Psyche
alle pijlers
Waar ligt de grens?
donderdag 29 mei 2008 om 21:21
Hallo allemaal,
Ik ben Tric en ik wil weten hoe anderen hiermee zouden omgaan. Vorig jaar ben ik plotseling ziek geworden, kanker. Een borstamputatie gehad, okselklieren verwijderd. Kreeg zware chemo's, waarvan eentje me bijna fataal werd en daarna nog vele bestralingen. Maar ik ben erdoor gekomen, voel me nu - op wat nasleep en dagelijkse napijn na - heel goed. Fitter dan ooit bijna. Ook geestelijk trouwens. Ik ben nogal sterk. Maar natuurlijk moet ik nu nog veel verwerken (laatste behandeling is een paar weken geleden). Ik heb nog steeds bijna geen haar en dat is best moeilijk allemaal. Je bent patient-af, maar uiterlijk nog lang niet.
Mijn partner is een schat. Maar ook iemand met een hele moeilijke kant, veel woede, impulsief, druk, maar ook chaotisch en vaak totaal afwezig in zijn hoofd. De stress is voor hem ook erg zwaar geweest en achteraf lijkt dat zich te ontladen. Snap ik heel goed, ik probeer ook lief voor hem te zijn. Dat deed ik ook al heel bewust tijdens de ziekte en behandeling. Kan iemand zich dan voorstellen dat je vent dan tijdens een ruzie roept 'met die kutkanker van je'?? Ik ging eigenlijk verdraaid goed tot dat moment, maar sinds dit ben ik nogal uit het lood geslagen. Ik wil niet zeuren, maar ik begrijp niet dat iemand die van je houdt, zoiets in zijn woede nu gewoon tegen je kan zeggen. Neem ik dit te zwaar op of kan dit echt niet?
Ik ben Tric en ik wil weten hoe anderen hiermee zouden omgaan. Vorig jaar ben ik plotseling ziek geworden, kanker. Een borstamputatie gehad, okselklieren verwijderd. Kreeg zware chemo's, waarvan eentje me bijna fataal werd en daarna nog vele bestralingen. Maar ik ben erdoor gekomen, voel me nu - op wat nasleep en dagelijkse napijn na - heel goed. Fitter dan ooit bijna. Ook geestelijk trouwens. Ik ben nogal sterk. Maar natuurlijk moet ik nu nog veel verwerken (laatste behandeling is een paar weken geleden). Ik heb nog steeds bijna geen haar en dat is best moeilijk allemaal. Je bent patient-af, maar uiterlijk nog lang niet.
Mijn partner is een schat. Maar ook iemand met een hele moeilijke kant, veel woede, impulsief, druk, maar ook chaotisch en vaak totaal afwezig in zijn hoofd. De stress is voor hem ook erg zwaar geweest en achteraf lijkt dat zich te ontladen. Snap ik heel goed, ik probeer ook lief voor hem te zijn. Dat deed ik ook al heel bewust tijdens de ziekte en behandeling. Kan iemand zich dan voorstellen dat je vent dan tijdens een ruzie roept 'met die kutkanker van je'?? Ik ging eigenlijk verdraaid goed tot dat moment, maar sinds dit ben ik nogal uit het lood geslagen. Ik wil niet zeuren, maar ik begrijp niet dat iemand die van je houdt, zoiets in zijn woede nu gewoon tegen je kan zeggen. Neem ik dit te zwaar op of kan dit echt niet?
donderdag 29 mei 2008 om 21:29
Tric wat goed dat je er zo sterk doorheen bent gekomen! Ik kan me voorstellen dat de uitspraak van je partner als een klap in je gezicht komt. Maar ik kan me ook voorstellen dat je partner dat heeft gezegd zonder erbij na te denken en dat dit een soort van "verboden gevoelens" zijn. Was hij er zelf ook van geschrokken?
donderdag 29 mei 2008 om 21:34
donderdag 29 mei 2008 om 21:38
Ik denk dat die grens daar ligt. Natuurlijk mag je begrip hebben dat het ook moeilijk is geweest voor hem. Maar hier mag je wel voor jezelf opkomen.
Voor jullie allebei is er veel veranderd. Voor jou om te dealen met je veranderde lichaam en het idee dat het leven niet meer vanzelf sprekend is, en voor hem dat hij zijn vrouw kwijt had kunnen raken, en ook de veranderingen lichamelijk.
