Vermoeid van de depressie

Al voor zo ver ik me kan herinneren ben ik zwaar depressief met wat manische periodes waarin ik mezelf overbelast door overdreven hard te werken en onrealistische plannen te smeden om zo optimaal mogelijk te functioneren. Ik weet dat balans de sleutel is, maar dat gaat bij mij niet. Het is of er volop er tegengaan of bij de pakken neer gaan zitten.

Ik doe momenteel even niets door wat nare gebeurtenissen die zich paar maanden geleden hebben voorgedaan. Kon toen niks meer en heb me er aan toegegeven. Die rust was wel nodig en fijn. Nu dat ik weer ontwaakt ben wil ik weer drastisch mijn leven omgooien.

Maar ik weet nu dat weer niet goed gaat aflopen al blijf ik mezelf wijsmaken dat er nu drastisch verandering nodig is.

Ik heb constant last van een onrustig gevoel dat niet weggaat. Ik loop al bij een psycholoog onder behandeling en die heeft c-ptss vastgesteld.

Eerst werd het me te veel en wilde ik bijna het stopzetten, maar nu door de break besef ik dat ik ook niet alleen er voor wil staan meer en de hulp van harte wil nemen.

Alleen vind ik de traumabehandelingen intens waar en twijfel ik soms of dat wel goed is.
Ik moet denk ik op mn kiezen bijten en blijven doorgaan voor een vredige verandering in mijn leven.

Hoe gaan jullie met depressie en angsten om?
Op dit moment zoek ik vaak uitweg nog in verdovende middelen om mijn gevoelens te onderdrukken en eerlijk gezegd heb ik daar wel vrede mee doordat ik niet zo zwaar wil lijden meer.

Zijn er mensen die zich in bovenstaande herkennen en er ooit volledig bovenop zijn gekomen? En hoe dan? Wat is de antwoord voor succes en hoe zorg ik niet voor terugval. Ik ben soms bang dat mijn leven zo er blijft uitzit doordat ik al vanaf kinds af aan depri was en maandenlang in bed bleef liggen. Dat is het enige wat me rust geeft. Maar ik wil ook sporten, studeren, werken en genieten van het leven. Alleen kan ik me er niet aan toezetten, vooral niet als er weer negatieve angstige storm aan emoties weer komt aanwaaien zonder reden.

Mijn zus heeft me ook in de steek gelaten weer. Dit doet ze vaker wanneer ze merkt of ziet dat je niet meer voor haar wil klaar staan.
Ze heeft 6 kinderen en ik sta heel vaak graag voor haar klaar om op te passen of mee te helpen. Alleen is het dit jaar te veel van t goede geweest en zit ik er zelf lichamelijk en geestelijk behoorlijk doorheen waardoor ik het niet meer aan kan. Het kwetst mij dan enorm dat zij dus alleen contact wilt wanneer je ook voor haar wilt blijven klaar staan zonder limiet. Zeg je een keer nee dan ben je de boosdoener en maakt ze je van alles wijs dat ik gemeen en harteloos ben enzovoort. Ik ben dat zat geworden allemaal en heb er nu wel vrede mee doordat ik niet mijn leven aan haar wil opofferen. Maar toch doet het me pijn en denk ik ergens misschien had ik mezelf door moeten wegcijferen. Alleen heb ik andere dingen aan mijn hoofd en kan ik het oprecht niet meer aan. Zelfs mijn eigen ouders vragen mij niets en verwachten niets van mij. Ik voel me toch zo schuldig terwijl ik denk het beste eraan te hebben gedaan. Ik zit ziek thuis van werk en de examens van school lopen door. Ik zit in mijn 6e jaar en als ik het nu niet ga halen zit ik met verjaarde studiepunten en enorme studieschuld. Verder zit ik nog met allerlei lichamelijke onderzoeken en weten mijn zussen niets af van de nare gebeurtenissen die ook nog een extra nasleep hebben gezorgd aan vermoeidheid. Ik vind het oprecht jammer en kwetsend en misschien mijn zus ook want die zal wel denken steeds als je niet voor mij in de slechtste tijden kan klaarstaan, wat heb ik dan aan je.. dit heeft ze vaker uitgesproken. Maar het houdt nooit op.

kevin_ schreef: ↑

11-03-2022 11:22

ik ben zelf ook nog heel erg zoekende hoe om te gaan met depressie. door mijn verleden al van jongs af aan ups en downs gehad met depressie. ik kan heel erg in mezelf keren, me afsluiten van alles en iedereen, totaal geen contact willen van wie dan ook. middelengebruik (alcohol) speelt hier ook een rol in. kan daardoor soms in 1 keer omslaan, tegen iedereen aanschoppen die mij in het verleden hebben gekwetst (familie). heel veel pijn en verdriet schuilt er diep in mij wat ik nooit echt heb los kunnen laten. ik probeer altijd wel mezelf terug te vinden om me bezig te houden met positieve dingen of dingen te ondernemen die ik leuk vind. helaas is dat nooit van lange duur want zodra ik mijn gedachtes weer de vrij loop laat begin het weer van voor af aan. of ik er ooit bovenop kom daar ben ik vrij onzeker over. hoe graag ik het zou willen dat het morgen allemaal voorbij is, dat werkt niet zo. vertrouwen in psychologen of andere professionele hulp heb ik niet, hebben mij meer beschadigd dan goed gedaan in het verleden

Herkenbaar allemaal.
Ik probeer ook afleiding te zoeken mar na die bezigheid komt indd dan weer die emoties terug.

