kunnen lossen, maar misschien is er herkenning en hebben jullie tips.
Bedankt voor het lezen!
dinsdag 10 oktober 2017 om 17:41
Misschien handig om stapsgewijs aan te geven waar je tegenaan loopt.
- De relatie met je man, het klinkt alsof je niet gelukkig bent en dat een keuze maken moeilijk is snap ik maar ben je bang om weer alleen te zijn? Is dat de reden dat je het moeilijk vindt op de stap te zetten? Wat waren je gevoelens destijds of was het meer omdat je blij was dat iemand jou leuk vond en ben je zodoende verder gegaan met de relatie?
- Vind je het vervelend dat je weinig vrienden hebt? Zo ja dan kan je wellicht nadenken wat je zou kunnen ondernemen om meer mensen te ontmoeten? Zijn er dingen die je leuk vindt om te doen, bepaalde sporten of hobbies?
- Mbt werk, is het bijv faalangst wat je weerhoudt om dat te gaan doen wat je leuk vindt of weet je het gewoon niet?
Goed dat je stappen hebt ondernomen in de vorm van therapie, heb je het gevoel dat het je iets brengt en dat je dingen hoort waar je iets mee kan?
Het gevoel van falen moet je proberen los te laten hoe moeilijk dat ook is. Ik snap het gevoel wel, ik ervaar het ook maar als je je blijft spiegelen aan anderen en wat je denkt dat hoort dan blijf je dat gevoel houden.
Ik hoop dat je via het forum wat nieuwe inzichten krijgt.
- De relatie met je man, het klinkt alsof je niet gelukkig bent en dat een keuze maken moeilijk is snap ik maar ben je bang om weer alleen te zijn? Is dat de reden dat je het moeilijk vindt op de stap te zetten? Wat waren je gevoelens destijds of was het meer omdat je blij was dat iemand jou leuk vond en ben je zodoende verder gegaan met de relatie?
- Vind je het vervelend dat je weinig vrienden hebt? Zo ja dan kan je wellicht nadenken wat je zou kunnen ondernemen om meer mensen te ontmoeten? Zijn er dingen die je leuk vindt om te doen, bepaalde sporten of hobbies?
- Mbt werk, is het bijv faalangst wat je weerhoudt om dat te gaan doen wat je leuk vindt of weet je het gewoon niet?
Goed dat je stappen hebt ondernomen in de vorm van therapie, heb je het gevoel dat het je iets brengt en dat je dingen hoort waar je iets mee kan?
Het gevoel van falen moet je proberen los te laten hoe moeilijk dat ook is. Ik snap het gevoel wel, ik ervaar het ook maar als je je blijft spiegelen aan anderen en wat je denkt dat hoort dan blijf je dat gevoel houden.
Ik hoop dat je via het forum wat nieuwe inzichten krijgt.
dinsdag 10 oktober 2017 om 17:50
Ik ken het.
Begin: geen veilige jeugd.
Heeft mij een half leven gekost om me "terug te vinden", in zoverre dat al kan.
Pas toen ik werkelijk diep contact kreeg met iemand en daarna ook met een aantal anderen, die voor mij passend waren, toen kon ik door middel van dat diepe gevoelscontact, ook weer contact met mezelf voelen. Dat heeft mijn leven drastisch veranderd en een 2.0 versie van mezelf opgeleverd.
Ik denk dat werkelijk contact jou verder gaat helpen om contact te maken met jezelf.
Begin: geen veilige jeugd.
Heeft mij een half leven gekost om me "terug te vinden", in zoverre dat al kan.
Pas toen ik werkelijk diep contact kreeg met iemand en daarna ook met een aantal anderen, die voor mij passend waren, toen kon ik door middel van dat diepe gevoelscontact, ook weer contact met mezelf voelen. Dat heeft mijn leven drastisch veranderd en een 2.0 versie van mezelf opgeleverd.
