Psyche
alle pijlers
Verwerking GHB in drankje??
zondag 14 september 2008 om 21:59
Een lang verhaal. Ik schrijf eigenlijk van me af, want ik weet niet goed meer wat ik hiermee moet. Ik ben inmiddels 1,5 jaar vrijgezel. De laatste relatie was heftig en vermoeiend. Begon super verliefd en eindigde vervelend. Het gevoel wat ik er aan over heb gehouden is nu vooral: hm ja, ik rende en ik vloog, ik wilde er vanalles aan doen, maar eigenlijk was ik te veel, niet gewenst, hij zei het alleen niet en ik realiseerde me niet wat het was. Toen hij wegging hield dat in iedergeval op. Ik wilde me nooit meer zo voelen. Daarna gedate en gescharreld, toch nu 1,5 jaar single. Waarom ik dit zeg? Eigenlijk omdat ik me afvraag of mijn gedrag van nu aan de rotrelatie ligt of aan een incident. Ik weet het niet meer, ik pieker wat af.
Halverwege de grote single tijd is er iets gebeurd. Tijdens een avondje uit heeft iemand GHB in mn drankje gestopt. Via dokter en drugsinfolijn wel redelijke zekerheid dat het idd ghb was. De avond is daarna nogal slecht verder gegaan. Vriendin C waarmee ik uit was en twee bevriende mannen via haar gingen met me mee naar huis. Dat is voor mij nogal vaag. Vriendin wilde me niet alleen laten, want ik leek opeens enorm dronken. Dus ze bleef op mn bank slapen(?wachten?) met 1 vd vrienden. De andere man wilde mij blijkbaar (M wat doe je toch met me, herinner ik me). Verder weet ik het niet.
Reconstructie kwam achteraf. (mijn grote vraag: maar waarom is het uberhaupt allemaal gebeurd, ik wilde toch niet, ik snap het niet?????) Ik schijn gezegd te hebben: niemand komt mn bed in, alleen vriendin C als we dan toch hier gaan slapen. C: nee je wilde niet. Ze snapte het niet zo goed (ze was er ook niet meer helemaal bij), je zei nee, hij wilde zo graag en toen opeens verdwenen jullie wel richting slaapkamer. Dit weet ik allemaal niet.
Ik heb wel wat flashback van hele heftige sex. En de volgende dag ontdekte ik dat pak condooms zo goed als leeg was. Hij is er een paar uur geweest, schijnt. Daarna eerst een paar dagen enorm ziek geweest, langzaam aan ben ik toen gaan reconstrueren. Na een week pijn (fysiek, bij het lopen, het zitten, alles) en huilen ben ik naar de dokter gegaan. Ik was niet stuk. Gelukkig. Wel kreeg ik telefoonnummer van slachtofferhulp. Ik heb dat toen niet gebeld. Ik dacht dat ik het zelf wel kon oplossen. Immers, ik leef nog, ik ben heel (dat was heel belangrijk), het was eenmalig en rot, maar eigenlijk weet ik er vrij weinig van, dus waar maak je je druk om.
Ik heb zelf het gevoel dat ik vanaf dat moment nog meer in paniek raak als het om mannen gaat. Na mijn ex was ik al wat panisch als het om mannen ging, ik wilde al heel erg gewaardeerd worden, maar vanaf dat moment wilde ik niet meer dat iemand aan me zat. Heel dubbel. Aan de ene kant wilde ik het niet meer, aan de andere kant vond ik dat ik moest kunnen doen wat ik wilde. Ik ben niet van de one night stands, maar vond toch dat het me niet in de weg mocht staan om gewoon wat aan te rommelen als ik dat zelf wilde. Die paar keren dat ik wat deed (met vaste scharrel) toch weer paniek.
Ik vraag me nu zo af, waar ligt dat aan. De paniek? Was het die ene avond, was het die ex? Combinatie? Ik paniek meer bij de vaste scharrel, maar volgens mij deed ik het al. Ligt het aan onze karakters? Is het omdat hij dichterbij komt? Wat moet ik hiermee?
Ik heb heel raar gedaan, ik heb flink geraasd en getierd, ben uitgevallen en deed nogal wisselvallig(ik heb hem uitgefoeterd dat ik geen sexobject ben en daarna gebeld omdat ik sex wilde, bizar, dat laatste was geloof ik om te 'bewijzen' dat er niks aan de hand is). Dit past trouwens totaal niet bij mijn karakter. Andere mensen kennen mij als zorgzaam, doet geen mug kwaad, lief? Zoiets. Ik heb nooit ruzie, ik ben nooit echt fel. Bij hem wel. (iig nu,ken hem al langer, vroeger geloof ik niet). Ik heb slachtofferhulp gebeld. Ze vonden mijn geval ‘te zwaar’. Apart, terwijl ik het eigenlijk had weggestopt onder het motto: snel vergeten, stom.
