Psyche
alle pijlers
Verdrietig vanbinnen
zaterdag 5 augustus 2017 om 11:45
Hallo forummers,
Gisteren was ik jarig. Vorig jaar en de jaren daarvoor was het feest. Ik nodigde familie en vrienden uit, vaak was het mooi weer en ik heb een heerlijke tuin, dus vierde ik het buiten, borreltijd werd etenstijd en wij koken graag, hebben graag mensen te eten, buren uitgenodigd, iedereen het naar z'n zin zien hebben is heerlijk, en achteraf moe zijn maar voldaan en had ik een super dag gehad.
Weken geleden vroeg vriend hoe ik het dit jaar wilde, ik was er zelf nog niet over begonnen.
Ik had er geen idee van, nou.. als ik er echt over nadacht.. eigenlijk niet? Geen gedoe.
Zoals zoveel dingen waarin ik de laatste tijd niet zoveel zin heb. Leuke dingen.
Het laat mij maar met rust-gevoel.
Geen zin in veel mensen en soms ook helemaal niet in welk enkel mens dan ook.
Ik ben dus gisteren 54 geworden en het is ook voor het eerst dat het verjaardagsgetal me dwars zit.
Gezondheidskwaaltjes maken me banger dan voorheen.. als het maar geen angstige ziekte is..
Mijn ouders zijn overleden. Mijn moeder vijf jaar geleden alweer, en mijn vader twee jaar daarna. Ze waren nog jong. In elk geval veel te jong om te overlijden. Mijn moeder was ziek, mijn vader is gewoon op een onbewaakt ogenblik neergevallen.
Is dit de reden dat ik me voel zoals ik me voel? Heb ik het niet goed verwerkt? Ik dacht van wel.
Als ik het over mijn gezondheidskwaaltjes heb, heb ik het over darmproblemen, PDS is genoemd, verschillende diëten heb ik geprobeerd, glutenvrij (ja, ik ook) helpt voor mijn idee het best, dus hou ik me daar maar aan.
Ik weet dat mijn denkwijze en houding vaak sceptisch is, ik zie het als nuchter, soms vinden mensen mij negatief.
Wie loept, kan zien dat een poos geleden ik hier schreef over een vriendin met een relatie waarvan ik dacht dat dit helemaal niet goed voor haar was.
Reacties hier waren toen o.a. dat ik jaloers was, blij moest zijn voor mijn vriendin etc.
Uiteindelijk is deze relatie uitgegaan omdat mijn vriendin merkte dat deze man loog en manipuleerde, emotionele chantage pleegde, toen bijna niet meer van hem loskwam, en toen hij agressief werd is ze zo van hem geschrokken dat ze alle banden heeft verbroken. Hij heeft haar nog weken lastiggevallen, en zelfs na een paar maanden stilte nam hij weer contact op voor een herstelpoging.
Wat ik hiermee wil zeggen is dat ik situaties vrij snel doorzie, en denk let op, dat zit zus en zo en dat loopt dan ook zus en zo af.
Eigenlijk weet ik niet eens wat ik hier nou precies mee wil.
Ik heb alles.
Ik heb nergens gebrek aan.
Maar ik voel me binnenin zo intens verdrietig.
Wat zou ik willen? De laatste tijd ben ik zo bezig met dat ik zo graag zou willen worden wie ik werkelijk ben.
Het is niet dat ik met een masker oploop gedurende de dag maar ik zou wat meer in rust willen zijn.
's Morgens opstaan en beneden komen in een huis dat ook in ruste is.
Ik kan wel honderd dingen verzinnen die eigenlijk moeten, nee, die ik eigenlijk wil. Begin overal aan, alles een beetje, maar niets is dan af en dan gauw gauw hup, en dan lijkt het weer wat.
Naast verdrietig ook moe dus.
Een van mijn katten is oud, zo oud dat hij vast niet lang meer zal leven en ik kan echt uren bij hem zitten, tijd verdoen en aaien, knuffelen, en dan kijkt hij me aan met van die trouwe oogjes, glazige oogjes (staar), en dan denk ik wat is belangrijk.. op dit moment dat ik dit schrijf kan ik zelfs emotioneel worden, doe er dan een sentimenteel muziekje - dat toevallig op de achtergrond langskomt - en ik zit met tranen in mn ogen.
Nou ja dit dus. En verder lummel ik de dag door. Doordeweeks niet hoor want dan werk ik!
Maar de vrije tijd benut ik niet echt door het leuk te hebben. Ik laat het zo door m'n handen glippen.
