Psyche
alle pijlers
Veel negativiteit
donderdag 8 april 2010 om 23:39
Hoi allemaal,
Ik lees al een poos mee op dit forum en hoop wat herkenbaarheid te vinden in iets waar ik al jarenlang mee worstel.
Ik ben een vrouw van 38 jaar en in mijn leven heb ik (zoals velen hier) al behoorlijk wat meegemaakt. Niet al te soepele jeugd i.v.m. vader met een oorlogstrauma en tevens last van woedeaanvallen had (ben nooit geslagen omdat mijn moeder er altijd tussensprong), ouders allebei (na scheiding) overleden aan ziekte, weinig familie meer, alleen een broer waar ik dol op ben maar die zich tot nog een paar jaar geleden iedere keer in de nesten werkte, mij daarin meetrok en ik mij dus nog continue zorgen om hem maak(te).
Na het overlijden (rond mijn 28e) van mijn moeder ging ik weg bij mijn exvriend. Relatie was ondanks dat het echt een lieve vent was, gewoon over. Daarna ben ik voordat ik mijn huidige vriend tegen kwam jarenlang gaan feesten. Helemaal leuk in die tijd! Veel vrienden, vriendinnen en was het feestbeest. Leuke periode.
Eigenlijk is alles, na veel ups en downs toch eigenlijk best goed met mij gekomen, al zeg ik het zelf. Ik heb nu sinds een jaar of vijf een geweldige vriend, baan, kat, huisje, boompje en beestje en iets anders dan dit kan ik mij niet wensen.
En toch... ik heb zoveel om blij mee te zijn (daar ben ik me echt wel bewust van) en toch zit er iedere keer zoveel negativiteit in mij.
Voorbeelden:
- Ik ben al snel teleurgesteld zijn in mijn vrienden wanneer ze zelf weinig tot geen initiatief tonen maar dat wel van mij verwachten.
- Wanneer iemand een rothumeur heeft en er hangt een negatieve sfeer ben ik hier heel gevoelig voor, ik word hier (inwendig) zo boos over.
- Kan helemaal niks loslaten en blijf in negatieve gebeurtenissen (van het heden) hangen, ik wil wel loslaten, maar weet niet hoe.
- Er zit nog ontzettend veel frustratie in mijn lijf. Wat zich uit tot rugklachten, heb altijd pijn en ook ruzies met mijn vriend waar ik soms ontplof om niks. Het gaat nu al wel veel beter, maar helemaal weg is het nog steeds niet. En na die ruzies heb ik zo'n hekel aan mezelf.
- En als laatste, op dit moment voel ik me gewoon echt helemaal niet leuk. En als ik in de spiegel kijk zie ik een lelijk mens (terwijl ik dat helemaal niet ben). Maar kan mijn gezicht op de een of andere manier niet in de stralende stand krijgen en dat maakt me gewoon negatief en ik wil positief zijn.
Natuurlijk heb ik momenten van positiviteit en gaat het de ene keer beter dan de ander. Maar ik wil deze buien niet meer. Iedere keer als ik me voorneem dat ik niet zal ontploffen of me geen zorgen om wie dan ook zal maken, lijkt het dubbel zo mis te gaan (op dezelfde dag van het voornemen al)
Het vreemde is, dat ik heel goed weet hoe het moet (en het beste voor anderen). Ben zelf best positief ingesteld. Maar die buien zoals hierboven geschreven, ik krijg ze niet weg en ik wil zo graag. Ik sport al regelmatig (hardlopen, yoga,, fietsen), ga er veel met mijn vriend en vriendinnen opuit, doe genoeg leuke dingen, heb afleiding dus daar ligt het niet aan.
Heeft iemand tips voor mij?
Bedankt voor het lezen.
Ik lees al een poos mee op dit forum en hoop wat herkenbaarheid te vinden in iets waar ik al jarenlang mee worstel.
Ik ben een vrouw van 38 jaar en in mijn leven heb ik (zoals velen hier) al behoorlijk wat meegemaakt. Niet al te soepele jeugd i.v.m. vader met een oorlogstrauma en tevens last van woedeaanvallen had (ben nooit geslagen omdat mijn moeder er altijd tussensprong), ouders allebei (na scheiding) overleden aan ziekte, weinig familie meer, alleen een broer waar ik dol op ben maar die zich tot nog een paar jaar geleden iedere keer in de nesten werkte, mij daarin meetrok en ik mij dus nog continue zorgen om hem maak(te).
