Psyche
alle pijlers
Vriendin met bipolaire stoornis
vrijdag 9 januari 2009 om 11:43
Bij een vriendin van mij is onlangs een bipolaire stoornis geconstateerd met hypomanie (de 'mildere' vorm van manie). Alleen wil ze daar zelf niets van weten. Zij is van mening dat zij dat zij zichzelf beter kent dan dat de artsen dat kunnen en ze denkt dat ze nu slechts in een dip zit. Ze krijgt antidepressiva, maar verder wil ze niks. Ze wil niet naar de dagbehandeling, werken staat haar ook tegen, eigenlijk wil ze het liefst weer verder met haar studie. Maar haar studieadviseur zegt dat het geen goed idee is, omdat ze een bipolaire stoornis heeft. Die zij niet erkent! Ik ben geen psychiater en ik kan natuurlijk niet zeggen of de artsen gelijk hebben, maar ik merk wel dat ze inderdaad veel dingen niet helemaal realistisch ziet (zo gelooft ze niks van die hypomanie, maar ze negeert wel de hypomane acties die ze eerder gedaan heeft) en ik ben dan ook geneigd om te geloven dat de artsen gelijk hebben met hun diagnose. Ik weet alleen niet wat ik nu moet doen. Ze heeft niet zoveel vrienden, dus ik wil haar absoluut niet laten barsten, maar het is onmogelijk om een gesprek met haar te voeren. Ze wil het altijd hebben over alles wat fout is gegaan en dat het anders zou gelopen zijn als ze dit of dat niet had gedaan (volgens haar is de oorzaak van de depressie die ze nu heeft vooral het feit dat ze gestopt is met haar studie en het feit dat ze verkeerde therapie heeft gehad), het is elke keer hetzelfde verhaal. Ik wil wel naar haar luisteren, maar ik wil niet met haar meepraten, want ik heb duidelijk de indruk dat ze gewoon niet wil weten dat er meer aan de hand is dan een eenmalige dip. Bovendien is ze nu heel erg haar studie aan het verheerlijken, terwijl dat al tijden helemaal niet goed ging. Dus als ze hem straks wel weer op kan pakken, kan het natuurlijk nooit goed gaan. Maar als ik opper dat de artsen misschien wel een beetje gelijk zouden kunnen hebben, wordt ze boos, wat weten zij daar nou van, wat weet ik daar nou van.
Enfin, ik heb dus geen idee wat ik er mee aan moet, komt iemand dit misschien bekend voor, weet iemand wat ik zou moeten zeggen en doen tegen haar?
Enfin, ik heb dus geen idee wat ik er mee aan moet, komt iemand dit misschien bekend voor, weet iemand wat ik zou moeten zeggen en doen tegen haar?
vrijdag 9 januari 2009 om 12:45
pas als ze zelf zal accepteren dat ze een probleem heeft zal ze er iets aan gaan doen, probeer het wat los te laten, meer dan advies geven kun je niet en zelfs dat is niet nodig, want het is haar leven en zijn haar keuzes. Probeer wat neutraal te blijven, hoe moeilijk het ook is. Misschien wel goed om te weten is dan anti-depressiva zonder stemmingsstabilisator in sommige gevallen van bipolaire stoornis een manische episode in de hand kunnen werken, al neem ik aan dat haar psychiater hier wel op let. Succes gr suzanne
vrijdag 9 januari 2009 om 12:46
Een bipolaire stoornis is niet niks. Als dat de diagnose is, drukt dat een grote stempel op haar. Je moet je voorstellen dat er een grote stempel op jou gedrukt wordt, een of andere ziekte, aandoening, die de rest van je leven bij je blijft. Vaak slikken mensen met zo'n stoornis hun leven lang medicijnen zoals bijvoorbeeld lithium. Die hebben bijwerkingen zoals overgewicht en trillende vingers. Het is geen pretje als dat je toekomstbeeld wordt na zo'n mededeling.
Ontkenning is dan normaal. Net wat je zegt "er is niets mis met me, ik wil studeren en dat kan ik best'.
Wat jij kunt doen is gewoon jezelf blijven en jouw eigen mening tegen haar vertellen zonder haar als een kind te behandelen.
Je zegt wat jij ervan vindt en laat ruimte voor haar eigen bevindingen. Praat inderdaad niet met haar mee, dan neem je haar niet serieus als volwassene.
Veel sterkte! !
Ontkenning is dan normaal. Net wat je zegt "er is niets mis met me, ik wil studeren en dat kan ik best'.
Wat jij kunt doen is gewoon jezelf blijven en jouw eigen mening tegen haar vertellen zonder haar als een kind te behandelen.
Je zegt wat jij ervan vindt en laat ruimte voor haar eigen bevindingen. Praat inderdaad niet met haar mee, dan neem je haar niet serieus als volwassene.
Veel sterkte! !
vrijdag 9 januari 2009 om 12:57
quote:claire123 schreef op 09 januari 2009 @ 12:40:
Hoi Heetoch.
Hoe zien die hypomane episodes eruit dan? Wat zie en merk je dan aan haar?
Nou, nu ontkent ze dat ze hypomane episodes heeft gehad, maar eerder zei ze dat ze dat wel gehad heeft en volgens haarzelf uitte zich dat in onder andere een veel te dure kamer huren, terwijl ze die niet kon betalen, volstrekte laksheid (geen aandacht besteden aan studie, niet werken terwijl ze wel geld nodig had, geld uitgeven aan dingen die ze niet nodig had), een hond kopen, terwijl ze daar eigenlijk geen tijd en geld voor had, besluiteloosheid (ik weet niet of dit bij het hypomane hoort of dat het meer een kenmerk is van de stoornis in het algemeen) etc. Het gekke is: het zijn allemaal geen hele rare dingen, ik hoorde het ooit iemand omschrijven met: iemand die manisch is koopt een kasteel in Frankrijk, iemand die hypomaan is koopt een te dure jas. Maar voor haarzelf zijn het erge dingen. Ze is een redelijk introvert type en de dingen die zij doet zou een extravert type misschien doen zonder dat daar een stoornis aan vast zit, maar voor haar persoonlijk zijn het enorme uitspattingen.
@Kiki: het probleem is dat ik mijn mening wel kan vertellen, maar dat ze totaal niet luistert, of ze praat er overheen, of ze wordt boos...
@ Suuz: ik weet dat ik me er misschien minder druk om zou moeten maken, maar ik ben zo bang dat ze dadelijk de verkeerde keuzes gaat maken, omdat ze zelf niet inziet dat het ernstiger met haar gaat dan dat zij denkt. Er moeten mensen zijn die haar helpen met de verstandige keuzes maken en aangezien ik een van de weinige mensen ben die dicht bij haar staat (ze heeft nog een andere goede vriend en haar familie) voel ik me verantwoordelijk voor haar,...
Hoi Heetoch.
Hoe zien die hypomane episodes eruit dan? Wat zie en merk je dan aan haar?