Terwijl ik:
de was zou willen doen.
mijn woonkamer zou willen stoffen en zuigen
toilet, douche en kattenbak etc. op zou willen frissen
kastjes op zou willen ruimen
de weekboodschappen in huis zou willen hebben
tijd willen besteden aan lezen, lekker op de bank met een glas thee en een reep chocola
mijn administratie op orde willen hebben
me willen verdiepen in een duurzamer leven, eko, bio en minimaliseren
Ik denk namelijk dat ik als ik dit allemaal voor elkaar zou hebben mijn gemoed een stuk lichter zou voelen.
Mijn situatie is een lat relatie en twee thuiswonende volwassen zoons waar ik weinig werk aan heb, die regelen alles zelf en willen ook voor mij het nodige doen maar ik hoor mezelf altijd zeggen dat ik alles zelf wil doen.
Ze wisten dat ik geen feestelijkheden met veel mensen wilde deze keer maar ze hebben ze wel een prachtige bos bloemen voor me gekocht en een heerlijke taart.
Dat vind ik trouwens wel heel fijn, even met mijn kinderen samen koffie drinken met iets lekkers, geen drukte, geen poespas.
Steeds vaker komt ook wel de gedachte in me op dat dat het is, dat de wereld met z'n uiterlijk vertoon en drukte en alles eromheen, het hele sociale en de bemoeienissen me te veel is.
In een hutje op de hei gaan zitten maar dan niet als tip voor mensen die niks kunnen verdragen. Of ben ik dan zo iemand.
Ik praat hier dan wel over met mijn vriend, maar dan weet ik ook vaak niet het juist te verwoorden, het is meer gevoel, en dan zit ik daar met onafgemaakte zinnen, en hij snapt er dan vaak geen hout van.
Juist aan hem wil ik dan duidelijk maken hoe ik me voel, maar dat komt er dan niet uit.
Aangezien hij het type is van niet lullen maar poetsen voel ik dan soms dat hij voor mij blijft luisteren, maar onderhuids voel ik dan iets van ongeduld.. wat bedoel je nou precies dan??
Laat ook maar dan.. het is voor mij zelf niet eens duidelijk.
Aangezien hij een erg praktische man is, komt hij ook met dit:
En als ik nou maar gewoon met het eerste van het rijtje wat ik allemaal wil zou beginnen, dan kwam het toch vanzelf goed?
En wat ik dan erg vind, is dat hij dat dan doet. Wat hardstikke lief is, maar ik zou de spirit zelf willen hebben, ook als hij niet bij mij is.
Ik stop even met schrijven.
Kan iemand hier nou iets zinnigs over zeggen?
Toen ik deze post ging schrijven dacht ik een bepaalde richting uit te gaan, maar ik vrees dat dit heel erg onsamenhangend is.
Gisteren was ik jarig. Vorig jaar en de jaren daarvoor was het feest. Ik nodigde familie en vrienden uit, vaak was het mooi weer en ik heb een heerlijke tuin, dus vierde ik het buiten, borreltijd werd etenstijd en wij koken graag, hebben graag mensen te eten, buren uitgenodigd, iedereen het naar z'n zin zien hebben is heerlijk, en achteraf moe zijn maar voldaan en had ik een super dag gehad.
Weken geleden vroeg vriend hoe ik het dit jaar wilde, ik was er zelf nog niet over begonnen.
Ik had er geen idee van, nou.. als ik er echt over nadacht.. eigenlijk niet? Geen gedoe.
Zoals zoveel dingen waarin ik de laatste tijd niet zoveel zin heb. Leuke dingen.
Het laat mij maar met rust-gevoel.
Geen zin in veel mensen en soms ook helemaal niet in welk enkel mens dan ook.
Ik ben dus gisteren 54 geworden en het is ook voor het eerst dat het verjaardagsgetal me dwars zit.
Gezondheidskwaaltjes maken me banger dan voorheen.. als het maar geen angstige ziekte is..
Mijn ouders zijn overleden. Mijn moeder vijf jaar geleden alweer, en mijn vader twee jaar daarna. Ze waren nog jong. In elk geval veel te jong om te overlijden. Mijn moeder was ziek, mijn vader is gewoon op een onbewaakt ogenblik neergevallen.
Is dit de reden dat ik me voel zoals ik me voel? Heb ik het niet goed verwerkt? Ik dacht van wel.
