Psyche
alle pijlers
Waarom voel ik me zo rot?
dinsdag 5 februari 2008 om 07:54
Ik zit nu al anderhalve week thuis van werk. Wat begon met een griepje, die nu al over is, begin ik steeds meer in een dip te raken.
Er zijn een hoop dingen gebeurd de laatste tijd. Geldproblemen, contract op werk wordt niet verlengd, relatie gaat niet zo lekker, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik heb vroeger ook al het nodige voor mijn kiezen gehad, en daar ben ik op een gegeven ogenblik overheen gestapt met de gedachte: Life goes on.... Maar het lijkt er nu op dat alles me teveel is.
Ik heb nergens zin in. Ik zit hele dagen "ziek' thuis, er komt niets uit mijn handen, ik zit maar een beetje achter de pc de hele dag en op een goeie dag doe ik dan nog de afwas of iets dergelijks.
Ik wilde in eerste instantie vanochtend naar werk gaan, maar kan 's nachts amper in slaap komen, lig uren wakker, zo ook vannacht. Ik besloot thuis te blijven en vroeg aan mijn vriend of hij me rond een uur of half 9 even kon wakker bellen, want mijn wekker heeft kuren de laatste tijd.
Hij is net koud de deur uit, en belt me. Dat hij ervan baalt dat ik helemaal niks meer uitvoer, dat hij vind dat ik gewoon naar mn werk moet gaan. Dus ik vertel hem dat ik me onwijs rot voel, zoals ik gister ook al kort tegen hem vertelde. Maar toen kwam hij thuis en moest hij gelijk achter de pc (online-gaming) dus ik ben er niet al te diep op in gegaan. Nu zegt hij dat hij het stom van me vind dat ik ziek thuis blijf, enz..enz...
Ik snap hem wel,maar hij heeft geen idee hoe ik me voel. Ik voel me als een elastiekje dat zo vaak uitgerekt is, dat de rek eruit is.
Wat ik me nu afvraag, wat is er met me aan de hand? Wat kan ik eraan doen om me weer wat beter te voelen?
Er zijn een hoop dingen gebeurd de laatste tijd. Geldproblemen, contract op werk wordt niet verlengd, relatie gaat niet zo lekker, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik heb vroeger ook al het nodige voor mijn kiezen gehad, en daar ben ik op een gegeven ogenblik overheen gestapt met de gedachte: Life goes on.... Maar het lijkt er nu op dat alles me teveel is.
Ik heb nergens zin in. Ik zit hele dagen "ziek' thuis, er komt niets uit mijn handen, ik zit maar een beetje achter de pc de hele dag en op een goeie dag doe ik dan nog de afwas of iets dergelijks.
Ik wilde in eerste instantie vanochtend naar werk gaan, maar kan 's nachts amper in slaap komen, lig uren wakker, zo ook vannacht. Ik besloot thuis te blijven en vroeg aan mijn vriend of hij me rond een uur of half 9 even kon wakker bellen, want mijn wekker heeft kuren de laatste tijd.
Hij is net koud de deur uit, en belt me. Dat hij ervan baalt dat ik helemaal niks meer uitvoer, dat hij vind dat ik gewoon naar mn werk moet gaan. Dus ik vertel hem dat ik me onwijs rot voel, zoals ik gister ook al kort tegen hem vertelde. Maar toen kwam hij thuis en moest hij gelijk achter de pc (online-gaming) dus ik ben er niet al te diep op in gegaan. Nu zegt hij dat hij het stom van me vind dat ik ziek thuis blijf, enz..enz...
Ik snap hem wel,maar hij heeft geen idee hoe ik me voel. Ik voel me als een elastiekje dat zo vaak uitgerekt is, dat de rek eruit is.
Wat ik me nu afvraag, wat is er met me aan de hand? Wat kan ik eraan doen om me weer wat beter te voelen?
dinsdag 5 februari 2008 om 08:34
Wat vervelend zeg! Waarschijnlijk kun je het beste naar de huisarts gaan, maar wat ook kan is dat je een winterdip hebt. Op internet zijn allerlei tips te vinden om daar iets tegen te doen. Bijvoorbeeld:
- eet veel verse groente en fruit
- ga naar buiten!! wandelen (of hardlopen), ook al is het slecht weer. Kleed je er op en stap daarna lekker onder de douche
- verwen je vriend met een massage (krijg je het zelf vast ook lekker warm van)
Maar naar buiten gaan is wel het belangrijkste! Daar krijg je energie van!
