Psyche
alle pijlers
Wal wil ik eigenlijk???
vrijdag 22 augustus 2008 om 14:18
Hallo iedereen,
Ik zit eigenlijk al een tijdje in een 'fase' met de vraag 'wat wil ik'.
Ik ben 26 jaar en soms denk ik, is dit het nu?
Ik mag eigenlijk niet klagen, ik ben gezond, heb een goede baan, heb lieve vrienden, familie en ik woon sinds kort samen.
Toch pieker ik veel over alles en nog wat. Ongeveer 8 maanden geleden, was ik vrijgezel. Ik ben 4 jaar lang vrijgezel geweest.
Het eerste anderhalf jaar heb ik alles weer op de rit moeten krijgen na een gebroken hart. Daarna begon het feesten, op mezelf wonen! Nu, weer een aantal jaar verder woon ik samen.
Ik heb mijn huidige vriend 8 maanden geleden leren kennen. Onze eerste afspraak was gelijk raak! Een enorme klik! Heel leuk!
Toch heb ik heel veel twijfels gehad over deze relatie. Is hij het wel voor mij? Ben ik eigenlijk wel echt smoorverliefd??
Twee weken geleden ben ik bij hem gaan wonen. Het bevalt goed. Alleen ik mis mijn eigen huisje! Ik heb 4 jaar terug een eigen huisje gekocht, helemaal naar mijn eigen smaak ingericht! Zo gezellig! Dit huisje is nu verhuurd (zie topic wonen, ook een heel verhaal).
Op mijn werk gaat ook alles goed. Maar is dit nu echt wat ik wil blijven doen?? Soms denk ik wel eens..pak al mijn spullen en ga reizen. En dan??
Ik ben niet depressief of ongelukkig. Maar wil me wel beter voelen dan dat ik nu doe. Wil gewoon weten waar ik echt helemaal blij van word. En stel nu eens dat het aan mijn relatie ligt. Dat ik toch niet helemaal blij ben zoals het nu gaat. Ik weet niet of ik de stap durf te maken om bij hem weg te gaan. Misschien krijg ik dan wel ontzettend veel spijt.
Allemaal vragen. Zijn er hier mensen die ook wel eens dit gevoel hebben? Het gevoel hebben dat je niet weet wat je wilt?
Ik zit eigenlijk al een tijdje in een 'fase' met de vraag 'wat wil ik'.
Ik ben 26 jaar en soms denk ik, is dit het nu?
Ik mag eigenlijk niet klagen, ik ben gezond, heb een goede baan, heb lieve vrienden, familie en ik woon sinds kort samen.
Toch pieker ik veel over alles en nog wat. Ongeveer 8 maanden geleden, was ik vrijgezel. Ik ben 4 jaar lang vrijgezel geweest.
Het eerste anderhalf jaar heb ik alles weer op de rit moeten krijgen na een gebroken hart. Daarna begon het feesten, op mezelf wonen! Nu, weer een aantal jaar verder woon ik samen.
Ik heb mijn huidige vriend 8 maanden geleden leren kennen. Onze eerste afspraak was gelijk raak! Een enorme klik! Heel leuk!
Toch heb ik heel veel twijfels gehad over deze relatie. Is hij het wel voor mij? Ben ik eigenlijk wel echt smoorverliefd??
Twee weken geleden ben ik bij hem gaan wonen. Het bevalt goed. Alleen ik mis mijn eigen huisje! Ik heb 4 jaar terug een eigen huisje gekocht, helemaal naar mijn eigen smaak ingericht! Zo gezellig! Dit huisje is nu verhuurd (zie topic wonen, ook een heel verhaal).
Op mijn werk gaat ook alles goed. Maar is dit nu echt wat ik wil blijven doen?? Soms denk ik wel eens..pak al mijn spullen en ga reizen. En dan??
Ik ben niet depressief of ongelukkig. Maar wil me wel beter voelen dan dat ik nu doe. Wil gewoon weten waar ik echt helemaal blij van word. En stel nu eens dat het aan mijn relatie ligt. Dat ik toch niet helemaal blij ben zoals het nu gaat. Ik weet niet of ik de stap durf te maken om bij hem weg te gaan. Misschien krijg ik dan wel ontzettend veel spijt.
