Psyche
alle pijlers
Vriendschap zuigt energie, hoe nu verder
maandag 18 november 2024 om 19:59
Hoi,
Sinds enige tijd is mijn oude sportvriendin weer in mijn leven. Ze is pas gescheiden en ik wil er (vooral in deze periode) extra voor haar zijn. Ik ken haar 25 jaar en er zijn ook veel jaren geweest dat ik niet meer haar omging. Toch merk ik dat ze erg veranderd is. Vroeger was ze altijd rustig, rationeel en gezellig, nu is ze erg onrustig, druk, nog steeds gezellig maar soms ook heel erg heftig.
Ze volgt al bijna tien jaar therapie. Ze noemt zich onveilig gehecht, en daarbij heeft ze constant het gevoel dat ze zichzelf voorbijloopt, afgewezen voelt, niet geaccepteerd, dat ze niet zichzelf kan zijn. Omgang met haar gaat best oke, maar na afloop krijg ik met regelmaat te horen dat ze er eigenlijk geen zin in had, en dat het veel te veel van haar heeft gevraagd. En dat ze dat dan niet eerlijk tegen mij durft te zeggen en dat ze zichzelf niet kan zijn bij mij.
Dat is niet leuk om te horen.
Ze geeft aan dat ze ADHD heeft met een hechtingsstoornis, maar ik vond haar vroeger helemaal niet druk. Als ik ergens met haar ben, praat ze vaak -op vervelends toe-door van alles heen, flapt dingen eruit, en begint dan ook het hele relaas over haar scheiding, dat ze ADHD heeft etc. Ik zie mensen dan naar me kijken in de zin van; 'Joh, wie heb je nu weer meegebracht?". En het is ook al eens gebeurd dat mensen afhaakten, omdat zij weer haar hele verhaal vol negativiteit over hen uitstortte. Mijn vrienden willen niet meer dat ik haar meeneem, en ergens begrijp ik dat. Het is dat ik haar ken, en weet hoe ze vroeger was, en dat is mijn houvast.
Na afloop heb ik dan weer urenlang een verdrietige vriendin aan de lijn. Die zich niet geaccepteerd voelt, die vindt dat mensen haar moeten accepteren zoals ze is bladiebla.
Het is vermoeiend.
Ze werkt al bijna tien jaar niet meer, omdat ze dat 'niet trekt' en haar kinderen wonen -op haar verzoek- ook bijna voltijd bij de vader nu. Ze zegt dat ze zichzelf voorbij loopt, het niet meer trekt, zich aan iedereen aanpast, dat ze altijd met iedereen rekening houdt, maar de waarheid is dat ze al maandenlang 24/7 alleen thuis zit, bijna niemand ziet behalve mij en haar therapeuten, en verders niets hoeft te doen en met niemand rekening hoeft te houden.
Pas heb ik haar een spiegel voorgehouden maar dat komt niet aan. Ze schermt met therapeutische termen en dat ik haar pijn niet voel.
Het houdt me bezig, ik slaap er soms niet van en dat is niet handig, want heb best wat ballen thuis hoog te houden. (pubers, single mom- werk).
Haar zoveelste therapiesessie is ten einde en ze ervaart een gevoel van leegte die ze bij mij uitstort. Eigenlijk is ze in al die maanden niets opgeschoten. Het lijkt alsof ze keer op keer kiest voor de rol als patient en weigert verantwoording te nemen voor haar leven.
Ik ben geen therapeut en ik heb maandenlang met haar meegevoeld en meegepraat, maar het houdt nu voor mij op. Ik heb gezegd dat als ze geaccepteerd wil worden, ze zich niet langer als patient moet gedragen, maar iemand die vooruit moet kijken. De schouders eronder moet zetten.
Maar dan komt er weer eindeloos therapeutisch gewauwel over de pijn en leegte die ze voelt. Het voelt als dweilen met de kraan open en ik merk dat het mijn leven ook gaat beheersen.
