Psyche
alle pijlers
verslaafd aan hulpverlening?
maandag 28 september 2009 om 21:09
Kun je ook teveel hulpverleners hebben?
Ik zit al jaren in therapie, en heb nu nog steeds hulp van een psycholoog, 2 SPH-ers die afwisselend bij me thuis komen, soms een gesprek met psychiater, en ook nog een reïntegratiecoach. Daarbij zoek ik het zelf soms ook nog in de spirituele hoek, bij een heldervoelend iemand bijvoorbeeld.
Maar ik krijg langzamerhand het gevoel dat ik een beetje verslaafd ben geraakt. Op den duur heb je 't idee dat je niet meer zonder kunt.
Je gaat je zo'n probleemgeval voelen, terwijl ik denk: ik ben meer dan dat. Ik wil me meer op leuke dingen gaan richten en niet op wat er allemaal fout gaat/is gegaan. Misschien ben ik toch langzaam toe aan meer loslaten van de hulpverlening, ook al voel ik me vaak nog totaal niet goed. Als je meer dingen op eigen kracht doet krijg je volgens mij meer zelfvertrouwen dan wanneer je steeds aan 't handje blijft lopen. Dit weet ik allemaal dus al, en toch blijf ik aan ze vasthouden. Zijn er meer verslaafden hier?
Ik zit al jaren in therapie, en heb nu nog steeds hulp van een psycholoog, 2 SPH-ers die afwisselend bij me thuis komen, soms een gesprek met psychiater, en ook nog een reïntegratiecoach. Daarbij zoek ik het zelf soms ook nog in de spirituele hoek, bij een heldervoelend iemand bijvoorbeeld.
Maar ik krijg langzamerhand het gevoel dat ik een beetje verslaafd ben geraakt. Op den duur heb je 't idee dat je niet meer zonder kunt.
Je gaat je zo'n probleemgeval voelen, terwijl ik denk: ik ben meer dan dat. Ik wil me meer op leuke dingen gaan richten en niet op wat er allemaal fout gaat/is gegaan. Misschien ben ik toch langzaam toe aan meer loslaten van de hulpverlening, ook al voel ik me vaak nog totaal niet goed. Als je meer dingen op eigen kracht doet krijg je volgens mij meer zelfvertrouwen dan wanneer je steeds aan 't handje blijft lopen. Dit weet ik allemaal dus al, en toch blijf ik aan ze vasthouden. Zijn er meer verslaafden hier?
maandag 28 september 2009 om 21:13
Ik denk zeker wel dat het een gevaar is. Waarom heb je zoveel hulpverleners? Wat vinden zij ervan?
Je bent nu zo afhankelijk dat je natuurlijk niets alleen kunt. Maar je kunt natuurlijk langzaam afkicken. Daarmee stijgt je zelfvertrouwen uiteraard.
Daarbij krijg je ook fikse dippen omdat dan steeds minder verantwoording voor jezelf af kunt schuiven, wat juist lekker en makkelijk is.
Niet ineens afhaken, langzaam afbouwen. Dat zou ik wel doen.
Je bent nu zo afhankelijk dat je natuurlijk niets alleen kunt. Maar je kunt natuurlijk langzaam afkicken. Daarmee stijgt je zelfvertrouwen uiteraard.
Daarbij krijg je ook fikse dippen omdat dan steeds minder verantwoording voor jezelf af kunt schuiven, wat juist lekker en makkelijk is.
Niet ineens afhaken, langzaam afbouwen. Dat zou ik wel doen.
maandag 28 september 2009 om 21:17
Heb je ook gewone vrienden en familie?
Klinkt misschien als een lullige vraag, maar zo bedoel ik het niet.
Zelf heb ik -als ik een periode weinig aanspraak heb van mijn gewone omgeving - meer behoefte om met een hulpverlener te praten (bijv. tijdens depressie).
Als het goed gaat en ik veel sociale contacten heb, denk ik soms: oh nee, moet ik OOK nog naar die SPV-er, ik heb het al zo druk.
