Psyche
alle pijlers
Veranderingen/eenzaamheid
zondag 17 juli 2022 om 17:22
lieve forummers,
ik zit al een tijdje met een vastlopend probleem waardoor ik steeds somberder lijk te worden en zou graag jullie mening willen/of kijk op de situatie.
ik ben 36 jaar oud en moeder van 2 lieve kinderen van 19 en 13 jaar oud. ik werk in de zorg als verpleegkundige (nu 24 uur) en ga in september beginnen aan een hbo opleiding, ik heb een huisje, een auto..maar.. ik voel me de laatste tijd enorm eenzaam, leeg en verdrietig. ik kan dat wel een beetje verklaren maar wil graag een manier vinden om hier mee om te gaan;
ik heb geen ouders; beide overleden en al sinds kindertijd geen contact met de familie, heb dit zelf wel geprobeerd maar dat werd een beetje trekken aan een dood paard en toen ik dat opgaf kwam er vanuit die kant niks meer, punt achter gezet.
ik heb ongeveer 5 goede vriendinnen maar zij hebben allemaal een partner en spenderen de meeste weekenden samen, we hebben dagelijks telefonisch contact, 3 vriendinnen die vrijgezel waren kwamen hier wekelijks over de vloer maar heb daar geen contact meer mee. 1 vriendin kreeg een vriend en ging emigreren, 1 verhuizen naar buiten de stad ( heb geholpen schilderen en overhuizen maar zij kreeg andere vriendinnen en dat verwaterde) en met 1 uit elkaar gegroeid.
met als gevolg dat ik soms hele weekenden alleen ben. ik probeer deze te vullen met werk,uitstapjes met mijn dochter etc maar zodra ik thuis kom voelt het zo leeg en zo eenzaam. mijn kinderen hebben ook een eigen leven waar ik super aan moet wennen maar ze toch los moet laten. ik zou zo graag een drukker sociaal leven willen maar dit lijkt zo uitzichtloos. ik ben letterlijk de hele dag aan het proberen om mijn tranen in bedwang te houden en positief te blijven denken, dit kost enorm veel energie waardoor ik ook moe en futloos word. het is echt een cirkel.
ik heb het alleen zijn jaren goed getrokken maar sinds 2 jaar voelt het zo zwaar en triest.. ik verveel me ook echt enorm na het huishouden/werk of werkgerelateerde dingen.
ik ben nu 6 jaar vrijgezel en wil dit bewust blijven ook omwille van de kinderen (iig niet over de vloer) maar het lijkt wel of ik een soort van gedwongen word een relatie te beginnen om mijn weekenden gevuld te hebben,maar ook dat is niet 123 te vinden, heb wel wat gescharreld maar niks om thuis voor te stellen en ook dit voelt zo doelloos dus daar een jaar geleden ook een streep onder gezet.
de zomervakantie komt er ook weer aan en we kunnen helaas door omstandigheden niet op vakantie, vriendinnen gaan allemaal wel, ik heb 3 weken vrij van werk en ga dagjes weg met dochter, en ook al hebben we een super goede band en kunnen we enorm lachen met elkaar voelt het zo zwaar. vader van de kinderen is nauwelijks in beeld. jongste gaat daar soms een dag naartoe maar ik kan daar, hoe triest ook, niet op rekenen.
soms denk ik wel is dat het in mijn hoofd zit en me er bij neer moet leggen dat ik het alleen doe en dat er vast meer mensen zo zouden zitten en me niet zo aan moet stellen
ik zou graag adviezen willen of misschien een hart onder de riem..
ik ga zo beginnen aan mijn avonddienst, reageren probeer ik tussendoor in de pauzes te doen of anders later.
bedankt voor het lezen!
ik zit al een tijdje met een vastlopend probleem waardoor ik steeds somberder lijk te worden en zou graag jullie mening willen/of kijk op de situatie.
