Psyche
alle pijlers
Voor het eerst dit jaar geen kerst vieren
vrijdag 25 december 2020 om 07:03
Ik zal eerst even de context schetsen. Ik ben single en ben in principe welkom bij mijn ouders om kerst te vieren, maar zie een aantal beren op de weg.
De grootste daarvan is mijn eetstoornis, die wisselt tussen anorexia en boulimia, met goede en slechte periodes. Nu zit ik in een periode van overdag leven op koffie en s avonds gigantisch grote eetbuien. Ik weet dat dat niet goed voor mij is, maar toen ik wel een gezond eetpatroon aanhield, waren de eetbuien er ook. Dus nu heb ik zoiets van: wat maakt het ook uit, eetbuien heb ik toch wel. Het compenseren (lees: braken) gaat steeds moeizamer en lukt zelfs soms helemaal niet wat mij tot wanhoop drijft. Daardoor , en door medicatiegebruik, ben ik de afgelopen twee weken vier kilo aangekomen en nu zit ik zelfs boven het minimum gezond gewicht. Nu moet ik van mezelf weer op een regime gaan leven van koffie en water. Zelfs een appeltje is te veel.
De timing is wel heel ongelukkig, want juist nu is het kerst en dat betekent veel en lekker eten. Aan de ene kant verlang ik naar de nabijheid van familieleden om mij heen, aan de andere kant trek ik het psychisch niet als ik nog meer aankom door al dat eten. Bovendien zie ik hoeveel pijn het mijn ouders doet dat ik na zestien jaar nog steeds een eetstoornis heb en ben ik bang dat ik hun extra stress bezorg. Zij moeten alles afsluiten, verstoppen, want anders word ik overvallen door een eetbui en eet ik alles op. En dat wil ik hun heel erg besparen. Ik gun ze een fijne kerst zonder dat ze zich druk hoeven te maken om mij en dat ik weer de kelderkast plunder Op zulke momenten heb ik mezelf niet in de hand. Achteraf overheerst schaamte en walgte.
Ik vroeg me af of er nog meer mensen zijn, afgezien van bejaarden, die net doen alsof het een normale dag is en kerst eigenlijk gewoon niet vieren. En hoe zij daar dan mee omgaan. Want nu, hoewel het vroeg in de ochtend is, heb ik het er al eigenlijk heel moeilijk mee. Ik wil wel heel graag mijn familie weer zien maar daar hoort ook dat eten bij en ik trek het echt niet om nog meer aan te komen, dit is al veel te veel.
Heeft iemand een advies, of misschien een ervaring, over hiermee om te gaan?
De grootste daarvan is mijn eetstoornis, die wisselt tussen anorexia en boulimia, met goede en slechte periodes. Nu zit ik in een periode van overdag leven op koffie en s avonds gigantisch grote eetbuien. Ik weet dat dat niet goed voor mij is, maar toen ik wel een gezond eetpatroon aanhield, waren de eetbuien er ook. Dus nu heb ik zoiets van: wat maakt het ook uit, eetbuien heb ik toch wel. Het compenseren (lees: braken) gaat steeds moeizamer en lukt zelfs soms helemaal niet wat mij tot wanhoop drijft. Daardoor , en door medicatiegebruik, ben ik de afgelopen twee weken vier kilo aangekomen en nu zit ik zelfs boven het minimum gezond gewicht. Nu moet ik van mezelf weer op een regime gaan leven van koffie en water. Zelfs een appeltje is te veel.
De timing is wel heel ongelukkig, want juist nu is het kerst en dat betekent veel en lekker eten. Aan de ene kant verlang ik naar de nabijheid van familieleden om mij heen, aan de andere kant trek ik het psychisch niet als ik nog meer aankom door al dat eten. Bovendien zie ik hoeveel pijn het mijn ouders doet dat ik na zestien jaar nog steeds een eetstoornis heb en ben ik bang dat ik hun extra stress bezorg. Zij moeten alles afsluiten, verstoppen, want anders word ik overvallen door een eetbui en eet ik alles op. En dat wil ik hun heel erg besparen. Ik gun ze een fijne kerst zonder dat ze zich druk hoeven te maken om mij en dat ik weer de kelderkast plunder Op zulke momenten heb ik mezelf niet in de hand. Achteraf overheerst schaamte en walgte.
