Verwaarlozing

Ik ben heel erg nieuwsgierig naar het verhaal van TO (OP)
Aan de reacties te zien, klinkt het/ lijkt het alsof er door TO haar behandelaar is gezegd dat er sprake is geweest van emotionele verwaarlozing? en dat TO het niet herkend/ herinnert??
De reden dat ik nieuwsgierig ben, is omdat ik op dit moment in een zelfde soort proces zit, althans als dit de kern van het OP was.
Ik ben blijkbaar veel tekort gekomen, maar heb dat zelf nooit zo ervaren.
In mijn dagelijkse leven loop ik ook erg vast, sinds mijn jeugd al.
(Somberheid/ depressie, leegte en eeuwige onvrede/ onrust, verlatingsangst, destructief gedrag, aanpassen en pleasen)
Echter vind ik het erg lastig om de link tussen het verleden en het heden te maken.
Tijdens therapie voel ik mij enorm schuldig als ik het over mijn ouders heb en de behandelaar sommige zaken als verwaarlozing duidt.
Vandaar dat ik hoop dat het topic nog een vervolg krijgt of misschien dat ik in contact kan komen met TO.

Oifa schreef: ↑

23-08-2018 20:45

Hamerhaai is niet de TO, dus de TO en haar OP zijn verdwenen op de een of andere rare manier

Dat begreep ik eruit, maar ik wist niet dat een OP eerst goedgekeurd moest worden.
Zal wel te maken hebben met die shitload aan spam de laatste tijd.. gaat lekker zo!

Cestlavie83 schreef: ↑

23-08-2018 23:41

Ik ben heel erg nieuwsgierig naar het verhaal van TO (OP)
Aan de reacties te zien, klinkt het/ lijkt het alsof er door TO haar behandelaar is gezegd dat er sprake is geweest van emotionele verwaarlozing? en dat TO het niet herkend/ herinnert??
De reden dat ik nieuwsgierig ben, is omdat ik op dit moment in een zelfde soort proces zit, althans als dit de kern van het OP was.
Ik ben blijkbaar veel tekort gekomen, maar heb dat zelf nooit zo ervaren.
In mijn dagelijkse leven loop ik ook erg vast, sinds mijn jeugd al.
(Somberheid/ depressie, leegte en eeuwige onvrede/ onrust, verlatingsangst, destructief gedrag, aanpassen en pleasen)
Echter vind ik het erg lastig om de link tussen het verleden en het heden te maken.
Tijdens therapie voel ik mij enorm schuldig als ik het over mijn ouders heb en de behandelaar sommige zaken als verwaarlozing duidt.
Vandaar dat ik hoop dat het topic nog een vervolg krijgt of misschien dat ik in contact kan komen met TO.

Ik zit inderdaad in een soortgelijk proces. Dat schuldgevoel is inderdaad heel herkenbaar, het is lastig om in te zien hoe mensen die zoveel van je houden je toch kunnen verwaarlozen. Je mag me altijd nog een privé-berichtje sturen

zazamaenade schreef: ↑

23-08-2018 18:41

Het zijn 123 pagina's
Helaas is het wat lastig lezen omdat veel van de meeschrijvers op anoniem zijn gegaan, maar er staan rake en ontroerende observaties in.
Ik heb er toen veel aan gehad om mee te lezen.

Vervelend dat de moderators tijdelijk je OP hebben weggehaald, dat is een nieuwe 'maatregel' vanwege spam.
Hopelijk hebben ze je hiervan op de hoogte gebracht en schieten ze een beetje op

Haha dan is het niet 'even' lezen, maar ik denk wel dat het fijn kan zijn om te merken dat anderen ook met dit worstelen.

En ik weet niet helemaal wat er mis is gegaan, ik wou mijn eerste verhaal eigenlijk verwijderen omdat ik toch een beetje opzag tegen bepaalde reacties en ik ook begrijp dat het misschien allemaal een beetje vaag overkomt (maar ik ook weer niet alles hier wil neerzetten).