Na het overlijden (rond mijn 28e) van mijn moeder ging ik weg bij mijn exvriend. Relatie was ondanks dat het echt een lieve vent was, gewoon over. Daarna ben ik voordat ik mijn huidige vriend tegen kwam jarenlang gaan feesten. Helemaal leuk in die tijd! Veel vrienden, vriendinnen en was het feestbeest. Leuke periode.
Eigenlijk is alles, na veel ups en downs toch eigenlijk best goed met mij gekomen, al zeg ik het zelf. Ik heb nu sinds een jaar of vijf een geweldige vriend, baan, kat, huisje, boompje en beestje en iets anders dan dit kan ik mij niet wensen.
En toch... ik heb zoveel om blij mee te zijn (daar ben ik me echt wel bewust van) en toch zit er iedere keer zoveel negativiteit in mij.
Voorbeelden:
- Ik ben al snel teleurgesteld zijn in mijn vrienden wanneer ze zelf weinig tot geen initiatief tonen maar dat wel van mij verwachten.
- Wanneer iemand een rothumeur heeft en er hangt een negatieve sfeer ben ik hier heel gevoelig voor, ik word hier (inwendig) zo boos over.
- Kan helemaal niks loslaten en blijf in negatieve gebeurtenissen (van het heden) hangen, ik wil wel loslaten, maar weet niet hoe.
- Er zit nog ontzettend veel frustratie in mijn lijf. Wat zich uit tot rugklachten, heb altijd pijn en ook ruzies met mijn vriend waar ik soms ontplof om niks. Het gaat nu al wel veel beter, maar helemaal weg is het nog steeds niet. En na die ruzies heb ik zo'n hekel aan mezelf.
- En als laatste, op dit moment voel ik me gewoon echt helemaal niet leuk. En als ik in de spiegel kijk zie ik een lelijk mens (terwijl ik dat helemaal niet ben). Maar kan mijn gezicht op de een of andere manier niet in de stralende stand krijgen en dat maakt me gewoon negatief en ik wil positief zijn.
Natuurlijk heb ik momenten van positiviteit en gaat het de ene keer beter dan de ander. Maar ik wil deze buien niet meer. Iedere keer als ik me voorneem dat ik niet zal ontploffen of me geen zorgen om wie dan ook zal maken, lijkt het dubbel zo mis te gaan (op dezelfde dag van het voornemen al)
Het vreemde is, dat ik heel goed weet hoe het moet (en het beste voor anderen). Ben zelf best positief ingesteld. Maar die buien zoals hierboven geschreven, ik krijg ze niet weg en ik wil zo graag. Ik sport al regelmatig (hardlopen, yoga,, fietsen), ga er veel met mijn vriend en vriendinnen opuit, doe genoeg leuke dingen, heb afleiding dus daar ligt het niet aan.
Heeft iemand tips voor mij?
Bedankt voor het lezen.
vrijdag 9 april 2010 om 00:46
Hoi Daantje,
Ik moet zeggen dat ik wel eea herken in je verhaal.
Ik kan het mis hebben natuurlijk maar het lijkt er een beetje op dat je jezelf uit de weg gaat. En dat je het dus vooral zoekt in negativiteit want dat is misschien veilig (slechter wordt het toch niet). Een soort vlucht in negativiteit.
(psychologie van de koude grond)
Tips in de zin van de lamme helpt de blinde: kijk eens goed naar jezelf, wat vind je van jezelf? Maak eens een lijstje van je goede en minder goede kanten, zowel qua uiterlijk als innerlijk.
Schept misschien wat duidelijkheid.
Denk dat het zeker van belang is dat je met jezelf aan het werk gaat. Je laat het erg afhangen van anderen, lijkt het. Terwijl het toch in eerste instantie om jou draait. Als een ander een rothumeur heeft, dat is toch zijn / haar probleem.
Ik hoop dat je er wat aan hebt....
groetjes
Goldfish
Ik moet zeggen dat ik wel eea herken in je verhaal.