Als ik het over mijn gezondheidskwaaltjes heb, heb ik het over darmproblemen, PDS is genoemd, verschillende diëten heb ik geprobeerd, glutenvrij (ja, ik ook) helpt voor mijn idee het best, dus hou ik me daar maar aan.
Ik weet dat mijn denkwijze en houding vaak sceptisch is, ik zie het als nuchter, soms vinden mensen mij negatief.
Wie loept, kan zien dat een poos geleden ik hier schreef over een vriendin met een relatie waarvan ik dacht dat dit helemaal niet goed voor haar was.
Reacties hier waren toen o.a. dat ik jaloers was, blij moest zijn voor mijn vriendin etc.
Uiteindelijk is deze relatie uitgegaan omdat mijn vriendin merkte dat deze man loog en manipuleerde, emotionele chantage pleegde, toen bijna niet meer van hem loskwam, en toen hij agressief werd is ze zo van hem geschrokken dat ze alle banden heeft verbroken. Hij heeft haar nog weken lastiggevallen, en zelfs na een paar maanden stilte nam hij weer contact op voor een herstelpoging.
Wat ik hiermee wil zeggen is dat ik situaties vrij snel doorzie, en denk let op, dat zit zus en zo en dat loopt dan ook zus en zo af.
Eigenlijk weet ik niet eens wat ik hier nou precies mee wil.
Ik heb alles.
Ik heb nergens gebrek aan.
Maar ik voel me binnenin zo intens verdrietig.
Wat zou ik willen? De laatste tijd ben ik zo bezig met dat ik zo graag zou willen worden wie ik werkelijk ben.
Het is niet dat ik met een masker oploop gedurende de dag maar ik zou wat meer in rust willen zijn.
's Morgens opstaan en beneden komen in een huis dat ook in ruste is.
Ik kan wel honderd dingen verzinnen die eigenlijk moeten, nee, die ik eigenlijk wil. Begin overal aan, alles een beetje, maar niets is dan af en dan gauw gauw hup, en dan lijkt het weer wat.
Naast verdrietig ook moe dus.
Een van mijn katten is oud, zo oud dat hij vast niet lang meer zal leven en ik kan echt uren bij hem zitten, tijd verdoen en aaien, knuffelen, en dan kijkt hij me aan met van die trouwe oogjes, glazige oogjes (staar), en dan denk ik wat is belangrijk.. op dit moment dat ik dit schrijf kan ik zelfs emotioneel worden, doe er dan een sentimenteel muziekje - dat toevallig op de achtergrond langskomt - en ik zit met tranen in mn ogen.
Nou ja dit dus. En verder lummel ik de dag door. Doordeweeks niet hoor want dan werk ik!
Maar de vrije tijd benut ik niet echt door het leuk te hebben. Ik laat het zo door m'n handen glippen.
Terwijl ik:
de was zou willen doen.
mijn woonkamer zou willen stoffen en zuigen
toilet, douche en kattenbak etc. op zou willen frissen
kastjes op zou willen ruimen
de weekboodschappen in huis zou willen hebben
tijd willen besteden aan lezen, lekker op de bank met een glas thee en een reep chocola
mijn administratie op orde willen hebben
me willen verdiepen in een duurzamer leven, eko, bio en minimaliseren
Ik denk namelijk dat ik als ik dit allemaal voor elkaar zou hebben mijn gemoed een stuk lichter zou voelen.
Mijn situatie is een lat relatie en twee thuiswonende volwassen zoons waar ik weinig werk aan heb, die regelen alles zelf en willen ook voor mij het nodige doen maar ik hoor mezelf altijd zeggen dat ik alles zelf wil doen.
Ze wisten dat ik geen feestelijkheden met veel mensen wilde deze keer maar ze hebben ze wel een prachtige bos bloemen voor me gekocht en een heerlijke taart.
Dat vind ik trouwens wel heel fijn, even met mijn kinderen samen koffie drinken met iets lekkers, geen drukte, geen poespas.
Steeds vaker komt ook wel de gedachte in me op dat dat het is, dat de wereld met z'n uiterlijk vertoon en drukte en alles eromheen, het hele sociale en de bemoeienissen me te veel is.
In een hutje op de hei gaan zitten maar dan niet als tip voor mensen die niks kunnen verdragen. Of ben ik dan zo iemand.
Ik praat hier dan wel over met mijn vriend, maar dan weet ik ook vaak niet het juist te verwoorden, het is meer gevoel, en dan zit ik daar met onafgemaakte zinnen, en hij snapt er dan vaak geen hout van.
Juist aan hem wil ik dan duidelijk maken hoe ik me voel, maar dat komt er dan niet uit.
