Verkeerde diagnose borderline?!

Einde zomer vorig jaar ging het heel slecht met me op mentaal gebied. Mijn relatie hing aan een zijden draadje; ik zat in een relatie met een manipulatief persoon en dit heeft mij enorm beschadigd. Ben door de huisarts doorverwezen naar een psycholoog en na wat gesprekken te hebben gehad en testen te hebben gedaan, kreeg ik de diagnose "Emotieregulatiestoornis", beter bekend als Borderline Persoonlijkheidsstoornis.

Er vielen dingen op zijn plaats, anderzijds vond ik het apart dat ik niet aan alle criteria voldeed van iemand met borderline. Ze noemde het daarom ook een milde vorm van deze persoonlijkheidsstoornis. Ik kreeg de diagnose overigens op het moment dat mijn relatie was verbroken en ik daar héél veel verdriet van had.

Nu, zes maanden verder is mijn liefdesverdriet geschiedenis en zit ik veel lekkerder in mijn vel. Ze hebben mij daarom de afgelopen weken opnieuw onder de loep genomen. Ik heb nieuwe persoonlijkheidstesten moeten maken. Mijn psychologe twijfelt of het wel een Borderline Persoonlijkheidsstoornis is. Ik heb namelijk vrijwel geen klachten meer en iemand met BPS zou ook problemen ervaren in het dagelijks leven, met vrienden/familie en op het werk. Ik heb echter nergens last meer van. Ik heb alleen last gehad van bepaalde klachten tijdens en na mijn relatie. (Of als ik contact heb met mijn ex, maar hij haalt dan ook wel het bloed onder mijn nagels vandaan).

Psycholoog heeft inmiddels teamoverleg gehad en kwam met een nieuwe conclusie: HSP, oftewel hoogsensitief. Hier kan ik me veel meer in vinden en voldoe ik aan bijna alle criteria in plaats van aan maar een paar.

Diagnose 2: Verlatingsangst > ik heb namelijk nooit geleerd om voor lange tijd alleen te zijn en heb zo deze angst ontwikkeld. Verlatingsangst is een kenmerk van Borderline en de uitingen van verlatingsangst (claimen, krampachtig voorkomen dat iemand je verlaat, paniek) lijken ook weer op kenmerken van Borderline. Zo hebben ze dus schijnbaar die fout kunnen maken. Daarnaast was ik op het moment van testen gewoon totaal niet happy door de breuk, ik verkeerde in intens liefdesverdriet. Mijn psycholoog heeft dus wel een redelijk goede uitleg gegeven waarom ze de verkeerde diagnose hebben gesteld.

Aan de ene kant: Hier ben ik blij mee. Verlatingsangst kan in mijn geval minder worden of weggaan, doordat ik nu al een tijd alleen ben en ervaar dat dat niet eens zo erg is. En ook al gaat dit niet weg, heb ik inmiddels wel geleerd hoe ik ermee om moet gaan.

Aan de andere kant: Ik heb een beetje mijn twijfels. Gebeurt dit vaker dat er op deze manier een verkeerde diagnose wordt gesteld? Of zullen ze er nu wéér naast zitten? Heb er niet zo heel veel vertrouwen meer in.

Wie heeft dit ook weleens meegemaakt dat er een verkeerde diagnose is gesteld? Is dit reden om van psycholoog te switchen en mij bij een andere instantie te laten checken?

Eslarealidad schreef: ↑

20-02-2018 14:59

Hoe hielden ze daar dan rekening mee?
Als het een extreem liefdesverdriet is dan is dat al een soort van diagnose op zich.
Liefdesverdriet wordt soms wel onderschat.

Ik denk dat ze er geen rekening mee hebben gehouden, want ze kenden mij niet voordat het verdriet plaatsvond. En heb echt diep gezeten hoor, herkende mezelf niet meer.

Maar wellicht konden ze daar niets mee of hebben ze gewoonweg de conclusie getrokken dat ik maar zo ben. Snap sowieso niet dat er op basis van een intakegesprek en wat testjes een conclusie kan worden getrokken, het is allemaal een momentopname. En ik ben nu het bewijs daarvan haha.