Ik kan het mis hebben natuurlijk maar het lijkt er een beetje op dat je jezelf uit de weg gaat. En dat je het dus vooral zoekt in negativiteit want dat is misschien veilig (slechter wordt het toch niet). Een soort vlucht in negativiteit.
(psychologie van de koude grond)
Tips in de zin van de lamme helpt de blinde: kijk eens goed naar jezelf, wat vind je van jezelf? Maak eens een lijstje van je goede en minder goede kanten, zowel qua uiterlijk als innerlijk.
Schept misschien wat duidelijkheid.
Denk dat het zeker van belang is dat je met jezelf aan het werk gaat. Je laat het erg afhangen van anderen, lijkt het. Terwijl het toch in eerste instantie om jou draait. Als een ander een rothumeur heeft, dat is toch zijn / haar probleem.
Ik hoop dat je er wat aan hebt....
groetjes
Goldfish
vrijdag 9 april 2010 om 00:53
Zou het kunnen zijn dat het onderhand een tweede natuur is geworden om altijd je omgeving in de gaten te houden om gelijk in te kunnen grijpen als er iets fout gaat ?
En dat je ook als je iets leuks doet toch maar bij vlagen door zit te piekeren over deze of gene ?
Dat vreet denk ik vreselijk veel energie, wat je misschien niet eens altijd zelf in de gaten hebt. Wordt je moe van, pijn in je rug, en hoppa ontploffingsgevaar. Eerst tot 10 tellen dan maar ..
Mensen met een rothumeur kunnen de boel flink verzieken. Ik spring dan gelijk in de entertainmentmodus met een lolletje of wat en als de lucht dan niet wat opklaart maak ik dat ik wegkom of negeer het gewoonweg. Tenminste, en daar heb je het alweer, als ik zeker weet dat er geen ellende aan dat rothumeur ten grondslag ligt.
Misschien helpt het een beetje als je echt bewust wat afstand probeert te nemen (al is het maar enkele momenten per dag) en alleen aan jezelf denkt en je ook echt concentreert op wat je aan het doen bent. Voor mij werkt het heel goed als ik bijvoorbeeld een rommella of kast eens goed uitmest, ik noem maar wat.
En voor wat betreft het loslaten, denk ik dat ik hier maar mee blijf lezen .....
En dat je ook als je iets leuks doet toch maar bij vlagen door zit te piekeren over deze of gene ?
Dat vreet denk ik vreselijk veel energie, wat je misschien niet eens altijd zelf in de gaten hebt. Wordt je moe van, pijn in je rug, en hoppa ontploffingsgevaar. Eerst tot 10 tellen dan maar ..
Mensen met een rothumeur kunnen de boel flink verzieken. Ik spring dan gelijk in de entertainmentmodus met een lolletje of wat en als de lucht dan niet wat opklaart maak ik dat ik wegkom of negeer het gewoonweg. Tenminste, en daar heb je het alweer, als ik zeker weet dat er geen ellende aan dat rothumeur ten grondslag ligt.
Misschien helpt het een beetje als je echt bewust wat afstand probeert te nemen (al is het maar enkele momenten per dag) en alleen aan jezelf denkt en je ook echt concentreert op wat je aan het doen bent. Voor mij werkt het heel goed als ik bijvoorbeeld een rommella of kast eens goed uitmest, ik noem maar wat.
En voor wat betreft het loslaten, denk ik dat ik hier maar mee blijf lezen .....
vrijdag 9 april 2010 om 00:54
De tip die ik je kan geven is dat je eerst e.e.a noodzakelijk mag verliezen en je daarna kan aansluiten bij de club van de ''gezellige mensen''
Je verleden zit je in de weg .
Zoek een hulpverlener. Een coach/counceler waarbij je intutief voelt dat je daarmee contact kan maken.
Zij/hij kan je helpen betekenis te geven aan wat je kan doen.
Succes, Charley.
Je verleden zit je in de weg .
Zoek een hulpverlener. Een coach/counceler waarbij je intutief voelt dat je daarmee contact kan maken.
Zij/hij kan je helpen betekenis te geven aan wat je kan doen.
Succes, Charley.
vrijdag 9 april 2010 om 01:51
Bedankt voor jullie reacties!
