Psyche
alle pijlers
Wachten op hulp
zondag 12 maart 2023 om 14:12
Even een nieuw account aangemaakt voor de herkenbaarheid en kwetsbaarheid van dit onderwerp. En aangezien ik geneigd ben snel hele lappen tekst te schrijven waar niemand zich doorheen geworsteld krijgt, begin ik met de zo kort mogelijke versie van mijn situatie.
Tot enkele maanden terug langdurig intensieve hulp gehad voor psychische klachten n.a.v. een opstapeling aan jeugdtrauma's. Ver gekomen en veel doelen bereikt, maar (nog) niet tot het punt gekomen waarop ik kan zeggen 'dit leven is nu goed leefbaar en ik haal er iets positiefs uit'. Het blijft meer overleven dan leven. Besloten dus om na afsluiting van het traject (moest, want behandelaar stopte) verder te zoeken naar vervolghulp. Na afwijzing op afwijzing vanwege mijn 'complexe' diagnose, toch iemand gevonden die per januari het 'aandurfde' met me verder te gaan. Na 3 gesprekken trok ze toch de conclusie dat ze de kennis en expertise mist om me verder te kunnen helpen, zich niet comfortabel tegenover me voelt daardoor, en niet weet wat ze voor me kan doen. Contact plots afgesloten per e-mail.
Tegelijk met die domper, de steek in mijn toch al niet briljante zelfbeeld en de 'ok, hoe nu verder', want dit was de enige persoon die het met me aan leek te durven, kwam een stortvloed aan life events. Verhuizing, relatiedip, medisch naar nieuws gekregen, erg zware tijd op werk, ziek familielid, enz. Niet alleen 'hoe nu verder' en wennen aan plots geen klankbord binnen de hulpverlening meer dus, maar ook 'hoe houd ik dit allemaal vol en verwerk ik dit allemaal' en door bovenstaande opstapeling ook een stuk terugval in traumaklachten én een stemming onder het vriespunt.
Ik heb uiteindelijk een specialist in Nederland op het gebied van mijn problematiek benaderd. Dit omdat mijn oud-behandelaar na het meermaals negeren van mijn mails met verzoek om advies uiteindelijk te kennen heeft gegeven te druk te zijn voor mij (eerder zei ze dat ze graag hoorde hoe het verder met me ging en ik welkom was met die meedenkvraag indien nodig, anders had ik haar sowieso niet meer lastig gevallen) en enkel wil bemiddelen naar mijn huisarts toe als hij over enkele maanden moeilijk doet over een verwijzing, als ik echt nog zo nodig hulp wil. Haar goed recht zo te reageren want ik was maar werk en inkomen, toch au na zo'n lange tijd hulp en wat leek op gemeende compassie van de eerste persoon met wie ik ooit kon experimenteren met durven hechten. Maar goed, ook weer leerzaam.
Specialist dus gevraagd om advies, dat resulteerde in een lijstje met namen van mensen die affiniteit hebben met mijn problematiek en door haar bemiddeling bereid zijn mij ondanks hun eigenlijke volledige wachtlijststops enige voorrang te gaan geven. Heel dankbaar voor. Maar alsnog natuurlijk wel een wachtlijst, want deze mensen blijken kennelijk vrij unieke eenhoorns. Ik hoop over een paar maanden bij 1 van hen weer hulp vinden die aansluit, en ik hoop dat dat bij gaat dragen aan weer mentaal de lift in kunnen in plaats van zoals nu gevoelsmatig in een spiraal naar beneden te blijven zitten.
Dat gezegd hebbende weet ik dat hulp natuurlijk niet zaligmakend is en ik het uiteindelijk zelf moet gaan doen. Dus ik ga naar werk, houd mijn huis netjes, probeer leuke dingen te plannen (al voelt niets leuk), ga naar buiten, probeer de energie te vinden voor lichaamsbeweging, eet zo gezond mogelijk, en probeer terug te pakken op de al geleerde vaardigheden uit mjjn laatste behandeling.
Maar ik voel me ontzettend naar. Nachten van 2/3 uur, herbelevingen, weinig grip op mijn emoties en dissociaties, verbinding met mijzelf en de wereld missen, merken dat mensen weinig begrip hebben als ik met moeite wat openheid geef, en liever hebben dat ik een glimlach op zet dan eerlijk ben over hoe het gaat. En me daar bovenop schamen voor hoe het gaat, en me een 'complexe' last voelen voor de wereld, een vervelende niemand die er beter niet zou kunnen zijn en enkel nut heeft voor wat ik middels mijn werk bijdraag aan de maatschappij. In een wereld die ik ook gewoon echt in de kern geloof ik niet zo leuk vind.
