Psyche
alle pijlers
Verhuisverdriet
dinsdag 1 oktober 2024 om 21:24
Mijn vriend en ik hebben een huis gekocht, vorige maand de sleutel gekregen en inmiddels komt de verhuisdatum heel dichtbij. Ons nieuwe huis is groter, ligt in een mooie omgeving en het is echt een fijne plek. Het is een goede stap en het voelt ook heel goed om samen naar een nieuw huis te gaan.
Maar: ik ga mijn huidige huisje zó missen! Ik woon hier al 15 jaar, heb hier zoveel meegemaakt... Ik ben altijd al sterk gehecht aan plekken, spullen, mensen, gewoontes en ben gewoon niet zo goed in loslaten... Op dit moment is het verdriet zo heftig dat het me ook verlamt om in actie te komen (spullen inpakken etc), ik kan het echt even niet overzien. En mijn vriend is heel lief en begripvol, maar aan zijn geduld zit ook grenzen.
Ik kan het hier wel met een paar vriendinnen over hebben, maar dat helpt niet écht. Die hebben het ook allemaal erg druk, zeker vriendinnen met kinderen, en dit voelt als een probleem waar ik ook weer niet zóveel aandacht voor mag vragen. Ik voel dat ik aan het rouwen ben om het verlies van mijn vertrouwde omgeving, maar ik durf dat niet letterlijk zo te zeggen tegen anderen.
(En het *is* natuurlijk ook een luxeprobleem, dat besef ik heel goed! Er zijn zoveel mensen die niet kunnen verhuizen en er zijn ook heel veel mensen in oorlogsgebieden die huis en haard moeten achterlaten...)
Zijn er hier meer mensen die mijn gevoel herkennen? Ik hoor heel graag ervaringen van anderen! Tips zijn ook welkom.
Maar: ik ga mijn huidige huisje zó missen! Ik woon hier al 15 jaar, heb hier zoveel meegemaakt... Ik ben altijd al sterk gehecht aan plekken, spullen, mensen, gewoontes en ben gewoon niet zo goed in loslaten... Op dit moment is het verdriet zo heftig dat het me ook verlamt om in actie te komen (spullen inpakken etc), ik kan het echt even niet overzien. En mijn vriend is heel lief en begripvol, maar aan zijn geduld zit ook grenzen.
Ik kan het hier wel met een paar vriendinnen over hebben, maar dat helpt niet écht. Die hebben het ook allemaal erg druk, zeker vriendinnen met kinderen, en dit voelt als een probleem waar ik ook weer niet zóveel aandacht voor mag vragen. Ik voel dat ik aan het rouwen ben om het verlies van mijn vertrouwde omgeving, maar ik durf dat niet letterlijk zo te zeggen tegen anderen.
(En het *is* natuurlijk ook een luxeprobleem, dat besef ik heel goed! Er zijn zoveel mensen die niet kunnen verhuizen en er zijn ook heel veel mensen in oorlogsgebieden die huis en haard moeten achterlaten...)
Zijn er hier meer mensen die mijn gevoel herkennen? Ik hoor heel graag ervaringen van anderen! Tips zijn ook welkom.
woensdag 2 oktober 2024 om 07:57
woensdag 2 oktober 2024 om 08:24
Herkenbaar hoor, dus lekker aan toegeven, maar ondertussen ook doorgaan want je weet dat je volgende huis een nog fijnere plek gaat zijn voor jullie en daar ga je weer nieuwe herinneringen maken. Ik denk dat je vriend er dan misschien ook meer voor open staat. Verhuizen is voor velen heftig en als jij dan stopt met inpakken dan wordt het voor je partner misschien ook een beetje teveel om te handelen. Voor mij duurt het ook altijd een jaartje voor mijn nieuwe huis helemaal als mijn eigen plekje aanvoelt, maar dat betekent niet dat ik het voor die tijd niet naar mijn zin heb, alleen is dat volledig thuisvoelen er nog niet. Wat me wel altijd verbaasd is dat als ik eenmaal verhuisd ben, mijn verlangen naar mijn oude huis/plekje vrij snel verdwijnt.
woensdag 2 oktober 2024 om 08:42
Twee dingen, waar je ook met samenwonen profijt van gaat hebben:
- veroordeel je gevoelens niet
- geef aandacht en liefde aan jezelf en laat je gevoelens stromen.
