vriendin met kanker neemt afscheid?!?

Probeer contact op te nemen met haar ouders en misschien kunnen jullie samen actie ondernemen. Niet echt lekker als je in je laatste dagen depressief weg zit te teren.

En beter dat je het geprobeerd hebt toch?

Ik zou het niet op jezelf betrekken in de zin dat 'jij iets fout gedaan hebt'.

Overigens kunnen pijnstillergebruik en de ziekte zelf ook depressieve en psychische klachten veroorzaken.

Moeilijk.........ik zou een kaartje sturen met dat jij niet weet waar ze behoefte aan heeft en als ze nergens behoefte aan heeft dat dat prima is maar dat je even wilt laten weten dat je aan haar denkt .

Hallo Mootje,



Wat moeilijk om je vriendin zo mee te maken! Ik kan begrijpen dat je er voor haar wilt zijn, maar ja, hoe?



Ik denk dat je het beste contact op kan nemen met haar moeder. Leeg haar voor dat je graag er wilt zijn voor haar, maar dat je niet weet hoe. Ieder mens is anders, en we kunnen hier als forummers wel gaan nadenken over hoe ze zich zou kunnen voelen, maar haar moeder weet waarschijnlijk wel hoe ze zich echt voelt.



Sterkte!

Ik kan me op zich ook best wel voorstellen dat ze de laatste tijd alleen nog maar behoefte heeft aan een héél klein kringetje van mensen ........ik weet niet hoe close jullie voorheen waren.

Waarom ga je niet bij haar op bezoek? Misschien wil ze liever een arm om d'r heen ipv telefoontjes? Lijkt me bijzonder moeilijk om dit te dealen, zeker als je zo jong bent (ik ben zelf ook 26). Misschien heeft ze meer steun aan praktische hulp dan aan kaartjes enzo, hoe lief en goed die ook bedoeld zijn.

Als ik je zo lees, dan is wat jij wilt eigenlijk dat zij accepteert dat jij nog afscheid van haar wil nemen. Klopt dat? Of zit ik ernaast?

Zij zit in de meest moeilijke situatie die je je voor kunt stelle, ze gaat dood. En dat is heel, heel erg verschrikkelijk; alles houdt op nl voor haar. Jullie gaan allemaal door maar voor haar is het over. De angst en het verdriet zal de overhand hebben.

Bij mijn vriendin was het zo dat ik geen afscheid van haar nam na een ziekenhuisbezoek; ik zei dan 'tot dinsdag'en gaf haar een kus en ging weg. We wisten beiden dat het misschien wel de laatste keer was dat we elkaar zagen maar afscheid nemen mocht niet van haar. Te confronterend. Dus deed ik het niet.

Het beste wat je kan doen is mijns inziens gewoon vragen aan haar wat ze wil. Kaartje sturen en daarop jouw twijfels (kort; het mag geen belasting voor haar zijn!) schrijven en de wens er voor haar te zijn. Op welke manier dan ook.

Ik denk dat dat de enige manier is. Geeft ze dan nog niet thuis dan is het aan jou om dat te accepteren, voor jezelf er vrede mee te krijgen en afscheid van haar te nemen op jouw eigen manier, zonder haar erbij.

Ik denk dat het belngrijkste voor jou is om te beseffen dat ze leeft in de nachtmerrie van angst, verdriet en onzekerheid. En dat dat al zwaar genoeg is. Laten weten dat je er bent is dan soms genoeg; haar teveel pushen of haar lastig vallen met jouw onzekerheden en jouw wensen is volgens mij niet de manier.

Heel veel sterkte.

advies kan ik je niet geven, want ik zit in een vergelijkbare situatie.



Iemand die me heel dierbaar is heeft kortgeleden dezelfde boodschap gekregen. ook hij sluit zich helemaa la en wil alles het lieftse alleen doen. Heeft ook letterlijk tegen mij gezegd: Ik kan jouw verdriet er niet bij hebben, ik heb meer dan genoeg aan mijn eigen verdriet". Ergens snap ik zijn reactie wel. Voor hem is het kennelijk makkelijker om afstand te nemen, om niet het verdriet van de omgeving om hem te zien. zeker omdat ie het gevoel heeft anders niet aan zijn verwerking toe te komen.