Nou, nu ontkent ze dat ze hypomane episodes heeft gehad, maar eerder zei ze dat ze dat wel gehad heeft en volgens haarzelf uitte zich dat in onder andere een veel te dure kamer huren, terwijl ze die niet kon betalen, volstrekte laksheid (geen aandacht besteden aan studie, niet werken terwijl ze wel geld nodig had, geld uitgeven aan dingen die ze niet nodig had), een hond kopen, terwijl ze daar eigenlijk geen tijd en geld voor had, besluiteloosheid (ik weet niet of dit bij het hypomane hoort of dat het meer een kenmerk is van de stoornis in het algemeen) etc. Het gekke is: het zijn allemaal geen hele rare dingen, ik hoorde het ooit iemand omschrijven met: iemand die manisch is koopt een kasteel in Frankrijk, iemand die hypomaan is koopt een te dure jas. Maar voor haarzelf zijn het erge dingen. Ze is een redelijk introvert type en de dingen die zij doet zou een extravert type misschien doen zonder dat daar een stoornis aan vast zit, maar voor haar persoonlijk zijn het enorme uitspattingen.
@Kiki: het probleem is dat ik mijn mening wel kan vertellen, maar dat ze totaal niet luistert, of ze praat er overheen, of ze wordt boos...
@ Suuz: ik weet dat ik me er misschien minder druk om zou moeten maken, maar ik ben zo bang dat ze dadelijk de verkeerde keuzes gaat maken, omdat ze zelf niet inziet dat het ernstiger met haar gaat dan dat zij denkt. Er moeten mensen zijn die haar helpen met de verstandige keuzes maken en aangezien ik een van de weinige mensen ben die dicht bij haar staat (ze heeft nog een andere goede vriend en haar familie) voel ik me verantwoordelijk voor haar,...
vrijdag 9 januari 2009 om 13:15
Ik ben ervaringsdeskundige, ik heb jarenlang met de stempel Biopolaire stoormis rondgelopen. Ik heb wel, alles gedaan wat me toen aangeraden werd. Alleen heb IK me daar nooit beter door gevoeld. Veel later pas kwam steeds meer naar voren dat ik geen bipolaire stoornis heb maar 'gewoon' een heel naar verleden.
Ik vind dan ook dat je daar heel voorzichtig mee moet zijn. Wat al eerder is geschreven, zo'n stempel is enorm moeilijk te accepteren. Als ik voor mezelf spreek had ik liever gehad dat ze eens goed naar mij hadden gekeken, naar mijn verleden. Ze strooien de stempels soms wel erg snel rond. En als je eenmaal zo'n stoornis opgeplakt hebt gekregen, zeg dan maar eens dat dat niet zo is. Wan idd ontkenning zit ook in het 'pakket'.
Ik vind de "uitspattingen" dan ook wel meevallen eigenlijk.Hoeveel mensen doen dat wel niet? Vooral als je niet lekker in je vel zit, doe je wel eens erg onhandige dingen.
Kijk er is zeker wel iets aan de hand en dat kun je als vriendin natuurlijk altijd zeker serieus nemen. Het maakt eigenlijk niet uit of ze nu wel of niet een stoornis heeft (ik geloof er eigenlijk niet meer in, maar mijn waarheid is niet DE waarheid) Die stoornissen zijn in het leven geroepen om bepaalde gedragingen samen te vatten waardoor mensen het eerder kunnen begrijpen en daarop een behandeling kan worden gestart. Alleen word wel eens vergeten dat er een mens achter zit. Vaak met heel veel pijn en verdriet. Alle mensen die ik heb gesproken met wat voor 'stoornis' dan ook....hadden allemaal ellende meegemaakt, en dáár gaat het om, dat dáár aandacht aan besteed word. Aan haar gevoel!
Ze loopt op een of andere manier vast, de vraag is waarom? Wat voelt ze? Waarom lukt het haar allemaal (even) niet?
Ik vind het wel top dat je een topic opent om haar beter te kunnen begrijpen! En ik snap ook dat je er wel eens genoeg van hebt. Het is ook zwaar om met mensen om te gaan die zo in de put zitten, zo negatief denken. Ook onmacht speelt hierbij wellicht een grote rol....je wilt haar immers helpen?
Ik vind dan ook dat je daar heel voorzichtig mee moet zijn. Wat al eerder is geschreven, zo'n stempel is enorm moeilijk te accepteren. Als ik voor mezelf spreek had ik liever gehad dat ze eens goed naar mij hadden gekeken, naar mijn verleden. Ze strooien de stempels soms wel erg snel rond. En als je eenmaal zo'n stoornis opgeplakt hebt gekregen, zeg dan maar eens dat dat niet zo is. Wan idd ontkenning zit ook in het 'pakket'.
Ik vind de "uitspattingen" dan ook wel meevallen eigenlijk.Hoeveel mensen doen dat wel niet? Vooral als je niet lekker in je vel zit, doe je wel eens erg onhandige dingen.
Kijk er is zeker wel iets aan de hand en dat kun je als vriendin natuurlijk altijd zeker serieus nemen. Het maakt eigenlijk niet uit of ze nu wel of niet een stoornis heeft (ik geloof er eigenlijk niet meer in, maar mijn waarheid is niet DE waarheid) Die stoornissen zijn in het leven geroepen om bepaalde gedragingen samen te vatten waardoor mensen het eerder kunnen begrijpen en daarop een behandeling kan worden gestart. Alleen word wel eens vergeten dat er een mens achter zit. Vaak met heel veel pijn en verdriet. Alle mensen die ik heb gesproken met wat voor 'stoornis' dan ook....hadden allemaal ellende meegemaakt, en dáár gaat het om, dat dáár aandacht aan besteed word. Aan haar gevoel!
Ze loopt op een of andere manier vast, de vraag is waarom? Wat voelt ze? Waarom lukt het haar allemaal (even) niet?
Ik vind het wel top dat je een topic opent om haar beter te kunnen begrijpen! En ik snap ook dat je er wel eens genoeg van hebt. Het is ook zwaar om met mensen om te gaan die zo in de put zitten, zo negatief denken. Ook onmacht speelt hierbij wellicht een grote rol....je wilt haar immers helpen?
vrijdag 9 januari 2009 om 13:16
hoi,
jeetje, wat lastig zeg! ik ben het wel met kiki eens, ik denk dat het acceptatieproces voor jouw vriendin een tijd gaat duren. Het is ook niet niks om jouw verwachtingen bij te moeten stellen omdat je die stoornis hebt. Je ziet wel vaker dat mensen dit in eerste instantie ontkennen. Vaak geeft zo'n manie ook een lekker gevoel en als mensen medicatie als lithium gaan slikken, gaat het scherpe van het negatieve, maar ook van het je super voelen af, daar hebben mensen met een bipolaire stoornis soms ook moeite mee. Het is inderdaad wel belangrijk om niet mee te praten met je vriendin, maar misschien kan je haar helpen om haar ''nieuwe toekomst'' op een positieve wijze voor te stellen en in gedachte in te vullen, dan is het misschien wat meer behapbaar en niet een vaag gebied voor jouw vriendin. Dus samen weer wat perspectief krijgen? In ieder geval veel succes!