Kruip achter je laptop en schrijf een brief aan jezelf, over hoe een nieuw hoofdstuk van je leven begint, en waar je op terugkijkt nu, die afgelopen 15 jaar. Zet goeie muziek op en laat die tranen en snot maar lopen. Dit is behalve verdrietig ook een mooi moment, een mijlpaal, en alleen jij kan dit beleven (samen met het huis wat je achterlaat).
Deel naderhand met je vriend of een vriendin wat je ervaren hebt, wanneer de emotionele lading eraf is. Kan in één zin, hoeft geen buitensporige aandacht of steun voor, maar iedereen zal dat gevoel begrijpen. Uiteindelijk zijn het alleen maar gevoelens, en je kan met verdriet ook alleen zijn, en dozen inpakken, ook al voelt dat nu misschien niet zo.
- veroordeel je gevoelens niet
- geef aandacht en liefde aan jezelf en laat je gevoelens stromen.
Kruip achter je laptop en schrijf een brief aan jezelf, over hoe een nieuw hoofdstuk van je leven begint, en waar je op terugkijkt nu, die afgelopen 15 jaar. Zet goeie muziek op en laat die tranen en snot maar lopen. Dit is behalve verdrietig ook een mooi moment, een mijlpaal, en alleen jij kan dit beleven (samen met het huis wat je achterlaat).
Deel naderhand met je vriend of een vriendin wat je ervaren hebt, wanneer de emotionele lading eraf is. Kan in één zin, hoeft geen buitensporige aandacht of steun voor, maar iedereen zal dat gevoel begrijpen. Uiteindelijk zijn het alleen maar gevoelens, en je kan met verdriet ook alleen zijn, en dozen inpakken, ook al voelt dat nu misschien niet zo.
woensdag 2 oktober 2024 om 09:02
Ja, heel herkenbaar.
Elke verhuizing weer wilde ik niet weg uit mijn oude vertrouwde stek. Hoe mooi en fijn de nieuwe stek ook was, en met hoeveel zorg ik het ook ingericht had.
Het is een definitief einde en afscheid van iets waar ik veel van houd, zoveel herinneringen aan heb... Ik vind het echt vreselijk.
Wat mij helpt is het besef dat ik dit dus blijkbaar altijd heb, en het altijd goed komt als ik eenmaal een fijn plekje van de nieuwe stek gemaakt heb.
Ik weet dus dat het gevoel tijdelijk is en weer overgaat.
Ook zorg ik dat ik op de nieuwe plek een kamer echt zo snel mogelijk fijn, veilig en af maak. (Meestal slaapkamer)
Daar mag ook geen verhuisbende ontstaan.
Een nieuw veilig mooi fijn plekje waar ik graag ben en dat 'klopt' helpt me heel erg.
De rest van beide huizen kan dan een grote bende worden, ik heb nog een rustige plek.
Loop bewust een rondje door je huidige woning. Sta stil bij de herinneringen. Neem afscheid van de kamers.
En ga daarna inpakken.
Tijdens het inpakken verandert je huis ook, en wordt het al minder 'jouw huis'.
Ga met de flow.
Begin met een kast waar spullen in staan die je toch bijna niet gebruikt. Waardoor er nog niet heel veel verandert. Ruim de berging/zolder uit en pak in wat mee moet.
Dan kom je een beetje in de vibe.
Een podcast/luisterboek of keiharde meezingmuziek helpen me ook wel bij dit soort klussen. En het leidt lekker af van mn gevoel.
Elke verhuizing weer wilde ik niet weg uit mijn oude vertrouwde stek. Hoe mooi en fijn de nieuwe stek ook was, en met hoeveel zorg ik het ook ingericht had.
