Psyche
alle pijlers
Voor mijn vader hoeft het allemaal niet meer
zondag 22 juni 2008 om 18:03
Mijn vader is 4 jaar geleden weduwnaar geworden toen mijn moeder (64 jaar) zichzelf na jarenlange depressies van het leven beroofde. Sindsdien heeft mijn vader af en aan drie 'vriendinnetjes' gehad omdat hij eigenlijk niet goed alleen kan zijn. Maar die vriendinnen waren eigenlijk ook niet wat hij zocht en het is steeds weer snel uitgegaan.
Hij weet eigenlijk niet wat hij met zichzelf aan moet. Ik en mijn broer en onze gezinnen proberen natuurlijk zoveel mogelijk met hem af te spreken, maar (hij woont ook nog eens niet naast de deur) meer dan twee keer per week lukt dat ook niet. En als je weer weggaat, is hij natuurlijk gewoon weer alleen thuis. Hij geniet (voornamelijk van de kleinkinderen) als we bij elkaar zijn, maar alleen kan hij niet zijn. Hij heeft zijn hondje, waar hij een paar keer per dag een half uurtje mee loopt, zijn klaverjasclubje en zijn biljartclub, maar verder niets.
Vandaag hebben we zijn verjaardag gevierd; hij werd 70. En toen ik hem feliciteerde en prooste op de volgende 10 jaar, zei hij dat hij vaak dacht dat het voor hem eigenlijk niet meer zo hoefde.
Ik wist eigenlijk niet wat ik moest zeggen. Natuurlijk wist ik dat hij niet lekker in zijn vel zat, zijn draai maar niet kan vinden zonder mijn moeder en dat hij best wel eenzaam is soms. Maar dat hij niet meer verder wil... Je hoort het zo vaak, dat oudere mensen zo eenzaam zijn dat ze eigenlijk de zin van het leven niet meer zien, maar mijn eigen vader...
Zijn er mensen die dit herkennen van hun eigen ouders of andere oudere mensen dicht bij hen? Kan ik hem helpen hierbij? Wat kan ik hiermee? Ik weet dat ik zijn leven niet voor hem kan leiden, maar ik zou zo vreselijk graag willen dat hij weer een klein beetje gelukkig zou worden.
Heeft er iemand ervaring hiermee of tips?
Groetjes,
Hova
Hij weet eigenlijk niet wat hij met zichzelf aan moet. Ik en mijn broer en onze gezinnen proberen natuurlijk zoveel mogelijk met hem af te spreken, maar (hij woont ook nog eens niet naast de deur) meer dan twee keer per week lukt dat ook niet. En als je weer weggaat, is hij natuurlijk gewoon weer alleen thuis. Hij geniet (voornamelijk van de kleinkinderen) als we bij elkaar zijn, maar alleen kan hij niet zijn. Hij heeft zijn hondje, waar hij een paar keer per dag een half uurtje mee loopt, zijn klaverjasclubje en zijn biljartclub, maar verder niets.
Vandaag hebben we zijn verjaardag gevierd; hij werd 70. En toen ik hem feliciteerde en prooste op de volgende 10 jaar, zei hij dat hij vaak dacht dat het voor hem eigenlijk niet meer zo hoefde.
Ik wist eigenlijk niet wat ik moest zeggen. Natuurlijk wist ik dat hij niet lekker in zijn vel zat, zijn draai maar niet kan vinden zonder mijn moeder en dat hij best wel eenzaam is soms. Maar dat hij niet meer verder wil... Je hoort het zo vaak, dat oudere mensen zo eenzaam zijn dat ze eigenlijk de zin van het leven niet meer zien, maar mijn eigen vader...
Zijn er mensen die dit herkennen van hun eigen ouders of andere oudere mensen dicht bij hen? Kan ik hem helpen hierbij? Wat kan ik hiermee? Ik weet dat ik zijn leven niet voor hem kan leiden, maar ik zou zo vreselijk graag willen dat hij weer een klein beetje gelukkig zou worden.
Heeft er iemand ervaring hiermee of tips?
Groetjes,
Hova
zondag 22 juni 2008 om 18:15
zondag 22 juni 2008 om 18:16
Lieve Hova, wat moeilijk lijkt me dat, ook voor jou en je broer om je moeder op deze manier verloren te hebben 
.
