Psyche
alle pijlers
Wanneer 'mag' je zeuren over aandoeningen?
dinsdag 9 oktober 2007 om 16:56
In diverse topics ben ik dit punt tegengekomen, en in mijn prive-leven ook. Zo zei mijn ex gister dat ik alles positief moest zien, en ik werd nogal kwaad. Mensen met een zware depressie kunnen dat nu juist niet. Daarbij val ik in de ene lichamelijke kwaal na de andere, net als je dacht alles wel gehad te hebben. Ik wil natuurlijk niet zeuren, maar ik moet weleens mijn hart luchten. Op het moment heb ik gebit-en kaakproblemen en voel me ik me niet goed (veel hoesten) en ga ik mijn tweede antibioticakuur in in drie weken. Daarnaast die zware depressie en een heel jaar van ziekenhuizen en artsen, waarvoor ik me gewoon schaam (klinkt stom), en ik heb altijd het gevoel een aansteller te zijn want inderdaad, het kán slechter. Maar moet ik erop afgerekend worden dat ik me moedeloos voel door die hele medische molen, de depressie die niet weggaat en de aandoeningen die ik had/heb? Enerzijds word ik kwaad als mensen me een zeikerd noemen (zoals ex), anderzijds voel ik me compleet verdrietig en zink ik verder weg in dat rotgevoel omdat ik misschien inderdaad een aansteller ben. Hoe beoordeel je iemand erop en wat kan ik doen om niet meer te klagen?
x van een verwarde Pros.
x van een verwarde Pros.
If you\'re going through hell, keep going
dinsdag 9 oktober 2007 om 17:08
Lieve Pros, gebruik je kwaadheid om die ongelooflijk ongevoelige ex nou eens en voor al de deur uit te gooien.
Uit al je posts blijkt keer op keer, dat het allerlaatste wat jij nodig hebt een "schop onder je kont"is - en ook, dat jij zelf daar nog steeds niet echt van overtuigd bent.
Wees nou es een keer lief voor jezelf. Iemand anders gaat dat niet voor je doen. Niet nadenken over HOE je jezelf moet beoordelen, gewoon helemaal ophouden met jezelf be- en veroordelen.
Uit al je posts blijkt keer op keer, dat het allerlaatste wat jij nodig hebt een "schop onder je kont"is - en ook, dat jij zelf daar nog steeds niet echt van overtuigd bent.
Wees nou es een keer lief voor jezelf. Iemand anders gaat dat niet voor je doen. Niet nadenken over HOE je jezelf moet beoordelen, gewoon helemaal ophouden met jezelf be- en veroordelen.
dinsdag 9 oktober 2007 om 17:16
Hoi Pros,
Er zullen altijd mensen bestaan in je omgeving die het altijd slechter hebben dan jij, in welk opzicht dan ook. En ook mensen die dus vinden dat je daarom niks te zeuren mag hebben.
Je hebt zeur mensen, en je hebt zeur mensen. Ik beoordeel sommige mensen alleen om hun zeurgedrag als ze zelf niet willen veranderen maar wel altijd blijven zeuren. Neem als voorbeeld een vriendin die steen een been klaagt over haar man die altijd vreemd gaat, nooit op tijd thuis is, en haar altijd slaat. Met dit soort gesprekken en mensen ga ik dan ver, probeer advies te geven etc. Maar als ze dan zelf geen actie ondernemen om het leven aangenamer te maken, dan "mag" je van mij niet meer zeuren tegen mij.
Maar als je als "mens" totaal niet lekker in je vel zit, omdat je een depressie hebt, of omdat je al drie weken met een kaakonsteking zit, tja, zeur maar lekker raak hoor, ik luister wel. En als ik geen interesse heb in je verhaal, dan lees ik toch niet, maar zal nooit gaan lopen roepen dat je je niet moet aanstellen, omdat ik nog zieliger ben dan jij, of dat mijn kwaal nog erger is.
Slechte tijden maken een mens niet altijd dapper, wijs en vergevingsgezind. Vaak ben je prikkelbaar en onredelijk, bitter en kwaad en in de war. Op dat moment heb je mensen nodig, die de buien en het zelfmedelijden het hoofd biedt en wacht op betere tijden. Dat zijn pas echte vrienden !
In elk geval veel sterkte met alles !
Groetjes, Puur
Er zullen altijd mensen bestaan in je omgeving die het altijd slechter hebben dan jij, in welk opzicht dan ook. En ook mensen die dus vinden dat je daarom niks te zeuren mag hebben.
Je hebt zeur mensen, en je hebt zeur mensen. Ik beoordeel sommige mensen alleen om hun zeurgedrag als ze zelf niet willen veranderen maar wel altijd blijven zeuren. Neem als voorbeeld een vriendin die steen een been klaagt over haar man die altijd vreemd gaat, nooit op tijd thuis is, en haar altijd slaat. Met dit soort gesprekken en mensen ga ik dan ver, probeer advies te geven etc. Maar als ze dan zelf geen actie ondernemen om het leven aangenamer te maken, dan "mag" je van mij niet meer zeuren tegen mij.
Maar als je als "mens" totaal niet lekker in je vel zit, omdat je een depressie hebt, of omdat je al drie weken met een kaakonsteking zit, tja, zeur maar lekker raak hoor, ik luister wel. En als ik geen interesse heb in je verhaal, dan lees ik toch niet, maar zal nooit gaan lopen roepen dat je je niet moet aanstellen, omdat ik nog zieliger ben dan jij, of dat mijn kwaal nog erger is.