Dus, vanwaar dit topic? Ik neem verantwoordelijkheid voor mijn welzijn waar ik kan, maar voel me verschrikkelijk eenzaam. En ik wil niet enkel reikhalzend en afhankelijk uitkijken naar iemand die me hopelijk over een paar maanden wel weer kan helpen met de klachten die ik zelf niet beter krijg, maar doe het eigenlijk toch. Ik leef echter nu en aan mij de taak om het nu zo prettig mogelijk te maken voor mijzelf en niet vanuit zelfmedelijden in een hoekje te gaan Calimero'en.
Misschien is het in dat kader fijn een plek te hebben om mijn ei kwijt te kunnen, te spuien, wat begrip te vinden, soms misschien een verdiende schop onder mijn hol te krijgen, wie weet herkent iemand iets, wie weet verbindt het me gevoelsmatig weer een beetje met mensen. (en aangezien ik niet van lotgenotenfora houd, liever hier) Experimentje waard.
Dank voor het lezen in ieder geval. Toch een langer topic geworden dan het plan was.
Tot enkele maanden terug langdurig intensieve hulp gehad voor psychische klachten n.a.v. een opstapeling aan jeugdtrauma's. Ver gekomen en veel doelen bereikt, maar (nog) niet tot het punt gekomen waarop ik kan zeggen 'dit leven is nu goed leefbaar en ik haal er iets positiefs uit'. Het blijft meer overleven dan leven. Besloten dus om na afsluiting van het traject (moest, want behandelaar stopte) verder te zoeken naar vervolghulp. Na afwijzing op afwijzing vanwege mijn 'complexe' diagnose, toch iemand gevonden die per januari het 'aandurfde' met me verder te gaan. Na 3 gesprekken trok ze toch de conclusie dat ze de kennis en expertise mist om me verder te kunnen helpen, zich niet comfortabel tegenover me voelt daardoor, en niet weet wat ze voor me kan doen. Contact plots afgesloten per e-mail.
Tegelijk met die domper, de steek in mijn toch al niet briljante zelfbeeld en de 'ok, hoe nu verder', want dit was de enige persoon die het met me aan leek te durven, kwam een stortvloed aan life events. Verhuizing, relatiedip, medisch naar nieuws gekregen, erg zware tijd op werk, ziek familielid, enz. Niet alleen 'hoe nu verder' en wennen aan plots geen klankbord binnen de hulpverlening meer dus, maar ook 'hoe houd ik dit allemaal vol en verwerk ik dit allemaal' en door bovenstaande opstapeling ook een stuk terugval in traumaklachten én een stemming onder het vriespunt.
Ik heb uiteindelijk een specialist in Nederland op het gebied van mijn problematiek benaderd. Dit omdat mijn oud-behandelaar na het meermaals negeren van mijn mails met verzoek om advies uiteindelijk te kennen heeft gegeven te druk te zijn voor mij (eerder zei ze dat ze graag hoorde hoe het verder met me ging en ik welkom was met die meedenkvraag indien nodig, anders had ik haar sowieso niet meer lastig gevallen) en enkel wil bemiddelen naar mijn huisarts toe als hij over enkele maanden moeilijk doet over een verwijzing, als ik echt nog zo nodig hulp wil. Haar goed recht zo te reageren want ik was maar werk en inkomen, toch au na zo'n lange tijd hulp en wat leek op gemeende compassie van de eerste persoon met wie ik ooit kon experimenteren met durven hechten. Maar goed, ook weer leerzaam.
Specialist dus gevraagd om advies, dat resulteerde in een lijstje met namen van mensen die affiniteit hebben met mijn problematiek en door haar bemiddeling bereid zijn mij ondanks hun eigenlijke volledige wachtlijststops enige voorrang te gaan geven. Heel dankbaar voor. Maar alsnog natuurlijk wel een wachtlijst, want deze mensen blijken kennelijk vrij unieke eenhoorns. Ik hoop over een paar maanden bij 1 van hen weer hulp vinden die aansluit, en ik hoop dat dat bij gaat dragen aan weer mentaal de lift in kunnen in plaats van zoals nu gevoelsmatig in een spiraal naar beneden te blijven zitten.
Dat gezegd hebbende weet ik dat hulp natuurlijk niet zaligmakend is en ik het uiteindelijk zelf moet gaan doen. Dus ik ga naar werk, houd mijn huis netjes, probeer leuke dingen te plannen (al voelt niets leuk), ga naar buiten, probeer de energie te vinden voor lichaamsbeweging, eet zo gezond mogelijk, en probeer terug te pakken op de al geleerde vaardigheden uit mjjn laatste behandeling.
Maar ik voel me ontzettend naar. Nachten van 2/3 uur, herbelevingen, weinig grip op mijn emoties en dissociaties, verbinding met mijzelf en de wereld missen, merken dat mensen weinig begrip hebben als ik met moeite wat openheid geef, en liever hebben dat ik een glimlach op zet dan eerlijk ben over hoe het gaat. En me daar bovenop schamen voor hoe het gaat, en me een 'complexe' last voelen voor de wereld, een vervelende niemand die er beter niet zou kunnen zijn en enkel nut heeft voor wat ik middels mijn werk bijdraag aan de maatschappij. In een wereld die ik ook gewoon echt in de kern geloof ik niet zo leuk vind.
