Psyche
alle pijlers
Wat heb ik ? :|
zondag 16 maart 2008 om 23:38
Hallo
Ik ben nieuw hier.. ik wil graag even mijn verhaal kwijt hier..
Ik weet niet wat ik heb, maar de laatste weken ben ik zo ontzettend gespannen en nerveus, voor alles. Ik kan niet meer mezelf zijn. Ik voel me ook totaal niet gelukkig meer. Ben 6 kilo aangekomen, omdat ik door de stress ga eten, soms kots ik het ook uit (maar dit is maar een keer in de twee weken gemiddeld) Mijn hele dag en nacht ritme wat slapen betreft is in de war. En gedurende de hele dag voel ik een intense pijn van binnen. Zo'n leegte zo'n rot kil gevoel. En ik denk ontzettend veel na over het leven. En de laatste tijd vraag ik me af waar ik het eigenlijk allemaal voor doe. Ik ga wel vaak uit en dan heb ik ook wel lol, maar daarna komt dat rot gevoel weer. Wat heb ik eigenlijk??? Kan iemand me advies geven? Herkent iemand wat ik heb?
Ik ben nieuw hier.. ik wil graag even mijn verhaal kwijt hier..
Ik weet niet wat ik heb, maar de laatste weken ben ik zo ontzettend gespannen en nerveus, voor alles. Ik kan niet meer mezelf zijn. Ik voel me ook totaal niet gelukkig meer. Ben 6 kilo aangekomen, omdat ik door de stress ga eten, soms kots ik het ook uit (maar dit is maar een keer in de twee weken gemiddeld) Mijn hele dag en nacht ritme wat slapen betreft is in de war. En gedurende de hele dag voel ik een intense pijn van binnen. Zo'n leegte zo'n rot kil gevoel. En ik denk ontzettend veel na over het leven. En de laatste tijd vraag ik me af waar ik het eigenlijk allemaal voor doe. Ik ga wel vaak uit en dan heb ik ook wel lol, maar daarna komt dat rot gevoel weer. Wat heb ik eigenlijk??? Kan iemand me advies geven? Herkent iemand wat ik heb?
maandag 17 maart 2008 om 00:44
Het kan natuurlijk vanalles zijn... maar het is duidelijk iets waar je niet mee moet blijven rondlopen, het zal niet zomaar overgaan.
Ik zie er wel wat depressiesignalen in, misschien kan je daar wat info over zoeken, kijken of je je daar in kan vinden.
Maar even naar huisarts kan geen kwaad denk ik, wel handig om vooraf op te schrijven waar je last van hebt en hoe je je voelt. Als je er eenmaal zit is dat misschien moeilijk te verwoorden.
Beweging (beetje flink bewegen dan) schijnt wel goed te helpen. (zou ik ook veel meer moeten doen om rustig te worden)
Laat nog even weten hoe het met je gaat...
Ik zie er wel wat depressiesignalen in, misschien kan je daar wat info over zoeken, kijken of je je daar in kan vinden.
Maar even naar huisarts kan geen kwaad denk ik, wel handig om vooraf op te schrijven waar je last van hebt en hoe je je voelt. Als je er eenmaal zit is dat misschien moeilijk te verwoorden.
Beweging (beetje flink bewegen dan) schijnt wel goed te helpen. (zou ik ook veel meer moeten doen om rustig te worden)
Laat nog even weten hoe het met je gaat...
If you don\'t believe in yourself, no one else will
maandag 17 maart 2008 om 00:54
Dankjewel voor jullie reacties! Ik voel me gewoon echt zo slecht.. en ik praat daar ook met niemand over omdat ik bang ben dat mensen me een zeur vinden.. Vooral in de maatschappij van tegenwoordig. En er is ook niemand aan wie ik het kwijt kan. Ik heb meer lang-leve-de-lol-vrienden. Jullie snappen denk ik wel wat ik bedoel. Ik ben gewoon helemaal in de war. Bijvoorbeeld in de winkel gisteren. Ik moest iets van 20 euro betalen en ik gaf een briefje van tien en ik blijf ook gewoon stom wachten (zoiets gebeurd me normaal nooit) Ik ben wel jarenlang mishandelt door mijn moeder. Emotioneel. Maar ik snap niet waarom dat nu dan opeens naar boven zou moeten komen. Ik denk nu zelfs aan zelfmoord enzo (maar ik doe het niet hoor) Mensen zeggen altijd dat ik er heel goed uit zie en ook van aandacht van jongens heb ik niks te klagen. Maar nu voel ik me lelijk!!!!! En ik weet niet meer hoe ik me moet gedragen. Ik ben heel erg gespannen bij andere mensen. En er is niks specifieks gebeurd ofzo waardoor dit gevoel opeens zou moeten komen. Ik zou eigenlijk moeten slapen ik moet morgen vroeg op.. maar ik kan gewoon niet meer.. ik kijk de hele tijd naar de klok vanuit mijn computer en dan zie ik de tijd voorbij tikken als een waas, kan het moeilijk uitleggen. En ik voel me zoooooo onrustig.. En misschien moet ik idd maar eens naar de huisarts gaan.. Bedankt voor jullie adviezen!
