Psyche
alle pijlers
was eetstoornis 10 jaar de baas...hoe hou ik me sterk????
maandag 6 oktober 2008 om 21:39
Lieve viva's,
Al vanaf jonge leeftijd beheerstte eten en dieeten mijn leven. Een dagboekje van toen ik 9 was staat vol lijstjes met dagschema's. Het lijnen wisselde ik af met vreetbuien, stiekem snachts de koelkast leegeten, ijsjes pikken uit de vriezer in de schuur. Dit veranderde toen ik een jaar of 16/17 was in streng lijnen. Met de vreetbuien was het gedaan. Het begon met een 1000-calorieen dieet. Opgewekt en gemotiveerd ging ik ermee van start, met een vriendin ging ik sporten. Zij 1 keer, ik op een gegeven moment 3 keer, per week. Ik werd steeds fanatieker, 1000 calorieeen was goed te doen..dat konden er ook wel 800 worden...en na een poosje 500. Heel lang heb ik dit verborgen weten te houden, funktioneerde goed in studie en baan. Ik ging samenwonen...wilde niet opvallen, dus at toch meer dan ik eigenlijk wilde....er kwamen weer kilo's bij waar ik van in paniek raakte...ik was bang de controle kwijt te raken en zocht naar manieren om die terug te winnen: stiekem vinger in mn keel en later laxeermiddel. Op den duur werd ik opvallend mager. Complimentjes van omgeving veranderde in bezorgde opmerkingen. Ook mijn toenmalige vriend maaktte zich zorgen, al kon ik zijn 'gezeur' en 'gebemoei' niet verdragen. Gek werd ik ervan. Hij hield me tegen als ik na het eten naar de wc wilde gaan en bracht me uiteindelijk in kontakt met een collega van hem. Zij was 10 jaar ouder dan mij, en had in een kliniek gezeten om annorexia te boven te komen. Ze kwam langs met foto's van zichzelf van toen ze nog maar net 30 kilo woog. En ik schrok heel erg toen ik merkte dat haar verhaal van met eten omgaan zo mijn verhaal had kunnen zijn. Ik ben veel met haar gaan schrijven (nog voor het pc tijdperk) en ben langzaam sterker geworden, kwam weer wat kilo's bij...en heb het extreme lijnen achter me gelaten. Dit lijkt nu een 'eitje' ..het is een strijd van jaren geweest. Inmiddels ben ik 10 jaar verder. De relatie met die vriend is al jaren geleden op de klippen gelopen, ik ben een poos single geweest. Tijdens uitgaan met vriendinnen had ik aan sjans geen gebrek, af en toe een date,korte relaties die ik weer verbrak (ben nogal kritisch op mannengebied
...mijn zelfvertrouwen groeidde.. Ik was goed zoals ik was (qua lichaam) ...en dat was en is inmiddels zelfs een beetje mollig tot zwaar. 90 kilo, wel alles in proportie verdeeld, de weinige mensen in mn omgeving die mn gewicht horen verklaren me voor gek.."schei uit, jij weegt geen 90". Vorig jaar leerde ik mijn vriend kennen (sinds kort mijn ex). Wat een geweldige man vond ik hem. En hij liet me merken dat ie mij helemaal geweldig vond. Op alle fronten kliktte het (dacht ik). Ook tussen de lakens. Na alle vorige mannen in mn leven had ik nu echt het gevoel de ware gevonden te hebben. Tot hij een aantal weken geleden toegaf dat hij (toch) verliefd is op iemand anders. Na bijna een jaar heeft ie me ingeruild voor een vriendin die hij al langer kent. Hij beschouwde haar als 'zus' zei hij altijd...maar mijn vermoedens (intuitie) bleken toch te kloppen. Ze lijkt een beetje op de viva-dame hiernaast...ziet er bloedmooi (lees: mager) uit. De afgelopen weken veel gejankt, en leef ik een beetje in een roes...nog steeds. En gegeten heb ik nauwelijks, alleen op mn werk met mn collega's. Natuurlijk ben ik niet de enige die een partner verliest door wat voor rede dan ook (topics te over hierover) ...maar ik voel het spook in mezelf ronddwalen door mijn hoofd. "Was ik maar net zo mooi dun geweest"..."hoe heb ik zo stom kunnen zijn om te geloven dat ie me mooi vond zoals ik was"..."hoe kan je zo stom zijn om te berusten in 90 kilo". het is nu geen 90 meer...merk ik aan mijn kleding. Maar ik durf geen weegschaal meer te kopen...(heb ik tien jaar geleden de deur uit gedaan). Bang om weer door te slaan en tig keer te wegen per dag.(Ik weeg me af en toe bij mijn ouders) Het klinkt raar, maar het lege-buik gevoel is er weer en het is verslavend. Ik voel me als een levenslange AA-er die weer een kratje bier heeft leeg gezopen...en ben bang om verder te vervallen.