Ik vind persoonlijk dat ik in erste instantie respect moet hebben voor zijn keze. ik heb m laten zien dat ik er voor m wil zijn, ik heb m van ales aangeboden, maar zijn verwerkingsproces is zijn keuze. Ik wil het niet voor hem moeilijker maken vanuit MIJN behoefte aan contact. Ik hoop wel dat ie bijdaait want het idee dat ie straks helemaal allen doodgaat breekt mijn hart, maar als dat is wat hij wil, wie zou ik dan zijn om hem te dwingen dingen op mijn manier te doen.

Overigesn stuur ik m wel af en toe een smsje.

Kreng, ik denk dat het verschil is, dat jou vriend heeft aangegeven dat hij je liever niet meer wil zien omdat hij jou verdriet er niet bij kan hebben. TO heeft, zoals ik het lees, geen verklaring gekregen waarom ze ineens niet meer reageert. Ik denk dat ik dan ook aan mezelf zou gaan twijfelen.

Ow, mosterd. TO zegt eigenlijk al hetzelfde....

mootje_moe schreef op 07 november 2007 @ 12:48:

De vraag blijft door mijn hoofd gaan; Heeft zij mij wel of niet nodig? Kan ik wel of niets voor haar doen? Moet ik nu juist wel of niet contact zoeken?

MIsschien heel moeilijk om te doen; maar vráág het haar dan! Ik denk dat ze zelf ook liever heeft dat iemand dat vraagt, dan kan ze het aangeven.

Ik sluit me volledig bij Whopper aan. Je moet haar keuzes respecteren, ook al denk je dat ze het eigenlijk anders wil. Stuur haar idd een kaartje, wat Whopper al zei, reageerd ze niet, dan moet je het echt loslaten en haar keuze respecteren, hoe moeilijk het ook is.



Sterkte meis.

mootje_moe schreef op 07 november 2007 @ 12:45:

Ik zou het ook best begrijpen als ze alleen haar familie om haar heen wilt, maar nu heb ik het gevoel dat ik er niet genoeg voor haar ben geweest, of dat ze mij iets kwalijk neemt.

Lees deze zin nog een keer, 2 keer, 10 keer. Zie je dat woordje 'maar'? Vaak wordt deze gebruikt om bewust of onbewust het voorgaande in dezelfde zin weer teniet te doen.



Ik snap heel goed dat JIJ -ook- met gevoelens en emoties hierover rondloopt en dat JIJ daar graag op een manier die JIJ prettig vindt mee om wilt gaan. Voor jou zit dat kennelijk o.a. in heel praktisch steunen, er zijn, praten, doen.



Naast jouw behoeften en jouw manier is er natuurlijk ook nog haar behoefte en haar manier. Die stroken nu niet. Heel vervelend, enorm vervelend, júist nu. Ik denk dat het voor jou zaak is om in het reine te komen met het feit dat jouw behoeften en jouw manier nu even plan2 zijn. Heel cru gezegd; zij heeft nog maar kort om dingen af te sluiten op haar manier. Jij hebt morgen, volgende week, volgende maand, zelfs 10 jaar als je dat nodig hebt om dit te verwerken.



Stel, ze verwijt jou van álles en nog wat. En, dan? Waarom is dat vervelend, waarom wil je dat niet? Dat is dan nu haar manier van omgaan met. Misschien productief, misschien contra-productief, maar het is háár manier en dat staat uiteindelijk helemaal los van wie jij als persoon bent.



Iemand zei het hiervoor al zo mooi, tegen haar was gezegd "ik heb geen behoefte aan het verdriet of de pijn van een ander, ik verzuip al in de mijne". Jouw vriendin heeft het zwaar, heel zwaar. Dat jij haar graag wilt helpen op De Beste Wijze Mogelijk, daar heeft zij misschien wel helemaal geen boodschap aan. Voor haar is dat wellicht te confronterend omdat ze bij jou te veel de pijn ziet, te veel geconfronteerd wordt met weet ik veel wat.



Jij hebt jouw behoeften en manieren en dat mag. Zij heeft haar behoeften en manieren en dat mag ook. Soms stroken ze helaas niet en dan is het op zoek naar een compromis. Zij heeft nu geen noemenswaardige speelruimte om jou tegemoet te komen, die bal ligt in jouw hoek. Kun en wil jij haar nu hierin tegemoet komen, ook als dat inhoud dat je jezelf daarin weg moet cijferen. Zelfs als dat inhoudt dat het contact vanaf nu niet meer noemenswaardig zal zijn omdat dit háár manier van doen is? Ook al gun jij haar om omringd te zijn door alle liefde van de wereld, kun jij het opbrengen om te accepteren en respecteren dat zij het misschien wel moederziel alleen wil doen?