Slechte tijden maken een mens niet altijd dapper, wijs en vergevingsgezind. Vaak ben je prikkelbaar en onredelijk, bitter en kwaad en in de war. Op dat moment heb je mensen nodig, die de buien en het zelfmedelijden het hoofd biedt en wacht op betere tijden. Dat zijn pas echte vrienden !
In elk geval veel sterkte met alles !
Groetjes, Puur
dinsdag 9 oktober 2007 om 17:18
Wel Korenwolf,
Ik dacht dat ik er goed aandeed te vertellen over wat ik het afgelopen jaar had meegemaakt. Mijn ex heeft geen depressie, wel een baan die ie niet leuk vindt en nare ervaringen in het verleden, maar gewoon geen aanleg. Hij begrijpt het niet en wil er niet over lezen. Mijn ouders worden het ook beu, maar wat kan ik er aan doen dat ik telkens opnieuw lichamelijke aandoeningen krijg? Ik dacht juist dat door erover te praten ik lief was voor mezelf, me niet meer hoefde te schamen, maar kennelijk werkt het averechts. Moet ik dan toch weer als vanouds Spartaans verdergaan? Ik zit echt een beetje in de rats. Ik ben nu bezig anderen een schop onder de kont te geven, de artsen die zo vaag doen en ze nu gewoon eens duidelijk maken dat ze me moeten helpen en niet meewarig moeten meelullen en knikken. Voorschrijven die lithium, prozac enzovoorts. Maar tegelijkertijd voel ik me een hypochonder, al weet ik dat als ik naar de les ga en mijn prof wil zegt dat ik maar beter weg kan gaan omdat ik blaf als een hond en de rest van de mensen besmet, ik wel een flinke hoest onder de leden heb. Maar als je dan in Afrika mensen ziet wegteren aan AIDS, of in mijn familie aan kanker, dan denk ik ook: zeik niet zo. Maar ik zit er wel mee. Dus weet ik gewoon niet wat te doen, ik heb me meer opengesteld naar die klojo en naar mijn familie, maar kennelijk moet dat gedoseerd zijn ofzo. Mijn moeder wilde pas geloven dat ik pijn had toen de tandarts zei dat ik een ernstige tandaandoening had en me antibiotica gaf. Het lijkt alsof ik niet wil zeuren, het opkrop en dan in een keer alles eruit gooi wat mensen dus niet echt leuk vinden. Hoe doseer je zoiets? En hoe raak je niet moedeloos als je meer dan een jaar elke keer een nieuwe aandoening krijgt en je bij elkaar 50 kilo afvalt? Ik weet het echt niet meer, maar het positief zien is niet echt mogelijk als je een depressie hebt. Maar zelfs dat mag ik niet meer zeggen, ' want dat weten we nu onderhand wel', ook al denk ik persoonlijk dat ik zo ziek constant ben dankzij die depressie.
Ik dacht dat ik er goed aandeed te vertellen over wat ik het afgelopen jaar had meegemaakt. Mijn ex heeft geen depressie, wel een baan die ie niet leuk vindt en nare ervaringen in het verleden, maar gewoon geen aanleg. Hij begrijpt het niet en wil er niet over lezen. Mijn ouders worden het ook beu, maar wat kan ik er aan doen dat ik telkens opnieuw lichamelijke aandoeningen krijg? Ik dacht juist dat door erover te praten ik lief was voor mezelf, me niet meer hoefde te schamen, maar kennelijk werkt het averechts. Moet ik dan toch weer als vanouds Spartaans verdergaan? Ik zit echt een beetje in de rats. Ik ben nu bezig anderen een schop onder de kont te geven, de artsen die zo vaag doen en ze nu gewoon eens duidelijk maken dat ze me moeten helpen en niet meewarig moeten meelullen en knikken. Voorschrijven die lithium, prozac enzovoorts. Maar tegelijkertijd voel ik me een hypochonder, al weet ik dat als ik naar de les ga en mijn prof wil zegt dat ik maar beter weg kan gaan omdat ik blaf als een hond en de rest van de mensen besmet, ik wel een flinke hoest onder de leden heb. Maar als je dan in Afrika mensen ziet wegteren aan AIDS, of in mijn familie aan kanker, dan denk ik ook: zeik niet zo. Maar ik zit er wel mee. Dus weet ik gewoon niet wat te doen, ik heb me meer opengesteld naar die klojo en naar mijn familie, maar kennelijk moet dat gedoseerd zijn ofzo. Mijn moeder wilde pas geloven dat ik pijn had toen de tandarts zei dat ik een ernstige tandaandoening had en me antibiotica gaf. Het lijkt alsof ik niet wil zeuren, het opkrop en dan in een keer alles eruit gooi wat mensen dus niet echt leuk vinden. Hoe doseer je zoiets? En hoe raak je niet moedeloos als je meer dan een jaar elke keer een nieuwe aandoening krijgt en je bij elkaar 50 kilo afvalt? Ik weet het echt niet meer, maar het positief zien is niet echt mogelijk als je een depressie hebt. Maar zelfs dat mag ik niet meer zeggen, ' want dat weten we nu onderhand wel', ook al denk ik persoonlijk dat ik zo ziek constant ben dankzij die depressie.
If you\'re going through hell, keep going
dinsdag 9 oktober 2007 om 17:35
Mensen met een depressie zijn moeilijke mensen om bij in de buurt te zijn. Omdat een depressie niet alleen veel vergt van degene die het heeft, maar ook van de omgeving.
