Psyche
alle pijlers
Verdrietig uit het niks
vrijdag 5 oktober 2007 om 13:18
Ik heb soms hele verdrietige buien. En ik kan dan niet benoemen waar dat nou specifiiek vandaan komt.
Gisteren en vandaag heb ik het weer. Huil tranen met tuiten, voel me depressief....en er is eigenlijk niet 1 aanwijsbare oorzaak.
alles lijkt op zo'n moment ook te veel.
Nu zit ik op dit moment werkloos thuis en ik solliciteer me een ongeluk. Ik denk dus wel dat een deel van mijn verdriet daar vandaan komt, maar er is niks bijzonders gebeurd sinds eergisteren waardoor ik me nu opeens zo kut voel.
Meestal kan ik het wel goed relativeren en ik ben meestal ook wel gewoon vrolijk.
Maar dan heb ik nu opeens een paar van die dagen dat niks nog de moeite waard lijkt.
En ik ga dan ook twijfelen of ik het allemaal wel goed doe. Of ik mn' vriend niet te veel claim. ik baal bijvoorbeeld ook een beetje dat hij morgen de hele dag weg is met een vriend....zit ik dus WEER alleen thuis. En natuurlijk weet ik dat ik hem niet het hele weekend voor mezelf kan claimen omdat ik nou eenmaal al dagenlang alleen thuis zit doordeweeks....want hij heeft WEL een fulltime baan en wil als hij thuiskomt ook wel eens ff dingen voor zichzelf doen. Logisch ook.....alleen voor mij is het best moeilijk soms. Dan leef ik helemaal naar het weekend toe omdat hij dan tenminste ook tijd heeft, en dan gaat hij ook andere dingen doen.
Dat zal denk ik ook wel meespelen.
Plus het feit dat ik gewoon sowieso heel erg twijfel over wat ik nou wil doen met mijn carriere. Het vakgebied waar ik nu in zit trekt me niet meer, maar ja.....ik kan wel alleen op vacatures solliciteren in mijn vakgebied omdat ik voor andere banen gewoon nooit de kwalificaties heb. nou kan ik wel iets gaan studeren....maar ik weet gewoon bij god niet wat!!!
ik word soms eigenlijk gewoon een beetje moe van mezelf.
Overigens heb ik zo'n verdrietige huilbui ook wel eens als ik wel gewoon werk heb enzo hoor
Dan kan ik opeens niks meer hebben, irriteer ik me aan alles om me heen en is het laten vallen van een vork al reden tot tranen.
herkent iemand zich hierin?
Gisteren en vandaag heb ik het weer. Huil tranen met tuiten, voel me depressief....en er is eigenlijk niet 1 aanwijsbare oorzaak.
alles lijkt op zo'n moment ook te veel.
Nu zit ik op dit moment werkloos thuis en ik solliciteer me een ongeluk. Ik denk dus wel dat een deel van mijn verdriet daar vandaan komt, maar er is niks bijzonders gebeurd sinds eergisteren waardoor ik me nu opeens zo kut voel.
Meestal kan ik het wel goed relativeren en ik ben meestal ook wel gewoon vrolijk.
Maar dan heb ik nu opeens een paar van die dagen dat niks nog de moeite waard lijkt.
En ik ga dan ook twijfelen of ik het allemaal wel goed doe. Of ik mn' vriend niet te veel claim. ik baal bijvoorbeeld ook een beetje dat hij morgen de hele dag weg is met een vriend....zit ik dus WEER alleen thuis. En natuurlijk weet ik dat ik hem niet het hele weekend voor mezelf kan claimen omdat ik nou eenmaal al dagenlang alleen thuis zit doordeweeks....want hij heeft WEL een fulltime baan en wil als hij thuiskomt ook wel eens ff dingen voor zichzelf doen. Logisch ook.....alleen voor mij is het best moeilijk soms. Dan leef ik helemaal naar het weekend toe omdat hij dan tenminste ook tijd heeft, en dan gaat hij ook andere dingen doen.