Ik herken de situatie van jouw vader heel erg. Mijn vader is 10 jaar geleden (hij was toen 69) overleden en mijn moeder (nu 85) kan ook niet alleen zijn. Ze heeft ook heel dikwijls gezegd dat het voor haar zo niet hoeft. Ik vond en vind dat altijd heel moeilijk. Wij hebben mijn moeder altijd gestimuleerd andere mensen op te zoeken, op clubjes te gaan en om thuis hobbies te doen zodat de tijd wat sneller zou gaan, maar zij is nogal eigenwijs, dus dat haalde niets uit. Ik weet niet hoe jouw vader daar in staat. Hij heeft al wel bezigheden buitenshuis, maar je kunt ook niet altijd op de vlucht zijn. En het oplossen voor hem kan je niet.
Het enige wat je kunt doen, is er af en toe langs gaan (mijn zus en ik gaan allebei eens per week en halen haar eens per maand een zondag bij osn thuis), maar meer kan je niet. Probeer het voor zo ver mogelijk los te laten.
Mijn moeder woont sinds een jaar in een verzorgingshuis (jouw vader is daar ongetwijfeld nog te jong en te gezond voor) en sindsdien is zij wel minder alleen en kan ik het wat makkelijker loslaten.
Kortom, echt tips heb ik niet, maar ik ken het gevoel heel goed en leef met je mee!!
.Ik herken de situatie van jouw vader heel erg. Mijn vader is 10 jaar geleden (hij was toen 69) overleden en mijn moeder (nu 85) kan ook niet alleen zijn. Ze heeft ook heel dikwijls gezegd dat het voor haar zo niet hoeft. Ik vond en vind dat altijd heel moeilijk. Wij hebben mijn moeder altijd gestimuleerd andere mensen op te zoeken, op clubjes te gaan en om thuis hobbies te doen zodat de tijd wat sneller zou gaan, maar zij is nogal eigenwijs, dus dat haalde niets uit. Ik weet niet hoe jouw vader daar in staat. Hij heeft al wel bezigheden buitenshuis, maar je kunt ook niet altijd op de vlucht zijn. En het oplossen voor hem kan je niet.
Het enige wat je kunt doen, is er af en toe langs gaan (mijn zus en ik gaan allebei eens per week en halen haar eens per maand een zondag bij osn thuis), maar meer kan je niet. Probeer het voor zo ver mogelijk los te laten.
Mijn moeder woont sinds een jaar in een verzorgingshuis (jouw vader is daar ongetwijfeld nog te jong en te gezond voor) en sindsdien is zij wel minder alleen en kan ik het wat makkelijker loslaten.
Kortom, echt tips heb ik niet, maar ik ken het gevoel heel goed en leef met je mee!!
Wees blij!
zondag 22 juni 2008 om 18:18
Hoi Feeks,
Nee nu zou dat lastig worden omdat zowel ik als mijn broer drie kids hebben en niet dusdanig wonen dat mijn vader er nog bij zou kunnen. Ik denk ook niet dat mijn vader dat zou willen, want hij is altijd nogal gauw bang ons 'tot last' te zijn. Hij is wel in ieder geval elke dinsdag de hele dag bij mij en vaak nog een halve dag bij mijn broer. Maar hij zou nooit bij ons willen wonen (het is ook geen erg makkelijke man, moet ik toegeven, hij is nogal eigenwijs - heb ik uiteraard niet van hem geerfd
)
Nee nu zou dat lastig worden omdat zowel ik als mijn broer drie kids hebben en niet dusdanig wonen dat mijn vader er nog bij zou kunnen. Ik denk ook niet dat mijn vader dat zou willen, want hij is altijd nogal gauw bang ons 'tot last' te zijn. Hij is wel in ieder geval elke dinsdag de hele dag bij mij en vaak nog een halve dag bij mijn broer. Maar hij zou nooit bij ons willen wonen (het is ook geen erg makkelijke man, moet ik toegeven, hij is nogal eigenwijs - heb ik uiteraard niet van hem geerfd
)
zondag 22 juni 2008 om 18:22
hova, wat droevig om te lezen. Het is ook vreselijk als je vrouw met wie je tientallen jaren samen bent geweest overlijdt, en je zelf niet heel veel contacten meer hebt omdat je niet meer werkt.