Dat jij probeert je te uiten tegen je ex en je ouders, dat vind ik een geweldig goede poging. Dat jouw ex en ouders daar niet goed op reageren, betekent niet dat JIJ iets fout doet.
Voor dit soort situaties zijn er therapeuten. Tegen wie je kunt leren je te uiten, leren lief voor jezelf te zijn, leren wanneer je jezelf je gang kunt laten gaan en wanneer het gezeur aan het worden is. En tegen wie je ook eindeloos "fouten" kunt maken in je communicatie - vrienden en familie trekken dat niet altijd, maar een peut wordt er gewoon voor betaald. En die je kan helpen uitzoeken of die ziekte met je depressie te maken heeft - zeker een lichaamsgerichte therapeut kan je daarbij helpen.
Maar volgens mij wil je er nog niet echt aan, en denk je er met medicijnen en je eigen intelligentie en doorzettingsvermogen wel uit te kunnen komen. Of heb ik dat mis?
Dat jij probeert je te uiten tegen je ex en je ouders, dat vind ik een geweldig goede poging. Dat jouw ex en ouders daar niet goed op reageren, betekent niet dat JIJ iets fout doet.
Voor dit soort situaties zijn er therapeuten. Tegen wie je kunt leren je te uiten, leren lief voor jezelf te zijn, leren wanneer je jezelf je gang kunt laten gaan en wanneer het gezeur aan het worden is. En tegen wie je ook eindeloos "fouten" kunt maken in je communicatie - vrienden en familie trekken dat niet altijd, maar een peut wordt er gewoon voor betaald. En die je kan helpen uitzoeken of die ziekte met je depressie te maken heeft - zeker een lichaamsgerichte therapeut kan je daarbij helpen.
Maar volgens mij wil je er nog niet echt aan, en denk je er met medicijnen en je eigen intelligentie en doorzettingsvermogen wel uit te kunnen komen. Of heb ik dat mis?
dinsdag 9 oktober 2007 om 17:42
Pros, tuurlijk kun en mag je er met mensen over praten en als jou dat oplucht is dat prima. Verwacht alleen niet dat je altijd begrip krijgt of een reactie die voor jou prettig is. Je kunt anderen nou eenmaal niet 'programmeren' tot een gewenst resultaat ;)
Daarnaast is het een zinloze missie om mensen te overtuigen van de ernst die jij ervaart, als ze daar niet voor open staan. Zulke pogingen zijn gedoemd te mislukken en geven jou alleen maar meer een rotgevoel.
Daarom is het altijd zinvol om te overwegen tegen wie je wàt zegt en op te houden anderen te willen overtuigen. Dat scheelt al een hoop frustratie!
Verder heeft het helemaal geen zin om jezelf te vergelijken met anderen die het nòg erger hebben. Wat jij hebt is voor jou een realiteit en hoe zich dat verhoudt tot anderen, doet werkelijk niet terzake.
Mensen, klachten en ziekten laten zich niet vergelijken omdat de beleving en belasting voor iedereen anders is. Maak het dus niet moeilijker voor jezelf door jezelf af te meten aan anderen.
Sterkte meis, ik hoop dat je snel een werkzaam medicijn en de juiste hulp mag krijgen!
Daarnaast is het een zinloze missie om mensen te overtuigen van de ernst die jij ervaart, als ze daar niet voor open staan. Zulke pogingen zijn gedoemd te mislukken en geven jou alleen maar meer een rotgevoel.
Daarom is het altijd zinvol om te overwegen tegen wie je wàt zegt en op te houden anderen te willen overtuigen. Dat scheelt al een hoop frustratie!
Verder heeft het helemaal geen zin om jezelf te vergelijken met anderen die het nòg erger hebben. Wat jij hebt is voor jou een realiteit en hoe zich dat verhoudt tot anderen, doet werkelijk niet terzake.
Mensen, klachten en ziekten laten zich niet vergelijken omdat de beleving en belasting voor iedereen anders is. Maak het dus niet moeilijker voor jezelf door jezelf af te meten aan anderen.
Sterkte meis, ik hoop dat je snel een werkzaam medicijn en de juiste hulp mag krijgen!
dinsdag 9 oktober 2007 om 17:52
Opnieuw beginnen. Je verantwoordelijkheid nemen. En dan bedoel ik : een aantal van je kwalen zijn een gevolg van je levensstijl : te veel, te vaak te druk enz. Jezelf overschatten en dan verwachten van artsen dat ze je weer beter toveren is een droom. Neem je rust en de tijd om beter te worden meid. Haal je oorzaken weg, dan zijn de gevolgen niet zo zwaar. Zeuren mag maar niet teveel, mensen gaan zich er snel aan storen en kennen altijd wel een erger geval.
Gebruik je energie om niet weg te zakken in zelfmedelijden, en om je zelf beter te voelen en op te knappen. En leer je grenzen kennen en eerder aan de rem te trekken. Van niemand hoef je een supermens te zijn. Geef jezelf wat meer krediet.
Het staat hier wat hard misschien, zo bedoel ik het niet. Ieder mens heeft zijn beperkingen en sommigen hebben een harde les om ze te leren kennen.
Gebruik je energie om niet weg te zakken in zelfmedelijden, en om je zelf beter te voelen en op te knappen. En leer je grenzen kennen en eerder aan de rem te trekken. Van niemand hoef je een supermens te zijn. Geef jezelf wat meer krediet.
