Psyche
alle pijlers
Waken
vrijdag 24 maart 2017 om 11:04
Afgelopen januari is mijn tante (voelde als zus) overleden. We wisten al langer dat dat er aan zat te komen. Vanaf dat moment heb ik ook gezegd: ze gaat niet alleen, als ze sterft, ben ik erbij. Of althans, in de buurt.
Toen het moment zover was, ben ik 2 nachten (eerste nacht van de week en laatste nacht van de week) bij haar gebleven, de rest van de dagen was ik er voor en na m'n werk.
Ze is inderdaad (weliswaar was ik net ontbijten) overleden waar ik in de buurt was.
Nu krijg ik enorm veel last van flashbacks, de achteruitgang in de week dat ze op sterven lag, haar ademhaling, kleursveranderingen, ieder geluidje, een beweging. Ik zie alles terug. Ene moment heftiger dan het andere.
Zijn er mensen die dit herkennen of zal ik alvast extra therapie gaan aanvragen ?
Toen het moment zover was, ben ik 2 nachten (eerste nacht van de week en laatste nacht van de week) bij haar gebleven, de rest van de dagen was ik er voor en na m'n werk.
Ze is inderdaad (weliswaar was ik net ontbijten) overleden waar ik in de buurt was.
Nu krijg ik enorm veel last van flashbacks, de achteruitgang in de week dat ze op sterven lag, haar ademhaling, kleursveranderingen, ieder geluidje, een beweging. Ik zie alles terug. Ene moment heftiger dan het andere.
Zijn er mensen die dit herkennen of zal ik alvast extra therapie gaan aanvragen ?
vrijdag 24 maart 2017 om 12:57
quote:jadaiswa schreef op 24 maart 2017 @ 12:53:
Je hebt je humor nog gelukkig! ( met je doodeng)
Als ik heel eerlijk ben val ik enorm over de instelling van je partner.
Humor (zwart of niet) houdt me enigszins op de been . Deed ik tijdens het waken ook, grapjes maken .
Die valt me ook tegen, heb ik het ook al met hem over gehad. Maar niet echt het idee dat het iets verandert.
Je hebt je humor nog gelukkig! ( met je doodeng)
Als ik heel eerlijk ben val ik enorm over de instelling van je partner.
Humor (zwart of niet) houdt me enigszins op de been . Deed ik tijdens het waken ook, grapjes maken .
Die valt me ook tegen, heb ik het ook al met hem over gehad. Maar niet echt het idee dat het iets verandert.
vrijdag 24 maart 2017 om 12:58
quote:Peacy schreef op 24 maart 2017 @ 12:49:
Ja, ik was zo blij dat alles dichterbij kwam. Het was inderdaad goed op dat moment. Zij had dat ook, al kon ze niet meer praten. Ze reageerde wel door met haar ogen te volgen (als ze bij was).
Hmm.. Ja, mijn vriend vindt het op een of andere manier helemaal niet fijn. Eerlijk gezegd vindt hij het doodeng (wat een woord), ook als ik thuiskwam als ik bij haar geweest was, wilde hij niks horen.
Het komt te dichtbij of iets. Hij heeft el alles meegekregen en wil best troosten als ik huil, zolang ik er maar niks over zeg.
Hij snapt ook niet echt dat ik het soms nog moeilijk heb met het overlijden van m'n moeder (4 jaar geleden). Het is voor hem ongrijpbaar denk ik.Pff, om eerlijk te zijn vind ik hem dan wel een mietje (sorry, maar dat is het eerste wat in mij op komt). Mijn vriend vond het ook niet altijd fijn, het proces van ziekte en dood en alle minder aangename dingen die daar bij komen kijken, maar hij heeft zich er overheen gezet en is er gewoon zoveel mogelijk bij geweest. Jammer dat jouw vriend het niet goed begrijpt. Ben dan vooral benieuwd hoe hij met zoiets om gaat als het bij hem dichtbij komt, hij zal toch vroeg of laat zoiets mee gaan maken met bijv. ouders of broer/zus.
Ja, ik was zo blij dat alles dichterbij kwam. Het was inderdaad goed op dat moment. Zij had dat ook, al kon ze niet meer praten. Ze reageerde wel door met haar ogen te volgen (als ze bij was).
Hmm.. Ja, mijn vriend vindt het op een of andere manier helemaal niet fijn. Eerlijk gezegd vindt hij het doodeng (wat een woord), ook als ik thuiskwam als ik bij haar geweest was, wilde hij niks horen.