Goldfish,op die manier had ik het eigenlijk nog helemaal niet bekeken. Negativiteit omdat het veilig is... Zeker iets om over na te denken en misschien wel wat om mee te doen. Heb wel vaker lijstjes gemaakt met wat is goed, wat niet... maar tot op heden dringen die lijstjes niet echt tot mij door. En ja, ook al wil ik het niet, ik trek me wel teveel aan van wat anderen van mij vinden en van mij verwachten. Maar ook als ik "bewust" niet aan hen verwachtingen voldoe blijft het aan mij knagen.
@Leut: Het liefst wil i.d.d. voorkomen dat iets fout gaat. Misschien ben ik er juist op dat moment teveel door geobsedeerd dat het juist "goed moet gaan", Ik denk dan:"Moet juist positief denken!".. misschien gaat het daarom fout? En kan ik daarom niet relativeren op dat moment? En tja, piekeren doe ik heeeeel veel... Entertainen kan ik op zich ook wel heel goed, maar als die tactiek niet lukt, heb ik hem de rest van de dag hangen en kan ik er de hele dag over nadenken en mij onrustig voelen.
@Zjarl: Coach/Counceler heb ik van gehoord. Heb in mijn verleden met psychologen gepraat over vanalles en nog wat, maar de frustratie die ik toen al had, is er (ook al in mindere mate) nog steeds. Het is mij tot op heden nog niet gelukt deze weg te praten. Is een Coach iets anders dan een psycholoog? Heeft hij/zij een andere methode?
Goldfish,op die manier had ik het eigenlijk nog helemaal niet bekeken. Negativiteit omdat het veilig is... Zeker iets om over na te denken en misschien wel wat om mee te doen. Heb wel vaker lijstjes gemaakt met wat is goed, wat niet... maar tot op heden dringen die lijstjes niet echt tot mij door. En ja, ook al wil ik het niet, ik trek me wel teveel aan van wat anderen van mij vinden en van mij verwachten. Maar ook als ik "bewust" niet aan hen verwachtingen voldoe blijft het aan mij knagen.
@Leut: Het liefst wil i.d.d. voorkomen dat iets fout gaat. Misschien ben ik er juist op dat moment teveel door geobsedeerd dat het juist "goed moet gaan", Ik denk dan:"Moet juist positief denken!".. misschien gaat het daarom fout? En kan ik daarom niet relativeren op dat moment? En tja, piekeren doe ik heeeeel veel... Entertainen kan ik op zich ook wel heel goed, maar als die tactiek niet lukt, heb ik hem de rest van de dag hangen en kan ik er de hele dag over nadenken en mij onrustig voelen.
@Zjarl: Coach/Counceler heb ik van gehoord. Heb in mijn verleden met psychologen gepraat over vanalles en nog wat, maar de frustratie die ik toen al had, is er (ook al in mindere mate) nog steeds. Het is mij tot op heden nog niet gelukt deze weg te praten. Is een Coach iets anders dan een psycholoog? Heeft hij/zij een andere methode?
vrijdag 9 april 2010 om 01:55
Misschien moet het negatieve er gewoon letterlijk uit.
Ik weet niet hoe precies. Schelden middenin het bos, slechterik spelen in een toneelstuk, keihard janken als je een keer alleen bent.
Ik denk wel dat sommige gevoelens vast kunnen zitten en dat je daar niet rationeel vanaf komt maar dat dat op een emotionele manier moet. Schreeuwen of janken of schelden ofzo.
Ik kan het niet zo goed uitleggen. Maar heb het idee dat je best rationeel bezig bent. Met lijstjes enzo. Misschien moet je ook het gevoel wat meer aandacht geven.
Ik weet niet hoe precies. Schelden middenin het bos, slechterik spelen in een toneelstuk, keihard janken als je een keer alleen bent.
Ik denk wel dat sommige gevoelens vast kunnen zitten en dat je daar niet rationeel vanaf komt maar dat dat op een emotionele manier moet. Schreeuwen of janken of schelden ofzo.