Dus, vanwaar dit topic? Ik neem verantwoordelijkheid voor mijn welzijn waar ik kan, maar voel me verschrikkelijk eenzaam. En ik wil niet enkel reikhalzend en afhankelijk uitkijken naar iemand die me hopelijk over een paar maanden wel weer kan helpen met de klachten die ik zelf niet beter krijg, maar doe het eigenlijk toch. Ik leef echter nu en aan mij de taak om het nu zo prettig mogelijk te maken voor mijzelf en niet vanuit zelfmedelijden in een hoekje te gaan Calimero'en.
Misschien is het in dat kader fijn een plek te hebben om mijn ei kwijt te kunnen, te spuien, wat begrip te vinden, soms misschien een verdiende schop onder mijn hol te krijgen, wie weet herkent iemand iets, wie weet verbindt het me gevoelsmatig weer een beetje met mensen. (en aangezien ik niet van lotgenotenfora houd, liever hier) Experimentje waard.
Dank voor het lezen in ieder geval. Toch een langer topic geworden dan het plan was.
zondag 12 maart 2023 om 21:56
Wat naar voor je dat je nu zo zoekende bent naar de juiste hulp, maar wat straal je ook veel kracht uit en wat ben je goed bezig jezelf boven water te houden!
Voel je welkom om mee te schrijven in het topic waar alles er mag zijn en ook weer mag verdwijnen
Het is fijn om een plek te hebben waar je je hart kunt luchten en waar je waarschijnlijk veel herkenning zult vinden.
Voel je welkom om mee te schrijven in het topic waar alles er mag zijn en ook weer mag verdwijnen
Het is fijn om een plek te hebben waar je je hart kunt luchten en waar je waarschijnlijk veel herkenning zult vinden.
maandag 13 maart 2023 om 20:05
Ik voel me zo belabberd dat ik me denk ik voor morgen en overmorgen ziek meld voor werk. Het is vandaag op mijn tandvlees gelukt, maar steeds met het gevoel 'als er nog maar 1 ding gebeurt val ik gillend op de grond'. Ik wil niet meer, ik kan niet meer. (nee, dit is geen suïcide-aankondiging)
Het meest pijnlijke vind ik geloof ik dat ik in mijn intensieve behandeling voor het eerst ooit in mijn leven gehoord heb 'het maakt me uit hoe het met je gaat, ik ben er voor je, je hebt vroeger al overleefd en je zult in de toekomst nooit meer zo eenzaam hoeven zijn als je in je leven ooit bent geweest'. En dat is gewoon niet waar. De klap die zij me gaf door bij het afscheid te zeggen dat ze om me gaf, graag nog van me hoorde hoe het verder ging, me niet zou vergeten, ik haar indien nodig mocht vragen mee te denken met vervolgbehandeling, we op mijn werk (waar ze ironisch genoeg sporadisch ook komt) af en toe koffie kunnen drinken zodat ik voor het eerst mee kan maken dat afscheid een keer niet betekent 'je bestaat niet meer en bent lucht voor mij', 'je bestond alleen bij de gratie van geld' of dood, maar dat ik en mijn zijn niet vergeten word... Allemaal lulkoek. Eerste mails negeren, daarna 1 keer 'te druk om je mails te lezen', het verdommen een afsluitende huisartsbrief te sturen en daar ook geen sorry voor zeggen, daarna mocht ik enkel een hele korte zakelijke vraag stellen per telefoon (of ze wil helpen bij verwijzing huisarts), wat ok was, maar vertellen hoe het ging leek vervelend en zelfs een 'wat rot voor je' zat er niet echt in. Me uit zichzelf laten weten wanneer ze op mijn werk is, zoals beloofd, doet ze ook niet. Enkel zakelijk, afstand, werk, als het echt moet, zonder compassie. En dat is dan mijn eerste (en gezien mijn geslotenheid uit wantrouwen misschien wel enige) hechtingsfiguur ooit. Hoe triest. En hoe kansloos dat ik ooit geloofde dat ik er op enige wijze toch toe kon doen voor iemand. Dossier dicht, ik verdwenen. Wat ben ik dom en naïef. En wat heeft zij nodeloos energie gestoken in mooie woorden, ze had me minder beschadigd als ik deze kant van haar eerder had gezien en had geweten wat de realiteit was.
En ja, zwart-wit is dit ook en vast ook genuanceerder te bezien. Ooit was ik daar goed in. Maar dit zet zich door. Want een verstandig persoon beseft 'therapie is ook maar zaken, het gaat erom dat je jezelf leert helpen en je omgeving meer toelaat'. In dat laatste ben ik nooit een ster geweest, want nooit geloofd dat iemand dan blijft. Toch uit huidige wanhoop openheid gegeven aan een paar vrienden. Glimlach afgezet. Dat was toch niet de bedoeling, men heeft behoefte aan positiviteit, dus als ik weer leuk ben moet ik het maar laten weten, dan gaan we wat leuks doen.