Het komt te dichtbij of iets. Hij heeft el alles meegekregen en wil best troosten als ik huil, zolang ik er maar niks over zeg.
Hij snapt ook niet echt dat ik het soms nog moeilijk heb met het overlijden van m'n moeder (4 jaar geleden). Het is voor hem ongrijpbaar denk ik.Pff, om eerlijk te zijn vind ik hem dan wel een mietje (sorry, maar dat is het eerste wat in mij op komt). Mijn vriend vond het ook niet altijd fijn, het proces van ziekte en dood en alle minder aangename dingen die daar bij komen kijken, maar hij heeft zich er overheen gezet en is er gewoon zoveel mogelijk bij geweest. Jammer dat jouw vriend het niet goed begrijpt. Ben dan vooral benieuwd hoe hij met zoiets om gaat als het bij hem dichtbij komt, hij zal toch vroeg of laat zoiets mee gaan maken met bijv. ouders of broer/zus.
vrijdag 24 maart 2017 om 13:00
quote:vlaflippie schreef op 24 maart 2017 @ 12:58:
[...]
Pff, om eerlijk te zijn vind ik hem dan wel een mietje (sorry, maar dat is het eerste wat in mij op komt). Mijn vriend vond het ook niet altijd fijn, het proces van ziekte en dood en alle minder aangename dingen die daar bij komen kijken, maar hij heeft zich er overheen gezet en is er gewoon zoveel mogelijk bij geweest. Jammer dat jouw vriend het niet goed begrijpt. Ben dan vooral benieuwd hoe hij met zoiets om gaat als het bij hem dichtbij komt, hij zal toch vroeg of laat zoiets mee gaan maken met bijv. ouders of broer/zus.
Het is ook een mietje. Hij is er die week ook niet bijgeweest, alleen de dag van de uitvaart.
Ik wil dat voorlopig niet weten, want ik vrees dat dat hel gaat worden.
[...]
Pff, om eerlijk te zijn vind ik hem dan wel een mietje (sorry, maar dat is het eerste wat in mij op komt). Mijn vriend vond het ook niet altijd fijn, het proces van ziekte en dood en alle minder aangename dingen die daar bij komen kijken, maar hij heeft zich er overheen gezet en is er gewoon zoveel mogelijk bij geweest. Jammer dat jouw vriend het niet goed begrijpt. Ben dan vooral benieuwd hoe hij met zoiets om gaat als het bij hem dichtbij komt, hij zal toch vroeg of laat zoiets mee gaan maken met bijv. ouders of broer/zus.
Het is ook een mietje. Hij is er die week ook niet bijgeweest, alleen de dag van de uitvaart.
Ik wil dat voorlopig niet weten, want ik vrees dat dat hel gaat worden.
vrijdag 24 maart 2017 om 13:14
quote:Peacy schreef op 24 maart 2017 @ 13:00:
[...]
Het is ook een mietje. Hij is er die week ook niet bijgeweest, alleen de dag van de uitvaart.
Ik wil dat voorlopig niet weten, want ik vrees dat dat hel gaat worden.
Pff, vervelend!
Wellicht zou ik er toch nog proberen er wat meer met hem over te praten, want het is wel behoorlijk egoïstisch van hem en ik vind dat hij er best wat meer moeite in mag steken, hoe 'moeilijk' dat ook voor hem is (terwijl het voor jou 1000x moeilijker is...).
Ook inderdaad proberen aan te geven bij je psycholoog, als je met hem/haar goed kan praten kan dat ook opluchten.
En je zei dat je samen met anderen bij je tante was destijds? Is er geen andere familie met wie je eens goed kan praten? Ow wacht ik lees dat ze ver weg wonen, is wat lastiger dan natuurlijk...
Lotgenotengroep heb ik ook regelmatig over gelezen. Ik heb mij daar nooit voor aangemeld omdat ik het idee had dat ik het voor mezelf wel goed verwerkte op dat moment, en tot nu toe gaat het nog altijd goed. Maar stel dat ik ineens in een dal was gevallen was ik daar wel voor gegaan ja. Volgens mij zijn er een heleboel 'soorten' (voor jong, oud, kerk, school, universiteit, etc.). Ik weet niet of je lid bent van een kerk? Ik ben zelf niet gelovig, maar wij hadden wel goed contact met de kerk omdat mijn moeder wel heel gelovig was en ook zeer betrokken bij de gemeenschap. Ik weet dat er daar ook altijd mensen waren met wie ik goed had kunnen praten (en dat hoefde niet perse op een gelovige manier te zijn).