Daar zit bij mij een duidelijk verschil.
Ik vind eerlijkgezegd dat je wel veel hulp krijgt. Ga je erdoor vooruit, merkbaar?
Klinkt misschien als een lullige vraag, maar zo bedoel ik het niet.
Zelf heb ik -als ik een periode weinig aanspraak heb van mijn gewone omgeving - meer behoefte om met een hulpverlener te praten (bijv. tijdens depressie).
Als het goed gaat en ik veel sociale contacten heb, denk ik soms: oh nee, moet ik OOK nog naar die SPV-er, ik heb het al zo druk.
Daar zit bij mij een duidelijk verschil.
Ik vind eerlijkgezegd dat je wel veel hulp krijgt. Ga je erdoor vooruit, merkbaar?
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
maandag 28 september 2009 om 21:24
maandag 28 september 2009 om 21:24
Wat Moonlight schrijft klinkt nog niet eens zo gek.
Hoe meer (voor zover mogelijk) je terug in het echte leven stapt, hoe minder behoefte je hebt aan de hulpverlening. Zo iets als 'djeez, heb je eindelijk een vrije dag, staat er weeer iemand op de stoep'.
Durf je om te beginnen een van de sph-ers te vervangen door bijvoorbeeld een halve dag vrijwilligerswerk?
Hoe meer (voor zover mogelijk) je terug in het echte leven stapt, hoe minder behoefte je hebt aan de hulpverlening. Zo iets als 'djeez, heb je eindelijk een vrije dag, staat er weeer iemand op de stoep'.
Durf je om te beginnen een van de sph-ers te vervangen door bijvoorbeeld een halve dag vrijwilligerswerk?
maandag 28 september 2009 om 21:36
quote:huppelepup schreef op 28 september 2009 @ 21:09:
terwijl ik denk: ik ben meer dan dat. Ik wil me meer op leuke dingen gaan richten en niet op wat er allemaal fout gaat/is gegaan.
Quote aangepast door Angel 1.
Volledig quoten van de OP is niet meer toegestaan.
Ik denk dat dit gevoel eigenlijk positief is. Je wil je er vrij van maken, wil weer op eigen kracht verder. Een teken dat je sterker bent geworden.
Soms ben je gewoon ergens klaar mee en het lijkt me dat dit nu met je gebeurt. Alleen je twijfelt nog tussen loslaten en vasthouden, daar moet tijd over heen.
terwijl ik denk: ik ben meer dan dat. Ik wil me meer op leuke dingen gaan richten en niet op wat er allemaal fout gaat/is gegaan.
Quote aangepast door Angel 1.
Volledig quoten van de OP is niet meer toegestaan.
Ik denk dat dit gevoel eigenlijk positief is. Je wil je er vrij van maken, wil weer op eigen kracht verder. Een teken dat je sterker bent geworden.
Soms ben je gewoon ergens klaar mee en het lijkt me dat dit nu met je gebeurt. Alleen je twijfelt nog tussen loslaten en vasthouden, daar moet tijd over heen.
maandag 28 september 2009 om 22:14
Je kunt ook te veel praten over je problemen en teveel navelstaren en ondertussen trekt het leven aan je voorbij.... Gelukkig begin je dit nu te beseffen en kun je langzamerhand weer meer zijn dat je probleem alleen.
Ga een lekker over het strand lopen of in de bossen (die zijn nu prachtig!) en probeer dan eens alleen je omgeving om je heen te voelen en niet te veel nadenken en te piekeren.
