verdrietig

Ik wil even mijn verhaal kwijt, want ik loop over van verdriet. Het afgelopen jaar is er zoveel gebeurd dat ik niet de tijd heb gehad om alles te verwerken en ik nu weer even "instort" van verdriet. Ik blijf maar huilenbuien hebben.



Het begin was veelbelovend. Een aardige man die gelijke interesses heeft, lief en zorgzaam is. Maar nadat we definitief voorelkaar gekozen hadden is hij veranderd. Daarna werd mijn leven een hel en daarvan pluk ik nog steeds de zure vruchten.



Vorig jaar was ik zwanger net nadat hij mij voor het eerst geslagen heeft (hij gaf toe uit jaloezie over de relatie die ik met zijn dochtertje heb). Daarvoor gedroeg hij zich al anders en ik durfde steeds minder voor mezelf op te komen. Uiteindelijk heb ik hem een tweede kans gegeven, maar de angst om eerlijk mijn mening te zeggen bleef. Tijdens mijn zwangerschap (we woonden toen niet meer bij elkaar) heeft hij het voor elkaar gekregen door alleen op zijn familie te kankeren dat ik nadat hij vertrokken is onder de douche stond en mijn eerste paniekaanval kreeg. Ik stond ontzettend te huilen en kokhalzen. op het moment dat ik denk het is over moet ik alsnog overgeven.

Waarom ik het bleef proberen weet ik nu niet meer. achteraf zijn de tekenen duidelijk.

In de vierde maand is een miskraam geconstateerd en die is in het ziekenhuis weggehaald.

Tien dagen na mijn abortus waren we met zijn dochtertje op bezoek bij zijn ouders (in het buitenland). Het was haar eerste bezoek aan zijn vaderland. In eerste instantie wilde ik niet mee, maar hij verzekerde me dat alles goed zou verlopen. Ik had hem nooit moeten geloven. We waren nog niet aangekomen of hij behandelde me al als de oppas. Ik lekker oppassen en hij de hort op met zijn vrienden.

Als hij terugkwam negeerde hij me. Dan zegt hij tegen me dat ik me niet zo dwars moet opstellen, hij is de man en bepaalt. Dat wordt een ruzie en ik wil weg van het huis van zijn ouders. Iedereen houdt me tegen en door alles wat er al gebeurd was, en ver van huis kan ik niet nadenken. In plaats van weg te gaan blijf ik. Ik slaap niet meer bij hem. De vier nachten dat ik dat gedaan heb heb ik van angst geen oog dicht gedaan. Ik ben heel erg moe. Omdat hij geen controle meer heeft en noch steeds wraak wil (na die eerste klap heb ik de politie gebels en heeft hij 24 uur gezeten) wordt hij boos en zegt dat ik ook mijn koffers uit zijn kamer weg moet halen. Om niets start hij die dag een ruzie. En slaat me goed in elkaar nadat hij de deur opslot heeft gedaan. Als ik vrij ben lijkt het afgelopen te zijn maar hij komt terug. ik zorg deze keer dat ik de deur open heb en de sleutel weggooi. Hij slaat me nog een aantal keer met zijn vuisten en wurgt me.

Uiteindelijk weet iemand hem van me af te trekken. ZIj familie heeft het gehoord en gezien. Ze geven mij de schuld. Ik mag het huis nog steeds niet verlaten. En ik heb de moed niet meer of de kracht om een oplossing te bedenken. Mijn familie weet niet dat ik daar ben met hem. Ze hebben hem na de eerste klap afgeschreven en willen hem nooit meer zien. Mijn moeder kon hem wel neerschieten.

Een vriendin weet dat ik gegaan ben. Ik bel haar en ze geeft me raad. We spreken af dat ik op een bepaald tijdstip bel anders belt ze mijn moeder. Ze is mijn levenslijn geworden.



Uiteindelijk duurt het nog 48 uur voor ik het eerste vliegtuig kan pakken. Ik slaap weer niet. Ik ben constant op mijn hoede en verwacht telkens het ergste.



Thuis kan ik met bijna niemand er over praten. de ene helft weet niet dat hij me eeder heeft geslagen en denkt dat alles goed is en de andere helft die wel van die eerste klappen weet denkt dat ik wel zo verstandig ben het niet nogeens te proberen. Daarbij heb ik tegen mijn familie gelogen en ze weten helemaal niet wat ik heb gedaan en er is gebeurd.



Uiteindelijk vertel ik het verhaal wel tegen mijn familie en enkele vriendinnen. Ik heb een zelfverdedigingscursus gedaan, ben naar de psycholoog geweest. Maar het verdriet om de toekomst die ik dacht te krijgen (leuke man kinderen) is groot, met name het verlies van mijn baby is groter dan ik ooit had verwacht. De angst is ook nog aanwezig. Vorige week heb ik weer een paniekaanval gehad. ontzettend huilen en kokhalzen. En nu kan ik niet stoppen met de huilenbuien.



Ik voel me nu zo verdrietig, alleen en eenzaam. Het lijkt alsof ik iedereen door deze gebeurtenis kwijt raak. Ik heb het gevoel dat de een denkt dat ik me niet moet aanstellen en ander dat het mijn eigen schuld is. MIjn schoonzus noemt me een leugenaar, omdat ik niet eerlijk ben geweest over het herstel van mijn relatie.

dank jullie wel.



hij is sinds het gebeurde ook zo goed als uit mijn leven. hij woont wel in dezelfde wijk maar ik kom hem bijna nooit tegen. toevallig wel op internet. hij had zich een maand nadat het gebeurde ingeschreven op datingsites. een vriendin van me zocht iemand. hij wil zo snel mogelijk iemand om te trouwen en kinderen te krijgen.