Dat zal denk ik ook wel meespelen.
Plus het feit dat ik gewoon sowieso heel erg twijfel over wat ik nou wil doen met mijn carriere. Het vakgebied waar ik nu in zit trekt me niet meer, maar ja.....ik kan wel alleen op vacatures solliciteren in mijn vakgebied omdat ik voor andere banen gewoon nooit de kwalificaties heb. nou kan ik wel iets gaan studeren....maar ik weet gewoon bij god niet wat!!!
ik word soms eigenlijk gewoon een beetje moe van mezelf.
Overigens heb ik zo'n verdrietige huilbui ook wel eens als ik wel gewoon werk heb enzo hoor
Dan kan ik opeens niks meer hebben, irriteer ik me aan alles om me heen en is het laten vallen van een vork al reden tot tranen.
herkent iemand zich hierin?
vrijdag 5 oktober 2007 om 13:31
Hoi Americagirl,
Zo te lezen ga je door een zware periode... Alleen al zonder werk zitten, de hele dag alleen thuis en moeten solliciteren, terwijl je niet lekker in je vel zit, is een flinke belasting. Dat ken ik... Ik herken me verder in de twijfels die je hebt, en in het nutteloos en alleen voelen omdat je de hele dag thuis zit. Het emotionele juist weer niet, bij mij gaat juist alles 'op slot'. Huilen doe ik zelden. Deed ik het maar, want het kan ook enorm opluchten. Bij mij blijft dat nare gevoel eindeloos hangen omdat ik het niet onder ogen wil zien... Inmiddels gaat t al een heel stuk beter trouwens, maar van de afgelopen maanden, ja, heel herkenbaar!
Wat is de reden van je werkloosheid? Ben je ontslagen, of is je contract niet verlengd? Speelden er dingen..?
Bij mij had t te maken met de situatie op het werk en met vooral 1 bepaalde collega. En ik die de flauwe trucjes niet door had, maar wel stress had, steeds meer. En daartegenover vond dat ik vast zelf het probleem was. Mijn best ging doen, maar het was nooit goed genoeg... Inmiddels al een tijdje in behandeling bij een eerstelijns psych, kan ik nu terugkijken op het ontstaan van mijn ellendige gevoel. Problemen en nare gevoelens snel wegstoppen en maar weer doorgaan bijvoorbeeld, heeft averechts gewerkt. Heb je het idee dat zoiets bij jou ook aan de hand kan zijn..?
groetjes, Poes.
Zo te lezen ga je door een zware periode... Alleen al zonder werk zitten, de hele dag alleen thuis en moeten solliciteren, terwijl je niet lekker in je vel zit, is een flinke belasting. Dat ken ik... Ik herken me verder in de twijfels die je hebt, en in het nutteloos en alleen voelen omdat je de hele dag thuis zit. Het emotionele juist weer niet, bij mij gaat juist alles 'op slot'. Huilen doe ik zelden. Deed ik het maar, want het kan ook enorm opluchten. Bij mij blijft dat nare gevoel eindeloos hangen omdat ik het niet onder ogen wil zien... Inmiddels gaat t al een heel stuk beter trouwens, maar van de afgelopen maanden, ja, heel herkenbaar!
Wat is de reden van je werkloosheid? Ben je ontslagen, of is je contract niet verlengd? Speelden er dingen..?