Al vanaf jonge leeftijd beheerstte eten en dieeten mijn leven. Een dagboekje van toen ik 9 was staat vol lijstjes met dagschema's. Het lijnen wisselde ik af met vreetbuien, stiekem snachts de koelkast leegeten, ijsjes pikken uit de vriezer in de schuur. Dit veranderde toen ik een jaar of 16/17 was in streng lijnen. Met de vreetbuien was het gedaan. Het begon met een 1000-calorieen dieet. Opgewekt en gemotiveerd ging ik ermee van start, met een vriendin ging ik sporten. Zij 1 keer, ik op een gegeven moment 3 keer, per week. Ik werd steeds fanatieker, 1000 calorieeen was goed te doen..dat konden er ook wel 800 worden...en na een poosje 500. Heel lang heb ik dit verborgen weten te houden, funktioneerde goed in studie en baan. Ik ging samenwonen...wilde niet opvallen, dus at toch meer dan ik eigenlijk wilde....er kwamen weer kilo's bij waar ik van in paniek raakte...ik was bang de controle kwijt te raken en zocht naar manieren om die terug te winnen: stiekem vinger in mn keel en later laxeermiddel. Op den duur werd ik opvallend mager. Complimentjes van omgeving veranderde in bezorgde opmerkingen. Ook mijn toenmalige vriend maaktte zich zorgen, al kon ik zijn 'gezeur' en 'gebemoei' niet verdragen. Gek werd ik ervan. Hij hield me tegen als ik na het eten naar de wc wilde gaan en bracht me uiteindelijk in kontakt met een collega van hem. Zij was 10 jaar ouder dan mij, en had in een kliniek gezeten om annorexia te boven te komen. Ze kwam langs met foto's van zichzelf van toen ze nog maar net 30 kilo woog. En ik schrok heel erg toen ik merkte dat haar verhaal van met eten omgaan zo mijn verhaal had kunnen zijn. Ik ben veel met haar gaan schrijven (nog voor het pc tijdperk) en ben langzaam sterker geworden, kwam weer wat kilo's bij...en heb het extreme lijnen achter me gelaten. Dit lijkt nu een 'eitje' ..het is een strijd van jaren geweest. Inmiddels ben ik 10 jaar verder. De relatie met die vriend is al jaren geleden op de klippen gelopen, ik ben een poos single geweest. Tijdens uitgaan met vriendinnen had ik aan sjans geen gebrek, af en toe een date,korte relaties die ik weer verbrak (ben nogal kritisch op mannengebied
...mijn zelfvertrouwen groeidde.. Ik was goed zoals ik was (qua lichaam) ...en dat was en is inmiddels zelfs een beetje mollig tot zwaar. 90 kilo, wel alles in proportie verdeeld, de weinige mensen in mn omgeving die mn gewicht horen verklaren me voor gek.."schei uit, jij weegt geen 90". Vorig jaar leerde ik mijn vriend kennen (sinds kort mijn ex). Wat een geweldige man vond ik hem. En hij liet me merken dat ie mij helemaal geweldig vond. Op alle fronten kliktte het (dacht ik). Ook tussen de lakens. Na alle vorige mannen in mn leven had ik nu echt het gevoel de ware gevonden te hebben. Tot hij een aantal weken geleden toegaf dat hij (toch) verliefd is op iemand anders. Na bijna een jaar heeft ie me ingeruild voor een vriendin die hij al langer kent. Hij beschouwde haar als 'zus' zei hij altijd...maar mijn vermoedens (intuitie) bleken toch te kloppen. Ze lijkt een beetje op de viva-dame hiernaast...ziet er bloedmooi (lees: mager) uit. De afgelopen weken veel gejankt, en leef ik een beetje in een roes...nog steeds. En gegeten heb ik nauwelijks, alleen op mn werk met mn collega's. Natuurlijk ben ik niet de enige die een partner verliest door wat voor rede dan ook (topics te over hierover) ...maar ik voel het spook in mezelf ronddwalen door mijn hoofd. "Was ik maar net zo mooi dun geweest"..."hoe heb ik zo stom kunnen zijn om te geloven dat ie me mooi vond zoals ik was"..."hoe kan je zo stom zijn om te berusten in 90 kilo". het is nu geen 90 meer...merk ik aan mijn kleding. Maar ik durf geen weegschaal meer te kopen...(heb ik tien jaar geleden de deur uit gedaan). Bang om weer door te slaan en tig keer te wegen per dag.(Ik weeg me af en toe bij mijn ouders) Het klinkt raar, maar het lege-buik gevoel is er weer en het is verslavend. Ik voel me als een levenslange AA-er die weer een kratje bier heeft leeg gezopen...en ben bang om verder te vervallen.
