Psyche
alle pijlers
Verder na secundaire kinderloosheid
vrijdag 24 februari 2023 om 13:42
Hoi allemaal,
Ik weet niet zeker of ik dit topic op de juiste plek zet, maar vond het verder nergens bij passen.
Mijn man en ik hebben een zoontje van 6 jaar. We zijn bijna 5 jaar "bezig geweest" voor een tweede kindje. Ziekenhuistraject doorlopen, 11x IUI, 2 miskramen. In januari gestart met IVF. Dat was zo zwaar en viel zo erg tegen! Mondde uit in een buiten baarmoederlijke zwangerschap en spoedoperatie (verwijderen eileider).
Nu hebben we afgesproken om het hierbij te laten. Het is mooi geweest en we willen graag vooruit kijken.
Ik loop er nu tegenaan dat ik een paar avonden heel slecht in slaap kom. Ik heb boeken van de bieb waar ik weinig mee kan, want die gaan over ongewenste kinderloosheid. De mensen uit deze boeken zoeken een hele nieuwe zin van het leven en hebben het waarschijnlijk nog zwaarder. Maar ik voel me echt tussen wal en schip vallen. De opmerking "maar je hebt er toch 1?" Kan ik niet meer horen, zo vervelend. En ook "focus je op wat je wél hebt" is al vaak voorbij gekomen. En ja, dat doe ik ook. Ik kijk naar wat er wél kan, maaaaarrr ik wil dit ook een plekje geven en verwerken.
Heeft er iemand tips? Eigen ervaringen?
Groetjes,
Girlie
Ik weet niet zeker of ik dit topic op de juiste plek zet, maar vond het verder nergens bij passen.
Mijn man en ik hebben een zoontje van 6 jaar. We zijn bijna 5 jaar "bezig geweest" voor een tweede kindje. Ziekenhuistraject doorlopen, 11x IUI, 2 miskramen. In januari gestart met IVF. Dat was zo zwaar en viel zo erg tegen! Mondde uit in een buiten baarmoederlijke zwangerschap en spoedoperatie (verwijderen eileider).
Nu hebben we afgesproken om het hierbij te laten. Het is mooi geweest en we willen graag vooruit kijken.
Ik loop er nu tegenaan dat ik een paar avonden heel slecht in slaap kom. Ik heb boeken van de bieb waar ik weinig mee kan, want die gaan over ongewenste kinderloosheid. De mensen uit deze boeken zoeken een hele nieuwe zin van het leven en hebben het waarschijnlijk nog zwaarder. Maar ik voel me echt tussen wal en schip vallen. De opmerking "maar je hebt er toch 1?" Kan ik niet meer horen, zo vervelend. En ook "focus je op wat je wél hebt" is al vaak voorbij gekomen. En ja, dat doe ik ook. Ik kijk naar wat er wél kan, maaaaarrr ik wil dit ook een plekje geven en verwerken.
Heeft er iemand tips? Eigen ervaringen?
Groetjes,
Girlie
vrijdag 24 februari 2023 om 13:46
Och,
ik kan me voorstellen dat als je zoveel energie hebt gestoken en alsnog met lege handen eindigt, je daar wel even tijd voor mag nemen om te rouwen om wat niet meer komt.
En ook, 5 jaar heeft je leven deels in het teken gestaan van testen, ziekenhuisbezoeken, spanning, afwachten en teleurstellingen.
Het kost tijd om die routine weer af te wennen. Om niet meer te testen, niet meer naar het ziekenhuis te hoeven, niet meer ... Het is voorbij.
Geen wonder dat je nu niet slaapt. Je leven moet weer helemaal wennen en anders ingekleed worden. Geef jezelf tijd. 5 jaar routine en hoop veeg je niet met een paar dagen aan de kant
ik kan me voorstellen dat als je zoveel energie hebt gestoken en alsnog met lege handen eindigt, je daar wel even tijd voor mag nemen om te rouwen om wat niet meer komt.
En ook, 5 jaar heeft je leven deels in het teken gestaan van testen, ziekenhuisbezoeken, spanning, afwachten en teleurstellingen.