ik ben 36 jaar oud en moeder van 2 lieve kinderen van 19 en 13 jaar oud. ik werk in de zorg als verpleegkundige (nu 24 uur) en ga in september beginnen aan een hbo opleiding, ik heb een huisje, een auto..maar.. ik voel me de laatste tijd enorm eenzaam, leeg en verdrietig. ik kan dat wel een beetje verklaren maar wil graag een manier vinden om hier mee om te gaan;
ik heb geen ouders; beide overleden en al sinds kindertijd geen contact met de familie, heb dit zelf wel geprobeerd maar dat werd een beetje trekken aan een dood paard en toen ik dat opgaf kwam er vanuit die kant niks meer, punt achter gezet.
ik heb ongeveer 5 goede vriendinnen maar zij hebben allemaal een partner en spenderen de meeste weekenden samen, we hebben dagelijks telefonisch contact, 3 vriendinnen die vrijgezel waren kwamen hier wekelijks over de vloer maar heb daar geen contact meer mee. 1 vriendin kreeg een vriend en ging emigreren, 1 verhuizen naar buiten de stad ( heb geholpen schilderen en overhuizen maar zij kreeg andere vriendinnen en dat verwaterde) en met 1 uit elkaar gegroeid.
met als gevolg dat ik soms hele weekenden alleen ben. ik probeer deze te vullen met werk,uitstapjes met mijn dochter etc maar zodra ik thuis kom voelt het zo leeg en zo eenzaam. mijn kinderen hebben ook een eigen leven waar ik super aan moet wennen maar ze toch los moet laten. ik zou zo graag een drukker sociaal leven willen maar dit lijkt zo uitzichtloos. ik ben letterlijk de hele dag aan het proberen om mijn tranen in bedwang te houden en positief te blijven denken, dit kost enorm veel energie waardoor ik ook moe en futloos word. het is echt een cirkel.
ik heb het alleen zijn jaren goed getrokken maar sinds 2 jaar voelt het zo zwaar en triest.. ik verveel me ook echt enorm na het huishouden/werk of werkgerelateerde dingen.
ik ben nu 6 jaar vrijgezel en wil dit bewust blijven ook omwille van de kinderen (iig niet over de vloer) maar het lijkt wel of ik een soort van gedwongen word een relatie te beginnen om mijn weekenden gevuld te hebben,maar ook dat is niet 123 te vinden, heb wel wat gescharreld maar niks om thuis voor te stellen en ook dit voelt zo doelloos dus daar een jaar geleden ook een streep onder gezet.
de zomervakantie komt er ook weer aan en we kunnen helaas door omstandigheden niet op vakantie, vriendinnen gaan allemaal wel, ik heb 3 weken vrij van werk en ga dagjes weg met dochter, en ook al hebben we een super goede band en kunnen we enorm lachen met elkaar voelt het zo zwaar. vader van de kinderen is nauwelijks in beeld. jongste gaat daar soms een dag naartoe maar ik kan daar, hoe triest ook, niet op rekenen.
soms denk ik wel is dat het in mijn hoofd zit en me er bij neer moet leggen dat ik het alleen doe en dat er vast meer mensen zo zouden zitten en me niet zo aan moet stellen
ik zou graag adviezen willen of misschien een hart onder de riem..
ik ga zo beginnen aan mijn avonddienst, reageren probeer ik tussendoor in de pauzes te doen of anders later.
bedankt voor het lezen!
zondag 17 juli 2022 om 18:44
zondag 17 juli 2022 om 18:46
Vrijwilligerswerk is ook heel fijn!tinydancer schreef: ↑17-07-2022 18:44Wat rot dat door levensveranderingen je je vriendenclub voor een deel bent kwijt geraakt.