Het is een definitief einde en afscheid van iets waar ik veel van houd, zoveel herinneringen aan heb... Ik vind het echt vreselijk.
Wat mij helpt is het besef dat ik dit dus blijkbaar altijd heb, en het altijd goed komt als ik eenmaal een fijn plekje van de nieuwe stek gemaakt heb.
Ik weet dus dat het gevoel tijdelijk is en weer overgaat.
Ook zorg ik dat ik op de nieuwe plek een kamer echt zo snel mogelijk fijn, veilig en af maak. (Meestal slaapkamer)
Daar mag ook geen verhuisbende ontstaan.
Een nieuw veilig mooi fijn plekje waar ik graag ben en dat 'klopt' helpt me heel erg.
De rest van beide huizen kan dan een grote bende worden, ik heb nog een rustige plek.
Loop bewust een rondje door je huidige woning. Sta stil bij de herinneringen. Neem afscheid van de kamers.
En ga daarna inpakken.
Tijdens het inpakken verandert je huis ook, en wordt het al minder 'jouw huis'.
Ga met de flow.
Begin met een kast waar spullen in staan die je toch bijna niet gebruikt. Waardoor er nog niet heel veel verandert. Ruim de berging/zolder uit en pak in wat mee moet.
Dan kom je een beetje in de vibe.
Een podcast/luisterboek of keiharde meezingmuziek helpen me ook wel bij dit soort klussen. En het leidt lekker af van mn gevoel.
woensdag 2 oktober 2024 om 11:13
Laat je je niet en beetje te veel gaan? Ieder huis heeft zijn herinneringen en in het nieuwe huis ga je ook weer nieuwe maken. Leven is vooruit kijken en niet achterom, verhuizen is spannend en eng. Misschien is dat ook wat je dwars zit, eigenlijk vindt je het eng omdat je niet weet wat je er voor terug krijgt (behalve dan dat huis). Wees blij dat je zo'n leuke tijd hebt gehad en dat je het allemaal gaat missen want met deze houding bederf je het plezier van je partner maar ook je eigen plezier om aan een nieuw avontuur te beginnen.
woensdag 2 oktober 2024 om 11:15
woensdag 2 oktober 2024 om 22:02
Dank jullie wel!! Echt fijn om te horen dat ik niet de enige ben...
Het hielp al veel om dit bericht te delen, heb daarna héél hard gehuild - en daarna kon ik vandaag weer verder. Lekker geklust in het nieuwe huis, dat is nu écht bijna af, het begint al te voelen als een plek om te wonen.
De verhuisdatum is sinds gisteren definitief, daarom werd het verdriet opeens ook heel concreet. En als dat verdriet er dan ook niet mag zijn (van mezelf), dán raak ik verlamd... Maar dingen stapje voor stapje doen (en dan beginnen met de makkelijkste stapjes) klinkt heel goed.
Ik ben ook altijd slecht in op vakantie gaan, inpakken en vertrekken vind ik écht niet leuk. Maar zodra ik er ben vind ik het prima en wil ik juist niet meer naar huis.
Dus ik zie dit maar als een vakantie XXXL...
Het hielp al veel om dit bericht te delen, heb daarna héél hard gehuild - en daarna kon ik vandaag weer verder. Lekker geklust in het nieuwe huis, dat is nu écht bijna af, het begint al te voelen als een plek om te wonen.
De verhuisdatum is sinds gisteren definitief, daarom werd het verdriet opeens ook heel concreet. En als dat verdriet er dan ook niet mag zijn (van mezelf), dán raak ik verlamd... Maar dingen stapje voor stapje doen (en dan beginnen met de makkelijkste stapjes) klinkt heel goed.
Ik ben ook altijd slecht in op vakantie gaan, inpakken en vertrekken vind ik écht niet leuk. Maar zodra ik er ben vind ik het prima en wil ik juist niet meer naar huis.