Het kost tijd om die routine weer af te wennen. Om niet meer te testen, niet meer naar het ziekenhuis te hoeven, niet meer ... Het is voorbij.
Geen wonder dat je nu niet slaapt. Je leven moet weer helemaal wennen en anders ingekleed worden. Geef jezelf tijd. 5 jaar routine en hoop veeg je niet met een paar dagen aan de kant
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
vrijdag 24 februari 2023 om 13:47
vrijdag 24 februari 2023 om 13:47
vrijdag 24 februari 2023 om 13:48
Verder dan hetgeen reeds gezegd is kom ik ook niet. Dat betekent echter niet dat het verdriet er niet is. Als je hieronder gebukt gaat moet je hulp zoeken.
Erkenning dat het gevoel van leegte er mag zijn en dat het leven anders loopt dan je graag zou willen moet je accepteren, maar dat is makkelijker gezegd dan gevoeld. Soort rouw denk ikm
Erkenning dat het gevoel van leegte er mag zijn en dat het leven anders loopt dan je graag zou willen moet je accepteren, maar dat is makkelijker gezegd dan gevoeld. Soort rouw denk ikm
vrijdag 24 februari 2023 om 13:49
Maar de reden is juist heel belangrijk om herkenning te vinden. Ik heb bijvoorbeeld zelf uit eigen keuze maar één kind. Daar heeft to voor herkenning niets aan.Lila-Linda schreef: ↑24-02-2023 13:45Er is hier een topic, voor mensen, die (om welke reden dan ook) maar 1 kind gaan krijgen
Ik ga even voor je zoeken
vrijdag 24 februari 2023 om 13:50
Ik denk, dat TO zelf kan bepalen, of ze daar gelijkgestemden kan vinden. Of mensen die tips voor haar hebben.
vrijdag 24 februari 2023 om 14:13
Ik heb geen ervaring met ongewenste kinderloosheid, wel met een andere vorm van ‘verlies’. Net als jij nu wilde ik vooral weer verder, en het duurde een tijdje voor ik door had dat ik het me daar juist moeilijk mee maakte. Het hielp mij heel erg te accepteren dat verwerken tijd kost en met ups en downs gaat. Toen ik losliet dat ik verder moest, en me niet meer verzette tegen moeilijke momenten (of moeilijke dagen) werd het makkelijker. Hopelijk komen er ook nog mensen met tips voor jouw specifieke situatie, maar mijn algemene advies zou zijn: leg de lat niet te hoog en eis niet van jezelf dat je verder gaat. Heel geleidelijk beter, met ups en downs, is ook goed. Sterkte!
vrijdag 24 februari 2023 om 14:16
Bedankt voor jullie medeleven. Wat ik nog niet had verteld; het voelt niet alsof ik aan het rouwen ben... ik voel ook opluchting en de wil om door te gaan. Nieuwe kansen. Duidelijkheid (eindelijk!). Rust. Bezinning.
Ook heel veel positieve dingen. Dus ik zeg niet per sé dat ik het nodig vind om nu met iemand te praten, misschien later. Maar ik zoek vooral naar gelijkgestemden die tips hebben. Ik ga kijken op het topic dat jij voorstelt @Lila-Linda.
Ook heel veel positieve dingen. Dus ik zeg niet per sé dat ik het nodig vind om nu met iemand te praten, misschien later. Maar ik zoek vooral naar gelijkgestemden die tips hebben. Ik ga kijken op het topic dat jij voorstelt @Lila-Linda.
vrijdag 24 februari 2023 om 15:19
Ik zit een beetje in de zelfde situatie, ik heb een zoontje van 5, vorig jaar 2 miskramen gehad en nu heb ik besloten om het er voorlopig bij te laten.
Ik heb veel gehad aan de podcast 'De tweede', van de Correspondent. Lynn Berger heeft er ook een boek over geschreven. Het heeft mij erg geholpen om de schuldgevoelens naar mijn eerste kind toe los te laten.