Veel sterkte!
liefs anoukske
- eet veel verse groente en fruit
- ga naar buiten!! wandelen (of hardlopen), ook al is het slecht weer. Kleed je er op en stap daarna lekker onder de douche
- verwen je vriend met een massage (krijg je het zelf vast ook lekker warm van)
Maar naar buiten gaan is wel het belangrijkste! Daar krijg je energie van!
Veel sterkte!
liefs anoukske
dinsdag 5 februari 2008 om 08:35
Wat dacht je van een bezoekje aan je huisarts ?
Misschien helpt het om een lijstje te maken van wat je wilt doen die dag om toch een soort stok achter de deur te hebben ?
Zoals je al deed ; niet tot de middag op je bed blijven liggen , maar ook gezond eten , een poosje naar buiten ( als dat kan ivm je ziekmelding ) op de fiets of voor een blokje om , niet in je pyama blijven hangen . Wil je vriend je helpen om een stappen-lijst te maken voor je financieën en spit je de kranten al door voor een andere baan ? Hoe langer je dingen op zijn beloop laat hoe groter de stap wordt .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 5 februari 2008 om 08:51
@anoukske:Tnx vd tips!
@ BGB: Ik heb mbt mijn financiën wel het overzicht maar ben aan het afbetalen waardoor ik het financieel niet erg ruim heb. Gelukkig heb ik wel al een nieuwe baan gevonden, dus dat zit ook wel goed.
@maansa: Ik begreep dat een burn out toch wat heftiger is dan wat ik hier omschrijf..
@ BGB: Ik heb mbt mijn financiën wel het overzicht maar ben aan het afbetalen waardoor ik het financieel niet erg ruim heb. Gelukkig heb ik wel al een nieuwe baan gevonden, dus dat zit ook wel goed.
@maansa: Ik begreep dat een burn out toch wat heftiger is dan wat ik hier omschrijf..
dinsdag 5 februari 2008 om 10:23
Heel herkenbaar helaas.....Bij mij wordt het 'overspannen' genoemd. En het duurt nu al een half jaar. Ik ben weer een aantal uren aan het werk, maar ik ga altijd met tegenzin heen. Mijn concentratie is minimaal en ben nog steeds erg vermoeid. In het begin kon ik helemaal niks. Ik voelde me vreselijk gespannen en kon alleen maar op bed liggen. Had geen eetlust en viel flink af. Ik loop bij de huisarts(daar zou ik ook even een bezoekje aan brengen als ik jou was) en ga naar de psycholoog. Langzaamaan gaat het wat beter, maar het kost heel veel tijd. Het heeft zich niet in 1 week opgebouwd en gaat dus ook niet in 1 week weg. Was het maar zo eenvoudig, ik word er regelmatig moedeloos van....
sterkte!
Josje
sterkte!
Josje
dinsdag 5 februari 2008 om 10:32
Daar ben ik idd ook zo bang voor, dat ik veel te lang met dingen heb doorgelopen. En dat het daardoor ook zo lang zal duren voor ik ermee klaar ben. Ik ben bang om naar de psycholoog te gaan omdat ik bang ben dat ze dingen ontdekken als bijvoorbeeld stoornissen en ik niet zo te boek wil staan. Ook ben ik bang voor mijn herinneringen van wat ik vroeger meegemaakt heb. Als ik daar dan weer veel mee bezig ga, stort ik dan niet in?
Al met al moet ik sowieso naar de huisarts gaan, want dit kan zo niet langer.
Mijn gedrag in mijn dagelijks leven wordt erdoor beïnvloedt, en ik wil dat niet langer. Maar zou ik dan echt overspannen kunnen zijn?
Al met al moet ik sowieso naar de huisarts gaan, want dit kan zo niet langer.
Mijn gedrag in mijn dagelijks leven wordt erdoor beïnvloedt, en ik wil dat niet langer. Maar zou ik dan echt overspannen kunnen zijn?
dinsdag 5 februari 2008 om 10:46
Beste Aapje,
Ik vind het vanaf hier moeilijk te zien of je in een depressie zit, overspannen bent, een burn out hebt of "gewoon" een winterdip hebt.
