verlegen / onzeker

Herkenbaar...

Maar wat bij mij nu wel helpt is om op zo'n moment mijn gedachtes helemaal te focussen op wat er gezegd wordt, of evt. gewoon op de ruimte.

In plaats van alleen maar in die onzekere/negatieve gedachtes over jezelf te zitten, focus je je gedachtes op andere dingen. Welke kleur muur? Hoeveel ramen? Etc.

Nouja, het klinkt beetje apart, maar misschien kun je het eens proberen!

Ik herken het. Het is veeeeel minder dan vroeger, ik voel me tegenwoordig zelfs bijna op mijn gemak op een verjaardagsfeestje met veel onbekenden. Het laatste restje verberg ik nu gewoon .



Wat bij mij hielp was aandachtig luisteren naar een ander en doorvragen. Beetje hetzelfde thema als die ramen enz, gewoon jezelf en je onzekerheid negeren. Met de bonus dat de ander het fijn vindt dat je echt luistert en benieuwd bent. Voor meer onderwerpen... je leest graag, kijkt graag films. Dat zijn vaak prima gespreksonderwerpen. Dat wordt vanzelf al gauw persoonlijker, voor je het weet praat je over heel andere dingen met iemand.



Het gaat denk ik bij mij nooit helemaal over. Wat ik wel opvallend vind is dat mensen zich nu niet kunnen voorstellen dat ik verlegen ben. Ik moet zeggen dat ik hard heb gewerkt aan mijn onzekerheid en moeite om ruimte in te nemen. Met dat laatste ben ik na jaren van worsteling op een heel natuurlijk punt gekomen: ik mag er zijn, mijn ruimte innemen, zeggen wat ik graag wil zeggen. Sindsdien gaan contacten veel meer vanzelf.



Ik weet niet of dat een issue is voor jou, ruimte innemen?

Hey Zazzie!



Lijkt me echt vervelend als je zo onzeker en verlegen bent. Maar, je woont samen? Kun je je nog herinneren hoe je "toen aan je vriend gekomen bent"? Was je toen ook zo verlegen en klapte je dicht? Blijkbaar lukte het toen wel! Kun je je soms niet aan die gedachte vasthouden, om daar steun aan te ontlenen?



Ik kan me voorstellen dat het moeilijk is om een gesprek aan te knopen in een drukke ruimte, als je bijna niemand kent. Lastig! Ga je er dan ook met lood in je schoenen heen?

Wat helpt is ergens heel goed in zijn, of van een bepaald onderwerp alles weten. Daar kan je erg veel zelfvertrouwen aan ontlenen omdat je dan heel vaak zelfbevestiging krijgt.



Het probleem wat ik met verlegen mensen heb is dat ze altijd zo met zichzelf bezig zijn. Je kan er niet altijd op vertrouwen dat ze echt belangstelling hebben of maar doen alsof en zich intussen af zitten te vragen of hun neus niet te groot is ofzo. Ook lijken ze zichzelf vaak te beschouwen als het centrum van alles. Als je dat denkt is het inderdaad erg benauwend want als je gelooft dat iedereen kritisch op je let dan voel je je niet erg op je gemak.



De meeste mensen zijn echt alleen maar met zichzelf bezig maar dat merk je pas als je de ander gaat observeren. Maar om dat te zien moet je je aandacht op de ander richten; niet op jezelf.

Ik vind mensen op hun mooist als ze doen wat ze heel graag willen (mits dat niet bestaat uit het ernstig benadelen van anderen). Dan stralen hun ogen en zijn ze helemaal natuurlijk.

En ik vind mensen het lelijkst als ze zichzelf wegcijferen en daar trots op zijn en daar een soort superioriteit aan ontlenen, argh, dat ook nog.