maandag 6 oktober 2008 om 22:20
Lieve Lady,
Wat een heftig verhaal en klinkt allemaal zo herkenbaar.....
Heb jij ooit hulp gehad voor je eetstoornis? Ik zou als ik jou was zeker hulp zoeken nu voordat je er inderdaad verder in vervalt en jezelf weer verliest in die klote gedachtes...Ik spreek uit ervaring dat je hier niet zelf uit komt, je hebt misschien ooit je eetpatroon weer op de rails gekregen, maar je relatie met eten niet....Heel veel sterkte meid! Blijf vechten!
liefs Lizsa
Wat een heftig verhaal en klinkt allemaal zo herkenbaar.....
Heb jij ooit hulp gehad voor je eetstoornis? Ik zou als ik jou was zeker hulp zoeken nu voordat je er inderdaad verder in vervalt en jezelf weer verliest in die klote gedachtes...Ik spreek uit ervaring dat je hier niet zelf uit komt, je hebt misschien ooit je eetpatroon weer op de rails gekregen, maar je relatie met eten niet....Heel veel sterkte meid! Blijf vechten!
liefs Lizsa
maandag 6 oktober 2008 om 22:25
wat rot dat je door zoiets weer in ''je oude gewoonte'' dreigt te vervallen... jah ik weet het het is geen gewoonte etc... maar je moet het beestje een naampje geven... Ik snap je bangheid aangezien je aangeeft weer hetzelfde gevoel te hebben als toen... maar je was eerst blij en tevreden met jezelf... en nu door dit... misschien ligt het wel aan haar persoonlijkheid? het feit dat hij haar allang kent en gewoon het gevoel van beide kanten onderdrukt werd? het heeft in ieder geval echt niks met hoe jij bent of eruit ziet te maken... zo is het leven... zo gaan de dingen soms... het is rot ik weet het... probeer het niet minder te maken dan het is... maar echt... het is het niet waard om je leven nog verder voor te gaan verpesten... je krijgt hem er niet terug mee... en je verliest des te meer... als je te ver doorschiet je gezondheid ook en misschien zelfs je leven...
kun je niet terecht bij die vrouw waar je eerst veel mee schreef? of contact helemaal weg?... Ik kan je weinig raad geven... alleen dat er meer mannen zijn... een gezond lijf heb je maar een...
als je echt niet tevreden bent met je gewicht, ga dan op een gezonde manier bezig dit keer, eventueel met een dietiste (ik zeg niet dat het nodig is!)... maar zorg dat als je ermee bezig wil zijn dat je het op een verantwoordelijke manier doet, en doormiddel van dietiste? afvalclubje voor mijn part? toch een beetje ''onder controle'' staat...
een hele dikke knuffel voor nu en sterkte... na regen komt zonneschijn... ookal zie je dat nu niet zo...
(ideetje?... kijk eens op het topic: wat heb jij vandaag gegeten? deel 30!..... zet daar je verhaal eens neer, over het vervallen, en houdt dan netjes je eetlijstjes bij die je daar dan ook post... dan hoor je het snel genoeg van die meiden mocht je de foute kant op gaan... )
kun je niet terecht bij die vrouw waar je eerst veel mee schreef? of contact helemaal weg?... Ik kan je weinig raad geven... alleen dat er meer mannen zijn... een gezond lijf heb je maar een...
als je echt niet tevreden bent met je gewicht, ga dan op een gezonde manier bezig dit keer, eventueel met een dietiste (ik zeg niet dat het nodig is!)... maar zorg dat als je ermee bezig wil zijn dat je het op een verantwoordelijke manier doet, en doormiddel van dietiste? afvalclubje voor mijn part? toch een beetje ''onder controle'' staat...
een hele dikke knuffel voor nu en sterkte... na regen komt zonneschijn... ookal zie je dat nu niet zo...