Voor mijn partner is het zwaar, die hoopt alleen maar dat ik weer opklim en voelt zich emotioneel meer mantelzorger dan partner. En ik me dus alleen maar last.
Collega's die het weten zeggen 'sterkte', maar echt een band is er niet. En werk blijft een plek die belangrijk is omdat ik in ieder geval iets goeds toevoeg voor anderen, maar tegelijkertijd ook een plek waar ik uit onderdanigheid shitzooi na shitzooi heb te incasseren en waar voor mezelf opkomen resulteert in een uitleg over waarom mijn gevoel en grenzen helaas helaas niet gerespecteerd kunnen worden.
En - wat ik nooit doe - armen uitslaan naar de hulpverlening (huisarts, pogingen tot ondersteuning krijgen) en zeggen dat het eigenlijk écht niet gaat, NU, resulteert in 'maar je ziet er piekfijn uit en werkt toch nog? Tsja, ik kan je naar onze POH-GGZ sturen over een week of 6-8, maar is dit niet gewoon een dip?' óf crisisdienst toeters en bellen die me zeker niet gaan helpen.
Onzin dat het niet meer zo naar kan worden als vroeger. Ik word gek van de herbelevingen en nachtmerries, ik word gek van mijn dissociaties, ik word gek van somberder en somberder worden en willen dat het klaar is. Ik word gek van toch echt wel weer zo eenzaam zijn als ik ooit vreesde. Ik word gek van steeds tot de conclusie komen dat ik een niemand en niets waard ben en alleen maar een last of vervelend voor mensen, of nuttig omdat ik geld opbreng. En dat ik niet om mijzelf kan leren geven als er iets zo fundamenteel mis met me is dat iemand anders het ook structureel niet zal kunnen. Dus dat er geen perspectief is. Ja, heel misschien, over een paar maanden, als 1 van de behandelaren bij wie ik op de wachtlijst sta het aandurft. Maar dan nog, zelfs als het aansluit en ik te helpen ben, besta ik bij de gratie van een geldstroom en kan ik daarna weer 'uit' voor de ander. Achter iedere deur is het zwart.
Het enige dat ik zou willen is dat er iemand zou zijn die ook maar iets begrijpt van de chaos in mijn hoofd nu en hoe verrekte eenzaam het nu is, die 2 armen om het lichaam heen zouden slaan dat ik niet meer kan voelen omdat er alleen maar 'ik ben niemand en onzichtbaar' in mijn hoofd zit dat zich herhaalt. En dat ik kan uithuilen, wat me al maanden niet meer lukt omdat alles bevroren is in mij.
Sorry voor al deze negativiteit. Ik weet het even echt niet. Ik ga mezelf in een dekentje wikkelen, geen traan kunnen laten, en eigenlijk gewoon hopen dat het allemaal ophoudt.
Het meest pijnlijke vind ik geloof ik dat ik in mijn intensieve behandeling voor het eerst ooit in mijn leven gehoord heb 'het maakt me uit hoe het met je gaat, ik ben er voor je, je hebt vroeger al overleefd en je zult in de toekomst nooit meer zo eenzaam hoeven zijn als je in je leven ooit bent geweest'. En dat is gewoon niet waar. De klap die zij me gaf door bij het afscheid te zeggen dat ze om me gaf, graag nog van me hoorde hoe het verder ging, me niet zou vergeten, ik haar indien nodig mocht vragen mee te denken met vervolgbehandeling, we op mijn werk (waar ze ironisch genoeg sporadisch ook komt) af en toe koffie kunnen drinken zodat ik voor het eerst mee kan maken dat afscheid een keer niet betekent 'je bestaat niet meer en bent lucht voor mij', 'je bestond alleen bij de gratie van geld' of dood, maar dat ik en mijn zijn niet vergeten word... Allemaal lulkoek. Eerste mails negeren, daarna 1 keer 'te druk om je mails te lezen', het verdommen een afsluitende huisartsbrief te sturen en daar ook geen sorry voor zeggen, daarna mocht ik enkel een hele korte zakelijke vraag stellen per telefoon (of ze wil helpen bij verwijzing huisarts), wat ok was, maar vertellen hoe het ging leek vervelend en zelfs een 'wat rot voor je' zat er niet echt in. Me uit zichzelf laten weten wanneer ze op mijn werk is, zoals beloofd, doet ze ook niet. Enkel zakelijk, afstand, werk, als het echt moet, zonder compassie. En dat is dan mijn eerste (en gezien mijn geslotenheid uit wantrouwen misschien wel enige) hechtingsfiguur ooit. Hoe triest. En hoe kansloos dat ik ooit geloofde dat ik er op enige wijze toch toe kon doen voor iemand. Dossier dicht, ik verdwenen. Wat ben ik dom en naïef. En wat heeft zij nodeloos energie gestoken in mooie woorden, ze had me minder beschadigd als ik deze kant van haar eerder had gezien en had geweten wat de realiteit was.
