Psyche
alle pijlers
Verlies van stiefvader
zondag 1 april 2018 om 23:30
Hoi Allemaal,
Ik ben onlangs mijn stiefvader verloren op 31 december 2017.
Na een jaar lang strijden tegen long kanker met veel UPS en DOWNS. Heeft hij uiteindelijk een hartstilstand gehad.
Ons leven helemaal op zijn kop. Intens verdrietig..
Het gemis word alleen maar erger..
Ik ben op zoek naar lotgenoten..
Liefs, mrl
Ik ben onlangs mijn stiefvader verloren op 31 december 2017.
Na een jaar lang strijden tegen long kanker met veel UPS en DOWNS. Heeft hij uiteindelijk een hartstilstand gehad.
Ons leven helemaal op zijn kop. Intens verdrietig..
Het gemis word alleen maar erger..
Ik ben op zoek naar lotgenoten..
Liefs, mrl
zondag 1 april 2018 om 23:43
Mijn vader is 10 weken geleden overleden aan longkanker. En er zijn er nog een paar die meeschrijven op een ander topic: psyche/wat-hielp-jou-tijdens-rouw/list_ ... #p28147999
zondag 1 april 2018 om 23:47
Iemand die zo dichtbij je staat en dan ook nog te vroeg... dat voelt zo anders dan opa van 95 die in zijn slaap overlijdt.
Ik raakte ervan in de war. En nog steeds durf ik er niet open naar te kijken bang voor de angst die ik in haar ogen zag.
Ik begrijp het niet, maar de natuur heeft ook uitzonderingen op haar regels.
Ik heb nu geleerd te accepteren dat ik het niet begrijp. Want het proberen te begrijpen was een onbegonnen taak.
Ik raakte ervan in de war. En nog steeds durf ik er niet open naar te kijken bang voor de angst die ik in haar ogen zag.
Ik begrijp het niet, maar de natuur heeft ook uitzonderingen op haar regels.
Ik heb nu geleerd te accepteren dat ik het niet begrijp. Want het proberen te begrijpen was een onbegonnen taak.
"Even if I knew that tomorrow the world would go to pieces, I would still plant my apple tree."
zondag 1 april 2018 om 23:50
Mijn vader is vorig jaar overleden, vijf dagen nadat bij hem uitgezaaide kanker was vastgesteld. Hij ging heel snel achteruit maar overleed (voor ons) toch nog onverwachts. Ook aan een hartstilstand. We stonden er bij en keken er naar...
Een half jaar er voor was mijn moeder overleden, ook aan uitgezaaide kanker, maar bij haar hebben we na de diagnose nog ruim vier weken gehad dus dat was toch een ander proces.
Zo'n drie maanden na mijn vader's dood ben ik ingestort. Ik wist het echt even allemaal niet meer. Ik had een baby, nog drie opa's eb oma's maar geen ouders meer. Het leven is soms ontzettend oneerlijk. Ik kreeg extreme rugklachten, heb me ziekgemeld op mijn werk en heb een paar maanden niks gedaan dat niet strikt noodzakelijk was. Inmiddels heb ik mezelf gelukkig weer aardig op de rit.
Hoe oud ben je TO? Heb je een hechte band met je familie? Dat was voor mij enorm fijn, dat ik altijd mijn broers nog had.
Heel veel sterkte
, het is pas drie maanden geleden. Geef jezelf de tijd om te rouwen!
Een half jaar er voor was mijn moeder overleden, ook aan uitgezaaide kanker, maar bij haar hebben we na de diagnose nog ruim vier weken gehad dus dat was toch een ander proces.
Zo'n drie maanden na mijn vader's dood ben ik ingestort. Ik wist het echt even allemaal niet meer. Ik had een baby, nog drie opa's eb oma's maar geen ouders meer. Het leven is soms ontzettend oneerlijk. Ik kreeg extreme rugklachten, heb me ziekgemeld op mijn werk en heb een paar maanden niks gedaan dat niet strikt noodzakelijk was. Inmiddels heb ik mezelf gelukkig weer aardig op de rit.
Hoe oud ben je TO? Heb je een hechte band met je familie? Dat was voor mij enorm fijn, dat ik altijd mijn broers nog had.
Heel veel sterkte
, het is pas drie maanden geleden. Geef jezelf de tijd om te rouwen!
Ik lees met je mee.
maandag 2 april 2018 om 00:10
@gsleutel bedankt voor je verhaal. Jij ook veel sterkte met het dragen van het verlies.
Het instorten kan ik me in vinden. Een jaar lang mijn ouders gesteund na de diagnose van longkanker in december 2016. Na 3 in januari 2017 chemokuren zou er in april toen een operatie plaatsvinden om zijn long weg te halen...
Tijdens de operatie werd mijn moeder gebeld, ze konden de long niet weghalen omdat de tumor richting het hart zat. Door het hartzakje dus toen hebben ze hem dichtgemaakt.. toen dachten we eigenlijk al dat het niet goed meer zou komen.
Na een herstelperiode van de operatie.. en een nieuw gesprek met de longarts was het mogelijk om te gaan bestralen 33 x.. het maximale. En daar heeft hij zich van de zomer als een leeuw doorheen geslagen.
Nieuwe hoop.. afgelopen september toen we trouwden had hij net de bestralingen achter de rug .. en ging het eigenlijk beter. Hij heeft nota bene onze hele bruiloft nog geregeld als ceremonie meester.. waar ik heel dankbaar voor ben nu dat hij het mee heeft mogen maken.