(ideetje?... kijk eens op het topic: wat heb jij vandaag gegeten? deel 30!..... zet daar je verhaal eens neer, over het vervallen, en houdt dan netjes je eetlijstjes bij die je daar dan ook post... dan hoor je het snel genoeg van die meiden mocht je de foute kant op gaan... )
maandag 6 oktober 2008 om 22:40
@courageux..thnks voor reaktie (zo ook Liefje en Lisza)
Mijn probleem met lijnen 'volgens lijstjes' op wat voor manier dan ook is dat ik doorschiet. Hier ben ik toendertijd helemaal mee gestopt. Ik weet dat het raar klinkt mischien...maar om een dieet goed te volgen moet je er veel over nadenken..waardoor je er dus elke dag bewust mee bezig moet zijn. Mijn leven gaat dan weer in het teken staan van wat mag ik wanneer en hoeveel. En mijn 'gestoordheid' zit m juist in het doorschieten daarin. 200 gram wordt 100 gram, 3 aardappelen worden er 2 en daarna 0...
Helaas is het kontakt met mn schrijfmaatje helemaal verwaterd. Ben haar huidige adres kwijt, ik weet dat ze zou gaan verhuizen...en op een gegeven moment ging het beter met me en werd het schrijven langzaam minder. Ik heb verder nooit hulp gehad of gezocht..."kon het zelf allemaal wel"...en dat ging ook aardig (met af en toe een kleine terugval in het begin).
Mijn probleem met lijnen 'volgens lijstjes' op wat voor manier dan ook is dat ik doorschiet. Hier ben ik toendertijd helemaal mee gestopt. Ik weet dat het raar klinkt mischien...maar om een dieet goed te volgen moet je er veel over nadenken..waardoor je er dus elke dag bewust mee bezig moet zijn. Mijn leven gaat dan weer in het teken staan van wat mag ik wanneer en hoeveel. En mijn 'gestoordheid' zit m juist in het doorschieten daarin. 200 gram wordt 100 gram, 3 aardappelen worden er 2 en daarna 0...
Helaas is het kontakt met mn schrijfmaatje helemaal verwaterd. Ben haar huidige adres kwijt, ik weet dat ze zou gaan verhuizen...en op een gegeven moment ging het beter met me en werd het schrijven langzaam minder. Ik heb verder nooit hulp gehad of gezocht..."kon het zelf allemaal wel"...en dat ging ook aardig (met af en toe een kleine terugval in het begin).
dinsdag 7 oktober 2008 om 09:08
Zoek hulp meisje, zoek hulp.
Sterkte, je kunt het!
http://www.humanconcern.nl/ is een voorbeeld van een organisatie die je hulp kan bieden. Mail ze en kijk wat ze voor je kunnen betekenen!
Sterkte, je kunt het!
http://www.humanconcern.nl/ is een voorbeeld van een organisatie die je hulp kan bieden. Mail ze en kijk wat ze voor je kunnen betekenen!
dinsdag 7 oktober 2008 om 11:37
Helemaal herkenbaar. Wat een rot tijd voor je. Omdat je zo gefixeerd bent dat je vriend het heeft uitgemaakt omdat je te "dik"zou zijn wil je weer in je valkuil stappen.
Is het wel zo dat hij je heeft verlaten omdat je te dik bent of denk je dat? Heeft hij het je recht in je gezicht gezegt? Kun je misschien bedenken dat er andere dingen in jullie relatie speelden die hij minder vond gaan?
Het is altijd verdrietig als een relatie over is en je kunt alleen maar denken dat als het echt is omdat jij te zwaar bent dat je deze gozer liever kwijt dan rijk kunt zijn ook al is het moeilijk te verkroppen.
Zoek wel hulp voordat je gaat doorschieten want als je éénmaal begint dan is het moeilijk om het een halt toe te roepen en is het einde zoek.
Veel sterkte en als je behoefte hebt om hier te schrijven is er altijd wel iemand die erop wil reageren.
