Psyche
alle pijlers
voel me in de war
zondag 10 augustus 2008 om 13:31
Lieve viva meisjes/vrouwen,
Ik zit niet lekker in mijn vel. Sinds mijn scriptieperiode ben ik mezelf een beetje aan de computer gaan kluisteren. Inmiddels is mijn scriptie klaar en mijn relatie uit en ben ik helemaal ingestort. Ik heb werkelijk nergens meer zin in. Geen zin om een baan te zoeken, geen zin om echt leuke dingen te doen, geen zin om met leuke nieuwe jongens te daten. Het voelt alsof mijn toekomst weg is. Opeens komen er allerlei dingen van vroeger naar boven. En het voelt ongeveer zo: 'het is altijd mijn fout', 'het lijkt wel of ik niets kan', 'het voelt alsof ik altijd de boeman ben', daarnaast heb ik het idee dat mensen mij een ontzettende loser vinden. Geen idee waarom eigenlijk. Ik verzorg mezelf momenteel helemaal niet goed. Eigenlijk zit ik veel dagen gewoon in mijn badjas. Heb hier momenteel al gesprekken voor bij de psychologe. Ik ben een sterk persoon met een wilskrachtig karakter. Maar ik kan niet meer. Het is net of ik niet goed genoeg ben. Alsof ik elke keer speren in mijn ziel krijg.
Ik weet niet meer wat te doen.....
Groetjes,
Ik zit niet lekker in mijn vel. Sinds mijn scriptieperiode ben ik mezelf een beetje aan de computer gaan kluisteren. Inmiddels is mijn scriptie klaar en mijn relatie uit en ben ik helemaal ingestort. Ik heb werkelijk nergens meer zin in. Geen zin om een baan te zoeken, geen zin om echt leuke dingen te doen, geen zin om met leuke nieuwe jongens te daten. Het voelt alsof mijn toekomst weg is. Opeens komen er allerlei dingen van vroeger naar boven. En het voelt ongeveer zo: 'het is altijd mijn fout', 'het lijkt wel of ik niets kan', 'het voelt alsof ik altijd de boeman ben', daarnaast heb ik het idee dat mensen mij een ontzettende loser vinden. Geen idee waarom eigenlijk. Ik verzorg mezelf momenteel helemaal niet goed. Eigenlijk zit ik veel dagen gewoon in mijn badjas. Heb hier momenteel al gesprekken voor bij de psychologe. Ik ben een sterk persoon met een wilskrachtig karakter. Maar ik kan niet meer. Het is net of ik niet goed genoeg ben. Alsof ik elke keer speren in mijn ziel krijg.
Ik weet niet meer wat te doen.....
Groetjes,
zondag 10 augustus 2008 om 14:42
Al een aantal keren, maar het lijkt niet genoeg. Wat zij graag wilt zien is een goede dagstructuur maar ik kan het niet zo goed opbrengen. Heb heel erg last van angsten, onzekerheden en droevige gevoelens. Voel me heel erg alleen. En op dit moment voel ik me heel erg snel afgewezen. Ik wil het gevoel hebben dat ik het waard ben. Maar juist omdat ik nu in een cirkel naar beneden zit voel ik me alleen maar bevestigd als andere mensen non-verbaal, of indirect laten weten niet zo heel veel zin in mij te hebben. Ik heb hier al ongeveer twee jaar last van.
Groetjes,
Groetjes,
zondag 10 augustus 2008 om 17:12
Zo te zien is het met de adolescentie begonnen..?
Ik heb zelf na mijn 20e een periode gehad waarin ik diepgaand onzeker over mezelf was.
Moeilijk om jezelf voor te houden, maar ik weet wel dat je jezelf kritischer bekijkt dan anderen dat naar jou toe doen.
Dat is wat een psycholoog tegen mij herhaaldelijk heeft gezegd: je vult voor jezelf in wat anderen over je denken, maar is dat wel terecht?
Wat ik me afvraag:
Hoe voelde je je dan tijdens je studietijd? Is er een duidelijk verschil tussen toen en nu?
Kun je een oorzaak/aanleiding of druppel aangeven die de emmer doet overlopen?
Ik heb zelf na mijn 20e een periode gehad waarin ik diepgaand onzeker over mezelf was.
Moeilijk om jezelf voor te houden, maar ik weet wel dat je jezelf kritischer bekijkt dan anderen dat naar jou toe doen.