Bij mij had t te maken met de situatie op het werk en met vooral 1 bepaalde collega. En ik die de flauwe trucjes niet door had, maar wel stress had, steeds meer. En daartegenover vond dat ik vast zelf het probleem was. Mijn best ging doen, maar het was nooit goed genoeg... Inmiddels al een tijdje in behandeling bij een eerstelijns psych, kan ik nu terugkijken op het ontstaan van mijn ellendige gevoel. Problemen en nare gevoelens snel wegstoppen en maar weer doorgaan bijvoorbeeld, heeft averechts gewerkt. Heb je het idee dat zoiets bij jou ook aan de hand kan zijn..?
groetjes, Poes.
vrijdag 5 oktober 2007 om 13:47
ik ben door een faillissement op straat gekomen
En alle sollicitaties waar ik tot nu toe op gesprek mocht en waar ik vol goede moed heen ging, bleken elke keer afschuwelijk mensen/bedrijven te zijn waar ik voor mijn verdriet ngo niet wil werken!!
Vorige week vrijdag had ik weer zo'n desillusie: zag het al helemaal voor me en toen kwam ik daar, nou ik vond t vreselijk!!!.......Sindsdien ben ik eigenlijk een beetje uit het veld geslagen. Dus misschien is het dan toch te verklaren..alleen komt het verdriet wat later.
Ik probeer altijd wel opgewekt te blijven voor mijn omgeving. En als ik bij m'n vriend ben, ben ik ook echt heel gelukkig en probeer ik het dus vaak maar ff weg te stoppen. ik heb het er natuurlijk wel met hem over, maar ja...ik wil ook niet elke keer huilen en verdrietig zijn en heb het liever gezellig. Ik kan niet zo goed tegen ongezelligheid. Als mijn vriend een dagje een wat mindere bui heeft bijvoorbeeld, kan ik daar ook helemaal van slag van raken omdat ik het nou eenmaal graag 'gezellig' heb.
ik denk ook dat ik het werkloos thuiszitten misschien onderschat. ik denk altijd dat ik van dit soort dingen niet "uit het veld geslagen" mag raken. Want de rest van mijn leven is toch wel leuk? En die baan die komt wel weer....
Maar blijkbaar hebben het thuiszitten, alleen zijn, je nutteloos voelen en de teleurstellingen van mislukte sollicitaties of afwijzingen toch meer invloed op je dan je van jezelf denkt.
Ook de financiele beperktheid breekt me misschien wel op
Want leuk dat ik nu daaaagen de tijd heb om te gaan winkelen, of lekker naar de kapper te gaan....maar ik heb het geld gewoon niet :(
En alle sollicitaties waar ik tot nu toe op gesprek mocht en waar ik vol goede moed heen ging, bleken elke keer afschuwelijk mensen/bedrijven te zijn waar ik voor mijn verdriet ngo niet wil werken!!
Vorige week vrijdag had ik weer zo'n desillusie: zag het al helemaal voor me en toen kwam ik daar, nou ik vond t vreselijk!!!.......Sindsdien ben ik eigenlijk een beetje uit het veld geslagen. Dus misschien is het dan toch te verklaren..alleen komt het verdriet wat later.
Ik probeer altijd wel opgewekt te blijven voor mijn omgeving. En als ik bij m'n vriend ben, ben ik ook echt heel gelukkig en probeer ik het dus vaak maar ff weg te stoppen. ik heb het er natuurlijk wel met hem over, maar ja...ik wil ook niet elke keer huilen en verdrietig zijn en heb het liever gezellig. Ik kan niet zo goed tegen ongezelligheid. Als mijn vriend een dagje een wat mindere bui heeft bijvoorbeeld, kan ik daar ook helemaal van slag van raken omdat ik het nou eenmaal graag 'gezellig' heb.
ik denk ook dat ik het werkloos thuiszitten misschien onderschat. ik denk altijd dat ik van dit soort dingen niet "uit het veld geslagen" mag raken. Want de rest van mijn leven is toch wel leuk? En die baan die komt wel weer....
Maar blijkbaar hebben het thuiszitten, alleen zijn, je nutteloos voelen en de teleurstellingen van mislukte sollicitaties of afwijzingen toch meer invloed op je dan je van jezelf denkt.