Is het wel zo dat hij je heeft verlaten omdat je te dik bent of denk je dat? Heeft hij het je recht in je gezicht gezegt? Kun je misschien bedenken dat er andere dingen in jullie relatie speelden die hij minder vond gaan?
Het is altijd verdrietig als een relatie over is en je kunt alleen maar denken dat als het echt is omdat jij te zwaar bent dat je deze gozer liever kwijt dan rijk kunt zijn ook al is het moeilijk te verkroppen.
Zoek wel hulp voordat je gaat doorschieten want als je éénmaal begint dan is het moeilijk om het een halt toe te roepen en is het einde zoek.
Veel sterkte en als je behoefte hebt om hier te schrijven is er altijd wel iemand die erop wil reageren.
dinsdag 7 oktober 2008 om 12:10
ik voel het spook in mezelf ronddwalen door mijn hoofd. "Was ik maar net zo mooi dun geweest"..."hoe heb ik zo stom kunnen zijn om te geloven dat ie me mooi vond zoals ik was"..."hoe kan je zo stom zijn om te berusten in 90 kilo"
Moet extra pijnlijk voor je zijn dat zij zo "mooi dun" is,
maar als je heel eerlijk naar jezelf bent, zou het echt makkelijker te accepteren zijn als ze wat molliger was geweest?
Ik herken veel in je verhaal, eten is voor mij ook altijd een probleem geweest, vooral in de puberteit. Ik heb nu mijn eetprobleem min of meer onder controle, maar omgaan met emoties en gevoelens blijft lastig voor mij. Dat is ook de onderliggende oorzaak van mijn eetprobleem, een diepgewortelde angst voor afwijzing, niet goed weten hoe ik mijn emoties moet uiten.
Alleen je eetprobleem onder controle hebben, is niet genoeg.
Er zullen altijd momenten in je leven zijn waarop je het moeilijk hebt. En als je niets doet aan de onderliggende oorzaken, blijft het altijd weer de kop op steken.
Ga hulp zoeken, lieve Lady. Ga eens met de huisarts praten anders. Heb ik ook gedaan toen het vorig jaar niet zo goed met me ging. Ik had toen zelf mijn relatie verbroken, voor mij een moeilijke en pijnlijke tijd. En ook ik had angst dat ik terug zou vallen.
Zonder dat ik mijn huisarts alles heb verteld, heeft hij me toen wel doorverwezen naar iemand.
Echt, je hoeft niet meteen alles te vertellen over je eetprobleem, dat komt misschien veel te dichtbij voor je. Maar je kunt wel vertellen dat je een moeilijke tijd hebt nu je relatie verbroken is. Dat het niet goed met je gaat. Misschien een eerste stap?
Moet extra pijnlijk voor je zijn dat zij zo "mooi dun" is,
maar als je heel eerlijk naar jezelf bent, zou het echt makkelijker te accepteren zijn als ze wat molliger was geweest?
Ik herken veel in je verhaal, eten is voor mij ook altijd een probleem geweest, vooral in de puberteit. Ik heb nu mijn eetprobleem min of meer onder controle, maar omgaan met emoties en gevoelens blijft lastig voor mij. Dat is ook de onderliggende oorzaak van mijn eetprobleem, een diepgewortelde angst voor afwijzing, niet goed weten hoe ik mijn emoties moet uiten.
Alleen je eetprobleem onder controle hebben, is niet genoeg.
Er zullen altijd momenten in je leven zijn waarop je het moeilijk hebt. En als je niets doet aan de onderliggende oorzaken, blijft het altijd weer de kop op steken.
Ga hulp zoeken, lieve Lady. Ga eens met de huisarts praten anders. Heb ik ook gedaan toen het vorig jaar niet zo goed met me ging. Ik had toen zelf mijn relatie verbroken, voor mij een moeilijke en pijnlijke tijd. En ook ik had angst dat ik terug zou vallen.
Zonder dat ik mijn huisarts alles heb verteld, heeft hij me toen wel doorverwezen naar iemand.
Echt, je hoeft niet meteen alles te vertellen over je eetprobleem, dat komt misschien veel te dichtbij voor je. Maar je kunt wel vertellen dat je een moeilijke tijd hebt nu je relatie verbroken is. Dat het niet goed met je gaat. Misschien een eerste stap?
dinsdag 7 oktober 2008 om 13:04
:
Helemaal herkenbaar. Wat een rot tijd voor je. Omdat je zo gefixeerd bent dat je vriend het heeft uitgemaakt omdat je te "dik"zou zijn wil je weer in je valkuil stappen.
