Wanneer ga je naar de dokter?

Wel met dit verhaal naar de huisarts gaan en vragen om een verwijsbrief voor en psycholoog, omdat je er in je eentje niet meer uit komt.En het pand niet verlaten voordat je die verwijsbrief hebt.

Sterkte!

Hoe komt het dat de situatie je nu pas opbreekt? Wat is er de afgelopen maanden veranderd ten opzichte van daarvoor?



Is er een mogelijkheid om hetgeen je mist in je werk elders te vinden? In vrijwilligerswerk, een actieve rol in een vereniging, zoiets?



Het ergste wat je kan gebeuren bij de huisarts is dat er uitkomt wat je nu verwacht. Schrijf anders eens op wat je van je huisarts wel graag zou willen zien/horen.

@ Vl43inder Het zoeken van een uitdaging buiten je werk om in vrijwilligerswerk kan ook een averechts effect hebben. Je hebt al je werk en daarnaast ga je iets extra´s doen voor je voldoening. Je neemt te veel op je hals met als gevolg dat er geen tijd meer overblijft voor jezelf.



Ik heb helaas ook in zo´n soort situatie gezeten. Mijn werk bood geen uitdaging meer en dit deed er van alles omheen om een uitdaging te creëren voor mezelf. Met als gevolg dat ik mezelf totaal voorbij liep. Precies op het juiste moment kwam er voor mij een nieuwe uitdaging langs waardoor ik mijn baan op kon zeggen en alle bijkomende `surogaten` en een frisse start heb gemaakt.



Ga inderdaad naar je huisarts en vertel je verhaal. Helaas kan ik verder niets voor je doen. Je geeft zelf aan waar het probleem zit ( de uidaging in je werk is weg ), dus de enige oplossing is solliciteren en tot het zover is het beste maken van je huidige werk(omgeving).



Heel veel succes!!

Roan, het klinkt alsof je al tijden over je eigen grenzen bent gegaan en dat breekt je nu op. Kan me niet voorstellen dat een huisarts zou zeggen dat je je aanstelt. Wees eerlijk, als dit het verhaal was van je beste vriendin, wat zou je haar dan adviseren? Neem dan dat advies ter harte en volg het zelf op.

Het is mooi dat je een sterke vrouw bent maar ook jij hebt soms hulp nodig, dat is beslist geen aanstellen!



Sterkte!

Trouwens, je hebt geen verwijsbrief van je huisarts nodig om naar een psycholoog te stappen het vergoed te krijgen. Eerste lijnspsychologen zijn vergoed tot een aantal behandelingen, zoek op nip.nl.



Daarmee wil ik niet zeggen dat het niet handig is om langs je huisarts te gaan. Ik zou het je namelijk wel aanraden, deze kent namelijk een aantal psychologen en kan hopelijk inschatten welke goed voor je zou zijn.

Als je echt om hulp gaat stel je je niet aan.

Als je alleen maar gaat om indruk op de dokter te maken wel.

Ik denk het eerste maar jijzelf weet dat het beste.

Er bestaan eikels van dokters maar daar zou ik me niet teveel van aantrekken. Die man is jou binnen 5 minuten vergeten maar jij moet door.

Is het niet een logischere stap om ander werk te zoeken?

----- lange post allert------



Ik zou zeker even gaan praten met de huisarts. Niet omdat hij/zij je een kant en klare oplossing zal geven. Wel om even je verhaal kwijt te kunnen en vooral ook om hem/haar even op de hoogte te stellen. Ik hoop het niet voor je, maar mocht het erger worden dan is je huisarts tenminste nu al op de hoogte dat je problemen hebt. De behandeling bij depressies door huisartsen (waar jij echt wel kenmerken van beschrijft) is tegenwoordig in eerste instantie even begeleid afwachten. Dus de huisarts houdt even een vinger aan de pols (zal je waarschijnlijk terug willen zien) en zal kijken hoe het gaat. Vaak herstellen dit soort periodes vaak vanzelf, maar als dat niet zo is weet de huisarts dat er meer moet gebeuren en kan hij je doorverwijzen.



Verder zul je dus een groot deel zelf (evt als je niet vanzelf opknapt met behulp van een coach/psycholoog) moeten gaan aanpakken. Dat doet iedereen op zijn eigen manier, maar de volgende algemene tips zijn daarbij bewezen effectief gebleken:



- Je lichaam een geest geven aan dat het teveel voor je is. Luister daarnaar. Neem je rust en voel je daar niet schuldig over. Je bent pas echt een bikkel als je tijdig inziet dat het niet gaat en daar wat aan doet. Dat is in eerste instantie moeilijker dan doorknallen.

- Pas op dat je niet verzandt in helemaal niets meer doen. Zorg dat je -gedoseerd- leuke dingen blijft doen. Niet met de energie die je er vroeger instak maar blijf wel betrokken bij de dingen die je leuk vindt (of vroeger leuk vond).

-Probeer wat afstand te nemen van je werk situatie. Zoek het vooral even in de kleine dingen van het leven die wel bevrediging geven (en waar het uiteindelijk om draait). Als je niet per direct uit werksituatie kan stappen omdat je niet zomaar een nieuwe baan hebt, probeer dan je huidige werksituatie iets minder belangrijk te maken. Zoek dus je afleiding buiten het werk om.

- Dat schuldig voelen en jezelf een aansteller vinden is nu juist bij uitstek een symptoom van de depressieve periode waar je in zit. Er is geen overspannen of depressief persoon die zichzelf niet schuldig voelt of een aansteller vindt. Zoals koorts bij griep hoort, horen deze gevoelens en de twijfels bij je huidige gemoedstoestand. Neem die gedachten en gevoelens dus niet al te serieus op de inhoud. Beschouw ze eerder als signaal dat je dus pas op de plaats moet maken en er aan moet werken om weer wel tevreden met jezelf te zijn. Niet door jezelf een harde schop onder je kont te geven. Wel door je verantwoordelijkheid voor je eigen gezondheid te nemen door het te onderkennen (wat je al hebt gedaan door dit topic te openen en met de huisarts te gaan praten).



Sterkte: het is een heel vervelende periode, maar je bent zeker de enige niet die door zo'n fase gaat en vaak is het een nieuw begin naar (uiteindelijk) een fijner leven.