Psyche
alle pijlers
Vriendinnen en rouw
donderdag 5 augustus 2021 om 20:03
In verband met anonimiteit een nieuw account aangemaakt.
Enkele weken geleden ben ik een van mijn ouders verloren, te jong. In de eerste weken kreeg ik veel bloemen, kaartjes, steun. Nu merk ik dat vriendinnen de draad graag weer oppakken en er niet meer naar vragen. Ik weet dat ik zelf kan aangeven dat het niet goed gaat, toch stelt het me teleur.
Eigenlijk merk ik sowieso dat veel dingen van mijn vrienden me niet meer interesseren en/of irriteren.
Uiteraard zeg ik hier niks over. Ben denk ik vooral op zoek naar herkenning?
Enkele weken geleden ben ik een van mijn ouders verloren, te jong. In de eerste weken kreeg ik veel bloemen, kaartjes, steun. Nu merk ik dat vriendinnen de draad graag weer oppakken en er niet meer naar vragen. Ik weet dat ik zelf kan aangeven dat het niet goed gaat, toch stelt het me teleur.
Eigenlijk merk ik sowieso dat veel dingen van mijn vrienden me niet meer interesseren en/of irriteren.
Uiteraard zeg ik hier niks over. Ben denk ik vooral op zoek naar herkenning?
vrijdag 6 augustus 2021 om 08:35
Gecondoleerd. Jij zit nog, heel begrijpelijk, in de rouw- en verwerkingsmodus. Voor je vriendinnen draait de wereld door. Jammer dat ze je nu niet meer zo steunen terwijl je dat wel nodig hebt. Jij verwacht daar van hun een actieve houding naar jou toe. Misschien is het juist goed om te benoemen dat je de draad nog niet kunt oppakken. Iedereen rouwt anders, de een stort zich op wat anders zoals werk, een ander trekt zich juist terug. Geef aan waar jij behoefte aan hebt; er over praten of herinneringen ophalen, inelk geval wat jou nu helpt. Overigens, aan rouwen zit geen tijdslijn verbonden. Heel veel sterkte.
sweetfirefly wijzigde dit bericht op 06-08-2021 08:35
4.41% gewijzigd
Vanaf eind juli worden er weer egeltjes geboren, zorg voor een schuilplekje in je tuin, en een klein en laag bakje water. Nooit melk. Dank je wel.
vrijdag 6 augustus 2021 om 08:35
Oh, wat heftig, TO. En gecondoleerd.
Ja, heel erg herkenbaar. Ik ben daar destijds ook flink boos over geweest maar nu zie ik het in beter perspectief. Jij zit in de rouw en de wereld om je heen draait verder alsof er niets gebeurd is en dat kan heel bevreemdend aanvoelen, alsof je een soort buitenstaander bent. Ik heb de tijd na het overlijden van mijn vader als heel eenzaam ervaren. Maar... er was/is hier een rouwtopic waar ik echt zoveel aan gehad heb. Het is momenteel wat rustiger (en voor mij is het nu 3,5 jaar geleden en die heftige rouw is echt wel voorbij) maar wellicht vind je hier wat herkenbaarheid en wellicht zijn er anderen die door hetzelfde gaan en mee willen schrijven.
psyche/wat-hielp-jou-tijdens-rouw-deel- ... /434531/29
Heel veel sterkte
Ja, heel erg herkenbaar. Ik ben daar destijds ook flink boos over geweest maar nu zie ik het in beter perspectief. Jij zit in de rouw en de wereld om je heen draait verder alsof er niets gebeurd is en dat kan heel bevreemdend aanvoelen, alsof je een soort buitenstaander bent. Ik heb de tijd na het overlijden van mijn vader als heel eenzaam ervaren. Maar... er was/is hier een rouwtopic waar ik echt zoveel aan gehad heb. Het is momenteel wat rustiger (en voor mij is het nu 3,5 jaar geleden en die heftige rouw is echt wel voorbij) maar wellicht vind je hier wat herkenbaarheid en wellicht zijn er anderen die door hetzelfde gaan en mee willen schrijven.
psyche/wat-hielp-jou-tijdens-rouw-deel- ... /434531/29
Heel veel sterkte
vrijdag 6 augustus 2021 om 08:36
vrijdag 6 augustus 2021 om 08:51
Heel herkenbaar zo voelde ik me 7 jaar geleden ook.
Het wordt beter en jouw vriendinnen, als ze dit nog niet hebben meegemaakt, hebben echt een idee hoe het voor jou voelt.
Probeer je verdriet toch te delen, soms zijn mensen ook wat angstig om er naar te vragen omdat ze zich geen raad er mee weten maar zijn ze wel betrokken en bereid te luisteren.
Het wordt beter en jouw vriendinnen, als ze dit nog niet hebben meegemaakt, hebben echt een idee hoe het voor jou voelt.
Probeer je verdriet toch te delen, soms zijn mensen ook wat angstig om er naar te vragen omdat ze zich geen raad er mee weten maar zijn ze wel betrokken en bereid te luisteren.
vrijdag 6 augustus 2021 om 08:59
Gecondoleerd TO, wat verdrietig.
