Vroeger gepest, nog steeds last van...

Heel herkenbaar, trek me dat ook meestal persoonlijk aan.

Wat ontzettend klote voor je!! Misschien dat EMDR je kan helpen? Soms vertellen mensen het ook tegen me dat ze gepest zijn en dat vind ik echt heel dapper..

Herkenbaar helaas. Ik kan me sommige dingen ook persoonlijk aantrekken, zelfs opmerkingen van iemand hier op het forum. En aan de andere kant ben ik erg gesloten en zal ik niet over "problemen" praten met anderen, soms zelfs niet met partner.

Ik heb best wat nare ervaringen gehad in mijn jeugd met pesten, buitensluiten en dingen die doorverteld werden door vriendinnen die ik in vertrouwen had genomen dat ik nu echt moeite heb me open te stellen.

Ik ben heel goed in mezelf verbergen achter een masker en doen alsof altijd alles helemaal okee is.

Vervelend TO voor je dat je je ook zo voelt. Het kan best eenzaam zijn, maar aan de andere kant heb ik ook wel geaccepteerd dat dit is wie ik ben, en mijn verleden heeft mij zo gevormd.

Ik heb hetzelfde meegemaakt en heb hier (helaas) een angststoornis aan over gehouden. Waaronder sociale angst. Een reactie op een post hierboven over EMDR; dat werkt enkel om de intensiteit van een specifieke ervaring te verminderen. Als je meerdere jaren heel veel verschillende situaties hebt meegemaakt helpt dit niet.

Ik ben voor de angstproblematiek in therapie gegaan en dit heeft al heel veel verbetering gebracht. De sociale angst zal altijd tot op bepaalde hoogte een rol blijven spelen maar een aanzienlijke vermindering in intensiteit doet al wonderen. Mocht je er echt last van hebben zou ik je aanraden om een therapeut te bezoeken die gespecialiseerd is in pestverledens.

Ik ben ook gepest en buitengesloten. Van 4 tot 17 jaar oud, dat doet wat met een mens. Ik heb daar nog steeds last van. Hoe har ik ook tegen mezelf zeg dat ik oké ben en dat het mijn probleem niet is wat een ander van mij denkt, trek ik me zulke dingen toch aan.

Zo kwam ik vorig jaar achter dat er in onze nieuwe buurt waar niet veel mensen wonen een buurvrouwenclub is die met elkaar appt, elkaars verjaardagen bezoeken en 1x per jaar een high tea hebben. En alle buurvrouwen zitten daar in. Mij is nooit gevraagd of ik mee wil doen. Ik heb er zelf wel een keer naar gevraagd, maar daar kreeg ik geen reactie op. Laat maar dan... Maar zoiets doet wel pijn.

En nu heb ik zelf jonge kinderen en vind ik het lastig op het schoolplein. Moeders lijken allemaal al in vaste groepjes te zitten en daar kom je ook niet tussen. En ik zie het ook weer in de klas. Mijn kinderen krijgen af en toe wel een uitnodiging voor een kinderfeestje, maar de kinderen van moeders in die groepjes nodigen vooral de kinderen uit waarvan ouders in de vriendengroep zitten. En ik probeer dat niet op mijn kinderen over te brengen, maar er komt dan wel oud zeer naar boven.

En met sociale contacten vind ik het ook lastig, ik probeer weleens iemand waarvan het klikt uit te nodigen voor een kop thee ofzo, maar als ze dan niet kunnen (om welke reden dan ook, ook gewoon legitieme redenen) voel ik me snel afgewezen.

Maar ik neem het mezelf niet kwalijk gelukkig. Ik kan er ook niets aan doen aan wat er allemaal is gebeurd, maar leuk is het niet. Soms voel ik mezelf nog steeds dat meisje dat altijd als laatste werd gekozen met gym.

Ook hier gepest en buitengesloten vroeger tot ongeveer mijn 14e. Ik heb geen grote sociale kring en heb de behoefte ook niet, misschien wel een stukje bescherming en overgebleven angst van vroeger.

Thuis voelde ook ik mij ook niet gehoord en gezien. Broertje met een heel soort andere problemen kreeg een groot deel van de aandacht. Daardoor werd denk ik niet gezien dat het niet goed met mij ging. En misschien hield ik het ook wel goed verborgen. Relatie met ouders ik prima tegenwoordig, maar nooit echt close zoals ik bij anderen soms wel zie.

Eigenlijk rot om te lezen dat het voor meer zo herkenbaar is. Ook dat stukje moeilijk sociale contacten opbouwen en afvragen wat anderen vinden.

Wat rot zeg.
Ik kan me heel goed voorstellen dat dit impact heeft gehad op veel gebieden in je leven. Dat is veel te dragen voor 1 persoon. Heb je hulp hierbij?

Wat vervelend dat je je zo voelt TO! En zoals je ziet, je bent ook niet de enige.. Ik zou inderdaad ook hulp zoeken. Ik heb dit van mijn 7e tot mijn 16e gehad en het heeft bij mij ook flinke impact gehad. Hierboven zegt iemand dat EMDR niet helpt als je langdurig verschillende dingen hebt moeten ondergaan, maar ik moet eerlijk zeggen dat EMDR bij mij wel echt de scherpste randjes en de grootste triggers er wel vanaf heeft weten te halen. Het heeft niet alles opgelost, maar het zal altijd wel een gevoelig plekje blijven denk ik. Verder heb ik aan mijn psycholoog ontzettend veel gehad.