jeetje, wat lastig zeg! ik ben het wel met kiki eens, ik denk dat het acceptatieproces voor jouw vriendin een tijd gaat duren. Het is ook niet niks om jouw verwachtingen bij te moeten stellen omdat je die stoornis hebt. Je ziet wel vaker dat mensen dit in eerste instantie ontkennen. Vaak geeft zo'n manie ook een lekker gevoel en als mensen medicatie als lithium gaan slikken, gaat het scherpe van het negatieve, maar ook van het je super voelen af, daar hebben mensen met een bipolaire stoornis soms ook moeite mee. Het is inderdaad wel belangrijk om niet mee te praten met je vriendin, maar misschien kan je haar helpen om haar ''nieuwe toekomst'' op een positieve wijze voor te stellen en in gedachte in te vullen, dan is het misschien wat meer behapbaar en niet een vaag gebied voor jouw vriendin. Dus samen weer wat perspectief krijgen? In ieder geval veel succes!
vrijdag 9 januari 2009 om 13:36
Ik realiseer me ook heel goed hoe moeilijk het is om te accepteren dat je deze ziekte hebt. Dwz, het is voor mij moeilijk om te begrijpen dat je zo negatief kunt zijn, maar ik kan wel voorstellen dat het inderdaad heel erg moet zijn om te leven met een ziekte waar je niet meer vanaf komt en waar je medicijnen voor krijgt die nou niet bepaald een rooskleurige toekomst voorspellen.
Wat betreft de dingen die ze doet: Claire, ik vind de uitspattingen ook wel meevallen, maar zij zelf ervaart ze als extreem (ze heeft bijvoorbeeld drie jaar over het tweede jaar van haar studie gedaan. Er zijn mensen die 4 jaar over hun eerste jaar doen, omdat ze liever met andere dingen bezig zijn, maar voor haar persoonlijk is het echt verschrikkelijk en ondenkbaar dat je zoiets zou doen).
Ik weet niet hoe haar verleden in elkaar zit. Ze heeft een tijdje bij een psychotherapeute gelopen die haar vertelde dat haar moeder haar nooit goed behandeld heeft. Dat ging dan vooral om de manier waarop haar moeder er niet genoeg voor haar zou zijn geweest. Daardoor had ze vrijwel geen contact meer met haar ouders. Nu is ze weg en realiseert ze zich dat de psychotherapeute haar dat aangepraat heeft (dat wil zeggen: zij ervaart dat nu zo. Ik weet te weinig van haar thuissituatie om te zeggen of de relatie met haar ouders al dan niet goed of gezond was of wat dan ook. Ze zegt nu dat ze voor de therapie altijd een hele sterke band had met haar moeder en dat die therapeute die band weggeslagen had). Maar toen ik haar gisteren sprak zei ze ineens: alles is nu misgegaan, omdat die psychotherapeute zei dat mijn moeder me niet goed behandeld heeft. Daarom heb ik mijn studie verwaarloosd, daardoor ging ik een hond kopen, daarom werd ik zo laks. Maar ik heb het gevoel dat dat nooit de (enige) reden kan zijn van die hele situatie. En ik heb de indruk dat ze niet een heel zwaar verleden heeft gehad, maar daar kan ik niet over oordelen. Als ze iets traumatisch heeft meegemaakt, heeft ze me daar niet over verteld. Hoe dan ook is het inderdaad zo dat er iets mis is en dat ze geholpen moet worden haar leven op de rails te krijgen en dat er iemand moet zijn die haar helpt met haar beslissingen voordat ze zelf hele foute keuzes maakt...
Wat betreft de nieuwe toekomst: ik heb de neiging om haar mee te sleuren om dingen te doen, zodat ze niet op haar kamertje blijft zitten. Als ze niet in dagtherapie wil (ze heeft een paar weken op de PAAZafdeling gezeten), moet ze wel iets anders doen. Ik heb voorgesteld om samen naar uitzendbureau's te gaan, maar dat wil ze eigenlijk niet. Ze ziet er vooral tegenop om werk te gaan doen dat 'onder haar niveau' is. Ze heeft een universitaire studie gedaan en ze ziet het niet zitten om (tijdelijk) in een cateringbedrijf o.i.d. te gaan werken. Ze zou wel horecawerk willen doen, maar ze heeft vrijwel geen ervaring en met haar leeftijd (ze is 24) word je vrijwel alleen in de horeca aangenomen als je ervaring hebt, als bedrijf kun je tenslotte ook goedkopere mensen aannemen zonder ervaring. Dus dat is ook nog eens heel teleurstellend voor haar. Ik weet ook niet of het wel goed is om haar mee te sleuren om maar een (tijdelijke) baan te vinden, stel nou dat het juist beter voor haar is dat ze niet werkt?
(ik realiseer me dat dit een beetje een warrig verhaal is, maar er is meer aan de hand dan je in een berichtje uit kunt leggen, dus ik hoop dat jullie desondanks een beetje snappen wat er aan de hand is).
Wat betreft de dingen die ze doet: Claire, ik vind de uitspattingen ook wel meevallen, maar zij zelf ervaart ze als extreem (ze heeft bijvoorbeeld drie jaar over het tweede jaar van haar studie gedaan. Er zijn mensen die 4 jaar over hun eerste jaar doen, omdat ze liever met andere dingen bezig zijn, maar voor haar persoonlijk is het echt verschrikkelijk en ondenkbaar dat je zoiets zou doen).
Ik weet niet hoe haar verleden in elkaar zit. Ze heeft een tijdje bij een psychotherapeute gelopen die haar vertelde dat haar moeder haar nooit goed behandeld heeft. Dat ging dan vooral om de manier waarop haar moeder er niet genoeg voor haar zou zijn geweest. Daardoor had ze vrijwel geen contact meer met haar ouders. Nu is ze weg en realiseert ze zich dat de psychotherapeute haar dat aangepraat heeft (dat wil zeggen: zij ervaart dat nu zo. Ik weet te weinig van haar thuissituatie om te zeggen of de relatie met haar ouders al dan niet goed of gezond was of wat dan ook. Ze zegt nu dat ze voor de therapie altijd een hele sterke band had met haar moeder en dat die therapeute die band weggeslagen had). Maar toen ik haar gisteren sprak zei ze ineens: alles is nu misgegaan, omdat die psychotherapeute zei dat mijn moeder me niet goed behandeld heeft. Daarom heb ik mijn studie verwaarloosd, daardoor ging ik een hond kopen, daarom werd ik zo laks. Maar ik heb het gevoel dat dat nooit de (enige) reden kan zijn van die hele situatie. En ik heb de indruk dat ze niet een heel zwaar verleden heeft gehad, maar daar kan ik niet over oordelen. Als ze iets traumatisch heeft meegemaakt, heeft ze me daar niet over verteld. Hoe dan ook is het inderdaad zo dat er iets mis is en dat ze geholpen moet worden haar leven op de rails te krijgen en dat er iemand moet zijn die haar helpt met haar beslissingen voordat ze zelf hele foute keuzes maakt...