Dat is wat een psycholoog tegen mij herhaaldelijk heeft gezegd: je vult voor jezelf in wat anderen over je denken, maar is dat wel terecht?
Wat ik me afvraag:
Hoe voelde je je dan tijdens je studietijd? Is er een duidelijk verschil tussen toen en nu?
Kun je een oorzaak/aanleiding of druppel aangeven die de emmer doet overlopen?
Viva naar de knoppen.
zondag 10 augustus 2008 om 18:12
ok, heb nog kwartierjte om iets te schrijven....
Het is niet zozeer dat ik zelf heel onzeker ben, maar meer dat ik onzeker word door mijn omgeving. Ik benogal van eerlijkheid en zuiverheid en vaak merk ik dat dingen niet kloppen of zuiver zijn. Vaak als ik ze later natrek klopt het inderdaad. Ik vind dit heel moeilijk want daardoor ben ik heel argwanend geworden en denk ik dat mensen al heel snel niet te vertrouwen zijn. Mijn omgeving heeft mij ook bepaalde dingen aangepraat die ik eigenlijk min of meer ben gaan geloven en ik kom hier bijna niet van los. Soms voelt het alsof ik geen recht heb op geluk ik weet dat het helemaal nergens op slaat. Maar dat ik mezelf maar beter klein kan houden zodat mensen me niets kunnen doen. Ik merk dat als ik trots op mezelf ben en dit laat zien dat het vaak zo voelt of is dat ik figuurlijk een kopje kleiner word gemaakt. Ik geef toe dat ik de laatste paar maanden bijna dag in dag uit op mijn kamer heb gezeten. En al weet ik dat ik hiermee overkom als een slachtoffer toch is het niet zo. Ik heb zo vaak in groepen de hete kolen gekregen, dat ik mezelf maar meer en meer ben gaan terug trekken. Ik heb van mezelf geen deprimerend, negatief karakter maar ik voel me soms wel zo.
Groetjes,
Het is niet zozeer dat ik zelf heel onzeker ben, maar meer dat ik onzeker word door mijn omgeving. Ik benogal van eerlijkheid en zuiverheid en vaak merk ik dat dingen niet kloppen of zuiver zijn. Vaak als ik ze later natrek klopt het inderdaad. Ik vind dit heel moeilijk want daardoor ben ik heel argwanend geworden en denk ik dat mensen al heel snel niet te vertrouwen zijn. Mijn omgeving heeft mij ook bepaalde dingen aangepraat die ik eigenlijk min of meer ben gaan geloven en ik kom hier bijna niet van los. Soms voelt het alsof ik geen recht heb op geluk ik weet dat het helemaal nergens op slaat. Maar dat ik mezelf maar beter klein kan houden zodat mensen me niets kunnen doen. Ik merk dat als ik trots op mezelf ben en dit laat zien dat het vaak zo voelt of is dat ik figuurlijk een kopje kleiner word gemaakt. Ik geef toe dat ik de laatste paar maanden bijna dag in dag uit op mijn kamer heb gezeten. En al weet ik dat ik hiermee overkom als een slachtoffer toch is het niet zo. Ik heb zo vaak in groepen de hete kolen gekregen, dat ik mezelf maar meer en meer ben gaan terug trekken. Ik heb van mezelf geen deprimerend, negatief karakter maar ik voel me soms wel zo.
Groetjes,
zondag 10 augustus 2008 om 18:20
Hoe voelde je je dan tijdens je studietijd? Is er een duidelijk verschil tussen toen en nu?
Tijdens mijn studietijd was ik gericht op mijn einddoel waardoor ik meer gericht was op mijn eindresultaat en verder minder bezig met mezelf. Verder voelde ik me in veel groepen vaak niet thuis. Zeker met veel vrouwen onderling.
Kun je een oorzaak/aanleiding of druppel aangeven die de emmer doet overlopen?
Het feit dat ik er nu helemaal alleen voor sta. Ondanks de paar betrouwbare vriendschappen die ik heb. Ik kreeg heel veel steun en warmte van mijn vriend, maar we hebben er samen voor gekozen dit uit te maken. Ik werd soms heel onzeker door zijn gedrag. Hij was namelijk niet helemaal open. Ik wil het gevoel hebben dat ik ergens deel van uit mag maken, maar zo voelt het niet helemaal. Het is net of ik in een aquarium aan het zwemmen ben en ik geen zelfde kleur vissen kan vinden.