Ik ben zelf overspannen geweest. Ik ging door, totdat een collega een "leuk" grapje maakte dat bij mij totaal verkeerd viel. Ik kon alleen maar huilen en ben naar huis gestuurd. Waar ik dacht na een dag slapen wel weer aan het werk te gaan, werd dat een half jaar ziektewet. Ik kon niets, wilde niets, 'snachts kon ik niet slapen en overdag wilde ik niets liever dan dat. Ik kon niets meer relativeren, betrok alles op mijzelf. En ook mijn vriend (nu mijn man) werd er gek van. Ik ben naar de huisarts gestapt en bij een psychotherapeut terecht gekomen. Mijn vriend begon in te zien dat "ziek zijn" niet alleen "koorts" betekent en heeft me uiteindelijk enorm gesteund. En ik heb geleerd om grenzen te stellen. Hoewel ik er nog steeds niet geweldig in ben, ben ik sindsdien nooit meer zo down geweest als dat ik daarvoor wel kon zijn.
Nu gaat het ook niet geweldig met me en moet ik mijzelf soms echt een schop geven. Hoewel de problemen nu niet werk-gerelateerd zijn, maar vooral gezondheidstechnisch en ik mijn grenzen daardoor "kwijt" ben (beter gezegd: ik ze niet wil erkennen
), merk ik dat het werken nu juist prettig voor me werkt. Het zorgt voor structuur en het helpt me niet in mijn hoofd rond te blijven malen, waardoor ik steeds verder in die put zak. En het helpt me relativeren.
Ik kan voor jou niet inschatten wat het voor jou betekent weer te gaan werken. Hoe is de band met je baas? Ik kan me voorstellen dat je al niet enorm gemotiveerd bent, nu je weg gaat. Maar kun je hem uitleggen hoe je je nu voelt? En aangeven dat je wel wilt proberen te werken, maar dat je slecht slaapt en dat het een idee is dat je halve dagen gaat werken ('smiddags)? Of word je alpanisch bij de gedachte dat je weer moet gaan werken?
Misschien is het een idee dat je een afspraak maakt (zelf) met je bedrijfsarts (en dit niet ter vervanging van de afspraak bij je huisarts). Als de bedrijfsarts aangeeft dat je nu niet kunt werken, valt voor jou de druk ook weg om elke dag te moeten bedenken of je gaat of niet, en als je niet gaat, je schuldig te voelen. En als de bedrijfsarts aangeeft dat je niet kunt werken, kun je ook aan je vriend laten zien dat je je niet aanstelt, want een deskundige heeft aangegeven dat dat voor jou niet echt slim is.
Wat overigens ook enorm kan helpen, is gaan sporten. Al is het maar één uur per week. En geef jezelf iedere dag één taak. Al is het maar het aanrecht opruimen. Daardoor kun je structuur aanbrengen aan je dag.
Ik vind het vanaf hier moeilijk te zien of je in een depressie zit, overspannen bent, een burn out hebt of "gewoon" een winterdip hebt.
Ik ben zelf overspannen geweest. Ik ging door, totdat een collega een "leuk" grapje maakte dat bij mij totaal verkeerd viel. Ik kon alleen maar huilen en ben naar huis gestuurd. Waar ik dacht na een dag slapen wel weer aan het werk te gaan, werd dat een half jaar ziektewet. Ik kon niets, wilde niets, 'snachts kon ik niet slapen en overdag wilde ik niets liever dan dat. Ik kon niets meer relativeren, betrok alles op mijzelf. En ook mijn vriend (nu mijn man) werd er gek van. Ik ben naar de huisarts gestapt en bij een psychotherapeut terecht gekomen. Mijn vriend begon in te zien dat "ziek zijn" niet alleen "koorts" betekent en heeft me uiteindelijk enorm gesteund. En ik heb geleerd om grenzen te stellen. Hoewel ik er nog steeds niet geweldig in ben, ben ik sindsdien nooit meer zo down geweest als dat ik daarvoor wel kon zijn.
Nu gaat het ook niet geweldig met me en moet ik mijzelf soms echt een schop geven. Hoewel de problemen nu niet werk-gerelateerd zijn, maar vooral gezondheidstechnisch en ik mijn grenzen daardoor "kwijt" ben (beter gezegd: ik ze niet wil erkennen
), merk ik dat het werken nu juist prettig voor me werkt. Het zorgt voor structuur en het helpt me niet in mijn hoofd rond te blijven malen, waardoor ik steeds verder in die put zak. En het helpt me relativeren.Ik kan voor jou niet inschatten wat het voor jou betekent weer te gaan werken. Hoe is de band met je baas? Ik kan me voorstellen dat je al niet enorm gemotiveerd bent, nu je weg gaat. Maar kun je hem uitleggen hoe je je nu voelt? En aangeven dat je wel wilt proberen te werken, maar dat je slecht slaapt en dat het een idee is dat je halve dagen gaat werken ('smiddags)? Of word je alpanisch bij de gedachte dat je weer moet gaan werken?