Iemand met deze ervaring? Ik zag iets anders in deze richting in dit topic, maar dit voelde wel anders, ik herinner het me namelijk nauwelijks. Er was ook geen geweld bij. Ghb maakt je gewilliger ofzo. Ik deed gewoon mee. Hij heeft me niet gedwongen. Het was wel heel onwaarschijnlijk dat ik het zo had gedaan zonder drugs (getrouwde man met kids, ongesteld!!, geen one night stands--> klopt niet). Nu twijfels, slachtofferhulp heeft me een psycholoog aangeraden, maar ik weet ook niet zo goed waar het probleem eigenlijk begon? Help
Halverwege de grote single tijd is er iets gebeurd. Tijdens een avondje uit heeft iemand GHB in mn drankje gestopt. Via dokter en drugsinfolijn wel redelijke zekerheid dat het idd ghb was. De avond is daarna nogal slecht verder gegaan. Vriendin C waarmee ik uit was en twee bevriende mannen via haar gingen met me mee naar huis. Dat is voor mij nogal vaag. Vriendin wilde me niet alleen laten, want ik leek opeens enorm dronken. Dus ze bleef op mn bank slapen(?wachten?) met 1 vd vrienden. De andere man wilde mij blijkbaar (M wat doe je toch met me, herinner ik me). Verder weet ik het niet.
Reconstructie kwam achteraf. (mijn grote vraag: maar waarom is het uberhaupt allemaal gebeurd, ik wilde toch niet, ik snap het niet?????) Ik schijn gezegd te hebben: niemand komt mn bed in, alleen vriendin C als we dan toch hier gaan slapen. C: nee je wilde niet. Ze snapte het niet zo goed (ze was er ook niet meer helemaal bij), je zei nee, hij wilde zo graag en toen opeens verdwenen jullie wel richting slaapkamer. Dit weet ik allemaal niet.
Ik heb wel wat flashback van hele heftige sex. En de volgende dag ontdekte ik dat pak condooms zo goed als leeg was. Hij is er een paar uur geweest, schijnt. Daarna eerst een paar dagen enorm ziek geweest, langzaam aan ben ik toen gaan reconstrueren. Na een week pijn (fysiek, bij het lopen, het zitten, alles) en huilen ben ik naar de dokter gegaan. Ik was niet stuk. Gelukkig. Wel kreeg ik telefoonnummer van slachtofferhulp. Ik heb dat toen niet gebeld. Ik dacht dat ik het zelf wel kon oplossen. Immers, ik leef nog, ik ben heel (dat was heel belangrijk), het was eenmalig en rot, maar eigenlijk weet ik er vrij weinig van, dus waar maak je je druk om.
Ik heb zelf het gevoel dat ik vanaf dat moment nog meer in paniek raak als het om mannen gaat. Na mijn ex was ik al wat panisch als het om mannen ging, ik wilde al heel erg gewaardeerd worden, maar vanaf dat moment wilde ik niet meer dat iemand aan me zat. Heel dubbel. Aan de ene kant wilde ik het niet meer, aan de andere kant vond ik dat ik moest kunnen doen wat ik wilde. Ik ben niet van de one night stands, maar vond toch dat het me niet in de weg mocht staan om gewoon wat aan te rommelen als ik dat zelf wilde. Die paar keren dat ik wat deed (met vaste scharrel) toch weer paniek.
Ik vraag me nu zo af, waar ligt dat aan. De paniek? Was het die ene avond, was het die ex? Combinatie? Ik paniek meer bij de vaste scharrel, maar volgens mij deed ik het al. Ligt het aan onze karakters? Is het omdat hij dichterbij komt? Wat moet ik hiermee?
Ik heb heel raar gedaan, ik heb flink geraasd en getierd, ben uitgevallen en deed nogal wisselvallig(ik heb hem uitgefoeterd dat ik geen sexobject ben en daarna gebeld omdat ik sex wilde, bizar, dat laatste was geloof ik om te 'bewijzen' dat er niks aan de hand is). Dit past trouwens totaal niet bij mijn karakter. Andere mensen kennen mij als zorgzaam, doet geen mug kwaad, lief? Zoiets. Ik heb nooit ruzie, ik ben nooit echt fel. Bij hem wel. (iig nu,ken hem al langer, vroeger geloof ik niet). Ik heb slachtofferhulp gebeld. Ze vonden mijn geval ‘te zwaar’. Apart, terwijl ik het eigenlijk had weggestopt onder het motto: snel vergeten, stom.