Maar dat betekent niet dat iemand er niet wat van kan maken. Mijn moeder is vijf jaar geleden overleden (ook na jarenlange depressies trouwens, maar niet door zelfmoord) en mijn vader heeft het daar heel moeilijk mee gehad. Juist omdat hij altijd zo op de verzorging van mijn moeder gericht was, viel hij in een groot gat. Dat speelt bij jouw vader misschien ook wel mee, dat hij erg op je moeder gericht was vanwege haar depressies.
Mijn vaders kinderen wonen allemaal ver weg. Toch is hij erin geslaagd zijn leven weer op te pakken. Hij is actief bij de kerk als vrijwilliger, gaat mee op uitjes van de Bond Van Ouderen, helpt zijn broers en zussen die slechter ter been zijn dan hij, zit bij een wandelvereniging....
Hij zal zich zeker wel eenzaam voelen en mijn moeder nog erg missen. En mijn mogelijkheden om hem op te zoeken zijn ook maar beperkt. Hiernaartoe verhuizen wil hij niet, hij wil in zijn eigen omgeving blijven (hopelijk een teken dat hij het daar toch nog wel best leuk vindt). Weet je, een therapeut zei eens tegen me: "je kunt je dierbaren niet totaal behoeden voor verdriet" en zo is het. Net zoals er bepaalde dingen in mijn leven zijn die mij verdrietig en eenzaam maken, zo is dat bij mijn vader het gemis van zijn vrouw en het feit dat zijn kinderen ver weg wonen. Dat zijn zijn "moeilijke factoren". Zo heeft iedereen moeilijke factoren, en, cru gezegd, daar moet je het helaas mee doen.
Het lijkt erop dat jouw vader daar momenteel niet zo in slaagt. Dat is niet omdat het voor iemand van 70 die zijn vrouw verloren heeft en wiens kinderen ver weg wonen onmogelijk is om gelukkig te zijn. Dat is omdat hij, denk ik, er nog niet mee om heeft leren gaan. Misschien wel een depressie heeft? Heeft hij weleens professionele hulp gezocht in de afgelopen jaren?
In sommige steden zijn speciale cursussen voor ouderen die na een jarenlang huwelijk ineens alleen verder moeten. Naast de praktische handvaten die het je geeft om je leven weer op de rails te krijgen, ontmoet je daar ook mensen die misschien af en toe mee wat willen gaan doen. Misschien zelfs een nieuwe liefde
Misschien kun je met je vader eens wat opties doorspreken. Misschien wil hij inderdaad wel verhuizen zodat hij dichter bij zijn kinderen woont. Of misschien wil hij zo'n cursus doen, of met een professional praten. Want echt, er zijn tegenwoordig zoveel ouderen die zonder partner zijn en wier kinderen ver weg wonen (of die uberhaupt geen kinderen hebben), het is echt niet dat je leven dan per definitie voorbij is. Dat hoeft echt niet! Ik hoop echt dat je vader dat weer gaat zien.
Maar dat betekent niet dat iemand er niet wat van kan maken. Mijn moeder is vijf jaar geleden overleden (ook na jarenlange depressies trouwens, maar niet door zelfmoord) en mijn vader heeft het daar heel moeilijk mee gehad. Juist omdat hij altijd zo op de verzorging van mijn moeder gericht was, viel hij in een groot gat. Dat speelt bij jouw vader misschien ook wel mee, dat hij erg op je moeder gericht was vanwege haar depressies.
Mijn vaders kinderen wonen allemaal ver weg. Toch is hij erin geslaagd zijn leven weer op te pakken. Hij is actief bij de kerk als vrijwilliger, gaat mee op uitjes van de Bond Van Ouderen, helpt zijn broers en zussen die slechter ter been zijn dan hij, zit bij een wandelvereniging....