Wat betreft de nieuwe toekomst: ik heb de neiging om haar mee te sleuren om dingen te doen, zodat ze niet op haar kamertje blijft zitten. Als ze niet in dagtherapie wil (ze heeft een paar weken op de PAAZafdeling gezeten), moet ze wel iets anders doen. Ik heb voorgesteld om samen naar uitzendbureau's te gaan, maar dat wil ze eigenlijk niet. Ze ziet er vooral tegenop om werk te gaan doen dat 'onder haar niveau' is. Ze heeft een universitaire studie gedaan en ze ziet het niet zitten om (tijdelijk) in een cateringbedrijf o.i.d. te gaan werken. Ze zou wel horecawerk willen doen, maar ze heeft vrijwel geen ervaring en met haar leeftijd (ze is 24) word je vrijwel alleen in de horeca aangenomen als je ervaring hebt, als bedrijf kun je tenslotte ook goedkopere mensen aannemen zonder ervaring. Dus dat is ook nog eens heel teleurstellend voor haar. Ik weet ook niet of het wel goed is om haar mee te sleuren om maar een (tijdelijke) baan te vinden, stel nou dat het juist beter voor haar is dat ze niet werkt?
(ik realiseer me dat dit een beetje een warrig verhaal is, maar er is meer aan de hand dan je in een berichtje uit kunt leggen, dus ik hoop dat jullie desondanks een beetje snappen wat er aan de hand is).
vrijdag 9 januari 2009 om 13:46
Weet je voor dat je zegt dat ze deze ziekte heeft....verdiep je eens in allerlei Stoornissen en bekijk eens hoeveel raakvakken ze hebben. Je zou er meerdere labels ( stoornissen) aan kúnnen geven.
Nogmaals dáár gaat het dus helemaal niet om vind ik. Het gaat er om dat ze serieus genomen word. En ik heb het idee dat jij dat niet helemaal doet. Je gelooft haar immers niet. Hoe kun jij nou zeggen dat ze niet zo'n zwaar verleden heeft gehad? Heb jij haar leven geleefd?
Jij bent absoluut niet verantwoordelijk voor haar en als ze nu even niets wil, dan wil ze dat niet. Dus niet meesleuren, dat werkt dus averechts heb je gemerkt, toch?
Ik bedoel dit niet aanvallend hoor, ik ga er vanuit dat je het goed bedoeld.
Toevoeging: ik vind het trouwens nog al wat, geen contact meer met haar ouders en een PAAZ opname, dat 'alleen' al doet veel met een mens hoor.
Nogmaals dáár gaat het dus helemaal niet om vind ik. Het gaat er om dat ze serieus genomen word. En ik heb het idee dat jij dat niet helemaal doet. Je gelooft haar immers niet. Hoe kun jij nou zeggen dat ze niet zo'n zwaar verleden heeft gehad? Heb jij haar leven geleefd?
Jij bent absoluut niet verantwoordelijk voor haar en als ze nu even niets wil, dan wil ze dat niet. Dus niet meesleuren, dat werkt dus averechts heb je gemerkt, toch?
Ik bedoel dit niet aanvallend hoor, ik ga er vanuit dat je het goed bedoeld.
Toevoeging: ik vind het trouwens nog al wat, geen contact meer met haar ouders en een PAAZ opname, dat 'alleen' al doet veel met een mens hoor.
anoniem_51715 wijzigde dit bericht op 09-01-2009 14:00
Reden: niet aanvallend :) foutje
Reden: niet aanvallend :) foutje
% gewijzigd
vrijdag 9 januari 2009 om 14:03
quote:claire123 schreef op 09 januari 2009 @ 13:46:
Weet je voor dat je zegt dat ze deze ziekte heeft....verdiep je eens in allerlei Stoornissen en bekijk eens hoeveel raakvakken ze hebben. Je zou er meerdere labels ( stoornissen) aan kúnnen geven.
Nogmaals dáár gaat het dus helemaal niet om vind ik. Het gaat er om dat ze serieus genomen word. En ik heb het idee dat jij dat niet helemaal doet. Je gelooft haar immers niet. Hoe kun jij nou zeggen dat ze niet zo'n zwaar verleden heeft gehad? Heb jij haar leven geleefd?
Jij bent absoluut niet verantwoordelijk voor haar en als ze nu even niets wil, dan wil ze dat niet. Dus niet meesleuren, dat werkt dus averechts heb je gemerkt, toch?
Ik bedoel dit aanvallend hoor, ik ga er vanuit dat je het goed bedoeld.
Toevoeging: ik vind het trouwens nog al wat, geen contact meer met haar ouders en een PAAZ opname, dat 'alleen' al doet veel met een mens hoor.
Claire, zoals ik al zei: ik ben geen psychiater en ik kan alleen oordelen van wat ik zelf hoor en zie. Als ik lees over bipolaire stoornissen, heeft ze daar aardig wat raakvlakken mee. Ik zeg ook niet dat ik haar per definitie niet geloof, maar ik weet dat - ALS ze een bipolaire stoornis heeft - acceptatie heel moeilijk is voor haar. Ik vind het dan ook heel moeilijk om te bepalen of de dokters gelijk hebben en zij haar ziekte niet wil accepteren, ofdat zij gelijk heeft en dat de dokters haar maar een labeltje geven om maar wat te kunnen diagnostiseren.
Ik zei ook niet dat ze geen zwaar verleden heeft gehad, ik zei dat ik niet WEET of ze een zwaar verleden heeft gehad, maar van wat ik tot nu toe heb op kunnen maken is dat ze geen zwaarder verleden heeft gehad dan bijvoorbeeld ik. Het is de manier waarop je met dat verleden omgaat. En ik denk dat dat te maken ZOU KUNNEN HEBBEN met een bipolaire stoornis. Stel dat ik haar leven had geleefd, maar ik ben zoals ik nu ben, misschien had ik dan wel gewoon door kunnen gaan met alles wat ik doe, omdat ik een ander karakter heb en geen tekort aan serotonine in mijn hersenen (oid, ik heb er het een en ander over gelezen, maar uiteraard ben ik een enorme leek op dat gebied).
En wat betreft geen contact met haar ouders en die PAAZ-afdeling: op dat moment was het al mis. Je laat je niet zo enorm beinvloeden door een therapeut (daar ga je uberhaupt niet naartoe als je je prima voelt en je je thuisvoelt in je studie en je leven) en je komt niet op een PAAZafdeling terecht als er niks met je aan de hand is. Alleen is zij van mening dat het pas mis is gegaan op het moment dat die therapeut haar begon te beinvloeden.
En waarom ik me zo verantwoordelijk voel: ik realiseer me dat ik me het misschien teveel aantrek, maar zoals ik al zei: er zijn neit zo heel veel mensen om haar heen, haar ouders wonen ver weg en ik ben bang dat ze dingen gaat doen waar ze achteraf spijt van krijgt. Geloof me, ik zou zelf ook wel willen dat ik het me wat minder aantrek, maar dat kan ik nu even niet, zeker niet nu ik haar gisteren nog gezien heb en merk dat ze blijft hangen in die 'ik ben niet hypomanisch-depressief, het ligt aan oorzaken buiten mezelf en ik wil weer gaan studeren' spiraal.