maandag 17 maart 2008 om 01:17
Ik sluit me aan bij de rest; komt over als een depressie. Kan me voorstellen dat je helemaal naar bent als het zo uit het niets zo heftig naar buiten komt. Gevolgen van emotionele mishandeling kunnen helaas decennia later opeens naar buiten komen. Zelfs (of misschien juist) als er niets aan de hand is. Ik zou zeker naar je huisarts gaan, want dit klinkt niet als iets dat `net zo plotseling verdwijnt als dat het kwam.`
Heel veel sterkte
Heel veel sterkte
maandag 17 maart 2008 om 01:29
Lieve Maanzaadbroodje,
Depressies of geestelijke inzinkingen hoeven niet eens een reden te hebben, eng he? Maar jouw opmerking dat je jaren emotioneel door je moeder bent mishandelt, iets kan dat getriggerd hebben. Hoeft helemaal niets groots of belangrijks te zijn, vaak zijn het juist hele kleine dingen die iets "triggeren". Maar emotionele mishandeling is behoorlijk ernstig vind ik.
Dat je hier een topic opent over je gevoel, dat zegt al genoeg nietwaar? Je bent niet onsamenhangend maar zegt in jouw berichtjes hier al zoveel! Heb je ze zelf al terug gelezen? Je zeurt echt niet hoor, ik lees dit eigenlijk als een bericht van iemand die "eindelijk" iets zegt.
Meid, blijf hier niet mee zitten en klop bij je huisarts aan, hij zal vast wel weten naar wie hij je het beste kan doorverwijzen.
Hang in there!
Depressies of geestelijke inzinkingen hoeven niet eens een reden te hebben, eng he? Maar jouw opmerking dat je jaren emotioneel door je moeder bent mishandelt, iets kan dat getriggerd hebben. Hoeft helemaal niets groots of belangrijks te zijn, vaak zijn het juist hele kleine dingen die iets "triggeren". Maar emotionele mishandeling is behoorlijk ernstig vind ik.
Dat je hier een topic opent over je gevoel, dat zegt al genoeg nietwaar? Je bent niet onsamenhangend maar zegt in jouw berichtjes hier al zoveel! Heb je ze zelf al terug gelezen? Je zeurt echt niet hoor, ik lees dit eigenlijk als een bericht van iemand die "eindelijk" iets zegt.
Meid, blijf hier niet mee zitten en klop bij je huisarts aan, hij zal vast wel weten naar wie hij je het beste kan doorverwijzen.
Hang in there!
maandag 17 maart 2008 om 09:53
Lieve Maanzaadbroodje,
Onderschat inderdaad niet de gevolgen van emotionele mishandeling; dat kan er zomaar ineens, door een kleine aanleiding (iets wat je hoort of ziet of leest, of ruikt) naar boven komen. Als ik dit lees, denk ik dat het tijd wordt dat je het gaat verwerken. Het is niet niks! Het heeft je heel veel onveiligheid gegeven. En je lichaam en geest geven nu aan dat het tijd is om er iets mee te doen. Hoe denk je over therapie? Zelf ben ik nu bij een groep voor traumaverwerking, echt voor dit soort dingen en alleen voor vrouwen, en dit helpt mij goed. In je eentje kom je hier niet uit!
Liefs en sterkte
Onderschat inderdaad niet de gevolgen van emotionele mishandeling; dat kan er zomaar ineens, door een kleine aanleiding (iets wat je hoort of ziet of leest, of ruikt) naar boven komen. Als ik dit lees, denk ik dat het tijd wordt dat je het gaat verwerken. Het is niet niks! Het heeft je heel veel onveiligheid gegeven. En je lichaam en geest geven nu aan dat het tijd is om er iets mee te doen. Hoe denk je over therapie? Zelf ben ik nu bij een groep voor traumaverwerking, echt voor dit soort dingen en alleen voor vrouwen, en dit helpt mij goed. In je eentje kom je hier niet uit!