Misschien is het een idee dat je een afspraak maakt (zelf) met je bedrijfsarts (en dit niet ter vervanging van de afspraak bij je huisarts). Als de bedrijfsarts aangeeft dat je nu niet kunt werken, valt voor jou de druk ook weg om elke dag te moeten bedenken of je gaat of niet, en als je niet gaat, je schuldig te voelen. En als de bedrijfsarts aangeeft dat je niet kunt werken, kun je ook aan je vriend laten zien dat je je niet aanstelt, want een deskundige heeft aangegeven dat dat voor jou niet echt slim is.
Wat overigens ook enorm kan helpen, is gaan sporten. Al is het maar één uur per week. En geef jezelf iedere dag één taak. Al is het maar het aanrecht opruimen. Daardoor kun je structuur aanbrengen aan je dag.
dinsdag 5 februari 2008 om 10:51
O, Aapje, het is enorm herkenbaar hoor, de angst voor de peut. IK loop nu bij een klinisch psycholoog, en een van de eerste dingen die ik tegen haar zei, was: ik heb helemaal geen tijd om nu met mijn gevoelens en problemen aan de slag te gaan .
Natuurlijk kost het tijd. En energie. Maar het levert je ook enorm veel op. En natuurlijk ben je bang voor de shit die gaat komen. Maar die shit ligt er al en zorgt er nu voor dat je niet functioneert. Dus je zal er sowieso iets mee moeten. Kop in het zand heb je al geprobeerd zo te horen. Dat blijkt niet te werken. Ik zou zeggen: probeer eens iets anders. En... angst is een slecht raadgever (goh, wat een heerlijk cliché!)
En as er een stoornis wordt ontdekt: wat is daar dan erg aan? Vergaat de wereld? Vergaat jouw wereld? Is het niet prettig dat bij het ontdekken van een stoornis, je ook de juiste begeleiding en / of medicijnen kunt krijgen? Voor welke stoornis ben je dan bang?
Je kunt trouwens ook prima overspannen zijn zonder stoornis
.Natuurlijk kost het tijd. En energie. Maar het levert je ook enorm veel op. En natuurlijk ben je bang voor de shit die gaat komen. Maar die shit ligt er al en zorgt er nu voor dat je niet functioneert. Dus je zal er sowieso iets mee moeten. Kop in het zand heb je al geprobeerd zo te horen. Dat blijkt niet te werken. Ik zou zeggen: probeer eens iets anders. En... angst is een slecht raadgever (goh, wat een heerlijk cliché!)
En as er een stoornis wordt ontdekt: wat is daar dan erg aan? Vergaat de wereld? Vergaat jouw wereld? Is het niet prettig dat bij het ontdekken van een stoornis, je ook de juiste begeleiding en / of medicijnen kunt krijgen? Voor welke stoornis ben je dan bang?
Je kunt trouwens ook prima overspannen zijn zonder stoornis
dinsdag 5 februari 2008 om 11:05
Bedankt voor je reactie. Het is idd zo dat de shit die er al ligt ervoor zorgt dat ik nu niet functioneer. Voor welke stoornis ik bang ben? Geen idee.
In mijn jeugd had ik veel problemen thuis en laten we het zo zeggen, als iemand tegen je zegt dat je gek bent, dan ga je het vanzelf geloven. Door de thuissituatie vroeger en wat andere zaken ben ik psychisch gezien een behoorlijk complex typje geworden.
Morgen wil ik naar werk gaan en uiteindelijk wil ik ook mijn manager vertellen wat er aan de hand is. Als ze het niet weten, kunnen ze er ook niets mee.
Grmbl.. En ik krijg net een terugkoppeling over een sollicitatiegesprek van vorige week, ben het niet geworden... kon er ook nog wel bij.
In mijn jeugd had ik veel problemen thuis en laten we het zo zeggen, als iemand tegen je zegt dat je gek bent, dan ga je het vanzelf geloven. Door de thuissituatie vroeger en wat andere zaken ben ik psychisch gezien een behoorlijk complex typje geworden.