Hij zal zich zeker wel eenzaam voelen en mijn moeder nog erg missen. En mijn mogelijkheden om hem op te zoeken zijn ook maar beperkt. Hiernaartoe verhuizen wil hij niet, hij wil in zijn eigen omgeving blijven (hopelijk een teken dat hij het daar toch nog wel best leuk vindt). Weet je, een therapeut zei eens tegen me: "je kunt je dierbaren niet totaal behoeden voor verdriet" en zo is het. Net zoals er bepaalde dingen in mijn leven zijn die mij verdrietig en eenzaam maken, zo is dat bij mijn vader het gemis van zijn vrouw en het feit dat zijn kinderen ver weg wonen. Dat zijn zijn "moeilijke factoren". Zo heeft iedereen moeilijke factoren, en, cru gezegd, daar moet je het helaas mee doen.
Het lijkt erop dat jouw vader daar momenteel niet zo in slaagt. Dat is niet omdat het voor iemand van 70 die zijn vrouw verloren heeft en wiens kinderen ver weg wonen onmogelijk is om gelukkig te zijn. Dat is omdat hij, denk ik, er nog niet mee om heeft leren gaan. Misschien wel een depressie heeft? Heeft hij weleens professionele hulp gezocht in de afgelopen jaren?
In sommige steden zijn speciale cursussen voor ouderen die na een jarenlang huwelijk ineens alleen verder moeten. Naast de praktische handvaten die het je geeft om je leven weer op de rails te krijgen, ontmoet je daar ook mensen die misschien af en toe mee wat willen gaan doen. Misschien zelfs een nieuwe liefde
Misschien kun je met je vader eens wat opties doorspreken. Misschien wil hij inderdaad wel verhuizen zodat hij dichter bij zijn kinderen woont. Of misschien wil hij zo'n cursus doen, of met een professional praten. Want echt, er zijn tegenwoordig zoveel ouderen die zonder partner zijn en wier kinderen ver weg wonen (of die uberhaupt geen kinderen hebben), het is echt niet dat je leven dan per definitie voorbij is. Dat hoeft echt niet! Ik hoop echt dat je vader dat weer gaat zien.
zondag 22 juni 2008 om 18:23
Misschien een brug te ver maar zou hij last kunnen hebben van een depressie? Ook bij ouderen kunnen antidepressiva verlichting geven van somberheid. Het wordt vaak niet onderkend bij ouderen juist omdat het zo logisch is dat ze gaan somberen vanwege groot verlies e.d.
Is hij al oud genoeg voor dagbesteding? Dat 'ie in elk geval dagelijks een tijd onder de mensen is.
Is hij al oud genoeg voor dagbesteding? Dat 'ie in elk geval dagelijks een tijd onder de mensen is.
zondag 22 juni 2008 om 18:30
Mariannanas, dat heb ik al eens aan hem voorgesteld. Maar hij woont nu ongeveer 'in het midden' van mij en mijn broer en als hij bij mij in de buurt zou gaan wonen, zit hij natuurlijk erg ver van mijn broer vandaan en andersom. (alhoewel ik dat persoonlijk niet zo heel erg zou vinden als hij daar gelukkiger van werd).
Maar ik weet eigenlijk niet ook niet of dat praktisch gezien makkelijk zou kunnen, omdat hij een huurwoning heeft en geen financiele mogelijkheden om te gaan kopen.
Hekate, het was inderdaad moeilijk om mijn moeder op die manier te verliezen, zeker omdat ze al meer dan 20 jaar tegen haar depressiviteit vechtte, maar helaas heeft ze het gevecht uiteindelijk verloren..
Jij hebt dus min of meer in dezelfde situatie gezeten. Zoals ik hiervoor (min of meer tegelijk met jou
al schreef, is mijn vader ook verschrikkelijk eigenwijs. We proberen hem ook te stimuleren en ook op bijvoorbeeld op vakantie te gaan met een reis met leeftijdsgenoten of iets dergelijks, maar helaas gaat hij daar niet echt op in, net als jouw moeder dus.
Gelukkig dat jouw moeder nu wat minder alleen is en je het wat meer kunt loslaten. Wat geeft dat een verschrikkelijk gevoel als je weet dat je vader (of moeder) zich zo voelt...
Maar ik weet eigenlijk niet ook niet of dat praktisch gezien makkelijk zou kunnen, omdat hij een huurwoning heeft en geen financiele mogelijkheden om te gaan kopen.
Hekate, het was inderdaad moeilijk om mijn moeder op die manier te verliezen, zeker omdat ze al meer dan 20 jaar tegen haar depressiviteit vechtte, maar helaas heeft ze het gevecht uiteindelijk verloren..