Ik heb sterk het gevoel dat er veel meer speelt dan alleen ADHD, het zou alleen makkelijk zijn als dat ook zo uitgesproken wordt, want dan zou ik misschien meer geduld/begrip hebben.
Ik weet even niet hoe verder, ik weet alleen wel dat ik voor nu even pas op de plaats moet doen voor mezelf, maar daar voel ik me nu weer superschuldig over. Iemand raad?
Sinds enige tijd is mijn oude sportvriendin weer in mijn leven. Ze is pas gescheiden en ik wil er (vooral in deze periode) extra voor haar zijn. Ik ken haar 25 jaar en er zijn ook veel jaren geweest dat ik niet meer haar omging. Toch merk ik dat ze erg veranderd is. Vroeger was ze altijd rustig, rationeel en gezellig, nu is ze erg onrustig, druk, nog steeds gezellig maar soms ook heel erg heftig.
Ze volgt al bijna tien jaar therapie. Ze noemt zich onveilig gehecht, en daarbij heeft ze constant het gevoel dat ze zichzelf voorbijloopt, afgewezen voelt, niet geaccepteerd, dat ze niet zichzelf kan zijn. Omgang met haar gaat best oke, maar na afloop krijg ik met regelmaat te horen dat ze er eigenlijk geen zin in had, en dat het veel te veel van haar heeft gevraagd. En dat ze dat dan niet eerlijk tegen mij durft te zeggen en dat ze zichzelf niet kan zijn bij mij.
Dat is niet leuk om te horen.
Ze geeft aan dat ze ADHD heeft met een hechtingsstoornis, maar ik vond haar vroeger helemaal niet druk. Als ik ergens met haar ben, praat ze vaak -op vervelends toe-door van alles heen, flapt dingen eruit, en begint dan ook het hele relaas over haar scheiding, dat ze ADHD heeft etc. Ik zie mensen dan naar me kijken in de zin van; 'Joh, wie heb je nu weer meegebracht?". En het is ook al eens gebeurd dat mensen afhaakten, omdat zij weer haar hele verhaal vol negativiteit over hen uitstortte. Mijn vrienden willen niet meer dat ik haar meeneem, en ergens begrijp ik dat. Het is dat ik haar ken, en weet hoe ze vroeger was, en dat is mijn houvast.
Na afloop heb ik dan weer urenlang een verdrietige vriendin aan de lijn. Die zich niet geaccepteerd voelt, die vindt dat mensen haar moeten accepteren zoals ze is bladiebla.
Het is vermoeiend.
Ze werkt al bijna tien jaar niet meer, omdat ze dat 'niet trekt' en haar kinderen wonen -op haar verzoek- ook bijna voltijd bij de vader nu. Ze zegt dat ze zichzelf voorbij loopt, het niet meer trekt, zich aan iedereen aanpast, dat ze altijd met iedereen rekening houdt, maar de waarheid is dat ze al maandenlang 24/7 alleen thuis zit, bijna niemand ziet behalve mij en haar therapeuten, en verders niets hoeft te doen en met niemand rekening hoeft te houden.
Pas heb ik haar een spiegel voorgehouden maar dat komt niet aan. Ze schermt met therapeutische termen en dat ik haar pijn niet voel.
Het houdt me bezig, ik slaap er soms niet van en dat is niet handig, want heb best wat ballen thuis hoog te houden. (pubers, single mom- werk).
Haar zoveelste therapiesessie is ten einde en ze ervaart een gevoel van leegte die ze bij mij uitstort. Eigenlijk is ze in al die maanden niets opgeschoten. Het lijkt alsof ze keer op keer kiest voor de rol als patient en weigert verantwoording te nemen voor haar leven.
Ik ben geen therapeut en ik heb maandenlang met haar meegevoeld en meegepraat, maar het houdt nu voor mij op. Ik heb gezegd dat als ze geaccepteerd wil worden, ze zich niet langer als patient moet gedragen, maar iemand die vooruit moet kijken. De schouders eronder moet zetten.
Maar dan komt er weer eindeloos therapeutisch gewauwel over de pijn en leegte die ze voelt. Het voelt als dweilen met de kraan open en ik merk dat het mijn leven ook gaat beheersen.