Ik kan het niet zo goed uitleggen. Maar heb het idee dat je best rationeel bezig bent. Met lijstjes enzo. Misschien moet je ook het gevoel wat meer aandacht geven.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
vrijdag 9 april 2010 om 12:01
Daantje, ik heb ook geen leuke jeugd gehad en in het verleden ook met 101 hulpverleners gepraat zonder dat dat mijn problemen oploste. Tot ik na een inzinking een coach vond die me niet over het gebeurde liet praten, maar me het gebeurde liet 'herbeleven' en voelen. Ik kon totaal emotieloos mijn verhaal doen aan iedereen die het wilde horen, waarbij niet zelden de andere partij met tranen in de ogen stond. Maar zelf voelde ik niks, ik had mijn gevoel uitgeschakeld omdat ik mezelf dat vroeger had aangeleerd om te overleven.
Herken je daar iets in?
Die coach heeft me ook geholpen met het omgaan en uiten van spanningen die zich inderdaad ook op kunnen bouwen in je lijf.
Herken je daar iets in?
Die coach heeft me ook geholpen met het omgaan en uiten van spanningen die zich inderdaad ook op kunnen bouwen in je lijf.
vrijdag 9 april 2010 om 17:34
Misschien is cognitieve therapie iets voor jou?
Dan leer je in je hoofd anders omgaan met een actuele gebeurtenis. Stel een vriendin reageert niet op een bericht van jou, ga je dan allemaal dingen bedenken? Bijvoorbeeld ze vindt me niet meer aardig, heeft andere vriendinnen etc.
Het schijnt dat je dat soort gedachtes met goede cognitieve therapie goed kan sturen.
Ik heb er zelf trouwens geen ervaring mee maar zo is het mij eens uitgelegd.
Dan leer je in je hoofd anders omgaan met een actuele gebeurtenis. Stel een vriendin reageert niet op een bericht van jou, ga je dan allemaal dingen bedenken? Bijvoorbeeld ze vindt me niet meer aardig, heeft andere vriendinnen etc.
Het schijnt dat je dat soort gedachtes met goede cognitieve therapie goed kan sturen.
Ik heb er zelf trouwens geen ervaring mee maar zo is het mij eens uitgelegd.
vrijdag 9 april 2010 om 20:51
@Moonlight: het negatieve moet er zeker uit! Ik heb wel jankbuien hoor, maar meestal na ontploffingen van woede..., daarna voel ik mij weer schuldig dat ik mij niet in heb kunnen houden... tot zeker wel een paar dagen erna... Kan het dan moeilijk naast mij neerleggen. Wat ik tijdens die woedeaanvallen heb is dat ik me wel echt voor de kop kan slaan (doe ik niet hoor). En op zo'n moment zit er zoveel spanning in mijn lijf die ik eruit wil hebben, maar zelfs hardlopen helpt daar niet tegen.
@Supercow. Herkenbaar wat je schrijft. De hele reutemeteut van wat je hebt meegemaakt aan jan en allemaal vertellen en dan eigenlijk mijn schouders ophalen van tja: Shit happens. En als mensen dan vragen van goh... jee Daantje, kijk wat je nu hebt meegmaakt. Doodleuk zeggen van.... jongens, gewoon verdergaan. Je mag rouwen, treuren maar je moet het uiteindelijk het naast je neerleggen en er niet teveel bij stilstaan, want het leven gaat door. Kan ook zelf moeilijk tegen mensen die in het slachtofferol gaan zitten door iets wat ze mee hebben gemaakt. En tja, juist die mensen trekken vaak naar mij toe en die energie pik ik weer op. Is dit dan een spiegel van mezelf?
Maar okay, een coach is dus iets anders dan een psycholoog? Ik wil zelf ook niet te diep graven. Ik ben zelf voor mijn gevoel niet meer boos op bijvoorbeeld mijn vader, op mijn jeugd. Mijn ouders hebben voor mij, ondanks alles, wel het beste met mij voorgehad. Mijn vader heeft in een Jappenkamp gezeten en wat hij ooit heeft meegemaakt is vele malen erger geweest dan wat ik nu heb. Maar goed, heb er wel iets van meegekregen dus en daarmee wil ik aan de slag.