In oktober kregen we het goede nieuws dat na de bestralingen de tumor een heel stuk kleiner was geworden.. dus weer nieuwe hoop. Longarts zei zelfs tegen mijn ouders ; ga maar een taart halen!! En ze zouden in januari 2018 terug moeten komen voor verdere plan van aanpak.
Maar in november begon het..
Pijn aan de slokdarm van de bestralingen en heel erg moe. Maar zonder te zeuren ging hij door zelfs toen ze in het ziekenhuis zeiden dag ze niks aan de pijn konden doen..
Dag in dag uit had hij veel pijn inmiddels was ook gebleken dat door de bestralingen hij gebroken ribben had.. nog meer pijn..
Hij hield zich sterk en gaf geen kick.. kerst nog samen gevierd met het gezin en ondanks dag hij bijna niet kon eten.. genoot hij intens.. en hadden we nog steeds hoop.
Maar toen 31 december.. is hij overleden in bed aan een hartstilstand. Dat telefoontje staat in mijn geheugen gebrand.
De ijzersterke man, mijn steun en toeverlaat.
Mijn papa was niet meer..
Ik haal veel steun uit mijn man en beste vriendin. En inmiddels ook weer uit mijn moeder en broertje.
Maar zelf nu het gevoel dat ik op instorten sta. Weer aan werk sinds eind januari(tevens sinds 1 januari verantwoordelijk voor 2 kapsalons..) en zorgen voor mijn moeder en kleine broertje vergt echt mega veel energie en daar komt het rouwen ook nog is bij..
Een lang verhaal.. maar het lucht ergens op om het even weg te schrijven.
Ik ben 25 jaar.
Het instorten kan ik me in vinden. Een jaar lang mijn ouders gesteund na de diagnose van longkanker in december 2016. Na 3 in januari 2017 chemokuren zou er in april toen een operatie plaatsvinden om zijn long weg te halen...
Tijdens de operatie werd mijn moeder gebeld, ze konden de long niet weghalen omdat de tumor richting het hart zat. Door het hartzakje dus toen hebben ze hem dichtgemaakt.. toen dachten we eigenlijk al dat het niet goed meer zou komen.
Na een herstelperiode van de operatie.. en een nieuw gesprek met de longarts was het mogelijk om te gaan bestralen 33 x.. het maximale. En daar heeft hij zich van de zomer als een leeuw doorheen geslagen.
Nieuwe hoop.. afgelopen september toen we trouwden had hij net de bestralingen achter de rug .. en ging het eigenlijk beter. Hij heeft nota bene onze hele bruiloft nog geregeld als ceremonie meester.. waar ik heel dankbaar voor ben nu dat hij het mee heeft mogen maken.
In oktober kregen we het goede nieuws dat na de bestralingen de tumor een heel stuk kleiner was geworden.. dus weer nieuwe hoop. Longarts zei zelfs tegen mijn ouders ; ga maar een taart halen!! En ze zouden in januari 2018 terug moeten komen voor verdere plan van aanpak.
Maar in november begon het..
Pijn aan de slokdarm van de bestralingen en heel erg moe. Maar zonder te zeuren ging hij door zelfs toen ze in het ziekenhuis zeiden dag ze niks aan de pijn konden doen..
Dag in dag uit had hij veel pijn inmiddels was ook gebleken dat door de bestralingen hij gebroken ribben had.. nog meer pijn..
Hij hield zich sterk en gaf geen kick.. kerst nog samen gevierd met het gezin en ondanks dag hij bijna niet kon eten.. genoot hij intens.. en hadden we nog steeds hoop.
Maar toen 31 december.. is hij overleden in bed aan een hartstilstand. Dat telefoontje staat in mijn geheugen gebrand.
De ijzersterke man, mijn steun en toeverlaat.
Mijn papa was niet meer..
Ik haal veel steun uit mijn man en beste vriendin. En inmiddels ook weer uit mijn moeder en broertje.
Maar zelf nu het gevoel dat ik op instorten sta. Weer aan werk sinds eind januari(tevens sinds 1 januari verantwoordelijk voor 2 kapsalons..) en zorgen voor mijn moeder en kleine broertje vergt echt mega veel energie en daar komt het rouwen ook nog is bij..
Een lang verhaal.. maar het lucht ergens op om het even weg te schrijven.
Ik ben 25 jaar.
maandag 2 april 2018 om 00:50
Dat alsmaar doorgaan heeft mij uiteindelijk opgebroken. Een psycholoog bleek niks voor mij te zijn maar gelukkig ben ik voor mijn rug bij een acupuncturist terecht gekomen en hij heeft mij ook behandeld op stress. Pff, die vermoeidheid sloeg bij mij na drie maanden in als een bom (daarvoor ging het eigenlijk best goed met me...). Daarnaast herkende ik mezelf niet meer, im werd neerslachtig, paranoïde. Gelukkig zag ik zelf goed wat er gebeurde en besefte ik me heel goed dat ik er doorheen moest.
Nu, een jaar later, kan ik met recht zeggen dat het beter met me gaat. Gelukkig, want ik vond dat uitzichtloze gevoel maar niks.
Ik ben blij dat mijn werk me enorm heeft gesteund in die tijd en me alle ruimte gaf om even niks te hoeven (ik heb werk waarbij de emotioneel nogal stabiel moet zijn).
Nu, een jaar later, kan ik met recht zeggen dat het beter met me gaat. Gelukkig, want ik vond dat uitzichtloze gevoel maar niks.
Ik ben blij dat mijn werk me enorm heeft gesteund in die tijd en me alle ruimte gaf om even niks te hoeven (ik heb werk waarbij de emotioneel nogal stabiel moet zijn).
maandag 2 april 2018 om 01:12
Gecondoleerd.