Aangezien hij het type is van niet lullen maar poetsen voel ik dan soms dat hij voor mij blijft luisteren, maar onderhuids voel ik dan iets van ongeduld.. wat bedoel je nou precies dan??
Laat ook maar dan.. het is voor mij zelf niet eens duidelijk.
Aangezien hij een erg praktische man is, komt hij ook met dit:
En als ik nou maar gewoon met het eerste van het rijtje wat ik allemaal wil zou beginnen, dan kwam het toch vanzelf goed?
En wat ik dan erg vind, is dat hij dat dan doet. Wat hardstikke lief is, maar ik zou de spirit zelf willen hebben, ook als hij niet bij mij is.
Ik stop even met schrijven.
Kan iemand hier nou iets zinnigs over zeggen?
Toen ik deze post ging schrijven dacht ik een bepaalde richting uit te gaan, maar ik vrees dat dit heel erg onsamenhangend is.
zaterdag 5 augustus 2017 om 12:02
zaterdag 5 augustus 2017 om 12:05
Slim en goed van je dat je het van je af schrijft, dat lucht vaak enorm op. (Kan trouwens ook op de website van Sensoor, is anoniem en met 1 persoon)Ook ik herken het wel hoe je je voelt. Ik ben geen deskundige en ik wil dus ook absoluut geen diagnose stellen aangezien ik die bevoegdheid niet heb, maar ikzelf ben gevoelig voor depressieve klachten en het lijkt of jij daar ook een beetje last van hebt.
Zou het niet prettig zijn om daar met iemand over te praten, allereerst met je huisarts en daarna eventueel met een psycholoog.
Wat bij mij helpt is wandelen, muziek, mediteren, en mijn geloof.
Echter mijn valkuil is te stoppen in periodes dat ik me goed voel, das natuurlijk niet handig.
Heb jij ook dingen die je wat afleiden en waar je ontspannen van wordt? Pak ze op, wees vooral lief voor jezelf.
En lastig, ik weet het, maar probeer te stoppen met negatief denken en oordelen over jezelf.
Hou je taai!!
anoniem_351879 wijzigde dit bericht op 05-08-2017 12:09
7.66% gewijzigd
zaterdag 5 augustus 2017 om 12:08
Klinkt deels herkenbaar. Ik ben zelf een zwaarmoedig persoon en heb snel gevoelens van weemoed, leegte, zinloosheid. Dat kan me ook onrustig maken: ik wil een betekenisvol en rijk leven leiden, maar kan in het weekend zo een hele dag op de bank zitten met mijn laptop. Toch merk ik dat het me de laatste tijd minder teneerslaat. Ik denk dat het komt omdat ik minder streng ben voor mezelf, minder oordelend probeer te zijn. Het leven is gewoon het leven, waarom zou dat van mij zo buitengewoon moeten zijn? Ik merk ook dat het helpt om dankbaar te zijn. Ik kan goed genieten van lekker buiten zijn, knuffelen met mijn hond, een mooi moment met een ander mens. Als ik zoiets lees bij een ander, denk ik vaak, ja ja, pfff, lekker belangrijk. Toch kan het mij even heel gelukkig doen voelen als ik het zelf ervaar. Daarmee wil ik zeggen dat ik best in de gaten heb dat dit ontzettend cliché klinkt.
Daarnaast probeer ik alle gevoelens en gedachten die ik heb te accepteren, niet alleen de mooie en de fijne. Daardoor zit ik mezelf minder op mijn kop als ik weer eens een momentje somber of passief ben. Ik heb niet de verwachting dat ik in mijn leven ultieme tevredenheid en zinvolheid ga bereiken, dat maakt dat ik wat milder en met wat meer relativeringsvermogen mijn leven beschouw. Daarbij helpt het mij om (filosofische) boeken hierover te lezen, ik ben nu bijvoorbeeld bezig in Bas Harings "Voor een echt succesvol leven" (over de waarde van een leven dat nergens toe leidt).
Misschien kun je deze periode van in jezelf gekeerd zijn gebruiken om te reflecteren op jezelf en je leven. Wat maakt voor jou het leven waardevol? Wat vind jij de moeite waard om na te streven? Wanneer heb jij het gevoel dat je even echt met iemand verbonden bent, of wanneer je deel uitmaakt van een groter geheel? Overigens klinkt het alsof je jezelf al best wat ruimte gunt om te onderzoeken waar je echt behoefte aan hebt, knap dat het je lukt om even een pas op de plaats te maken (en uren met je poes te knuffelen).