Ik vroeg me af of er nog meer mensen zijn, afgezien van bejaarden, die net doen alsof het een normale dag is en kerst eigenlijk gewoon niet vieren. En hoe zij daar dan mee omgaan. Want nu, hoewel het vroeg in de ochtend is, heb ik het er al eigenlijk heel moeilijk mee. Ik wil wel heel graag mijn familie weer zien maar daar hoort ook dat eten bij en ik trek het echt niet om nog meer aan te komen, dit is al veel te veel.
Heeft iemand een advies, of misschien een ervaring, over hiermee om te gaan?
vrijdag 25 december 2020 om 07:50
vrijdag 25 december 2020 om 07:57
Als jij mijn dochter was dan had ik je liever dichtbij me, samen met je eetstoornis die je moeder wel kent, dan dat je ergens alleen zit te malen in je hoofd. Dan zou ik me veel meer zorgen maken. Iets zegt me alleen dat jouw ouders niet zo begripvol en therapeutisch gaan reageren als jij nodig hebt. Je hebt niet voor niets een eetstoornis, je jeugd en je ouders zullen daar wellicht ook iets mee te maken hebben.
Je zou kunnen bedenken onder welke voorwaarden je je prettig zou voelen daar;
- een uurtje zonder eten
- wel gaan maar erover praten, zeggen dat je in een moeilijke fase zit en geen commentaar wil.
- gaan maar aangeven dat je hun hulp nodig hebt en hoe dan (heel concreet, dus inderdaad kelderkast op slot of helpen een oefening uit je therapie te doen, of lekker veel koffie voor je zetten).
Je zou ook alvast een plan kunnen bedenken voor na de kerst om jezelf wat houvast te geven. Zoals je therapeut bellen of je huisarts of een lotgenotengroep. Dat laatste zou je misschien nu al kunnen doen. Of is er een vriendin die je even kan bellen, gewoon voor wat contact.
Kerstmis is een stressvolle tijd, voor veel mensen. Je wordt weer geconfronteerd met familie, sentiment, nostalgie, einde vh jaar. Het is echt niet gek dat je eetstoornis dan de kop op steekt. Probeer lief te zijn voor jezelf en niet zo streng.
Hele dikke knuffel voor jou.
Je zou kunnen bedenken onder welke voorwaarden je je prettig zou voelen daar;
- een uurtje zonder eten
- wel gaan maar erover praten, zeggen dat je in een moeilijke fase zit en geen commentaar wil.
- gaan maar aangeven dat je hun hulp nodig hebt en hoe dan (heel concreet, dus inderdaad kelderkast op slot of helpen een oefening uit je therapie te doen, of lekker veel koffie voor je zetten).
Je zou ook alvast een plan kunnen bedenken voor na de kerst om jezelf wat houvast te geven. Zoals je therapeut bellen of je huisarts of een lotgenotengroep. Dat laatste zou je misschien nu al kunnen doen. Of is er een vriendin die je even kan bellen, gewoon voor wat contact.
Kerstmis is een stressvolle tijd, voor veel mensen. Je wordt weer geconfronteerd met familie, sentiment, nostalgie, einde vh jaar. Het is echt niet gek dat je eetstoornis dan de kop op steekt. Probeer lief te zijn voor jezelf en niet zo streng.
Hele dikke knuffel voor jou.
vrijdag 25 december 2020 om 08:11
Wat Parella zegt.