En ja, zwart-wit is dit ook en vast ook genuanceerder te bezien. Ooit was ik daar goed in. Maar dit zet zich door. Want een verstandig persoon beseft 'therapie is ook maar zaken, het gaat erom dat je jezelf leert helpen en je omgeving meer toelaat'. In dat laatste ben ik nooit een ster geweest, want nooit geloofd dat iemand dan blijft. Toch uit huidige wanhoop openheid gegeven aan een paar vrienden. Glimlach afgezet. Dat was toch niet de bedoeling, men heeft behoefte aan positiviteit, dus als ik weer leuk ben moet ik het maar laten weten, dan gaan we wat leuks doen.
Voor mijn partner is het zwaar, die hoopt alleen maar dat ik weer opklim en voelt zich emotioneel meer mantelzorger dan partner. En ik me dus alleen maar last.
Collega's die het weten zeggen 'sterkte', maar echt een band is er niet. En werk blijft een plek die belangrijk is omdat ik in ieder geval iets goeds toevoeg voor anderen, maar tegelijkertijd ook een plek waar ik uit onderdanigheid shitzooi na shitzooi heb te incasseren en waar voor mezelf opkomen resulteert in een uitleg over waarom mijn gevoel en grenzen helaas helaas niet gerespecteerd kunnen worden.
En - wat ik nooit doe - armen uitslaan naar de hulpverlening (huisarts, pogingen tot ondersteuning krijgen) en zeggen dat het eigenlijk écht niet gaat, NU, resulteert in 'maar je ziet er piekfijn uit en werkt toch nog? Tsja, ik kan je naar onze POH-GGZ sturen over een week of 6-8, maar is dit niet gewoon een dip?' óf crisisdienst toeters en bellen die me zeker niet gaan helpen.
Onzin dat het niet meer zo naar kan worden als vroeger. Ik word gek van de herbelevingen en nachtmerries, ik word gek van mijn dissociaties, ik word gek van somberder en somberder worden en willen dat het klaar is. Ik word gek van toch echt wel weer zo eenzaam zijn als ik ooit vreesde. Ik word gek van steeds tot de conclusie komen dat ik een niemand en niets waard ben en alleen maar een last of vervelend voor mensen, of nuttig omdat ik geld opbreng. En dat ik niet om mijzelf kan leren geven als er iets zo fundamenteel mis met me is dat iemand anders het ook structureel niet zal kunnen. Dus dat er geen perspectief is. Ja, heel misschien, over een paar maanden, als 1 van de behandelaren bij wie ik op de wachtlijst sta het aandurft. Maar dan nog, zelfs als het aansluit en ik te helpen ben, besta ik bij de gratie van een geldstroom en kan ik daarna weer 'uit' voor de ander. Achter iedere deur is het zwart.
Het enige dat ik zou willen is dat er iemand zou zijn die ook maar iets begrijpt van de chaos in mijn hoofd nu en hoe verrekte eenzaam het nu is, die 2 armen om het lichaam heen zouden slaan dat ik niet meer kan voelen omdat er alleen maar 'ik ben niemand en onzichtbaar' in mijn hoofd zit dat zich herhaalt. En dat ik kan uithuilen, wat me al maanden niet meer lukt omdat alles bevroren is in mij.
Sorry voor al deze negativiteit. Ik weet het even echt niet. Ik ga mezelf in een dekentje wikkelen, geen traan kunnen laten, en eigenlijk gewoon hopen dat het allemaal ophoudt.
maandag 13 maart 2023 om 21:01
Heel herkenbaar wat je schrijft. Ik snap de boosheid ,de angst, de verlatenheid.
En de behoefte dat anderen er voor je zijn.
Je vorige behandelaar heeft grove steken laten vallen en dat gaat op de komende behandeling invloed hebben.
Zo was dat bij mij ook. Trauma door eerdere behandelingen (bovenop de shitzooi die er al lag aan trauma).
En goddank iemand gevonden die kennis van zaken heeft, geen dingen belooft die ze niet waar kan maken. En die keihard in mijn gezicht zegt dat wat ik bij anderen zoek ik mezelf zal moeten gaan geven. En dat degenen die hiervoor verantwoordelijk zijn mijn ouders zijn, die gruwelijk tekort zijn geschoten. En aan mij om het niet langer te herhalen naar mezelf.
Toen vorige behandelaat van mij aangaf dat ik toch te ernstige dissociatieklachten had voor haar capaciteiten, had ik dezelfde angsten die jij hier deelt. Dezelfde gedachten over dat er niks is als ik nu aan zou geven dat ik het echt niet trek. Dat niemandsland was vreselijk.
Dus ik hoor je. Herkenbare shit.
En de behoefte dat anderen er voor je zijn.
Je vorige behandelaar heeft grove steken laten vallen en dat gaat op de komende behandeling invloed hebben.
