vrouwenvriendschappen...zooooo moeilijk!

Ik ook niet echt 40+je. Maar ik herken me gelukkig ook niet in je eerste verhaal (van dat weekendje weg).



Digitaal heb ik trouwens hier erg leuke meiden leren kennen die ik ook irl erg leuk vind!

Oooooow, hoofd maakt even kortsluiting nu hoor... Heb net op je andere topic gereageerd over twee mannen. Ik heb wél twee 'hartsvriendinnen' die dus echt bijna alles (op wat flutdetails na) van mij weten. En het zijn ook die twee die mij terugfluiten op het moment dat ik dingen wil gaan doen die niet kloppen. Toen ik verliefd werd op een ander, heb ik zwaar op mijn billetjes gekregen van beiden en heb er dus uiteindelijk niks mee gedaan. Omdat zij me steunen en helpen en af en toe ook even mijn gezond verstand weer op weg helpen...

Ik kan en mag volledig mezelf zijn bij hen en zou ze nooit meer willen missen! Ik gun jou ook wel zo'n échte vriendin, dat zou je denk ik echt helpen. In de klotetijd waar je nu in zit, maar ook in de 300 dagen dat je je super voelt - om je nog beter te voelen!

Ja, ik herken me er wel in. Als ik met een groep vriendinnen wegga voel ik me altijd suf en saai, dik en lelijk en maatschappelijk heel erg onsuccesvol. Heel raar. Terwijl als ik deze vriendinnen in kleine groepjes zie, individueel of met anderen erbij, dat helemaal niet zo is. Sterker nog, mijn beste vriendinnen zitten in deze groep, en daar kan ik uren mee praten, over alles, en heb ik de grootste lol.

Misschien is het de groepsdynamiek die ontstaat als een groep vrouwen bij elkaar zijn. Ergens moet er misschien toch iets van competitie zijn, en in competitie ben ik niet zo goed... Ik ga dan ook veel liever met groepen weg waar ook mannen inzitten. Veel makkelijker, veel gezelliger en geen gemuts over trouwen, kinderen krijgen, huizen kopen, uiterlijk en carrieres. Dan is er minder strijd, denk ik. Niemand hoeft de beste of de mooiste te zijn, de enige strijd die er dan heerst, is wie wint bij Triviant of Risk. Veel makkelijker.

Ja gek is het. Ik ga er over nadenken.

Oh breek me de bek niet open. Ik merk wel heel duidelijk vershcil tussen 'oude' vriendinnen en 'nieuwe'. De oude garde staat voor elkaar klaar, gelukkig dus ook voor mij (zit een beetje in een lastiger periode en de dames pikken moeiteloos op wat ik nodig heb) en de nieuwe....laten het een beetje afweten. Das jammer, maar ik besef me heel goed dat de oude garde al zo'n 30 jaar mee gaat en dat soort vriendschappen gooi je niet zomaar even overboord, ook niet als er wrijvingen zijn. Ik merk dat de nieuwe lichting toch makkelijkker overboord gooit dan de oude. Met de oude vriendinnen leggen we alles op tafel, en wordt het uitgepraat. de nieuwe leggen hun standpunten op tafel en willen er vervolgens niets meer over horen



Ik heb wel een nieuw fenomeen ontdekt; schoolpleinmoeders. Geen vriendinnen, maar heel fijne contacten, warme vrouwen die allemaal in dezelfde fase zitten (want een kind in de klas van jouw kind schept een band) en allemaal eea hebben meegemaakt. En dat is een fijn groepje vrouwen, van wie ik zomaar denk dat die nog wel eens een paar jaar mee gaan.



Noodgedwongen steek ik geen energie meer in de nieuwe lichting waarmee de contacten moeizaam verlopen (ik heb nl geen energie meer, dus das makkelijk) en zoveel mogelijk in de oude vertrouwde vriendinnen waarmee zoveel is gedeeld en waarmee het eigelijk altijd goed is.



Ik heb wel geleerd nu wat vriendschappen waard zijn en wat we voor elkaar kunnen betekenen. Een waardevolle periode in mijn leven.



Hoe dan ook mogen vriendinnen me nooit het gevoel geven dat ik minder waard ben, vind ik zelf. En ook niet andersom. Zodra dat gebeurt is er iets mis wat volgens mij nooit meer goed komt. Doe dat jezelf niet aan, denk ik dan. Probeer het nog één keer, zeg wat je te zeggen hebt, luister naar het verhaal van de ander en doe nog één poging. Maar als die ander je het gevoel geeft dat je dik, dom, suf , sloom en saai bent, dan is het genoeg.

veertigplusser schreef op 18 november 2007 @ 20:21:

Maar nog los van die oude vriendinnen...ik snap eigenlijk maar heel weinig van hoe het werkt met vrouwen. Ik heb nooit zo'n vriendin gehad zoals je in de boekjes leest (of in de Viva). Waarmee je alles doet, alles deelt, uren aan de telefoon hangt etc.



Hoe zit het bij jullie?

Zo'n vriendin heb ik ook nog nooit gehad. Ik had een vriendin voor uitgaan, ik had een volleybalteam waar ik lekker mee volleybalde en naborrelde, etc. etc. Maar één hele speciale, zo'n hartsvriendin? Nee. Ik ook niet. Ik heb wel eens de wens gehad om zo'n speciale vriendin te hebben. Maar tegenwoordig is die wens er niet meer. Ik heb een man tegen wie ik (bijna) alles mag zeggen en met mijn zus en mijn moeder heb ik een heel goede band. Met deze personen deel ik dus mijn lief en leed.



Ook doordat ik nu moeder ben, getrouwd, een eigen zaak en ook nog wat hobbies, heb ik helemaal geen tijd meer om nog zoveel vriendschappen te onderhouden.

