Wat is er toch met mij aan de hand

ok, eerst even rustig ademhalen... er is vast een verklaring voor je heftige reacties, en uiteindelijk zul je daar wel achterkomen. Het is naar dat je je zo rot voelt, en je niet begrepen voelt, maar het is niet eeuwigdurend.



Het moet wel even gezegd, dat "het gewoon niet meer trekken"en "het gewoon niet kunnen combineren" het niet gemakkelijk maakt voor jezelf. Dit is namelijk niet gewoon, en de rest van je reacties ook niet. Ik zeg niet dat het je eigen schuld is, maar gewoon is het niet.



In hoeverre vind je zelf dat je nu naar behoren presteert, leeft en werkt? Ik vind zelf dat je nogal makeklijk lijkt aan te nemen dat het normaal is dat je maar 1 a 2 huishoudelijke digen op een dag kunt doen. Dat is het denk ik niet.



Naar dat je nu meteen zoveel moet gaan werken, zonder dat je het gevoel hebt, gehoord te zijn in je probleem. Misschien moet je dat eens duidelijk op tafel leggen. Dat je gespannen bent, en onredelijk boos, dat er niks uit je handen komt en je zo makkelijk verdrietig raakt. Dan kunnen ze hulp inschakelen op een ander vlak dan aan een baan helpen.



Ik zou hiermee trouwens morgen nog naar de huisarts gaan. Hij kan je goed adviseren in een vervolgtraject, en kijken wat er met je aan de hand is.

Idd naar de huisarts. Hij weet wat het beste is voor jou.

helpt de vader ook mee?

ben je happy met man en kind?

ben je het liefst alleen maar moeder?

wat is er allemaal gebeurt?

of te wel heb je je problemen voor jezelf duidelijk?

quote:Koffiepad schreef op 26 mei 2009 @ 14:50:

goed ik zal even vertellen wat er allemaal in mij omgaat, zou een mooie wirwar zijn dus alvast excuses daarvoor, ik zit echt met mijn handen in de haren



Goed, ben een meid van 20, heb een dochter van nu 13 maand en zit sinds februari thuis omdat ik het gewoon niet meer trok en met enorme tegenzin naar mijn werk ging, en het gewoon niet meer kon combineren met mijn lieve meid thuis en het huishouden



sindsdien kan ik om de kleinste dingen helemaal uit door het lint gaan, kan weinig meer hebben en kan met niet meer dan 1-2 activiteiten op de dag doen, daarna moet ik gewoon ff rustig zitten tv kijken of computeren anders trek ik het niet, het huishouden moet je me niet opleggen, ik doe mijn ding wel, alleen niet alles tegelijk, ene keer de was, dan ff stofzuigen



Nu zit ik sinds een week in een project waar ze me mee willen helpen om werk te zoeken, zonder ook maar er verder op in te gaan waarom ik ontslag heb genomen wij bij vorige werkgever word ik 32 uur per week ingepland om weer in het werkritme te komen, tis is ten eerste al veels te veel voor mij maar dat word al geregeld, nu was het gister moest ik van 8-16.30 aanwezig zijn om te werken Toen ik thuis kwam ben ik totaal ingestort ik ben tekeer gegaan tegen iedereen die in mijn buurt kwam, dit duurde echter maar 5 minuten om daarna in huilen uit te barsten en vervolgens spijt te hebben van mijn actie, maar ik kan het gewoon niet tegen houden dit speelt al sinds februari, ik trek het gewoon niet maar niemand lijkt het te boeien kan iemand mij tips geven?

Een paar vragen na je stortvloed van woorden:

Waar is de pappa van je kind? Steunt hij jou?

Op wiens advies ben je thuis gaan zitten?

Op wiens advies ben je weer aan het werk gegaan?

Ben je onder behandeling bij een huisarts/psycholoog?

Weet je bedrijfsarts van deze klachten?

Heb je personen in je directe omgeving om mee te praten?

Heb je personen in je directe omgeving die je kunnen helpen?

Goed nadenken wat voor jou belangrijk is en dat misschien eens op papier zetten. Maak anders een lijst met links wat je zelf graag wilt, en rechts wat je niet wilt.

Misschien heb je een burn-out en ben je daarom zo prikkelbaar. Ik zou ook eens langs de huisarts gaan en hem uitleggen dat je een probleem hebt.

Misschien moet je eerst even 100 stappen terug doen om vanuit daar weer langzaam te gaan werken aan steeds een taak er bij.

Denk vooral even aan jezelf, daar heeft iedereen ( jij zelf, je kindje, je vriend, je baas) uiteindelijk het meeste aan!