Allemaal vragen. Zijn er hier mensen die ook wel eens dit gevoel hebben? Het gevoel hebben dat je niet weet wat je wilt?
vrijdag 22 augustus 2008 om 14:27
Om eerlijk te zijn, vraag ik me af waarom je bent gaan samenwonen terwijl je al twijfelde. Jullie kennen elkaar nog maar kort, je twijfelde al en dan vind ik het niet zo vreemd dat je je nu afvraagt of dit het wel is.
Dat je je ook afvraagt (nu pas, sinds het samenwonen) of je misschien wel wilt reizen, zegt misschien wel wat.
Ik denk, dat dit betekent dat je niet zo blij met met je keuze. Was misschien beter geweest om te blijven latten, en om te bekijken of je wel echt met hem verder wilde. Samenwonen is een stap die je weloverwogen moet nemen, en als je verliefd bent is het eigenlijk niet helemaal realistisch omdat je dan zo'n romantisch beeld hebt. Ben je nog wel verliefd? Na 8 maanden zou je echt nog stapel moeten zijn, of iig heel blij om bij hem te zijn, hem te zien. Zoals ik het zie twijfel jij vanwege je relatie, en niet vanwege de rest van de zaken die je noemt.
Dat je je ook afvraagt (nu pas, sinds het samenwonen) of je misschien wel wilt reizen, zegt misschien wel wat.
Ik denk, dat dit betekent dat je niet zo blij met met je keuze. Was misschien beter geweest om te blijven latten, en om te bekijken of je wel echt met hem verder wilde. Samenwonen is een stap die je weloverwogen moet nemen, en als je verliefd bent is het eigenlijk niet helemaal realistisch omdat je dan zo'n romantisch beeld hebt. Ben je nog wel verliefd? Na 8 maanden zou je echt nog stapel moeten zijn, of iig heel blij om bij hem te zijn, hem te zien. Zoals ik het zie twijfel jij vanwege je relatie, en niet vanwege de rest van de zaken die je noemt.
vrijdag 22 augustus 2008 om 14:44
Ik ben het met het bovenstaande eens. Jullie zijn pas 8 maanden samen en gaan dan al samenwonen. Ik vind persoonlijk dat je eerst echt wat op moet bouwen samen voordat je die stap zet. Ik ben nu 4 maand samen met mijn vriend. Natuurlijk is elke relatie anders maar ik moet er nog niet aan denken om mijn eigen huisje op te geven voor een relatie die nog in de startblokken staat.
Aangezien je nu twijfelt vraag ik me af of je de juiste keuze hebt gemaakt. Samenwonen doe je toch juist omdat je heel graag samen wilt zijn en echt toe bent aan die stap.
Maakt het je ECHT gelukkig? Als dat niet zo is dan zou ik er toch nog eens goed over nadenken.
Aangezien je nu twijfelt vraag ik me af of je de juiste keuze hebt gemaakt. Samenwonen doe je toch juist omdat je heel graag samen wilt zijn en echt toe bent aan die stap.
Maakt het je ECHT gelukkig? Als dat niet zo is dan zou ik er toch nog eens goed over nadenken.
vrijdag 22 augustus 2008 om 15:06
Ik woonde ook al snel samen met mijn huidige man en ben nu al heel wat jaren samen.Je hoeft niet altijd verliefd te zijn. Toch heb ik me (ook op die leeftijd) hetzelfde afgevraagd. De vraag is echter of dat niet bij jezelf ligt. Een relatie is een spiegel voor datgene waar jij nog aan kunt werken. Het was voor mij ineens zo serieus toen ik ging samen wonen, bang dat ik mijn eigenheid zou verliezen. Maar dat is ook een uitdaging.
Ik ben nu 33 en vraag mezelf nu en dan nog steeds af of dit het is. Hoort dat niet gewoon bij het leven? Ik ben het met surface2 eens dat we mogen leren met de kleine dingen gelukkig te zijn ipv streven naar meer of naar iets anders dan wat er is. Bij iedereen loop je uiteindelijk toch tegen dezelfde vragen aan.
