Psyche
alle pijlers
Verlangen naar genegenheid van mijn ouders (en anderen)
dinsdag 8 oktober 2024 om 22:45
Mijn hele leven lang heb ik weinig emotionele steun van mijn ouders gekregen. Ze zijn altijd afstandelijk geweest en ik kan me bijna geen momenten herinneren waarop ik een knuffel of een uiting van genegenheid van hen heb ontvangen. Het voelt ook alsof ze nooit echt hebben laten merken dat ze blij zijn met mijn aanwezigheid. Dat gebrek aan warmte heeft me altijd beïnvloed, maar nu, op 19-jarige leeftijd, begin ik pas echt te beseffen hoe moeilijk ik dat vind.
Vaak heb ik het gevoel dat ik meer een last ben dan een positieve aanwezigheid in hun leven. Vooral mijn vader reageert vaak geïrriteerd op mij en dat zorgt ervoor dat ik me onveilig voel. Op zulke momenten zou ik het liefst even weg willen, ergens waar ik rust kan vinden of een vorm van troost, zoals een knuffel van iemand. Maar juist dat soort momenten herinneren me eraan hoe moeilijk ik het vind om contact te maken met anderen. Gedurende mijn leven heb ik nooit echt het gevoel gehad dat ik een diepe band met iemand heb kunnen opbouwen.
Ik weet niet goed wat ik met dit verhaal wil bereiken, maar ik voel de behoefte om het te delen. Soms hoop ik gewoon dat ik me ooit echt goed kan voelen. Ik overweeg om hulp te zoeken bij een huisarts, omdat ik denk dat ik misschien professionele steun nodig heb. Toch vind ik dat lastig, omdat mijn huisarts mijn ouders kent en dat voelt ongemakkelijk. Ik vraag me af of mijn gevoelens en worstelingen te maken kunnen hebben met iets zoals ASS (autisme spectrum stoornis) of PTSS (posttraumatische stressstoornis), gezien de situatie waarin ik ben opgegroeid.
Wat ik zeker weet, is dat er iets moet veranderen. Als ik in deze situatie blijf, weet ik niet hoe lang ik het nog op deze planeet volhoud. Ik ben op een punt beland waarop ik voel dat ik hulp nodig heb, omdat het anders gewoon te zwaar wordt.
Vaak heb ik het gevoel dat ik meer een last ben dan een positieve aanwezigheid in hun leven. Vooral mijn vader reageert vaak geïrriteerd op mij en dat zorgt ervoor dat ik me onveilig voel. Op zulke momenten zou ik het liefst even weg willen, ergens waar ik rust kan vinden of een vorm van troost, zoals een knuffel van iemand. Maar juist dat soort momenten herinneren me eraan hoe moeilijk ik het vind om contact te maken met anderen. Gedurende mijn leven heb ik nooit echt het gevoel gehad dat ik een diepe band met iemand heb kunnen opbouwen.
Ik weet niet goed wat ik met dit verhaal wil bereiken, maar ik voel de behoefte om het te delen. Soms hoop ik gewoon dat ik me ooit echt goed kan voelen. Ik overweeg om hulp te zoeken bij een huisarts, omdat ik denk dat ik misschien professionele steun nodig heb. Toch vind ik dat lastig, omdat mijn huisarts mijn ouders kent en dat voelt ongemakkelijk. Ik vraag me af of mijn gevoelens en worstelingen te maken kunnen hebben met iets zoals ASS (autisme spectrum stoornis) of PTSS (posttraumatische stressstoornis), gezien de situatie waarin ik ben opgegroeid.
Wat ik zeker weet, is dat er iets moet veranderen. Als ik in deze situatie blijf, weet ik niet hoe lang ik het nog op deze planeet volhoud. Ik ben op een punt beland waarop ik voel dat ik hulp nodig heb, omdat het anders gewoon te zwaar wordt.
dinsdag 8 oktober 2024 om 22:55
Dat lijkt me een prima reden om bij de huisarts een verwijzing voor hulp te vragen.
Je huisarts heeft zwijgplicht, dus het kan niet bij je ouders terechtkomen als het goed is. Ik kan me wel goed indenken dat het ongemakkelijk is.
Je kan de situatie met je ouders er evt ook buiten houden, als je dat makkelijker vindt. Dan geef je aan dat je je niet goed voelt, dat er iets moet veranderen en je hulp nodig hebt omdat je niet weet hoe lang je het nog op deze manier volhoudt.
Wat betreft je ouders... die kan je helaas niet veranderen.
Wat rot is, want ik gun je liefdevolle, geintereseerde en warme ouders die je knuffelen als je het nodig hebt.