Daarnaast probeer ik alle gevoelens en gedachten die ik heb te accepteren, niet alleen de mooie en de fijne. Daardoor zit ik mezelf minder op mijn kop als ik weer eens een momentje somber of passief ben. Ik heb niet de verwachting dat ik in mijn leven ultieme tevredenheid en zinvolheid ga bereiken, dat maakt dat ik wat milder en met wat meer relativeringsvermogen mijn leven beschouw. Daarbij helpt het mij om (filosofische) boeken hierover te lezen, ik ben nu bijvoorbeeld bezig in Bas Harings "Voor een echt succesvol leven" (over de waarde van een leven dat nergens toe leidt).
Misschien kun je deze periode van in jezelf gekeerd zijn gebruiken om te reflecteren op jezelf en je leven. Wat maakt voor jou het leven waardevol? Wat vind jij de moeite waard om na te streven? Wanneer heb jij het gevoel dat je even echt met iemand verbonden bent, of wanneer je deel uitmaakt van een groter geheel? Overigens klinkt het alsof je jezelf al best wat ruimte gunt om te onderzoeken waar je echt behoefte aan hebt, knap dat het je lukt om even een pas op de plaats te maken (en uren met je poes te knuffelen).
zaterdag 5 augustus 2017 om 12:08
Hier ook een praktische tip:
Spreek met jezelf af dat je iedere vrije ochtend minimaal 1 a 2 uur iets nuttigs doet wat moet gebeuren.
Iedere dag dat je volgens deze structuur wat klusjes doet zal je nadien voldoening voelen, de chaos steeds iets minder groot én heb je in de middag tijd voor iets leuks.
Plan op zo n vrije dag dus ook iets leuks in. Dit hoeft niet eens iets groots te zijn.
Een wandeling door de bossen, een nieuw recept uitproberen, etc.
Spreek met jezelf af dat je iedere vrije ochtend minimaal 1 a 2 uur iets nuttigs doet wat moet gebeuren.
Iedere dag dat je volgens deze structuur wat klusjes doet zal je nadien voldoening voelen, de chaos steeds iets minder groot én heb je in de middag tijd voor iets leuks.
Plan op zo n vrije dag dus ook iets leuks in. Dit hoeft niet eens iets groots te zijn.
Een wandeling door de bossen, een nieuw recept uitproberen, etc.
zaterdag 5 augustus 2017 om 12:24
Ik herken het helemaal. Ik heb net een zoektocht naar klachten achter de rug van drie jaar, en om een heel lang verhaal kort te maken ben ik uiteindelijk geholpen door allereerst naar de huisarts gegaan. Daar is bloed geprikt en bleek ik fikse bloedarmoede te hebben wat de klachten deels verklaarde. Ook doorverwezen naar een psycholoog. Bij alles baat gehad maar het ging met pieken en dalen en wilde toch allemaal nog niet. Uiteindelijk sinds een paar maanden aan de medicijnen gegaan en ik ken mezelf niet meer terug, ik ben er eindelijk weer, ik doe mee, heb er zin in en ben weer een leuk mens voor mijn omgeving, want wat had ik een hekel aan mezelf.
Het is een gek iets als je alles hebt maar het niet meer voelt. Goed van je dat je dit allemaal op hebt geschreven. Nu op naar hulp en een herstel, dus echt naar de huisarts gaan want ik denk niet dat je hier zomaar alleen uit komt.
Het is een gek iets als je alles hebt maar het niet meer voelt. Goed van je dat je dit allemaal op hebt geschreven. Nu op naar hulp en een herstel, dus echt naar de huisarts gaan want ik denk niet dat je hier zomaar alleen uit komt.
zaterdag 5 augustus 2017 om 12:34
Praktisch: ga langs de huisarts. Vraag om zowel een doorverwijzing naar een psycholoog als om een bloedtest.
Schrijf op wat je voelt. Dat kan hier, maar ook in een dagboek.
De tip om te leren haken is een goede. Zelf kleur ik ook veel. Misschien is dat ook het proberen waard?
En, totaal iets anders, maar: is er al gekeken naar de invloed die de overgang (hormonen) op je gemoedstoestand heeft?
Schrijf op wat je voelt. Dat kan hier, maar ook in een dagboek.
De tip om te leren haken is een goede. Zelf kleur ik ook veel. Misschien is dat ook het proberen waard?
En, totaal iets anders, maar: is er al gekeken naar de invloed die de overgang (hormonen) op je gemoedstoestand heeft?