Ga een lekker over het strand lopen of in de bossen (die zijn nu prachtig!) en probeer dan eens alleen je omgeving om je heen te voelen en niet te veel nadenken en te piekeren.
maandag 28 september 2009 om 22:25
Toen ik dagbehandeling volgde, moesten mensen echt afkicken van het handje vasthouden. Dat was ook een bekend verschijnsel bij de behandelaren. Mensen die bijna niet meer durfden. Dus er zit zeker een keerzijde aan de hulpverlening. Die veiligheid voelt misschien fijn, maar maakt je ook passief om zelf de controle te nemen. Nu je dit voelt (en een signaal zou kunnen zijn) zou ik het bespreken met je spv-ers en misschien dat jullie een plan kunnen opstellen waarbij je met kleine stapjes wat afstand kunt gaan inbouwen.
maandag 28 september 2009 om 22:28
Ja, ik begrijp dat het moeilijk is om zo langzamerhand de hulpverlening wat meer los te laten als je het al een lange tijd gewend bent. Het zal misschien ook wel moeilijk voor je zijn om het bespreekbaar te maken bij die hulpverleners, omdat het dan bekend is bij ze en je er dan iets mee moet.
Het is eng om de hulpverlening los te laten. Je krijgt meer verantwoording en dat is spannend, maar dat kan een heel goed gevoel geven, denk ik.
Het is al een heel goed teken dat je zelf twijfelt of je te veel hulp krijgt. Dat is de eerste stap.
Waar ben je het meeste bang voor bij het verminderen tot loslaten van die hulpverlening?
Het is eng om de hulpverlening los te laten. Je krijgt meer verantwoording en dat is spannend, maar dat kan een heel goed gevoel geven, denk ik.
Het is al een heel goed teken dat je zelf twijfelt of je te veel hulp krijgt. Dat is de eerste stap.
Waar ben je het meeste bang voor bij het verminderen tot loslaten van die hulpverlening?
maandag 28 september 2009 om 22:51
Ik ben zelf ook veel te afhankelijk geweest van hulpverleners.
Ik had eerst een hulpverlener die dit voedde, en ik ben echt heel afhankelijk van haar geweest.
Ik heb nu 5 jaar therapie gehad bij een andere hulpvelener die mijn afhankelijkheid absoluut niet pikte. Hij heeft de behandeling gericht op mij op mijn eigen benen te leren staan.
Ik zit nu in de eindfase, en ben er ook wel aan toe om straks zonder therapie te zijn. Ik vind het soms nog best een eng idee, om op eigen benen te staan, zelf de verantwoordelijkheid te nemen over mijn leven, en geen "vangnet" meer te hebben.
Aan de andere kant voelt het ook heel volwassen en heel sterk.
Dus Huppelepup, ik denk inderdaad dat je verslaafd kunt raken aan hulpverlening. Je schrijft zelf ook al: je bent meer dan alleen een probleemgeval! En ik ben van mening, dat het leven zelf je ook veel kan leren over hoe met dingen om te gaan. En dat gewoon leuke dingen doen je ook kunnen helpen om je wat minder een probleemgeval te voelen en je wat meer uit je problemen te halen.
Niet dat je gelijk helemaal zonder therapie moet, maar een beetje minder hulpverlening is misschien het proberen waard.
Of misschien kun je met je hulpverleners bespreken dat de behandeling meer gericht gaat worden op het losmaken en op je eigen benen gaan staan.
Wat Iris schrijft, herken ik overigens wel: dat je je zo richt op je problemen, dat het leven aan je voorbij trekt zonder dat je er werkelijk aan deelneemt. Dit is bij mij lange tijd zo geweest. Ik had van het hebben van problemen mijn identiteit gemaakt eigenlijk.
Ik had eerst een hulpverlener die dit voedde, en ik ben echt heel afhankelijk van haar geweest.
Ik heb nu 5 jaar therapie gehad bij een andere hulpvelener die mijn afhankelijkheid absoluut niet pikte. Hij heeft de behandeling gericht op mij op mijn eigen benen te leren staan.
Ik zit nu in de eindfase, en ben er ook wel aan toe om straks zonder therapie te zijn. Ik vind het soms nog best een eng idee, om op eigen benen te staan, zelf de verantwoordelijkheid te nemen over mijn leven, en geen "vangnet" meer te hebben.
Aan de andere kant voelt het ook heel volwassen en heel sterk.