Ik heb veel gehad aan de podcast 'De tweede', van de Correspondent. Lynn Berger heeft er ook een boek over geschreven. Het heeft mij erg geholpen om de schuldgevoelens naar mijn eerste kind toe los te laten.
vrijdag 24 februari 2023 om 16:08
Sterkte to
Ja wel ervaring mee!
Hier lukte een 2e ook niet, ik zou doorgestuurd worden naar Utrecht als ik nog genoeg eiblaasjes zou prodiceren na gebruik van chlomid, ivm mijn leeftijd (42).
Ik had dus 2 of 3 eiblaasjes te weinig waardoor het hele ‘feest’ werd afgeblazen.
Nu heb ik niet zo’n traject als jullie afgelegd, maar dat had ik natuurlijk (toen) wel gewild!!!
Na verloop van tijd ben ik me maar in mijn lot gaan schikken, want de opties waren immers op, maar het was wel balen en een grote teleurstelling.
Zoon is inmiddels 22 jaar, mist geen broer/zus en voor ons is het leven ook weer verder gegaan.
Niet om te bagatelliseren hoor, iedereen heeft daarin zn eigen verdriet te dragen
Ja wel ervaring mee!
Hier lukte een 2e ook niet, ik zou doorgestuurd worden naar Utrecht als ik nog genoeg eiblaasjes zou prodiceren na gebruik van chlomid, ivm mijn leeftijd (42).
Ik had dus 2 of 3 eiblaasjes te weinig waardoor het hele ‘feest’ werd afgeblazen.
Nu heb ik niet zo’n traject als jullie afgelegd, maar dat had ik natuurlijk (toen) wel gewild!!!
Na verloop van tijd ben ik me maar in mijn lot gaan schikken, want de opties waren immers op, maar het was wel balen en een grote teleurstelling.
Zoon is inmiddels 22 jaar, mist geen broer/zus en voor ons is het leven ook weer verder gegaan.
Niet om te bagatelliseren hoor, iedereen heeft daarin zn eigen verdriet te dragen
zondag 26 februari 2023 om 09:53
Ik schrijf al een tijd mee met “het een kind” topic wat LilaLinda noemde. Hier blijft het er ook bij een en daar heb ik het ook een tijd moeilijk mee gehad hoor, want een tweede leek mij zo leuk. Nog een keer een zwangerschap ervaren, leven ontvangen en een speel vriendje voor mijn dochter. Mijn dochter is 5 en ik heb mij er echt grotendeels bij neergelegd (zou ook geen baby meer willen), maar dit was destijds wel ingegeven door onze omstandigheden: man is een stuk ouder, we hadden diverse ICSI rondes (enkele vroege miskramen) doorlopen en uiteindelijk heeft onze laatste cryo TP geresulteerd in een succesvolle zwangerschap. Ben daar heel dankbaar voor, had de wens voor een tweede, maar inmiddels niet meer. Daar ging wel een proces aan vooraf, want het is ook afscheid nemen van je ideale plaatje/gezinssamenstelling zoals je dat ooit voor ogen had.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
zondag 26 februari 2023 om 10:01
Jawel, echter in dat topic geldt dat verreweg de meeste dames de “keus” voor een kind is gemaakt door de specifieke omstandigheden. Met andere woorden: de meeste dames hadden het, als de omstandigheden anders waren geweest, graag nog een tweede gehad. Sommige dames staan aan het begin van het verwerkingsproces en anderen, zoals ik, zijn al wat verder daarin en hebben daar 99% van de tijd vrede mee.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
zondag 26 februari 2023 om 10:01
Jawel, echter in dat topic geldt dat verreweg de meeste dames de “keus” voor een kind is gemaakt door de specifieke omstandigheden. Met andere woorden: de meeste dames hadden het, als de omstandigheden anders waren geweest, graag nog een tweede gehad. Sommige dames staan aan het begin van het verwerkingsproces en anderen, zoals ik, zijn al wat verder daarin en hebben daar 99% van de tijd vrede mee.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
