Verlies

Hi allen,

Allereerst wil ik even vooropstellen dat ik niet ‘zielig’ wil overkomen. Ik kan me voorstellen dat deze topic dat misschien kan laten overkomen.
Ik ben al lange tijd zoekende naar mezelf en daarbij hoort ook de zoektocht naar mijn omgeving. Ik ervaar de laatste jaren dat mensen echt komen en gaan. Ook al denk ik dat alles goed zit (en dat zit het in eerste instantie ook). Toch nemen mensen op den duur afstand zonder dat ik daar altijd een antwoord op krijg. Ik probeer veel te reflecteren, maar ik blijf het lastig vinden. Ik ben er sowieso al gevoelig voor en elke keer als ik deze angst uit, doen ze hetzelfde ookal beweerden ze anders te zijn. Ergens wilde ik echt een gesprek aangaan om erachter te komen, maar dan zit toch m’n trots in de weg de laatste tijd. Dat ik denk: dan niet..
Het lijkt me dat als ik iets fout doe, de ander dat dan aangeeft. Ik snap niet hoe het voor sommigen zo makkelijk kan zijn. Ik betrap mezelf erop dat ik vaak te goed van vertrouwen ben en ook al heel snel. Maar dat is denk ik iets wat gewoon bij me hoort. Ik twijfel echt veel aan mezelf hierdoor en voel me vaak ook eenzaam hierdoor. Vooral als ik om me heenkijk en zie hoe het anderen wel lukt. Ik heb wel de nodige bagage die ik meedraag en ik heb soms het idee dat dat onbewust afschrikt. Want ondanks dat ik erg positief ben ingesteld, heb ik ook donkere dagen ertussen. Misschien dat ze niet weten hoe daar mee om te gaan, wat ik volkomen snap. Achja.. lang verhaal dus. Heeft iemand misschien wijze raad of tips hier beter mee om te gaan?

Groetjes x