Misschien dat je een hobby kunt kiezen, om zo weer wat te doen naast je werk, en hopelijk iets als vriendschap te vinden. ( bijv. een sport, of theaterclub, of )
zondag 17 juli 2022 om 18:49
Ze heeft al een baan, een gezin en gaat de hbov doen. Knap hoor dat je dit erbij gaat doen. Misschien ontmoet je daar ook weer andere mensen. En het zou lekker zijn als je hierdoor uiteindelijk uit de onregelmatigheid kan. Dan is het makkelijker een sociaal leven te hebben. Voor nu denk ik dat je het druk genoeg krijgt.
zondag 17 juli 2022 om 18:52
Het klinkt voor mij alsof je je leven goed op de rit hebt. Heel fijn. Vanuit daar kun je goed verder opbouwen.
Je stelt je niet aan. Je hebt gewoon behoefte aan meer contacten en das heel normaal. Je klinkt als een leuk mens dus eerlijk gezegd denk ik dat dat wel weer komt, als je een manier vindt die bij je past om anderen te ontmoeten.
(Sporten, oproepje viva, vriendinnenonline, hobbyclubje enz..?)
Je stelt je niet aan. Je hebt gewoon behoefte aan meer contacten en das heel normaal. Je klinkt als een leuk mens dus eerlijk gezegd denk ik dat dat wel weer komt, als je een manier vindt die bij je past om anderen te ontmoeten.
(Sporten, oproepje viva, vriendinnenonline, hobbyclubje enz..?)
zondag 17 juli 2022 om 18:56
zondag 17 juli 2022 om 19:04
Riem.
En een hele dikke
Ik zie wel lichtpuntjes.
Je kinderen komen op een leeftijd waarbij voor jou veel meer mogelijk gaat zijn. (Ik neem aan dat je oudste al op die leeftijd is).
Je gaat beginnen aan een nieuwe opleiding, waar je ook nieuwe mensen zult leren kennen.
Met die opleiding en de mogelijkheden die die biedt zul je ook weer nieuwe mensen leren kennen.
Hou vol, het wordt beter.
En vlak het www niet uit. Ook daar kun je nieuwe mensen leren kennen. Ik heb heel wat alleenstaande ouder van jong kind doorgebracht met leuke mensen op verschillende plekken op het www.
En een hele dikke
Ik zie wel lichtpuntjes.
Je kinderen komen op een leeftijd waarbij voor jou veel meer mogelijk gaat zijn. (Ik neem aan dat je oudste al op die leeftijd is).
Je gaat beginnen aan een nieuwe opleiding, waar je ook nieuwe mensen zult leren kennen.
Met die opleiding en de mogelijkheden die die biedt zul je ook weer nieuwe mensen leren kennen.
Hou vol, het wordt beter.
En vlak het www niet uit. Ook daar kun je nieuwe mensen leren kennen. Ik heb heel wat alleenstaande ouder van jong kind doorgebracht met leuke mensen op verschillende plekken op het www.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
zondag 17 juli 2022 om 19:08
Ik wil gewoon even een hart onder der riem steken..
Niet leuk dat soort gevoelens en ik herken ze wel.
Hoorde dat er een dating app is (geloof badoo ofzo maar pin me er niet op vast) daar kan je ook zoeken naar vriendschappen. En eigenlijk heb je maar 1 leuk contact nodig die spontaan eens even aanwaait en een drankje wil doen ofzo..
Sterkte en succes!!
Niet leuk dat soort gevoelens en ik herken ze wel.
Hoorde dat er een dating app is (geloof badoo ofzo maar pin me er niet op vast) daar kan je ook zoeken naar vriendschappen. En eigenlijk heb je maar 1 leuk contact nodig die spontaan eens even aanwaait en een drankje wil doen ofzo..
Sterkte en succes!!
zondag 17 juli 2022 om 19:24
Ik lees vooral intens verdriet. Rouw dus. Over alles wat er niet meer is.
Vooruit kijken heeft dan niet zoveel zin (daten/weer iets opbouwen met iemand, je geeft zelf aan dat je dat niet wilt).