Woon je nog bij je ouders? Afstand helpt enorm.
Heb je een lieve oma, tante, buurvrouw, vriendin die je in vertrouwen kan nemen?
Hoeft niet perse de hele situatie over je ouders, maar wel dat je je alleen, niet gewaardeerd, en ongeliefd voelt, en behoefte hebt aan steun en knuffels.
Mijn jeugd had veel overeenkomsten met die van jou. Hulpverlening, uit huis op mn 17e, en een ontzettend lief gezin in mijn omgeving dat me vanaf mijn 12e vaak over de vloer haalde en liefde, knuffels en aandacht gaf hebben heel heel veel verschil gemaakt.
Je huisarts heeft zwijgplicht, dus het kan niet bij je ouders terechtkomen als het goed is. Ik kan me wel goed indenken dat het ongemakkelijk is.
Je kan de situatie met je ouders er evt ook buiten houden, als je dat makkelijker vindt. Dan geef je aan dat je je niet goed voelt, dat er iets moet veranderen en je hulp nodig hebt omdat je niet weet hoe lang je het nog op deze manier volhoudt.
Wat betreft je ouders... die kan je helaas niet veranderen.
Wat rot is, want ik gun je liefdevolle, geintereseerde en warme ouders die je knuffelen als je het nodig hebt.
Woon je nog bij je ouders? Afstand helpt enorm.
Heb je een lieve oma, tante, buurvrouw, vriendin die je in vertrouwen kan nemen?
Hoeft niet perse de hele situatie over je ouders, maar wel dat je je alleen, niet gewaardeerd, en ongeliefd voelt, en behoefte hebt aan steun en knuffels.
Mijn jeugd had veel overeenkomsten met die van jou. Hulpverlening, uit huis op mn 17e, en een ontzettend lief gezin in mijn omgeving dat me vanaf mijn 12e vaak over de vloer haalde en liefde, knuffels en aandacht gaf hebben heel heel veel verschil gemaakt.
dinsdag 8 oktober 2024 om 23:01
Ik vind dat je een heel belangrijke reden hebt om bij je huisarts aan te kloppen. Je huisarts heeft overigens beroepsgeheim. Mocht je je écht onprettig voelen, zou je ook kunnen kijken of je van huisarts kunt wisselen. Je bent volwassen en zou een paar praktijken kunnen bellen en je situatie uitleggen dat je huisarts korte lijntjes heeft met je ouders en dat je daarom liever overstapt. Hier heb je geen toestemming van je ouders voor nodig. Een POH (praktijkondersteuner) zal dan met jou eerst een intake gesprek hebben om te horen waar je tegenaan loopt en beoordelen of je daarvoor een doorverwijzing nodig hebt of dat je met wat gesprekken met de POH ook geholpen bent. Sterkte, zeker doen. Gun jezelf dit.
dinsdag 8 oktober 2024 om 23:06
dinsdag 8 oktober 2024 om 23:11
In hoeverre kent de huisarts jouw ouders? Zijn het patiënten van die arts, of doen ze regelmatig een vrijdagmiddagborrel of iets dergelijks?
Hij/zij heeft sowieso een zwijgplicht, wat al is aangegeven.
En vaak heb je dergelijke gesprekken met een POH (praktijkondersteuner huisarts), op de website kun je daar vast wel informatie over vinden of je belt de assistente met de vraag of ze die hebben.
Sterkte.
Hij/zij heeft sowieso een zwijgplicht, wat al is aangegeven.
En vaak heb je dergelijke gesprekken met een POH (praktijkondersteuner huisarts), op de website kun je daar vast wel informatie over vinden of je belt de assistente met de vraag of ze die hebben.
Sterkte.
Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje
woensdag 9 oktober 2024 om 02:26
woensdag 9 oktober 2024 om 07:11
Ik herken het wel een beetje, maar kwam er veel later achter dan jij nu. Pas toen ik kinderen kreeg, vielen bij mij de puzzelstukjes op zijn plaats. Toen kwam ik erachter dat ik iets had gemist in mijn jeugd.
Wat de anderen ook al zeggen, ga in gesprek met je huisarts, of neem iemand anders in vertrouwen. Ga erover praten.
Sterkte!
Wat de anderen ook al zeggen, ga in gesprek met je huisarts, of neem iemand anders in vertrouwen. Ga erover praten.
Sterkte!
woensdag 9 oktober 2024 om 09:38
Als ik je OP lees dan zie ik vooral veel angst om anderen tot last te zijn, om niet genoeg te zijn. Zelfs richting je huisarts lijk je die angst te hebben.