Iemand met deze ervaring? Ik zag iets anders in deze richting in dit topic, maar dit voelde wel anders, ik herinner het me namelijk nauwelijks. Er was ook geen geweld bij. Ghb maakt je gewilliger ofzo. Ik deed gewoon mee. Hij heeft me niet gedwongen. Het was wel heel onwaarschijnlijk dat ik het zo had gedaan zonder drugs (getrouwde man met kids, ongesteld!!, geen one night stands--> klopt niet). Nu twijfels, slachtofferhulp heeft me een psycholoog aangeraden, maar ik weet ook niet zo goed waar het probleem eigenlijk begon? Help
donderdag 18 september 2008 om 21:48
Ik geloof trouwens ook niet dat je Sophietje heet en 81 jaar bent ....
Maar hé............. stel je nou eens voor dat je ongelijk hebt ? Is dat dan niet bijzonder pijnlijk voor TO ?
En is het voor meelezende pubermeiden niet beter om te denken dat het hen wél kan over komen ?
Maar hé............. stel je nou eens voor dat je ongelijk hebt ? Is dat dan niet bijzonder pijnlijk voor TO ?
En is het voor meelezende pubermeiden niet beter om te denken dat het hen wél kan over komen ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 18 september 2008 om 21:52
donderdag 25 september 2008 om 11:55
Wil even een hart onder de riem steken bij TO. Iets soortgelijks is mij ooit overkomen.Wat mij heeft geholpen is van me afschrijven en traumatherapie voor vrouwen en lotgenotencontact.
De reacties van sommige forummers vind ik gewoon erg...(gelukkig is dit een normale reactie van mensen:NIMBY oftewel not in my backyard)
De reacties van sommige forummers vind ik gewoon erg...(gelukkig is dit een normale reactie van mensen:NIMBY oftewel not in my backyard)
zondag 30 augustus 2009 om 15:34
Een jaar later zie ik dit. Ik had dit bericht gepost en was eigenlijk daarna wat bang voor negatieve reacties denk ik. Ik weet het niet. Durfte niet meer mee te lezen, wilde me niet verdedigen. Ondanks dat degenen die hier hebben gepost vast niet meer meelezen, wil ik toch even wat kwijt. Laat dit verhaal een waarschuwing zijn. Let op elkaar. Het is echt geen lullig sprookje of bedenksel waarbij ik om aandacht schreeuw.
Als ik het lees krijg ik weer een verdrietig gevoel. Een rilling. Alles wat mensen in twijfel trekken heb ik ook gedaan. Daarom heb ik er zo lang mee gelopen. Was het wel drugs? Maar dat zou je dan toch proeven? Zo reageer ik echt niet op 3/4 drankjes. Wat was dit? Was het niet gewoon een stom misverstand. Maar ik wilde toch niet? Ik zei echt nee (dat weet ik nu wel zeker, na meerdere 'fijne' herbelevings sessies). Maar waarom hield die vriendin me/hem niet tegen (dit is nogsteeds niet opgelost, ben ik nog steeds boos om en verwijt ik haar nog steeds).
Ik heb eerst via de studentenpsychologen emdr gehad om flashbacks weg te krijgen. Dit hielp goed. Maar dat haalde niet alles weg. Paar maanden later knaagde nog steeds heel erg dat ik geen aangifte had gedaan. Ik was bang dat anderen ook zoiets zou overkomen en dat vond ik geen goede gedachte (schuldgevoel? ik wilde melden dat het op die plek was gebeurd, zodat het iig in cijfers te zien zou zijn). Dus toen heb ik met de zedenpolitie gebeld. Ik kreeg in my face: je bent verkracht. Heel pijnlijk. Misschien voor anderen niet goed te begrijpen, maar ik zag het niet zo. Ook door alle onduidelijkheid, onzekerheid, twijfels vond ik dat heel moeilijk te accepteren. Ik vind zelf dat ik die slachtofferrol nooit heb aangenomen (dat las ik tussen de reacties), ik noem het liever niet zo (ik gil dit ook echt niet van de daken ofzo). Uiteindelijk heb ik een melding gedaan bij de zedenpolitie. Wel in overleg, vooral omdat het qua bewijslast waarschijnlijk geen zaak zou worden en ik het al moeilijk genoeg vond. Ik had geen zin om mensen te moeten bewijzen dat mij dat was aangedaan.