Weet je voor dat je zegt dat ze deze ziekte heeft....verdiep je eens in allerlei Stoornissen en bekijk eens hoeveel raakvakken ze hebben. Je zou er meerdere labels ( stoornissen) aan kúnnen geven.
Nogmaals dáár gaat het dus helemaal niet om vind ik. Het gaat er om dat ze serieus genomen word. En ik heb het idee dat jij dat niet helemaal doet. Je gelooft haar immers niet. Hoe kun jij nou zeggen dat ze niet zo'n zwaar verleden heeft gehad? Heb jij haar leven geleefd?
Jij bent absoluut niet verantwoordelijk voor haar en als ze nu even niets wil, dan wil ze dat niet. Dus niet meesleuren, dat werkt dus averechts heb je gemerkt, toch?
Ik bedoel dit aanvallend hoor, ik ga er vanuit dat je het goed bedoeld.
Toevoeging: ik vind het trouwens nog al wat, geen contact meer met haar ouders en een PAAZ opname, dat 'alleen' al doet veel met een mens hoor.
Claire, zoals ik al zei: ik ben geen psychiater en ik kan alleen oordelen van wat ik zelf hoor en zie. Als ik lees over bipolaire stoornissen, heeft ze daar aardig wat raakvlakken mee. Ik zeg ook niet dat ik haar per definitie niet geloof, maar ik weet dat - ALS ze een bipolaire stoornis heeft - acceptatie heel moeilijk is voor haar. Ik vind het dan ook heel moeilijk om te bepalen of de dokters gelijk hebben en zij haar ziekte niet wil accepteren, ofdat zij gelijk heeft en dat de dokters haar maar een labeltje geven om maar wat te kunnen diagnostiseren.
Ik zei ook niet dat ze geen zwaar verleden heeft gehad, ik zei dat ik niet WEET of ze een zwaar verleden heeft gehad, maar van wat ik tot nu toe heb op kunnen maken is dat ze geen zwaarder verleden heeft gehad dan bijvoorbeeld ik. Het is de manier waarop je met dat verleden omgaat. En ik denk dat dat te maken ZOU KUNNEN HEBBEN met een bipolaire stoornis. Stel dat ik haar leven had geleefd, maar ik ben zoals ik nu ben, misschien had ik dan wel gewoon door kunnen gaan met alles wat ik doe, omdat ik een ander karakter heb en geen tekort aan serotonine in mijn hersenen (oid, ik heb er het een en ander over gelezen, maar uiteraard ben ik een enorme leek op dat gebied).
En wat betreft geen contact met haar ouders en die PAAZ-afdeling: op dat moment was het al mis. Je laat je niet zo enorm beinvloeden door een therapeut (daar ga je uberhaupt niet naartoe als je je prima voelt en je je thuisvoelt in je studie en je leven) en je komt niet op een PAAZafdeling terecht als er niks met je aan de hand is. Alleen is zij van mening dat het pas mis is gegaan op het moment dat die therapeut haar begon te beinvloeden.
En waarom ik me zo verantwoordelijk voel: ik realiseer me dat ik me het misschien teveel aantrek, maar zoals ik al zei: er zijn neit zo heel veel mensen om haar heen, haar ouders wonen ver weg en ik ben bang dat ze dingen gaat doen waar ze achteraf spijt van krijgt. Geloof me, ik zou zelf ook wel willen dat ik het me wat minder aantrek, maar dat kan ik nu even niet, zeker niet nu ik haar gisteren nog gezien heb en merk dat ze blijft hangen in die 'ik ben niet hypomanisch-depressief, het ligt aan oorzaken buiten mezelf en ik wil weer gaan studeren' spiraal.
vrijdag 9 januari 2009 om 14:35
quote:Neetoch schreef op 09 januari 2009 @ 14:03:
[...]
Claire, zoals ik al zei: ik ben geen psychiater en ik kan alleen oordelen van wat ik zelf hoor en zie. Als ik lees over bipolaire stoornissen, heeft ze daar aardig wat raakvlakken mee. Ik zeg ook niet dat ik haar per definitie niet geloof, maar ik weet dat - ALS ze een bipolaire stoornis heeft - acceptatie heel moeilijk is voor haar. Voor een ieder is dat idd erg moeilijk te accepteren.
Ik vind het dan ook heel moeilijk om te bepalen of de dokters gelijk hebben en zij haar ziekte niet wil accepteren, ofdat zij gelijk heeft en dat de dokters haar maar een labeltje geven om maar wat te kunnen diagnostiseren.
Dat is ook moeilijk, en het is aan haar óf ze daar wel of niet wat mee wil gaan doen. Of zij daar wat mee kan, of zichzelf daar wel in kan vinden. Anders zou ze een second opinion kunnen aanvragen.
Ik zei ook niet dat ze geen zwaar verleden heeft gehad, ik zei dat ik niet WEET
Nou, uit wat je verteld is het wel heftig (geweest). Dus eigenlijk weet je dat wel.Of kun je dat weten.
of ze een zwaar verleden heeft gehad, maar van wat ik tot nu toe heb op kunnen maken is dat ze geen zwaarder verleden heeft gehad dan bijvoorbeeld ik.
Heb jij daar een weegschaal voor? En is dat relevant?
Het is de manier waarop je met dat verleden omgaat. En ik denk dat dat te maken ZOU KUNNEN HEBBEN met een bipolaire stoornis. Stel dat ik haar leven had geleefd, maar ik ben zoals ik nu ben, misschien had ik dan wel gewoon door kunnen gaan met alles wat ik doe, omdat ik een ander karakter heb en geen tekort aan serotonine in mijn hersenen (oid, ik heb er het een en ander over gelezen, maar uiteraard ben ik een enorme leek op dat gebied).
Stel ze heeft wel een Bipolaire stoornis, wat dan? Dan nog blijft het verleden hetzelfde en haar karakter ook. Wat jij zou doen, of voor mijn part de buurvrouw vind ik niet relevant.
En wat betreft geen contact met haar ouders en die PAAZ-afdeling: op dat moment was het al mis. Je laat je niet zo enorm beinvloeden door een therapeut
O, niet? Als je labiel bent kán, hoeft niet, maar kán dat wel gebeuren. Ik vind je erg zwart wit overkomen. Alsof jouw waarheid De waarheid is.
(daar ga je uberhaupt niet naartoe als je je prima voelt en je je thuisvoelt in je studie en je leven) en je komt niet op een PAAZafdeling terecht als er niks met je aan de hand is.
Daarom schreef ik al; er is zeker wél wat aan de hand.Ze heeft het moeilijk. Waarmee dat kan ze alleen zelf vertellen.
Alleen is zij van mening dat het pas mis is gegaan op het moment dat die therapeut haar begon te beinvloeden.