Het staat hier wat hard misschien, zo bedoel ik het niet. Ieder mens heeft zijn beperkingen en sommigen hebben een harde les om ze te leren kennen.
dinsdag 9 oktober 2007 om 17:57
Mensen die zelf niks mankeren roepen altijd t hardst"dat je eens moet kijken naar iemand die het minder heeft". Zullen ze best wel gelijk inhebben, t kan bijna altijd nog erger, maar nu is jouw ellende t ergst, straks komt de rest weer aan de beurt.
maar zoals eerder gezegd, misschien is het beter om een neutraler iemand te kiezen om tegenaan te praten, dus praatgroep of professionele hulp
sterkte
maar zoals eerder gezegd, misschien is het beter om een neutraler iemand te kiezen om tegenaan te praten, dus praatgroep of professionele hulp
sterkte
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
dinsdag 9 oktober 2007 om 18:04
Zeuren over aandoeningen mag altijd, maar is gewoon niet aan te raden. Er over práten weer wel.
Het is niet aantrekkelijk om jezelf de ene keer als mietje te betitelen en de volgende keer positieve aandacht te "eisen" omdat je je heus niet aanstelt. Dat doe je hier op het forum en misschien ook wel irl?
Ik denk dat je eerst jezelf moet overtuigen van het feit dat je geen aanstelster bent. Dus: wanneer mag jij van jezelf 'zeuren'?
Oh ja, en waarom blijf je toch steeds aan die ex plakken? Hij is niet voor niets een ex. Hij kon je al niets geven toen jullie nog bij elkaar waren, dus waarom zou hij dat nu wel kunnen? Je zoekt steeds maar op de verkeerde plekken naar het licht. Draai je eens om, wellicht zit daar de schakelaar.
Het is niet aantrekkelijk om jezelf de ene keer als mietje te betitelen en de volgende keer positieve aandacht te "eisen" omdat je je heus niet aanstelt. Dat doe je hier op het forum en misschien ook wel irl?
Ik denk dat je eerst jezelf moet overtuigen van het feit dat je geen aanstelster bent. Dus: wanneer mag jij van jezelf 'zeuren'?
Oh ja, en waarom blijf je toch steeds aan die ex plakken? Hij is niet voor niets een ex. Hij kon je al niets geven toen jullie nog bij elkaar waren, dus waarom zou hij dat nu wel kunnen? Je zoekt steeds maar op de verkeerde plekken naar het licht. Draai je eens om, wellicht zit daar de schakelaar.
dinsdag 9 oktober 2007 om 18:07
Er zijn ook altijd mensen die roepen dat je 'de kleine dingen moet waarderen' maar juist als de grote dingen in je leven ontbreken is dit helemaal onzin, als de grote dingen niet eerst in orde zijn kan je de kleine dingen namelijk niet zien.
Een goed dagritme kan je al veel helpen, rustiger aandoen en ook je energie goed verdelen en je grenzen voorzichtig aftasten en eens lang in bed blijven liggen als je het nodig hebt of vroeger naar bed gaan als je erg moe bent. Geef toe aan je moeheid en je zult zien dat het langzamerhand wel beter word, ga echter niet de hele dag in bed liggen maar probeer langzaam op te bouwen naar iets meer te gaan doen.
Dit zijn de dingen die mij persoonlijk het meeste hebben geholpen.
Een goed dagritme kan je al veel helpen, rustiger aandoen en ook je energie goed verdelen en je grenzen voorzichtig aftasten en eens lang in bed blijven liggen als je het nodig hebt of vroeger naar bed gaan als je erg moe bent. Geef toe aan je moeheid en je zult zien dat het langzamerhand wel beter word, ga echter niet de hele dag in bed liggen maar probeer langzaam op te bouwen naar iets meer te gaan doen.
Dit zijn de dingen die mij persoonlijk het meeste hebben geholpen.
dinsdag 9 oktober 2007 om 18:22
Volgens mij zit de 'truuk' ook in leren compassie met jezelf te hebben.
Leren jezelf met mildheid te bezien, je niet op de kop te geven of onderuit te halen als dingen fout gaan of niet lukken, maar tegelijk consequent zijn en verantwoordelijkheid nemen voor je eigen leven.
Jezelf de moeite waard vinden door een gezonde levenstijl aan te nemen, waardevolle mensen in je leven toe te laten en de 'rotte appels' te weren.
Goed zijn voor je lijf en de 'lat' van je eisen op een redelijk niveau te leggen.
Leren jezelf te accepteren en daar waar redelijkerwijs verbeteringen aangebracht kunnen worden, aan werken.
Vaak is moeilijk om dit allemaal op eigen kracht te realiseren, dus hulp van buitenaf (goeie therapeut oid) is dan geen overbodige luxe. Oók dat is een kwestie van jezelf de moeite waard vinden!
O en, bovenstaande mag ik mezelf ook aantrekken hoor
Leren jezelf met mildheid te bezien, je niet op de kop te geven of onderuit te halen als dingen fout gaan of niet lukken, maar tegelijk consequent zijn en verantwoordelijkheid nemen voor je eigen leven.
Jezelf de moeite waard vinden door een gezonde levenstijl aan te nemen, waardevolle mensen in je leven toe te laten en de 'rotte appels' te weren.
Goed zijn voor je lijf en de 'lat' van je eisen op een redelijk niveau te leggen.
Leren jezelf te accepteren en daar waar redelijkerwijs verbeteringen aangebracht kunnen worden, aan werken.
Vaak is moeilijk om dit allemaal op eigen kracht te realiseren, dus hulp van buitenaf (goeie therapeut oid) is dan geen overbodige luxe. Oók dat is een kwestie van jezelf de moeite waard vinden!