Morgen wil ik naar werk gaan en uiteindelijk wil ik ook mijn manager vertellen wat er aan de hand is. Als ze het niet weten, kunnen ze er ook niets mee.
Grmbl.. En ik krijg net een terugkoppeling over een sollicitatiegesprek van vorige week, ben het niet geworden... kon er ook nog wel bij.
dinsdag 5 februari 2008 om 11:39
44pje,
Hier nog iemand in de zelfde situatie.
Zit inmiddels al een half jaar thuis; moest me zelf ook zo nodig bewijzen door terug aan t werk te gaan na 4 mnd , voelde me schuldig dat ik al zo lang thuis zat,maar kwam van een koude kermis thuis.
Bij mij heeft mn baas die zelfde dag de arboarts gebeld en samen hebben ze besloten dat t beter is dat ik voorlopig nog gewoon thuis blijf.
De arbo arts zegt dat ik zeker nog minstens een mnd of 3 uit de running zal zijn.
Loop inmiddels ook bij een psychiater nadat de huisarts had geconstateerd dat ik een burnout heb, depressief ben en overspannen.
Heb ook vele jaren van alles voor mn kiezen gehad en dacht dat ik het allemaal een plaats had gegeven en er goed mee om kon gaan.
Eigenlijk heb ik alles gewoon geprobeert te verdringen en bleef maar doorgaan.
Wat je al zei; life goes on.
Ben ook na een zwaar ziektebed in deze toestand gekomen.
Wacht niet zo lang als ik gedaan heb meid, maar ga echt zo snel mogelijk naar je huisarts toe.
Denk niet dat je je aanstelt en/of dat je hier zelf uit moet komen.
Ik ben pas 2x bij de psych geweest en kan niet zeggen dat er voor mij al iets veranderd is maar ik heb er alle vertrouwen in.
Wat eerder al iemand zei; het is er niet ineens dus is het niet zomaar weer weg.
Ik heb nog een lange weg te gaan maar ben blij dat ik stappen heb ondernomen en heb nu echt het idee dat er ook voor mij weer een periode komt dat ik me niet meer zo moe en ongelukkig zal voelen.
Hier nog iemand in de zelfde situatie.
Zit inmiddels al een half jaar thuis; moest me zelf ook zo nodig bewijzen door terug aan t werk te gaan na 4 mnd , voelde me schuldig dat ik al zo lang thuis zat,maar kwam van een koude kermis thuis.
Bij mij heeft mn baas die zelfde dag de arboarts gebeld en samen hebben ze besloten dat t beter is dat ik voorlopig nog gewoon thuis blijf.
De arbo arts zegt dat ik zeker nog minstens een mnd of 3 uit de running zal zijn.
Loop inmiddels ook bij een psychiater nadat de huisarts had geconstateerd dat ik een burnout heb, depressief ben en overspannen.
Heb ook vele jaren van alles voor mn kiezen gehad en dacht dat ik het allemaal een plaats had gegeven en er goed mee om kon gaan.
Eigenlijk heb ik alles gewoon geprobeert te verdringen en bleef maar doorgaan.
Wat je al zei; life goes on.
Ben ook na een zwaar ziektebed in deze toestand gekomen.
Wacht niet zo lang als ik gedaan heb meid, maar ga echt zo snel mogelijk naar je huisarts toe.
Denk niet dat je je aanstelt en/of dat je hier zelf uit moet komen.
Ik ben pas 2x bij de psych geweest en kan niet zeggen dat er voor mij al iets veranderd is maar ik heb er alle vertrouwen in.
Wat eerder al iemand zei; het is er niet ineens dus is het niet zomaar weer weg.
Ik heb nog een lange weg te gaan maar ben blij dat ik stappen heb ondernomen en heb nu echt het idee dat er ook voor mij weer een periode komt dat ik me niet meer zo moe en ongelukkig zal voelen.
dinsdag 5 februari 2008 om 11:44
Ook schuldgevoel is een slechte raadgever, Aapje 
.
lijkt me slimmer om vandaag een afspraak te maken met de huisarts, en deze te zien vóór je weer aan het werk gaat. En het lijkt me slim éérst de arbo-arts te consulteren, vóór je weer aan het werk gaat. Het lijkt me niet slim om, terwijl je dat eigenlijk niet kunt omdat het allemaal even genoeg is geweest, jezelf een schop onder je kont te verkopen en aan het werk te gaan, terwijl er een kans in zit dat het alleen maar slechter wordt. En ik weet niet of je fulltime werkt, maar áls je al gaat werken, lijkt het me ook slimmer om dit niet fulltime te doen.