Jij hebt dus min of meer in dezelfde situatie gezeten. Zoals ik hiervoor (min of meer tegelijk met jou
al schreef, is mijn vader ook verschrikkelijk eigenwijs. We proberen hem ook te stimuleren en ook op bijvoorbeeld op vakantie te gaan met een reis met leeftijdsgenoten of iets dergelijks, maar helaas gaat hij daar niet echt op in, net als jouw moeder dus.Gelukkig dat jouw moeder nu wat minder alleen is en je het wat meer kunt loslaten. Wat geeft dat een verschrikkelijk gevoel als je weet dat je vader (of moeder) zich zo voelt...
zondag 22 juni 2008 om 18:39
Emmeke, ja ik denkt dat dat wel klopt; dat hij erg op mijn moeder gericht was vanwege haar depressies. Dat was ook de reden dat ze (buiten familie) niet erg veel contacten buitenshuis meer hadden, die hij nu juist zo nodig heeft.
Ik zat vanmiddag ook te denken of hij misschien tegen een depressie aan zit. Hij heeft een paar maanden na de dood van mijn moeder, wel geprobeerd hulp in te roepen. Toen is hij naar een praatgroep gegaan voor mensen die hun partner onlangs verloren hadden. Alleen toen die hulpverleners hoorden dat mijn moeder zelfmoord had gepleegd, mocht hij daar niet meer heen omdat daar speciale groepen voor zijn. En hij wilde juist niet over haar zelfmoord praten maar over het alleen (leren) zijn. Daarna wil hij eigenlijk niet meer over professionele hulp horen. Maar zo'n cursus als jij noemt, is misschien wel een optie waar ik eens wat verder in wil duiken. Hij woont in amsterdam, dus daar is misschien wel zoiets. Ik ga daar eens even verder in speuren, bedankt voor de tip! (en dan nog maar hopen of hij zoiets wil natuurlijk)
Mamzelle, wat is dat precies; dagbesteding? Ik weet eigenlijk niet wat ik me daarbij voor moet stellen.
Allemaal alvast bedankt voor jullie lieve reacties!
Groetjes,
Hova
Ik zat vanmiddag ook te denken of hij misschien tegen een depressie aan zit. Hij heeft een paar maanden na de dood van mijn moeder, wel geprobeerd hulp in te roepen. Toen is hij naar een praatgroep gegaan voor mensen die hun partner onlangs verloren hadden. Alleen toen die hulpverleners hoorden dat mijn moeder zelfmoord had gepleegd, mocht hij daar niet meer heen omdat daar speciale groepen voor zijn. En hij wilde juist niet over haar zelfmoord praten maar over het alleen (leren) zijn. Daarna wil hij eigenlijk niet meer over professionele hulp horen. Maar zo'n cursus als jij noemt, is misschien wel een optie waar ik eens wat verder in wil duiken. Hij woont in amsterdam, dus daar is misschien wel zoiets. Ik ga daar eens even verder in speuren, bedankt voor de tip! (en dan nog maar hopen of hij zoiets wil natuurlijk)
Mamzelle, wat is dat precies; dagbesteding? Ik weet eigenlijk niet wat ik me daarbij voor moet stellen.
Allemaal alvast bedankt voor jullie lieve reacties!
Groetjes,
Hova
zondag 22 juni 2008 om 18:50
Verzorgingshuizen leveren dacht ik overal wel ambulante dagbesteding aan. Een kaartje leggen, gelegenheid om te praten met andere ouderen, dat soort gedoe. Maar wat het precies inhoudt en of het voorhanden is voor jouw vader, daar moet je even contact over opnemen met een verzorgingshuis in zijn buurt.
zondag 22 juni 2008 om 20:04
Zo is mijn moeder ook begonnen: eerst 1 dag naar de dagbesteding en al snel wilde zij 2 dagen. Nu ze in het verzorgingshuis woont, gaat ze zelfs 4 dagen. Er wordt gekletst, de regionale krant gelezen, ze doen spelletjes, er zijn knutselmiddagen, er is een soort gymnastiek, ze eten gezamelijk en af en toe is er ook een dagtripje.