O en, bovenstaande mag ik mezelf ook aantrekken hoor
dinsdag 9 oktober 2007 om 19:33
Ik heb morgen iig een afspraak met de psychiater, zij zou een goede gedragstherapeut voor me uitzoeken. Wel wil ik inderdaad betere (en zwaardere wellicht) medicatie, omdat dat in mijn beleving gewoon nodig is. Kom net van de tandarts en heb het bewijs dat ik geen mietje ben: hij zij dat ik een absurd hoge pijngrens moest hebben want hij heeft me een uur mishandeld en dat had nog niemand volgehouden zei ie ;)
Ach die ex, laten we het daar maar niet meer over hebben. Hij zou zijn schuld aflossen maar er is weer uitstel, dus ook weer een bewijs: dat van een onverantwoordelijke lul ;)
Mijn neus is zelfs verdoofd, en ik zit hier met pijn te typen. Tandarts zei ook nog dat ik niets van een beugel vergoed zou krijgen, en elke tand moet een plaatje krijgen. Komt neer op uhm 2000 euro ofzoiets. Second opinion is dan ook in de maak.
Ik eis trouwens al niet zoveel meer van mezelf, ik weet nu heel goed dat ik kan studeren en dingen regelen, dat is positief. Enkel positief zijn gaat me slecht af, maar daar komt hopelijk verandering in met nieuwe therapie en nieuwe medicatie. Als ik gezond ben, zal ik ook weer rustigaan gaan sporten, al loop ik nu al heel veel omdat ik nu verderaf van alles woon. Ik zie positieve dingen, nu ze nog voelen
Ach die ex, laten we het daar maar niet meer over hebben. Hij zou zijn schuld aflossen maar er is weer uitstel, dus ook weer een bewijs: dat van een onverantwoordelijke lul ;)
Mijn neus is zelfs verdoofd, en ik zit hier met pijn te typen. Tandarts zei ook nog dat ik niets van een beugel vergoed zou krijgen, en elke tand moet een plaatje krijgen. Komt neer op uhm 2000 euro ofzoiets. Second opinion is dan ook in de maak.
Ik eis trouwens al niet zoveel meer van mezelf, ik weet nu heel goed dat ik kan studeren en dingen regelen, dat is positief. Enkel positief zijn gaat me slecht af, maar daar komt hopelijk verandering in met nieuwe therapie en nieuwe medicatie. Als ik gezond ben, zal ik ook weer rustigaan gaan sporten, al loop ik nu al heel veel omdat ik nu verderaf van alles woon. Ik zie positieve dingen, nu ze nog voelen
If you\'re going through hell, keep going
dinsdag 9 oktober 2007 om 22:10
Hoi Proserpina,
Ik lees steeds weer over je ex. Zoals al eerder is gezegd het is niet voor niks je ex.
Het komt op mij over alsof jullie nog niet helemaal 'klaar' zijn met elkaar. Hij heeft een schuld af te lossen bij jou, kan het zijn dat hij het bewust niet aflost om zo contact met je te blijven houden? Wil je nog wat van hem, hij van jou?
Zou het niet beter zijn voor jouw gezondheid nu om het contact te verbreken of heb je hem nu juist nodig? Zou je die schuld ook kwijt kunnen schelden of wil je dat niet? Gaat het je echt om het geld of om hem? Word je gelukkig van hem of zou je hem liever nooit meer zien? Dit zijn vragen die in mij opkomen.
Voor de rest....ik heb veel van je gelezen en de wanhoop grijpt mij zelfs bijna nog naar de keel. Zoek alsjeblieft een goede therapeut, iemand waarbij je je echt op je gemak voelt. Neem er de tijd voor. Het hoeft niet in een maand of twee klaar te zijn. Geef het de tijd, zolang als nodig is.Ook al is dit jaren..... Ik lees dat je daarmee bezig bent en ik gun het je zo.
Zorg goed voor jezelf ( jeukwoord!!!). Maar ik meen het wel. Goede nachtrust, goed eten, lekker douchen enz. Je weet precies hoe het allemaal 'moet', ik hoop dat je het dan ook doet.
Wat betreft je ouders....ook hierover is al veel gezegd door anderen op dit forum. Als je je verhaal niet kwijt kunt bij hen, zou ik het ook niet meer proberen. Dit voorkomt teleurstellingen en verdriet. Je wordt er alleen maar verdrietig door en elke raak je weer teleurgesteld.
Blijf vooral hier schrijven wat je bezig houdt.
Ik wens je alle goeds toe en hoop oprecht dat het beter met je zal gaan.
Liefs Shining.
Ik lees steeds weer over je ex. Zoals al eerder is gezegd het is niet voor niks je ex.
Het komt op mij over alsof jullie nog niet helemaal 'klaar' zijn met elkaar. Hij heeft een schuld af te lossen bij jou, kan het zijn dat hij het bewust niet aflost om zo contact met je te blijven houden? Wil je nog wat van hem, hij van jou?
Zou het niet beter zijn voor jouw gezondheid nu om het contact te verbreken of heb je hem nu juist nodig? Zou je die schuld ook kwijt kunnen schelden of wil je dat niet? Gaat het je echt om het geld of om hem? Word je gelukkig van hem of zou je hem liever nooit meer zien? Dit zijn vragen die in mij opkomen.
Voor de rest....ik heb veel van je gelezen en de wanhoop grijpt mij zelfs bijna nog naar de keel. Zoek alsjeblieft een goede therapeut, iemand waarbij je je echt op je gemak voelt. Neem er de tijd voor. Het hoeft niet in een maand of twee klaar te zijn. Geef het de tijd, zolang als nodig is.Ook al is dit jaren..... Ik lees dat je daarmee bezig bent en ik gun het je zo.