Ik ben nu 33 en vraag mezelf nu en dan nog steeds af of dit het is. Hoort dat niet gewoon bij het leven? Ik ben het met surface2 eens dat we mogen leren met de kleine dingen gelukkig te zijn ipv streven naar meer of naar iets anders dan wat er is. Bij iedereen loop je uiteindelijk toch tegen dezelfde vragen aan.
vrijdag 22 augustus 2008 om 15:14
Misschien heb ik wel een hele verkeerde instelling.
Maar in het verleden heb ik 5 jaar een relatie gehad. Dit is uitgegaan toen we wilden gaan samenwonen.
Mijn huidige vriend en ik waren zo vaak bij elkaar. Dat we eigenlijk hebben besloten om samen te gaan wonen. Dit ook met de gedachte, stel als je pas over 2 jaar gaat samenwonen en het blijkt niet te werken. Heb je wel 2 jaar van je leven verspilt. Kan ik er beter nu achter komen dan over een paar jaar.
Maar inderdaad. Het is misschien allemaal veel te snel gegaan.
Ik woon nu ook pas 2 weken samen. Misschien moet ik mezelf wat meer tijd geven. Eens kijk hoe ik me voel na 3 maanden.
Ik zet mezelf eigenlijk een beetje voor het blok. Ik ben heel hard voor mezelf. Of misschien verwacht ik teveel van een relatie.
Ik weet het niet precies. Gelukkig kan ik altijd weer terug naar mijn eigen huisje. Die zet ik niet zomaar te koop.
Maar in het verleden heb ik 5 jaar een relatie gehad. Dit is uitgegaan toen we wilden gaan samenwonen.
Mijn huidige vriend en ik waren zo vaak bij elkaar. Dat we eigenlijk hebben besloten om samen te gaan wonen. Dit ook met de gedachte, stel als je pas over 2 jaar gaat samenwonen en het blijkt niet te werken. Heb je wel 2 jaar van je leven verspilt. Kan ik er beter nu achter komen dan over een paar jaar.
Maar inderdaad. Het is misschien allemaal veel te snel gegaan.
Ik woon nu ook pas 2 weken samen. Misschien moet ik mezelf wat meer tijd geven. Eens kijk hoe ik me voel na 3 maanden.
Ik zet mezelf eigenlijk een beetje voor het blok. Ik ben heel hard voor mezelf. Of misschien verwacht ik teveel van een relatie.
Ik weet het niet precies. Gelukkig kan ik altijd weer terug naar mijn eigen huisje. Die zet ik niet zomaar te koop.
vrijdag 22 augustus 2008 om 18:19
Als je je eigen huisje zo mist, vooral de gezelligheid enzo, lijkt me dat je in dit huis wat dingen moet veranderen waardoor je je er meer thuis gaat voelen.
Maar ik weet niet of dat nou het probleem is, of dat je 'gewoon' koudwatervrees hebt of nog moet wennen aan het altijd samenzijn.
Dat vind ik niet onlogisch hoor, als je net samenwoont.
Ik ben de eerste maand in een nieuwe woonruimte standaard ongelukkig van de heimwee, en moet vaak erg wennen aan veranderingen.
Denk dat je jezelf goed af moet vragen waar je onrust nu vandaan komt.
De verandering, voel je je (nog) niet thuis in je nieuwe huis, mis je ruimte voor je alleen, of is het echt het samenwonen wat je een raar gevoel geeft?
Succes
Maar ik weet niet of dat nou het probleem is, of dat je 'gewoon' koudwatervrees hebt of nog moet wennen aan het altijd samenzijn.
Dat vind ik niet onlogisch hoor, als je net samenwoont.
Ik ben de eerste maand in een nieuwe woonruimte standaard ongelukkig van de heimwee, en moet vaak erg wennen aan veranderingen.
Denk dat je jezelf goed af moet vragen waar je onrust nu vandaan komt.
De verandering, voel je je (nog) niet thuis in je nieuwe huis, mis je ruimte voor je alleen, of is het echt het samenwonen wat je een raar gevoel geeft?