Mijn moeder wilde eerst niet, maar mijn zus en ik hebben haar min of meer gedwongen het een maand te proberen en het was dus een groot succes. Je hebt er wel een indicatie voor nodig, maar het is de moeite om het eens uit te zoeken.
Mijn moeder wilde eerst niet, maar mijn zus en ik hebben haar min of meer gedwongen het een maand te proberen en het was dus een groot succes. Je hebt er wel een indicatie voor nodig, maar het is de moeite om het eens uit te zoeken.
Wees blij!
zondag 22 juni 2008 om 22:00
Hova, ik zit helaas in dezelfde situatie als jij. Mijn vader is anderhalf jaar geleden overleden, hij was 68. Mijn moeder wordt dit jaar 65 en is ook vaak erg eenzaam. Ik woon in Zwitserland, 950 km bij haar vandaan. Mijn zus woont wel dichtbij haar.
Gelukkig gaan haar kleinkinderen (kinderen van mijn zus) heel vaak even langs bij oma. En ze komt een aantal keer per jaar een tijdje bij mij. Maar het zijn allemaal maar tijdelijke oplossingen. Uiteindelijk zal ze het zelf moeten doen. En jouw vader ook.
Wat Mamzelle trouwens zegt over die antidepressiva vind ik nog niet zo'n gek idee. Daar heb ik nog nooit aan gedacht en ik ga het er binnenkort met mijn moeder over hebben. (bedankt Mamzelle
).
Ik weet in ieder geval wat een rotgevoel het je geeft als het zo slecht gaat met 1 van je ouders.
Gelukkig gaan haar kleinkinderen (kinderen van mijn zus) heel vaak even langs bij oma. En ze komt een aantal keer per jaar een tijdje bij mij. Maar het zijn allemaal maar tijdelijke oplossingen. Uiteindelijk zal ze het zelf moeten doen. En jouw vader ook.
Wat Mamzelle trouwens zegt over die antidepressiva vind ik nog niet zo'n gek idee. Daar heb ik nog nooit aan gedacht en ik ga het er binnenkort met mijn moeder over hebben. (bedankt Mamzelle
).Ik weet in ieder geval wat een rotgevoel het je geeft als het zo slecht gaat met 1 van je ouders.
maandag 23 juni 2008 om 10:08
Mamzelle, bedankt voor de tip over de dagbesteding. Dat is misschien wel iets. Ik ga er in ieder geval even verder induiken. Ik weet nog niet of mijn vader het zal willen, eigenwijs als ie is, maar ik kan het proberen natuurlijk. Bij jouw moeder is het in ieder geval een succes, hekate!
Lapin, dat lijkt me helemaal moeilijk dan: dat je zo ver weg zit als je moeder het zo moeilijk heeft!
Maar je hebt natuurlijk gelijk; uiteindelijk zullen ze het zelf moeten doen. Maar dat maakt het niet makkelijker...
Groetjes,
Hova
Lapin, dat lijkt me helemaal moeilijk dan: dat je zo ver weg zit als je moeder het zo moeilijk heeft!
Maar je hebt natuurlijk gelijk; uiteindelijk zullen ze het zelf moeten doen. Maar dat maakt het niet makkelijker...
Groetjes,
Hova
dinsdag 24 juni 2008 om 05:37
Veel ouderen zijn eenzaam en dan hoeft het allemaal niet meer van ze.Ken het van dichtbij je vader is nog jong 70 klinkt gek,maar de ouderen die in een verzorgingtehuis zitten zijn de 85 al gepasseerd.En als ze al jonger zijn lijden ze aan dementie.Moeder zit ook in de verzorging maar ze vindt het nog steeds niks,en doet ook nergens aan mee.Het was omdat ze niet anders kon maar ze zou er nooit zo maar instappen.Als je vader nog verder goed vitaal is ,zou dan vrijwilligerswerk niet iets voor hem zijn.Komt die tussen de mensen ,en tussen de middag ergens heen kan gaan on te eten ipv tafeltje dekje bv als die dat doet.
(Iranian version)
dinsdag 24 juni 2008 om 09:27
Wat superhuisvrouw zegt is niet helemaal waar. De bewoners van verzorgingshuizen zijn wel vaak boven de 80, maar de bezoekers van de dagbesteding zijn ook wel jonger.