Zorg goed voor jezelf ( jeukwoord!!!). Maar ik meen het wel. Goede nachtrust, goed eten, lekker douchen enz. Je weet precies hoe het allemaal 'moet', ik hoop dat je het dan ook doet.
Wat betreft je ouders....ook hierover is al veel gezegd door anderen op dit forum. Als je je verhaal niet kwijt kunt bij hen, zou ik het ook niet meer proberen. Dit voorkomt teleurstellingen en verdriet. Je wordt er alleen maar verdrietig door en elke raak je weer teleurgesteld.
Blijf vooral hier schrijven wat je bezig houdt.
Ik wens je alle goeds toe en hoop oprecht dat het beter met je zal gaan.
Liefs Shining.
woensdag 10 oktober 2007 om 12:25
Bedankt voor jullie lieve, wijze en grappige antwoorden. Doet me goed! Ik wilde vandaag een abonnement halen voor het openbaar vervoer (speciale lage prijs voor studenten) maar had niet de benodigde papieren bij. Speciaal enorm vroeg uit bed gegaan, en hey, ik werd niet eens agressief! Ik ga gewoon morgen terug, gek idee, want normaal zou ik enorm geagiteerd zijn en met spullen gaan smijten.
Vanavond weer naar de psychiater, ik wil haar nu wel vragen of ik binnen dat centrum nu eens therapie kan krijgen, want sta al zoooolang op de wachtlijst en ik baal ervan. Ik wil niet door heel de stad verschillende therapieen volgen. Klinkt stom, maar het is hier niet fietsveilig en dan doe je er lang over en die tijd wil ik aan andere dingen besteden, zoals m'n katertje. Ik zit weer vrolijk achter de happylamp, straks naar de les (hoop dat ik niet hoest) en dan meteen door naar de psychiater. Vrijdag mag ik bellen voor de uitslag van de bloedtest, nogal spannend maar hoop dat alles in orde is. Ik ben ook getest op TBC maar het is al woensdag en ik zie nog geen grote bult, dus dan is dat negatief. Pfieuw, want ik hoest nogal (iedereen, maar ik blaf echt enorm) en de tandarts zei dat dat best weleens TBC kon zijn. Mijn tanden zijn weer aan het helen, ik heb naar mijn intiutie geluisterd (ik kon pas een afspraak krijgen destijds over twee weken, maar ik heb gezegd dat het een noodgeval was, voor iemand die bang is zich aan te stellen een prestatie dus) en ik had gelijk: 2 dagen later en de rotgeur zou zijn begonnen en de tanden zouden bijna niet meer te redden zijn geweest. De pijn van gister had ik er wel voor over, nu is mijn gebit helemaal in orde (op de kaakproblemen na, maar ik ga voor een second opinion, iets wat de tandarts me ook al aanraadde) in een andere stad. Een traject van 2 jaar is te heftig om maar meteen ' ja' te zeggen.
Mijn ouders kunnen het het ene moment wel hebben, het andere moment niet. Mijn moeder is nogal gevoelig, mijn pa rationeel. Mijn ex is wel lief en houdt rekening met me, maar zijn opmerking maakte me echt als vanouds superagressief. Het is desondanks wel beter gegaan dan alle andere keren dat we bij elkaar waren, en dat ligt niet aan hem maar aan mij. Ondanks mijn aandoeningen ben ik toch rustiger geworden kennelijk. Het gaat me eigenlijk niet om het geld, wel om de belofte. Ik vind het haast mensonterend om iemand een belofte een jaar lang niet na te komen. Het geld kan me gestolen worden, ik heb genoeg. Maar het komt daarmee wel goed, ik heb nog maar 200 euro te goed. Ik was ook nog steeds niet uit de verhuisstress, en kan niet lang met iemand in een kamer zitten en als je dan ook nog eens ziek bent, dan is het haast ondoenlijk. Dat begreep hij ook wel als ik hem gewoon naarbuiten stuurde om de stad te bezichtigen. Op zich wil ik niet veel van hem, misschien vriendschap. We hebben ook geen seks gehad, da's de eerste keer want al de andere keren hebben we wel seks gehad, maar ik wilde het niet meer.
Vanavond weer naar de psychiater, ik wil haar nu wel vragen of ik binnen dat centrum nu eens therapie kan krijgen, want sta al zoooolang op de wachtlijst en ik baal ervan. Ik wil niet door heel de stad verschillende therapieen volgen. Klinkt stom, maar het is hier niet fietsveilig en dan doe je er lang over en die tijd wil ik aan andere dingen besteden, zoals m'n katertje. Ik zit weer vrolijk achter de happylamp, straks naar de les (hoop dat ik niet hoest) en dan meteen door naar de psychiater. Vrijdag mag ik bellen voor de uitslag van de bloedtest, nogal spannend maar hoop dat alles in orde is. Ik ben ook getest op TBC maar het is al woensdag en ik zie nog geen grote bult, dus dan is dat negatief. Pfieuw, want ik hoest nogal (iedereen, maar ik blaf echt enorm) en de tandarts zei dat dat best weleens TBC kon zijn. Mijn tanden zijn weer aan het helen, ik heb naar mijn intiutie geluisterd (ik kon pas een afspraak krijgen destijds over twee weken, maar ik heb gezegd dat het een noodgeval was, voor iemand die bang is zich aan te stellen een prestatie dus) en ik had gelijk: 2 dagen later en de rotgeur zou zijn begonnen en de tanden zouden bijna niet meer te redden zijn geweest. De pijn van gister had ik er wel voor over, nu is mijn gebit helemaal in orde (op de kaakproblemen na, maar ik ga voor een second opinion, iets wat de tandarts me ook al aanraadde) in een andere stad. Een traject van 2 jaar is te heftig om maar meteen ' ja' te zeggen.