Maar zoals er al wordt gezegd, een diagnose verandert niet wie ik ben als persoon. Het gaat vooralsnog over hoe ik mij voel en tegenwoordig gaat het gewoon prima, en ik weet wat ik moet doen om dat zo te houden. ^^

Solomio schreef: ↑

22-02-2018 11:07

Toch kan het feit dat je zo heftig reageerde op je liefdesverdriet juist ook een aanwijzing zijn voor borderline. Niet voor niets wordt het tegenwoordig (vaak) omschreven als Emotie Regulatie Stoornis.

Dat kan, maar dan zou ik -nu het verdriet is weggezakt- ook in het dagelijks leven last hebben van problemen/klachten die met Borderline te maken hebben. Maar dat heb ik totaal niet.

Eslarealidad schreef: ↑

22-02-2018 12:34

Ik herken dat wel, dat diep zitten.
Dat komt ook omdat je in een relatie bleef die niet goed was.
Omdat je over je grenzen liet gaan.
Ik was ook fout door in een relatie te blijven die zoveel energie uit mij trok. Ik was verliefd ("ook een soort van ziekte"). En ook best gelukkig aan de andere kant.
Als je dan afkickt zie je het pas goed, terwijl je het wel weet maar door de verliefdheid ben je troebel.
Een levensles is wel dat je niet zo een soort van relatie meer aangaat. In mijn geval dan.
Jij TO schrijft het ook, dat je weet wat je moet doen om het zo te houden.
Ex is exit.

Precies dit! Maar goed, ik heb het wel zelf laten gebeuren, ik had zelf allang de stekker eruit moeten trekken. Soms komt dat besef pas later omdat je blijft hopen dat het uiteindelijk goed komt. Zo'n fout maak ik in ieder geval nooit meer!

Ira-Z schreef: ↑

02-03-2018 12:12

Bliksem, je verhaal is ongelooflijk herkenbaar voor mij!

Ook ik ben na een manipulatieve relatie met heftige klachten bij de psycholoog beland en die kwam in het tweede intakegesprek al met Borderline aanzetten.
Ik vond het verbazingwekkend, maar begreep het anderzijds ook, omdat veel van mijn klachten op dat moment inderdaad Borderline-trekken vertoonde. MAAR dat was wel een momentopname. Ik kwam uit een destructieve relatie die mijn eigenwaarde enorm heeft aangetast. Daar heb ik klachten aan overgehouden.

Nu heb ik gelezen dat er vaak met de term Borderline wordt 'gestrooid', onterecht overigens, bij mensen die uit destructieve en manipulatieve relaties komen. Eigenlijk is dat heel schadelijk, want daarmee wordt eigenlijk gezegd: het ligt aan jou. Het is niet de impact van de relatie, terwijl dat laatste volgens mij enorm onderschat wordt!

Ik ben er boos over geworden en heb nu een officiële test aangevraagd om zekerheid te hebben.

Bij mij kwam ze inderdaad ook met deze conclusie na het tweede gesprek. Ik begrijp het enigszins wel omdat het een momentopname is en ik inderdaad ook kenmerken vertoonde, maar dat was allemaal als gevolg van hoe ik mij voelde toen ik uit die relatie kwam. En daar is gewoon 0,0 rekening mee gehouden! Dat is dan weer iets wat ik totaal niet begrijp.

Mijn relatie (lees: ex) heeft mij emotioneel en mentaal beschadigd, ik was mijzelf volledig verloren. Mijn normen en waarden waren allemaal door de plee gespoeld. Eigenwaarde was VOLLEDIG weg. Als ik -nu het beter gaat- terug kijk herken ik mezelf niet meer terug. Best pijnlijk!

Ik ben niet het type dat één iemand volledig de schuld geeft, maar ik wist zeker dat het voor het grootste deel echt niet aan mij lag.

Ira-Z schreef: ↑

02-03-2018 14:08

Hoi Bliksem,
Wow... je beschrijft echt exact mijn verhaal. Bizar.
Ben in ieder geval blij voor je dat het nu beter gaat met je.
Ja, dat herken ik ook. Mezelf volledig kwijt zijn en mezelf niet meer terug herkennen. Pijnlijk, maar ook eng vind ik.
Bij mij is het alleen allemaal nog iets verser dan bij jou, dus ik heb nog een weg te gaan om te herstellen.

Als je maar geen contact meer opneemt met je ex, ik heb die fout wel gemaakt een aantal keer. Hierdoor bleef ik er een beetje in hangen.

Sterkte!