Tijdens mijn studietijd was ik gericht op mijn einddoel waardoor ik meer gericht was op mijn eindresultaat en verder minder bezig met mezelf. Verder voelde ik me in veel groepen vaak niet thuis. Zeker met veel vrouwen onderling.
Kun je een oorzaak/aanleiding of druppel aangeven die de emmer doet overlopen?
Het feit dat ik er nu helemaal alleen voor sta. Ondanks de paar betrouwbare vriendschappen die ik heb. Ik kreeg heel veel steun en warmte van mijn vriend, maar we hebben er samen voor gekozen dit uit te maken. Ik werd soms heel onzeker door zijn gedrag. Hij was namelijk niet helemaal open. Ik wil het gevoel hebben dat ik ergens deel van uit mag maken, maar zo voelt het niet helemaal. Het is net of ik in een aquarium aan het zwemmen ben en ik geen zelfde kleur vissen kan vinden.
zondag 10 augustus 2008 om 18:23
Komt het wellicht omdat je tijdens je studie en scriptie periode een duidelijke daginvulling en doel had? Maar nu is je studie afgerond en je relatie over. Alles ligt nog open en je moet nu gaan kiezen. Dat kan beangstigend en verlammend werken voor iemand die liever duidelijkheid heeft, weet niet of dat voor jou geldt uiteraard, maar dat zou een mogelijkheid kunnen zijn. Herken je je daarin?
zondag 10 augustus 2008 om 18:46
Ja indd, ik ben iemand die graag duidelijkheid heeft. Misschien dat ik daarin nogal ver kan gaan. Als ik geen duidelijkheid heb kan ik nogal onzeker worden.
Wat betreft die daginvulling kan ik zeggen dat zowel de studie als relatie een hele centrale rol in mijn leven hebben gespeeld. Andere dingen die een minder grote rol in mijn leven spelen of gespeeld hebben schuif ik gemakkelijker aan de kant. Ik ben ook iemand die redelijk makkelijk contact maakt. Maar nu voelt het leeg alsof ik nergens echt aan verbonden ben. En ik heb geen zin meer, ik durf niet meer zo goed. Ik heb het gevoel dat ik mezelf niet mag zijn.
Wat betreft die daginvulling kan ik zeggen dat zowel de studie als relatie een hele centrale rol in mijn leven hebben gespeeld. Andere dingen die een minder grote rol in mijn leven spelen of gespeeld hebben schuif ik gemakkelijker aan de kant. Ik ben ook iemand die redelijk makkelijk contact maakt. Maar nu voelt het leeg alsof ik nergens echt aan verbonden ben. En ik heb geen zin meer, ik durf niet meer zo goed. Ik heb het gevoel dat ik mezelf niet mag zijn.
zondag 10 augustus 2008 om 18:50
Zou het helpen als je een duidelijk doel voor ogen had? Bijvoorbeeld elke dag rond dezelfde tijd achter de pc gaan zitten en vacaturesites afspeuren. Ik noem maar wat. En elke week op dezelfde dagen gaan sporten, stappen, boodschappen doen... Zoiets. Lijstjes maken schijnt ook te helpen. Voor mij niet want ik ben een chaoot en zie liever zo min mogelijk structuur, want dan voel ik me juist gevangen. 
maandag 11 augustus 2008 om 18:12
Tja...ik ben nogal cynisch eigenlijk, en iemand 100% vertrouwen zit niet in mijn aard. Daar kan ik je helaas niet mee helpen. Zolang je jezelf 100% kan vertrouwen ben je al een heel eind.
Maar gelukkig zijn er wel mensen die je voor 100% met al je geheimen kan vertrouwen, die zijn alleen niet zomaar te vinden.
Maar gelukkig zijn er wel mensen die je voor 100% met al je geheimen kan vertrouwen, die zijn alleen niet zomaar te vinden.
maandag 11 augustus 2008 om 18:19
Kan je niet terecht bij familie?
Als ik me zo voel zoals jij (al is dat dan niet weken achter elkaar, maar meer een momentopname) dan zoek ik contact met familie. Mn moeder, vader, mn broer, een tante... die bel ik dan gewoon. Dat voelt fijn, want ik weet dat deze mensen er altijd voor me zijn en me niet ver/beoordelen.
Is dit niet iets voor jou? Familie zijn vaak de mensen die je kunt vertrouwen...
