Wat beelddenken voor mij betekend

Goede dag

-Inleiding
Ik open dit topic voornamelijk om van mij af te kunnen schrijven, maar als jullie mee willen denken of advies hebben is dat meer dan welkom!
Regelmatig zie ik de term "beelddenken" voorbij komen, ook op dit forum. Zinnen als: ik zag dit al helemaal voor me, ik ben een echte beelddenker! Of gadverdamme stop...ik ben een beelddenker!

Ik kon pas op mijn 8ste jaar drieletterwoorden lezen en op mijn 12de kreeg ik onderwijs op het niveau van groep 4. Ik had duidelijk leerproblemen en deskundige konden niet anders concluderen dan dat ik een verstandelijke beperking heb met autisme. Ik zal ook niet ontkennen dat ik veel symptomen had van autisme, ik sprak vaak onsamenhangend en bedacht mijn woorden zelf. Verder kon ik ook erg opstandig zijn en driftbuien hebben. Er werd wel ingezien dat ik lesmateriaal beter begreep als het visueel werd gepresenteerd, maar geen enkele deskundige legde de link met beelddenken (de theorie was er destijds al).

Om het verder in een notendop te vertellen: moeizaam ben ik opgeklommen en ben voor mijn doen vrij ver gekomen, tot niet lang geleden volgde ik een MBO 4 opleiding waarmee ik moest stoppen omdat mijn angstaanvallen verergerden. Ik had al jaren last van angst, maar dat kon ik goed bedwingen. Ik denk dat het mij op dat moment teveel werd. De opleiding zelf ging me goed af, maar kreeg veel zorgen over hoe het later verder moest. Ik was 12 jaar ouder dan de rest van mijn klasgenoten en had zo goed als geen werkervaring opgebouwd. Nu ben ik begonnen met werk zoeken via het uitzendbureau en dat gaat me goed af. Mijn dubbele diagnose is btw doorgekrast door het UWV.

Wat het lastig voor mij heeft gemaakt is dat ik als tiener als het ware vanaf de bodem moest re-integreren in de "normale" wereld, daarvoor heb ik mij altijd bevonden in een veilige omgeving, met een totaal andere cultuur en structuur. Voor mijn gevoel moest ik het opklimmen alleen doen en dat heb ik ook gedaan. Onbegrip ken ik op twee manieren: aan de ene kant wordt mijn onkunde niet begrepen, ze zien niet aan me dat ik een beperking heb. Aan de andere kant werd er niet geloofd in mijn kunnen en werd mij afgeraden om te gaan studeren, werken of zelfstandig te gaan wonen.

-Conclusie
Excuses voor de lange inleiding, ik denk dat het bepalend is voor de ernst die in mijn verhaal zit.
Nu komt het: ik kan mij volledig vinden in alle theorie die er is over beelddenken, alleen is dit gebaseerd op kinderen ik lijk wel vastgeroest te zijn in dit patroon van denken en ik heb er niet anders mee leren omgaan later. Taal wordt bij mij niet ondersteund met beelden, ik denk gewoon niet in taal. Het is vermoeiend om gesprekken te voeren, ik kan het wel, maar telkens moet ik alles wat er gezegd wordt vertalen naar beeld om het te begrijpen en andersom moet ik vanuit het beeld weer vertalen naar taal. Het kost me ook moeite om in het gesprek te blijven en vast te houden wat ik wil zeggen. Ik krijg teveel informatie binnen, bij alles wat verteld wordt lijkt er een lade opengetrokken te worden met alles wat enigszins voor mij verband houdt met het onderwerp. Mijn gedachten gaan te snel en soms gebeurd het dan ook dat niemand snapt waar ik ineens vandaan kom. Ik ben dan 5 onderwerpen voorruit gegaan in mijn hoofd. Samenvatten lukt niet, er is teveel informatie op hetzelfde moment. Soms lijkt er een kortsluiting plaats te vinden, dan kan ik de taal niet meer vinden. Krijg ik woordvindingsproblemen, zeg totaal andere woorden dan ik bedoel, weet niet meer hoe een zinsverband opgebouwd moet worden etc.

