Verdriet toestaan

.

Als ik je zo lees leg je misschien wat veel focus op het al dan niet verdriet moeten/mogen/kunnen hebben?
Misschien mag je voor jezelf erkennen dat het hebben van verdriet er (voor nu?) even niet inzit? Om de druk er vanaf te halen?
En misschien als je de focus verlegt, zoals Explorista hierboven al aangeeft, door het doen van bijvoorbeeld creatieve therapie, of iets anders, komt het misschien vanzelf? Of komen je gevoelens en verwerking op een andere manier aan bod?

Geen tips helaas, wel ervaring met traumaverwerking en verdriet. Ik huil juist veel en heb soms ook een gevoel van controleverlies. Ik leer nu om meer te doen met mijn ademhaling zodat ik wat rustiger word. Simpel een aantal tellen inademen, even vasthouden en weer uit. Stukje lopen helpt ook.

Mirrevd schreef: ↑

08-10-2023 14:18

En ik kan tig keer tegen mezelf zeggen dat ik het wel aan kan, dat het oké is, maar het dringt toch niet door.

Je kunt het wel tegen jezelf zeggen, maar daarmee blijf je in je ratio hangen en dat dringt inderdaad niet tot je gevoel door. Dat is dezelfde ratio waarin waarschijnlijk een stemmetje zit dat je influistert dat je niet aan moet stellen. Je innerlijke criticus.
Want er ligt, vanuit vroeger, al een flinke blokkade op het uiten van verdriet dus logisch dat dat niet lukt. En dat je het blijft onderdrukken, hoe graag je het ook wilt uiten.

Ik raad je aan om te proberen om via andere kanalen je gevoel te bereiken, om je ratio en je innerlijke criticus te omzeilen.
Jankfilms vind ik zelf eigenlijk een slecht idee, dat zou bij mij tenminste helemaal niet helpen. Beetje simpele oplossing vind ik ook.
Wat wel zinvol kan zijn is -wat anderen hier je ook al aanraadden- via creativiteit of schrijven te proberen bij je verdriet te komen. Begin een dagboek en schrijf elke dag op wat er in je opkomt en wat je dwarszit. Meditatie/mindfulness kan daarbij een hulpmiddel zijn.

Zelf heb ik jaren geleden, toen ik met iets soortgelijks kampte, een tijdlang Emotioneel Lichaamswerk gedaan en dat heeft mij echt enorm geholpen. Het moet wel bij je passen, want het is nogal 'zweverig' en daar hikte ik eerst ook tegenaan, want ik ben dat eigenlijk niet. Maar ik ben blij dat ik toch gedaan heb door eruit te halen wat ik goed kon gebruiken en de tè zweverige dingen maar gewoon voor kennisgeving aan te nemen en naast me neer te leggen.
Qua therapie zou je PMT kunnen overwegen, deze vorm werkt ook meer met je lichaam en gevoel en veel minder met praten. Echt een andere benadering die misschien voor jou op dit moment zou kunnen helpen.

Vaak ligt de weg naar binnen ook in loslaten. Loslaten van oude overtuigingen en veroordelende 'ouders'. En dat valt om de drommel niet mee, maar met tijd, geduld en volharding (en mildheid naar jezelf!) kun je echt een heel eind komen.
Sterkte!

Zou het kunnen dat je die brok voelt, omdat je het verdriet probeert tegen te houden?

Hoe harder je in zand knijpt, hoe minder grip je erop hebt. Misschien helpt het je door niet te 'knijpen', maar die brok eruit te laten. En ja, dan wordt het verdriet even heel erg voelbaar. Maar er letterlijk in verdrinken kan niet, dus het 'ergste' wat kan gebeuren, is dat je onbedaarlijk en lang zult huilen. En dan? Dan stoppen de tranen vanzelf. Dan is het voor dat moment op. En kun je weer verder. Maar nu zonder die brok.

Ik zou geleidde meditaties adviseren. Helpt mij vaak om bij emoties te komen (en te kunnen huilen). Jaren geleden, toe ik hiermee begon, deed ik altijd deze: https://jangeurtz.nl/geleide-meditatie/
Maar er zijn er zo veel, ik gebruik nu van alles en nog wat. Bv via de app Insight timer (deels betaald maar ook heel veel gratis content).

Als je nooit verdriet hebt mogen voelen, ben je ook totaal niet vaardig om er mee om te gaan, klinkt heel logisch maar is vaak een onderbelicht stuk. Ik zou daar mee starten.

Niet 'ik moet dit kunnen voelen', maar 'ik mag mezelf dit leren, en ik ga dit proces aan met mezelf'.
Vaardig worden in het aanwezig zijn in het nu.

Bij verdriet is er bij je de brok in de keel. Kun je nieuwsgierigheid, belangstelling, een open geest daarnaar oefenen? Bijvoorbeeld door vriendelijk en zachtjes je eigen hand op je keel te leggen als die brok er is.
En dan heel simpel, eenvoudig aanwezig, kalm, blijven ademhalen, aanwezig zijn. Twee seconden, vijf seconden. Op die plek je keel aaien en tegelijk met je voeten de grond blijven voelen en ademen. En dan stoppen. En even afleiding.

Snap je me? Vaardig worden in 'er zijn'. Daarna komt het erkennen, ervaren, dragen en verdragen van je gevoel. Maar eerst leren er oordeelsvrij 'bij te blijven', je lijf dat vertrouwen te bieden. Te zien dat het met vriendelijkheid kan. En dat stoppen mag, er weer een ander moment met ruimte voor het gevoel komt.

hanke321 schreef: ↑

08-10-2023 19:55

Als je nooit verdriet hebt mogen voelen, ben je ook totaal niet vaardig om er mee om te gaan. Ik zou daar mee starten. Niet 'ik moet dit kunnen voelen', maar 'ik mag mezelf dit leren, en ik ga dit proces aan met mezelf'. en uitdagen in het aanwezig zijn in het nu. Met de brok in de keel, nieuwsgierig, belangstellend, een open geest oefenen. Hand op keel als er brok is bijv. En dan blijven ademhalen, aanwezig zijn. 2 seconden,5 seconden. Op die plek aaien en tegelijk met je voeten de grond blijven voelen en ademen.

Snap je me? Vaardig worden in 'er zijn'. Daarna komt het erkennen, ervaren, dragen en verdragen van gevoel, zoals het gevoel verdriet.

Mooi beschreven.

Mijn woorden altijd: eerst herkennen, dan erkennen en er vervolgens iets mee doen. De jouwe zijn vollediger. Dank voor het delen.

Ik denk dat diverse andere tips vooral kunnen helpen in het stadium waarin al gevoeld wordt. In het stadium waar TO zich bevindt, zijn alle apps, oefeningen, etc. slechts trucjes. Daarmee pak je niet de basis aan, zo is mijn ervaring. Zowel persoonlijk als in werkveld.

.

Heey kun je mijn een pb sturen? Ik probeerde vorige keer al te reageren op je topic maar op de één of andere manier lukt dat maar niet.