Als ik me zo voel zoals jij (al is dat dan niet weken achter elkaar, maar meer een momentopname) dan zoek ik contact met familie. Mn moeder, vader, mn broer, een tante... die bel ik dan gewoon. Dat voelt fijn, want ik weet dat deze mensen er altijd voor me zijn en me niet ver/beoordelen.
Is dit niet iets voor jou? Familie zijn vaak de mensen die je kunt vertrouwen...
maandag 11 augustus 2008 om 18:50
Ik heb een hele lieve moeder, en een prima vader. Ik ben de nodige agressie gewend van mijn vader ik denk dat die mij een beetje bang gemaakt heeft. Als ik met mensen in aanraking kom die zo overschreeuwend zijn dan klap ik helemaal dicht en die keren zich dan tegen mij. Ik zou zo graag in mijn eigen kracht staan en dan denken dit is mijn leven en hier blijf je vanaf. Maar het is soms zo moeilijk om me staande te houden. Misschien trek ik het wel aan. Misschien zend ik wel onbewust angstige vibraties uit. Ik heb geen idee. Iniedergeval kost het me hierdoor wel veel moeite om mijn zelfrespect te behouden. Ik dacht in het verleden altijd dat als mensen bepaalde leuke dingen tegen me zeiden dat het echt oprecht was. Maar soms volgt er dan opeens minder positief verhaal. Ik ben zo bang. Ik wil hier ontzettend graag uitkomen. En niet meer dat mensen me als een loser of stumperd zien.
maandag 11 augustus 2008 om 20:01
Verwacht je niet teveel van mensen Me? Niemand is perfect en dat mag je eigenlijk ook niet verwachten van mensen. De ene keer zijn ze vriendelijk, de andere keer niet. Heeft niks met te vertrouwen zijn te maken maar gewoon met mens zijn.
Als je iemand zoekt om op te leunen dan zul je je te afhankelijk opstellen. Daarmee krijg je geen gelijkwaardige vriendschap waarbij jij de onderdanige rol aanneemt. Jij bent immers afhankelijk van de ander, denk je, en niet andersom. Ja, dat is de ideale positie om ontzettend gekwetst te worden.
Probeer naast iemand te staan, niet eronder. Vertrouwen in jezelf is veel belangrijker dan vertrouwen in de ander.
Als je iemand zoekt om op te leunen dan zul je je te afhankelijk opstellen. Daarmee krijg je geen gelijkwaardige vriendschap waarbij jij de onderdanige rol aanneemt. Jij bent immers afhankelijk van de ander, denk je, en niet andersom. Ja, dat is de ideale positie om ontzettend gekwetst te worden.
Probeer naast iemand te staan, niet eronder. Vertrouwen in jezelf is veel belangrijker dan vertrouwen in de ander.
maandag 11 augustus 2008 om 20:29
Yes minny, ik kom vaak in die positie terecht. Maar ik heb gewoon een zachtaardige verschijning dus het is heel gemakkelijk om mij te overrulen hoor. Mensen zijn heel snel vanuit zichzelf heel beschermend naar mij. Dus ik kom vaak in die positie terecht. Veel vriendschappen bij mij zijn niet helemaal gelijkwaardig. En vaak als ik mijn stem laat horen, nemen mensen afstand. Wat betreft dat leunen dat is ook niet goed hoor. Ik ben gewoon heel bang voor agressie en intimiderend gedrag. Ik merk dat ik dichtklap en mezelf automatisch in een kleinere positie plaats. Ik heb geen idee hoe ik hierin een beetje constant kan zijn. Vertrouwen op mezelf opzich vind ik mezelf wel de moeite. Maar als ik zoiets bevestigd zie krimpt mijn ego toch wel een beetje. En wil ik misschien wel laten zien wie ik ben. Ik heb geen idee.
maandag 11 augustus 2008 om 22:29
In een gelijkwaardige vriendschap geldt jouw stem net zo goed. Dat is al geen gezonde vriendschap als jij het gevoel hebt, terecht danwel onterecht, dat daar geen ruimte en respect voor is. Jij komt niet alleen in die positie terecht, maar jij plaatst jezelf ook in die positie. Bewust...onbewust...dat weet je zelf het beste.