Het is ook veel. Je ouders. Familieband die weg is gevallen. Relatie voorbij. Vriendinnen in andere fases en verlies van contacten. En de fase waarin je kinderen steeds meer hun eigen weg gaan. Dat verdriet wegdrukken maakt dat het wordt als een bal die je onder water probeert te drukken en die steeds weer hard terug kaatst naar de oppervlakte. Ga op zoek naar hoe je kunt omgaan met je verliezen. Als je ruimte hebt voor verdriet op momenten, dan komt er ook weer wat ruimte om je goed te voelen, om blij te zijn met iets simpels zonder dat je daar iemand bij nodig hebt. En uiteindelijk kan er ook veel veranderen in je leven in de jaren die nog komen. Je weet nog niet wie je gaat ontmoeten en met wie je momenten gaat beleven die ertoe doen voor jou. Houd moed en laat je gevoelens er zijn. Het is namelijk echt niet gek dat je je zo voelt. En het hoeft ook niet altijd zo te blijven voelen.
Vooruit kijken heeft dan niet zoveel zin (daten/weer iets opbouwen met iemand, je geeft zelf aan dat je dat niet wilt).
Het is ook veel. Je ouders. Familieband die weg is gevallen. Relatie voorbij. Vriendinnen in andere fases en verlies van contacten. En de fase waarin je kinderen steeds meer hun eigen weg gaan. Dat verdriet wegdrukken maakt dat het wordt als een bal die je onder water probeert te drukken en die steeds weer hard terug kaatst naar de oppervlakte. Ga op zoek naar hoe je kunt omgaan met je verliezen. Als je ruimte hebt voor verdriet op momenten, dan komt er ook weer wat ruimte om je goed te voelen, om blij te zijn met iets simpels zonder dat je daar iemand bij nodig hebt. En uiteindelijk kan er ook veel veranderen in je leven in de jaren die nog komen. Je weet nog niet wie je gaat ontmoeten en met wie je momenten gaat beleven die ertoe doen voor jou. Houd moed en laat je gevoelens er zijn. Het is namelijk echt niet gek dat je je zo voelt. En het hoeft ook niet altijd zo te blijven voelen.
.
zondag 17 juli 2022 om 19:31
Dag zonnestraal,
Wat balen dat je in deze fase zit. Het lijkt dan net een cirkel waar je niet uitkomt. en positief proberen te denken terwijl je gewoon even baalt van de situatie, is niet helpend. Wat als je jezelf toestemming geeft om je teleurgesteld te voelen? Velen denken dat je er dan in blijft hangen, maar juist het tegenovergestelde is waar. Door jezelf te blijven verzetten tegen het gevoel, blijft het sluimeren.
Daarna kun je weer bedenken waar je op wilt richten. Je hebt al een druk leven, maar welke hobby's zou je op kunnen pakken waar je wat contacten op kunt doen? En wat voor persoon wil je contact mee? Als je zelf een helder beeld hebt van wat je wilt, hoef je niet in bochten te wringen zodat je maar wat contacten hebt.
Ik heb wel eens afgesproken met kennissen en dan bleek het vanuit hun niet te klikken, want ineens hoorde ik niks meer. Of dat ik zelf zoiets had van nee, we klikken niet.
Het voelt voor jou nu misschien ver weg, maar deze fase is tijdelijk. Je komt echt uit de cirkel, succes!
Wat balen dat je in deze fase zit. Het lijkt dan net een cirkel waar je niet uitkomt. en positief proberen te denken terwijl je gewoon even baalt van de situatie, is niet helpend. Wat als je jezelf toestemming geeft om je teleurgesteld te voelen? Velen denken dat je er dan in blijft hangen, maar juist het tegenovergestelde is waar. Door jezelf te blijven verzetten tegen het gevoel, blijft het sluimeren.
Daarna kun je weer bedenken waar je op wilt richten. Je hebt al een druk leven, maar welke hobby's zou je op kunnen pakken waar je wat contacten op kunt doen? En wat voor persoon wil je contact mee? Als je zelf een helder beeld hebt van wat je wilt, hoef je niet in bochten te wringen zodat je maar wat contacten hebt.
