Psyche
alle pijlers
Verdoofd/emotieloos voelen
dinsdag 9 januari 2018 om 15:09
Omdat ik het onzin vind. Veel mensen zijn jaloers op mijn baan, ik heb een mooi huis, veel vrienden, een vriend die alles voor me doet. Ook gewoon geen kracht om er hulp voor te vragen, maar dat ik leuke emoties ook niet echt meer ervaar is ook naar.
dinsdag 9 januari 2018 om 15:11
Hm wat vreemd! M’n schildklier ben ik wel pas voor langs geweest. Huisarts had die getest ivm veel hoofdpijn en die was verder oke. Alsnog bedankt!
dinsdag 9 januari 2018 om 15:14
Oke. Fijne baan, mooi huis, veel vrienden en leuke vriend. Goed voor jou. Maar je voelt je niet helemaal gelukkig. Wat maakt al het voorgaande dan uit?
dinsdag 9 januari 2018 om 15:23
Ik snap wat je bedoeld maar vind het heel lastig om hulp te vragen. Heb altijd zoiets van het komt wel goed, maar maanden later is het nog steeds niet beter. Integendeel.
Je hebt misschien gelijk en ik zou iemand erover moeten vertellen. Maar ik vind het ook wel fijn dat mensen me niet meer kunnen raken, dus kwetsen. De fijne gevoelens zou ik zeker terug willen maar het is zo fijn dat slechte dingen me niets meer doen.
Vroeger had ik zoveel verwachtingen en ging ik altijd van het beste in mensen uit. Daarmee heb ik me een paar keer zwaar vergist, onder andere in het begin van onze relatie (hij praatte veel met andere vrouwen achter m’n rug om maar is nooit echt vreemdgegaan, toch heeft dit mij erg gekwetst) en met vriendinnen die me lieten vallen wanneer ik ze nodig had.
In het begin werd ik daardoor jaloers als m’n vriend dingen ging doen en hij heeft veel moeite gedaan om mijn vertrouwen terug te winnen. Eerst keek ik wel eens in z’n telefoon en vroeg ik vaak met wie hij was en waar. Nu boeit het me allemaal niet meer en dat is best fijn maar ook niet zoals het hoort. Ik onthoud het amper als hij uitgaat met collega’s en ik vraag hem nooit meer met wie hij was en wat ze deden. Ik heb zoiets van je doet maar, niks raakt me. Nu zijn de rollen meer omgedraaid en geeft hij veel meer om mij en ben ik heel koeltjes. In het begin andersom. Dat is ook met vriendinnen en familie, ik verwacht er gewoon niks meer van dan kan ik ook niet teleurgesteld worden.
dinsdag 9 januari 2018 om 15:54
Ik denk dat het vrij normaal is als je later in je leven niet zo gauw meer die uitbundige blijheid en vrolijkheid ervaart als vroeger toen je nog een jong kind was, alles nieuw voor je was, je je nog veilig achter je moeder kon verbergen als het je teveel werd en je nog geen verantwoordelijkheid hoefde te dragen.
Later als je volwassen wordt denk je veel meer na voordat je je emoties de vrije loop laat. Want niemand komt je uit de penarie redden. Dus ik vind het niet raar dat je niet zo emotioneel meer bent. Emoties gaan eerst door de filter van je verstand.
Later als je volwassen wordt denk je veel meer na voordat je je emoties de vrije loop laat. Want niemand komt je uit de penarie redden. Dus ik vind het niet raar dat je niet zo emotioneel meer bent. Emoties gaan eerst door de filter van je verstand.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
dinsdag 9 januari 2018 om 19:48
woensdag 10 januari 2018 om 17:40
25. En ik ben het ook zeker eens met het feit dat je minder blij wordt van dingen als je ouder wordt, maar heel verdoofd / amper emoties voelen lijkt me ook niet “normaal”?
woensdag 10 januari 2018 om 17:42
Jawel, hij heeft in het begin ook van alles gedaan in de hoop dat ik hem weer zou vertrouwen. Toen checkte ik alles en nu hoef ik niet eens meer te weten met wie hij praat en is hij veel meer “verliefd” dan ik. Ik ben nu totaal het tegenovergestelde van een paar jaar terug. Niet alleen met hem maar ook na teleurstellingen met familie en vrienden. Ik verwacht gewoon niets meer van mensen en aan de ene kant is dat erg verdrietig, maar ook wel fijn als dan weer bewezen wordt dat iemand je weer laat zitten.