Als je mijn dochter was, zou ik met liefde alle eten uit zicht en achter slot en grendel leggen en je van koffie en water voorzien. Zodat ik je even kon zien, al was het maar een uurtje. Als mijn dochter zou vertellen dat deze condities haar minder stress geven en het haar mogelijk maken om op bezoek te komen, zou ik dat doen. Ik zou het jammer vinden als ze ‘voor mij’ zou gaan denken dat het teveel moeite is.
Als je mijn dochter was, zou ik met liefde alle eten uit zicht en achter slot en grendel leggen en je van koffie en water voorzien. Zodat ik je even kon zien, al was het maar een uurtje. Als mijn dochter zou vertellen dat deze condities haar minder stress geven en het haar mogelijk maken om op bezoek te komen, zou ik dat doen. Ik zou het jammer vinden als ze ‘voor mij’ zou gaan denken dat het teveel moeite is.
vrijdag 25 december 2020 om 08:24
Toch zou ik het doen. Ja het kost tijd maar wat zou je anders voor nuttigs gaan doen vandaag? Netflixen?rebecca_90 schreef: ↑25-12-2020 08:14Wow, wat zijn er al veel reacties op gekomen. Bedankt daarvoor!
Het probleem is alleen dat mijn ouders op 2 uur reizen wonen (enkele reis) en dat het bijna niet 'de moeite waard' is om een uurtje op de koffie te komen.
Het wordt een zonnige dag, zet fijne muziek aan, geniet van de reis, van het buiten zijn, onderweg zijn.
vrijdag 25 december 2020 om 08:27
Tuurlijk is het wel de moeite waard!
Jij bepaalt dat zelf.
Tenzij het toch niet zo gezellig is.
In mijn vrijgezelle jaren had ik een lekker muziekje aan, maakte het thuis gezellig, en deed waar ik zin in had. Boekje lezen, film kijken.
Jij schrijft dat je graag je familie wil zien.
Als je iets anders leuks kan bedenken is het ook goed hè. Als je ze echt echt heel graag wil zien en een uur is wat jij op kan brengen dan ben je vijf uur daarmee bezig. Is nog te overzien.
Alternatief is dat je vijf uur gaat en er negen uur mee van huis bent. Wat niet kan, kan niet. Ouders zeggen hoe lang je komt en waarom, bv ik ben moe ik kan niet langer. Of niet gaan.
Jij bepaalt dat zelf.
Tenzij het toch niet zo gezellig is.
In mijn vrijgezelle jaren had ik een lekker muziekje aan, maakte het thuis gezellig, en deed waar ik zin in had. Boekje lezen, film kijken.
Jij schrijft dat je graag je familie wil zien.
Als je iets anders leuks kan bedenken is het ook goed hè. Als je ze echt echt heel graag wil zien en een uur is wat jij op kan brengen dan ben je vijf uur daarmee bezig. Is nog te overzien.
Alternatief is dat je vijf uur gaat en er negen uur mee van huis bent. Wat niet kan, kan niet. Ouders zeggen hoe lang je komt en waarom, bv ik ben moe ik kan niet langer. Of niet gaan.
vrijdag 25 december 2020 om 08:28
Je schrijft dat je ze heel graag wilt zien. Als dat écht zo voelt, laat je dan niet weerhouden door je gedachten over van alles en nog wat.rebecca_90 schreef: ↑25-12-2020 08:14Wow, wat zijn er al veel reacties op gekomen. Bedankt daarvoor!
Het probleem is alleen dat mijn ouders op 2 uur reizen wonen (enkele reis) en dat het bijna niet 'de moeite waard' is om een uurtje op de koffie te komen.
vrijdag 25 december 2020 om 08:34
Ga!