Ik heb sterk het gevoel dat er veel meer speelt dan alleen ADHD, het zou alleen makkelijk zijn als dat ook zo uitgesproken wordt, want dan zou ik misschien meer geduld/begrip hebben.
Ik weet even niet hoe verder, ik weet alleen wel dat ik voor nu even pas op de plaats moet doen voor mezelf, maar daar voel ik me nu weer superschuldig over. Iemand raad?
maandag 18 november 2024 om 22:41
Wat fijn toch altijd; die mensen die in therapie zijn en leren dat ze eerlijk moeten zijn . Dat ze een ander een rotgevoel bezorgen is kennelijk niet zo erg.maar na afloop krijg ik met regelmaat te horen dat ze er eigenlijk geen zin in had, en dat het veel te veel van haar heeft gevraagd. En dat ze dat dan niet eerlijk tegen mij durft te zeggen en dat ze zichzelf niet kan zijn bij mij.
Waarom ben je een tijdje niet meer met haar omgegaan ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
maandag 18 november 2024 om 22:48
Ik had ook zo'n vriendin. Het is nooit exact hetzelfde maar veel elementen herken ik. Vriendschap ten koste van jezelf is nooit echte vriendschap, te veel disbalans. Bij mij is het daardoor gestrand. Heb erg mijn best gedaan, net als jij. Maar het werkte gewoon niet.
“Als ondertussen de geest die liefde is ons allen maar leidt en beschermt. Dat is zo belangrijk.” Jeroen van Merwijk
maandag 18 november 2024 om 22:58
Ik denk dat je een enorm verantwoordelijkheidsgevoel hebt en dat siert je enorm. Maar denk ook dat vriendin behoorlijk in haar mentale problemen zit en zonder werk of kinderen zal ze daar thuis ook enorm veel mee bezig zijn. Zo erg dat het nu haar identiteit bepaalt. En met zo'n slachtofferrol is zo iemand gewoon ronduit een sfeerspons.
Ik denk dat je je moet afvragen wat je van deze vriendschap wilt in de toekomst. Wil je bevriend blijven of koester je de leuke tijden die jullie hebben gehad? Ik denk dat je wel eerlijk moet zijn dat je het moeilijk vindt om haar te steunen op de intensieve manier die je tot nu toe gedaan hebt. Je kan prima zeggen "Ik leef met je mee, maar ik wil geen therapeut zijn, dat vergt teveel van mij." Misschien moet je ook stoppen met telkens het gesprek erover te voeren. Maar als zij zelf al aangeeft dat 'het contact haar teveel is en dat ze niet zichzelf kan zijn' dan is dat ook een prima reden om het contact op een laag pitje te zetten. Zij rust, jij minder sfeerspons.
Ik zou stoppen met haar meenemen naar andere vrienden. Misschien moet je iets minder afspreken en wat meer afstand nemen. En gelukkig is het jaar bijna om en kan ze in januari weer een nieuwe verwijzing vragen voor psychische ondersteuning.
Ik denk dat je enorm gelijk hebt dat ze gewoon ook iets moet gaan 'doen', al is het maar een sportles of vrijwilligerswerk. Mocht je de vriendschap willen voortzetten kan je de vriendschap ook meer inrichten op doen; in plaats van eindeloos wauwelen over therapeutische dingen ga je een muur in haar huis schilderen of samen naar het theater of een strandwandeling maken. Op deze manier kan je de vriendschap wel behouden maar hoeft het niet telkens zo intensief te zijn.
Pas goed op jezelf, als dit teveel van je vraagt moet je gewoon afstand nemen. Wees duidelijk over wat je voor haar kan betekenen. De verantwoordelijkheid over haar psychische proces ligt echt bij haar.