woensdag 10 januari 2018 om 17:44
Is zeker waar, maar minder blij en enthousiast is denk ik iets anders dan verdoofd/emotieloos. Zo’n vlak gevoel waardoor niks je meer echt blij maakt en je niks verwacht van niemand.retrostar schreef: ↑09-01-2018 15:54Ik denk dat het vrij normaal is als je later in je leven niet zo gauw meer die uitbundige blijheid en vrolijkheid ervaart als vroeger toen je nog een jong kind was, alles nieuw voor je was, je je nog veilig achter je moeder kon verbergen als het je teveel werd en je nog geen verantwoordelijkheid hoefde te dragen.
Later als je volwassen wordt denk je veel meer na voordat je je emoties de vrije loop laat. Want niemand komt je uit de penarie redden. Dus ik vind het niet raar dat je niet zo emotioneel meer bent. Emoties gaan eerst door de filter van je verstand.
woensdag 10 januari 2018 om 17:51
Bedankt voor jullie reacties. Ik was gisteren uit eten met m’n vriend en we hebben erover gepraat. Hij merkte ook dat ik nogal “verdoofd” ben de laatste tijd. Kan me niet bij gesprekken houden, zie er niet gelukkig uit etc. Hij zei dat als ik me er beter bij voel om niks te verwachten van mensen om teleurstelling te voorkomen het op zich logisch en oke is, als het maar niet te ver gaat en als ik me ook niet meer gelukkig voel is er iets niet goed en wil hij wel dat ik er iets aan probeer te doen. Hij steunt mij heel erg en wil dat ik voortaan altijd met hem praat over hoe ik me voel, want dat doe ik ook amper nog. Heb er gewoon geen zin meer in om erover te praten als ik me down voel. Het luchtte wel op dat hij nu weet dat ik niet goed in m’n vel zit, hij merkt ook dat ik anders doe. Vanmiddag stond ik op het punt de huisarts te bellen voor een gesprek over dat ik me mentaal niet goed voel, maar telkens houdt iets me tegen en hang ik snel op.. weet niet waarom.
woensdag 10 januari 2018 om 18:13
woensdag 10 januari 2018 om 18:26
Heel lief je reacties Oliv, dankjewel. Really means a lot!
Misschien wel.. ik vlieg voor mijn werk en ga morgenmiddag naar Amerika, zaterdag ben ik weer in NL. Daarna gaan we dus op vakantie voor ongeveer 2,5 week en aan de ene kant dacht ik: ik kijk even aan hoe het tijdens de vakantie met me gaat, maar aan de andere kant zou het misschien heel fijn zijn om daarvoor al even met de huisarts te praten en kijken wat ik kan doen. Heel misschien bel ik morgenvroeg even of ze een plekje hebben maar twijfel nog.
Vind het een enorme stap om hulp te vragen na alles zo lang voor mezelf te hebben gehouden en zo lang een masker op te hebben gehad en volhouden dat het “goed gaat” tegenover iedereen.
Misschien wel.. ik vlieg voor mijn werk en ga morgenmiddag naar Amerika, zaterdag ben ik weer in NL. Daarna gaan we dus op vakantie voor ongeveer 2,5 week en aan de ene kant dacht ik: ik kijk even aan hoe het tijdens de vakantie met me gaat, maar aan de andere kant zou het misschien heel fijn zijn om daarvoor al even met de huisarts te praten en kijken wat ik kan doen. Heel misschien bel ik morgenvroeg even of ze een plekje hebben maar twijfel nog.
Vind het een enorme stap om hulp te vragen na alles zo lang voor mezelf te hebben gehouden en zo lang een masker op te hebben gehad en volhouden dat het “goed gaat” tegenover iedereen.
woensdag 10 januari 2018 om 18:35
Bedankt voor je reactie en advies. Ga vanavond even nadenken.maximaal225tekens schreef: ↑10-01-2018 18:33Ik zou gewoon die afspraak maken, afwachten wat de huisarts zegt en aan de hand daarvan beslissen wat je ermee gaat doen.