Cestlavie83 schreef: ↑

23-08-2018 23:41

De reden dat ik nieuwsgierig ben, is omdat ik op dit moment in een zelfde soort proces zit, althans als dit de kern van het OP was.
Ik ben blijkbaar veel tekort gekomen, maar heb dat zelf nooit zo ervaren.
In mijn dagelijkse leven loop ik ook erg vast, sinds mijn jeugd al.
(Somberheid/ depressie, leegte en eeuwige onvrede/ onrust, verlatingsangst, destructief gedrag, aanpassen en pleasen)
Echter vind ik het erg lastig om de link tussen het verleden en het heden te maken.
Tijdens therapie voel ik mij enorm schuldig als ik het over mijn ouders heb en de behandelaar sommige zaken als verwaarlozing duidt.
Vandaar dat ik hoop dat het topic nog een vervolg krijgt of misschien dat ik in contact kan komen met TO.

.
Fijn dat misschien toch iemand iets aan dit topic heeft ondanks de enorme verwarring om de OP (onwijs irritant ook!) Maar ik begreep dat dit ook komt doordat de TO (dat is dus niet hamerhaai) de oorspronkelijke OP heeft verwijderd.

Ook naar dat je zo vast loopt Cestlavie. Wat je beschrijft is niet zo gek en komt veel voor. Vooral rondom emotionele verwaarlozing. Iets tastbaars zoals fysieke verwaarlozing of zelfs mishandeling is veel concreter vast te leggen en daarom ook veel makkelijker 'iets van te vinden'. Je kan zeggen 'hij/zij sloeg mij, dat was verkeerd' of 'ik kreeg geen eten, dat is niet goed'. Met emotionele verwaarlozing is het niet tastbaar en zit het hem vaak ook in impliciete dingen. Als het altijd zo is geweest, als je altijd in 'emotionele armoede' hebt geleefd vanaf het eerst begin, dan is wat je leert gewoon normaal. Het zit hem dan vaak ook niet in de grote, concrete gebeurtenissen (kan wel), maar is meer een onderliggende, sluimerende, constante staat die wel heel pervasief is. Je kan ook een 'heel normaal' leven hebben, die eigenlijk heel doorsnee lijkt, of misschien zelfs heel fijn of bevoorrecht, op het eerste gezicht.

Het is ook heel erg moeilijk om dat anders te gaan voelen. Wat mij betreft heeft het geen zin om erop te gaan 'beuken' en jezelf te dwingen dat zo te zien. Dat is ook niet altijd nodig, voor lichte problematiek moet je ook geen problemen gaan zoeken waar die er niet zijn. Maar als je steeds in je leven, op meerdere gebieden, vastloopt is het wel de moeite waard hier aandacht aan te besteden. Er zijn wel een paar dingen die kunnen helpen in zo'n proces.

1. Andere ervaringen opdoen, zowel in je privé leven als in het contact met je therapeut. Als je kan ervaren wat je hebt gemist kan je vaak juist gaan voelen wat er niet was. Hier wordt vaan in psychotherapie gebruik gemaakt en ook vrij expliciet bij schematherapie bijvoorbeeld. Dit heet ook wel 'limited reparenting' waarbij je kan voelen hoe het wél kan en hoe het wél had moeten zijn.

2. Je voorstellen hoe jij een situatie zou zien voor een ander kind. Wat zou jij aan een kindje van 2, 4, 8 geven. Hoe zou jij op ze reageren? Hoe zou jij ze behandelen? Wat heeft het kind nodig op zo'n moment?

3. Foto's terugkijken van vroeger kan je helpen om je wat meer te verplaatsen in die tijd.

4. Doorvragen bij jezelf (hopelijk doet de therapeut dit) naar wat er als kern achter je gedrag en overtuigingen zit. Je geeft aan dat je vastloopt, dan zullen er situaties zijn in het hier en nu waar je niet tevreden mee bent. Als je steeds een stapje teruggaat, waarom ervaar ik dat zo, welk gevoel en welke gedachte hangen daaraan vast, vanuit welke overtuiging komt dat, waar heb ik die overtuiging (van) geleerd? Ergens heb je geleerd om zo met jezelf, met anderen en de wereld om te gaan.