[...]
Het is ook een mietje. Hij is er die week ook niet bijgeweest, alleen de dag van de uitvaart.
Ik wil dat voorlopig niet weten, want ik vrees dat dat hel gaat worden.
Pff, vervelend!
Wellicht zou ik er toch nog proberen er wat meer met hem over te praten, want het is wel behoorlijk egoïstisch van hem en ik vind dat hij er best wat meer moeite in mag steken, hoe 'moeilijk' dat ook voor hem is (terwijl het voor jou 1000x moeilijker is...).
Ook inderdaad proberen aan te geven bij je psycholoog, als je met hem/haar goed kan praten kan dat ook opluchten.
En je zei dat je samen met anderen bij je tante was destijds? Is er geen andere familie met wie je eens goed kan praten? Ow wacht ik lees dat ze ver weg wonen, is wat lastiger dan natuurlijk...
Lotgenotengroep heb ik ook regelmatig over gelezen. Ik heb mij daar nooit voor aangemeld omdat ik het idee had dat ik het voor mezelf wel goed verwerkte op dat moment, en tot nu toe gaat het nog altijd goed. Maar stel dat ik ineens in een dal was gevallen was ik daar wel voor gegaan ja. Volgens mij zijn er een heleboel 'soorten' (voor jong, oud, kerk, school, universiteit, etc.). Ik weet niet of je lid bent van een kerk? Ik ben zelf niet gelovig, maar wij hadden wel goed contact met de kerk omdat mijn moeder wel heel gelovig was en ook zeer betrokken bij de gemeenschap. Ik weet dat er daar ook altijd mensen waren met wie ik goed had kunnen praten (en dat hoefde niet perse op een gelovige manier te zijn).
vrijdag 24 maart 2017 om 13:19
Ik herken wat je beschrijft. Ik heb mijn zoontje zien sterven. Op afspraak toen hij van de beademing gehaald werd. Zijn ademhaling, het grauwer worden van zijn huid, de spieren die zich steeds samentrokken... Ik weet het allemaal nog precies. En dat is nu "al" 9 jaar geleden.
Maar het is zo belangrijk te praten, over je verdriet en de flashbacks. Ik heb het 7 jaar genegeerd en weggestopt (dat is hoe ik van huis uit geleerd heb om met emoties om te gaan) en ben mezelf vorig jaar zo hard tegengekomen dat ik opgenomen moest worden. (niet specifiek daarvoor maar voor mijn persoonlijkheidsstoornis en het feit dat ik niet met emoties en gevoel om kan gaan, durf me niet te uiten)
Ik wil je een hele dikke knuffel geven en heel veel sterkte wensen, het is ook allemaal niet niks. En neem de tijd zolang jij dat nodig hebt. En blijven praten dat is zo belangrijk. Verder deel ik wel de mening over de irritatie over de houding van je vriend. Als je het negeert is het er niet ofzo... Geen gezonde manier om met emoties en "enge" dingen om te gaan.
Maar het is zo belangrijk te praten, over je verdriet en de flashbacks. Ik heb het 7 jaar genegeerd en weggestopt (dat is hoe ik van huis uit geleerd heb om met emoties om te gaan) en ben mezelf vorig jaar zo hard tegengekomen dat ik opgenomen moest worden. (niet specifiek daarvoor maar voor mijn persoonlijkheidsstoornis en het feit dat ik niet met emoties en gevoel om kan gaan, durf me niet te uiten)
Ik wil je een hele dikke knuffel geven en heel veel sterkte wensen, het is ook allemaal niet niks. En neem de tijd zolang jij dat nodig hebt. En blijven praten dat is zo belangrijk. Verder deel ik wel de mening over de irritatie over de houding van je vriend. Als je het negeert is het er niet ofzo... Geen gezonde manier om met emoties en "enge" dingen om te gaan.
vrijdag 24 maart 2017 om 17:23
Gecondoleerd, het is helaas herkenbaar, dit is rouwen en het is heftig. Maar het opnieuw en opnieuw herbeleven is verwerken en belangrijk om te laten gebeuren. Toen mijn moeder overleed kregen we van de uitvaartondernemer een boekje dat onder andere over rouwverwerking ging, naast alle praktische dingen. Ik vond het fijn om te lezen.
vrijdag 24 maart 2017 om 19:02
Herkenbaar Peacy. Ten eerste gecondoleerd met dit grote verlies.