Whop heeft het al mooi gezegd. Laat weten, middels bijv een kaartje, dat je er voor haar bent, wát ze ook kiest. Wil ze praten; goed. Wil ze doen alsof alles net zo gewoon was als vorig jaar? Goed. Wil ze afstand nemen? Ik zal je enorm missen, maar goed. Wil ze daar later op terug komen? Wees welkom! Laat boven alles duidelijk blijken dat het om háár draait in deze (mits je dat kunt). Niet om jou, jouw behoefte om haar te steunen of wat jij haar gunt (hoe goed bedoeld ook, het kan soms erg overkomen als een druk op mensen als zij juist iets anders willen).



Sterkte!

Je trekt denk ik nu een conclusie die op dit moment best eens juist zou kunnen zijn; het is meer jouw probleem dan de hare. Vooropgesteld; ik snap héél goed wat jou bezig houdt. Ik zou denk ik precies dezelfde twijfels en gedachten etc. hebben.



Zij wil alleen overduidelijk niet, of kan niet zeggen wat ze wél wil en zwijgt maar bij gebrek aan het zien/kennen van een betere manier. Zo hardnekkig als ze je eigenlijk negeert zou best eens kunnen betekenen dat ze nu zo 'koppig' is in het geen contact willen, dat ze er voor nu even goed 'klaar' mee is of denkt te zijn. Zelfs al is het uiteindelijk misschien juist een groot probleem voor haar dat ze je mist, ze hoeft dat nu niet zo te beleven of misschien wíl ze dat ook wel niet toelaten.



Ik snap heel goed dat je haar het beste gunt. Het vervelende is alleen dat jij niets meer kunt dan haar de ruimte geven die ze afdwingt, ook en zelfs nu moet ze ook eventuele 'fouten' zelf ervaren. Hard he.



Je zou in het kaartje kunnen aangeven dat je haar nu moeilijk te interpreteren vindt door het zwijgen. Je kunt het haar daarbij makkelijker maken door haar niet de eerste stap te hoeven laten nemen als zij echt geen contact -voor nu?- meer zou willen. Door bijv. aan te geven dat jij blijvend zwijgen maar zult interpreteren als 'ze wil rust'. Door tegelijkertijd aan te geven dat je er voor haar bent, in welke vorm dan ook, wanneer dan ook (al komt ze pas over maanden hierop terug), geef je haar de ruimte om aan te geven dat haar radio-stilte misschien niet betekende dat ze met rust gelaten wil worden maar dat ze niet weet wat ze wel precies wil of hoe dit te verwoorden en ze 'dus' maar gezwegen heeft.





Het is totaal onvergelijkbaar, maar wie weet heb jij er zelf iets aan. Ik heb er zelf een aardige shit-tijd opzitten qua gezondheid. Ik heb me ook terug getrokken op bepaalde momenten, van iedereen eigenlijk wel op een moment. Soms was dat omdat ik rust nodig had, soms omdat ik niet wist wat ik wel nodig had of hoe dat te verwoorden. Soms trok ik me pas terug nadat ik zo ongeveer letterlijk om hulp geschreeuwd, gesmeekt en gejankt had, soms 'vanzelf'.



Sommige mensen bedoelden het enorm goed met me, maar hadden het vooral ook moeilijk met die radiostilte omdat hun behoefte niet vervuld werd. Gevolg; ik ging alleen maar meer steigeren. Elk berichtje vanuit hen, hoe klen ook, was al snel genoeg om me te irriteren.



Andere mensen hebben gezegd; 'ga je gang RV. Ik mis je en het doet me zeer om je zo te zien, maar je zult je redenen hebben. Ik hoop dat je vind wat je zoekt en weet dat ik er altijd ben, 24/7'. Bij hen voelde je duidelijk dat het hun ook wat deed, maar dat ze mij gunde waar ik behoefte aan dacht te hebben, ongeacht hun eigen visie en gevoel daarbij. En als er in die radiostilte dan toch weer een kaartje kwam? Dan voelde dat heerlijk! Met die mensen is het contact uiteindelijk ook alleen maar verdiept.