Waarom geloof je haar daar niet in? Het is haar gevoel en dat is altijd waar. Op dit moment ziet ze dat zo en dat kan/ mag.
En waarom ik me zo verantwoordelijk voel: ik realiseer me dat ik me het misschien teveel aantrek, maar zoals ik al zei: er zijn neit zo heel veel mensen om haar heen, haar ouders wonen ver weg en ik ben bang dat ze dingen gaat doen waar ze achteraf spijt van krijgt.
Dat kun je niet voorkomen, ook al zou je dat heel erg graag willen. Wat ik me wel heel goed kan voorstellen maar jij kunt haar helaas niet redden. Je kunt er wel voor haar zijn. Naar haar luisteren, als jij dat aankunt, en haar ondersteunen waarvan zei zegt, dat dat nodig is. Niet gaan invullen voor haar.
Geloof me, ik zou zelf ook wel willen dat ik het me wat minder aantrek, maar dat kan ik nu even niet, zeker niet nu ik haar gisteren nog gezien heb en merk dat ze blijft hangen in die 'ik ben niet hypomanisch-depressief,
het ligt aan oorzaken buiten mezelf en ik wil weer gaan studeren' spiraal.Al ze weer wil studeren dat mag dat toch? Als het niet lukt dan lukt het niet. Het enige wat je dan zou kunnen doen is er dan toch weer voor haar zijn, mocht je dat willen. Een ieder is vrij is zijn of haar eigen keuzes. Ook al zie jij ( denk jij) dat dat misschien niet de beste keuze is. Dat mag ze dan zelf ontdekken.
[...]
Claire, zoals ik al zei: ik ben geen psychiater en ik kan alleen oordelen van wat ik zelf hoor en zie. Als ik lees over bipolaire stoornissen, heeft ze daar aardig wat raakvlakken mee. Ik zeg ook niet dat ik haar per definitie niet geloof, maar ik weet dat - ALS ze een bipolaire stoornis heeft - acceptatie heel moeilijk is voor haar. Voor een ieder is dat idd erg moeilijk te accepteren.
Ik vind het dan ook heel moeilijk om te bepalen of de dokters gelijk hebben en zij haar ziekte niet wil accepteren, ofdat zij gelijk heeft en dat de dokters haar maar een labeltje geven om maar wat te kunnen diagnostiseren.
Dat is ook moeilijk, en het is aan haar óf ze daar wel of niet wat mee wil gaan doen. Of zij daar wat mee kan, of zichzelf daar wel in kan vinden. Anders zou ze een second opinion kunnen aanvragen.
Ik zei ook niet dat ze geen zwaar verleden heeft gehad, ik zei dat ik niet WEET
Nou, uit wat je verteld is het wel heftig (geweest). Dus eigenlijk weet je dat wel.Of kun je dat weten.
of ze een zwaar verleden heeft gehad, maar van wat ik tot nu toe heb op kunnen maken is dat ze geen zwaarder verleden heeft gehad dan bijvoorbeeld ik.
Heb jij daar een weegschaal voor? En is dat relevant?
Het is de manier waarop je met dat verleden omgaat. En ik denk dat dat te maken ZOU KUNNEN HEBBEN met een bipolaire stoornis. Stel dat ik haar leven had geleefd, maar ik ben zoals ik nu ben, misschien had ik dan wel gewoon door kunnen gaan met alles wat ik doe, omdat ik een ander karakter heb en geen tekort aan serotonine in mijn hersenen (oid, ik heb er het een en ander over gelezen, maar uiteraard ben ik een enorme leek op dat gebied).
Stel ze heeft wel een Bipolaire stoornis, wat dan? Dan nog blijft het verleden hetzelfde en haar karakter ook. Wat jij zou doen, of voor mijn part de buurvrouw vind ik niet relevant.
En wat betreft geen contact met haar ouders en die PAAZ-afdeling: op dat moment was het al mis. Je laat je niet zo enorm beinvloeden door een therapeut
O, niet? Als je labiel bent kán, hoeft niet, maar kán dat wel gebeuren. Ik vind je erg zwart wit overkomen. Alsof jouw waarheid De waarheid is.
(daar ga je uberhaupt niet naartoe als je je prima voelt en je je thuisvoelt in je studie en je leven) en je komt niet op een PAAZafdeling terecht als er niks met je aan de hand is.
Daarom schreef ik al; er is zeker wél wat aan de hand.Ze heeft het moeilijk. Waarmee dat kan ze alleen zelf vertellen.
Alleen is zij van mening dat het pas mis is gegaan op het moment dat die therapeut haar begon te beinvloeden.
Waarom geloof je haar daar niet in? Het is haar gevoel en dat is altijd waar. Op dit moment ziet ze dat zo en dat kan/ mag.
En waarom ik me zo verantwoordelijk voel: ik realiseer me dat ik me het misschien teveel aantrek, maar zoals ik al zei: er zijn neit zo heel veel mensen om haar heen, haar ouders wonen ver weg en ik ben bang dat ze dingen gaat doen waar ze achteraf spijt van krijgt.
Dat kun je niet voorkomen, ook al zou je dat heel erg graag willen. Wat ik me wel heel goed kan voorstellen maar jij kunt haar helaas niet redden. Je kunt er wel voor haar zijn. Naar haar luisteren, als jij dat aankunt, en haar ondersteunen waarvan zei zegt, dat dat nodig is. Niet gaan invullen voor haar.
Geloof me, ik zou zelf ook wel willen dat ik het me wat minder aantrek, maar dat kan ik nu even niet, zeker niet nu ik haar gisteren nog gezien heb en merk dat ze blijft hangen in die 'ik ben niet hypomanisch-depressief,
het ligt aan oorzaken buiten mezelf en ik wil weer gaan studeren' spiraal.Al ze weer wil studeren dat mag dat toch? Als het niet lukt dan lukt het niet. Het enige wat je dan zou kunnen doen is er dan toch weer voor haar zijn, mocht je dat willen. Een ieder is vrij is zijn of haar eigen keuzes. Ook al zie jij ( denk jij) dat dat misschien niet de beste keuze is. Dat mag ze dan zelf ontdekken.
vrijdag 9 januari 2009 om 15:07
claire123 schreef op 09 januari 2009 @ 14:35:
O, niet? Als je labiel bent kán, hoeft niet, maar kán dat wel gebeuren. Ik vind je erg zwart wit overkomen. Alsof jouw waarheid De waarheid is.
Het punt is: ze wás al labiel. en labiel wordt je niet uit het niets. het kan haar verleden zijn, zoals je zegt. het kan een bipolaire stoornis zijn, zoals de artsen zeggen. het kan een combinatie zijn. het kan iets anders zijn. maar dat ze beinvloed wordt door een therapeut is niet DE ENIGE oorzaak van de problemen die ze nu heeft.
Waarom geloof je haar daar niet in? Het is haar gevoel en dat is altijd waar. Op dit moment ziet ze dat zo en dat kan/ mag.
