Psyche
alle pijlers
Verlatingsangst
maandag 19 juni 2017 om 21:09
Hallo ,
Ik zit in de knoop met mijzelf. Ik heb nu 8 maanden een nieuwe relatie met een lieve man van 36. Ik zelf ben 24. Op het begin van onze relatie vond ik het best spannend om aan een nieuwe relatie te beginnen. Ik heb hiervoor bijna 8 jaar een relatie gehad. Alles gaat heel goed maar sinds een tijdje heb ik last van verlatingsangst. Dit is denk ik begonnen sinds ik merk dat onze band en liefde sterker wordt. Ik ben erg bang om verlaten te worden , of dat er dingen beloofd worden die uiteindeljk niet gaan gebeuren zoals het samenwonen in de toekomst kinderen etc. ook denk ik wel eens dat hij niet genoeg om mij geeft en dit heb ik dus uitgesproken met grote spijt.. ook heb ik gezegd dat hij niet bezig is met de toekomst etc. Ik heb hem daar pijn mee gedaan en hij snapt niet waar dit gedrag opeens vandaan komt. Ik kan opeens ergens over beginnen en helemaal doordraven en boos worden. Ik heb al een paar keer opmerkingen gemaakt misschien maar te stoppen omdat het volgens mij zelf zo niet gaat werken terwijl er eigenlijk geen problemen zijn maar die maken mijn gedachten die ik dan uitspreek. Hij vind dat ik klaag en dat doet hem pijn wat ik volkomen begrijp. Ik voel me zo schuldig en zo een mislukking want ik wil juist zo me best doen maar dat gevoel niet te beschrijven... een tijdje terug waren we een leuk dagje weggeweest ik zou savonds bij hem slapen maar ik was aan het einde van de avond wat geïrriteerd ik was erg verkouden en had het even gehad. Eenmaal thuis heb ik uitgesproken dat ik vond dat hij wel iets meer initiatief mocht tonen en hij anders is dan als wij samen zijn ik bedoel daarmee dan (rustig) en dat we erg afstandelijk waren die dag wat niet goed voelde. Ik heb toen ook gezegd dat ik het zo niet wist en voelde me heel raar en twijfelend en even was mijn gevoel oppervlakkig. Dit was later wel uitgepraat maar ook dat sloeg nergens op en had ik niet moeten zeggen. Vroeger als kind was de thuissituatie niet zoals het hoorde mijn ouders gingen uiteindeljk scheiden en mijn vader zag ik minimaal. Ik weet nog dat als mijn vader mij na huis bracht ik altijd erg verdrietig was hier is dacht ik nooit wat aangedaan.
Ik voel mij zo machteloos alleen , als we samen zijn voelt het goed maar dit is niet altijd mogelijk omdat er ook andere dingen zijn. Ik wil niet meer zo wantrouwend en vreemd doen tegen mijn vriend dit verdiend hij niet!! Ik vraag me ook echt af waarom dit mij overkomt , ik had mij nog zo voorgenomen dat als ik in een nieuwe relatie terecht zou komen ik me uiterste best zou doen maar nu voel ik me een complete mislukkeling en eenzaam omdat ik hier niet echt met iemand over kan praten . Vandaag heb ik de stap genomen om na mijn huisarts te gaan voor proffesionele hulp, dit heb ik gewoon nodig. Dit weet mijn vriend en vind dit een goede stap .
Kan iemand zijn/haar ervaringen en of meningen vertellen ? Ik voel me op dit moment zwaar KL*TE! Het ging zo goed zonder al deze gedachtens hij is gek op mij en ik op hem maar zo heb ik het idee dat ik alles ga verpesten
.