Ook de financiele beperktheid breekt me misschien wel op
Want leuk dat ik nu daaaagen de tijd heb om te gaan winkelen, of lekker naar de kapper te gaan....maar ik heb het geld gewoon niet :(
vrijdag 5 oktober 2007 om 14:10
Lastig, zoveel teleurstellingen, en je dan ondertussen zo positief moeten laten zien. En ook richting je vriend dus... Ik heb die neiging ook, ik kan ook niet tegen een nare sfeer en doe er alles aan om die niet op mijn geweten te hebben. Ook ik sla daar dan in door, met leuk/lief/blij doen de hele dag (tenminste als er anderen bij zijn), ook al voel ik dat niet zo. Niet zeggen hoe het werkelijk gaat, uit angst de sfeer te verpesten (en uiteindelijk ook uit angst dat ze me zouden laten vallen). Inmiddels heb ik gemerkt dat dat ook niet de manier is (is ook onderwerp van therapie geweest, haha). Als je anderen niet laat weten hoe rot je je voelt, kunnen zij je ook niet steunen. En het is juist die steun die kan helpen om er weer uit te komen. Wat zou je vriend ervan vinden als hij wist dat je mooi weer speelt, terwijl je je eigenlijk best rot voelt? Misschien vindt hij het jammer dat je hem niet in vertrouwen neemt. Dat hij er niet voor je mag zijn.
Ik probeer het nu anders aan te pakken, wat soms ook lukt. Vriend in vertrouwen te nemen, vriendinnen te vertellen hoe het gaat en hoe het de afgelopen maanden is gegaan (al doe ik dat nog steeds in understatements). Heb zelfs bekend dat ik vaak 'mooi weer speel'. En kreeg juist hele lieve, begripvolle reacties daarop.
Het vinden dat je hier geen last van mag hebben, herken ik ook. Logisch, ergens, maar in feite maak je het jezelf nu extra lastig. Want dat staat je herstel in de weg. Beter is te accepteren dat het nu even niet lekker gaat en dingen te doen die goed voor je zijn, waar je blij van wordt. En huilen mag best, af en toe, daarmee geef je jezelf de ruimte. Als je er maar niet in blijft hangen.
Ik probeer het nu anders aan te pakken, wat soms ook lukt. Vriend in vertrouwen te nemen, vriendinnen te vertellen hoe het gaat en hoe het de afgelopen maanden is gegaan (al doe ik dat nog steeds in understatements). Heb zelfs bekend dat ik vaak 'mooi weer speel'. En kreeg juist hele lieve, begripvolle reacties daarop.
Het vinden dat je hier geen last van mag hebben, herken ik ook. Logisch, ergens, maar in feite maak je het jezelf nu extra lastig. Want dat staat je herstel in de weg. Beter is te accepteren dat het nu even niet lekker gaat en dingen te doen die goed voor je zijn, waar je blij van wordt. En huilen mag best, af en toe, daarmee geef je jezelf de ruimte. Als je er maar niet in blijft hangen.
vrijdag 5 oktober 2007 om 14:22
Herkenbaar
Ik geef op zich heus wel aan hoe ik me voel hoor, heb gisteren nog ff bij m'n vriend gehuild ook. Maar toch heb ik dan al snel weer het idee dat ik dan daarna weer gezellig moet zijn. Jij zegt het heel mooi: ik wil het inderdaad niet op mijn geweten hebben dat de sfeer niet leuk meer is.
Mijn vriend is echt een schat, maar ik vind soms dat hij niety echt goed weet hoe hij op mij moet reageren als ik verdrietig ben. hety enige wat ik dan vaak nodig heb is een knuffel en een grapje ofzo......maar hij gaat me dan juist heel serieus aanstaren en is na zo'n gesprek dan zelf vaak ook wat minder vrolijk. Waardoor ik me weer naar voel omdat ik nu "de avond verpest" heb ....of iets in die richting.
Dat ligt voor het grootste deel aan mezelf natuurlijk, want ik leg dit mezelf allemaal op..er is niemand die zegt dat ik niet verdrietig mag zijn.