Als het voor jezelf goed is om niet te gaan dan is dat zo, maar als je wel wil gaan maar thuis blijft omdat je bang bent je ouders tot last te zijn moet je gaan. Je denkt ze verdrietig zijn om te zien dat het niet goed gaat, maar ik denk dat ze verdrietiger zijn als je weg blijft omdat je voor hen invult hoe zij zich zullen voelen
Als het voor jezelf goed is om niet te gaan dan is dat zo, maar als je wel wil gaan maar thuis blijft omdat je bang bent je ouders tot last te zijn moet je gaan. Je denkt ze verdrietig zijn om te zien dat het niet goed gaat, maar ik denk dat ze verdrietiger zijn als je weg blijft omdat je voor hen invult hoe zij zich zullen voelen
vrijdag 25 december 2020 om 08:44
rebecca_90 schreef: ↑25-12-2020 08:14Wow, wat zijn er al veel reacties op gekomen. Bedankt daarvoor!
Het probleem is alleen dat mijn ouders op 2 uur reizen wonen (enkele reis) en dat het bijna niet 'de moeite waard' is om een uurtje op de koffie te komen.
Dat is alleen een probleem als je dat er van maakt. Mijn ouders wonen ook een flinke reis weg, maar in dit geval zou ik gewoon gaan. Als je niet lang wil blijven, dan blijf je twee uur oid. Maar ga gewoon!
vrijdag 25 december 2020 om 09:04
Lastig hoor, die keuzes die bij jou (zo lijkt het) zwaar beïnvloed worden door dwang.
Alle keuzes schijnen ook hun eigen nadelen te hebben. Ik kan ze voor jou niet maken want ik ken jouw demonen niet.
Dat niet kunnen braken ken ik, overigens. Wel als het spontaan is maar niet als ik wil.
Misschien is het zo dat als je je maar bezighoudt met je eetprobleem, je dan andere problemen niet onder ogen hoeft te zien? Of is dit het niet?
Sterkte.
Alle keuzes schijnen ook hun eigen nadelen te hebben. Ik kan ze voor jou niet maken want ik ken jouw demonen niet.
Dat niet kunnen braken ken ik, overigens. Wel als het spontaan is maar niet als ik wil.
Misschien is het zo dat als je je maar bezighoudt met je eetprobleem, je dan andere problemen niet onder ogen hoeft te zien? Of is dit het niet?
Sterkte.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
vrijdag 25 december 2020 om 09:08
jawel hoorrebecca_90 schreef: ↑25-12-2020 08:14Wow, wat zijn er al veel reacties op gekomen. Bedankt daarvoor!
Het probleem is alleen dat mijn ouders op 2 uur reizen wonen (enkele reis) en dat het bijna niet 'de moeite waard' is om een uurtje op de koffie te komen.
lekker genieten van de reis
vrijdag 25 december 2020 om 09:08
Praat met je ouders. Bel ze op, vertel wat je hierboven geschreven heb. Dat je graag komt, dat de eetstoornis weer heel aanwezig is. Dat je ze heel graag wilt zien.
Hoe gaan je ouders om met je eetstoornis? Kan je erheen gaan zonder dat er over gesproken wordt en zonder dat je gedwongen wordt om mee te eten?
Je ouders willen je vast ook heel erg graag willen zien
Hoe gaan je ouders om met je eetstoornis? Kan je erheen gaan zonder dat er over gesproken wordt en zonder dat je gedwongen wordt om mee te eten?
Je ouders willen je vast ook heel erg graag willen zien
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
explore, dream & discover
vrijdag 25 december 2020 om 09:09
Wat is dit? De lamme helpt de blinde?retrostar schreef: ↑25-12-2020 09:04Lastig hoor, die keuzes die bij jou (zo lijkt het) zwaar beïnvloed worden door dwang.
Alle keuzes schijnen ook hun eigen nadelen te hebben. Ik kan ze voor jou niet maken want ik ken jouw demonen niet.
Dat niet kunnen braken ken ik, overigens. Wel als het spontaan is maar niet als ik wil.
Misschien is het zo dat als je je maar bezighoudt met je eetprobleem, je dan andere problemen niet onder ogen hoeft te zien? Of is dit het niet?
Sterkte.