Is het wel zo dat hij je heeft verlaten omdat je te dik bent of denk je dat? Heeft hij het je recht in je gezicht gezegt? Kun je misschien bedenken dat er andere dingen in jullie relatie speelden die hij minder vond gaan?
Het is altijd verdrietig als een relatie over is en je kunt alleen maar denken dat als het echt is omdat jij te zwaar bent dat je deze gozer liever kwijt dan rijk kunt zijn ook al is het moeilijk te verkroppen.
Zoek wel hulp voordat je gaat doorschieten want als je éénmaal begint dan is het moeilijk om het een halt toe te roepen en is het einde zoek.
Veel sterkte en als je behoefte hebt om hier te schrijven is er altijd wel iemand die erop wil reageren.
In het begin van onze relatie was ik wel onzeker, zoals iedereen denk ik...eerst aftasten bij elkaar of het klikt, op welke manier enzo...Alles ging prima, op ieder gebied. Ook de sex was (naar mijn idee) geweldig. Hij stuurde vanalles, verraste me regelmatig met eigen initiatieven...deed ik ook bij hem. Regelmatig een berichtje (mail/sms..etc) dat ie zo aan me dacht, in love was, enzo...we lagen inmiddels al wel eens te bedenken dat..als we zouden gaan samenwonen..hoe we dat het beste konden gaan aanpakken. (We wonen anderhalf uur met de auto van elkaar vandaan). Hij bleek echter (nog steeds) verliefd op een goede vriendin van hem (ze beschouwden elkaar als 'broer en zus' (zie een andere topic van me bij 'relatie'.)
Mijn intuitie zei me dat er meer tussen hen was dan ze (wilden/durfden) toegeven...toen ik dit uiteindelijk ter sprake bracht door weer een incident...barstte de bom zegmaar.
Door hoe hij zich al die tijd naar mij op steldde had ik geen idee dat het werkelijk zo hoog zat bij hem (zijn gevoel voor 'zus') . Dacht en hoopte dat ik er teveel van maakte in mijn hoofd..wellicht geleid door mijn eigen onzekerheden...vandaar dat ik er toen een topic over schreef hier..ik wilde mn ervaringen delen..om te overwegen wat ik met 'broer en zus' aanmoest.
Wat hij me letterlijk verteldde was...dat hij als wij seks hadden wel eens bedacht hoe het zou zijn als hij op die manier met 'zus' seks zou hebben. Vond ik nogal een fysieke opmerking...hij fantaseerde dus over haar lichaam....(de dunne mooie magere variant dus).
dinsdag 7 oktober 2008 om 13:42
Dat hoeft dus echt niet fysiek te zijn lady... Of zei hij dat zelf dat hij fantaseerde over haar lijf? Zolas je het er neer zet is het meer een gedachte van jou zelf.
Echt waar hoor maar ik denk dat hij zijn "zus"niet kon vergeten ook al had hij een relatie met jou. Dat jij volgens jou "te" dik bent heeft er niets mee te maken.
Echt waar hoor maar ik denk dat hij zijn "zus"niet kon vergeten ook al had hij een relatie met jou. Dat jij volgens jou "te" dik bent heeft er niets mee te maken.
zaterdag 11 oktober 2008 om 17:10
hoi lady 37.
ik heb hier geen ervaring mee. het zou dus ook zo kunnen zijn dat je nu boos op me wordt dat ik dit aan je vraag. maar kijk, ik zie het zo. zelf kan ik moeilijk dingen verwerken en ik heb last van ansgt en paniekaanvallen met angst voor de buitenwereld. dat beschouwde ik altijd als een probleem op zich. maar weet je waar ik nu achter ben gekomen, ik gebruik dat als vlucht. zodat ik me met andere moeilijke dingen niet bezig hoef te houden, zodat ik geen verdriet voel, want dat is het ergste.
en zoals ik jou verhaal lees, is het net of jij vlucht in je eetstoornis.