Waarom heb je er geen vertrouwen meer in? Kan je daar meer over vertellen. Soms heb ik namelijk ook dat idee, er beschadigder uitkomen.

Boginja schreef: ↑

11-03-2022 14:55

Het spat van het scherm af hoe zwaar dit allemaal op je drukt.
Ik herken het deels, heb ook vanaf jonge leeftijd gekampt met depressies. Bij mij is de ommekeer gekomen toen ik de juiste behandeling kreeg. Hierdoor kreeg ik meer inzicht in hoe mijn eigen keuzes invloed hadden op de wat me 'overkwam'. Kort gezegd leerde ik inzien dat ik het zelf was die de lat zo hoog legde en ik hem dus ook zelf kon verlagen.
Begonnen met hele kleine stapjes, haalbare doelen stellen. En leren accepteren dat (de gevoeligheid voor) depressies, horen bij wie ik ben.

Dankjewel voor je reactie, heeft me goed gedaan. Inderdaad het accepteren en ermee dealen. Ik heb al flink verminderd aan overprestaties, daardoor dacht ik niet weer terug te komen in een terugval. Alleen dit keer weer door de omstandigheden.

Wat voor juiste behandelingen waren dat als je het wilt delen?

Op dit moment denk ik soms heel kinderachtig en haat ik iedereen die me pijn deed inclusief mezelf die het liet gebeuren. Voel me dom, onverantwoordelijk en zwak.
Alsof mensen aan me kunnen lezen dat ik beschadigd ben en er dan maar al te graag een schepje bovenop doen.

De vrienden die ik ken gebruiken ook allemaal wel iets en dat haalt het slechte van me naar buiten. Daardoor het beperkt tot 2 vriendinnen die niet zo extreem verslaafd zijn en mij beschermen en niet stimuleren te gebruiken.
Is dat een juiste keuze? Soms denk ik lol maken en dan afspreken met bepaalde vriendinnen maar dat loopt dat zo dramatisch slecht af dat ik liever bepaalde mensen vermijd.

Mijn vriendin zegt vaak je kan ook lol heb zonder verdovende middelen maar dat is een gewoonte geweest afgelopen jaren besef ik. Sinds puber al was dat mijn uitweg zodra ik me kut voelde. Nu wil ik niet meer naar plaatsen zoals uitgaan of festivals doordat het vaak narigheden mee brengt en heb meegemaakt.

Is het oke om daar allemaal afstand van te nemen voor je eigen veiligheid en welzijn incl alle mensen die zich daar alleen mar mee bezighouden? Soms denk ik dat gwn sterk moet zijn en daarmee moet kunnen afspreken en mezelf moet kunnen inhouden.
Ik gebruik nu dagelijks oxazepam en jointjes om tot rust te komen maar ben er niet echt verslaafd aan. Kan er soms weken zonder en dn begin ik weer doordat ik me ineens super slecht voel.

kevin_ schreef: ↑

11-03-2022 15:56

vanaf me 5e al in de ene na de andere hulpverlening terecht gekomen, thuissituatie was niet bepaald best te noemen waardoor ik gedragsproblemen kreeg. eindstand was ik een te zwaar geval en konden ze niets meer voor mij betekenen, waardoor het weer werd doorgeschoven naar de volgende hulpverlener enz enz. of van die hulpverleners die steeds wisselden van begeleider omdat de huidige begeleider zelf uitvalt of in een midlife crisis zit of whatever en je het vertrouwen daardoor steeds maar weer opnieuw moet gaan opbouwen met een nieuw persoon. dat heeft me wel enorm beschadigd.
ik zit nu met een laag zelf beeld, ik ervaar problemen met de rouwverwerking van mijn moeder, en zelfs nog van mijn vader, heb geen toekomst perspectief aangezien ik het afgelopen jaar ook volledig ben afgekeurd waardoor mijn isolement nog erger is geworden dan dat al was. ben het eigenlijk niet eens met mijn afkeuring omdat ik juist vooruit wil, maar niet kan op het moment. en dat frustreert super erg want daardoor is de hulpverlening eigenlijk ook totaal stil komen te staan. het zou nu helemaal uit me zelf moeten gaan komen, en op dit moment in mijn leven heb ik daar geen energie voor om weer een teleurstelling tegemoet te gaan. in januari nog aan de bel getrokken bij een oud instantie waarmee ik dingen ondernam, maar tot heden moet ik nog bericht krijgen van ze. heb dat al laten varen dat ik überhaupt iets ga horen van ze..

Dat kan ik heel goed begrijpen. Vervelend dat je iedere keer weer andere hulpverlener kreeg.
Heb daar toevallig gisteren nog een nachtmerrie over gehad, dat mijn psycholoog om een of andere reden nooit meer zou zien en zonder afscheid aan een andere gekoppeld was waarvan het totaal geen match was.

Veel sterkte met t verlies van je ouders Lijkt me een enorme heftige verlies. Hoop dat je er ooit bovenop komt en ook kunt leren te genieten van het leven. Ik had ze beide bijna verloren en dat had al een enorme impact.

Ik ben ook momenteel volledig afgekeurd. Eerst niet en dacht ik aan proberen maar door de samenhang aan omstandigheden niet gelukt. Hierdoor geen bezigheid en afleiding indd. Soms denk ik dat weer gaan werken de oplossing is maar als je niet oke bent en het vaker hebt geprobeerd kan je beter eerst volledig herstellen.