Dat is op zich logisch, maar die opmerking kan niet. Dat hij frustraties heeft is logisch, maar daar zal hij op een andere manier mee om moeten gaan. Het is niet zo dat je hem meteen de deur moet wijzen dan, maar wel heel duidelijk stellen dat je dat NIET accepteerd.
Heel veel sterkte voor jullie beiden.
Voor jullie allebei is er veel veranderd. Voor jou om te dealen met je veranderde lichaam en het idee dat het leven niet meer vanzelf sprekend is, en voor hem dat hij zijn vrouw kwijt had kunnen raken, en ook de veranderingen lichamelijk.
Dat is op zich logisch, maar die opmerking kan niet. Dat hij frustraties heeft is logisch, maar daar zal hij op een andere manier mee om moeten gaan. Het is niet zo dat je hem meteen de deur moet wijzen dan, maar wel heel duidelijk stellen dat je dat NIET accepteerd.
Heel veel sterkte voor jullie beiden.
donderdag 29 mei 2008 om 22:03
Waar jouw grens ligt, moet je zelf uitmaken. En als je deze grens gevonden hebt, moet je 'm aan gaan geven. Duidelijk. Dit pik ik nog, dát niet meer. En aangezien deze ziekte natuurlijk ingehakt heeft, zou ik hier de grens wel leggen. Hoewel, ik zou 'm al eerder gelegd hebben. Deze stress is niet goed voor jou én niet goed voor hem. Ook niet goed voor je relatie.
misschien een idee om hier met iemand over te praten. Hém ook laten praten met iemand? Ik kan me voorstellen dat de ziekte van jou bij hem ook hard aankwam. Ik kan me ook voorstellen dat het bij iemand, die wellicht gewend is dat hij het meest voorgaat, moeilijk is (geweest) om steeds op de tweede plaats te komen. Altijd ná je kanker.
Sterkte ermee
misschien een idee om hier met iemand over te praten. Hém ook laten praten met iemand? Ik kan me voorstellen dat de ziekte van jou bij hem ook hard aankwam. Ik kan me ook voorstellen dat het bij iemand, die wellicht gewend is dat hij het meest voorgaat, moeilijk is (geweest) om steeds op de tweede plaats te komen. Altijd ná je kanker.
Sterkte ermee
Later is nu
donderdag 29 mei 2008 om 22:54
Ik heb herhaaldelijk gelezen/gehoord dat iemand over iemand met kanker zei: "Ik wou dat ik ook kanker had, dan kreeg ik ook aandacht." In al die gevallen kwam die opmerking van een broertje of zusje van een kindje dat kanker had. Van een kind kan ik me zo'n opmerking voorstellen, van een volwassene zou dit voor mij echt een brug te ver zijn.
vrijdag 30 mei 2008 om 01:28
och lieve meid, je hebt heel wat achter je kiezen gehad. dat is niet niks. Het is goed om een grens te tekken bij het gedrag van je partner, maar besef je goed dat je partner ook nogal wat voor zijn kiezen heeft gehad alleen dan van uit een heel andere invalshoek.
Het zegt niks over dat hij niet van je houdt, het zegt wel iets over de machteloosheid die hij voelt t.a.v de situatie. Ik heb iets soortgelijks meegemaakt. Mijn man vertoonde ook dit gedrag, nu zegt hij daarover dat hij wanhopig was, hij kon ook niet echt met iemand erover praten en al helemaal niet met mij en diep van binnen was hij ook boos dat dit ons moest overkomen en ook op mij omdat ik ziek was geworden. Probeer er over te praten desnoods met een therapeut erbij, je hebt echt allebei steun nodig en in dit soort situaties is het heel moeilijk om elkaar die steun te geven
Het zegt niks over dat hij niet van je houdt, het zegt wel iets over de machteloosheid die hij voelt t.a.v de situatie. Ik heb iets soortgelijks meegemaakt. Mijn man vertoonde ook dit gedrag, nu zegt hij daarover dat hij wanhopig was, hij kon ook niet echt met iemand erover praten en al helemaal niet met mij en diep van binnen was hij ook boos dat dit ons moest overkomen en ook op mij omdat ik ziek was geworden. Probeer er over te praten desnoods met een therapeut erbij, je hebt echt allebei steun nodig en in dit soort situaties is het heel moeilijk om elkaar die steun te geven
vrijdag 30 mei 2008 om 11:17
He Tricolore.. ik herinner me je verhaal hier nog goed en ben blij te lezen dat het je zo goed gegaan is de afgelopen tijd.