Ik zit in de knoop met mijzelf. Ik heb nu 8 maanden een nieuwe relatie met een lieve man van 36. Ik zelf ben 24. Op het begin van onze relatie vond ik het best spannend om aan een nieuwe relatie te beginnen. Ik heb hiervoor bijna 8 jaar een relatie gehad. Alles gaat heel goed maar sinds een tijdje heb ik last van verlatingsangst. Dit is denk ik begonnen sinds ik merk dat onze band en liefde sterker wordt. Ik ben erg bang om verlaten te worden , of dat er dingen beloofd worden die uiteindeljk niet gaan gebeuren zoals het samenwonen in de toekomst kinderen etc. ook denk ik wel eens dat hij niet genoeg om mij geeft en dit heb ik dus uitgesproken met grote spijt.. ook heb ik gezegd dat hij niet bezig is met de toekomst etc. Ik heb hem daar pijn mee gedaan en hij snapt niet waar dit gedrag opeens vandaan komt. Ik kan opeens ergens over beginnen en helemaal doordraven en boos worden. Ik heb al een paar keer opmerkingen gemaakt misschien maar te stoppen omdat het volgens mij zelf zo niet gaat werken terwijl er eigenlijk geen problemen zijn maar die maken mijn gedachten die ik dan uitspreek. Hij vind dat ik klaag en dat doet hem pijn wat ik volkomen begrijp. Ik voel me zo schuldig en zo een mislukking want ik wil juist zo me best doen maar dat gevoel niet te beschrijven... een tijdje terug waren we een leuk dagje weggeweest ik zou savonds bij hem slapen maar ik was aan het einde van de avond wat geïrriteerd ik was erg verkouden en had het even gehad. Eenmaal thuis heb ik uitgesproken dat ik vond dat hij wel iets meer initiatief mocht tonen en hij anders is dan als wij samen zijn ik bedoel daarmee dan (rustig) en dat we erg afstandelijk waren die dag wat niet goed voelde. Ik heb toen ook gezegd dat ik het zo niet wist en voelde me heel raar en twijfelend en even was mijn gevoel oppervlakkig. Dit was later wel uitgepraat maar ook dat sloeg nergens op en had ik niet moeten zeggen. Vroeger als kind was de thuissituatie niet zoals het hoorde mijn ouders gingen uiteindeljk scheiden en mijn vader zag ik minimaal. Ik weet nog dat als mijn vader mij na huis bracht ik altijd erg verdrietig was hier is dacht ik nooit wat aangedaan.
Ik voel mij zo machteloos alleen , als we samen zijn voelt het goed maar dit is niet altijd mogelijk omdat er ook andere dingen zijn. Ik wil niet meer zo wantrouwend en vreemd doen tegen mijn vriend dit verdiend hij niet!! Ik vraag me ook echt af waarom dit mij overkomt , ik had mij nog zo voorgenomen dat als ik in een nieuwe relatie terecht zou komen ik me uiterste best zou doen maar nu voel ik me een complete mislukkeling en eenzaam omdat ik hier niet echt met iemand over kan praten . Vandaag heb ik de stap genomen om na mijn huisarts te gaan voor proffesionele hulp, dit heb ik gewoon nodig. Dit weet mijn vriend en vind dit een goede stap .
Kan iemand zijn/haar ervaringen en of meningen vertellen ? Ik voel me op dit moment zwaar KL*TE! Het ging zo goed zonder al deze gedachtens hij is gek op mij en ik op hem maar zo heb ik het idee dat ik alles ga verpesten
.
maandag 19 juni 2017 om 21:36
Ik herken het wel. Zelfde thuissituatie vroeger en in het verleden ook dit soort gevoelens gehad. Echter, wat je vreest roep je ook over jezelf af. Als je erg bang bent verlaten te worden, ga je daar naar handelen en ontstaat de verlating door jouw gedrag. Ik ben er overheen gekomen door te weten dat ik altijd voor mijzelf kan zorgen, dat wil zeggen dat ik 4 jaar lang geen relatie heb gehad om een relatie met mezelf op te bouwen. Het is waarschijnlijk niet wat je wil horen, maar het is echt de enige remedie.
maandag 19 juni 2017 om 21:38
Inderdaad, door je gedrag duw je hem van je weg. Door die opmerkingen te maken, chagrijnig te zijn, hem te verwijten niet genoeg om je te geven is er een kans dat hij op een gegeven moment de handdoek in de ring gooit. Ik zou als ik jou was toch proberen je in te houden. En professionele hulp te zoeken.
dinsdag 20 juni 2017 om 09:05
Dit brengt zoveel schade toe dat er niet veel meer nodig is om de relatie vanzelf te laten stoppen.Ik heb al een paar keer opmerkingen gemaakt misschien maar te stoppen omdat het volgens mij zelf zo niet gaat werken
Als mijn man zou twijfelen om de relatie voort te zetten dan zou ik veel intimiteit terugtrekken in afwachting van de definitieve break-up. Voortzetting na een dergelijke verklaring acht ik niet zo groot, zelfs niet na heel veel jaren. Wat dat betreft ben ik kort van memorie. Ik herinner me alleen de laatste blutsen.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
dinsdag 20 juni 2017 om 09:16
En veronderstel dat iemand zich contractueel wil laten vastleggen om altijd van je te blijven houden (dat iemand dat echt kan en wil) dan ga je er zelf vandoor niet? 
Want dan pas ga je goed kijken wie hij is en of hij wel je ridder op het witte paard is waar je van droomde.
Want dan pas ga je goed kijken wie hij is en of hij wel je ridder op het witte paard is waar je van droomde.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