Zo was dat bij mij ook. Trauma door eerdere behandelingen (bovenop de shitzooi die er al lag aan trauma).
En goddank iemand gevonden die kennis van zaken heeft, geen dingen belooft die ze niet waar kan maken. En die keihard in mijn gezicht zegt dat wat ik bij anderen zoek ik mezelf zal moeten gaan geven. En dat degenen die hiervoor verantwoordelijk zijn mijn ouders zijn, die gruwelijk tekort zijn geschoten. En aan mij om het niet langer te herhalen naar mezelf.
Toen vorige behandelaat van mij aangaf dat ik toch te ernstige dissociatieklachten had voor haar capaciteiten, had ik dezelfde angsten die jij hier deelt. Dezelfde gedachten over dat er niks is als ik nu aan zou geven dat ik het echt niet trek. Dat niemandsland was vreselijk.
Dus ik hoor je. Herkenbare shit.
maandag 13 maart 2023 om 21:17
Heel erg bedankt voor jullie reacties. (ik had, uiteraard weer, 'stel je niet aan' en 'heb je al geprobeerd positiever te denken en je te verplaatsen in je omgeving?' verwacht)
Ik vind het moeilijk te erkennen dat mijn oud-behandelaar me heeft beschadigd, ook al voelt het wel zo. Zij leek juist de eerste in de hulpverlening die dat niet had gedaan. In mijn dissociatieve hoofd is ze tot 2 personen gemaakt; therapie-zij en diegene die nu op haar lijkt maar hard en naar is. De oude wil ik koesteren, de nieuwe wil ik niet kennen, en ze mogen niet echt dezelfde mens zijn. Nog meer error en dissociatieve splitsing in en om mij. (ik snap dat weinig mensen dit snappen)
Dat aan mijzelf geven wat ik bij anderen zoek; zo waar. En zo'n kernpijn dat ik gegil in mijn hoofd merk bij het lezen hiervan. Voelt zo onmogelijk op dit moment om die compassie voor mezelf te vinden, ook al weet ik dat daar de sleutel zit. En ik zoveel ontzag heb voor mensen die ik echt om zichzelf zie geven, ongeacht andermans mening. Ik wil dat ook, dat is hoe dit leven draaglijk word. Maar ik voel dat niet, ik voel niet wie ik ben en ik voel alleen bewijs voor oude overtuigingen als niemand, onzichtbaar, gebruiksvoorwerp, last, iets mis met mij dat me onwaardig maakt voor warmte. Ik kom er niet uit. (en selflove-podcasts blijken nu echt een heel slecht idee)
Dat laatste dat je schrijft hanke, niet fijn dat je het herkent, heel naar juist en had je gegund dit niet mee te hoeven maken. Wel benieuwd: lukte het je desondanks iemand te vinden die het wel aandurfde en ook echt aan kon sluiten bij je hulpvraag? (kortom: heb je 1 van de eenhoorns op dit vlak kunnen vangen?) En kon je echt weer leren vertrouwen en in samenwerking verder met behandeling? Kostte dat tijd? Ik vraag me echt af of ik bij gesprek 1 niet vooral een oester ben die van binnen ontploft en dat ik echt niet meer weet wat ik moet zeggen.
Ik vind het moeilijk te erkennen dat mijn oud-behandelaar me heeft beschadigd, ook al voelt het wel zo. Zij leek juist de eerste in de hulpverlening die dat niet had gedaan. In mijn dissociatieve hoofd is ze tot 2 personen gemaakt; therapie-zij en diegene die nu op haar lijkt maar hard en naar is. De oude wil ik koesteren, de nieuwe wil ik niet kennen, en ze mogen niet echt dezelfde mens zijn. Nog meer error en dissociatieve splitsing in en om mij. (ik snap dat weinig mensen dit snappen)
Dat aan mijzelf geven wat ik bij anderen zoek; zo waar. En zo'n kernpijn dat ik gegil in mijn hoofd merk bij het lezen hiervan. Voelt zo onmogelijk op dit moment om die compassie voor mezelf te vinden, ook al weet ik dat daar de sleutel zit. En ik zoveel ontzag heb voor mensen die ik echt om zichzelf zie geven, ongeacht andermans mening. Ik wil dat ook, dat is hoe dit leven draaglijk word. Maar ik voel dat niet, ik voel niet wie ik ben en ik voel alleen bewijs voor oude overtuigingen als niemand, onzichtbaar, gebruiksvoorwerp, last, iets mis met mij dat me onwaardig maakt voor warmte. Ik kom er niet uit. (en selflove-podcasts blijken nu echt een heel slecht idee)
Dat laatste dat je schrijft hanke, niet fijn dat je het herkent, heel naar juist en had je gegund dit niet mee te hoeven maken. Wel benieuwd: lukte het je desondanks iemand te vinden die het wel aandurfde en ook echt aan kon sluiten bij je hulpvraag? (kortom: heb je 1 van de eenhoorns op dit vlak kunnen vangen?) En kon je echt weer leren vertrouwen en in samenwerking verder met behandeling? Kostte dat tijd? Ik vraag me echt af of ik bij gesprek 1 niet vooral een oester ben die van binnen ontploft en dat ik echt niet meer weet wat ik moet zeggen.
maandag 13 maart 2023 om 21:34
Wat een ellendige shitdag. Ik hoop dat je dekentje warm en comfortabel is.