5. Wanneer je het hebt over je ouders, dingen die ze gedaan hebben die niet oké waren of dingen gelaten hebben die wél nodig waren kun je ook bedenken dat het niet tegen je ouders is op zo'n moment, maar juist voor het kind dat je toen was (en jezelf nu) die iets nodig had (en nu heeft). Probeer het naast elkaar te zetten in plaats van tegenover elkaar. Dus niet zo zeer de focus op die ouders, maar juist de focus op het kind. Het gaat veel meer over 'wat had dat kindje nodig' dan over 'wat hebben die ouders misdaan'. En natuurlijk hangt dat met elkaar samen, maar het kan helpen het schuldgevoel te doorbreken als je het ziet als iets doen voor dat kleine meisje en voor jezelf en niet zo zeer als tegen je ouders.

Veel succes, goed dat je in therapie bent. Ik hoop dat je op een gegeven moment niet meer zo zult vastlopen

Polyhymnia schreef: ↑

24-08-2018 00:48

Haha dan is het niet 'even' lezen, maar ik denk wel dat het fijn kan zijn om te merken dat anderen ook met dit worstelen.

En ik weet niet helemaal wat er mis is gegaan, ik wou mijn eerste verhaal eigenlijk verwijderen omdat ik toch een beetje opzag tegen bepaalde reacties en ik ook begrijp dat het misschien allemaal een beetje vaag overkomt (maar ik ook weer niet alles hier wil neerzetten).

Dat laatste vermoedde ik al toen ik in het moderatortopic las dat je je eerste verhaal had veranderd of weggehaald (dat was niet helemaal duidelijk). Heel begrijpelijk overigens want sommige reacties waren hard of direct zonder enige aanleiding na je eerste tekst.
Zo gaat het helaas vaker op dit forum. Mensen schieten uit de heup zonder dat ze doorhebben dat ze daarmee iemand wegjagen die met een pijnlijk, soms onduidelijk, maar wel reëel probleem worstelt.
Ik snap overigens heel goed dat je niet alles wilt neerzetten, het is nogal wat als je geconfronteerd wordt met het idee van emotionele verwaarlozing. Geen haar op mijn hoofd die er ooit over heeft gedacht om mijn verhaal hier in een eigen topic neer te zetten, daar voelde het veel te kwetsbaar voor, zeker toen ik aan het uitzoeken was hoe het in mijn eigen leven zat.
Voor mij is het een schokkend vergrootglas op mijn eigen jeugd geweest, waarvan ik wist dat er veel mis is gegaan. Tot dan toe dacht ik er liever niet te veel over na omdat het pijnlijk maar ook zeer onduidelijk was. Ik functioneerde zeer moeizaam. Pas toen het echt niet meer ging kon ik er niet meer onderuit te onderzoeken wat er aan de hand was.

Nog even een aanvulling vanuit mijn eigen ervaringen op de fijne en heldere post van Tuinhek :

Het heeft mij erg geholpen om het te zien als iets wat mijn ouders niet hebben gekund, in plaats van wat ze hebben misdaan.
Er zijn geen 'schuldigen' aan te wijzen, maar dat vlakt niet uit dat er veel mis is gegaan.

Zeker door een narcistisch iemand je zal het er van de buitenkant niet afzien maar diegene is echt niet goed. Nooit maar ook nooit hoef ik die heks in me leven . Naar mens

Het is eigenlijk lachwekkend hoe erg t opvalt maar zulke mensen richten schade aan. Heel veel mensen ontmoet in me leven maar deze is zo haatdragend en probeert alles naar mij te buigen terwijl ik diegene nooit wat heb aangedaan.
Zelfs een paar maanden geleden weer benaderd terwijl ik nooit wat van mezelf laat horen en ook niet in me leven heb