Jij kunt er misschien weinig mee, maar wie weet kun je er een heel klein beetje uithalen hoe dingen heel misschien kunnen overkomen en heel misschien wel kunnen uitpakken. Ken je het volksverhaal over dieren -geloof een hond, maar mijn brein laat me ernstig in de steek-? Geef het dier liefde en vrijheid. Het dier zal soms weglopen, een eigen pad kiezen, maar het weet waar het veilig is en terug komen als daar behoefte aan is. Je houdt veel van het dier, bent als de dood dat het ooit onder een auto komt, of al dat andere enge in de Grote Boze Buitenwereld. Je past goed op dat het dier nooit buiten komt zonder aangelijnd te zijn. Als het dier ooit de kans krijgt, grote kans dat het dan nooit meer terug komt.



Ruimte geven is soms het grootste cadeau dat je een ander kan geven, juist ook uit liefde. Je eigen hart zal pijn voelen en daar mag je ook best bij stil staan, niets ergs aan! Als jij haar ruimte geeft en tegelijkertijd de deur open laat op een manier waarop zij weet dat die open is, dan doe je alles wat jij in jouw macht kunt doen. De rest is aan haar, hoe graag je haar dat ook had willen besparen. Helaas zal ze dat zelf moeten doen. En tja, net zoals jij en ik is zij ook maar een mensje. Een mensje met gevoelens, behoeften, wensen, manieren, kwaliteiten, valkuilen, fouten, talenten en noem het maar op. Wie weet wil ze écht rust, wie weet verschuilt ze zich in gedrag die uiteindelijk misschien niet zo productief is, wie zal het zeggen? Jij hoopt voor haar dat het niet dat laatste is en meer kun je niet doen. Onthoud echter hoe groots het kan zijn om haar de ruimte te geven om zelf te bepalen waar jullie naar toe gaan. Niet alleen voor haar, maar uiteindelijk ook voor jou.



En vloek hier gerust af en toe van je af.

Hoi Mootje,



Een verschrikkelijke situatie waar je in zit. Toen mijn zus (ze was 16 toen ze overleed) te horen kreeg dat ze niet lang meer te leven had, heeft ze zich ook afgesloten. Ze wilde haar familie wel om zich heen hebben, en ook wel een paar leeftijdsgenoten, maar niet iedereen. De vrienden die op bezoek mochten komen waren een jongen met wie ze haar hele leven is opgegroeid (want zoon van vriendin van mijn moeder) en een jongen die ze in het ziekenhuis had ontmoet. Haar vriendinnen kon ze om zich heen niet verdragen. Dat kwam omdat ze samen op school zaten, of op volleybal of scouting, en ze dus haar (recente) leven bijna dagelijks met hen doorbracht. Dat was bij die 2 jongens niet zo. Of tenminste, ze ging er wel mee om, maar haar passies deelde ze er niet mee. Voor haar was het gewoon te confronterend dat die meiden druk bezig waren met school en de toekomst, of druk bezig met scouting en volleybal. Het drukte haar met de neus op de feiten (ik kan nooit meer volleyballen, nooit meer de bossen doorstruinen, en nooit meer naar de PABO). Daarom heeft ze die keuze gemaakt. Later vertelden haar vriendinnen dat ze daar ontzettend moeite mee hadden, omdat die 2 jongens wel langs mochten komen, en die meiden niet. En sommigen hebben er, tien jaar na dato, nog steeds moeite mee. Kan ik me ook wel voorstellen, maar ik vind dat mijn zus haar eigen keuzes heeft gemaakt, en de omstandigheden heeft gekozen waar zij haar rust in kon vinden. Daarnaast screende mijn moeder ook de kaartjes die mijn zus kreeg. Puur omdat veel van die meiden kaartjes stuurden met teksten als "ik ben vrijdag met Japie naar de film geweest, en hij gedroeg zich als zo'n lompe boer. Ik ben echt NIET verliefd meer op hem" en dat was voor haar confronterend. Of juist teksten als "Lieve schat, ik denk heel veel aan jou en je familie. Ik vind dat je het heel goed doet en ik ben ontzettend blij dat ik zulke leuke tijden met je heb meegemaakt" en dat was ook weer confronterend. Dus, eigenlijk was het nooit goed.