Ik volgde ooit een jaar een intensieve traumabehandeling (ik heb een complexe posttraumatische stressstoornis). Na afloop daarvan mocht je een half jaar met niemand contact opnemen. Niet met behandelaren en niet met groepsgenoten. Halverwege had je één gesprek met één behandelaar (ik had er een stuk of vijf)
Dat was vreselijk. Ik was boos, verdrietig, teleurgesteld en vernederd (zo voelde het stukje dat jij beschrijft als hoe je je alleen maar een geldstroom voelt) En ik was ook bang. Want alle structuur en houvast die de therapie me gaf was "plotseling" weg.
Dat duurde maanden. Maar na een maand of vijf vond ik opeens een balans. En "klikte" heel veel dingen die ik had geleerd maar waar ik in mijn eentje niet eerder op had durven vertrouwen in mijn hoofd en waren ze "opeens" onderdeel van mij.
Ik weet niet wat je hebt meegemaakt maar intensieve therapie afsluiten terwijl er nog een hoop dingen spelen is denk ik altijd ingewikkeld. Voor mij was het dat zeker en voor mijn groepsgenoten was het dat allemaal ook. Maar ik ben er van overtuigd dat je ooit ook door die zure appel heen zal moeten om te leren al je nieuwe vaardigheden en inzichten bij hun lurven te grijpen, je toe te eigenen en erop te durven gaan vertrouwen.
Het klinkt niet alsof je behandelaar je daar voldoende op heeft voorbereid. Misschien heeft ze je situatie te rooskleurig ingeschat, misschien heeft ze een steek laten vallen. Daar kom je waarschijnlijk niet achter. Het doet er ook niet toe in dit moment, voor nu is het zaak overeind te blijven en daar is dit gevoel van een extreem koude douche lastig bij te verdragen.
Ik heb nul euro gekregen om je te lezen en nul euro om dit te typen. Net als de andere mensen in deze draad. Dus soms ben je ergens heel welkom als je je masker laat zakken en hardop zegt dat je graag wil vertellen. Ook zonder geldstroom. En wij zijn allemaal ook maar gewone mensen die iemands buurvrouw zijn, soms naar de Action gaan en een la hebben in onze keuken waar alle rare dingen liggen die je bijna nooit gebruikt maar toch niet weg wil gooien. Dus "we" zijn er ook in jouw kring. Blijf jezelf alsjeblieft laten zien
maandag 13 maart 2023 om 21:37
Ja. Heb een eenhoorn. Oude peut heeft me geïntroduceerd bij peut, eerst als lastige casus om over te sparren en toen ik kwam voor 2nd opinion zijn we binnen een half gesprek overgegaan op een intake. Want dat ik in haar eenhoorn toko thuishoorde was meteen al duidelijk.
Ik heb haar de eerste sessies alle hoeken van de kamer laten zien als in gehechtgestoord, wantrouwend gedrag vertonen en ook nog de hele santekraam aan dissociatie kwam langs; onrust, geflinter, desoriëntatie, hyperarousal, hypoarousal....Dat is niet heel gebruikelijk voor lui met niet neppe dissociatie maar door emotionele mishandeling thuis is deze manier mijn ahum unieke manier van tonen. Voor mij essentieel dat ze dat stuk scheefgroei bij mij zou vatten. En gelukkig deed ze dat, ook in rapportage start behandeling las ik een heldere conclusie en daarin ook vermeld hoe iemand die er geen verstand van had mijn presentatie van klachten anders zou hebben geïnterpreteerd.
Naast psych doe ik aan zelfhulpgedoe. Dat doe en deed ik al jaren voordat ik bij verwijzende peut terecht kwam. Daar is eerlijk zijn, delen, samenwerken in een vertrouwensband met lotgenoot die verder in herstel is aan de orde van de dag. Waardoor de druk op deze peut qua hechting en vertrouwen net wat minder heftig is. Ik heb meer mensen om op terug te vallen, die me van haver tot gort kennen. En dat geheel belangeloos doen. Omdat dat raar genoeg goed is voor hun eigen herstel. En zo ervaar ik dat zelf ook. Door beschikbaar te zijn, geef ik de liefde en acceptatie door die ik zelf heb mogen ontvangen, hoe ingewikkeld ik ontvangen ook vind....