Ik heb wel eens afgesproken met kennissen en dan bleek het vanuit hun niet te klikken, want ineens hoorde ik niks meer. Of dat ik zelf zoiets had van nee, we klikken niet.
Het voelt voor jou nu misschien ver weg, maar deze fase is tijdelijk. Je komt echt uit de cirkel, succes!
zondag 17 juli 2022 om 19:42
Je hebt een hoop meegemaakt, dat maakt het niet makkelijker en daar kan ik verder weinig over zeggen.
Maar afgezien daarvan lees ik hier wel vaker dat mensen niet genoeg vriendschappen hebben. Maar vriendschappen opbouwen kost echt veel tijd. In eerste instantie gaat het om activiteiten, waar wellicht vriendschappen uit ontstaan. Ik zat bijvoorbeeld heel lang bij een hardloopgroep, elke dinsdag training, met een min of meer vaste groep (soms mensen die inhalen enzo). Dat is heel lang gewoon je vaste gezichten, je doet de opdrachten etc. Langzaamaan leer je mensen wat beter kennen door kleine gesprekjes, niks dieps. Dan doe je eens aan wedstrijd mee, of iemand stelt eens voor om na de training een borrel te doen. Je spreekt eens af om samen met iemand te trainen. Dat draait allemaal nog heel erg om de activiteit. En heel misschien zit er iemand bij waar je een klik mee hebt en waar een vriendschap uit zou kunnen ontwikkelen. Bij mij duurde dat jaren voor ik er een als vriend beschouwde.
Maar al die tijd heb je wel contact, doe je wat en ben je onder de mensen. Ook al zijn het niet je vrienden. Dus ik zou toch aanraden zelf dingen te ondernemen, misschien in groepsverband. Alleen al van dingen met mensen doen kan iemand enorm opknappen.
Maar afgezien daarvan lees ik hier wel vaker dat mensen niet genoeg vriendschappen hebben. Maar vriendschappen opbouwen kost echt veel tijd. In eerste instantie gaat het om activiteiten, waar wellicht vriendschappen uit ontstaan. Ik zat bijvoorbeeld heel lang bij een hardloopgroep, elke dinsdag training, met een min of meer vaste groep (soms mensen die inhalen enzo). Dat is heel lang gewoon je vaste gezichten, je doet de opdrachten etc. Langzaamaan leer je mensen wat beter kennen door kleine gesprekjes, niks dieps. Dan doe je eens aan wedstrijd mee, of iemand stelt eens voor om na de training een borrel te doen. Je spreekt eens af om samen met iemand te trainen. Dat draait allemaal nog heel erg om de activiteit. En heel misschien zit er iemand bij waar je een klik mee hebt en waar een vriendschap uit zou kunnen ontwikkelen. Bij mij duurde dat jaren voor ik er een als vriend beschouwde.
Maar al die tijd heb je wel contact, doe je wat en ben je onder de mensen. Ook al zijn het niet je vrienden. Dus ik zou toch aanraden zelf dingen te ondernemen, misschien in groepsverband. Alleen al van dingen met mensen doen kan iemand enorm opknappen.
zondag 17 juli 2022 om 20:00
Ik weet niet waar je woont, maar misschien is er een activiteitengroep in de buurt?
Bijvoorbeeld NMLk, maar er zijn nog meer.
Nivon bijvoorbeeld organiseert ook leuke dingen in het weekend.
En als je bijvoorbeeld tennis leuk lijkt, geef je op voor een cursus.
Zoek via de tennisclub een tennispartner en je bent flexibel wanneer af te spreken.
Bijvoorbeeld NMLk, maar er zijn nog meer.
Nivon bijvoorbeeld organiseert ook leuke dingen in het weekend.
En als je bijvoorbeeld tennis leuk lijkt, geef je op voor een cursus.
Zoek via de tennisclub een tennispartner en je bent flexibel wanneer af te spreken.
zondag 17 juli 2022 om 20:28
Uit je post krijg ik de indruk dat je het verdriet in jezelf geen/ niet genoeg ruimte geeft, kan dat kloppen?