Maar ja: ik ken je nauwelijks en jij bent mij niet . Zorg alleen wel dat schuldgevoel niet de énige reden is om weer te gaan werken (en verstoppen voor je problemen ook niet).
.lijkt me slimmer om vandaag een afspraak te maken met de huisarts, en deze te zien vóór je weer aan het werk gaat. En het lijkt me slim éérst de arbo-arts te consulteren, vóór je weer aan het werk gaat. Het lijkt me niet slim om, terwijl je dat eigenlijk niet kunt omdat het allemaal even genoeg is geweest, jezelf een schop onder je kont te verkopen en aan het werk te gaan, terwijl er een kans in zit dat het alleen maar slechter wordt. En ik weet niet of je fulltime werkt, maar áls je al gaat werken, lijkt het me ook slimmer om dit niet fulltime te doen.
Maar ja: ik ken je nauwelijks en jij bent mij niet
. Zorg alleen wel dat schuldgevoel niet de énige reden is om weer te gaan werken (en verstoppen voor je problemen ook niet).
dinsdag 5 februari 2008 om 11:49
Ik heb mijn huisarts gebeld voor een afspraak, maar dat kon vandaag niet. Dus ik heb een afspraak voor as vrijdag....
Het probleem is ook een beetje dat mijn contract 1 maart afloopt. Stel dat ik thuisblijf of parttime ga werken, hoe moet dat dan met inkomsten na 1 maart? Het nieuwe contract bij mijn detacheerder gaat in als mijn oude contract afloopt. Geen werknemer die me een contract geeft als ik overspannen thuis zit. En financieel kan ik het me echt niet veroorloven om zonder werk thuis te zitten of heel lang op een uitkering zal moeten wachten. Dat is de reden dat ik morgen naar werk wil, want ik heb mijn inkomsten echt nodig.
Wel besef ik me dat t zo niet langer kan, maar ik weet niet hoe ik het moet aanpakken...
Het probleem is ook een beetje dat mijn contract 1 maart afloopt. Stel dat ik thuisblijf of parttime ga werken, hoe moet dat dan met inkomsten na 1 maart? Het nieuwe contract bij mijn detacheerder gaat in als mijn oude contract afloopt. Geen werknemer die me een contract geeft als ik overspannen thuis zit. En financieel kan ik het me echt niet veroorloven om zonder werk thuis te zitten of heel lang op een uitkering zal moeten wachten. Dat is de reden dat ik morgen naar werk wil, want ik heb mijn inkomsten echt nodig.
Wel besef ik me dat t zo niet langer kan, maar ik weet niet hoe ik het moet aanpakken...
dinsdag 5 februari 2008 om 11:54
Als je contract afloopt en je bent nog ziek, dan kom je in de ziektewet en krijg je 70% van je loon. Ik weet niet of je samenwoont, maar doe je dat niet, dan kan die 70% eventueel aangevuld worden met Toeslagenwet.
Je kunt ook bedenken dat je tot 1 maart neemt om tot rust te komen, zodat je een beetje fris aan je nieuwe baan begint. Mischien dat drie á vier weken genoeg is om weer een beetje het licht te gaan zien, en dat je per 1 april weliswaar nog steeds bij de psych gaat lopen om te zorgen dat je je leven weer op orde komt, maar misschien dat de donkerste wolken door slaap en buitenlucht wel verdwijnen . Ga eerst nou maar eens naar je huisarts, voor je je beter meldt.
Je kunt ook bedenken dat je tot 1 maart neemt om tot rust te komen, zodat je een beetje fris aan je nieuwe baan begint. Mischien dat drie á vier weken genoeg is om weer een beetje het licht te gaan zien, en dat je per 1 april weliswaar nog steeds bij de psych gaat lopen om te zorgen dat je je leven weer op orde komt, maar misschien dat de donkerste wolken door slaap en buitenlucht wel verdwijnen
. Ga eerst nou maar eens naar je huisarts, voor je je beter meldt.
dinsdag 5 februari 2008 om 12:00
Ik vind het heel vervelend voor je. Ik kan me aansluiten bij een aantal anderen: ook ik heb het meegemaakt. Na anderhalve week was ik echt nog niet zover als jij. Ik had nog niet door dat ik meer problemen had dan een griep die niet over ging.