Als jij een van je ouders jong bent verloren, heb je grote kans dat jouw vriendinnen nog niet iets dergelijks hebben meegemaakt. En dus hebben ze nog geen idee van de impact die dit verlies op jou heeft. Ik heb dit ook ondervonden toen ik op 21-jarige leeftijd mijn moeder verloor.
Dus neem het ze niet kwalijk, maar leg uit hoe je je voelt en waar je behoefte aan hebt. En probeer tegelijk te beseffen dat hun leven inderdaad gewoon doorgaat. Er komt een moment dat je daar ook weer oprecht belangstelling voor kunt hebben, ook al lijkt dat nu nog onbestaanbaar.
Als jij een van je ouders jong bent verloren, heb je grote kans dat jouw vriendinnen nog niet iets dergelijks hebben meegemaakt. En dus hebben ze nog geen idee van de impact die dit verlies op jou heeft. Ik heb dit ook ondervonden toen ik op 21-jarige leeftijd mijn moeder verloor.
Dus neem het ze niet kwalijk, maar leg uit hoe je je voelt en waar je behoefte aan hebt. En probeer tegelijk te beseffen dat hun leven inderdaad gewoon doorgaat. Er komt een moment dat je daar ook weer oprecht belangstelling voor kunt hebben, ook al lijkt dat nu nog onbestaanbaar.
vrijdag 6 augustus 2021 om 09:21
Andere omstandigheden hier maar toch zorgelijke situatie.
Wat ik wel eens doe is een vriendin opbellen met de woorden ´mag ik eens jammeren/ mijn hart luchten?´
En meestal volgt er dan een fijn gesprek en schakelen we na het ´gejammer ´ over op meer dagdagelijkse onderwerpen.
Zo blijf ik ook op de hoogte van wat er bij hen leeft want hun leven heeft ondertussen ook zijn ups en downs. Ik vind het dan wel fijn dat ik dit weet en later kan vragen ´hoe is dit afgelopen, heb je de uitslag van dat al gekregen. ...´
Maar het is nog allemaal erg vers bij jou to, en rouw is ook echt een traumatische beleving.
Dus mogelijk heb je (nog) niet de kracht of energie om zelf initiatief te nemen.
Wat ik wel eens doe is een vriendin opbellen met de woorden ´mag ik eens jammeren/ mijn hart luchten?´
En meestal volgt er dan een fijn gesprek en schakelen we na het ´gejammer ´ over op meer dagdagelijkse onderwerpen.
Zo blijf ik ook op de hoogte van wat er bij hen leeft want hun leven heeft ondertussen ook zijn ups en downs. Ik vind het dan wel fijn dat ik dit weet en later kan vragen ´hoe is dit afgelopen, heb je de uitslag van dat al gekregen. ...´
Maar het is nog allemaal erg vers bij jou to, en rouw is ook echt een traumatische beleving.
Dus mogelijk heb je (nog) niet de kracht of energie om zelf initiatief te nemen.
vrijdag 6 augustus 2021 om 09:26
Dit is wel herkenbaar. Ik kon me ook echt ergeren aan al die futiliteiten waar mensen het over hadden. Het meganisme om het over je eigen pijnlijke linkerbil te hebben, terwijl je weet dat de ander net iemand heeft verloren aan een ziekte, heb ik nooit begrepen.
vrijdag 6 augustus 2021 om 10:24
Bedankt voor alle lieve reacties!
Gisteren, toen ik dit schreef, voelde ik me inderdaad erg eenzaam en die momenten heb ik nu vaker. Als ik het teruglees schrik ik wel een beetje van mezelf. Irriteren is misschien niet helemaal goed gekozen, maar inderdaad dit:
Overigens vraagt mijn partner er wel naar, maar ook die lijkt het niet echt te begrijpen. Ik wil niet ondankbaar overkomen hoor, maar vind het fijn om te lezen dat die eenzaamheid toch een soort 'normaal' is. Moet zelf misschien ook wat actiever laten weten dat het soms niet goed gaat en ja ik kan het de mensen ook niet kwalijk nemen dat ze (nog) geen idee hebben. Dat vind ik uiteindelijk natuurlijk alleen maar fijn voor ze.
Gisteren, toen ik dit schreef, voelde ik me inderdaad erg eenzaam en die momenten heb ik nu vaker. Als ik het teruglees schrik ik wel een beetje van mezelf. Irriteren is misschien niet helemaal goed gekozen, maar inderdaad dit:
Gisteren kwam ik dus bij een vriendin vandaan die klaagde over zo'n futiliteit en ik wilde alleen maar weg.Vivanomore schreef: ↑06-08-2021 09:26Dit is wel herkenbaar. Ik kon me ook echt ergeren aan al die futiliteiten waar mensen het over hadden. Het meganisme om het over je eigen pijnlijke linkerbil te hebben, terwijl je weet dat de ander net iemand heeft verloren aan een ziekte, heb ik nooit begrepen.
Overigens vraagt mijn partner er wel naar, maar ook die lijkt het niet echt te begrijpen. Ik wil niet ondankbaar overkomen hoor, maar vind het fijn om te lezen dat die eenzaamheid toch een soort 'normaal' is. Moet zelf misschien ook wat actiever laten weten dat het soms niet goed gaat en ja ik kan het de mensen ook niet kwalijk nemen dat ze (nog) geen idee hebben. Dat vind ik uiteindelijk natuurlijk alleen maar fijn voor ze.