In buurthuizen is trouwens ook vaak een heel aanbod aan activiteiten (daar heb ik mijn moeder nooit naartoe kunnen krijgen jammer genoeg).
In buurthuizen is trouwens ook vaak een heel aanbod aan activiteiten (daar heb ik mijn moeder nooit naartoe kunnen krijgen jammer genoeg).
Wees blij!
dinsdag 24 juni 2008 om 09:42
Stichting de Zonnebloem doet ook heel veel voor ouderen.Op internet kun je op hun site de postcode van je vader intikken en dan verschijnt de contactpersoon met telefoonnummer voor die regio.Ze gaan vaak op dagtochten,talloze aktiviteiten in de woonplaats en er zijn veel vrijwilligers die bij de mensen langsgaan om hun alleen zijn te doorbreken,spelletje doen,gewoon een praatje,eindje wandelen ed.Ook je vader kan zich daar als vrijwilliger melden.
dinsdag 24 juni 2008 om 16:40
Goede tips weer, misschien is vrijwilligerswerk bij de Zonnebloem of ergens anders ook wel iets voor hem. Hij is verder lichamelijk nog vitaal en daar is hij dan zelf ook mee geholpen als hij daarmee wat meer onder de mensen komt.
Nu nog hopen dat ik hem zover krijg...
In ieder geval iedereen heel erg bedankt voor de tips! Ik ga zeker proberen een aantal van deze dingen uit te zoeken en te kijken of ik hem een duwtje in de goede richting kan geven.
Groetjes,
Hova
Nu nog hopen dat ik hem zover krijg...
In ieder geval iedereen heel erg bedankt voor de tips! Ik ga zeker proberen een aantal van deze dingen uit te zoeken en te kijken of ik hem een duwtje in de goede richting kan geven.
Groetjes,
Hova
dinsdag 24 juni 2008 om 16:48
Wat verschrikkelijk om je partner te verliezen aan zelfmoord. Wat afschuwelijk voor je vader. Het lijkt mij geen wonder dat hij daar een flinke klap van heeft gehad.
Om iets aan zijn depressieve gevoelens en eenzaamheid te doen moet je volgens mij niet een van de twee aanpakken, maar alletwee tegelijkertijd (en rustig opbouwen). Ik denk dat depressieve gevoelens in de weg staan om weer nieuwe dingen op te bouwen, terwijl de eenzaamheid de depressiviteit weer in stand houdt.
Dus misschien zou je eens rond kunnen kijken voor gespecialiseerde hulpverlening (klinkt een beetje zwaar, maar volgens mij hebben de meeste gemeenten wel allerlei plannen en taskforces en weet ik veel wat voor iedere groep die er te bedenken is, ook voor ouderen). Hopelijk hebben zij de kennis in huis, en weten zij goed de weg, om samen met jou en je vader een plan te bedenken om zijn leven leuker te maken.
Om iets aan zijn depressieve gevoelens en eenzaamheid te doen moet je volgens mij niet een van de twee aanpakken, maar alletwee tegelijkertijd (en rustig opbouwen). Ik denk dat depressieve gevoelens in de weg staan om weer nieuwe dingen op te bouwen, terwijl de eenzaamheid de depressiviteit weer in stand houdt.
Dus misschien zou je eens rond kunnen kijken voor gespecialiseerde hulpverlening (klinkt een beetje zwaar, maar volgens mij hebben de meeste gemeenten wel allerlei plannen en taskforces en weet ik veel wat voor iedere groep die er te bedenken is, ook voor ouderen). Hopelijk hebben zij de kennis in huis, en weten zij goed de weg, om samen met jou en je vader een plan te bedenken om zijn leven leuker te maken.
dinsdag 24 juni 2008 om 16:56
misschien is dit iets? website over depressie bij ouderen
daarin staan ook een aantal andere websites en instanties genoemd, hoewel ik sommige misschien een beetje overdreven vond, ik neem aan dat je niet meteen bij een lotgenotencontact voor familieleden van psychiatrische patienten hoeft te gaan.
daarin staan ook een aantal andere websites en instanties genoemd, hoewel ik sommige misschien een beetje overdreven vond, ik neem aan dat je niet meteen bij een lotgenotencontact voor familieleden van psychiatrische patienten hoeft te gaan.