Mijn vriend zegt wel vaak dat ik het gewoon moet zeggen als er iets is, en dat niet moet zitten oprkoppen of zeggen dat er "niets" is. Hij staat er dus wel open voor enzo....maar ja, ik weet ook nooit in hoeverre ik me nou kan laten gaan en wanneer ik dan misschien doorsla en het eerder vervelend wordt ("oh nee, niet weer een avond gezeur over die baan"...zoiets).
Bij vriendinnen merk ik dat ik idd toch vaak wat gas terugneem als ik vertel hoe het gaat. Ik vertel ze wel dat ik baal en soms ook sip ben omdat ik maar geen baan kan vinden, maar ik vertel ze niet dat ik daar bijv. net een half uur om heb zitten janken. Ze op zo'n moment bellen doe ik ook niet zo snel.....dan denk ik: "ja wat moet ik dan zeggen?" of ik ben bang dat ze geen tijd hebben ofzo
Terwijl ik het omgekeerd alleen maar fijn zou vinden als een vriendin mij zou bellen als ze zich rot voelt. Dat hebben zij natuurlijk ook met mij, alleen bij mezelf meet ik altijd met andere maten en ben ik weer bang dat ik overdrijf, mensen wegjaag of me aanstel.
moet zeggen dat hier schrijven ook best wel oplucht, hoe raar dat ook klinkt
Ben ook wel blij met jouw reacties Poessiepoes. Herken er wel veel in.
jammer alleen dat jij eerder op slot gaat, dan gaat huilen *(dat je je daar dus niet in herkent , bedoel ik ).
Ik zou soms best wat meer op slot mogen, want ik huil (vind ik zelf) echt wel heel erg makkelijk. Dat kan soms ook irritant zijn, omdat dingen dan voor anderen meteen heeeel dramatisch lijken terwijjl het vaak echt wel meevalt, maar door die tranen denken mensen meteen dat de wereld vergaat. Of dat je je aanstelt, terwijl ik er ook niks aan kan doen. En dan heb IK weer de stemming verpest etc. etc.
goh ik ben best vermoeiend
Ik geef op zich heus wel aan hoe ik me voel hoor, heb gisteren nog ff bij m'n vriend gehuild ook. Maar toch heb ik dan al snel weer het idee dat ik dan daarna weer gezellig moet zijn. Jij zegt het heel mooi: ik wil het inderdaad niet op mijn geweten hebben dat de sfeer niet leuk meer is.
Mijn vriend is echt een schat, maar ik vind soms dat hij niety echt goed weet hoe hij op mij moet reageren als ik verdrietig ben. hety enige wat ik dan vaak nodig heb is een knuffel en een grapje ofzo......maar hij gaat me dan juist heel serieus aanstaren en is na zo'n gesprek dan zelf vaak ook wat minder vrolijk. Waardoor ik me weer naar voel omdat ik nu "de avond verpest" heb ....of iets in die richting.
Dat ligt voor het grootste deel aan mezelf natuurlijk, want ik leg dit mezelf allemaal op..er is niemand die zegt dat ik niet verdrietig mag zijn.
Mijn vriend zegt wel vaak dat ik het gewoon moet zeggen als er iets is, en dat niet moet zitten oprkoppen of zeggen dat er "niets" is. Hij staat er dus wel open voor enzo....maar ja, ik weet ook nooit in hoeverre ik me nou kan laten gaan en wanneer ik dan misschien doorsla en het eerder vervelend wordt ("oh nee, niet weer een avond gezeur over die baan"...zoiets).