Ik denk dat je je moet afvragen wat je van deze vriendschap wilt in de toekomst. Wil je bevriend blijven of koester je de leuke tijden die jullie hebben gehad? Ik denk dat je wel eerlijk moet zijn dat je het moeilijk vindt om haar te steunen op de intensieve manier die je tot nu toe gedaan hebt. Je kan prima zeggen "Ik leef met je mee, maar ik wil geen therapeut zijn, dat vergt teveel van mij." Misschien moet je ook stoppen met telkens het gesprek erover te voeren. Maar als zij zelf al aangeeft dat 'het contact haar teveel is en dat ze niet zichzelf kan zijn' dan is dat ook een prima reden om het contact op een laag pitje te zetten. Zij rust, jij minder sfeerspons.
Ik zou stoppen met haar meenemen naar andere vrienden. Misschien moet je iets minder afspreken en wat meer afstand nemen. En gelukkig is het jaar bijna om en kan ze in januari weer een nieuwe verwijzing vragen voor psychische ondersteuning.
Ik denk dat je enorm gelijk hebt dat ze gewoon ook iets moet gaan 'doen', al is het maar een sportles of vrijwilligerswerk. Mocht je de vriendschap willen voortzetten kan je de vriendschap ook meer inrichten op doen; in plaats van eindeloos wauwelen over therapeutische dingen ga je een muur in haar huis schilderen of samen naar het theater of een strandwandeling maken. Op deze manier kan je de vriendschap wel behouden maar hoeft het niet telkens zo intensief te zijn.
Pas goed op jezelf, als dit teveel van je vraagt moet je gewoon afstand nemen. Wees duidelijk over wat je voor haar kan betekenen. De verantwoordelijkheid over haar psychische proces ligt echt bij haar.
maandag 18 november 2024 om 23:35
Je houdt vast aan het verleden. Mensen veranderen in de loop der tijd en dan kom je erachter dat je minder of geen raakvlakken meer met elkaar hebt.
Ik snap dat je vrienden niet meer willen dat ze meekomt als ze alleen maar een bak met negativiteit uitstort. Daar hebben mensen geen zin in.
Je hebt alle recht om de vriendschap te verbreken. Vriendschap hoort je energie op te leveren en geen energie te kosten.
Ik snap dat je vrienden niet meer willen dat ze meekomt als ze alleen maar een bak met negativiteit uitstort. Daar hebben mensen geen zin in.
Je hebt alle recht om de vriendschap te verbreken. Vriendschap hoort je energie op te leveren en geen energie te kosten.
Jij mag alles worden wat je wilt.
Ok, ik word een probleem.
Ok, ik word een probleem.
maandag 18 november 2024 om 23:46
Het kan zijn dat het net gescheiden zijn in combinatie met ADHD en hechtingstoornis haar in een neerwaartse spiraal gebracht heeft (met bijvoorbeeld verergerde afwijzingsgevoeligheid). Haar ADHD helpt daar niet bij mee en kan er zelfs voor zorgen dat ze depressief wordt zonder dat per se door te hebben. Dat in combinatie met weinig structuur zorgt er soms voor dat elk kleine ding al heel veel energie kost. Dus dat zelfs leuke dingen doen al veel is (ik denk dat ze dat bedoelde, maar heel onhandig gezegd). Het is best lastig om daar zelf, zonder hulp, uit te kunnen komen. ADHD is heel breed, en eigenlijk een neurologisch “probleem” ipv mentaal probleem. Iemand hoeft niet hyperactief te zijn.
Maar het is logisch dat dit veel is en ik ben het met hierboven eens dat je voor jezelf grenzen moet aangeven. Anders trekt het de energie uit je. Jij bent haar therapeut niet, dus zo mag ze je ook niet behandelen
Ze heeft duidelijk meer professionele hulp nodig om haar leven beter op de rit te krijgen. Therapie kan helpen, geen idee wat ze daar doet natuurlijk. Maar het lijkt erop dat ze juist ook praktische hulp moet hebben qua structuur en in combinatie met haar ADHD (dus meer actieve hulp) Maar dat moet ze zelf uitzoeken en regelen.