Dus Huppelepup, ik denk inderdaad dat je verslaafd kunt raken aan hulpverlening. Je schrijft zelf ook al: je bent meer dan alleen een probleemgeval! En ik ben van mening, dat het leven zelf je ook veel kan leren over hoe met dingen om te gaan. En dat gewoon leuke dingen doen je ook kunnen helpen om je wat minder een probleemgeval te voelen en je wat meer uit je problemen te halen.
Niet dat je gelijk helemaal zonder therapie moet, maar een beetje minder hulpverlening is misschien het proberen waard.
Of misschien kun je met je hulpverleners bespreken dat de behandeling meer gericht gaat worden op het losmaken en op je eigen benen gaan staan.
Wat Iris schrijft, herken ik overigens wel: dat je je zo richt op je problemen, dat het leven aan je voorbij trekt zonder dat je er werkelijk aan deelneemt. Dit is bij mij lange tijd zo geweest. Ik had van het hebben van problemen mijn identiteit gemaakt eigenlijk.
maandag 28 september 2009 om 23:09
Bedankt voor alle reacties!
Om op wat dingen in te gaan:
Ik was vroeger ('vòòr mijn opnames) een -over het algemeen- vrolijk iemand, die zich niet zo druk maakte om vervelende dingen. Toen werd ik door een aantal gebeurtenissen heel angstig en sloeg dit door. Ik ben heel erg geschrokken van het feit dat ik werd opgenomen en tussen de (andere) psychiatrisch patiënten zat van de ene op de andere dag. Ik had het gevoel dat ik totaal op de verkeerde plek zat. Ik had erg veel moeite om dit te accepteren. Maar geleidelijk aan ging ik het meer accepteren en ook gebruik maken van de gesprekken e.d. die aangeboden werden. Dit heeft me zeker ook geholpen, alleen merk ik nu dus al een tijd dat ik niet verder kom en moeite heb om er weer los van te komen. Eigenlijk ben ik best een einzelgänger, en ook iemand die gewend is alles zelf op te lossen, dus het is zeker niet zo dat ik niets meer durf alleen, integendeel. Heb nu wel de neiging om ineens alles af te kappen, maar weet niet of dat slim is. Ben te bang om erin te blijven hangen.
Om op wat dingen in te gaan:
Ik was vroeger ('vòòr mijn opnames) een -over het algemeen- vrolijk iemand, die zich niet zo druk maakte om vervelende dingen. Toen werd ik door een aantal gebeurtenissen heel angstig en sloeg dit door. Ik ben heel erg geschrokken van het feit dat ik werd opgenomen en tussen de (andere) psychiatrisch patiënten zat van de ene op de andere dag. Ik had het gevoel dat ik totaal op de verkeerde plek zat. Ik had erg veel moeite om dit te accepteren. Maar geleidelijk aan ging ik het meer accepteren en ook gebruik maken van de gesprekken e.d. die aangeboden werden. Dit heeft me zeker ook geholpen, alleen merk ik nu dus al een tijd dat ik niet verder kom en moeite heb om er weer los van te komen. Eigenlijk ben ik best een einzelgänger, en ook iemand die gewend is alles zelf op te lossen, dus het is zeker niet zo dat ik niets meer durf alleen, integendeel. Heb nu wel de neiging om ineens alles af te kappen, maar weet niet of dat slim is. Ben te bang om erin te blijven hangen.
dinsdag 29 september 2009 om 00:36
Je hoeft toch ook niet ineens alles af te kappen? Je kunt vragen of afspraken die nu iedere week zijn, iedere twee weken mogen, bijvoorbeeld. Om mee te beginnen.
Dan kun je in de tijd die vrij komt zoeken naar manieren om jezelf bezig te houden, of sport, of een hobby. Of vrijwilligerswerk, er is zoveel mogelijk. Je kunt ook proberen de banden met mensen buiten de hulpverlening wat sterker te maken, zodat zij (deels) een vangnet zijn als je ergens mee zit.