In ieder geval, wat ik probeer te zeggen: ik weet dat er vriendinnen zijn die nu nog kwaad en verdrietig zijn omdat ze toen geen "afscheid" hebben genomen. Ik kan me dat enigszins voorstellen. Maar persoonlijk vind ik "afscheid" nemen verschrikkelijk, ik vind het een belachelijke term en het slaat eigenlijk nergens op. Je bent namelijk gewoon bezig met doodgaan, dat wil je niet, en "afscheid nemen" wil je ook helemaal niet. Je wilt leven, genieten, en alles wat er bij hoort. En ook als vriendin wil je geen "afscheid nemen". Bovendien hoe neem je afscheid dan? Zeg je dat je van haar houdt (weet ze echt wel); dat je leuke tijden met haar hebt meegemaakt (weet ze ook wel) en dat je het fantastisch vond om haar vriendin te zijn (weet ze ook). Als ze dat allemaal hoort, lijkt me dat pijnlijk en confronterend.

Eigenlijk weet ik ook niet precies wat je moet doen, daarom sluit ik me bij de woorden van mijn voorgangers aan: accepteer wat je vriendin wilt.

En daarnaast: geef jezelf ook wat ruimte. Zuip jezelf klem (erg effectieve, doch kortdurende remedie); ga naar andere vriendinnen of je ouders; en geef ruimte aan alle gevoelens die voorbij komen en gaan komen.

Ik wens je ontzettend veel sterkte de komende tijd.

Ha mootje.

Ik heb wat ervaring met depressies en kan je vertellen dat de meeste mensen dan absoluut geen zin in contact hebben. Is veel te moeilijk. Bellen is dan ook vaak een verschrikking, de depressieveling zal de telefoon niet opnemen of echt niet weten wat te moeten zeggen. Ook zomaar langs gaan wordt niet altijd gewaardeerd (meestal niet denk ik) want is ook te lastig. Wat je wel altijd kan doen is kaartjes en brieven sturen. De ander kan deze lezen wanneer ze wil, hoeft er niet gelijk op te reageren als ze dat niet wilt, en leest toch dat je met haar meeleeft. Dring je niet op, maar blijf op de achtergrond door middel van de ouderwetse post met haar meeleven.

Ik weet niet of ze echt depressief is hoor, dus misschien is het voor haar wel met andere reden dat ze je niet spreekt, maar ik denk dat schrijven de beste oplossing is. Heel veel succes!

Als ze depressief is heb je grote kans dat ze je niets terugstuurt, maar het kan geen kwaad om haar toch bemoedigende kaartjes te blijven sturen denk ik. Het is fijn dat er mensen aan je denken, maar misschien heeft ze teveel aan zichzelf om iets terug te sturen, snap je?

Roosvrouw en mirlo zeggen heel wijze dingen.

Krijg er een brok van in mijn keel..

Mirlo, wat een ontzettend mooie en goede posting!



Wat Mirlo schrijft, die confrontatie, dat is denk ik heel erg waar. Je bent niet alleen maar meer de lieve vriendin, je bent ook iemand die doet wat zij nu graag zou doen. Gaat doen wat ze ook zelf in haar toekomst zag liggen.



Ik ben het niet helemaal eens met dat het nu om haar gaat, en dat jij op het tweede plan komt. Jij hebt je eigen pijn en verdriet, die zijn voor jou heel erg belangrijk en dat mag ook. Je kunt ze alleen niet met haar delen, en zij de hare niet met jou.



Wat je ook tegenkomt in het leven, je eigen emoties en problemen daarmee, mogen voor jou altijd belangrijk zijn. Ook als een dierbare het nog moeilijker heeft. Dan kun je die emoties met die dierbare niet delen, maar je moet er voor jezelf wel wat mee. Fijn dat je hier steun vindt, hopelijk heb je ook in je nabije kring mensen die je steunen, misschien zelfs mensen die haar ook kennen en in dezelfde situatie zitten als jij nu.



TO, ik denk dat je je moet realiseren dat jij voor haar 1 van de mensen bent, waar ze geen contact meer mee onderhoudt. Zij is voor jou de enige. Dat maakt het voor jou heel moeilijk, maar het ligt niet aan jou. Mensen die weten dat ze nog maar kort te leven hebben, trekken zich meestal meer en meer terug in de kring van mensen die hun het meest na staan.



Neem eens contact op met haar moeder. Wellicht vindt die het wel heel erg fijn om iets te horen van anderen die begaan zijn met haar kind. Haar dochter is ziek en ze gaat haar verliezen. Misschien kun je op die manier toch nog iets voor je vriendin betekenen, door haar moeder te steunen.



Kaartjes sturen kan denk ik altijd. Maar ik zou er geen grote verhalen op schrijven. 'Ik denk aan je' en een dikke knuffel of zoen, lijkt me genoeg. De rest weet ze wel.