Ik denk dat werkelijk contact jou verder gaat helpen om contact te maken met jezelf.
dinsdag 10 oktober 2017 om 19:02
@ cappi:
- Eenzaamheid liep en loopt als rode draad door mijn leven heen. In het verleden vaak meegemaakt dat ik werd teleurgesteld door dierbaren en mensen in mijn omgeving; op wat voor manier dan ook. Ik heb nog nooit op mezelf gewoond, waardoor ik niet alleen geen idee heb hoe het is om alleen te wonen, maar dat ik op bepaalde momenten wel naar verlang en anderzijds er heel erg tegenop zie. Het klinkt heel tegenstrijdig/dubbel en dat is het voor mijn gevoel ook. Ik weet nog dat ik het heel leuk vond dat iemand mij leuk vond, ik kon het haast niet geloven. We zijn vaker tijdelijk uit elkaar geweest en geen een keer heb ik het aangedurfd om de knoop door te hakken om te stoppen, wilde graag aan onze relatie werken. Uiteraard moet het van twee kanten komen. Alleen in ons geval speelt mijn gedrag voor een groot gedeelte mee, waardoor ik meer mijn best moet doen om de relatie te laten slagen. Maar onze relatie bestaat uit ups en enorme downs en dat maakt het zo pijnlijk. Ik hou van m'n man, al kan ik 'm in periodes zoals deze wel achter het behang plakken.
- Ik weet niet of ik het vervelend vind om weinig vrienden te hebben. Ik roep altijd wel heel erg hard dat ik liever weinig, maar goede vrienden heb, dan veel, oppervlakkige vrienden. Daarnaast vind ik het 'eng' om nieuwe mensen te ontmoeten. Ik vind het vaak heerlijk om dingen in m'n eentje te doen (klinkt weer heel tegenstrijdig met de eenzaamheid die ik ervaar). Ik denk dat 't 'm meer zit in dat ik mensen niet wil belasten met mijn zaken, het lukt me vaak niet om te vertellen wat er in me omgaat. Ook heb ik heel weinig hobby's, vind het wel leuk om bijvoorbeeld te lezen, film te kijken, een stukje te wandelen, met dieren om te gaan/ze verzorgen; ik kan me er vaak niet toe zetten. Heb ook nog een andere hobby (hier ga ik eens per jaar heen, ook weer alleen - er zijn verder geen liefhebbers van deze hobby in mijn familie/vriendenkring), alleen is die nogal prijzig, dus dat zit er even niet in.
- Faalangst speelt zeker een rol in mijn werk. Een aantal jaar geleden zei mijn toenmalige leidinggevende dat ik het liefst iemand naast me heb lopen tijdens mijn werk en ik denk dat dit wel aardig de lading dekt. Hier probeer ik de laatste tijd ook wel bij stil te staan, door bijvoorbeeld tijdens mijn werk te beseffen dat ik mijn werk prima kan doen (en anders hoor ik het wel
). Feedback ontvangen vind ik enorm lastig, ik vat het vaak op als kritiek. Daarnaast heb ik nog wel eens dat ik dingen ook gewoon echt niet weet; ik vind het lastig om dan aan een collega wat te vragen, ik vind het dan weer geen probleem om (als ik bijvoorbeeld een cursus nodig heb) te vragen of ik een bepaalde cursus mag volgen. Er zijn wel dingen die ik leuk vind om te doen, alleen vind ik het soms lastig om het uit te voeren. Voor het werk wat ik nu doe, heb ik eigenlijk een opleiding nodig. Die heb ik wel gevolgd, alleen heb ik mijn diploma niet gehaald (weer een negatieve ervaring). Ik weet gewoon niet wat ik ècht leuk vind om er mijn werk van te maken zeg maar.
- Met de therapie kan ik vooruit, al ziet mijn omgeving (partner en familie) dat nog niet. Voor mij is de brug om dingen thuis of bij familie te vertellen nog te groot. Ik roep al jaren dat ik wil veranderen, maar het lukt nog (!) niet. Ik begrijp heel goed dat mijn man dat ook een keer zat is (dit heeft ook te maken met borderline-gedrag wat ik vertoon).
Voor mijn gevoel mis ik nog inzichten, misschien verwacht ik te veel. Ik weet dat het tijd nodig heeft, al zegt mijn gevoel wat anders. Soms denk ik echt dat ik één of ander wanstaltig wezen ben dat door niemand geliefd is en dat ik de dagen de rest van mijn leven in eenzaamheid zal doorbrengen, ergens in een hutje op de hei of zo...