Liefs en sterkte
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 17 maart 2008 om 10:40
Lief maanzaadbroodje,
Ik bekijk het eigenlijk minder negatief dan bovenstaande reacties.
Ga eens voor jezelf na of het niet zo kan zijn dat je bezig bent met je eigen groei.
Is het geen grote schoonmaak waarin je aan het loslaten bent wat je niet meer met je mee kunt zeulen?
kun je het zo bekijken?
Je voelt aan als iemand die in het verleden met veel winden bent meegewaait omdat je zelf nog geen koers kon bepalen.
Misschien wel omdat je niet helemaal wist wat nou jou eigen koers was.
Daarnaast heb je een emotionele blokkade in jezelf opgeslagen door dingen die in het verleden zijn gebeurd.
En nu ben je deze allemaal aan het uitzuiveren om nu echt je eigen koers te gaan varen.
En hoe moeilijk dat ook voelt, het is eigenlijk een heel zuiverend en helend proces.
Voordat je je een depressie laat aanpraten, ga eens bij jezelf, in jezelf na, wat gebeurd er nou eigenlijk?
Dat is iets dat jij het allerbeste weet namelijk.
Als bovenstaande voor jou goed aanvoelt, dan raad ik je aan om eens een tijdje te gaan schrijven over alles wat er in je omhoog komt. Observeer het eens, zonder erover te oordelen, maar ga gewoon eens zitten voor de stroom aan gevoelens en emoties, herinneringen en overtuigingen die in jou naar boven komen.
En blijf je daarbij beseffen dat je 'de zolder aan het opruimen bent'.
Ik hoop dat je er iets mee kunt.
Liefs,
Noah
Ik bekijk het eigenlijk minder negatief dan bovenstaande reacties.
Ga eens voor jezelf na of het niet zo kan zijn dat je bezig bent met je eigen groei.
Is het geen grote schoonmaak waarin je aan het loslaten bent wat je niet meer met je mee kunt zeulen?
kun je het zo bekijken?
Je voelt aan als iemand die in het verleden met veel winden bent meegewaait omdat je zelf nog geen koers kon bepalen.
Misschien wel omdat je niet helemaal wist wat nou jou eigen koers was.
Daarnaast heb je een emotionele blokkade in jezelf opgeslagen door dingen die in het verleden zijn gebeurd.
En nu ben je deze allemaal aan het uitzuiveren om nu echt je eigen koers te gaan varen.
En hoe moeilijk dat ook voelt, het is eigenlijk een heel zuiverend en helend proces.
Voordat je je een depressie laat aanpraten, ga eens bij jezelf, in jezelf na, wat gebeurd er nou eigenlijk?
Dat is iets dat jij het allerbeste weet namelijk.
Als bovenstaande voor jou goed aanvoelt, dan raad ik je aan om eens een tijdje te gaan schrijven over alles wat er in je omhoog komt. Observeer het eens, zonder erover te oordelen, maar ga gewoon eens zitten voor de stroom aan gevoelens en emoties, herinneringen en overtuigingen die in jou naar boven komen.
En blijf je daarbij beseffen dat je 'de zolder aan het opruimen bent'.
Ik hoop dat je er iets mee kunt.
Liefs,
Noah
maandag 17 maart 2008 om 21:27
Heel erg bedankt iedereen voor jullie reacties dat doet me echt heel erg goed.
Ik woon nog niet zo heel erg lang op mezelf maar tot mijn 21e ben ik emotioneel mishandelt door mijn moeder. Eveneens als mijn broertjes. Ik kon nooit iets goed voor haar doen. Ik zal een paar opmerkingen zeggen die ze dagelijks tegen me zei: " eet normaal, niet zo smakken" (en dan at ik echt iedere dag al extra rustig en super netjes maar toch was het niet goed voor haar). "Wat kijk je naar me?" (terwijl ik al extra niet express naar haar keek). Ze negeerde me iedere dag en als ze me niet negeerde schold ze me uit, voor alle lelijke woorden die je je maar bedenken kan. "kuthoer" "achterbakse slet" "kijk eens in de spiegel hoe lelijk je bent" Mijn hele familie was hiervan op de hoogte maar niemand die er iets aan durfde te doen. (ze hebben nu allen geen contact meer met mijn moeder). Ik denk dat ik me jarenlang ontzettend sterk heb gehouden. (in de zin van niet huilen, rationeel blijven denken, dat alles wat ze zegt niet waar is, en het ook nooit tegen iemand vertelt wat er binnenshuis speelde, alleen mijn toenmalige vriendjes wisten ervan, ze zagen het zelf en ze vonden het echt vreselijk hoe ik behandeld werd. Ze vroegen zich af hoe ik dit vol hield etc). Ik heb jaren geleden eens met een psycholoog hierover gesproken, en die vond het ongelooflijk knap hoe ik er onder was, hoe sterk ik er uit zag en netjes opgevoed ik er uit zag, terwijl ik nooit opvoeding heb gehad van mn moeder. (Voor mijn gevoel heb ik mezelf ook echt opgevoed door andere kinderen/mensen van jongs af aan te imiteren. Ook heeft mn oma me altijd opgevangen en daar ben ik haar ook dankbaar voor.) Maar het lijkt net alsof het nu opeens allemaal eruit komt en alsof ik in elkaar stort. Alsof ik opeens niet meer kan "acteren", niet meer kan doen alsof ik "zelfverzekerd" ben. etc etc. Alsof ik het spoor kwijt ben.