@lieveranoniem: Zal eens googlen op cognitieve therapie. Het is niet zo dat wanneer vrienden niet op berichten van mij reageren dat ik denk dat ze mij niet meer aardig vinden. Heb als voorbeeld wel vaak het gevoel dat, omdat ik kinderloos ben, de stellen met kinderen ervan uitgaan dat ik de meeste tijd heb en dus ook alles moet organiseren. Maar goed, daar steek ik tegenwoordig ook wel een stokje voor, doe het gewoon niet ben druk zat. Maar uiteindelijk gebeurt er dus niks... en dat frustreert me. Het lijkt heel onbelangrijk als ik dit zo opschrijf, en dat is het ook, maar ik ben hierdoor wel vaak teleurgesteld in mijn vrienden.
Wat ik wel heb is dat wanneer ik niks van mijn broer hoor, hij nergens op reageert, ik me heel erg ongerust ga maken dat er wat is. Meestal is er niets, maar toch (in het verleden vaak voorgekomen) ben ik bang dat er ooit weer een dag komt dat hij zich in de nesten werkt en daar niet meer uitkomt.
En als laatste (anders wordt dit bericht wel heel erg lang) heb ik echt het gevoel dat de mensen die ik niet heb uitgekozen in mijn leven, maar die er vanwege mijn werk wel zijn, continue een strijd voor me zijn. Ik moet me continue verdedigen in wat doe, wat ik zeg. Maar denk dat het ook meer mijn gevoel is dan dat het zo is.
De ene collega is altijd ziek en negatief, altijd moe, zeuren etc... Iedere keer als ik denk van, ik ga haar uit de weg, komt ze letterlijk naar mij toe om om aandacht te vragen, ook al probeer ik haar op een luchtige manier duidelijker te maken dat ze wat gezelliger kan doen. De ander verdiept zich helemaal in boeken als bijvoorbeeld Het Secret en leeft daar ook helemaal naar en probeert mij daar dan helemaal van te overtuigen terwijl ik al 1000x heb gezegd dat ik hier niks mee heb. En een paar jaar geleden werkte ik dus ook weer met een andere collega, erg negatief en dat is uiteindelijk geescaleerd, zij moest uiteindelijk ook weg omdat het niet werkbaar was. En echt ik ben vooral op het werk niet, een van de moeilijkste. Pas me over het algemeen best goed aan. Zolang ik meepraat is het allemaal goed, maar wanneer ik een andere mening heb, het anders zie is er strijd.... en dat raakt me. Daar heb ik privé dan ook weer last van.
@Supercow. Herkenbaar wat je schrijft. De hele reutemeteut van wat je hebt meegemaakt aan jan en allemaal vertellen en dan eigenlijk mijn schouders ophalen van tja: Shit happens. En als mensen dan vragen van goh... jee Daantje, kijk wat je nu hebt meegmaakt. Doodleuk zeggen van.... jongens, gewoon verdergaan. Je mag rouwen, treuren maar je moet het uiteindelijk het naast je neerleggen en er niet teveel bij stilstaan, want het leven gaat door. Kan ook zelf moeilijk tegen mensen die in het slachtofferol gaan zitten door iets wat ze mee hebben gemaakt. En tja, juist die mensen trekken vaak naar mij toe en die energie pik ik weer op. Is dit dan een spiegel van mezelf?
Maar okay, een coach is dus iets anders dan een psycholoog? Ik wil zelf ook niet te diep graven. Ik ben zelf voor mijn gevoel niet meer boos op bijvoorbeeld mijn vader, op mijn jeugd. Mijn ouders hebben voor mij, ondanks alles, wel het beste met mij voorgehad. Mijn vader heeft in een Jappenkamp gezeten en wat hij ooit heeft meegemaakt is vele malen erger geweest dan wat ik nu heb. Maar goed, heb er wel iets van meegekregen dus en daarmee wil ik aan de slag.
@lieveranoniem: Zal eens googlen op cognitieve therapie. Het is niet zo dat wanneer vrienden niet op berichten van mij reageren dat ik denk dat ze mij niet meer aardig vinden. Heb als voorbeeld wel vaak het gevoel dat, omdat ik kinderloos ben, de stellen met kinderen ervan uitgaan dat ik de meeste tijd heb en dus ook alles moet organiseren. Maar goed, daar steek ik tegenwoordig ook wel een stokje voor, doe het gewoon niet ben druk zat. Maar uiteindelijk gebeurt er dus niks... en dat frustreert me. Het lijkt heel onbelangrijk als ik dit zo opschrijf, en dat is het ook, maar ik ben hierdoor wel vaak teleurgesteld in mijn vrienden.