woensdag 10 januari 2018 om 19:02
Misschien gek maar ik vind 25 jaar idd nog erg jong voor echt verdoofde gevoelens. Ik ben het met retrostar eens dat naarmate de leeftijd vordert bepaalde gevoelens door meerdere emotionele ervaringen (gewoonweg leven) veelal vanzelf ook beter gerelativeerd kunnen worden. Ik herinner me dat ik tijdens dat proces, momenten kon hebben dat het leek alsof ik me verdoofd voelde. Maar gezien jouw leeftijd en het feit dat jijzelf ook echt denkt dat het anders is, zou ik het serieus nemen en kijken wat jij hiermee kan doen. Goed dat je deelt met jouw vriend, misschien is begeleiding van een obejectieve derde (psycholoog) ook echt geen gek idee.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
woensdag 10 januari 2018 om 23:13
Bedankt voor de tip. Nee is helemaal niet gek, ik snap zelf ook dat het niet oke is. Vind het alleen heel moeilijk om hulp te vragen / erover te praten. Liever negeer ik dit alles gewoon. Dit forum helpt al een stuk en praten met m’n vriend ook wel. Huisarts is waarschijnlijk ook wel slim maar durf ik nog niet helemaal aan. Dan lijkt het zo “echt” terwijl ik het liever gewoon laat gaan en negeer. Maar daar schiet ik ook niks mee op.Enn schreef: ↑10-01-2018 19:02Misschien gek maar ik vind 25 jaar idd nog erg jong voor echt verdoofde gevoelens. Ik ben het met retrostar eens dat naarmate de leeftijd vordert bepaalde gevoelens door meerdere emotionele ervaringen (gewoonweg leven) veelal vanzelf ook beter gerelativeerd kunnen worden. Ik herinner me dat ik tijdens dat proces, momenten kon hebben dat het leek alsof ik me verdoofd voelde. Maar gezien jouw leeftijd en het feit dat jijzelf ook echt denkt dat het anders is, zou ik het serieus nemen en kijken wat jij hiermee kan doen. Goed dat je deelt met jouw vriend, misschien is begeleiding van een obejectieve derde (psycholoog) ook echt geen gek idee.
donderdag 11 januari 2018 om 09:22
Je bent goed bezig! weer praten en je echt openstellen voor je vriend is heel erg belangrijk. Nu merk je dat hij je steunt en dat je je daar beter door gaat voelen.
Realiseer je dat negeren hetzelfde afweermechanisme is als "niets willen voelen/ verdoofd/ emotieloos zijn". {want dat is het negeren van je gevoelens}
Als je de huisarts belt dan erken je het voor jezelf en kun je het niet langer "negeren" dus het is logisch dat je daar weerstand voor hebt.
Bedenk dat hoe groter de weerstand is die je voelt, des te meer je op de juiste plek zit. {is mijn ervaring in therapie land}
Dus niet meer over nadenken, maar gewoon doen.
Realiseer je dat negeren hetzelfde afweermechanisme is als "niets willen voelen/ verdoofd/ emotieloos zijn". {want dat is het negeren van je gevoelens}
Als je de huisarts belt dan erken je het voor jezelf en kun je het niet langer "negeren" dus het is logisch dat je daar weerstand voor hebt.
Bedenk dat hoe groter de weerstand is die je voelt, des te meer je op de juiste plek zit. {is mijn ervaring in therapie land}
Dus niet meer over nadenken, maar gewoon doen.
donderdag 11 januari 2018 om 10:17
Het klinkt me nu ook heel logisch wat je zegt.Dobbel123 schreef: ↑11-01-2018 09:22Je bent goed bezig! weer praten en je echt openstellen voor je vriend is heel erg belangrijk. Nu merk je dat hij je steunt en dat je je daar beter door gaat voelen.
Realiseer je dat negeren hetzelfde afweermechanisme is als "niets willen voelen/ verdoofd/ emotieloos zijn". {want dat is het negeren van je gevoelens}
Als je de huisarts belt dan erken je het voor jezelf en kun je het niet langer "negeren" dus het is logisch dat je daar weerstand voor hebt.
Bedenk dat hoe groter de weerstand is die je voelt, des te meer je op de juiste plek zit. {is mijn ervaring in therapie land}
Dus niet meer over nadenken, maar gewoon doen.
Ik negeer nu al zo lang mn emoties en gevoelens, waardoor ik elke keer denk “nee joh, hoezo hulp, hoezo praten, ik red me wel”. Totdat je helemaal niets meer voelt, ook geen leuke dingen. ik ga er na mijn vakantie iets mee doen en naar de huisarts.
Jij positieve ervaringen met therapie? Ik denk ook vaak “ja met een psycholoog een beetje praten, en dan. Ben daar niet zo van.” Maar hoor wel soms goede ervaringen.