Bij vriendinnen merk ik dat ik idd toch vaak wat gas terugneem als ik vertel hoe het gaat. Ik vertel ze wel dat ik baal en soms ook sip ben omdat ik maar geen baan kan vinden, maar ik vertel ze niet dat ik daar bijv. net een half uur om heb zitten janken. Ze op zo'n moment bellen doe ik ook niet zo snel.....dan denk ik: "ja wat moet ik dan zeggen?" of ik ben bang dat ze geen tijd hebben ofzo
Terwijl ik het omgekeerd alleen maar fijn zou vinden als een vriendin mij zou bellen als ze zich rot voelt. Dat hebben zij natuurlijk ook met mij, alleen bij mezelf meet ik altijd met andere maten en ben ik weer bang dat ik overdrijf, mensen wegjaag of me aanstel.
moet zeggen dat hier schrijven ook best wel oplucht, hoe raar dat ook klinkt
Ben ook wel blij met jouw reacties Poessiepoes. Herken er wel veel in.
jammer alleen dat jij eerder op slot gaat, dan gaat huilen *(dat je je daar dus niet in herkent , bedoel ik
). Ik zou soms best wat meer op slot mogen, want ik huil (vind ik zelf) echt wel heel erg makkelijk. Dat kan soms ook irritant zijn, omdat dingen dan voor anderen meteen heeeel dramatisch lijken terwijjl het vaak echt wel meevalt, maar door die tranen denken mensen meteen dat de wereld vergaat. Of dat je je aanstelt, terwijl ik er ook niks aan kan doen. En dan heb IK weer de stemming verpest etc. etc.
goh ik ben best vermoeiend
vrijdag 5 oktober 2007 om 14:31
Ga eerst je verdriet van het faillisement verwerken, meid! Ik ben uit een faillisement ook gaan werken in een bedrijf dat bij de gesprekken super leek. Al de eerste dag kwam ik huilend van mijn werk: het was het niet! Nee, dank je de koekoek: ik had nog niets verwerkt van dit eerdere verlies. Neem je tijd. Goede raad van mij. neem het ter harte! Ik had zo'n spijt en kon geen kant op: ik kreeg geen uitkering meer als ik daar vrijwillig stopte!
Gun het tijd, het is ook een verlies al is het "maar" je werk!
In eerste instantie was ik blij met je titel. Ik ben namelijk ook wel eens "zomaar" verdrietig uit het niets. Dan ben ik bleh en huilerig en verdrietig en ik weet niet waarom. Ik kan je dus niet verder helpen. ik herken het wel. Helpt dat ook?
Gun het tijd, het is ook een verlies al is het "maar" je werk!
In eerste instantie was ik blij met je titel. Ik ben namelijk ook wel eens "zomaar" verdrietig uit het niets. Dan ben ik bleh en huilerig en verdrietig en ik weet niet waarom. Ik kan je dus niet verder helpen. ik herken het wel. Helpt dat ook?
Volg je hart. Dat klopt.
vrijdag 5 oktober 2007 om 14:38
ja dat helpt zeker!!
t is namelijk echt een irritant gevoel.....opeens lijkt alles in mijn leven dan minder leuk. En ik heb nergens zin in...ook niet in de dingen waar ik normaal wel vrolijk van wordt. ?Maar ja...ik wil ook niet zomaar gaan zitten huilen, want het is voor buitenstaanders niet te snappen dat er niks aan de hand is, maar dat je gewoon ff huilt omdat ...nou ja..omdat je je huilerig voelt
Net als dat je naar bed gaat, als je je slaperig voelt.
Maar zoals ik al zei vatten mensen tranen altijd meteen uiterst serieus op. Ook mijn vriend kan me dan heel bezorgd aan gaan zitten kijken en wil weten wat er dan is......ja en terecht natuurlijk. Zou ik ook willen als hij zou gaan zitten huilen, maar het is bij mij vaak gewoon een soort uiting van frustratie ofzo
Dan heb ik bijv. al een rotdag gehad op m'n werk, kom ik uit een veeeel te drukke trein, gaat het ook nog regenen en kan ik m'n sleutels niet vinden in m'n tas....ARGHHHH. Op zulk soort momenten kan ik dan zo opgefokt raken (en soms ook boos op mezelf) dat ik er gewoon van moet janken.