Succes
zaterdag 23 augustus 2008 om 21:19
Hoi Dingentje,
Regelmatig lees ik op het viva-forum. Altijd erg interessant. wilde me altijd nog eens aanmelden. Kwam er niet van.
Totdat ik vandaag jou bericht las.
Wat herkenbaar!
Ik heb zelf al ruim 8 jaar een relatie en woon zo'n vier jaar samen. Ik was dus vrij jong toen ik mijn vriend leerde kennen.
En heb dus regelamtig het gevoel is dit het nu?
Mijn leven loopt eigenlijk prima. Voel me goed bij mijn vriend, we houden veel van elkaar, leuk huis,leuke baan enz.
Maar soms als ik bijv. in de auto zit naar mijn werk denk ik "zou ik gewoon naar schiphol rijden en een ticket boeken naar weet ik veel waar" Gewoon het leven een hele andere draai geven en wel zien wat er gebeurd. dit leven is zo "veilig".
Ik heb het al wel eens besproken met mijn partner. Dat ik graag in het buitenland zou willen gaan werken. Hij zou mij volledig steunen maar niet met mij meegaan. Hij vindt ons leven prima zo. Maarja wil de liefde tussen ons ook niet opgeven. Ik denk dat het gevoel van het onbekende altijd wel aan blijft trekken. Ik denk dat dat bij jou ook het geval is.
Het zit op een of andere manier in je denk ik.
Bedankt voor je openhartige verhaal! Voor mij prettig om te weten dat er meer mensen zijn die zo denken.
Groetjes en succes met de keuzes die je maakt!
Regelmatig lees ik op het viva-forum. Altijd erg interessant. wilde me altijd nog eens aanmelden. Kwam er niet van.
Totdat ik vandaag jou bericht las.
Wat herkenbaar!
Ik heb zelf al ruim 8 jaar een relatie en woon zo'n vier jaar samen. Ik was dus vrij jong toen ik mijn vriend leerde kennen.
En heb dus regelamtig het gevoel is dit het nu?
Mijn leven loopt eigenlijk prima. Voel me goed bij mijn vriend, we houden veel van elkaar, leuk huis,leuke baan enz.
Maar soms als ik bijv. in de auto zit naar mijn werk denk ik "zou ik gewoon naar schiphol rijden en een ticket boeken naar weet ik veel waar" Gewoon het leven een hele andere draai geven en wel zien wat er gebeurd. dit leven is zo "veilig".
Ik heb het al wel eens besproken met mijn partner. Dat ik graag in het buitenland zou willen gaan werken. Hij zou mij volledig steunen maar niet met mij meegaan. Hij vindt ons leven prima zo. Maarja wil de liefde tussen ons ook niet opgeven. Ik denk dat het gevoel van het onbekende altijd wel aan blijft trekken. Ik denk dat dat bij jou ook het geval is.
Het zit op een of andere manier in je denk ik.
Bedankt voor je openhartige verhaal! Voor mij prettig om te weten dat er meer mensen zijn die zo denken.
Groetjes en succes met de keuzes die je maakt!
zaterdag 23 augustus 2008 om 22:20
Dingentje,
Bij mij heeft het ook heel erg lang geduurd voordat ik mijn draai kon vinden in mijn relatie en de dingen die ik er naast deed, zoals werken en andere hobbies die ik had.
Nu zit ik alweer bijna 4 jaar in een relatie en natuurlijk heb ik ook mijn twijfels en onzekerheden gehad, die heb ik elke dag nog wel, dat ik mezelf afvraag of ik wel de goede boot heb genomen, maar als ik terugkijk op mijn leven dan heb ik wel degelijk de goede keus gemaakt, maar de vraag blijft natuurlijk harstikke overeind staan: wat maakt een mens gelukkig en hoe lang hou je dat zgn geluk vast????