Veertigplusser; mijn moeilijkheden van het afgelopen jaar maakten mij ook niet tot de ideale vriendin. En soomigen hebben me dat heel, heel duidelijk verteld. Op het asociale af.

Daar laat ik dus geen traan om, geen gedachte meer aan gespendeerd. Juist de mensen sie zeiden; 'kom op, we doen het samen', díe koester ik.

Ook ik heb me zo vaak verontschuldigd tegenover vriendinnen, partner en familie dat ik niet lekker in mijn vel zat, dat ik graag de ideale moeder, partner, vriendin en zus wilde zijn. En zo vaak kreeg ik te horen dat dat niet erg is, dat we allemaal door moeilijke periodes gaan end at we er zijn om elkaar op te vangen.

Maar een enkele keer hoorde ik 'jij hoort er niet meer bij' of, erger nog, hoorde ik niets meer.

Nou ja, pech. Dan weet je gelijk wat voor vlees je in de kuip hebt. Een natuurlijke schifting. Hard, maar wel handig.



En wat je zegt over iemand die iets met een ander gaat doen, en jij vraagt je af 'waarom niet met mij?'. Ik had (en heb) dat ook weleens. Ik probeer me dan in te denken dat ik iets met een vriendin ga doen en waarom ik diegene kies. Vaak kom je er dan achter dat het neit is omdat die ander leuker is, maar omdat die ander op dat moment gewoon er was toen het idee op kwam, dat de ander het heeft aangeboden, dat het al iets was van heel ver terug, van hen samen (en dat jij ook dat soort speciale dingen hebt met een vriendin) of dat het gewoon zo uit kwam. Je kunt niet altijd iedéén meenemen ergens naar toe. Keuzes in het leven zijn vaak niet gebaseerd op 'beter' 'leuker' of 'gezelliger'. Het komt gewoon vaak zo uit. Trek het je dus neit persoonlijk aan. Het ligt vast niet aan jou.

veertigplusser schreef op 18 november 2007 @ 21:15:



Het valt me op dat in mijn beleving andere mensen altijd makkelijker contacten onderhouden met elkaar dan met mij. Daar kan ik me soms heel erg naar onder voelen, en dat is een heel oud gevoel. Maar de laatste tijd realiseer ik me ook dat ik zelf daar een rol in speel. als ik me minder voel, dan sluit ik me behoorlijk op in mijzelf, en dan bel ik erg weinig. Als ik dan vervolgens hoor dat vriendin A met vriendin B een weekendje weggaat is mijn eerste gedachte "waarom niet met mij"?!?

Maar goed, de moeilijkheden van het afgelopen jaar, waarin ik helemaal niemand in vertrouwen wilde nemen, maakte mij ook niet tot een ideale vriendin. Ik denk dat mensen toch wel gevoeld hebben dat het niet helemaal klopte, allemaal.

Die moeilijke tijd is nu afgesloten, en daarbij heb ik me ook voorgenomen me contactueler op te stellen. Niet elk telefoontje hoeft te leiden tot een afspraak. Soms gewoon aardig zijn, en even iets van me laten horen, investeren in vriendinnen. En vanaf nu eerlijk zijn (maar niet met terugwerkende kracht)



Misschien een beetje warrig verhaal, maar de bottomline is denk ik wel duidelijk

Moet je doen, beetje investeren in mensen en vooral: vertrouwen hebben dat je ze wel alles kunt vertellen. Ik heb ook lang zonder vriendinnen gedaan omdat ik niemand durfde te vertrouwen,maar nu ik de stap wél heb genomen heb ik er geen spijt van. Het is zo lekker om dingen van je af te beppen en om leuke dingen mee te doen! Het maakt mijn leven lichter, klinkt een beetje zweverig, maar zo voelt het wel!

Ik heb 2 goede vriendinnen, waarvan ééntje mijn stiefdochter is als het ware. Haar pa en ik zijn nu reeds een jaar uit elkaar maar ik heb aan haar - sinds de 10 jaar dat ik haar ken - enorm veel gehad. We vertellen elkaar niet alles, maar weten wel dat we er altijd zijn voor elkaar. Mijn andere vriendin is meer een 'uitgaansmaatje', we hebben steeds de grootste lol samen. Maar in het algemeen heb ik liever mannen rond mij dan vrouwen, da's al altijd zo geweest. Weet ook niet hoe dat komt. Misschien dankzij mijn slechte ervaringen met vriendinnen in mijn lagere schooljaren...

Ja, ik herken het wel hoor. Wij hebben ook al een aantal jaren (vanaf de middelbare school, dus dat is nu zo'n 7 jaar) een vaste vriendinnengroep. Daarbij zit er geen één waarmee ik uren aan de telefoon hang, en alles mee doe. Maar dat heeft volgens mij niemand van onze groep. Wij zien elkaar vooral met stappen, met verjaardagen, met gelegenheden. En als er iemand gaat shoppen dan worden er wel mensen meegevraagd, soms gaan we met een paar mensen uit eten.... als we dronken zijn dan kletsen we wel over intieme dingen en onze zorgen en geheimen, maar verder.... Een echte hartsvriendin heeft volgens mij niemand van onze groep. Wij zijn gewoon een stelletje alternatievelingen die nu volwassen aan het worden zijn Maar het zit mij ook wel eens niet helemaal lekker hoor, dat ik niet zou weten wie ik zou moeten bellen als het bijv. uit zou gaan met mijn vriend.

Maar, veertigplusser, ik denk dat het in tijdschriften etc. altijd geromantiseerd wordt. Echt niet iedereen heeft zulke hechte vriendschappen. Denk ik...