En Noah1983, wat jij zegt zou ook heel goed kunnen ja! Dat ik nu met een grote schoonmaak bezig ben, maar dat mijn geest/lichaam dat niet gewend is. Omdat ik jaren alleen maar bezig ben geweest met te "overleven"? En geloof me ik ben zo vaak intens kwaad geweest (zonder het te uiten, anders werd mijn moeder nog 10x zo erg) zoooo kwaad, hoe onrechtvaardig mijn moeder kon zijn!!!!!!
Ik woon nog niet zo heel erg lang op mezelf maar tot mijn 21e ben ik emotioneel mishandelt door mijn moeder. Eveneens als mijn broertjes. Ik kon nooit iets goed voor haar doen. Ik zal een paar opmerkingen zeggen die ze dagelijks tegen me zei: " eet normaal, niet zo smakken" (en dan at ik echt iedere dag al extra rustig en super netjes maar toch was het niet goed voor haar). "Wat kijk je naar me?" (terwijl ik al extra niet express naar haar keek). Ze negeerde me iedere dag en als ze me niet negeerde schold ze me uit, voor alle lelijke woorden die je je maar bedenken kan. "kuthoer" "achterbakse slet" "kijk eens in de spiegel hoe lelijk je bent" Mijn hele familie was hiervan op de hoogte maar niemand die er iets aan durfde te doen. (ze hebben nu allen geen contact meer met mijn moeder). Ik denk dat ik me jarenlang ontzettend sterk heb gehouden. (in de zin van niet huilen, rationeel blijven denken, dat alles wat ze zegt niet waar is, en het ook nooit tegen iemand vertelt wat er binnenshuis speelde, alleen mijn toenmalige vriendjes wisten ervan, ze zagen het zelf en ze vonden het echt vreselijk hoe ik behandeld werd. Ze vroegen zich af hoe ik dit vol hield etc). Ik heb jaren geleden eens met een psycholoog hierover gesproken, en die vond het ongelooflijk knap hoe ik er onder was, hoe sterk ik er uit zag en netjes opgevoed ik er uit zag, terwijl ik nooit opvoeding heb gehad van mn moeder. (Voor mijn gevoel heb ik mezelf ook echt opgevoed door andere kinderen/mensen van jongs af aan te imiteren. Ook heeft mn oma me altijd opgevangen en daar ben ik haar ook dankbaar voor.) Maar het lijkt net alsof het nu opeens allemaal eruit komt en alsof ik in elkaar stort. Alsof ik opeens niet meer kan "acteren", niet meer kan doen alsof ik "zelfverzekerd" ben. etc etc. Alsof ik het spoor kwijt ben.
En Noah1983, wat jij zegt zou ook heel goed kunnen ja! Dat ik nu met een grote schoonmaak bezig ben, maar dat mijn geest/lichaam dat niet gewend is. Omdat ik jaren alleen maar bezig ben geweest met te "overleven"? En geloof me ik ben zo vaak intens kwaad geweest (zonder het te uiten, anders werd mijn moeder nog 10x zo erg) zoooo kwaad, hoe onrechtvaardig mijn moeder kon zijn!!!!!!
dinsdag 18 maart 2008 om 09:49
Dat is een heftig verhaal maanzaadbroodje.
Maar dat is dan des te meer reden om nu trots op jezelf te zijn.
Alles wat je al die jaren zo in jezelf hebt gehouden omdat je er toen blijkbaar nog niet mee kon afronden, wil daar nu uit.
Het wordt ook wel eens een opruiming van je 'emotioneel lichaam' genoemd.
Eigenlijk is dat iets heel goeds, want het zorgt ervoor dat het niet hoeft om te slaan in lichamelijke klachten; dat is wat er vaak gebeurd met onverwerkte emoties.