Ik moest enorm wennen aan mijn vriend, want hij was totaal anders dan de mensen met wie ik altijd was omgegaan. Hij had wel een mening en wist wel wat ie wilde, dit itt tot de mensen uit mijn verleden die nooit en te nimmer wisten wat ze wilden en totaal geen eigen mening hadden, maar gewoonweg dom en bang waren, bang waren voor het leven, bang om keuzes te maken en toen heb ik bij mezelf besloten, dat wat er ook in mijn leven gebeurt en welke keuzes ik ook maak, goed of fout, het leven gaat door en het moet in ieder geval nooit meer stilstaan, want anders leer ik niet en leef ik niet.
Dit wil ik je dus meegeven dingentje, maak van het leven zoals jij denkt dat het goed is, want het is beter verkeerde keuzes te maken en daar later op terug te komen dan het leven stil te zetten uit angst en helemaal geen keuzes meer te maken en dan eigenlijk vast te komen te zitten in jezelf.
Van die vreselijk passieve periodes die ik in mijn leven heb gekend met echt dode, passieve mensen die mi niets van het leven wilden maken uit angst of andere redenen, zoals bv het geloof, ook zo'n leuke reden om je achter te verschuilen, ben ik nu in een hele actieve periode terecht gekomen en dan heb ik af en toe ook het gevoel in een grote snelle sneltrein te zitten, want nu pas, op 33-jarige leeftijd doe ik alle dingen die ik mijn hele leven al heb willen doen.
Nu kom ik pas tot bloei, nu durf ik pas oprecht en zonder scrupules lief te hebben en te beminnen zodat de vonken en het vuur eraf vliegt. Nu pas durf ik toe te geven aan mijn impulsen, mijn behoeften en begeertes en ik moet je zeggen: het voelt heerlijk en bevrijdend. Einde aan alle taboes en blokkades.
Bij mij heeft het ook heel erg lang geduurd voordat ik mijn draai kon vinden in mijn relatie en de dingen die ik er naast deed, zoals werken en andere hobbies die ik had.
Nu zit ik alweer bijna 4 jaar in een relatie en natuurlijk heb ik ook mijn twijfels en onzekerheden gehad, die heb ik elke dag nog wel, dat ik mezelf afvraag of ik wel de goede boot heb genomen, maar als ik terugkijk op mijn leven dan heb ik wel degelijk de goede keus gemaakt, maar de vraag blijft natuurlijk harstikke overeind staan: wat maakt een mens gelukkig en hoe lang hou je dat zgn geluk vast????
Ik moest enorm wennen aan mijn vriend, want hij was totaal anders dan de mensen met wie ik altijd was omgegaan. Hij had wel een mening en wist wel wat ie wilde, dit itt tot de mensen uit mijn verleden die nooit en te nimmer wisten wat ze wilden en totaal geen eigen mening hadden, maar gewoonweg dom en bang waren, bang waren voor het leven, bang om keuzes te maken en toen heb ik bij mezelf besloten, dat wat er ook in mijn leven gebeurt en welke keuzes ik ook maak, goed of fout, het leven gaat door en het moet in ieder geval nooit meer stilstaan, want anders leer ik niet en leef ik niet.
Dit wil ik je dus meegeven dingentje, maak van het leven zoals jij denkt dat het goed is, want het is beter verkeerde keuzes te maken en daar later op terug te komen dan het leven stil te zetten uit angst en helemaal geen keuzes meer te maken en dan eigenlijk vast te komen te zitten in jezelf.
Van die vreselijk passieve periodes die ik in mijn leven heb gekend met echt dode, passieve mensen die mi niets van het leven wilden maken uit angst of andere redenen, zoals bv het geloof, ook zo'n leuke reden om je achter te verschuilen, ben ik nu in een hele actieve periode terecht gekomen en dan heb ik af en toe ook het gevoel in een grote snelle sneltrein te zitten, want nu pas, op 33-jarige leeftijd doe ik alle dingen die ik mijn hele leven al heb willen doen.
Nu kom ik pas tot bloei, nu durf ik pas oprecht en zonder scrupules lief te hebben en te beminnen zodat de vonken en het vuur eraf vliegt. Nu pas durf ik toe te geven aan mijn impulsen, mijn behoeften en begeertes en ik moet je zeggen: het voelt heerlijk en bevrijdend. Einde aan alle taboes en blokkades.