Na 3 weken was ik mezelf zat en heb ik mijzelf een trap onder mijn reet gegeven. Ik ben gaan zwemmen, hardlopen, conditie opbouwen, gezonder eten. En? Wonder boven wonder, het leven werd weer leuk. En nee, het hielp niet de problemen, daarvoor moest ik toch nog gaan praten. het zorgde er wel voor dat ik weer functioneerde in het normale leven en dat de neerwaartse spiraal werd omgebogen tot een zinnige, opbouwende spiraal. Het voelt zoveel beter.
Ik begrijp je vriend heel goed. Behalve als je dood ligt te gaan kun je niet zelf naar je werk bellen. Verder zijn er geen excuses niet zelf te bellen. Je kan hem niet opzadelen met rotklussen terwijl je niet spreekt met hem over wat je echt dwars zit.
Praat met hem, maak een plan van aanpak met je werkgever en MET JEZELF! Depressief neerzitten kan iedereen, de spiraal omdraaien kan jij alleen. Geef jezelf een trap onder je kont en ga weer verder met leven, terwijl je ondertussen je echte problemen aanpakt met een juiste persoon.
Na 3 weken was ik mezelf zat en heb ik mijzelf een trap onder mijn reet gegeven. Ik ben gaan zwemmen, hardlopen, conditie opbouwen, gezonder eten. En? Wonder boven wonder, het leven werd weer leuk. En nee, het hielp niet de problemen, daarvoor moest ik toch nog gaan praten. het zorgde er wel voor dat ik weer functioneerde in het normale leven en dat de neerwaartse spiraal werd omgebogen tot een zinnige, opbouwende spiraal. Het voelt zoveel beter.
Ik begrijp je vriend heel goed. Behalve als je dood ligt te gaan kun je niet zelf naar je werk bellen. Verder zijn er geen excuses niet zelf te bellen. Je kan hem niet opzadelen met rotklussen terwijl je niet spreekt met hem over wat je echt dwars zit.
Praat met hem, maak een plan van aanpak met je werkgever en MET JEZELF! Depressief neerzitten kan iedereen, de spiraal omdraaien kan jij alleen. Geef jezelf een trap onder je kont en ga weer verder met leven, terwijl je ondertussen je echte problemen aanpakt met een juiste persoon.
Volg je hart. Dat klopt.
dinsdag 5 februari 2008 om 12:00
Kun je hier niet met je werkgever over praten?
Misschien in overleg met de arboarts anders?
En stel dat je geen contract krijgt:
Meteen inschrijven bij het C.W.I.
Met die inschrijving naar sociale zaken.
Dan duurt het ong. 6 weken alvorens je een uitkering krijgt maar je kunt altijd een voorschot te krijgen.
[ ik heb zelf een aanvullende uitkering nl.]
Ook bij het C.W.I. vertellen van de situatie waarin je nu verkeerd zodat ze er daar rekening mee kunnen houden aan gaande solliciteren op een andere baan.
Wat je laatste zin betreft:
Doe het stapje voor stapje.
Ik ben ook iemand die steeds zich zelf voorloopt, vooral in het doemdenken!
Zie ook de meest afgrijselijkste scenario's voor me aan gaande de toekomst maar dankzij de psych weet ik nu[ alsof ik dat nog niet wist maar het is fijn het van een ander te horen] dat ik daar niks mee opschiet.
Begin bij het begin meid en probeer niet te ver vooruit te kijken.
Er is voor alles een oplossing al zie je dat nu zelf nu nog niet zo.
Je hebt de eerst stap genomen; je hebt een afspraak met je huisarts.
En vandaaruit kun je weer een stapje verder komen.
Misschien in overleg met de arboarts anders?
En stel dat je geen contract krijgt:
Meteen inschrijven bij het C.W.I.
Met die inschrijving naar sociale zaken.
Dan duurt het ong. 6 weken alvorens je een uitkering krijgt maar je kunt altijd een voorschot te krijgen.
[ ik heb zelf een aanvullende uitkering nl.]
Ook bij het C.W.I. vertellen van de situatie waarin je nu verkeerd zodat ze er daar rekening mee kunnen houden aan gaande solliciteren op een andere baan.
Wat je laatste zin betreft:
Doe het stapje voor stapje.