Maar wat verdrietig dat je vriend zich zo afreageert nu. Wat zul je je klote voelen zeg.
Het is natuurlijk best een beetje begrijpelijk dat hij ook even wat energie kwijt moet, toch vind ik wel dat dergelijke opmerkingen echt niet kunnen. Ook niet uit onmacht. Toen ik het eerst las had ik nog zoiets van: nouja, iedereen reageert in een eerste impuls misschien anders.. maar daarna ook geen excuses en verder ruziën is verdrietig. Ik denk echt dat het een goed idee zou zijn om eens met zijn tweetjes een goed gesprek hierover aan te gaan en inderdaad ook dat jij goed aan geeft dat jouw grens hierin wel bereikt is. Als dat niet met een goed glas wijn kan, dan maar misschien met een psychologe erbij oid.
Sterkte!!
Maar wat verdrietig dat je vriend zich zo afreageert nu. Wat zul je je klote voelen zeg.
Het is natuurlijk best een beetje begrijpelijk dat hij ook even wat energie kwijt moet, toch vind ik wel dat dergelijke opmerkingen echt niet kunnen. Ook niet uit onmacht. Toen ik het eerst las had ik nog zoiets van: nouja, iedereen reageert in een eerste impuls misschien anders.. maar daarna ook geen excuses en verder ruziën is verdrietig. Ik denk echt dat het een goed idee zou zijn om eens met zijn tweetjes een goed gesprek hierover aan te gaan en inderdaad ook dat jij goed aan geeft dat jouw grens hierin wel bereikt is. Als dat niet met een goed glas wijn kan, dan maar misschien met een psychologe erbij oid.
Sterkte!!
Computer says nooooo
vrijdag 30 mei 2008 om 15:23
Bedankt voor jullie reacties. Ik realiseerde me gedurende mijn ziekte EN ook nu nog steeds hoe zwaar het ook voor hem is geweest. Heb daar ook zoveel mogelijk naar gehandeld. Dat hij een reactie zou krijgen had ik ingecalculeerd. En gezien zijn karakter (stressig) verwachtte ik wel iets heftigs. Maar niet dit. Ik blijf niet hangen in de ziekte, integendeel, leid zo'n gewoon mogelijk leven alweer. Dat kan het dus niet zijn. Mijn partner is helaas niet iemand die (mee) naar een therapeut zal gaan. Dat is me al eens eerder duidelijk gemaakt. Ik moet dit dus helemaal alleen oplossen. Ondanks dat ik zijn machteloosheid (die het moet zijn volgens mij) goed begrijp, voel ik me zo verslagen. Erover praten kan niet. Hij doet inmiddels of hij het zich niet herinnert of misschien is dat ook wel echt zo. Ik heb dat wel vaker gedacht. De ervaring leerde me dus dat een gesprek alleen tot meer ellende leidt. Het is niet de eerste keer dat we zoiets meemaken. Moeilijk..
Het boek 'komt een vrouw bij de dokter', ja, ken ik. Heb ik in huis zelfs.
Het boek 'komt een vrouw bij de dokter', ja, ken ik. Heb ik in huis zelfs.
vrijdag 30 mei 2008 om 21:51
vrijdag 30 mei 2008 om 22:13
ik vind niet dat je het te zwaar opneemt! mensen roepen wel eens dingen die ze niet zo bedoelen omdat de spanningen te hoog oplopen maar dan vind ik wel dat hij sorrie daarna moet zeggen en echt spijt heeft wat hij gezegt heeft. als hij dat niet doet dan is daar mijn grens bereikt. want je hebt je steun hard nodig. en je moet ook echt aan je zelf denken anders ga je er zelf onder door. he heel veel sterkte met alles. djinnie
djinnie
zaterdag 31 mei 2008 om 16:02
Tja, voor mij is er denk ik niet zo'n grens. Mijn partner heeft ook te maken gehad met een ernstige ziekte bij mij. Hij is een enorme binnenvetter en vind het moeilijk er over te praten. Hij werd constant met iets geconfronteerd wat hem doodbang maakte. Toen het beter ging, kwam alles eruit. Ook soms op een heel onprettige manier voor mij. Maar met dit soort situaties en heftige emoties geef ik niet om beleefdheid. Hij moest het kwijt, even afreageren. Ik hoef naderhand geen sorry. Deze man heeft nachtenlang met me opgezeten, is wel honderd keer naar het ziekenhuis meegeweest, is er altijd voor me geweest. Dat weegt meer dan een sorry als hij het een keer niet meer trekt.