ik heb nu inderdaad een uitkering trouwens...is geen vetpot en ik wil ook zsm weer een baan, maar ik hou mezelf ook voor dat ik idd niet zomaar moet aangrijpen wat er voorbij komt. ik heb nu al bij 2 bedrijven gehad dat echt na 5 minuten in het gesprek al een enorme weerzin in me opkwam. Vaak door de persoon met wie ik het gesprek had.
vorige week bijv. had ik een gesprek met een vrouw die meteen verkondigde dat ik wel weken van 56 uur zou gaan maken en blablabla.......dat hele mens stond me zo tegen!!! toen ik buiten kwam, kon ik wel janken (ja alweer :D) en dacht ik: "nou ik zit nog liever thuis dan dat ik hier ga zitten"
Uiteraard weet ik dat ik niet TE kritisch kan zijn en als een baan goed bij me past en t bedrijf lijkt me oke, dat ik het dan ook wel moet accepteren.....maar als iets echt pure weerzin en verdriet bij je opwekt, tsja....dan kan je denk ik toch beter ff thuis blijven nog.
t is namelijk echt een irritant gevoel.....opeens lijkt alles in mijn leven dan minder leuk. En ik heb nergens zin in...ook niet in de dingen waar ik normaal wel vrolijk van wordt. ?Maar ja...ik wil ook niet zomaar gaan zitten huilen, want het is voor buitenstaanders niet te snappen dat er niks aan de hand is, maar dat je gewoon ff huilt omdat ...nou ja..omdat je je huilerig voelt
Net als dat je naar bed gaat, als je je slaperig voelt.
Maar zoals ik al zei vatten mensen tranen altijd meteen uiterst serieus op. Ook mijn vriend kan me dan heel bezorgd aan gaan zitten kijken en wil weten wat er dan is......ja en terecht natuurlijk. Zou ik ook willen als hij zou gaan zitten huilen, maar het is bij mij vaak gewoon een soort uiting van frustratie ofzo
Dan heb ik bijv. al een rotdag gehad op m'n werk, kom ik uit een veeeel te drukke trein, gaat het ook nog regenen en kan ik m'n sleutels niet vinden in m'n tas....ARGHHHH. Op zulk soort momenten kan ik dan zo opgefokt raken (en soms ook boos op mezelf) dat ik er gewoon van moet janken.
ik heb nu inderdaad een uitkering trouwens...is geen vetpot en ik wil ook zsm weer een baan, maar ik hou mezelf ook voor dat ik idd niet zomaar moet aangrijpen wat er voorbij komt. ik heb nu al bij 2 bedrijven gehad dat echt na 5 minuten in het gesprek al een enorme weerzin in me opkwam. Vaak door de persoon met wie ik het gesprek had.
vorige week bijv. had ik een gesprek met een vrouw die meteen verkondigde dat ik wel weken van 56 uur zou gaan maken en blablabla.......dat hele mens stond me zo tegen!!! toen ik buiten kwam, kon ik wel janken (ja alweer :D) en dacht ik: "nou ik zit nog liever thuis dan dat ik hier ga zitten"
Uiteraard weet ik dat ik niet TE kritisch kan zijn en als een baan goed bij me past en t bedrijf lijkt me oke, dat ik het dan ook wel moet accepteren.....maar als iets echt pure weerzin en verdriet bij je opwekt, tsja....dan kan je denk ik toch beter ff thuis blijven nog.
vrijdag 5 oktober 2007 om 15:21
ik en al mijn vriendinnen huilen wel eens om niets, of voelen zich verdrietig en dan ook nog eens gefrustreerd omdat we geen ( naar ons idee) 'goede' reden hebben om verdrietig te zijn. ik denk dat het enige dat je in zo;n geval kan doen is te accepteren dat je je even niet zo goed voelt. als je je ertegen gaat verzetten wordt het allemaal nog erger en groter!