Wees maar een beetje lief voor jezelf en neem de tijd om alles te verwerken. Soms moet je er dan nog eventjes doorheen gaan, zodat de emoties zich kunnen losmaken.
Als je dat lastig vind is het misschien handig om daar wat hulp bij te vragen, maar laat je niet maarzo een depressie aanpraten he!
Liefs,
Noah
Maar dat is dan des te meer reden om nu trots op jezelf te zijn.
Alles wat je al die jaren zo in jezelf hebt gehouden omdat je er toen blijkbaar nog niet mee kon afronden, wil daar nu uit.
Het wordt ook wel eens een opruiming van je 'emotioneel lichaam' genoemd.
Eigenlijk is dat iets heel goeds, want het zorgt ervoor dat het niet hoeft om te slaan in lichamelijke klachten; dat is wat er vaak gebeurd met onverwerkte emoties.
Wees maar een beetje lief voor jezelf en neem de tijd om alles te verwerken. Soms moet je er dan nog eventjes doorheen gaan, zodat de emoties zich kunnen losmaken.
Als je dat lastig vind is het misschien handig om daar wat hulp bij te vragen, maar laat je niet maarzo een depressie aanpraten he!
Liefs,
Noah
woensdag 19 maart 2008 om 11:49
Noah1983.. Ja klopt wel wat je zegt! Nu gaat het alweer beter.. en volgens mij heb ik geen depressie want ik lach me iedere dag wel kapot met mijn leeftijdsgenoten op school! Maar het enige wanneer ik me rot voel is als ik een tijdje niet onder de mensen ben geweest en alleen ben. Vindt het het allerleukste om samen met iemand te zijn. Maar ik dacht idd dat ik een depressie had, maar de symptomen komen niet echt overeen.. ik laat me er geen aanpraten ;)
Thnx!!
xx
Thnx!!
xx
vrijdag 21 maart 2008 om 19:18
Lief Maanzaadbroodje,
Misschien een wat late reactie, maar wil toch nog even reageren. Het is niet niks wat je hier allemaal vertelt! Je hebt het nodige meegemaakt, dat gaat je niet in de koude kleren zitten. Ik vind het niet raar dat het juist nu naar boven komt! Je bent nu wat meer "los" van je moeder, je staat op eigen benen. Nadat je je al die jaren sterk hebt moeten houden omdat je anders door je moeder omver gelopen werd, heb je nu de vrijheid te doen wat JIJ wilt. Aan die vrijheid zul je moeten wennen, die is niet vanzelfsprekend voor je. Verder heb je je altijd sterk moeten houden, nu hoeft dat niet meer. Maar ook dat ben je niet gewend. Ik wil je geen depressie o.i.d. aanpraten, echt niet... Maar ik hoop dat je beseft dat je heel wat hebt meegemaakt en dat je dat nog (lang?) niet verwerkt hebt... Probeer van het leven te genieten, maar sta er wel bij stil hoe je je echt voelt. En als je merkt dat die gedachten (aan bijv. zelfmoord - wat geen gezonde gedachten zijn...) sterker worden, ga dan alsjeblieft hulp zoeken!! Oogkleppen opzetten is makkelijk, maar daardoor wordt het alleen maar moeilijker...
Sterkte in ieder geval!
Liefs, Lizzy
Misschien een wat late reactie, maar wil toch nog even reageren. Het is niet niks wat je hier allemaal vertelt! Je hebt het nodige meegemaakt, dat gaat je niet in de koude kleren zitten. Ik vind het niet raar dat het juist nu naar boven komt! Je bent nu wat meer "los" van je moeder, je staat op eigen benen. Nadat je je al die jaren sterk hebt moeten houden omdat je anders door je moeder omver gelopen werd, heb je nu de vrijheid te doen wat JIJ wilt. Aan die vrijheid zul je moeten wennen, die is niet vanzelfsprekend voor je. Verder heb je je altijd sterk moeten houden, nu hoeft dat niet meer. Maar ook dat ben je niet gewend. Ik wil je geen depressie o.i.d. aanpraten, echt niet... Maar ik hoop dat je beseft dat je heel wat hebt meegemaakt en dat je dat nog (lang?) niet verwerkt hebt... Probeer van het leven te genieten, maar sta er wel bij stil hoe je je echt voelt. En als je merkt dat die gedachten (aan bijv. zelfmoord - wat geen gezonde gedachten zijn...) sterker worden, ga dan alsjeblieft hulp zoeken!! Oogkleppen opzetten is makkelijk, maar daardoor wordt het alleen maar moeilijker...
Sterkte in ieder geval!
Liefs, Lizzy