zondag 26 februari 2023 om 15:07
Ja, dat plaatje aanpassen is zo makkelijk nog niet. Gaat wel steeds beter. Heb ook wel vaak "van binnen" gevoeld dat het hierbij zou blijven, een soort van hopen tegen beter weten in.Baggal schreef: ↑26-02-2023 09:53Ik schrijf al een tijd mee met “het een kind” topic wat LilaLinda noemde. Hier blijft het er ook bij een en daar heb ik het ook een tijd moeilijk mee gehad hoor, want een tweede leek mij zo leuk. Nog een keer een zwangerschap ervaren, leven ontvangen en een speel vriendje voor mijn dochter. Mijn dochter is 5 en ik heb mij er echt grotendeels bij neergelegd (zou ook geen baby meer willen), maar dit was destijds wel ingegeven door onze omstandigheden: man is een stuk ouder, we hadden diverse ICSI rondes (enkele vroege miskramen) doorlopen en uiteindelijk heeft onze laatste cryo TP geresulteerd in een succesvolle zwangerschap. Ben daar heel dankbaar voor, had de wens voor een tweede, maar inmiddels niet meer. Daar ging wel een proces aan vooraf, want het is ook afscheid nemen van je ideale plaatje/gezinssamenstelling zoals je dat ooit voor ogen had.
Ik ben ook bang dat ik nu te gemakkelijk zomaar doorga en daar straks de rekening voor betaal. Dus ik wil er bewust bij stilstaan. En het heeft tijd nodig om te wennen. Olk dat het traject afgelopen is, dat je geen gemeenschap meer hebt voor een kind, dat je altijd weet welke cyclusdag het is enz enz enz..
zondag 26 februari 2023 om 18:13
Heel goed dat je ermee aan de slag gaat. En uiteraard MAG je er ook om rouwen. Helemaal als je ook nog heel veel voor je kiezen hebt gehad in de wens/pogingen om je droom voor een tweede te verwezenlijken en die pogingen steeds op een teleurstelling uitdraaiden.girlie1989 schreef: ↑26-02-2023 15:07Ja, dat plaatje aanpassen is zo makkelijk nog niet. Gaat wel steeds beter. Heb ook wel vaak "van binnen" gevoeld dat het hierbij zou blijven, een soort van hopen tegen beter weten in.
Ik ben ook bang dat ik nu te gemakkelijk zomaar doorga en daar straks de rekening voor betaal. Dus ik wil er bewust bij stilstaan. En het heeft tijd nodig om te wennen. Olk dat het traject afgelopen is, dat je geen gemeenschap meer hebt voor een kind, dat je altijd weet welke cyclusdag het is enz enz enz..
Ik heb het misschien wel makkelijker kunnen accepteren omdat wij op het hoogtepunt gestopt zijn destijds. Het kindje dat ik niet meer verwacht had (een laatste embryo van mijn man en mij uit een niet succesvolle batch) bleef tegen alle verwachtingen in plakken (ik had al andere stappen gezet die achteraf niet nodig bleken). Maar als wij daarna nog door waren gegaan in de hoop op een tweede en dat was niet gelukt (en die kans was echt heel groot gelet op ons track record) dan had ik het ongetwijfeld nog moeilijker gevonden hoor. Je leven staat zo lang in het teken van behandelingen, spuiten, echo’s, hoop, puncties en als zwangerschappen dan niet goed gaan ben je af bij 0. En als het niet lukt, is het schakelen. Natuurlijk ben je dankbaar reeds moeder te mogen zijn, maar het is gewoon ook anders dan dat je je had voorgesteld (en stiekem ooit verwacht had). Ik denk ook dat ik het iets makkelijker heb kunnen accepteren door onze omstandigheden: ik werk soms heel erg veel en man is een stuk ouder. Bovendien zie ik ook in mijn omgeving dan twee kinderen niet altijd zaligmakend is. Dan maakt(e) het wel makkelijker, althans voor mij.
Als je in het andere topic wil sparren, ben je meer dan welkom. Heel veel sterkte en wees lief voor jezelf.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