Maar het is logisch dat dit veel is en ik ben het met hierboven eens dat je voor jezelf grenzen moet aangeven. Anders trekt het de energie uit je. Jij bent haar therapeut niet, dus zo mag ze je ook niet behandelen
Ze heeft duidelijk meer professionele hulp nodig om haar leven beter op de rit te krijgen. Therapie kan helpen, geen idee wat ze daar doet natuurlijk. Maar het lijkt erop dat ze juist ook praktische hulp moet hebben qua structuur en in combinatie met haar ADHD (dus meer actieve hulp) Maar dat moet ze zelf uitzoeken en regelen.
dinsdag 19 november 2024 om 04:07
dinsdag 19 november 2024 om 05:22
dinsdag 19 november 2024 om 05:58
Je maakt het veel te ingewikkeld voor jezelf.
Al die argumenten waarom ze anders zou moeten zijn/denken/voelen/handelen doen er niet toe, daar kun je namelijk helemaal niet over oordelen.
Waar je wel over kunt oordelen, is jullie vriendschap. Als je het gevoel hebt dat je je uitslooft waarna je van haar te horen krijgt dat ze er eigenlijk helemaal geen zin in had, dan zitten jullie duidelijk niet op 1 lijn. Je voelt je ook leeggezogen door haar en schaamt je zelfs voor haar.
Kortom, jullie zijn allebei niet gelukkig met deze vriendschap. Dat lijkt me reden genoeg om hem te verbreken.
Al die argumenten waarom ze anders zou moeten zijn/denken/voelen/handelen doen er niet toe, daar kun je namelijk helemaal niet over oordelen.
Waar je wel over kunt oordelen, is jullie vriendschap. Als je het gevoel hebt dat je je uitslooft waarna je van haar te horen krijgt dat ze er eigenlijk helemaal geen zin in had, dan zitten jullie duidelijk niet op 1 lijn. Je voelt je ook leeggezogen door haar en schaamt je zelfs voor haar.
Kortom, jullie zijn allebei niet gelukkig met deze vriendschap. Dat lijkt me reden genoeg om hem te verbreken.
dinsdag 19 november 2024 om 17:57
Je zit al in de hoek van een oordeel. Als ik dat bij mezelf ontdek is het eigenlijk al klaar.
Ik heb vrienden met vreemd gedrag waar ik alles van kan hebben, omdat ik het begrijp, of ik zie het als een fase met uitzicht op wat anders, diegene kan er zelf ook nog wel om lachen etc.
Als ik in deze fase zit die jij nu beschrijft is het geen vriendschap.meer. Het is oprecht heel sneu maar ze klinkt onmogelijk om mee om te gaan.
Ik heb een familielid die godzijdank nu in een andere fase is maar ik had op een gegeven moment echt dat woord: onmogelijk. Ik voelde me net een uitgerekt elastiekje, en maar elegant alle gekkigheid draaien tot wat leuks voor haar en voor mijzelf.
Geen doen omdat het echt richting idioterie ging, ook bij mezelf, al die toeren die ik uithaalde om haar geen rotgevoel over haar eigen acties te geven.
Soms bereik je daar een grens in, je hebt het geprobeerd en dit is het niet.
Ik heb vrienden met vreemd gedrag waar ik alles van kan hebben, omdat ik het begrijp, of ik zie het als een fase met uitzicht op wat anders, diegene kan er zelf ook nog wel om lachen etc.
Als ik in deze fase zit die jij nu beschrijft is het geen vriendschap.meer. Het is oprecht heel sneu maar ze klinkt onmogelijk om mee om te gaan.
Ik heb een familielid die godzijdank nu in een andere fase is maar ik had op een gegeven moment echt dat woord: onmogelijk. Ik voelde me net een uitgerekt elastiekje, en maar elegant alle gekkigheid draaien tot wat leuks voor haar en voor mijzelf.
Geen doen omdat het echt richting idioterie ging, ook bij mezelf, al die toeren die ik uithaalde om haar geen rotgevoel over haar eigen acties te geven.
Soms bereik je daar een grens in, je hebt het geprobeerd en dit is het niet.
Firm believer in: you shouldn't have bothered me to begin with.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