Ik denk dat ik daar moeite mee hebt. Denk je dat het geen kwaad kan dat haar waarheid niet per se DE waarheid is? (ik bedoel: ik beweer niet dat ik DE waarheid ken, maar het lijkt me duidelijk dat haar problemen zijn begonnen VOOR ze bij die therapeut kwam en niet pas toen ze daar terecht kwam.) Zou het niet helpen bij haar acceptatieproces (als ze zich niet hoeft te realiseren dat ze een bipolaire stoornis heeft, stel dat ze die niet heeft, moet ze zich toch in ieder geval realiseren dat ze niet zo door kan gaan zoals ze nu doet, namelijk niks doen) ze zich realiseert dat het dieper zit dan die ene therapeut? MIsschien moet ik het wel gewoon accepteren dat zij het zo ziet en ik zal mijn best doen om dat maar te doen, maar ik vind het wel moeilijk.
Dat kun je niet voorkomen, ook al zou je dat heel erg graag willen. Wat ik me wel heel goed kan voorstellen maar jij kunt haar helaas niet redden. Je kunt er wel voor haar zijn. Naar haar luisteren, als jij dat aankunt, en haar ondersteunen waarvan zei zegt, dat dat nodig is. Niet gaan invullen voor haar. [...]
Al ze weer wil studeren dat mag dat toch? Als het niet lukt dan lukt het niet. Het enige wat je dan zou kunnen doen is er dan toch weer voor haar zijn, mocht je dat willen. Een ieder is vrij is zijn of haar eigen keuzes. Ook al zie jij ( denk jij) dat dat misschien niet de beste keuze is. Dat mag ze dan zelf ontdekken.
ik ben alleen zo bang dat ze zo hard valt als blijkt dat ze haar studie niet aan kan... Overigens zou het misschien wel juist goed voor haar uit kunnen pakken, dan is ze tenminste bezig met iets dat ze leuk vindt. Maar op dit moment is ze wel vergeten dat haar studie helemaal niet zo goed ging als dat ze zichzelf nu voorstelt...
Bedankt voor je tips hoor, ik hoop dat er iets gaat gebeuren. Ik denk dat het vooral voor mij moeilijk is te begrijpen, omdat ik denk: DOE NOU IETS. En zij wil niet. Maar ja, het blijft inderdaad haar keuze. Misschien moet ik het maar accepteren, maar ik hoop dat ik dat kan zonder afstand van haar te nemen...
O, niet? Als je labiel bent kán, hoeft niet, maar kán dat wel gebeuren. Ik vind je erg zwart wit overkomen. Alsof jouw waarheid De waarheid is.
Het punt is: ze wás al labiel. en labiel wordt je niet uit het niets. het kan haar verleden zijn, zoals je zegt. het kan een bipolaire stoornis zijn, zoals de artsen zeggen. het kan een combinatie zijn. het kan iets anders zijn. maar dat ze beinvloed wordt door een therapeut is niet DE ENIGE oorzaak van de problemen die ze nu heeft.
Waarom geloof je haar daar niet in? Het is haar gevoel en dat is altijd waar. Op dit moment ziet ze dat zo en dat kan/ mag.
Ik denk dat ik daar moeite mee hebt. Denk je dat het geen kwaad kan dat haar waarheid niet per se DE waarheid is? (ik bedoel: ik beweer niet dat ik DE waarheid ken, maar het lijkt me duidelijk dat haar problemen zijn begonnen VOOR ze bij die therapeut kwam en niet pas toen ze daar terecht kwam.) Zou het niet helpen bij haar acceptatieproces (als ze zich niet hoeft te realiseren dat ze een bipolaire stoornis heeft, stel dat ze die niet heeft, moet ze zich toch in ieder geval realiseren dat ze niet zo door kan gaan zoals ze nu doet, namelijk niks doen) ze zich realiseert dat het dieper zit dan die ene therapeut? MIsschien moet ik het wel gewoon accepteren dat zij het zo ziet en ik zal mijn best doen om dat maar te doen, maar ik vind het wel moeilijk.
Dat kun je niet voorkomen, ook al zou je dat heel erg graag willen. Wat ik me wel heel goed kan voorstellen maar jij kunt haar helaas niet redden. Je kunt er wel voor haar zijn. Naar haar luisteren, als jij dat aankunt, en haar ondersteunen waarvan zei zegt, dat dat nodig is. Niet gaan invullen voor haar. [...]
Al ze weer wil studeren dat mag dat toch? Als het niet lukt dan lukt het niet. Het enige wat je dan zou kunnen doen is er dan toch weer voor haar zijn, mocht je dat willen. Een ieder is vrij is zijn of haar eigen keuzes. Ook al zie jij ( denk jij) dat dat misschien niet de beste keuze is. Dat mag ze dan zelf ontdekken.
ik ben alleen zo bang dat ze zo hard valt als blijkt dat ze haar studie niet aan kan... Overigens zou het misschien wel juist goed voor haar uit kunnen pakken, dan is ze tenminste bezig met iets dat ze leuk vindt. Maar op dit moment is ze wel vergeten dat haar studie helemaal niet zo goed ging als dat ze zichzelf nu voorstelt...
Bedankt voor je tips hoor, ik hoop dat er iets gaat gebeuren. Ik denk dat het vooral voor mij moeilijk is te begrijpen, omdat ik denk: DOE NOU IETS. En zij wil niet. Maar ja, het blijft inderdaad haar keuze. Misschien moet ik het maar accepteren, maar ik hoop dat ik dat kan zonder afstand van haar te nemen...
vrijdag 9 januari 2009 om 15:22
Ik ben blij dat je inziet dat ik je gewoon een andere invalshoek wil laten zien. DE waarheid bestaat immers niet. Ik snap dat het behoorlijk ( understatement) frustrerend is dat het niet goed met haar gaat. Dat je haar wilt helpen maar dat alles wat je probeert, oppert, niet het ( jou ? ) gewenste effect geeft. Alleen mag ze dag zelf in gaan zien of en dat ze hulp nodig heeft. Uit je verhaal denk ik ook hoor, dat ze hulp kan gebruiken, maar nogmaals pas als ze dat zelf inziet...dan pas komt de hulp binnen. Ieder heeft zijn eigen proces en een ieder heeft zijn of haar beweeg redenen waarom je doet zoals je doet. Vaak is dat angst.
Of je er wel of niet voor kan blijven zijn....sja dat zal de tijd uitwijzen. Misschien als je haar anders benaderd dat je wel in gesprek komt, waardoor ze wellicht toch hulp gaat zoeken..
Waardoor er dan ook een last van jouw schouders afvalt. Want dan ben jij voor je gevoel niet meer verantwoordelijk. Mocht het op een punt komen dat jij het niet meer trekt? Zeg dat haar dan....zonder verwijten...gewoon je gevoel vertellen en je zorgen uitspreken. Meestal werkt dat wel, komt dat wel binnen. Zo niet? Ja dat is hard, maar dan wel haar eigen verantwoordelijkheid.
Sterkte voor jou en je vriendin!
Of je er wel of niet voor kan blijven zijn....sja dat zal de tijd uitwijzen. Misschien als je haar anders benaderd dat je wel in gesprek komt, waardoor ze wellicht toch hulp gaat zoeken..