Gevoel wat er niet mag zijn, gaat alleen maar harder roepen om aandacht.
Het is belangrijk om er niet in te zwelgen en het is ook belangrijk om te voelen wat je voelt.
Naar mijn idee heb je alle reden voor verdriet, rouw en hoe moeilijk ook, probeer daar genoeg aandacht aan te geven zodat het op termijn wat meer naar de achtergrond kan gaan.
Ik weet niet of je hier wat mee kunt?
Gevoel wat er niet mag zijn, gaat alleen maar harder roepen om aandacht.
Het is belangrijk om er niet in te zwelgen en het is ook belangrijk om te voelen wat je voelt.
Naar mijn idee heb je alle reden voor verdriet, rouw en hoe moeilijk ook, probeer daar genoeg aandacht aan te geven zodat het op termijn wat meer naar de achtergrond kan gaan.
Ik weet niet of je hier wat mee kunt?
zondag 17 juli 2022 om 22:03
Ik denk dat bijna elk mens wel een fase in haar/zijn leven heeft waar geen reet aan is. Erkennen dat het is, is 1. Weten dat fases ook weer voorbij gaan is 2. En dat je dat voorbij gaan ook een handje kan helpen, is 3. Als je er aan toe bent, sluit je ergens aan. Bij een toneelclub, bij een sport, bij een zangkoor, bij een politieke partij. Anything goes zolang het met gelijkgestemden is. Mensen met wie je iets fundamenteels deelt.
maandag 18 juli 2022 om 18:20
Je gevoel is heel herkenbaar.
Zoals iemand anders al zei zijn er op FB meerdere groepen waar je bij activiteiten kan aansluiten en zo nieuwe mensen leren kennen. Ik heb zo binnen een jaar dat ik verhuisd ben een ideaal vriendinnengroepje opgebouwd waarmee ik minstens 1 maar vaak ook 2 keer per week iets doe. 1 op 1 of allemaal samen.
Zoals iemand anders al zei zijn er op FB meerdere groepen waar je bij activiteiten kan aansluiten en zo nieuwe mensen leren kennen. Ik heb zo binnen een jaar dat ik verhuisd ben een ideaal vriendinnengroepje opgebouwd waarmee ik minstens 1 maar vaak ook 2 keer per week iets doe. 1 op 1 of allemaal samen.
maandag 18 juli 2022 om 18:34
Je omschrijft een periode die ik ook heb meegemaakt. Ik had wel veel steun aan andere alleenstaande ouders. Vanuit de school van de kinderen, trokken die echt naar elkaar toe. Ik woonde ook in een buurt waar veel alleenstaande ouders woonden.
Ik had een klassieke omgangsregeling. Met de kinderen vond ik het wel te doen, maar wanneer de kinderen bij hun vader waren, viel ik echt in een gat. Die situatie klinkt voor jou misschien jaloersmakend, als je altijd de zorg voor je kinderen hebt... maar goed, die periode gaat wel veel meer komen naarmate de kinderen ouder worden. Dan kun jij je eigen plan trekken en doen je kinderen dat ook... alleen, de vraag is dan dus nu wat te doen.
Waar ik veel aan had is de wandelsite. Je kunt je dan inschrijven voor wandelingen in je buurt met anderen. Je bent lekker bezig, opent makkelijk (wandelen leent zich daar erg voor) een gesprek en voor mij was één zo'n wandeling in het weekend iets waar ik qua sociale interacties wel op kon teren... dan hoefde ik niet per sé nog meer mensen te zien (maar ik ben introvert), maar als dat zo uitkwam dat er wel een vriendin tijd had op de andere weekenddag, dan was dat alleen maar gezellig.