Ik vergelijk het met een puppy dat met grote ogen naar je kijkt en je smeekt om voor m te zorgen. Heel erg leuk, maar zodra pup groter wordt en gaat happen dan is het hoppa weg ermee. Snap je een beetje wat ik bedoel? Niet dat ik vergelijk met een puppy hoor, het is ff een manier van beschrijven
Zoals ik al zei, zet jezelf naast iemand op je eigen twee benen en je zult merken dat je veel meer gelijkwaardigheid en respect krijgt. Voornamelijk van jezelf. Men is er niet om voor jou te zorgen, jij bent er om voor jou te zorgen.
Ik vergelijk het met een puppy dat met grote ogen naar je kijkt en je smeekt om voor m te zorgen. Heel erg leuk, maar zodra pup groter wordt en gaat happen dan is het hoppa weg ermee. Snap je een beetje wat ik bedoel? Niet dat ik vergelijk met een puppy hoor, het is ff een manier van beschrijven
Zoals ik al zei, zet jezelf naast iemand op je eigen twee benen en je zult merken dat je veel meer gelijkwaardigheid en respect krijgt. Voornamelijk van jezelf. Men is er niet om voor jou te zorgen, jij bent er om voor jou te zorgen.
dinsdag 12 augustus 2008 om 14:27
Ja weet je, soms groeit dat gewoon zo. Omdat sommige mensen zo intimiderend kunnen zijn, dan krimp ik in. Of andere mensen nemen de hulpverlenersrol op zich om met mij in contact te komen en als ik dan zeg wat ik vind dan raak ik die persoon kwijt. Natuurlijk zeg ik er iets van, met als gevolg dat ik die persoon kwijt raak. Het is net of ik materie, statusobjecten etc moet aantonen om een bepaald respect te krijgen en te behouden. Wat jij zegt klopt, met als gevolg dat er zo af en toe weleens een strijd in een contact ontstaat. Ik merk soms dat mensen zich op een arrogante wijze boven mij proberen te plaatsen maar het gekke is dat ze helemaal niets meer hebben. Ik ben heel open en eerlijk en andere mensen zijn dat minder vaak. Als ik afstandelijk doe dan zijn ze weer opener heel gek is dat. Ik durf mijn eigen ruimte niet op te vragen, te voelen dat het van mij is. heel raar gevoel.
dinsdag 12 augustus 2008 om 14:44
Hey Me,
Ik zit momenteel de laatste dagen met mijn scriptie (volgende week inleveren) te worstelen en de periode die jij beschrijft heb ik gelukkig afgesloten: Ik heb mijn scriptie 4 jaar (!) voor me uitgeschoven, omdat ik niet wist wat ik wilde. Om mij heen iedereen maar plannen hebben en ambities en ik... niets. Vandaar dat die scriptie ook niet vorderde: bleef dagen in bed liggen en kwam er alleen uit om te werken (horecabijbaantje), dat gaf me gelukkig nog wel enigszins een gevoel dat ik niet helemaal nutteloos was... Maar op een gegeven moment kwam mij een vacature onder ogen waarvan ik dacht: heee dat ben ik: ben gaan solliciteren (8 mndn geleden is de procedure begonnen) en aangenomen! Sinds ik daarmee bezig ben, vlot mijn scriptie ook beter, omdat ik nu een toekomstperspectief heb... Voor jou komt dat ook, daar moet je van uit blijven gaan, hoe donker en hopeloos het nu ook lijkt. En op dat moment weet je ook weer wie je bent: die sterke en wilskrachtige persoon! Het is iig goed dat je hulp hebt gezocht, ik heb dat niet gedaan, had ik dat ook gedaan was mijn scriptie misschien 3 jaar geleden al af geweest... Maar uiteindelijk heb ik er geen spijt van: ik redeneer maar zo: toen was ik er nog niet klaar voor: nu wel!
Voor jou komt het ook goed! Hang in there!