Het gaat verder dan dit, logisch denken kan ik niet, ik kan alleen denken vanuit ervaring en daardoor ontstaan hele vreemde denkfouten. Ik denk soms zo snel dat ik niet eens door heb dat analyseer en oplossingen bedenkt. Dan begin ik gewoon te handelen naar dat idee, omdat ik denk dat het echt zo is. Beter benoem ik bij het laatste een voorbeeld: ik zocht naar een grillpan, vervolgens heb ik het showroom model op de toonbank gelegd (zonder verpakking, gewoon uitgepakt) ik wilde het kopen. De man durfde mij niet te wijzen op mijn fout en stelde me een aantal vragen en ging opzoek naar het product in het magazijn. Ik besefte pas op de terugweg wat ik had gedaan, hoe raar dit moest zijn geweest voor de verkoper. Ooit is mij eens een apparaat verkocht zonder doos, omdat het ging om het laatste product. Die herinnering heb ik dus onbewust gekoppeld aan deze situatie. Ik heb hier geen invloed op, het is voor mij net alsof ik iets gewoon weet. De man kwam uiteindelijk terug met een lege doos, het product op de toonbank was ook het laatste product. Meestal klopt het wel wat ik denk, in dit geval was het apparaat vrij stoffig en stond er op het bordje een korting van bijna 50%. Maar die observatie herinnerde ik mij ook pas later.

-Slot
Ik ben een optimist, ik vaar met de roeien die ik heb en pak dat zo veel mogelijk uit. Toch overvalt het me soms dat ik mij eenzaam voel in de situatie die ik heb meegemaakt, in de beperking/stoornis/denkwijze die ik heb. Dat ik geen lotgenoten heb of iemand die mij handvatten kan geven. Dat ik niet in het kort kan uitleggen wat er met mij aan de hand is, dat de psycholoog haar schouders ophaalt bij mijn verhaal. Ze kan niet vatten waarom mijn verleden traumatisch voor me is geweest het is geen herkenbare situatie. Ik ben niet blij met waar ik nu sta in mijn leven, wel ben ik blij met wie ik nu ben. Ik zou om die reden ook niet willen dat het anders was verlopen. Ik geloof ook wel dat ik er kom op mijn manier. Maar wel fijn om het even van mij af te schrijven.

Bedankt voor het lezen!

Sorry medeforummers

Toen ik zag wat ik had geschreven, dacht ik dat niemand zin zal hebben om dat te lezen en ik er ook niks mee zou bereiken.
Ik heb het weer geplaatst. Wel grappige reacties trouwens

strikjemetstippels schreef: ↑

08-08-2017 15:27

Volgens mij is het beelddenken nu niet het probleem, maar het gebrek aan ander soort denken. Ik heb dat namelijk ook heel sterk, ik denk in beelden, zelfs als ik aan woorden denk (hm dat klinkt raar maar toch). Ik kan echter wel logisch na denken en ik doe mijn best, en best aardig al zeg ik het zelf, om de beelden te vertalen naar woorden. Mensen hebben dat toch niet in de gaten om dat de meeste mensen niet zo in beelden denken, en als de vertaling best OK klinkt is het al lang goed.

De keerzijde voor mij is dat het nooit uit staat, nooit stopt, mijn dromen zo heftig zijn dat ik elke dag er wel moe door ben, en soms die film gewoon zo snel gaat dat ik er een beetje horendol van word.

Als je "beelddenken" opzoek, zie je dat empirisch denken en snel denken wel kenmerkend is. Ja wat je beschrijft ken ik!

kerol schreef: ↑

08-08-2017 15:34

Je hebt toch maar mooi een openingspost geschreven die taalkundig helemaal niet slecht is in vergelijking met de gemiddelde post hier.

Waren die kopjes inleiding, conclusie en slot het eerste wat je opschreef, zodat je een structuur had om je verhaal op te schrijven?

Nee pas achteraf, zodat forummers ook meteen de conclusie kunnen lezen, als de lap tekst hun te lang is

lemoos2 schreef: ↑

08-08-2017 15:30

Jee wat een verhaal. Ik zou toch eens kijken of je met een andere hulpverlener een betere klik kunt krijgen.

Ik ben een beelddenker maar mijn 'last' beperkt zich heel erg. Ik barst nog wel eens in lachen uit omdat ik zaken voor mij zie terwijl andere mensen dan een beetje raar kijken (maar de opmerking: "Ik zie het zo voor mij" is voldoende verklaring). Ik beschrijf zaken erg langdradig met veel overbodige details omdat ik een beeld probeer over te brengen. En vroeger vonden klasgenoten, vrienden, broertje/zus het leuk om gore verhalen te vertellen omdat ik dan echt letterlijk over mijn nek ging. Als een collega nu een goor verhaal ophangt vraag ik altijd of ze ooit 'two girls one cup' hebben gezien en dat dit verhaal dezelfde uitwerking op mij heeft. Dat snappen de meeste mensen wel.

Heb je ook weleens dat je moet lachen voor je iets zegt en dan zeg je het en dan snapt vervolgens niemand wat daar nou zo grappig aan is?