Dus ik zie dit maar als een vakantie XXXL...
woensdag 2 oktober 2024 om 22:12
Ik herken je helemaal; ik heb precies hetzelfde. Kan nooit ergens afscheid van nemen. Inderdaad: spullen, plekken, mensen, gewoontes . Ik maak het mezelf niet makkelijk.
Inmiddels weet ik wel dat ik gewoon door de zure appel heen moet. Zodra het echt zo ver is, neem ik op mijn manier afscheid, stap het volgende avontuur in en dan is het ook gewoon klaar en afgesloten. Probeer te onthouden dat dit verdriet weer weg gaat.
Overigens... mocht je nog geen kinderen hebben... dat is vreselijk... want dat is constant afscheid nemen van fases, periodes, spullen en plekken. Daar is deze verhuizing een eitje bij
. Ik maak het mezelf niet makkelijk. Inmiddels weet ik wel dat ik gewoon door de zure appel heen moet. Zodra het echt zo ver is, neem ik op mijn manier afscheid, stap het volgende avontuur in en dan is het ook gewoon klaar en afgesloten. Probeer te onthouden dat dit verdriet weer weg gaat.
Overigens... mocht je nog geen kinderen hebben... dat is vreselijk... want dat is constant afscheid nemen van fases, periodes, spullen en plekken. Daar is deze verhuizing een eitje bij
donderdag 3 oktober 2024 om 00:26
donderdag 3 oktober 2024 om 04:40
Mooi!bijtie schreef: ↑02-10-2024 08:42Twee dingen, waar je ook met samenwonen profijt van gaat hebben:
- veroordeel je gevoelens niet
- geef aandacht en liefde aan jezelf en laat je gevoelens stromen.
Kruip achter je laptop en schrijf een brief aan jezelf, over hoe een nieuw hoofdstuk van je leven begint, en waar je op terugkijkt nu, die afgelopen 15 jaar. Zet goeie muziek op en laat die tranen en snot maar lopen. Dit is behalve verdrietig ook een mooi moment, een mijlpaal, en alleen jij kan dit beleven (samen met het huis wat je achterlaat).
Deel naderhand met je vriend of een vriendin wat je ervaren hebt, wanneer de emotionele lading eraf is. Kan in één zin, hoeft geen buitensporige aandacht of steun voor, maar iedereen zal dat gevoel begrijpen. Uiteindelijk zijn het alleen maar gevoelens, en je kan met verdriet ook alleen zijn, en dozen inpakken, ook al voelt dat nu misschien niet zo.
En je zou eventueel ook nog een ceremonie kunnen houden in je oude huisje. Eigenlijk een beetje hetzelfde als waar Bijtie over schreef.
Waarbij je alle plekken doorloopt, je herinneringen en tranen spontaan laat komen. Houdt iets bij je terwijl je dat doet, wat je koestert van deze plek
Alle emoties
donderdag 3 oktober 2024 om 23:31
Wat fijn voor je dat je je totaal niet herkend in wat TO omschrijft.
Maar er zijn echt mensen voor wie een dierbaar huis achterlaten echt lastig is.
Ik ervaar het ook als een klein rouwproces en heb na 5 verhuizingen geleerd dat ik daar tijd en ruimte voor huidig heb.
En dat de gevoelens van spijt en paniek niet betekenen dat ik een verkeerde keuze gemaakt heb, maar dat ik het ontzettend moeilijk vindt om een plek waar zoveel gebeurd is, die zoveel voor me heeft betekent, los te moeten laten.
Ik ben met mensen (vrienden die verhuizen, goede collegas die een andere baan krijgen) en spullen (de oude lievelingsknuffel van kind waar ie uitgegroeid is en die weg mag, de cd van nijntje die we blauw draaiden de eerste 3 jaar) net zo sentimenteel.
Ik houd niet van veranderingen, en ik vind het vreselijk dat die dingen die voor mij waardevol waren voorgoed voorbij zijn.
Veroordeel dat met, alleen omdat jij het niet kent. Omdat jij anders bent.