dan hoef je je niet ontzettend klote te voelen om hem. voel je maar klote, huil om hem. dat verdien je hoor, je mag je voelen zoals je je voelt. die eetstoornis ben je al zo lang de baas, en dan zul je nu terug vallen? waarom in vredesnaam? denk je nou echt dat als je 65 kg was geweest, dat hij dan niet bij je weg was gegaan? dat hij dan niet verliefd op een ander was geworden? is hij in eerste instantie verliefd op jou geworden, of op je gewicht? vraag je dat eens af. het antwoord weet je vast zelf wel. je persoonlijkheid en karakter zitten echt niet in je gewicht. je hebt een eetstoornis overwonnen. een hele lange tijd kon je 90 kilo wegen en je goed in je vel voelen. je bent zo ontzettend ver gekomen..laat het zo!
nogmaals sorry als ik het verkeerde heb gezegd, maar ik had het gevoel dat ik dat wel moest zeggen.
veel sterkte, laat je niet in de val lokken door die negatieve gedachten, ze zijn echt niet realistisch!
je kunt het!
dikke knuffel
ik heb hier geen ervaring mee. het zou dus ook zo kunnen zijn dat je nu boos op me wordt dat ik dit aan je vraag. maar kijk, ik zie het zo. zelf kan ik moeilijk dingen verwerken en ik heb last van ansgt en paniekaanvallen met angst voor de buitenwereld. dat beschouwde ik altijd als een probleem op zich. maar weet je waar ik nu achter ben gekomen, ik gebruik dat als vlucht. zodat ik me met andere moeilijke dingen niet bezig hoef te houden, zodat ik geen verdriet voel, want dat is het ergste.
en zoals ik jou verhaal lees, is het net of jij vlucht in je eetstoornis.
dan hoef je je niet ontzettend klote te voelen om hem. voel je maar klote, huil om hem. dat verdien je hoor, je mag je voelen zoals je je voelt. die eetstoornis ben je al zo lang de baas, en dan zul je nu terug vallen? waarom in vredesnaam? denk je nou echt dat als je 65 kg was geweest, dat hij dan niet bij je weg was gegaan? dat hij dan niet verliefd op een ander was geworden? is hij in eerste instantie verliefd op jou geworden, of op je gewicht? vraag je dat eens af. het antwoord weet je vast zelf wel. je persoonlijkheid en karakter zitten echt niet in je gewicht. je hebt een eetstoornis overwonnen. een hele lange tijd kon je 90 kilo wegen en je goed in je vel voelen. je bent zo ontzettend ver gekomen..laat het zo!
nogmaals sorry als ik het verkeerde heb gezegd, maar ik had het gevoel dat ik dat wel moest zeggen.
veel sterkte, laat je niet in de val lokken door die negatieve gedachten, ze zijn echt niet realistisch!
je kunt het!
dikke knuffel
zaterdag 11 oktober 2008 om 17:17
ps.
hij fantaseerde niet over haar omdat ze dunner is, hij fantaseerde over haar. hij heeft al heel lang gevoelens voor haar gehad, al vanaf dat jullie bij elkaar waren of misschien daarvoor zelfs al?
hoe dan ook, er kwam een moment dat hij dat niet meer verborgen kon houden. het ging om haar, en dat heeft niks met jouw of je gewicht te maken. je kunt jammer genoeg niet bepalen voor wie je gevoelens hebt.
meid, ik ken je niet eens, maar ik zou het zou het echt erg vinden als jij nu weer terug viel. dat verdien je niet. je hebt hard gevochten om te bereiken waar je nu bent. vraag jezelf dit eens af. is je ex het waard dat jij nu weer vervalt in die eetstoornis? hoe zou hem, of belangrijker jou, dat vooruit helpen?
jij bent belangrijk, je bent het waard!
hij fantaseerde niet over haar omdat ze dunner is, hij fantaseerde over haar. hij heeft al heel lang gevoelens voor haar gehad, al vanaf dat jullie bij elkaar waren of misschien daarvoor zelfs al?
hoe dan ook, er kwam een moment dat hij dat niet meer verborgen kon houden. het ging om haar, en dat heeft niks met jouw of je gewicht te maken. je kunt jammer genoeg niet bepalen voor wie je gevoelens hebt.
meid, ik ken je niet eens, maar ik zou het zou het echt erg vinden als jij nu weer terug viel. dat verdien je niet. je hebt hard gevochten om te bereiken waar je nu bent. vraag jezelf dit eens af. is je ex het waard dat jij nu weer vervalt in die eetstoornis? hoe zou hem, of belangrijker jou, dat vooruit helpen?
jij bent belangrijk, je bent het waard!