Ik ben ook iemand die steeds zich zelf voorloopt, vooral in het doemdenken!
Zie ook de meest afgrijselijkste scenario's voor me aan gaande de toekomst maar dankzij de psych weet ik nu[ alsof ik dat nog niet wist maar het is fijn het van een ander te horen] dat ik daar niks mee opschiet.
Begin bij het begin meid en probeer niet te ver vooruit te kijken.
Er is voor alles een oplossing al zie je dat nu zelf nu nog niet zo.
Je hebt de eerst stap genomen; je hebt een afspraak met je huisarts.
En vandaaruit kun je weer een stapje verder komen.
dinsdag 5 februari 2008 om 12:06
@Pink: ik heb mn vriend niet gevraagd voor mij naar mn werk te bellen,maar om mij wakker te bellen zodat ik dat zelf kon doen. Natuurlijk zadel ik hem niet op met dit soort dingen.
@redlock: Thanks vd tips! Ik heb van een vriendin van me 2 telefoonnummers van goede psychologen gekregen, maar ik vraag me af of ik daarvoor niet een verwijsbrief nodig heb?
@redlock: Thanks vd tips! Ik heb van een vriendin van me 2 telefoonnummers van goede psychologen gekregen, maar ik vraag me af of ik daarvoor niet een verwijsbrief nodig heb?
dinsdag 5 februari 2008 om 12:14
Ik ben daar wel met een verwijsbrief naar toe gegaan.
De arts had ook de diagnose vermeld zodat ook zij precies wist wat de reden was dat ik bij haar terecht kwam.
Het eerste gesprek was meer een intake gesprek, ben een uur lang aan het woord geweest terwijl ik niet eens wist waar te beginnen met vertellen.
Tweede gesprek was iets specifieker en volgende gesprek is de 29e.
De arts had ook de diagnose vermeld zodat ook zij precies wist wat de reden was dat ik bij haar terecht kwam.
Het eerste gesprek was meer een intake gesprek, ben een uur lang aan het woord geweest terwijl ik niet eens wist waar te beginnen met vertellen.
Tweede gesprek was iets specifieker en volgende gesprek is de 29e.
dinsdag 5 februari 2008 om 12:16
Heb je niet nodig Aapje . Gezien de wachtlijst: meteen bellen!
Redlock: de ziektewet uitkering, en dan eventueel WW-uitkering, zijn voorliggende voorzieningen. Daarbij heb ik het idee dat Aapje samenwoont. Een bijstandsuitkering zit er (voorlopig) dus niet in. (Sorry, beroepsdeformatie. Ik werk op de sociale dienst).
. Gezien de wachtlijst: meteen bellen!Redlock: de ziektewet uitkering, en dan eventueel WW-uitkering, zijn voorliggende voorzieningen. Daarbij heb ik het idee dat Aapje samenwoont. Een bijstandsuitkering zit er (voorlopig) dus niet in. (Sorry, beroepsdeformatie. Ik werk op de sociale dienst).
dinsdag 5 februari 2008 om 12:33
O, Aapje, ik bedoel trouwens niet dat je parttime gaat werken. Ik bedoel dat je een aantal uren ziek thuis zit en een aantal uren gaat werken. Ontslag nemen (voor een aantal uur per week) is het domste wat je kunt doen: je bent ziek! Dat betekent dat in eerste instantie je werkgever, en daarna de ziektewet je hierin moeten ondersteunen door ziekengeld. Zodra je weer kunt werken, ga je die uren ook weer werken tenslotte!
dinsdag 5 februari 2008 om 17:12
Hoi 44pje,
Er zijn al heel wat zinnige dingen gezegd maar ik wil je toch even tussen haakjes vragen over wat in je OP casual tussen twee haakjes staat (is dat onlinegaming nu nog zo erg? Een heel ietsjes minder? Kan me voorstellen nl. dat je daar ook moedeloos van wordt. Als dat zo is, lijkt me dat geen gezonde situatie voor jou op dit moment)
Er zijn al heel wat zinnige dingen gezegd maar ik wil je toch even tussen haakjes vragen over wat in je OP casual tussen twee haakjes staat (is dat onlinegaming nu nog zo erg? Een heel ietsjes minder? Kan me voorstellen nl. dat je daar ook moedeloos van wordt. Als dat zo is, lijkt me dat geen gezonde situatie voor jou op dit moment)