Wat ik wel heb is dat wanneer ik niks van mijn broer hoor, hij nergens op reageert, ik me heel erg ongerust ga maken dat er wat is. Meestal is er niets, maar toch (in het verleden vaak voorgekomen) ben ik bang dat er ooit weer een dag komt dat hij zich in de nesten werkt en daar niet meer uitkomt.
En als laatste (anders wordt dit bericht wel heel erg lang) heb ik echt het gevoel dat de mensen die ik niet heb uitgekozen in mijn leven, maar die er vanwege mijn werk wel zijn, continue een strijd voor me zijn. Ik moet me continue verdedigen in wat doe, wat ik zeg. Maar denk dat het ook meer mijn gevoel is dan dat het zo is.
De ene collega is altijd ziek en negatief, altijd moe, zeuren etc... Iedere keer als ik denk van, ik ga haar uit de weg, komt ze letterlijk naar mij toe om om aandacht te vragen, ook al probeer ik haar op een luchtige manier duidelijker te maken dat ze wat gezelliger kan doen. De ander verdiept zich helemaal in boeken als bijvoorbeeld Het Secret en leeft daar ook helemaal naar en probeert mij daar dan helemaal van te overtuigen terwijl ik al 1000x heb gezegd dat ik hier niks mee heb. En een paar jaar geleden werkte ik dus ook weer met een andere collega, erg negatief en dat is uiteindelijk geescaleerd, zij moest uiteindelijk ook weg omdat het niet werkbaar was. En echt ik ben vooral op het werk niet, een van de moeilijkste. Pas me over het algemeen best goed aan. Zolang ik meepraat is het allemaal goed, maar wanneer ik een andere mening heb, het anders zie is er strijd.... en dat raakt me. Daar heb ik privé dan ook weer last van.
zondag 11 april 2010 om 19:34
Situaties weerspiegelen vaker wel dan niet een innerlijke gemoedstoestand. We willen het niet zien en geven daarom anderen de schuld. Ik weet nog niet hoe het werkt maar in mijn leven heb ik vaak ervaren dat op het moment ik innerlijk verander, mijn uiterlijke wereld mee verandert. Wat ik voel, trekt een gelijksoortige situatie aan. He, nu lijk ik op je collega die je murw slaat met The Secret.
Als je die blinde vlekken minder blind weet te maken dan zul je zien dat je beter met jezelf en die situaties weet om te gaan. Dan kun je zo'n collega die helemaal lyrisch is van The Secret (die uitgaat van de wet van aantrekking ) kalm vertellen dat je er niets mee hebt, op zo'n manier dat zij de boodschap doorkrijgt Zonder dat jij je van binnen helemaal zit op te vreten.
Wat een goed boek is, is het Projectie Mechanisme van Karen Hamaker-Zondag (als ik het goed heb). Hierin wordt precies uitgelegd hoe blinde vlekken of schaduwkanten aandacht vragen door triggers uit de buitenwereld. Leg het een beetje krom uit maar ik heb er zelf veel aan gehad. Het gaf me meer macht en kracht dan continue mijn verrotte gevoelens te wijten aan anderen.
Als je die blinde vlekken minder blind weet te maken dan zul je zien dat je beter met jezelf en die situaties weet om te gaan. Dan kun je zo'n collega die helemaal lyrisch is van The Secret (die uitgaat van de wet van aantrekking ) kalm vertellen dat je er niets mee hebt, op zo'n manier dat zij de boodschap doorkrijgt Zonder dat jij je van binnen helemaal zit op te vreten.
Wat een goed boek is, is het Projectie Mechanisme van Karen Hamaker-Zondag (als ik het goed heb). Hierin wordt precies uitgelegd hoe blinde vlekken of schaduwkanten aandacht vragen door triggers uit de buitenwereld. Leg het een beetje krom uit maar ik heb er zelf veel aan gehad. Het gaf me meer macht en kracht dan continue mijn verrotte gevoelens te wijten aan anderen.