Mijn ouders kunnen het het ene moment wel hebben, het andere moment niet. Mijn moeder is nogal gevoelig, mijn pa rationeel. Mijn ex is wel lief en houdt rekening met me, maar zijn opmerking maakte me echt als vanouds superagressief. Het is desondanks wel beter gegaan dan alle andere keren dat we bij elkaar waren, en dat ligt niet aan hem maar aan mij. Ondanks mijn aandoeningen ben ik toch rustiger geworden kennelijk. Het gaat me eigenlijk niet om het geld, wel om de belofte. Ik vind het haast mensonterend om iemand een belofte een jaar lang niet na te komen. Het geld kan me gestolen worden, ik heb genoeg. Maar het komt daarmee wel goed, ik heb nog maar 200 euro te goed. Ik was ook nog steeds niet uit de verhuisstress, en kan niet lang met iemand in een kamer zitten en als je dan ook nog eens ziek bent, dan is het haast ondoenlijk. Dat begreep hij ook wel als ik hem gewoon naarbuiten stuurde om de stad te bezichtigen. Op zich wil ik niet veel van hem, misschien vriendschap. We hebben ook geen seks gehad, da's de eerste keer want al de andere keren hebben we wel seks gehad, maar ik wilde het niet meer.
If you\'re going through hell, keep going
woensdag 10 oktober 2007 om 12:35
Even een 
onder de riem steken. Ik hoop vanavond wat meer tijd te hebben om te reageren. Gelukkig lees ik al veel antwoorden op mijn vragen die ik had toen ik je niet kon bereiken. Sterkte meis en goed dat je nu meer aan jezelf kunt denken. En dat lieve kleine harige vriendje is ook een dot. Ik spreek je later. Doe rustig aan he!!!
onder de riem steken. Ik hoop vanavond wat meer tijd te hebben om te reageren. Gelukkig lees ik al veel antwoorden op mijn vragen die ik had toen ik je niet kon bereiken. Sterkte meis en goed dat je nu meer aan jezelf kunt denken. En dat lieve kleine harige vriendje is ook een dot. Ik spreek je later. Doe rustig aan he!!!
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
woensdag 10 oktober 2007 om 13:16
Misschien een beetje mosterd, maar ik kan me een klein beetje indenken hoe je je voelt.
Ik heb Lyme fase 3 (gehad). Maar voor ik daar de diagnose van kreeg ben ik een jaar bezig geweest met allerlei artsen die allemaal maar vonden dat er niets aan de hand was en dat ik maar niet zo moest zeuren. Maar ondertussen konden ze niet verklaren waarom de medicijnen niet aansloegen en ik me zo kut voelde.
Je wordt er verschrikkelijk wanhopig van, en niets is zo erg om te horen dat je je niet zo aan moet stellen terwijl je zelf maar al te goed weet dat je dat niet doe. Blijf in jezelf geloven! En vooral een dikke
Buiten dat: inderdaad je ex de deur uittrappen en niet meer naar hem toe rennen of hem naar jou laten rennen. Ex is ex, en hoe vervelend het ook is, dat is niet voor niets en dus moet je afstand gaan nemen.
Maarre... Je laatste post klinkt wel positief! You go girl!
Ik heb Lyme fase 3 (gehad). Maar voor ik daar de diagnose van kreeg ben ik een jaar bezig geweest met allerlei artsen die allemaal maar vonden dat er niets aan de hand was en dat ik maar niet zo moest zeuren. Maar ondertussen konden ze niet verklaren waarom de medicijnen niet aansloegen en ik me zo kut voelde.
Je wordt er verschrikkelijk wanhopig van, en niets is zo erg om te horen dat je je niet zo aan moet stellen terwijl je zelf maar al te goed weet dat je dat niet doe. Blijf in jezelf geloven! En vooral een dikke
Buiten dat: inderdaad je ex de deur uittrappen en niet meer naar hem toe rennen of hem naar jou laten rennen. Ex is ex, en hoe vervelend het ook is, dat is niet voor niets en dus moet je afstand gaan nemen.
Maarre... Je laatste post klinkt wel positief! You go girl!
woensdag 10 oktober 2007 om 13:38
Nou ja ex de deur uit ''trappen'' is ook weer niet nodig, maar ik denk inderdaad, dat je veel meer rust krijgt als je het contact met je ex definitief verbreekt. Nou is het natuurlijk niet belangrijk wat ik denk, maar toch schrijf ik het hier op. Jullie komen blijkbaar maar niet los van elkaar, op welk gebied dan ook. Sex, liefde, steun, geld, maakt niet uit. Je kunt ervoor kiezen om te denken '' laat die 200 euro maar, dan ben ik in ieder geval van hem af''. Wat kan jou die 200 euro schelen als je daarna van hem af bent? Maar,het lijkt alsof je dat niet wilt en dat je liever contact met hem houdt, ook al is dat contact niet zoals jij het graag zou willen. Ik kan je alleen maar advies geven vanuit mijn eigen ervaring; toen ik het contact definitief verbrak met mijn ex, viel er een last van mijn schouders. Tuurlijk was ik verdrietig, maar we wisten allebei waar we aan toe waren, konden met een schone lei beginnen.