Ik heb haar de eerste sessies alle hoeken van de kamer laten zien als in gehechtgestoord, wantrouwend gedrag vertonen en ook nog de hele santekraam aan dissociatie kwam langs; onrust, geflinter, desoriëntatie, hyperarousal, hypoarousal....Dat is niet heel gebruikelijk voor lui met niet neppe dissociatie maar door emotionele mishandeling thuis is deze manier mijn ahum unieke manier van tonen. Voor mij essentieel dat ze dat stuk scheefgroei bij mij zou vatten. En gelukkig deed ze dat, ook in rapportage start behandeling las ik een heldere conclusie en daarin ook vermeld hoe iemand die er geen verstand van had mijn presentatie van klachten anders zou hebben geïnterpreteerd.
Naast psych doe ik aan zelfhulpgedoe. Dat doe en deed ik al jaren voordat ik bij verwijzende peut terecht kwam. Daar is eerlijk zijn, delen, samenwerken in een vertrouwensband met lotgenoot die verder in herstel is aan de orde van de dag. Waardoor de druk op deze peut qua hechting en vertrouwen net wat minder heftig is. Ik heb meer mensen om op terug te vallen, die me van haver tot gort kennen. En dat geheel belangeloos doen. Omdat dat raar genoeg goed is voor hun eigen herstel. En zo ervaar ik dat zelf ook. Door beschikbaar te zijn, geef ik de liefde en acceptatie door die ik zelf heb mogen ontvangen, hoe ingewikkeld ik ontvangen ook vind....
maandag 13 maart 2023 om 22:06
En omdat hechtingstrauma door peut gewoon gezien wordt als onderdeel van de problematiek is het niet erg als het zich aandient. Want dan kan dat 'bewerkt' worden.
Sterker nog, wat jij noemt in de woorden vertrouwen en samenwerken was in de start vd behandeling speerpunt. Met name intrapersoonlijk. Omdat wat ik in de samenwerking met peut ervoer de binnenwereld representeerde. Ik kreeg om het plat uit te drukken een vorm van familie/ relatie/groepstherapie voor mijn flinters en mij. En daarbij loads of psycho-educatie en vaardigheidstraining.
Dat je stapel wordt van die zelfaffirmatie YouTube filmpjes kan haar niet anders. Want de verdeeldheid van binnen heeft een functie, beschermen. Dat moet eerst erkend en gerustgesteld worden, laten diepste, voor zelfcompassie echt landt.
Voel je je een beetje gehoord met mijn laatste postst?
Sterker nog, wat jij noemt in de woorden vertrouwen en samenwerken was in de start vd behandeling speerpunt. Met name intrapersoonlijk. Omdat wat ik in de samenwerking met peut ervoer de binnenwereld representeerde. Ik kreeg om het plat uit te drukken een vorm van familie/ relatie/groepstherapie voor mijn flinters en mij. En daarbij loads of psycho-educatie en vaardigheidstraining.
Dat je stapel wordt van die zelfaffirmatie YouTube filmpjes kan haar niet anders. Want de verdeeldheid van binnen heeft een functie, beschermen. Dat moet eerst erkend en gerustgesteld worden, laten diepste, voor zelfcompassie echt landt.
Voel je je een beetje gehoord met mijn laatste postst?
dinsdag 14 maart 2023 om 00:33
Wederom, dank jullie wel voor jullie posts en de moeite om ze te willen schrijven
En ja, hanke, ik voel me zeker gehoord. Ik twijfel wel of het me gaat lukken, me nogmaals openstellen voor hechting. Ook al weet ik dat dit is met het doel een peut niet meer nodig te hebben. Maar ik was er al doodsbang voor, hechting, ging het toch aan, en nu voelt het nog meer stuk en oude gedachten extra bevestigd. Ik wil heel graag door deze problemen heen maar de pijn die ik nu voel gewoon echt nooit meer door hoeven maken. Maar ja, bij therapie en een veranderproces hoort risico's nemen, dat weet ik ook. Ik hoop echt heel erg dat 1 van die therapeuten wel aansluit, begrijpt en ik niet gewoon te 'contactgestoord' ben om het te kunnen laten werken.
En ik zie op tegen de nacht. Wel, tegen al mijn principes en strenge eisen in, werk voor morgen afgezegd. Nu nog een goed plan voor het constructief doorkomen van de dag.
En ja, hanke, ik voel me zeker gehoord. Ik twijfel wel of het me gaat lukken, me nogmaals openstellen voor hechting. Ook al weet ik dat dit is met het doel een peut niet meer nodig te hebben. Maar ik was er al doodsbang voor, hechting, ging het toch aan, en nu voelt het nog meer stuk en oude gedachten extra bevestigd. Ik wil heel graag door deze problemen heen maar de pijn die ik nu voel gewoon echt nooit meer door hoeven maken. Maar ja, bij therapie en een veranderproces hoort risico's nemen, dat weet ik ook. Ik hoop echt heel erg dat 1 van die therapeuten wel aansluit, begrijpt en ik niet gewoon te 'contactgestoord' ben om het te kunnen laten werken.
En ik zie op tegen de nacht. Wel, tegen al mijn principes en strenge eisen in, werk voor morgen afgezegd. Nu nog een goed plan voor het constructief doorkomen van de dag.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