Ik zit momenteel de laatste dagen met mijn scriptie (volgende week inleveren) te worstelen en de periode die jij beschrijft heb ik gelukkig afgesloten: Ik heb mijn scriptie 4 jaar (!) voor me uitgeschoven, omdat ik niet wist wat ik wilde. Om mij heen iedereen maar plannen hebben en ambities en ik... niets. Vandaar dat die scriptie ook niet vorderde: bleef dagen in bed liggen en kwam er alleen uit om te werken (horecabijbaantje), dat gaf me gelukkig nog wel enigszins een gevoel dat ik niet helemaal nutteloos was... Maar op een gegeven moment kwam mij een vacature onder ogen waarvan ik dacht: heee dat ben ik: ben gaan solliciteren (8 mndn geleden is de procedure begonnen) en aangenomen! Sinds ik daarmee bezig ben, vlot mijn scriptie ook beter, omdat ik nu een toekomstperspectief heb... Voor jou komt dat ook, daar moet je van uit blijven gaan, hoe donker en hopeloos het nu ook lijkt. En op dat moment weet je ook weer wie je bent: die sterke en wilskrachtige persoon! Het is iig goed dat je hulp hebt gezocht, ik heb dat niet gedaan, had ik dat ook gedaan was mijn scriptie misschien 3 jaar geleden al af geweest... Maar uiteindelijk heb ik er geen spijt van: ik redeneer maar zo: toen was ik er nog niet klaar voor: nu wel!
Voor jou komt het ook goed! Hang in there!
dinsdag 12 augustus 2008 om 14:53
Dat is dan geen verlies, hoor. Er zijn mensen die alleen op deze manier met de ander om kunnen gaan; zich boven de ander plaatsen in een hulpverlenende rol. Maar deze vriendschappen/contacten wil jij niet. Als je er dan op een gegeven moment achter komt dat je diegene kwijt raakt wanneer je laat zien ook iemand te zijn, en niet alleen maar een egoboost voor iemands reddersinstinct te zijn, dan weet je waar je aan toe bent, toch?
Maar misschien trek je juist deze personen aan, zoiets maak ik op uit je verhaal. Of trek je in eerste instantie naar deze personen toe, omdat het wel veilig en/of bekend voor je voelt?
Veel sterkte. Ik herken trouwens ook de onzekerheid op het moment dat je iets hebt afgerond en daardoor je dagstructuur wegvalt. Maar het is goed dat je nu met die onzekerheden aan de slag gaat.
dinsdag 12 augustus 2008 om 15:36
Een "hulpverlener" komt af op een "hulpvrager". Iets aan jou vertelt die hulpverleners dat jij een hulpvrager bent. De onzekerheid van binnen straalt uit van buiten. Jij kan jezelf helpen, mogelijk met proffesionele hulp van buitenaf, maar een leek op straat kan dat niet. Vaak voelen mensen zich sterk als ze een ander helpen, maar daar hoef jij je niet voor te lenen.
Dit wil ik je nog meegeven: Mensen gaan zo ver bij jou als dat jij toelaat. Als jij ze niet de ruimte geeft om jou zo te behandelen zal dat in 99,99% van de gevallen ook niet gebeuren. Zie het niet als mensen kwijtraken, zie het als uitproberen of het werkt, zo niet dan kijk je verder.
Dit wil ik je nog meegeven: Mensen gaan zo ver bij jou als dat jij toelaat. Als jij ze niet de ruimte geeft om jou zo te behandelen zal dat in 99,99% van de gevallen ook niet gebeuren. Zie het niet als mensen kwijtraken, zie het als uitproberen of het werkt, zo niet dan kijk je verder.
dinsdag 12 augustus 2008 om 16:49
Ik begrijp het, het klopt ook. ik ben ook een hulpvrager maar dat komt denk ik weer omdat ik vaak de schuld op me neem, of vaak de schuld krijg. En ook graag openlijk over dingen praat. Mensen zeggen altijd vaak zichzelf bij mij te kunnen en mogen zijn, en waarderen dat ze genoeg ruimte krijgen bij mij. En wat gebeurd er dan soms opeens, dan ontstaat er een machtsstrijd. Ik zeg je heel eerlijk. Ik ben mezelf kwijt, weet niet wie ik zelf ben en heb het moeilijk met mezelf echt belangrijk vinden, omdat ik me zo vaak door allerlei hulpgevers de weg wijs laten maken dat ik niet meer alleen durf te vragen, of durf te denken dat ik het goed doe. als ik veel commentaar hoor dan klap ik toch weer dicht. dat is automatisch. daarnaast zijn bepaalde mensen die ik in mijn dagelijkse leven, of op werk bijv er heel goed in mij soms het gevoel te geven dat ik maar een sullig persoon ben. Ik heb niet het idee dat ik dit ben maar ik ben geen arrogant, koel persoon ofzo. Kortom ik wil zeker die therapie hoor maar mijn waarde als persoon ik weet niet ik voel dat die weggezakt is.