Waardoor er dan ook een last van jouw schouders afvalt. Want dan ben jij voor je gevoel niet meer verantwoordelijk. Mocht het op een punt komen dat jij het niet meer trekt? Zeg dat haar dan....zonder verwijten...gewoon je gevoel vertellen en je zorgen uitspreken. Meestal werkt dat wel, komt dat wel binnen. Zo niet? Ja dat is hard, maar dan wel haar eigen verantwoordelijkheid.
Sterkte voor jou en je vriendin!
vrijdag 9 januari 2009 om 15:29
Dank je voor de tips. Ik hoop dat het niet te lang gaat duren voor ze inziet dat ze hulp nodig heeft, of voordat ze 'beter' wordt zonder hulp en dat dat gebeurt voordat het erger wordt. Ze zegt dat ze in het verleden wel eens aan zelfmoord heeft gedacht, maar ik weet niet hoe ze er op het moment tegenover staat, want daar wil ze nu niks over kwijt. En kort samengevat voor mij: luisteren en accepteren dat ze op het moment is zoals ze is dus?
vrijdag 9 januari 2009 om 15:43
Ik kan alleen maar enigszins beschrijven wat je eventueel kúnt doen. Mijn waarheid is helaas, ook niet De waarheid. Was dat maar zo.
Ja luisteren zolang je dat zelf aan kan hè. En eerlijk zijn en blijven, je kunt zeggen dat je je zorgen maakt en benoemen waarover je je zorgen maakt.
Zelfmoord gedachten zijn erg heftig om te horen, ook dat kun je benoemen.
Dat jij ook niet weet wat je daar mee aan moet nu. Dat is heel begrijpelijk en ook logisch. Zo kan ze misschien in gaan zien dat ze bepaalde dingen toch echt met professionele hulp kan bespreken ipv met jou. Je mag echt je grenzen aangeven hoor. Daarmee help je jezelf maar je vriendin ook.
Ja luisteren zolang je dat zelf aan kan hè. En eerlijk zijn en blijven, je kunt zeggen dat je je zorgen maakt en benoemen waarover je je zorgen maakt.
Zelfmoord gedachten zijn erg heftig om te horen, ook dat kun je benoemen.
Dat jij ook niet weet wat je daar mee aan moet nu. Dat is heel begrijpelijk en ook logisch. Zo kan ze misschien in gaan zien dat ze bepaalde dingen toch echt met professionele hulp kan bespreken ipv met jou. Je mag echt je grenzen aangeven hoor. Daarmee help je jezelf maar je vriendin ook.
zondag 11 januari 2009 om 14:27
quote:Neetoch schreef op 09 januari 2009 @ 15:29:
En kort samengevat voor mij: luisteren en accepteren dat ze op het moment is zoals ze is dus?
Ik denk dat dat inderdaad de beste oplossing is. Mijn stiefbroertje heeft ook dezelfde stoornis, maar dan een graadje erger. Zijn manische perioden willen nog wel eens in een psychose vervallen.
Aan de andere kant moet je juist niet teveel mee gaan in haar denkbeelden, hoe moeilijk het ook is. Ze wil nog wel eens de weg kwijt raken, het perspectief en als je dan juist meegaat, dan bevestig je daarmee haar dwalende gedachten. Het kan een bak ruzie veroorzaken en heel heel zwaar zijn. Aan de andere kant, als het een goede vriendin is, moet de vriendschap dat aankunnen.
Onderdeel van de stoornis is inderdaad het niet willen aanvaarden dat je ziek bent. Dus op het moment dat het goed gaat, meteen stoppen met medicijnen (het gaat immers goed, ik kan wel zonder) terwijl die medicijnen ervoor zorgen dat het goed gaat.
Maar ben er voor haar. Steun haar waar je kan, maar pas op dat je niet teveel mee gaat in haar manische/depressieve buien.
En kort samengevat voor mij: luisteren en accepteren dat ze op het moment is zoals ze is dus?
Ik denk dat dat inderdaad de beste oplossing is. Mijn stiefbroertje heeft ook dezelfde stoornis, maar dan een graadje erger. Zijn manische perioden willen nog wel eens in een psychose vervallen.
Aan de andere kant moet je juist niet teveel mee gaan in haar denkbeelden, hoe moeilijk het ook is. Ze wil nog wel eens de weg kwijt raken, het perspectief en als je dan juist meegaat, dan bevestig je daarmee haar dwalende gedachten. Het kan een bak ruzie veroorzaken en heel heel zwaar zijn. Aan de andere kant, als het een goede vriendin is, moet de vriendschap dat aankunnen.
Onderdeel van de stoornis is inderdaad het niet willen aanvaarden dat je ziek bent. Dus op het moment dat het goed gaat, meteen stoppen met medicijnen (het gaat immers goed, ik kan wel zonder) terwijl die medicijnen ervoor zorgen dat het goed gaat.
Maar ben er voor haar. Steun haar waar je kan, maar pas op dat je niet teveel mee gaat in haar manische/depressieve buien.
zondag 11 januari 2009 om 23:05
Goh, heb nog even alle andere reacties gelezen.
Het zal ook niet meevallen om om te gaan met iemand die een bipolaire stoornis heeft. Af en toe, want geloof me, mensen met een aandoening als deze, mensen met maar 1 been, mensen met een klein littekentje achter hun oor, mensen met een verstandelijke handicap.. we hebben allemaal wel wat maar willen graag serieus genomen worden wat betreft onze gevoelens.
Mijn man heeft zelf een bipolaire stoornis en dat heeft soms zo zijn mindere (heel vervelend zelfs, ik heb 1 keer een manische/psychotische periode meegemaakt) kanten maar ik kan niet anders zeggen: het is een volwaardig mens en de beste/leukste liefste partner voor mij die er bestaat. We hebben heerlijke gesprekken, ik merk niets raars aan hem. Nu moet ik wel vertellen dat hij sinds de laatste manie lihium slikt. Geen enkele bijwerking gelukkig. Het gaat super.
Veel sterkte met je vriendin!
Het zal ook niet meevallen om om te gaan met iemand die een bipolaire stoornis heeft. Af en toe, want geloof me, mensen met een aandoening als deze, mensen met maar 1 been, mensen met een klein littekentje achter hun oor, mensen met een verstandelijke handicap.. we hebben allemaal wel wat maar willen graag serieus genomen worden wat betreft onze gevoelens.
Mijn man heeft zelf een bipolaire stoornis en dat heeft soms zo zijn mindere (heel vervelend zelfs, ik heb 1 keer een manische/psychotische periode meegemaakt) kanten maar ik kan niet anders zeggen: het is een volwaardig mens en de beste/leukste liefste partner voor mij die er bestaat. We hebben heerlijke gesprekken, ik merk niets raars aan hem. Nu moet ik wel vertellen dat hij sinds de laatste manie lihium slikt. Geen enkele bijwerking gelukkig. Het gaat super.
Veel sterkte met je vriendin!