- Eenzaamheid liep en loopt als rode draad door mijn leven heen. In het verleden vaak meegemaakt dat ik werd teleurgesteld door dierbaren en mensen in mijn omgeving; op wat voor manier dan ook. Ik heb nog nooit op mezelf gewoond, waardoor ik niet alleen geen idee heb hoe het is om alleen te wonen, maar dat ik op bepaalde momenten wel naar verlang en anderzijds er heel erg tegenop zie. Het klinkt heel tegenstrijdig/dubbel en dat is het voor mijn gevoel ook. Ik weet nog dat ik het heel leuk vond dat iemand mij leuk vond, ik kon het haast niet geloven. We zijn vaker tijdelijk uit elkaar geweest en geen een keer heb ik het aangedurfd om de knoop door te hakken om te stoppen, wilde graag aan onze relatie werken. Uiteraard moet het van twee kanten komen. Alleen in ons geval speelt mijn gedrag voor een groot gedeelte mee, waardoor ik meer mijn best moet doen om de relatie te laten slagen. Maar onze relatie bestaat uit ups en enorme downs en dat maakt het zo pijnlijk. Ik hou van m'n man, al kan ik 'm in periodes zoals deze wel achter het behang plakken.
- Ik weet niet of ik het vervelend vind om weinig vrienden te hebben. Ik roep altijd wel heel erg hard dat ik liever weinig, maar goede vrienden heb, dan veel, oppervlakkige vrienden. Daarnaast vind ik het 'eng' om nieuwe mensen te ontmoeten. Ik vind het vaak heerlijk om dingen in m'n eentje te doen (klinkt weer heel tegenstrijdig met de eenzaamheid die ik ervaar). Ik denk dat 't 'm meer zit in dat ik mensen niet wil belasten met mijn zaken, het lukt me vaak niet om te vertellen wat er in me omgaat. Ook heb ik heel weinig hobby's, vind het wel leuk om bijvoorbeeld te lezen, film te kijken, een stukje te wandelen, met dieren om te gaan/ze verzorgen; ik kan me er vaak niet toe zetten. Heb ook nog een andere hobby (hier ga ik eens per jaar heen, ook weer alleen - er zijn verder geen liefhebbers van deze hobby in mijn familie/vriendenkring), alleen is die nogal prijzig, dus dat zit er even niet in.
- Faalangst speelt zeker een rol in mijn werk. Een aantal jaar geleden zei mijn toenmalige leidinggevende dat ik het liefst iemand naast me heb lopen tijdens mijn werk en ik denk dat dit wel aardig de lading dekt. Hier probeer ik de laatste tijd ook wel bij stil te staan, door bijvoorbeeld tijdens mijn werk te beseffen dat ik mijn werk prima kan doen (en anders hoor ik het wel
). Feedback ontvangen vind ik enorm lastig, ik vat het vaak op als kritiek. Daarnaast heb ik nog wel eens dat ik dingen ook gewoon echt niet weet; ik vind het lastig om dan aan een collega wat te vragen, ik vind het dan weer geen probleem om (als ik bijvoorbeeld een cursus nodig heb) te vragen of ik een bepaalde cursus mag volgen. Er zijn wel dingen die ik leuk vind om te doen, alleen vind ik het soms lastig om het uit te voeren. Voor het werk wat ik nu doe, heb ik eigenlijk een opleiding nodig. Die heb ik wel gevolgd, alleen heb ik mijn diploma niet gehaald (weer een negatieve ervaring). Ik weet gewoon niet wat ik ècht leuk vind om er mijn werk van te maken zeg maar.- Met de therapie kan ik vooruit, al ziet mijn omgeving (partner en familie) dat nog niet. Voor mij is de brug om dingen thuis of bij familie te vertellen nog te groot. Ik roep al jaren dat ik wil veranderen, maar het lukt nog (!) niet. Ik begrijp heel goed dat mijn man dat ook een keer zat is (dit heeft ook te maken met borderline-gedrag wat ik vertoon).
Voor mijn gevoel mis ik nog inzichten, misschien verwacht ik te veel. Ik weet dat het tijd nodig heeft, al zegt mijn gevoel wat anders. Soms denk ik echt dat ik één of ander wanstaltig wezen ben dat door niemand geliefd is en dat ik de dagen de rest van mijn leven in eenzaamheid zal doorbrengen, ergens in een hutje op de hei of zo...
dinsdag 10 oktober 2017 om 19:12
@ 20062016:
Hoe krijg je werkelijk / diep contact met iemand? Bedoel je misschien dat je dan openstaat voor de ander waar je een speciale band mee hebt? Wat waren voor jou de handvatten die je hierbij hielpen?