Ik krijg namelijk de indruk dat hij een (groot) onderdeel van je problemen is.
Die gezondsheidsproblemen zijn ook zwaar, zwaar KUT! Misschien overbodig om te zeggen dat dit waarschijnlijk een gevolg is van je psychische problemen? Dit klinkt misschien als een verwijt, maar zo is het niet bedoeld. Probeer om in balans te komen. Zoek een goede hulpverlener.
Het enige wat ik kan zeggen is: rust. Rust uit, verzorg jezelf goed, kortom alles wat ik hierboven al schreef.
Ik krijg namelijk de indruk dat hij een (groot) onderdeel van je problemen is.
Die gezondsheidsproblemen zijn ook zwaar, zwaar KUT! Misschien overbodig om te zeggen dat dit waarschijnlijk een gevolg is van je psychische problemen? Dit klinkt misschien als een verwijt, maar zo is het niet bedoeld. Probeer om in balans te komen. Zoek een goede hulpverlener.
Het enige wat ik kan zeggen is: rust. Rust uit, verzorg jezelf goed, kortom alles wat ik hierboven al schreef.
woensdag 10 oktober 2007 om 13:41
Uhm, wat een uh..kutopmerking. Ik zie mijn ex trouwens bijna nooit omdat ie in een ander land woont, en hij wilde -na een hele tijd geen contact meer te hebben gehad- opeens langskomen met het geld. Sja, ik heb toegestemd. En het was ook wel leuk, maar het ' je bent een aansteller' iets minder. Ik zie niet in waarom je geen goed contact kunt hebben met je ex. En voor hem ga ik niet veranderen, dit is lekker egocentrisch puur voor mezelf. En ik denk dat psychiatrische patienten (zeker ik, aangezien ik ook nog in die richting studeer) juist een meerwaarde in dit soort topics hebben. We zitten op Psyche, remember?
If you\'re going through hell, keep going
woensdag 10 oktober 2007 om 13:48
Shine, hij komt niet echt meer binnen in mijn hart zeg maar, dus ik ben niet kwaad op hem, ook niet verliefd, gewoon een vaag gevoel van genegenheid. Hij is niet het probleem, dat ben ik. Zonder psychiatrische problemen was ik sowieso nooit iets met hem begonnen trouwens. Ik wilde hem niet, hij mij, zo ging het en ach, iedereen maakt stomme fouten. Met overmatig bellen en sms-en naar hem wat reteveel geld kost ben ik al tijden opgehouden.
Ik denk ook dat de meeste ziekten en aandoeningen veroorzaakt worden door mijn depressie, want dat veroorzaakt een lage weerstand. Met uitzondering van mijn kaakprobleem dan, dat is puur medisch. Vandaar dat ik wil vechten om een plaatsje in de normaliteit, geen pieken, geen dalen, of in ieder geval niet te laag of te hoog. Dan is dat kaakgewricht ook niet zo vervelend meer en sta ik minder moedeloos tegenover het lange en zware traject wat ik moet ondergaan. Ik heb kanker overwonnen, longontstekingen en infecties, dus mijn lichaam geeft niet op en ik ook niet. Ik heb diep gezeten en zit nog diep, maar ik leef al bijna 24 jaar dus er zit kennelijk een enorme kracht in mij. Wie anders beweert of me enkel ziet als psychiatrisch geval, kan zachtjes gezegd de pleuris krijgen (heb ik ook gehad).
If you\'re going through hell, keep going
woensdag 10 oktober 2007 om 13:56
Dat denk ik ook Pros, dat je gezondheidsproblemen een (mogelijke) gevolg zijn van je depressie.
Ik moest wel 'lachen' om de uitspraak van je ex dat je alles van de positieve kant moet zien. Mensen met een zware depressie wíllen dat misschien wel, maar kúnnen het gewoon niet.
Ik wist niet dat je zóveel ziektes hebt gehad. :(
Kanker, longontsteking, gebits- en kaakproblemen, pleuris.......Je wordt er toch ook dood- en doodziek van.
Je moet wel een heel sterk lichaam hebben om al die kutziektes te overwinnen. Daar mag je trots op zijn. Je redt het psychisch ook wel, daar ben ik van overtuigd, het heeft alleen tijdnodig. Heel veel tijd misschien wel.
Lieve Pros, ook al heb je er geen reet aan, er zijn mensen die aan jou denken!
Wat je ex betreft; doe wat je op dit moment nodig hebt. Als dat inhoudt dat je contact met hem blijft houden, dan is dat nu even zo.
Heel veel sterkte, echt.
Ik moest wel 'lachen' om de uitspraak van je ex dat je alles van de positieve kant moet zien. Mensen met een zware depressie wíllen dat misschien wel, maar kúnnen het gewoon niet.
Ik wist niet dat je zóveel ziektes hebt gehad. :(
Kanker, longontsteking, gebits- en kaakproblemen, pleuris.......Je wordt er toch ook dood- en doodziek van.
Je moet wel een heel sterk lichaam hebben om al die kutziektes te overwinnen. Daar mag je trots op zijn. Je redt het psychisch ook wel, daar ben ik van overtuigd, het heeft alleen tijdnodig. Heel veel tijd misschien wel.
Lieve Pros, ook al heb je er geen reet aan, er zijn mensen die aan jou denken!
Wat je ex betreft; doe wat je op dit moment nodig hebt. Als dat inhoudt dat je contact met hem blijft houden, dan is dat nu even zo.
Heel veel sterkte, echt.
