Wat is verwerken

wat vreselijk, van je zusje. Gecondoleerd.



Het is natuurlijk niet zo dat iedereen van zo'n klap volledig instort. Het cliche "ieder verwerkt het op z'n eigen manier" klopt wel.



Ik wil me er niets bij voorstellen, maar misschien wanneer je het als gegeven accepteert (met accepteert als sleutelwoord) dat de verwerking redelijk op gang is gekomen.

Wat afschuwelijk om mee te maken, zeg! Zoiets verwerken kost natuurlijk sowieso veel tijd, of je nou in een klap heel diep gaat, of niet. En het gewone leven gaat vreemd genoeg ook door als je iemand verloren hebt. Soms lijken het wel twee verschillende dingen: de draaiende wereld en het stilstaan als er iemand is overleden.



Ik denk dat het voor mensen die je niet kennen moeilijk is aan te geven of je het goed doet. Daarvoor moet je toch bij bekenden zijn. Als je zelf het idee hebt dat je er ongezond mee omgaat, kan je natuurlijk naar een psycholoog gaan. Maar ik maak uit je stukje op dat je er wel mee bezig bent, en dat is goed. Je verwerkt het waarschijnlijk uit zelfbehoud stukje bij beetje. Een enorme klap kan zo zelfs uitblijven. Op een dag besef je dan dat je op je eigen manier toch een stapje verder bent gekomen.



Sterkte!

Ik weet dat het echt niet te vergelijken is met het verliezen van je zusje (gecondoleerd), maar ik had ook zo'n gevoel toen mijn oma overleed na lang ziek geweest te zijn. Ik zat steeds maar te voelen wanneer mijn grote verdriet nou zou komen, want ik had echt een goede band met haar. Gek genoeg is het niet gekomen, het is nu jaren geleden. Ik begrijp het niet en voel me er een beetje ongemakkelijk bij: groot verdriet is toch bewijs van grote liefde? Heb je dat laatste idee ook? Ik denk voor mezelf dat ik al tijdens haar ziekte heel veel afscheid heb genomen van haar en een deel van het verdriet verwerkt heb. Na haar dood was het goed zoals het was, al zou ik haar graag nog eens spreken.

Wat vreselijk 8260..



Ik herken jou gevoel heel erg.

2 weken geleden hebben wij te horen gekregen dat m'n moeder (de ziekte) heeft.. Longen, hoofd en lymfklieren.

Ik bevat het ook niet, en snap er niks van. Ik kan niet huilen, maar voel me verdrietig van binnen en boos. Wat natuurlijk ook een emotie is.



Ik denk dat het inderdaad een goed idee is, proffesionele hulp te zoeken. Je verhaal doen, en je echt ''laten gaan''



Heel veel sterkte..

Ik denk dat als iemand lang ziek is, je al een hoopt rouwt tijdens het ziekbed. Ergens ga je je er toch op instellen.....het schijnt dat mensen het toch moeilijker hebben met een plotselinge dood.

Dan heb je dus ook geen afscheid......de vorige dag heb je bij wijze van spreken nog ruzie lopen maken met iemand, en nu is ie ineens gewoon weg.

En volgens mij is verwerken gewoon..... denken aan die persoon, in tranen zijn, kapot zijn maar na een langere tijd merk je dat je ook weer leuke dingen naar boven kunt halen en kunt lachen.

Lieve 8260,



ik denk dat het voor iedereen anders is. Ik ben mijn broertje verloren, aan een ongeluk, en ik heb nog steeds geen idee wat verwerken dan zou moeten zijn. het is nu 6 jaar geleden, en het voelt soms wel anders, maar dan voel ik me juist schuldig dat ik me anders voel.ik denk dat je wel begrijpt wat ik bedoel.



het is iets waarvan ik me sowieso afvraag of je het wel echt kunt verwerken. Dit zeg ik niet om je depressiever te maken, maar meer omdat aan het woord verwerken iets vsat zit als: en dan op een dag ben je er klaar mee.

En die dag zie ik bij mijzelf in ieder geval niet gaan komen. Dat ik totaal vergeet wie hij was of iets dergelijks? Ik kan het me niet voorstellen. maar goed, er zijn ook dagen dat ik er niet aan denk, en dan voel ik me dus achteraf schuldig dat ik niet 'genoeg' verdriet heb.

k ben ook bij een psychiater geweest, en ga sinds kort weer, en het is voor mij iig wel fijn om de gedachtes te ordenen. Te ordenen naar dingen die ik jammer vind zoals ze gegaan zijn tijdens ons leven(ruzies e.d.) , de nacht dat het gebeurde, hoe ik verder moest , nou ja ik ben nog niet zo goed in ordenen dus, maar dat komt nog wel.

Ik weet ook niet of het anders is als jebroer/zusoverlijdt aan een ziekte, dan bij zoals bij mij aan een ongeluk. Sowieso ben ik er van overtuigd dat er niemand meer verdriet heeft dan een ander(alhoewel ik daar wel mijn twijfels over heb wat betreft mijn moeder, je kind verliezen, dat moet toch nog een graad erger zijn dan je broertje, maar dat is mijn mening), maar ik kan me voorstellen dat jouw rouwproces misschien anders verloopt daardoor?

Je kunt altijd naar een psychiater gaan, en kijken hoe het gaat. kwaad kan het over het algemeen niet.



'de klap'. Ik weet het ook niet, ik zou zograag willen dat ik je een antwoord kon geven, en dingen kon beloven, maar dat kan ik niet. Ik weet t ook niet precies, misschien toch dat accepteren? dat dat dan 'de klap' is.

I

Over krokusje en accepteren: daar zit denk ik een goed punt. Ik heb nog heel lang vastgehouden aan dat hij misschien toch terug kon komen. Volslagen irreel, maar ik kon het niet aan om het onder ogen te zien. Nu weet ik wel dat dat niet gaat gebeuren(maar soms hoop ik het toch). Ik denk als je kunt accepteren dat je zusje er niet meer is, dat je dan op de goede weg bent. Maar nogmaals, ik denk niet dat er 1 waarheid hierin is, maar ik herken je angst dat je denkt dat er op een dag 'iets heel erg wat de klap genoemd wordt' gaat komen.



Ik wens je ontzettend veel sterkte toe, met je grote verdriet,

YL

Ik heb trouwens heel lang over dit stukje gedaan, en had niet het stukje van toetyfroety gelezen. Het kan nu overkomen alsof ik je aanval met mijn opmerking over ziekte/ongeluk. Dat doe ik niet, ik schreef gewoon op wat ik dacht, zonder te weten wat jij opschreef.

Duidelijk is dat ik er wel anders over denk, maar in deze zaken is het voor iedereen anders.

Het feit dat je een topic opend over haar, betekend dat je bezig bent met verwerken. Het hoeft niet zo te zijn dat je alleen maar aan het rouwen bent als met een zwarte voile voor je ogen in een hoekje zit te grienen. Op het moment dat je aan haar denkt, over haar praat, ben je aan het verwerken.

En dat doe je regelmatig als ik zo je OP lees.



Sterkte...