In mijn geval was het mijn moeder. Ze is heel vredig gegaan, ruim een jaar geleden. Maar toch stop ik dat beeld van haar nog weg. Haar kale hoofd, die grauwe huid, de katheter zak bijna rood van de uitdroging... Nadat ze gestorven was haar borstkas nog steeds op en neer zien gaan, heel vreemd en doet wat met je. Ik was zo blij dat ik er bij was hoe ze aangekleed werd en opgemaakt werd voor het opbaren, toen kreeg ik pas het beeld van mijn moeder terug en daar denk ik vaker aan terug, met fijnere gevoelens.
Dat is een hoofdstuk dat ik een jaar later toch nog niet afgesloten heb blijkbaar, en zal ook nog tijd nodig hebben. Dat zal voor jou niet anders zijn Peacy. Het is ook niet niets. Het gesprek aangaan lijkt me geen slecht idee.
Meh, zit ik hier weer met tranen.
In mijn geval was het mijn moeder. Ze is heel vredig gegaan, ruim een jaar geleden. Maar toch stop ik dat beeld van haar nog weg. Haar kale hoofd, die grauwe huid, de katheter zak bijna rood van de uitdroging... Nadat ze gestorven was haar borstkas nog steeds op en neer zien gaan, heel vreemd en doet wat met je. Ik was zo blij dat ik er bij was hoe ze aangekleed werd en opgemaakt werd voor het opbaren, toen kreeg ik pas het beeld van mijn moeder terug en daar denk ik vaker aan terug, met fijnere gevoelens.
Dat is een hoofdstuk dat ik een jaar later toch nog niet afgesloten heb blijkbaar, en zal ook nog tijd nodig hebben. Dat zal voor jou niet anders zijn Peacy. Het is ook niet niets. Het gesprek aangaan lijkt me geen slecht idee.
Meh, zit ik hier weer met tranen.
vrijdag 24 maart 2017 om 20:21
quote:Fleet schreef op 24 maart 2017 @ 19:02:
Herkenbaar Peacy. Ten eerste gecondoleerd met dit grote verlies.
In mijn geval was het mijn moeder. Ze is heel vredig gegaan, ruim een jaar geleden. Maar toch stop ik dat beeld van haar nog weg. Haar kale hoofd, die grauwe huid, de katheter zak bijna rood van de uitdroging... Nadat ze gestorven was haar borstkas nog steeds op en neer zien gaan, heel vreemd en doet wat met je. Ik was zo blij dat ik er bij was hoe ze aangekleed werd en opgemaakt werd voor het opbaren, toen kreeg ik pas het beeld van mijn moeder terug en daar denk ik vaker aan terug, met fijnere gevoelens.
Dat is een hoofdstuk dat ik een jaar later toch nog niet afgesloten heb blijkbaar, en zal ook nog tijd nodig hebben. Dat zal voor jou niet anders zijn Peacy. Het is ook niet niets. Het gesprek aangaan lijkt me geen slecht idee.
Meh, zit ik hier weer met tranen.
Sorry!
Maar heel herkenbaar.
Ik heb ook geholpen met het aankleden en wassen. Ook met opmaken. Dat was zo fijn.
Herkenbaar Peacy. Ten eerste gecondoleerd met dit grote verlies.
In mijn geval was het mijn moeder. Ze is heel vredig gegaan, ruim een jaar geleden. Maar toch stop ik dat beeld van haar nog weg. Haar kale hoofd, die grauwe huid, de katheter zak bijna rood van de uitdroging... Nadat ze gestorven was haar borstkas nog steeds op en neer zien gaan, heel vreemd en doet wat met je. Ik was zo blij dat ik er bij was hoe ze aangekleed werd en opgemaakt werd voor het opbaren, toen kreeg ik pas het beeld van mijn moeder terug en daar denk ik vaker aan terug, met fijnere gevoelens.
Dat is een hoofdstuk dat ik een jaar later toch nog niet afgesloten heb blijkbaar, en zal ook nog tijd nodig hebben. Dat zal voor jou niet anders zijn Peacy. Het is ook niet niets. Het gesprek aangaan lijkt me geen slecht idee.
Meh, zit ik hier weer met tranen.
Sorry!
Maar heel herkenbaar.
Ik heb ook geholpen met het aankleden en wassen. Ook met opmaken. Dat was zo fijn.