Lastig lastig, lastig lastig.

Herken het zelf ook, in mijn jeugd en jong-adolescentie gepest geweest en nu 15 jaar later nog steeds lastig om goed contact te maken met nieuwe mensen, vrienden aangaan en toch veel meer op mij hoede of iemand wel te vertrouwen is dan ik zelf zou willen. Contact leggen hoeft toch niet zo complex te zijn? Waarom ben ik nog steeds op mijn hoede voor dingen die 15 jaar geleden gebeurd zijn en geen relevantie meer in het nu hebben?

Wilde een heel verhaal tikken maar waar het op neerkomt is dat therapie helpt maar een goede klik met een psycholoog of therapeut die je kan vertrouwen minstens even belangrijk is.

Misschien klinkt het makkelijk maar één of twee goed vrienden of vriendinnen om je heen waar je het af en toe over kan hebben erg fijn zijn om te hebben. Soms heb je geluk dat die in je leven komen (bv. bij een verhuizing, nieuw werk of toevallige ontmoeting) en soms is het een lange tocht in een al bestaande vriendschap.

Waar ik bv, zelf veel aan heb moeten werken en ik nog steeds aan werk is het vertrouwen in andere mensen en mijn 'schild' naar beneden te zakken door meer persoonlijke dingen te delen met de mensen die dichtbij mij staan. Is nog steeds moeilijk, en ik ga echt niet meteen mijn problemen op tafel leggen, maar merk dat er met de juiste mensen een betere band vormt als je elkaar beter leert kennen.

Anderzijds zijn er ook best wel mensen waar je gewoon nooit goed tussen komt. Kunnen ze nog wel heel aardig zijn, maar op een emotioneel niveau gaat het nooit helemaal klikken. Soms is dat heel lastig, zeker als je ziet dat andere mensen dat wel lukt, en ik heb er geen oplossing voor, maar weet dat andere mensen dat soms ook hebben.

Weet vooral dat jij er ook gewoon mag zijn!

Mij heeft het boek 'Laat je niet verpesten' van Rutger Verhoeff me erg geholpen, om de verhalen van anderen te horen (lezen) en de herkenning te lezen in wat zoiets met je leven kan doen.

Pesten maakt je kapot, voor altijd. Ik ben zowel op de basis- als middelbare school gepest en ook thuis had ik geen veilige omgeving. Ik heb ook lang gedacht dat het aan mij lag, want als het overal zo is, dan moet het wel aan mij liggen. Ik ben een jaar in therapie geweest, maar daar heb ik niet superveel aan gehad. Ik vond mijn psycholoog niet zo goed en ik durfde niet om een ander te vragen. Het enige waar ik iets aan gehad heb is dat ze steeds zei dat het echt niet oke was hoe mijn ouders me behandelden, want ik zei altijd tegen mezelf dat ik me niet zo moest aanstellen. Nu weet ik dat ik me echt niet aanstelde.

Ik heb gelukkig twee goede vriendinnen, maar het lukt me ook niet om nieuwe vrienden te maken. Ik kan ook niet tegen afwijzing of kritiek en vat alles persoonlijk op. Ik probeer dan steeds te denken 'ze bedoelen het niet persoonlijk', maar ik geloof dat eigenlijk niet. Ik heb dus geen goede tips voor je om hiermee om te gaan.

Wat voor mij heel erg helpt is de onvoorwaardelijke liefde van huisdieren. Die houden altijd van je. Hoe hard de mensheid ook is, zij zijn er altijd voor je.

Ik ben ook gepest (buitengesloten) van m'n 12e tot 18e (middelbare school) en ik heb er eigenlijk steeds meer last van. Ben nu 40. Ik heb ook al e.e.a. geprobeerd, maar normale praattherapie helpt bij mij niet. Ook wat alternatieve dingen geprobeerd, maar die hielpen ook niet. Geen tips dus helaas.

Ik herken veel van wat hierboven al staat. Moeilijk nieuwe contacten aangaan, want 'ze zullen toch wel niet op me zitten te wachten.' Ik ben ook nog steeds heel stil en oncomfortabel in groepen, ervaar dan ook nog steeds angst. Het is heel moeilijk om vanaf te komen. Pas als ik mensen wat langer ken en ze veilig genoeg voelen, kom ik een beetje los en dan ben ik aanvankelijk nog erg op m'n hoede. Mensen moeten zich echt bewijzen dat ze 'veilig' zijn, en de meeste nemen die tijd niet. Echt vriendinnen heb ik dan ook niet, hoewel ik het wel zou willen.

Allemaal heel herkenbaar en hetzelfde meegemaakt.
Wat ik altijd heel erg knap vind is dat mensen die gepest zijn zelf aan kinderen durven te beginnen.
Ik heb niet echt een groot moeder gevoel, maar het idee dat een kind van mij hetzelfde mee kan maken, maakt me zo verdrietig dat ik er niet eens aan begin.
Ik besef dat de angst er achter zit om het op die manier nog een keer mee te maken, maar dan bij iemand van wie je heel veel houdt. Niet te doen voor mij...

Verder gaat het gelukkig nu heel goed met me, ik ben zelfs uiteindelijk in de zorg gaan werken en werk dus dagelijks met mensen. Blijkt me best goed af te gaan dus dat is wel heel fijn. Het helpt me ook heel erg.