Ik zie bij een van mijn kinderen afgelopen jaren exact hetzelfde. Superveel zin in een nieuwe kamer, alles zelf uitgezocht, en toch tranen met tuiten als het oude behang van de muur gaat of het bed opgehaald wordt.
Een lievelingsshirt dat te klein is moet echt om gerouwd worden. En je wilt niet weten welke drama het was toen de hond van opa doodging. Daar kan nu 5 jaar later nog een huilbui om zijn.
We houden fijne dingen en mooie herinneringen het liefst voor in de eeuwigheid vast en tastbaar.
Ook heel waardevol, want als je in ons hart zit, zit je daar voor eeuwig en zijn we gruwelijk sentimenteel en gaan door het vuur voor je.
vrijdag 4 oktober 2024 om 10:25
Voor kinderen is een verhuizing toch echt iets anders dan volwassenen dus die begrijp ik echt wel en dat verhuizen bepaalde spanningen met zich meeneemt, die snap ik ook. "Veroordeel dat met, alleen omdat jij het niet kent. Omdat jij anders bent", dit is zo'n bedekte sneer die nergens op slaat. Ik ben niet anders dan anderen, dat helemaal je laten meeslepen in gevoelens is echt iets van nu en die door meer mensen niet wordt begrepen dan andersom. En dan heb ik het niet over dat je geen emoties mag voelen als je verhuist, maar verlamd raken van ellende is wel een beetje voorbij de "normale" reactie.Avocadeau schreef: ↑03-10-2024 23:31Wat fijn voor je dat je je totaal niet herkend in wat TO omschrijft.
Maar er zijn echt mensen voor wie een dierbaar huis achterlaten echt lastig is.
Ik ervaar het ook als een klein rouwproces en heb na 5 verhuizingen geleerd dat ik daar tijd en ruimte voor huidig heb.
En dat de gevoelens van spijt en paniek niet betekenen dat ik een verkeerde keuze gemaakt heb, maar dat ik het ontzettend moeilijk vindt om een plek waar zoveel gebeurd is, die zoveel voor me heeft betekent, los te moeten laten.
Ik ben met mensen (vrienden die verhuizen, goede collegas die een andere baan krijgen) en spullen (de oude lievelingsknuffel van kind waar ie uitgegroeid is en die weg mag, de cd van nijntje die we blauw draaiden de eerste 3 jaar) net zo sentimenteel.
Ik houd niet van veranderingen, en ik vind het vreselijk dat die dingen die voor mij waardevol waren voorgoed voorbij zijn.
Veroordeel dat met, alleen omdat jij het niet kent. Omdat jij anders bent.
Ik zie bij een van mijn kinderen afgelopen jaren exact hetzelfde. Superveel zin in een nieuwe kamer, alles zelf uitgezocht, en toch tranen met tuiten als het oude behang van de muur gaat of het bed opgehaald wordt.
Een lievelingsshirt dat te klein is moet echt om gerouwd worden. En je wilt niet weten welke drama het was toen de hond van opa doodging. Daar kan nu 5 jaar later nog een huilbui om zijn.
We houden fijne dingen en mooie herinneringen het liefst voor in de eeuwigheid vast en tastbaar.
Ook heel waardevol, want als je in ons hart zit, zit je daar voor eeuwig en zijn we gruwelijk sentimenteel en gaan door het vuur voor je.
Misschien komt het omdat ik 55+ ben en dat ik van een generatie ben die leerde dat je niet voor elk wissewasje naar de psycholoog gaat of instort. Je praat met je vrienden over je scheiding, verhuizing, gezeik op je werk, je bedenkt je dat iedereen zijn shit heeft, je huilt en lacht samen en door. Ik heb het hier niet over complexe trauma's hè, het gaat gewoon over "normale" tegenslagen.
vrijdag 4 oktober 2024 om 10:43
Dat denk ik niet, ik geloof niet dat iedereen van jouw generatie zich zo opstelt.
Wat maakt dat je een veroordelende reactie plaatst wanneer je je ergert, ipv het topic weg te klikken?
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