Ik had een klassieke omgangsregeling. Met de kinderen vond ik het wel te doen, maar wanneer de kinderen bij hun vader waren, viel ik echt in een gat. Die situatie klinkt voor jou misschien jaloersmakend, als je altijd de zorg voor je kinderen hebt... maar goed, die periode gaat wel veel meer komen naarmate de kinderen ouder worden. Dan kun jij je eigen plan trekken en doen je kinderen dat ook... alleen, de vraag is dan dus nu wat te doen.
Waar ik veel aan had is de wandelsite. Je kunt je dan inschrijven voor wandelingen in je buurt met anderen. Je bent lekker bezig, opent makkelijk (wandelen leent zich daar erg voor) een gesprek en voor mij was één zo'n wandeling in het weekend iets waar ik qua sociale interacties wel op kon teren... dan hoefde ik niet per sé nog meer mensen te zien (maar ik ben introvert), maar als dat zo uitkwam dat er wel een vriendin tijd had op de andere weekenddag, dan was dat alleen maar gezellig.
maandag 18 juli 2022 om 18:50
Vervelend TO, dat je je eenzaam voelt. Er is ook al een hoop goeds in de reacties geschreven. Aanvullend: gezien de leeftijd van je kinderen, zou ik toch een sport, (sociale) hobby of vrijwilligerswerk gaan oppakken. Of een hond overwegen 
Dat waren bij ons bij stuk voor stuk manieren om een hoop nieuwe mensen te leren kennen en nieuwe energie te krijgen.
Dat waren bij ons bij stuk voor stuk manieren om een hoop nieuwe mensen te leren kennen en nieuwe energie te krijgen.
dinsdag 19 juli 2022 om 23:11
Ik (30+) herken jouw gevoel wel. Ik maak op dit moment iets vergelijkbaars mee en het maakt mij ook regelmatig verdrietig.
Ik denk dat het ook een beetje met de leeftijd te maken heeft. Veel 30 plussers storten zich toch op werk en/of gezin is mij opgevallen. Als ik eens een georganiseerde activiteit ga doen, of ga sporten, dan zie ik vooral een stuk jongere / oudere mensen. En mensen van onze leeftijd houden dan - in ieder geval voor nu - vast aan hun bekende vriendenkring. Al heb ik ook een aantal vriendinnen die met hetzelfde probleem zitten. We zijn echt niet de enige hierin, we moeten elkaar alleen nog vinden!
Wat ik zou adviseren is inderdaad op zoek te gaan naar sociale activiteiten, een wandelclub, een sport, toneel, motorclub,iets voor hondenliefhebbers, iets wat bij jou past. Iets wat iedere week terugkomt. Online platforms als vriendin.nl kunnen ook helpen weet ik uit ervaring. Heb ook aandacht voor je rouw, want dat is inderdaad wat het waarschijnlijk is en het heeft aandacht nodig om er wat rust in te vinden.
Dit is echt iets tijdelijks en je komt/we komen er uiteindelijk wel weer bovenop, al voelt dat nog niet zo.
Ik denk dat het ook een beetje met de leeftijd te maken heeft. Veel 30 plussers storten zich toch op werk en/of gezin is mij opgevallen. Als ik eens een georganiseerde activiteit ga doen, of ga sporten, dan zie ik vooral een stuk jongere / oudere mensen. En mensen van onze leeftijd houden dan - in ieder geval voor nu - vast aan hun bekende vriendenkring. Al heb ik ook een aantal vriendinnen die met hetzelfde probleem zitten. We zijn echt niet de enige hierin, we moeten elkaar alleen nog vinden!
Wat ik zou adviseren is inderdaad op zoek te gaan naar sociale activiteiten, een wandelclub, een sport, toneel, motorclub,iets voor hondenliefhebbers, iets wat bij jou past. Iets wat iedere week terugkomt. Online platforms als vriendin.nl kunnen ook helpen weet ik uit ervaring. Heb ook aandacht voor je rouw, want dat is inderdaad wat het waarschijnlijk is en het heeft aandacht nodig om er wat rust in te vinden.
Dit is echt iets tijdelijks en je komt/we komen er uiteindelijk wel weer bovenop, al voelt dat nog niet zo.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