Hierna weer een tijd niks, ging wel beter. Alsnog wel een beetje last en nu loop ik bij het AMC. Ze zijn gespecialiseerd in dit soort gevallen. Ook daar noemen ze dit verkrachten. Ook nadat ik al mijn twijfels heb verteld en extreem in de verdediging ben geschoten om er maar 'een foute avond waar ik last van heb' van te maken, want de sticker verkracht bevalt me niet.
Sorry dat ik niet heb gereageerd. Ergens wel beter dat ik niet meer heb gelezen. Ik worstel(de) zelf al veel te veel met het idee of het wel verkrachting was, of het niet mijn eigen stomme schuld was, of het wel drugs was. Ik had daar echt geen twijfelende mensen bij nodig omdat het gewoon te stom of ongeloofwaardig voor woorden klonk, dat vond ik zelf ook heel lastig. Dat had ik bijna zeker te weten opgevat als: zie je wel, ik stel me aan, er is niks aan de hand. Dat wilde ik nogal graag en is achteraf toch niet helemaal zo. Ik zag ook hele lieve reacties. Bedankt. Voor iedereen in gelijke situatie, wees niet zo eigenwijs als ik en zoek sneller hulp. Het maakt eigenlijk niet uit wat het was, je hebt er last van en dat is het enige wat telt.
Als ik het lees krijg ik weer een verdrietig gevoel. Een rilling. Alles wat mensen in twijfel trekken heb ik ook gedaan. Daarom heb ik er zo lang mee gelopen. Was het wel drugs? Maar dat zou je dan toch proeven? Zo reageer ik echt niet op 3/4 drankjes. Wat was dit? Was het niet gewoon een stom misverstand. Maar ik wilde toch niet? Ik zei echt nee (dat weet ik nu wel zeker, na meerdere 'fijne' herbelevings sessies). Maar waarom hield die vriendin me/hem niet tegen (dit is nogsteeds niet opgelost, ben ik nog steeds boos om en verwijt ik haar nog steeds).
Ik heb eerst via de studentenpsychologen emdr gehad om flashbacks weg te krijgen. Dit hielp goed. Maar dat haalde niet alles weg. Paar maanden later knaagde nog steeds heel erg dat ik geen aangifte had gedaan. Ik was bang dat anderen ook zoiets zou overkomen en dat vond ik geen goede gedachte (schuldgevoel? ik wilde melden dat het op die plek was gebeurd, zodat het iig in cijfers te zien zou zijn). Dus toen heb ik met de zedenpolitie gebeld. Ik kreeg in my face: je bent verkracht. Heel pijnlijk. Misschien voor anderen niet goed te begrijpen, maar ik zag het niet zo. Ook door alle onduidelijkheid, onzekerheid, twijfels vond ik dat heel moeilijk te accepteren. Ik vind zelf dat ik die slachtofferrol nooit heb aangenomen (dat las ik tussen de reacties), ik noem het liever niet zo (ik gil dit ook echt niet van de daken ofzo). Uiteindelijk heb ik een melding gedaan bij de zedenpolitie. Wel in overleg, vooral omdat het qua bewijslast waarschijnlijk geen zaak zou worden en ik het al moeilijk genoeg vond. Ik had geen zin om mensen te moeten bewijzen dat mij dat was aangedaan.
Hierna weer een tijd niks, ging wel beter. Alsnog wel een beetje last en nu loop ik bij het AMC. Ze zijn gespecialiseerd in dit soort gevallen. Ook daar noemen ze dit verkrachten. Ook nadat ik al mijn twijfels heb verteld en extreem in de verdediging ben geschoten om er maar 'een foute avond waar ik last van heb' van te maken, want de sticker verkracht bevalt me niet.
Sorry dat ik niet heb gereageerd. Ergens wel beter dat ik niet meer heb gelezen. Ik worstel(de) zelf al veel te veel met het idee of het wel verkrachting was, of het niet mijn eigen stomme schuld was, of het wel drugs was. Ik had daar echt geen twijfelende mensen bij nodig omdat het gewoon te stom of ongeloofwaardig voor woorden klonk, dat vond ik zelf ook heel lastig. Dat had ik bijna zeker te weten opgevat als: zie je wel, ik stel me aan, er is niks aan de hand. Dat wilde ik nogal graag en is achteraf toch niet helemaal zo. Ik zag ook hele lieve reacties. Bedankt. Voor iedereen in gelijke situatie, wees niet zo eigenwijs als ik en zoek sneller hulp. Het maakt eigenlijk niet uit wat het was, je hebt er last van en dat is het enige wat telt.