Er is een vriendin waarmee ik (redelijk) goed kan praten, al voelt het tegelijkertijd ook erg dubbel, alsof ik haar 'bedrieg' of zo. En het gekke is dat ik niet weet waarom ik dat gevoel heb. Contact met mensen kost mij vaak veel moeite/energie, soms ben ik op als ik met iemand heb gesproken (vooral als het een wat zwaarder onderwerp is).
Hoe krijg je werkelijk / diep contact met iemand? Bedoel je misschien dat je dan openstaat voor de ander waar je een speciale band mee hebt? Wat waren voor jou de handvatten die je hierbij hielpen?
Er is een vriendin waarmee ik (redelijk) goed kan praten, al voelt het tegelijkertijd ook erg dubbel, alsof ik haar 'bedrieg' of zo. En het gekke is dat ik niet weet waarom ik dat gevoel heb. Contact met mensen kost mij vaak veel moeite/energie, soms ben ik op als ik met iemand heb gesproken (vooral als het een wat zwaarder onderwerp is).
dinsdag 10 oktober 2017 om 19:33
Heel lang heb ik me leeg gevoeld. Veel dingen geprobeerd te doen, maar niets blijvends omdat het zich allemaal "buiten" mijzelf afspeelde. Ook therapie is een keer afgelopen en ik moest weer "opnieuw/iets anders" doen. Toen kwam ik iemand tegen die "iets zag in mij". Dat zei ze niet letterlijk, maar ik kon dat aan haar merken. Later bleken we veel overeenkomsten te hebben voor wat betreft interessen. Het was als het ware dat door haar ik in de spiegel keek en voor een (groot) gedeelte mijzelf zag. Bijzondere tijd was dat. Vervolgens bleek ik meer in staat te zijn, hierdoor meer mezelf te zien (omdat ik dat in haar zag), door de gelijkenissen/overeenkomsten. Ook daarna kon ik eerder zien wat paste bij mij (mensen, interessen/werk).Verwelktebloem schreef: ↑10-10-2017 19:12@ 20062016:
Hoe krijg je werkelijk / diep contact met iemand? Bedoel je misschien dat je dan openstaat voor de ander waar je een speciale band mee hebt? Wat waren voor jou de handvatten die je hierbij hielpen?
Er is een vriendin waarmee ik (redelijk) goed kan praten, al voelt het tegelijkertijd ook erg dubbel, alsof ik haar 'bedrieg' of zo. En het gekke is dat ik niet weet waarom ik dat gevoel heb. Contact met mensen kost mij vaak veel moeite/energie, soms ben ik op als ik met iemand heb gesproken (vooral als het een wat zwaarder onderwerp is).
Handvatten die hielpen:
- observeren/merken wie "iets in je ziet": wie jou vertrouwen geeft, jou prettig laat voelen, jouw talenten waardeert, die er voor je is als je haar nodig hebt.
- voelen/merken wat dat dan is wat die ander in je ziet en daarover praten/vaak gedeelde interessen/zelfde levensvisie
- zelfstandiger worden van diegene/anderen, maar wel die talenten vasthouden en ervaringen
- zoeken naar mensen die ook deze talenten hebben/open staan voor je/ iets in je zien
Zo zou je wat aan vertrouwen en zelfvertrouwen kunnen werken, waardoor je weet waar je staat en ook je eigen anker hebt.
dinsdag 10 oktober 2017 om 19:48
Het lijkt me bijzonder om dat mee te maken! Ik heb zoiets nog niet eerder meegemaakt, heb (m.n. in mijn jeugd) vaak te horen gekregen dat ik dingen niet goed doe, dat wat ik leuk vind niets voor mij is / niet bij meisjes/vrouwen past. Echt contact met iemand was er niet - of het bleek achteraf een wassen neus te zijn en wilden ze alleen maar voor de sier contact met me. Ik merk dat ik hierdoor het lastig vind om het contact aan te gaan met anderen / op anderen af te stappen en dat ik afgestompt ben geraakt van wat ik echt leuk vind. Stof om over na te denken dus. Dank je wel voor je handvatten, ik neem ze mee!