Je zou, om te beginnen, het boek 'Ongezien Opgegroeid' kunnen lezen. Dat boek geeft je misschien de woorden en herkenning van jouw omstandigheden.
Hopelijk overwin je je vrees om naar de huisarts te gaan. Ze horen wel lastigere dingen, je angst is niet nodig. Het zal de eerste stap zijn op de weg naar beter.
Je zou, om te beginnen, het boek 'Ongezien Opgegroeid' kunnen lezen. Dat boek geeft je misschien de woorden en herkenning van jouw omstandigheden.
Hopelijk overwin je je vrees om naar de huisarts te gaan. Ze horen wel lastigere dingen, je angst is niet nodig. Het zal de eerste stap zijn op de weg naar beter.
woensdag 9 oktober 2024 om 11:19
Allereerst een dikke knuffel voor jou 
Jouw verhaal is enorm herkenbaar voor mij. Ik worstel momenteel heel erg met dit thema. En o.a. het overlijden van mijn broer heeft het verdriet om wat we in onze jeugd gemist hebben enorm getriggerd. Ik zit daardoor nu in een dubbel rouwproces. Je ouders zijn je spiegel en vanuit hoe zij met je omgaan ga je de wereld in. Maar als je in dat stuk niet voldoende veiligheid ervaart ga je met weinig vertrouwen en niet helpende overtuigingen de wereld in.
Hoe verdrietig ook. Ik ben blij voor je dat je nu al inziet wat je tekort komt en dat je hulp nodig hebt. Bij mij heeft dat meer dan 36 jaar moeten duren. Een en ander zou heel anders zijn gelopen als ik eerder tot inzichten zou zijn gekomen.
Hoe lastig ook, zoek hulp. Waarschijnlijk ben je door de opvoeding van je ouders gewend om je eigen behoeften op zij te zetten of niet te erkennen en vind je hulp zoeken dus lastig. Maar hoe ongemakkelijk ook. Doe het. Het gaat je echt wat opleveren. Je kan een nieuwe gezonde versie van jezelf gaan opbouwen. Waarin je leert dat je er mag zijn. En dat je er mag zijn en het verdient om gezien en gehoord te worden. Om de een of andere reden kunnen jouw ouders je dat niet bieden. En dat is ontzettend verdrietig. Weet: het ligt niet aan jou. Zoek hulp voordat je je zelf verkeerde overtuigingen gaat aanleren.
Ik heb ook veel gehad aan de volgende boeken:
- ongezien Opgegroeid (Lindsay C. Gibson)
- de emotioneel Afwezige Moeder (Jasmin lee Cori)
Heel veel liefs en succes. En weet: je bent niet alleen. Je verdient echt meer dan je nu krijgt.
Jouw verhaal is enorm herkenbaar voor mij. Ik worstel momenteel heel erg met dit thema. En o.a. het overlijden van mijn broer heeft het verdriet om wat we in onze jeugd gemist hebben enorm getriggerd. Ik zit daardoor nu in een dubbel rouwproces. Je ouders zijn je spiegel en vanuit hoe zij met je omgaan ga je de wereld in. Maar als je in dat stuk niet voldoende veiligheid ervaart ga je met weinig vertrouwen en niet helpende overtuigingen de wereld in.
Hoe verdrietig ook. Ik ben blij voor je dat je nu al inziet wat je tekort komt en dat je hulp nodig hebt. Bij mij heeft dat meer dan 36 jaar moeten duren. Een en ander zou heel anders zijn gelopen als ik eerder tot inzichten zou zijn gekomen.
Hoe lastig ook, zoek hulp. Waarschijnlijk ben je door de opvoeding van je ouders gewend om je eigen behoeften op zij te zetten of niet te erkennen en vind je hulp zoeken dus lastig. Maar hoe ongemakkelijk ook. Doe het. Het gaat je echt wat opleveren. Je kan een nieuwe gezonde versie van jezelf gaan opbouwen. Waarin je leert dat je er mag zijn. En dat je er mag zijn en het verdient om gezien en gehoord te worden. Om de een of andere reden kunnen jouw ouders je dat niet bieden. En dat is ontzettend verdrietig. Weet: het ligt niet aan jou. Zoek hulp voordat je je zelf verkeerde overtuigingen gaat aanleren.
Ik heb ook veel gehad aan de volgende boeken:
- ongezien Opgegroeid (Lindsay C. Gibson)
- de emotioneel Afwezige Moeder (Jasmin lee Cori)
Heel veel liefs en succes. En weet: je bent niet alleen. Je verdient echt meer dan je nu krijgt.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