Ben zelfs bang voor diegene weet niet wat het volgende zal zijn.
Mijn familie is hiervan op de hoogte en zeggen dat we er gewoon zo min mogelijk aandacht aan moeten besteden.we hebben afgesproken als ze ons benaderd er serieus op in te gaan zodat wij het niet gaan voeden of ergens tegenin gaan. Hopelijk gaat het ooit over als zij vrede met zichzelf heeft.
Het is geen gezond gedrag wat diegene vertoond dat is duidelijk.
Ook zet ik geen foto's van mijn relatie op internet omdat ik bang ben dat deze ook kapot gemaakt zal worden.
Ons adres blijft in ieder geval onbekend want wij zitten er niet meer op te wachten.
Hebben twijfels of ze niet in der jeugd misbruikt is geweest en daarom zo geworden is, zoveel haat.

Wauw, bedankt Tu1nhek voor je heldere en uitgebreidde reactie, ik heb daar zeker wat aan. Ik heb het idee dat je een specialist bent (je klinkt/schrijft als mijn behandelaar
Een beetje bij beetje begin ik te snappen wat emotionele verwaarlozing is. En ik snap nu ook hoe het komt dat ik mij het niet herinne, niet ervaar als trauma oid. Ik heb veel aan je toevoeging wat je schrijft over 'niet tegen ouders' maar Voor het kind. Misschien lukt het mij dan beter om het te gaan erkennen.
In mijn jeugd was er vooral sprake van chronische instabiliteit, er gebeurde veel in en om het gezin heen, waar mijn ouders door opgeslokt werden. Hierdoor kon mijn moeder (soms )heel lief zijn en echt een fijne goede moeder, maar door haar eigen problemen af en toe helemaal niet en mijn vader vertoont autistische trekken en communiceerde eigenlijk helemaal nooit met ons. Maar ik heb dat altijd gezien als 'zielig voor mijn ouders.
Waarschijnlijk blijf ik daarom ook steeds zo boos op mezelf.
Zazamaenade, ook bedankt voor de aanvulling!

Fijn dat je er wat aan hebt Cestlavie, veel succes met je behandeling! Neem de tijd ervoor.

Waarschijnlijk was het ook zielig voor je ouders, vanuit hun perspectief en belang. Maar dat doet niets af aan hoe hun ouderschap voor jou was. Dat kleine meisje van toen kon niet voor het verleden van haar ouders zorgen. Nu ben je volwassen en kan je gelukkig wel voor 'het kleine meisje' in jou zorgen, dat maakt het alleen helaas niet meteen minder pijnlijk. Vaak is het eerst juist heel pijnlijk. Voel je je misschien heel verdrietig, boos en machteloos. Dat is gewoon rot

Ik voel mij behoorlijk verwaarloosd door TO in dit topic.

Bitje93 schreef: ↑

25-08-2018 14:13

Ik voel mij behoorlijk verwaarloosd door TO in dit topic.

Flauw hoor. Je hebt de OP waarschijnlijk niet kunnen lezen, donderdag ?
Hamerhaai is niet de TO. Kijk anders even in het mod-topic, pagina 115, als je het wilt weten.
Het werd eergisteren een zootje, oa door het nieuwe beleid.
Polyhymnia, ik heb je gisteren een pb gestuurd, maar het blijft hangen in mijn postvak uit.

Bitje93 schreef: ↑

25-08-2018 14:13

Ik voel mij behoorlijk verwaarloosd door TO in dit topic.

Waarom voel jij je verwaarloosd? Dit is je eerste bericht in dit topic.

zazamaenade schreef: ↑

24-08-2018 12:11

Nog even een aanvulling vanuit mijn eigen ervaringen op de fijne en heldere post van Tuinhek :

Het heeft mij erg geholpen om het te zien als iets wat mijn ouders niet hebben gekund, in plaats van wat ze hebben misdaan.
Er zijn geen 'schuldigen' aan te wijzen, maar dat vlakt niet uit dat er veel mis is gegaan.

Inderdaad. Onkunde en onmacht, geen onwil.