Waarschijnlijk blijven er altijd hulpverleners stand-by, die je kunt bellen voor een afspraak als er iets niet goed gaat.
quote:huppelepup schreef op 28 september 2009 @ 23:09:
Ik ben heel erg geschrokken van het feit dat ik werd opgenomen en tussen de (andere) psychiatrisch patiënten zat van de ene op de andere dag. Ik had het gevoel dat ik totaal op de verkeerde plek zat. Ik had erg veel moeite om dit te accepteren.
Dit herken ik ook heel erg. De ene dag weet je nauwelijks dat de psychiatrie bestaat, de volgende dag zit je er middenin en ben je 'een van de patienten'. En zo word je ook behandeld.
Het heeft voor mij lang geduurd om mezelf weer als normaal gezond mens te zien, eigenlijk lukt dat nog steeds niet zo goed. Er zijn hierboven al een paar goede dingen gezegd: zolang jij van therapie naar therapie gaat, trekt het echte leven zomaar aan je voorbij.
Dan kun je in de tijd die vrij komt zoeken naar manieren om jezelf bezig te houden, of sport, of een hobby. Of vrijwilligerswerk, er is zoveel mogelijk. Je kunt ook proberen de banden met mensen buiten de hulpverlening wat sterker te maken, zodat zij (deels) een vangnet zijn als je ergens mee zit.
Waarschijnlijk blijven er altijd hulpverleners stand-by, die je kunt bellen voor een afspraak als er iets niet goed gaat.
quote:huppelepup schreef op 28 september 2009 @ 23:09:
Ik ben heel erg geschrokken van het feit dat ik werd opgenomen en tussen de (andere) psychiatrisch patiënten zat van de ene op de andere dag. Ik had het gevoel dat ik totaal op de verkeerde plek zat. Ik had erg veel moeite om dit te accepteren.
Dit herken ik ook heel erg. De ene dag weet je nauwelijks dat de psychiatrie bestaat, de volgende dag zit je er middenin en ben je 'een van de patienten'. En zo word je ook behandeld.
Het heeft voor mij lang geduurd om mezelf weer als normaal gezond mens te zien, eigenlijk lukt dat nog steeds niet zo goed. Er zijn hierboven al een paar goede dingen gezegd: zolang jij van therapie naar therapie gaat, trekt het echte leven zomaar aan je voorbij.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
dinsdag 29 september 2009 om 00:40
Ik zou niet alles in één keer afkappen hoor. Ik denk dat de overgang van veel hulpverlening naar in één keer niets veel te groot is, en dat je dan een grotere kans hebt later weer terug te vallen. Gewoon geleidelijk afbouwen en je geleidelijk losmaken.
Als je bespreekbaar maakt naar je hulpverleners dat je bang bent erin te blijven hangen, en als je met hen gaat werken aan het loskomen van hen, denk ik dat je juist er niet in zal blijven hangen.
Ik denk wel dat het zinvol is in te schatten, of de hulpverleners wérkelijk met jou werken aan het loskomen. Want je hebt helaas ook hulpverleners die je afhankelijk proberen te houden.
Als je bespreekbaar maakt naar je hulpverleners dat je bang bent erin te blijven hangen, en als je met hen gaat werken aan het loskomen van hen, denk ik dat je juist er niet in zal blijven hangen.
Ik denk wel dat het zinvol is in te schatten, of de hulpverleners wérkelijk met jou werken aan het loskomen. Want je hebt helaas ook hulpverleners die je afhankelijk proberen te houden.
woensdag 30 september 2009 om 10:11
Dat vind ik het nadeel van hulpverlening. Eenmaal er in lijkt het alsof je er nooit meer uitkomt. Eenmaal psychiatrisch, altijd psychiatrisch. Je komt er nooit los van. Ik zie de hulpverlening daar als groot verantwoordelijke in. Therapie is zelden gericht op functioneren in de maatschappij, maar gericht op verleden cq tekortkomingen. Vervolgens bouw je een dossier op waar je niet los van komt. (heb het niet over een bezoekje aan de psych)
Ik vind het heel gevaarlijk.
Ik vind het heel gevaarlijk.
